Woensdag 3 november, 14.30 uur. Na een lange wandeling heb ik de thermometer buitengezet en die wijst nu 33 graden aan. In het zonnetje hoor. In de schaduw is het 23 graden. Mordogan is terug een dorp, de toeristen zijn weg en er is nog enkel rust.

Vorige maand zijn we opnieuw verbouwingswerken gestart. Dit keer zijn er twee terrassen aan de beurt. Het benedenterras is uitgebreid, opnieuw betegeld en overwelfd. Een grote ruimte bij. Eind deze maand worden zowel het boven- als benedenterras afgesloten met ramen.

Gisterenavond brachten ze meubilair van Sevims broer. Hij vernieuwt en we nemen de oude meubelen over. Voor het vervoer van Izmir naar Mordogan (200 km heen en weer) betaalden we 60 euro maar we hebben wat meer gegeven.

Op 1 december komen we voor een weekje naar België. Daarna wordt de ruimte van de overwelfde terrassen opnieuw bezet en geschilderd.

We investeren veel in ons huis maar we leven er dan ook. Vergeleken met België zijn verbouwingskosten hier spotgoedkoop. Een echt goede vakman betalen we 40 euro per dag en dan werkt hij tot tien uur per dag. Een helper vakman is tien euro goedkoper. En dit is allemaal officieel hoor, geen zwartwerk!

Onze werkers zijn afkomstig uit het Koerdische gebied (Diyarbakır). Als ze hier werken dan draai ik (de voorheen verboden) Koerdische muziek. De buren kijken er wel van op want hier is het een Turks nationalistisch gebied maar ze zeggen er niets over.

Vorige maand was ik op doortocht in het Koerdische gebied. Daarover publiceer ik later nog wel. Intussen zit ik tussen de meubelen op ons terras en geniet van de zon.