De pauselijke encyclieken sluiten niet direct aan bij de ideeën van de grote meerderheid van christenen in België. Hetzelfde kan gezegd worden van de richtlijnen die door het hoofd van de Hoge Raad van Religieuze Zaken worden verspreid in Turkije. Vorige keer ging het over het gebruik van parfums door moslima’s en dit keer gaat het over het gebruik van de nieuwe technologie.

Volgens de heer Aktan, mag je de draadloze internetverbinding van je buur zonder toelating niet gebruiken! Maar zelfs als je buur toelating geeft om zijn/haar interverbinding te gebruiken moet je daarnaast toelating vragen aan de provider. Het illegaal copiëren van audio of video, zonder het betalen van auteursrechten, gaat in tegen de islamitische wet, meer nog, het is een hoofdzonde. Degenen die hun identiteit verbergen op het internet, liegen over hun beroep of de plaats waar ze wonen, overtreden eveneens de islamitische wet.

En de man is goed op de hoogte van de nieuwe technologieën en stelt dat ‘zolang de voorwaarden en verplichtingen vereist door de islam vervuld zijn’, een religieuze trouwceremonie gebruik makend van een 3G telefoon, toegelaten is. Maar, voegt hij eraan toe, als ‘een religieus huwelijk verkozen wordt boven een seculier huwelijk, betekent dit een ontsnapping aan de eigen verantwoordelijkheid en hij suggereert dat dit misschien een ‘poging tot polygamie of een indicatie van een korte relatie die makkelijk kan verbroken worden’ inhoudt. Daarom benadrukt hij dat om misbruiken te voorkomen religieuze huwelijken slechts voltrokken worden nadat eerst een seculier huwelijk is afgesloten. Hij beëindigt de richtlijn als volgt: ‘Hoewel een seculier huwelijk enkel door de wettelijke procedure kan beëindigd worden, geldt voor een religieus huwelijk enkel dat de echtgenoot zegt dat hij scheidt van zijn vrouw en dat kan zowel gebeuren via de telefoon als via chatplatforms zoals MSN.’

Toen we hier deze avond over praten schudde iedereen (en het waren allen moslims behalve ikzelf) het hoofd. De conclusie was dat men zelf zijn geloof kon belijden zonder inmenging van religieuze autoriteiten. Een standpunt dat door de overgrote meerderheid van gelovigen (los van de godsdienst waartoe ze behoren) gedeeld wordt.

(gebaseerd op een artikel uit TDN, woensdag 2 juni 2010)

Alweer een tijdje geleden dat de blog nog werd aangevuld. Maar alles gaat goed. Het weer, dat midden mei goed was in België zorgde hier voor bewolkte dagen en zelfs regen. Een beetje spijtig omdat juist een goede vriend uit België op bezoek was. Intussen moest Sevim nog even over en weer naar België en kreeg ik last van een ontsteking van mijn gal. Over het internet zal ik maar zwijgen want de verbinding heeft weer serieuze kuren. Met een beetje geluk slaag ik erin om mijn mail te lezen maar daarna is het soms voor uren onmogelijk nog op het internet te raken.

Sinds een week is het erg warm geworden. Overdag staan beide deuren open en ’s nachts blijft het twintig graden, overdag een stukje over de dertig. De zomer heeft dus haar intrede gedaan.

De euro is meer dan 10 procent in waarde gezakt tegenover de Turkse lira. Dat voelen we natuurlijk. Maar al bij al blijven groenten en fruit heel goedkoop en in het kader van de besparingen eten we reusachtige fruitsalades. Met aardbeien, kersen en pruimen die een halve euro per kilo kosten lukt dat wel.

15 jaar geleden stierf Jan Pauwels. Hij was mijn baas maar tegelijk was hij ook mijn beste vriend. Twee weken voor hij zelf koos uit het leven te stappen nam hij me mee naar zijn bibliotheek en zei toen ‘neem er alle marxistische boeken uit’. Ik kon het niet. Ik besefte dat dit zijn afscheid was. Ik voelde het. En het bleek juist te zijn.

Jan was een positivist, een leerling van de school van Etienne Vermeersch. Atheist, natuurlijk, maar ook een humanist. In tegenstelling tot Vermeersch was zijn visie links, links-anarchistisch. Compromisloos. We verschilden van mening maar waren tegelijk broeders.

Toen Jan wist dat hij omwille van kanker ging sterven, kon ik nooit begrijpen hoe hij nog de moed opbracht om aan ‘zijn’ informaticaproject te werken. Ik zie hem nog voor de prikklok staan toen we aan het praten waren. Ik zei toen ‘Jan, hoe kan je dit nog doen, nu je weet dat je binnenkort gaat sterven?’ Toen zei hij me: ‘Marc, gij zijt toch ne marxist he.’ Ik knikte en toen zei hij: ‘de lafaard sterft duizend doden en dat wil ik niet.’ Jan had gelijk. Maar helaas heb ik niet de moed en de kracht van Jan.

Ik schrijf dit omdat Jan verdient in onze herinneringen te blijven. Het zijn mensen zoals hij die de vakbond groot maakten.

Bij Turk Telecom zijn we vaste klanten maar ik denk dat ze ons niet graag meer zien komen. Het probleem ligt aan onze internetverbinding die, om het voorzichtig uit te drukken, wispelturig is. Telkens we dit gaan melden komt de chef van het Telecombureau naar beneden (soms nodigt hij ons zelfs uit in zijn bureau boven). Daarna horen we hem telefoneren en dan verzekert hij ons dat ze onmiddellijk komen. Dat onmiddellijk moet je echter relativeren want meestal dagen ze niet op. Maar goed, de laatste keer waren ze er wonder boven wonder wel. Met zijn drieën en uitgerust met een soort meter.

Eén van de mannen deed niets, dus ik vermoed dat dit de baas van het gezelschap was. Een tweede droeg het metertje en de derde was de technieker. Deze nam het metertje over van de drager en begon met meten. Na een tijdje wist hij triomfantelijk te vertellen dat het internet nu werkte en je kan het niet geloven, het zou dubbel zo snel werken als voorheen. En ja hoor, ik had onmiddellijk een goede verbinding. Daarna ging het metertje terug in de tas, de drager nam het met zich mee en de baas zette zich op kop en verdween met zijn medewerkers.

Tien minuten later. Ik slaag er niet meer in nog iets te openen. Het fameuze zandlopertje vult telkens het scherm. Modem resetten maar weer niets. Na een tijdje is er terug verbinding. De snelheid is vergelijkbaar met deze van een gehandicapte schildpad, traag dus, hemeltergend traag. Maar, soms is er een goede verbinding hoor. Dan werkt het internet als een sneltrein tot er weer een hindernis komt en de snelheid terugvalt.

Daarnaast zijn in Turkije een massa websites geblokt. Dat wil zeggen, je kan ze niet openen. Eén van deze websites is you tube, ook google maps is geblokt. Tik je iets in dat met socialisme of Koerden heeft te maken dan verschijnt regelmatig het bericht dat de website verboden is. Het ironische van de situatie is dat zelfs de eerste minister vertelt dat hij toch naar you tube kan kijken door in te loggen op een andere website die het probleem omzeilt. Maar als je dat doet, dan daalt de snelheid van je internet, dus voor mij is dat een vicieuze cirkel.

Maar waarom klagen. Zonder internet stap je buiten en heb je de zon. Dan zijn de zorgen over het internet direct vergeten.

Vorig jaar in de paasvakantie kwam mijn familie voor het eerst op bezoek in Mordogan. Spijtig genoeg kon toen niet iedereen komen maar dit jaar was het bingo. Mijn moeder, tante, broer met echtgenote en zoon, mijn dochters met vrienden en niet te vergeten, mijn kleindochter, een volledige stamboom zeg maar. Het was iets teveel om hier allemaal te verblijven maar er was voldoende plaats om extra acht personen te huisvesten, drie verbleven in een plaatselijk hotelletje.

Voor het transport hadden we twee extra auto’s bijgehuurd zodat we de hele vakantie mobiel waren.

Het weer viel mee hoewel het begin april was. Het eerste dat we deden was een gezamenlijke boottocht in de omgeving. Na een halfuurtje legden we aan in een baai die enkel langs de zee is te bereiken. Een witstenen strand, grotten in het gesteente, water waar je tot op de bodem kan kijken. Enkele moedigen dierven het zelfs aan in het koude water te springen maar de meerderheid hield het bij zonnen en pulpliteratuur. We aten op de boot, bijna tien kilo vis en iets meer dan twee kilo kip klaargemaakt op de barbecue, verse salada met natuurlijk de olijfolie waarvoor ons schiereiland bekend staat. We keerden in late namiddag terug naar een plaats waar je normaal de meditterane zeehond kan vinden, maar die gaven dit keer verstek.

Daarna maakten we een uitstap naar Pamukale. Voor Maya, Olivier en Zoé was dit iets te ver, zij gingen surfen in Alacatı, een gerenommeerd surfoord nabij Çesme waar steeds wind is. In Pamukale verbleven we in een kuurhotel waardoor de winterkou snel uit de botten verdween. De volgende dag, op de terugweg, deden we Buldan aan, een stadje dat bekend staat voor de textielproductie.

Daarna een rustdag, want afstanden in Turkije zijn steeds groot, goed om de plaatselijke omgeving te verkennen. ’s Avonds was er de grote kwis, opgemaakt door mijn broer en jongste dochter, spannend tot op het einde.

De volgende dag Izmir, bezoek aan de bazaar. Zelfs met de dalende euro blijft het voordelig aankopen te doen in de bazaar. Nog steeds kan ik niet begrijpen waarom zoveel mensen erop gebrand zijn om schoenen of klederen te kopen, die van mij verslijten nooit.

Tenslotte nog de bergdorpjes in de omgeving. Het was leuk. Voor herhaling vatbaar. Om niet te vergeten.

Het spijtige is, een week is zo voorbij. Gelukkig blijven de herinneringen.

Na het familiebezoek kwam er weer bezoek, dit keer van Sevims familie. Pas sinds eergisteren zijn we alleen. Helaas moeten we onvoorzien naar Izmir omdat Sevims ouders allebei naar het ziekenhuis moeten. Dat is dus minder goed nieuws. Laat ons hopen dat alles meevalt.

De winter is voorbij en dat zie je. Waar een paar weken geleden de eerste botjes ontkiemden staan nu steeds meer bomen in bloei, het gras is groen en doorweven van verschillende bloemetjes, de vlinderthijm ruikt heerlijk en het weer wordt open. Nou ja, echt warm is het nog niet, hoewel er steeds een paar uren zijn waar het lek­ker genieten is van het zonnetje.

Gisteren gingen we naar het dichtstbijzijnde bergdorpje, Çatalkaya. De weg is ver­schrikkelijk. Overal diepe putten en spleten, uitgegraven door het water dat zijn weg naar beneden zocht. Herstellingen zijn nog niet uitgevoerd en het is gevaarlijk rijden.

We parkeren aan de moskee en wandelen de weg omhoog. Zonder de elektriciteits­palen her en der, is dit nog totaal ongerepte natuur.

Geen huizen of afgemaakte gronden (dat zie je hier trouwens weinig), en­kel bergen en een zandwegeltje.   En natuurlijk zijn er de olijfbomen, nu leeggeplukt en wachtend op het na­jaar.   Hier heeft de tijd letterlijk stilgestaan en behalve de dierengeluiden is het muisstil.

Sevim en Hayal hebben hun zoektocht naar een verloren geitje dat de groep heeft gemist op­gegeven en zijn bloe­metjes aan het pluk­ken. De geiten zijn trouwens niet makkelijk te fotograferen.

Als ik probeer naderbij te sluipen (ahum) zijn ze in een oogwenk verdwenen. Geluk­kig dat er een zoom op het toestelletje is.

Daarna wandelen we in de richting van het verlaten Griekse dorp. De huizen zijn meestal uit natuursteen en er wonen ver­schillende buitenlanders (vooral Duitsers). Maar grond is hier peperduur en om hier een huis te kopen moet je beschikken over een dikke portemonnee, wat bij ons niet het geval is.

Voor het eerst zie ik water stro­men uit het bron­netje langs de weg. Meestal staat dat droog maar dit jaar heeft het ab­nor­maal veel gere­gend.

De vallei beneden is een geitenparadijs. Een redelijk grote kudde loopt er rond tussen de beginnende ruines van het oud Griekse dorp.

Daarna is het thuis een gemixte keuken. Sevim maakt een soort knolseldersla met yoghurt en een mezze van gekookte rode bieten. Ikzelf maak kippenbrokjes in champignonsaus en gebakken aardappels. Hayal zorgt voor het nagerecht, fruitsla met zelfgemaakte slagroom. Niet slecht. We hadden zo'n grote honger dat we vergaten er zelfs nog een fotootje van te maken.