Dit is ons nieuw hondje Kira, een kruising van een waterhond en een Podenko. Ze is sinds 7 februari 2024 bij ons en druk bezig ons hart te veroveren. Het is een lief, aanhankelijk hondje, dat zich op een week snel aan ons heeft aangepast. Ze is heel vinnig en nieuwsgierig, een heel ander hondje dan Noleke.
This is our new dog Kira, a cross between a water dog and a Podenko. She has been with us since February 7, 2024 and is busy winning our hearts. She is a sweet, affectionate dog who quickly adapted to us within a week. She is very quick and curious, a very different dog than Noleke.
DEAR VISITOR,
MY BLOG EXISTS ALREADY 12 YEARS AND 10 MONTHS.
ON 06/04/2024 MORE THAN 1.951.050
VISITORS FROM 134 DIFFERENT NATIONS ALREADY FOUND THEIR WAY TO MY BLOG.
THAT IS AN AVERAGE OF 400GUESTS PER DAY.
THANK YOU FOR VISITING MY BLOG AND HOPE YOU ENJOY EACH TIME.
The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld In België had je vooral BUFON of het Belgisch UFO-Netwerk, dat zich met UFO's bezighoudt. BEZOEK DUS ZEKER VOOR ALLE OBJECTIEVE INFORMATIE , enkel nog beschikbaar via Facebook en deze blog.
Verder heb je ook het Belgisch-Ufo-meldpunt en Caelestia, die prachtig, doch ZEER kritisch werk leveren, ja soms zelfs héél sceptisch...
Voor Nederland kan je de mooie site www.ufowijzer.nl bezoeken van Paul Harmans. Een mooie site met veel informatie en artikels.
MUFON of het Mutual UFO Network Inc is een Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in alle USA-staten en diverse landen.
MUFON's mission is the analytical and scientific investigation of the UFO- Phenomenon for the benefit of humanity...
Je kan ook hun site bekijken onder www.mufon.com.
Ze geven een maandelijks tijdschrift uit, namelijk The MUFON UFO-Journal.
Since 02/01/2020 is Pieter ex-president (=voorzitter) of BUFON, but also ex-National Director MUFON / Flanders and the Netherlands. We work together with the French MUFON Reseau MUFON/EUROP.
ER IS EEN NIEUWE GROEPERING DIE ZICH BUFON NOEMT, MAAR DIE HEBBEN NIETS MET ONZE GROEP TE MAKEN. DEZE COLLEGA'S GEBRUIKEN DE NAAM BUFON VOOR HUN SITE... Ik wens hen veel succes met de verdere uitbouw van hun groep. Zij kunnen de naam BUFON wel geregistreerd hebben, maar het rijke verleden van BUFON kunnen ze niet wegnemen...
17-04-2024
Tardigrades Have Unusual Response to Ionizing Radiation, Study Re
Tardigrades Have Unusual Response to Ionizing Radiation, Study Reveals
Tardigrades can survive remarkable doses of ionizing radiation, up to about 1,000 times the lethal dose for humans. How they do so is incompletely understood. In a new study, scientists from the University of North Carolina found that a tardigrade species called Hypsibius exemplaris suffers DNA damage upon gamma irradiation, but the damage is repaired. The study shows that this species has a specific and robust response to ionizing radiation: irradiation induces a rapid upregulation of many DNA repair genes.
An artist’s impression of the tardigrade species Hypsibius exemplaris.
First discovered in 1773, tardigrades are a diverse group of microscopic invertebrates famous for their ability to withstand extreme conditions.
Also known as water bears or moss piglets, they can live for up to 60 years, and grow to a maximum size of 0.5 mm, best seen under a microscope.
Tardigrades are able to survive for up to 30 years without food or water, for a few minutes at temperatures as low as minus 272 degrees Celsius (minus 457 degrees Fahrenheit) or as high as 150 degrees Celsius (302 degrees Fahrenheit), and minus 20 degrees Celsius (minus 4 degrees Fahrenheit) for decades.
They withstand pressures from virtually 0 atm in space up to 1,200 atm at the bottom of the Marianas Trench.
They are also resistant to radiation levels up to 5,000-6,200 Gy.
“What we saw surprised us. The tardigrades are doing something we hadn’t expected,” said Professor Bob Goldstein, a researcher at the University of North Carolina at Chapel Hill.
In their research, Professor Goldstein and his colleagues examine how Hypsibius exemplaris tardigrades can survive intense radiation.
They found that the species is not immune to DNA damage — irradiation does damage their DNA — but the tardigrades can repair extensive damage.
They were surprised to find that the tardigrades can increase the volume of production from DNA repair genes.
Unlike humans, they can ramp up the level of DNA repair genes’ products to such an extreme extent that they become some of the most abundant gene products in animals.
“These animals are mounting an incredible response to radiation, and that seems to be a secret to their extreme survival abilities,” said Dr. Courtney Clark-Hachtel, a researcher at the University of North Carolina at Asheville.
“What we are learning about how tardigrades overcome radiation stress can lead to new ideas about how we might try to protect other animals and microorganisms from damaging radiation.”
The findings appear in the journal Current Biology.
Courtney M. Clark-Hachtel et al. The tardigrade Hypsibius exemplaris dramatically upregulates DNA repair pathway genes in response to ionizing radiation. Current Biology, published online April 12, 2024; doi: 10.1016/j.cub.2024.03.019
Er bevindt zich meer plastic op Antarctica dan tot nu toe gedacht. Een groot deel van de deeltjes is zo klein dat ze bij eerder onderzoek niet opgemerkt werden, blijkt uit een Zwitsers onderzoek.
Volgens de Universiteit van Bazel werd er bij eerder onderzoek gebruikgemaakt van een net met mazen van ongeveer 300 micrometer klein, ongeveer een derde van een milimeter. De kleinste deeltjes werden zo niet opgevist.
Bij nieuwe staalnames in de Weddelzee, op Antarctica, stelden de onderzoekers vast dat 98,33 procent van de plastic deeltjes kleiner was dan 300 micrometer. Het internationale onderzoeksteam, onder leiding van de Universiteit van Bazel, publiceerde de data in het tijdschrift Science of the Total Environment.
In plaats van een net maakten de wetenschappers gebruik van een waterpomp, waarmee ze zeewater naar een reservoir overpompten. Ze analyseerden het water met infraroodspectroscopie, waarbij stoffen geanalyseerd worden door gebruik te maken van het infrarode deel van het elektromagnetische spectrum. Ze vonden zo deeltjes die tot 11 micrometer klein waren, een fractie van de dikte van een mensenhaar.
"Er is ongerustheid dat die kleinere en vaker voorkomende deeltjes microplastics een groter risico vormen voor waterorganismes", schrijven de auteurs in de studie. Die levende organismes, die aangepast zijn aan extreme levensomstandigheden, zijn bijzonder kwetsbaar voor vervuiling.
Ook is onduidelijk hoe de microplastics tot in de geïsoleerde Weddelzee zijn geraakt, en of ze er ooit nog weg kunnen. Mogelijke bronnen zijn de scheepvaart in de regio, voor toerisme, visvangst of onderzoek, en de wetenschappelijke onderzoekstations. Maar de microplastics kunnen ook vanuit andere regio's op Antarctica belanden via oceaanstromingen.
Clara Leistenschneider, de hoofdauteur van de studie, toont zich optimistisch in het persbericht van de Universiteit van Bazel. Er wordt veel werk verricht om het probleem beter te begrijpen en om ideeën te ontwikkelen om plasticvervuiling te verminderen, zegt ze.
Scientists have discovered a simple hack in the construction of so-called blue energy generators that dramatically increases the power they collect from the motion of waves.
Previous generations of blue energy generators have suffered from low efficiency, limiting their practical uses. This latest design hack, which simply repositions the electrode in the wave generator, hopes to change that equation, opening up numerous potential applications for this type of kinetic energy generation.
As the world attempts to meet increasing energy demands while also balancing the need for more sustainable power generation options, technologies like solar and wind power that tap into the environment’s natural energy production potential have continued to gain traction. Still, those power harvesting methods have limitations, making them unlikely to completely meet rising demands.
One increasingly popular approach involves collecting energy generated by friction using a technology known as a triboelectric nanogenerator (TENG). For example, a team of researchers created a prototype ‘rain panel’ equipped with a series of TENGs that collect energy from falling rain. Unfortunately, that invention has yet to make its way to everyday consumers.
Now, scientists say they have taken a 20th-century idea of capturing the energy of ocean waves and added a simple engineering hack that increases their energy output high enough that they could be used for a number of practical power harvesting applications.
Known as a liquid-solid TENG, the tube-shaped device is filled with water and placed on the surface of the ocean. When the waves move, the water inside sloshes back and forth. That motion causes friction on an electrode inside the tube, which in turn creates usable electrical energy that can be collected.
The team proposed improving the device by relocating the TENG from the center of the tube, where it is traditionally placed, to the extreme end. The hope was that the increased kinetic energy from the additional distance traveled by the liquid inside the tube would increase the energy generated by the TENG.
To test their hypothesis, Guozhang Dai, Kai Yin, Junliang Yan, and colleagues decided to construct two of their own liquid-solid TENGS. Each was 16 inches in length and then fitted with a copper foil electrode. The first had its electrode placed in the center location like traditional TENGs, while the second had the electrode placed at the end.
Next, the tubes were filled one-quarter of the way with water and then sealed at the ends. To measure their energy output, each TENG had a wire connected to the electrode and then fed to an external circuit.
Each of the two TENGs was placed on a tabletop rocker device that moved back and forth to simulate the motion of ocean waves. During this process, the electrical output of each generator was monitored externally. As hoped, the simple hack resulted in a dramatic increase in power.
As the press release announcing the blue energy generator hack explains, “Compared to the conventional design, the researchers found that the optimized design increased the device’s conversion of mechanical energy to electrical current 2.4 times.”
The paper outlining the blue energy generator’s improvements, which is published in the journal ACS Energy Letters, goes into more detail, explaining that “through the space volume effect, the open-circuit voltage, short-circuit current, and transfer charge of (TENG) can be improved by 3.5 times, 2.3 times, and 2 times, respectively.”
To further demonstrate the improved output of their ‘hacked’ TENG, the researchers also connected it to a series of 35 LEDs and watched them all flash on and off as the fluid inside the generator sloshed back and forth. The researchers note that this demonstration not only shows its power generation capabilities but also one possible application.
“The (TENG) not only boasts high output performance for harvesting low-frequency and high-entropy motion energy, but its output displacement current can also serve as a compact signal generator for underwater wireless communication.”
The researchers did not provide a timeline or clear path for when we might see these types of improved wave power generators in commercial use. However, they did sound hopeful, noting that “these demonstrations lay the foundation for larger-scale blue-energy harvesting from ocean waves.”
Christopher Plain is a Science Fiction and Fantasy novelist and Head Science Writer at The Debrief. Follow and connect with him on X, learn about his books at plainfiction.com, or email him directly at christopher@thedebrief.org.
Waarom de wereld in 2026 zou kunnen vergaan, aldus deze wetenschapper Volgens natuurkundige Heinz von Foerster wordt 2026 een heel slecht jaar voor de mensheid. Terwijl de wereldbevolking blijft toenemen, samen met de voedselonzekerheid, verstedelijking, ontbossing en klimaatverandering, voorspelt Van Foerster dat 2026 het jaar zal zijn waarin deze factoren een kookpunt zullen bereiken. Het interessante is, zoals je in deze galerij zult zien, hoe hij tot die voorspelling kwam, en wat we kunnen doen om dit vreselijke lot te voorkomen.
LEES dus VERDER door deze galerij om te zien wat er kan gebeuren en hoe je mogelijk kunt bijdragen aan het redden van de wereld!
Inleiding tot de voorspelling van Heinz von Foerster Natuurkundige Heinz von Foerster, geboren in 1911, voorspelde dat er in 2026 catastrofale bevolkingsniveaus zouden kunnen optreden, waarbij hij wiskunde gebruikte om een 'Doomsday'-scenario te voorspellen waarin hulpbronnen de menselijke groei niet kunnen ondersteunen.
Historische perspectieven op bevolkingsgroei De Engelse econoom Thomas Robert Malthus, geboren in 1766, theoretiseerde dat de bevolkingsgroei altijd groter zal zijn dan de voedselvoorziening. Hij beweerde dat de verbetering van de mensheid onmogelijk is zonder strikte beperkingen op de voortplanting. Technologische vooruitgang op het gebied van landbouw en voedselproductie heeft de situatie sinds Malthus' tijd verbeterd, maar overbevolking is nog steeds een groot probleem.
De wiskunde achter de doemdagtheorie van 2026 De voorspelling van Von Foerster is geworteld in complexe vergelijkingen, die voorspellen dat de exponentiële bevolkingsgroei in 2026 een onhoudbaar niveau zal bereiken.
Technologische vooruitgang in de voedselproductie Technologische innovatie heeft de voedselproductie aanzienlijk vergroot, waardoor de Malthusiaanse crisis is afgewend, maar ook vragen rijzen over de duurzaamheid op de lange termijn en de impact op het milieu.
Het debat over geboortebeperking en bevolkingsbeheer De theorie van Von Foerster wakkert de discussies over geboortebeperking en ethisch bevolkingsbeheer opnieuw aan als instrumenten om potentiële overbevolkingscrises te voorkomen.
Het concept van een 'Peoplo-stat' De 'peoplo-stat' stelt een regelgevend mechanisme voor om de bevolking op een duurzaam niveau te houden, waarbij de nadruk wordt gelegd op proactieve maatregelen boven reactieve oplossingen.
Ethische overwegingen bij bevolkingscontrole Bevolkingscontrolemaatregelen, waaronder geboortebeperking, leiden tot ethische debatten, waarbij individuele rechten in evenwicht worden gebracht met collectief welzijn en ecologische duurzaamheid.
Mondiale implicaties van een ongecontroleerde bevolkingsgroei Als er geen systemen worden ingevoerd om de rijkdommen en hulpbronnen van de wereld gelijkmatiger te verdelen, zou een ongecontroleerde bevolkingsgroei een risico voor het milieu kunnen vormen en tot nog ernstiger sociaal-economische verschillen kunnen leiden, waardoor een mondiale reactie noodzakelijk is.
Scepsis en kritiek op de voorspelling van de dag des oordeels Critici van Von Foersters voorspelling beweren dat menselijk vernuft en toekomstige technologische vooruitgang de risico's van overbevolking kunnen verkleinen.
Milieu-impact van overbevolking Overbevolking versnelt de milieuproblemen, van de vernietiging van habitats tot klimaatverandering, wat de noodzaak van duurzame strategieën voor bevolkings- en hulpbronnenbeheer onderstreept.
Sociale en economische gevolgen van de bevolkingsgroei De snelle bevolkingsgroei zet de economieën onder druk en vergroot de sociale ongelijkheid, waardoor beleid nodig is dat een rechtvaardige groei en een verdeling van de hulpbronnen bevordert.
Technologische oplossingen en duurzame ontwikkeling Het omarmen van duurzame technologieën is van cruciaal belang om de bevolkingsgroei in evenwicht te brengen met het behoud van het milieu, waardoor de behoefte aan groene innovaties wordt gestimuleerd.
De rol van internationale samenwerking bij bevolkingscontrole Mondiale uitdagingen vereisen uniforme antwoorden; internationale samenwerking op het gebied van bevolkingsbeheer kan leiden tot gedeelde oplossingen voor duurzaamheid.
Culturele houding ten opzichte van gezinsgrootte Culturele normen hebben een aanzienlijke invloed op beslissingen over gezinsplanning, wat het belang van cultureel gevoelige benaderingen van bevolkingscontrole benadrukt.
Historische nauwkeurigheid van doemscenario-voorspellingen Eerdere voorspellingen van bevolkingscrises zijn vaak onjuist gebleken, wat de complexiteit van het voorspellen van de menselijke ontwikkeling en het gebruik van hulpbronnen aantoont.
De psychologische impact van bevolkingsangst Bezorgdheid over de bevolkingsgroei kan het maatschappelijk welzijn beïnvloeden, wat de noodzaak van een geïnformeerd discours en proactieve beleidsvorming onderstreept.
Verstedelijking en de effecten ervan op de bevolkingsdynamiek De snelle verstedelijkingstrend verandert de bevolkingsverdeling en vereist innovatieve benaderingen van stadsplanning en hulpbronnenbeheer. Dit gebeurt zo snel dat veel gebieden het helemaal niet meer kunnen bijhouden.
Landbouwinnovaties om de groeiende bevolking te ondersteunen Vooruitgang in de landbouw, inclusief genetisch gemodificeerde gewassen en duurzame landbouwpraktijken, is van cruciaal belang voor het voeden van de groeiende wereldbevolking.
Het garanderen van de voedselzekerheid voor een groeiende wereldbevolking vereist innovatieve strategieën die de productie verhogen en de verspilling verminderen.
Onderwijs en zijn rol in bevolkingsbeheer Onderwijs, vooral op het gebied van reproductieve gezondheid en gezinsplanning, speelt een cruciale rol bij het beheersen van de bevolkingsgroei en het in staat stellen van individuen om weloverwogen beslissingen te nemen.
Vooruitgang in de gezondheidszorg en hun impact op de bevolkingsgroep Verbeteringen in de gezondheidszorg dragen bij aan lagere sterftecijfers en een langere levensduur, waardoor samenlevingen worden uitgedaagd zich aan te passen aan de daaruit voortvloeiende demografische veranderingen.
Het belang van biodiversiteit bij het in stand houden van de menselijke bevolking Biodiversiteit ondersteunt vitale ecosysteemdiensten waarvan mensen afhankelijk zijn om te overleven, en benadrukt de noodzaak van natuurbehoud te midden van de toenemende bevolkingsdruk.
Waterschaarste en bevolkingsdruk Naarmate de bevolking groeit, groeit ook de vraag naar water, wat leidt tot schaarsteproblemen die innovatieve beheer- en instandhoudingsstrategieën vereisen.
Hernieuwbare energieoplossingen voor duurzaam leven De transitie naar hernieuwbare energiebronnen is essentieel voor het duurzaam ondersteunen van grote bevolkingsgroepen en het verminderen van de afhankelijkheid van eindige hulpbronnen.
De impact van klimaatverandering op de duurzaamheid van de bevolking Klimaatverandering vormt een aanzienlijke bedreiging voor de duurzaamheid van de bevolking, waardoor dringend actie moet worden ondernomen om de gevolgen ervan te verzachten en zich aan te passen aan de nieuwe realiteit.
Economische modellen voor het beheersen van de bevolkingsgroei Het ontwikkelen van economische modellen die rekening houden met de bevolkingsgroei en de beperkingen van de hulpbronnen kan de duurzame ontwikkeling sturen en een eerlijke verdeling van de hulpbronnen garanderen.
Sociale rechtvaardigheid en gelijke toegang tot hulpbronnen Het aanpakken van de bevolkingsgroei vereist een focus op sociale rechtvaardigheid, waarbij gelijke toegang tot hulpbronnen en kansen voor alle geledingen van de samenleving wordt gewaarborgd.
De erfenis van Malthus in hedendaagse bevolkingsdebatten De theorieën van Malthus blijven de huidige discussies over bevolkingsgroei beïnvloeden en benadrukken de aanhoudende bezorgdheid over de menselijke duurzaamheid.
Verder kijken dan 2026: langetermijnvisies voor de mensheid Hoewel 2026 in Von Foersters theorie een cruciaal jaar is, moet de langetermijnvisie voor de mensheid strategieën voor duurzame groei en hulpbronnenbeheer omvatten.
The U.S. Navy is reportedly preparing to test a hypersonic weapon as part of a joint developmental program with the U.S. Army, which aims to unleash the military’s Long-Range Hypersonic Weapon (LRHW) capabilities.
“The Army is working closely with the Navy in the development of the LRHW,” according to a recent Congressional Research Service (CRS) report. “LRHW is comprised of the Common Hypersonic Glide Body (C-HGB), and the Navy 34.5-inch booster.”
The forthcoming test will involve the C-HGB, which relies on the Navy’s booster rocket motor to propel the weapon to hypersonic speeds. Once the rocket is ejected, the C-HGB can glide at speeds of Mach 5 or greater. The missile is designed to be highly maneuverable, which helps ensure it remains difficult to detect and intercept before reaching its destination.
The news of the forthcoming test follows plans the Navy revealed late last year to upgrade several of its warships with a series of 87-inch missile tubes, each capable of housing three C-HGB hypersonic missiles, for a total of 12 per ship. The missile tubes will replace the twin 155 mm Advanced Gun Systems that are currently equipped for each of the Navy vessels.
THE COMMON HYPERSONIC GLIDE BODY (C-HGB)
The C-HGB is the outgrowth of technologies that are more than a decade in the making, originally part of the Alternate Re-Entry System developed by the Army and designed by Sandia National Laboratories in the early 2010s.
Production of the C-HGB for the Army and the Navy has been underway for several years in cooperation with Dynetics, a subsidiary of Leidos, who was contracted to develop the prototypes. Dynetics’ development of the C-HGB prototypes marks the first time that a domestic private sector entity has been tasked with building hypersonic weapons.
“The LRHW system provides the Army a strategic attack weapon system to defeat Anti-Access/Area Denial (A2/AD) capabilities, suppress adversary long-range fires, and engage other high payoff/time critical targets,” the recent CRS report read.
Earlier this week at the recent Association of the U.S. Army’s Global Force Symposium, Lt. Gen. Robert Rasch told Defense News that the test would not involve the Army’s ground support equipment but would instead be “a stool launch” that would provide the military “another look at the missile.”
DARK EAGLE: A CLOSER LOOK
Known as Dark Eagle, the Army says its LRHW will be capable of reaching targets within a range of 1,725 miles and reportedly traveling at speeds exceeding 3,800 miles per hour.
After being fired from the Army’s portable ground-based launch units, Dark Eagle can climb high into Earth’s atmosphere, where it remains beyond the reach of air and missile defense systems until it nears its target.
Following the Navy’s initial C-HGB test this spring, the Army plans to conduct a test later this summer from its ground-based truck-launched system, with weapon system integration performed by Lockheed Martin. The Army has organized the LRHW launch systems into batteries consisting of four Transporter Erector Launchers, which are fitted to modified M870A4 trailers.
The U.S. Army’s ground-based truck-launched system, which it will use to launch its Dark Eagle Long-Range Hypersonic Weapon
(Credit: US Army/ Spc. Chandler Coats).
“The M870A4 SEMITRAILER is a 40-ton payload, mechanical folding gooseneck, level-deck trailer with rear ramps capable of handling payloads on primary, secondary, and trail profile roads,” states an unclassified 2019 U.S. Army Budget Line Item Justification. Although originally designed for the transport of large construction equipment, the modified trailers are equipped to house the Army’s Transporter Erector Launchers.
Each trailer features two AUR+Cs with a single Battery Operations Center (BOC) for command and control and a BOC support vehicle. According to the December CRS report, the first battery of eight LRHW missiles is to be operated by a Strategic Long-Range Fires battalion under the 5th Battalion, 3rd Field Artillery Regiment at Joint Base Lewis-McChord, Washington.
In the future, additional LRHW batteries will be assigned to other Strategic Long-Range Fires battalions within the Army’s 1st Multi Domain Task Force (MDTF).
Presently, the U.S. is racing against similar hypersonic developments being undertaken by Russia and China, who have been actively testing similar weapons capabilities for years.
Earlier this month, it was revealed that the U.S. Air Force conducted a test with a prototype hypersonic missile in the Marshall Islands. Formally known as the AGM-183, the missile is an air-launched rapid response weapon (ARRW), a type of hypersonic air-to-ground missile that was the result of a $480 million contract granted to Lockheed Martin in 2018.
Although initial tests began in June 2019, the program was officially canceled last spring following a series of setbacks. However, additional testing that was initially undisclosed to the public continued, and late last year, the first official launch of a full prototype operational AGM-183 occurred at a test range off the Southern California coast.
Last year, the Army and the Navy were met with setbacks of their own, which resulted in the postponement of tests originally scheduled for last March, as well as subsequent Navy and Army tests planned for October and November.
Despite last year’s test cancellations, Lt. Gen. Rasch said that if the Navy’s tests this spring meet their anticipated objectives, the Army will proceed with assembling its own capabilities, which he says are “ready to go” and in varying stages of completion.
Following the Army’s tests later this year, the new LRHW systems will be delivered to the initial Strategic Long-Range Fires battalion at Joint Base Lewis-McChord and thereafter to additional units as they become equipped with the required ground-based launch systems.
Satellite Measurements Show That Global Carbon Emissions are Still Rising
According to the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) Sixth Assessment Report (AR6), human activities have significantly impacted the planet. As global greenhouse gas emissions (mainly carbon dioxide) have continued to increase, so too have global temperatures – with severe ecological consequences. Between 2011 and 2020, global surface temperatures rose by an estimated 1.07 °C (2.01 °F) above the average in 1850–1900. At this rate, temperatures could further increase by 1.5 to 2 °C (2.7 to 3.6 °F) in the coming decades, depending on whether we can achieve net zero by 2050.
Unfortunately, the data for the past year is not encouraging. According to the 2023 Global Carbon Budget (GCB), an annual assessment of Earth’s carbon cycle, emissions in 2023 continued to rise by 1.1 percent compared to the previous year. This placed the total fossil fuel emissions from anthropogenic sources at 36.8 billion metric tons (over 40 US tons) of carbon dioxide, with an additional 4.1 billion metric tons (4.5 US tons) added by deforestation, extreme wildfires, and other sources. This trend indicates we are moving away from our goals and that things will get worse before they get better!
Carbon budgets are essential for assessing humanity’s impact on the planet and implementing mitigation strategies. The budget quantifies how much carbon was added to the atmosphere from fossil fuel use, land-use change, and other factors relative to how much carbon was removed by the planet’s carbon cycle. This refers to how our planet and its ecosystems recycle carbon, which keeps carbon dioxide levels in our atmosphere within certain parameters and ensures temperatures remain stable over time.
For eons, this balance was maintained by photosynthetic plants, organisms, and Earth’s oceans, which absorbed CO2 from the atmosphere. Meanwhile, geological forces (i.e., mantle convection) sequestered it in the Earth’s crust as carbonate rocks. Since the Industrial Revolution, fossil fuel consumption has sharply increased, which has become exponentially worse since the mid-20th century. In addition, the growth of global populations since the 19th century has also seen a commensurate increase in land clearance and ecological destruction.
In short, emissions increased rapidly while Earth’s natural sequestration mechanisms were simultaneously being disrupted. The Global Carbon Budget was established to analyze these trends and prepare reports that inform organizations and help guide climate policy development. This year’s report relied on several data sources, the most notable of which were inventories of emissions collected by governments and energy agencies. Satellite data was provided by NASA’s Orbiting Carbon Observatory-2 (OCO-2) instrument to estimate the flux of carbon between the land and atmosphere.
CO2 concentrations have increased from 278 parts per million (ppm) in 1750 to 420 ppm in 2023. In addition to carbon emissions from transportation, power generation, and manufacturing, major contributors this year included the extreme wildfire season in Canada. The data also indicates that the average global surface temperature in 2023 was 1.2 °C (2.1 °F) warmer than the average for NASA’s baseline period (1951-1980), making it the hottest year on record. This is part of a trend where the past ten years (2014-2023) were either the hottest year on record or tied with another year during that same period.
Based on climate modeling and data from the Goddard Earth Observing System (GEOS), researchers at NASA also create visualizations that illustrate how carbon dioxide is produced and stored every year. The visualization below is based on the most recent full year of available information (2021) and includes data on vegetation, human population density, infrastructure, and wildfires to depict how carbon dioxide was added and removed from the atmosphere. The carbon dioxide emissions are color-coded based on source to show the two main contributors and removal systems.
These include fossil fuel emissions (yellow), burning biomass (red), land ecosystems (green), and the ocean (blue). The Earth’s crust and its oceans are both carbon sinks, meaning they remove more carbon from the atmosphere (and store it) than they emit. However, as the visualization shows, they can also be sources under certain circumstances, depending on the time and place. Surprisingly, the proportion of carbon dioxide that remains in the atmosphere (the airborne fraction) has remained remarkably stable over the past 60 years, even with the continued increase in anthropogenic greenhouse gas emissions.
However, scientists question whether and for how long that stability will continue. Ben Poulter, a co-author of the report and scientist at NASA’s Goddard Space Flight Center, summarized in a recent NASA press release:
“Emissions are heading [in] the wrong direction that we need to limit global warming. Amazingly, the ocean and land continue to absorb about half of the carbon we emit. Only about 44 percent of emissions stay in the atmosphere each year, slowing the rate of climate change, but causing ocean acidification and altering how land ecosystems function.”
In 2023, a study led by the National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) analyzed carbon storage in the ocean over two decades. Titled “Decadal Trends in the Oceanic Storage of Anthropogenic Carbon From 1994 to 2014,” this study indicated that this crucial carbon sink could be losing some of its storage capacity. The authors concluded that the ocean has likely slowed its absorption because it has already accumulated substantial amounts of CO2 and that changes in global ocean circulation (due to temperature increases) may be reducing the amount transferred from subsurface waters to the ocean floor.
The chart below, taken from the 2023 GCB report, illustrates how the absorption rates of carbon sinks have changed over time. The report also emphasizes how carbon dioxide emissions are declining slightly in some regions, including Europe and the United States, but are still rising globally. The countries with the largest increase in emissions in 2023 were India and China, reflecting the ongoing “economic miracle” these nations have undergone in recent decades. Based on these latest numbers, there is doubt that world governments will meet their climate goals, as spelled out in the Paris Agreement.
Signed in December 2015, delegates from the 196 signatory countries committed to keeping average global temperature increases “well below 2 degrees Celsius above pre-industrial levels” while “pursuing efforts to limit the temperature increase to 1.5 °C.” According to the GCB team, the current emissions level suggests that the planet’s current carbon budget for keeping temperatures within this range is running out. They also claim that, at present, “there is a 50 percent chance global warming will exceed 1.5°C consistently in about seven years.”
While it may not sound like a lot, this represents an average increase (both annually and globally), and the difference between these two scenarios is stark. As the IPCC explained in its A6 report, an increase of 1.5 °C would lead to more extreme weather (heavy rains and severe flooding), mass die-offs, and the extinction of many animal species. It would also mean that 8% of all farmland and 3 to 41% of fisheries worldwide would be lost due to increased famine and disruption to Earth’s oceans. These risks increase sharply with an average increase of 2 °C, with the projected extinction of up to 18% of all species on land.
Above all, it is important to note that this is not the worst-case scenario. According to the AR6 report, a temperature increase of 4 °C (7.2 °F) would result in irreversible damage to the planet and its species:
“[M]ass mortalities and extinctions are expected that will irreversibly alter globally important areas, including those that host exceptionally rich biodiversity such as tropical coral reefs and cold-water kelp forests and the world’s rainforests. Even at lower levels of warming of 2°C or less, polar fauna (including fish, penguins, seals, and polar bears), tropical coral reefs and mangroves will be under serious threat.”
Data collected by NASA and other federal agencies are now available through the recently launched U.S. Greenhouse Gas Center. This multi-agency effort consolidates information from observations and models to provide decision-makers with one location for data and analysis.
Food fan reviews America's wackiest MCDONALD'S - from the UFO-themed Roswell restaurant and ultra-lavish eatery inside a New York MANSION to Orlando outpost that serves McPizza and McPasta
Food fan reviews America's wackiest MCDONALD'S - from the UFO-themed Roswell restaurant and ultra-lavish eatery inside a New York MANSION to Orlando outpost that serves McPizza and McPasta
Dylan Huynh from California set of on a McNugget filled adventure
He visited five of the country's wackiest outlets in a bid to rank the 'coolest'
The trip started in New Mexico +9where there is a UFO-shaped McDonald's
From an alien theme to a one-of-a-kind pizza, a foodie has lifted the lid on what the most unique McDonald's restaurants in America have to offer.
Dylan Huynh from California set of on a McNugget filled adventure to visitfive of the country's wackiest outlets in a bid to rank which one is the 'coolest McDonald's ever.'
In a YouTube video documenting his trip, he starts his journey in Roswell, New Mexico, where he checks into a McDonald's shaped like a UFO with 'little alien statues' installed outside.
Inside the restaurant, he says it 'actually feels like you're in a UFO' with 'metal plated walls' and even an 'astronaut Ronald McDonald' hanging from the ceiling.
Dylan Huynh from California set of on a McNugget filled adventure to visit five of the country's wackiest McDonald's. He starts his journey at a UFO shaped eatery in Roswell, New Mexico
Inside the restaurant, he says it' actually feels like you're in a UFO' with 'metal plated walls'
In the main dining area, Dylan found an 'astronaut Ronald McDonald' hanging from the ceiling
The colonial era McDonald's, dubbed the McMansion, is set in a 19th-century former farmhouse in Hyde Park, New York
As he opens the 'fancy door' and steps inside, Dylan is shocked by the interiors with a 'grand staircase leading up to the second floor' and exposed wooden beams in the ceiling
Dylan Huynh from California set of on a McNugget filled adventure to visit five of the country's wackiest outlets:
UFO-themed restaurant in Roswell, New Mexico: 'Feels like you're in a UFO'
The McMansion in New York state: 'Pretty to look at but not fun'
World's largest McDonald's in Orlando, Florida: 'Sells McPasta and McPizza'
McDonald's HQ in Chicago: 'The global menu rotates every three months'
CosMc in Illinois: 'Menu designed to boost your mood into the stratosphere'
In terms of the food, Dylan didn't find anything unusual, so he opted for a portion of 20 chicken McNuggets and a McFlurry. Both got his seal of approval.
Before leaving, he snapped a photo with a 'cool alien statue' and bought something from the gift shop.
Next up, Dylan heads to what he deems the 'world's fanciest McDonald's.'
The classical building was saved from being knocked down by local activists and it was given landmark status.
In his YouTube video, Dylan reveals that it became a McDonald's in 1991.
As he opens the 'fancy door' and steps inside, he is shocked by the interiors with a 'grand staircase leading up to the second floor' and exposed wooden beams in the ceiling.
He adds: 'It literally feels like I'm inside someone's house, a very rich person's house.'
Along with a fancy door, he found 'fancy lights, fancy windows, fancy plants, even the trash cans were fancy.'
While he was impressed by the regal interiors, Dylan wasn't so enthused about the ambience. He found the restaurant seemed very empty, with 'no kids' and 'just fancy looking old people.'
As he sits down he says: 'I don't know how to explain this but I feel very uncomfortable in this McDonald's. I feel like I have to whisper.
The third stop on Dylan's whirlwind tour is the world's largest McDonald's, which is located in Orlando, Florida
The sprawling restaurant, which opened in 1975, has a floor area of more than 19,000ft
Dylan reveals that the world's largest McDonald's is 'the only McDonald's in the world that sells the McPasta and the McPizza'
The pizza also gets his seal of approval, despite the floppy base not filling him with high hopes
'I'm just going to go right out and say it. I am not having that much fun at this McDonald's.'
After finishing a portion of chicken McNuggets, Dylan leaves the restaurant with the farewell message: 'Goodbye world's fanciest McDonald's you are pretty to look at but very weird.'
The third stop on Dylan's whirlwind tour is the world's largest McDonald's, which is located in Orlando, Florida.
The sprawling restaurant, which opened in 1975, has a floor area of more than 19,000ft and along with a restaurant, it has a 22ft tall play area and an arcade with more than 100 games.
Dylan reveals that it is also 'the only McDonald's in the world that sells the McPasta and the McPizza.'
As he walks through the restaurant, he points out some woodfired pizza ovens and he even passes an aquarium.
In terms of his food order, Dylan goes to town and spends $64 on a spread of treats including 'the usual chicken McNuggets,' an Oreo McFlurry, the McPasta and the McPizza.
Continuing on his quest, Dylan visits the McDonald's global headquarters in Chicago where they offer a global menu of their delicacies from around the world
Before he orders, the food experts says his initial impression of the restaurant is that it is 'very clean' and 'very modern,' with 'people wearing suits in the kitchen'
When he visits, he decides to order a 'BBQ bacon stack' burger from the UK
A 'filet-o-shrimp' burger from Japan gets the thumbs up from Dylan
Out of the three items, he deems the Korean salted caramel McFlurry with Oreo the winner and he puts in a plea for it to come to the states
He says the colorful bowl of tortellini he orders is 'a lot better' than he expected and he adds that it 'might be better than Olive Garden.'
The pizza also gets his seal of approval, despite the floppy base not filling him with high hopes.
After having a fill and boxing the remnants up, Dylan heads to the arcade to play some games and he spends $120 on a gaming card.
Lastly, he heads to the play area to test out the 'infamous big yellow slide.'
Summing up the world's largest McDonald's he says: 'This place is the exact opposite from the McMansion. The McMansion was dull, gray and quiet [but] this McDonald's was very lively, very colorful and definitely not quiet.'
Continuing on his quest, Dylan visits the McDonald's global headquarters in Chicago where they offer a global menu of their delicacies from around the world.
Before he orders, the food experts says his initial impression of the restaurant is that it is 'very clean' and 'very modern,' with 'people wearing suits in the kitchen.'
When it comes to the HQ's menu, Dylan explains that 'since McDonald's operates in over 118 countries, the global menu rotates every three months to highlight different locations.'
When he visits, he decides to order a 'BBQ bacon stack' burger from the UK, a 'filet-o-shrimp' burger from Japan and a salted caramel McFlurry with Oreo from Korea.
Lastly, Dylan makes his way to the new restaurant CosMc, which is also located in Illinois
The brand - which launched in December 2023 and is named after McDonald's alien mascot from the 1980s and early 1990s - offers a range of colorful slushes, iced teas and coffees
He orders a s'mores cold brew which he deems 'pretty nice,' and a portion of hash browns which he says is 'nice' but on the smaller side
Lastly he tests a drink, which he asked the drive-thru attendant to surprise him with. He tells viewers that it the 'radioactive red' drink features 'popping boba' beans in it
Out of the three items, he deems the Korean invention the winner and he puts in a plea for it to come to the states.
He concludes: 'Even though McDonald's started in America every other country has a better menu than the American one.'
Lastly, Dylan makes his way to the new restaurant CosMc, which is also located in Illinois.
The brand - which launched in December 2023 and is named after McDonald's alien mascot from the 1980s and early 1990s - offers a range of colorful slushes, iced teas and coffees with names such as the Sour Cherry Energy Burst and Turmeric Spiced Latte.
As he nears the new concept restaurant Dylan says: 'It's technically a drive-thru... but from the pictures it looks very, very exciting.
'According to the CosMc website their menu is supposed to be otherworldly and it's designed to boost your mood into the stratosphere. I don't even know what that means but I'm excited about it.'
He orders a s'mores cold brew which he deems 'pretty nice,' a portion of hash browns which he says is 'nice' but on the smaller side, and an Oreo McFlurry, which he says always takes him back to his childhood.
Lastly he tests a drink, which he asked the drive-thru attendant to surprise him with.
He tells viewers that it the 'radioactive red' drink features 'popping boba' beans in it and a lemon and as he tastes it he winces in response to its sour taste.
Following his epic journey across America, Dylan crowns the world's biggest McDonald's in Florida as the winning restaurant, with its unique restaurant-style dishes and big yellow slide.
Miniature Cyprinid Fish Can Produce Sounds over 140 dB, Ichthyologists Say
Miniature Cyprinid Fish Can Produce Sounds over 140 dB, Ichthyologists Say
Danionella cerebrum, a translucent fish species of only 12 mm length, produces high amplitude sounds exceeding 140 dB (re. 1 µPa, at a distance of one body length) — comparable to a jet engine during take-off in 100 m distance.
Danionella cerebrum has a pair of extrinsic, indirect sonic muscles that house the drumming cartilage. When a sonic muscle contracts, the fifth rib is pulled anteriorly and builds tension as it pulls the cartilage. The sudden release of the cartilage causes it to rapidly strike the swim bladder, producing a short, loud pulse. A burst of pulses is generated with either bilaterally alternating or unilateral muscle contractions. In sum, this mechanism enables loud and stereotyped sounds that can be elicited in structured sequences, making it a unique solution for acoustic communication and ultrafast skeletal motion in vertebrates surpassing the limitation of muscle contraction speed. Image credit: Ralf Britz, Senckenberg Natural History Collections.
“The snapping shrimp can generate a popping sound of up to 250 dB with its claws,” said Dr. Ralf Britz, an ichthyologist at the Senckenberg Natural History Collections.
“The mating calls of the flightless kakapo reach 130 dB, and elephants can produce noise of up to 125 dB with their trunks.
“Fishes, on the other hand, are generally considered to be rather quiet members of the animal kingdom.”
“However, there are certain fish species that can be surprisingly loud. For example, the male plainfin midshipman fish attracts its females with an audible vibrato of around 100 Hz and 130 dB.”
In the new study, Dr. Britz and his colleagues examined Danionella cerebrum, a miniature teleost fish with the smallest known vertebrate brain.
“This tiny fish can produce sounds of over 140 dB at a distance of 10 to 12 mm — this is comparable to the noise a human perceives of an airplane during take-off at a distance of 100 m and quite unusual for an animal of such diminutive size,” Dr. Britz said.
“We tried to understand how the fish manages this and what mechanisms are responsible for this achievement.”
Using a combination of high-speed video, micro-computed tomography, gene expression analysis, and finite difference methods, the researchers found that Danionella cerebrum males possess a unique sound-generating apparatus that includes drumming cartilage, a specialized rib, and a fatigue-resistant muscle.
“This apparatus accelerates the drumming cartilage with a force of over 2,000g and shoots it against the swim bladder to produce a rapid, loud pulse,” Dr. Britz said.
“These pulses are strung together to produce calls with either bilaterally alternating or unilateral muscle contractions.”
Due to its small size and lifelong optical transparency, Danionella cerebrum is an emerging model organism in biomedical research.
The species is native to shallow and turbid waters of Myanmar.
“We assume that the competition between the males in this visually restrictive environment contributed to the development of the special mechanism for acoustic communication,” Dr. Britz said.
The study’s results challenge the conventional notion that the speed of skeletal movement in vertebrates is limited by muscle movement.
“Understanding the extraordinary adaptation of Danionella cerebrum expands our knowledge of animal locomotion and highlights the remarkable diversity of propulsion mechanisms in different species,” the authors said.
“This contributes to a broader understanding of evolutionary biology and biomechanics.”
“The sounds produced by other Danionella species have not yet been studied in detail; it would be interesting to learn how their mechanism of sound production differs and how these differences relate to evolutionary adaptation.”
“In combination with its lifelong transparency, the genus Danionella offers a unique opportunity to compare the neural mechanisms underlying the sound generation between the different species.”
The study was published in the Proceedings of the National Academy of Sciences.
Verity A.N.O. Cook et al. 2024. Ultrafast sound production mechanism in one of the smallest vertebrates. PNAS 121 (10): e2314017121; doi: 10.1073/pnas.2314017121
Microplastics zijn overal. Ze zijn op de meest afgelegen plaatsen gevonden; bij zeedieren die in de diepste loopgraven van de oceaan leven, begraven in zee-ijs op Antarctica, en in drinkwater over de hele wereld. Deze fragmenten worden via een aantal verschillende kanalen verspreid en nu worden ze ook in het menselijk lichaam aangetroffen. Nu besmetting onvermijdelijk wordt, is het tijd om de effecten van deze vervuilende stof op zowel het milieu als onze fysieke gezondheid te leren kennen en volledig te begrijpen.
Bekijk de volgende galerij-foto's en ontdekt de waarheid over microplasticvervuiling .
Kleine stukjes plastic Uit een onlangs vrijgegeven onderzoek is gebleken dat flessenwater honderdduizenden ‘nanoplastics’ bevat. Deze kleine fragmenten zijn slechts 100 nanometer (of minder) groot.
Nanoplastics Nanoplastics zijn alomtegenwoordig in stedelijke wateren. Ze hebben verschillende kenmerken in vergelijking met microplastics, en vanwege hun omvang is het zelfs nog moeilijker om ze te analyseren.
Flessen water Een gemiddelde liter plastic fles water bevat volgens onderzoekers van Columbia en Rutgers in de VS bijna een kwart miljoen nanoplasticfragmenten.
Onderzoek De onderzoekers ontdekten dat een groot deel van de consumptie uit de waterfles zelf kwam, en het is onbekend of dit een ernstig risico voor de volksgezondheid met zich meebrengt.
WHO-bevindingen In 2019 concludeerde de Wereldgezondheidsorganisatie dat er niet genoeg bewijs was om aan te tonen dat de consumptie of het inademen van microplastics een risico vormde.
WHO-bevindingen Ze waarschuwden echter dat deeltjes die kleiner zijn dan 10 micrometer meer dan waarschijnlijk biologisch zullen worden opgenomen, en riepen op tot een vermindering van de plasticvervuiling.
Microplastics in voedsel Maar onze blootstelling aan microplastics beperkt zich niet alleen tot het water dat we drinken. Ze worden ook verspreid op landbouwgrond, om uiteindelijk in het voedsel dat we eten terecht te komen.
Microplastics in landbouwgrond Uit een analyse uit 2022 bleek dat het rioolslib dat wordt gebruikt om gewassen te bemesten bijna 20 miljoen hectare Amerikaanse landbouwgrond heeft vervuild.
Riolering Het is ook bewezen dat de 'forever chemicaliën', oftewel PFA's (per- en polyfluoralkylstoffen), en microplastics die in het slib worden aangetroffen, elk jaar de Europese landbouwgronden vervuilen.
Plastic in elke hap Of we het ons nu realiseren of niet, elke hap die we nemen kan microplastics bevatten. Plastic lijkt zich het meest op te hopen in de wortels van groenten, dus wortelen, radijsjes en rapen kunnen grotere hoeveelheden bevatten dan bijvoorbeeld groene bladgroenten.
Microplastics in de longen In 2022 ontdekten wetenschappers voor het eerst microdeeltjes in menselijke longen en bloed. De ontdekking onderstreepte de urgentie van de noodzaak om alternatieven voor plastic te vinden.
Consumentenproducten De bron van de microplastics die in het menselijk lichaam worden aangetroffen varieert, maar consumentenproducten zoals plastic flessen, textielvezels (vooral in polyester) en voedselverpakkingen die in de oceaan, de lucht, zeevruchten en zelfs zout worden aangetroffen, zijn de meest waarschijnlijke bronnen.
Consumptie Er wordt aangenomen dat Amerikanen dagelijks ongeveer 126 deeltjes microplastics consumeren en 132 deeltjes microplastics inademen. Terwijl de meeste hiervan door de darmen gaan en het lichaam verlaten, blijven andere in kleine hoeveelheden achter en hopen zich op.
Afbraak van microplastics Microplastics zijn gemaakt van giftige, schadelijke verbindingen zoals weekmakers, stabilisatoren, vulstoffen en smeermiddelen die tientallen jaren lang niet worden afgebroken.
Afbraak van microplastics Er wordt uitgebreid onderzoek gedaan om te bepalen wat de langetermijneffecten van deze microplastics in het lichaam zullen zijn, gezien hun langzaam afbrekende karakter.
BPA BPA, een veel voorkomende chemische stof die in plastic wordt gebruikt, is een bekende hormoonontregelaar (hormoonsysteemverstoorder), en veel bedrijven produceren nu BPA-vrij plastic. Maar het is niet de enige.
Kankerverwekkend Veel andere chemicaliën in kunststoffen zijn ook hormoonontregelaars en kankerverwekkend. Chronische ziekten zoals hartziekten en diabetes houden verband met de uitstoot van deze chemicaliën.
Sterk bewerkte voedingsmiddelen Microplastics breken af van grotere stukken plastic en komen via het productie- en opslagproces in voedsel terecht. Hoe beter het voedsel is bewerkt, hoe groter de hoeveelheid microplastics die erin zit.
Onvermijdelijk? Hoewel er stappen zijn die we als individu kunnen nemen om onze consumptie van microplastics terug te dringen, maakt de populatie microplastics het consumeren ervan in een of andere vorm onvermijdelijk.
Productiebedrijven Miljoenen tonnen microplastics worden geproduceerd door productiebedrijven, om vervolgens in watermassa’s te belanden die over de hele wereld circuleren
Plastic vervuiling Grotere kunststoffen die in waterlichamen worden aangetroffen, worden door de zon afgebroken tot kleine kunststoffen die in de drinkwatervoorziening terecht kunnen komen.
De waarheid over recycling Het merendeel van het plastic dat voor recycling wordt verzonden, wordt niet gerecycled. Veel van de plastic flessen en tassen die worden verzonden, belanden uiteindelijk op een stortplaats.
Overmatig gebruik van plastic In het dagelijks leven is onze afhankelijkheid van plastic verpakkingen verbazingwekkend. Vooral voedselverpakkingen zijn overbodig: groenten en fruit hoeven niet in plastic verpakt te worden, maar vaak wel.
Regulatie In de VS is de afgelopen jaren bezuinigd op de regelgeving en het milieubeschermingsbeleid. Deze zullen van invloed zijn op de toekomst van de consumptie van microplastics.
Kleren Een andere mogelijke manier waarop microplastics door het lichaam kunnen worden opgenomen, is via kleding. Vaak zal goedkoper gemaakte kleding een hoger gehalte aan synthetische materialen bevatten. Hierdoor lopen mensen met een lager inkomen een groter risico op dit soort besmettingen.
Biologisch afbreekbare kunststoffen Het kan lang duren voordat biologisch afbreekbare kunststoffen uiteenvallen, zelfs jaren. Meestal vallen ze uiteen in kleinere stukjes, in plaats van chemische componenten. Dit soort producten zou het plasticprobleem kunnen verergeren.
Glazen flessen Glas is gemaakt van silica, dat een grotere ecologische voetafdruk heeft dan drankkartons en aluminium blikjes. Hoewel hun recyclingpercentage hoger is, is het een complexe kwestie: de productie van glas kan leiden tot landverslechtering en verlies aan biodiversiteit.
De toekomst? Onderzoekers hebben gekeken naar bacteriën en schimmels die zich voeden met plastic en deze materialen kunnen afbreken. Er is een soort keverlarve gevonden die polystyreen verslindt. Ook worden chemische behandelingen en waterfiltratiesystemen onderzocht die microplastics kunnen verwijderen.
Ontdek de verborgen kanten van deze bekende dieren, verschijnselen en objecten In ons dagelijks leven beoordelen we dieren, zaken en objecten vaak op hoe ze er (op het eerste gezicht) uit zien, zonder er al te veel over na te denken. Het is echter belangrijk om te onthouden dat wanneer we iets vanuit een ander perspectief bekijken ons beeld dat we erbij hebben volledig kan veranderen.
Neem even de tijd om je te vergapen aan deze fascinerende foto's die er ongetwijfeld voor zullen zorgen dat je op een andere manier naar de werkelijkheid kijkt. Klik verder om te beginnen.
De stenen hoofden op Paaseiland Vaak wordt gedacht dat de stenen hoofden op Paaseiland alleen hoofden zijn. Het blijkt echter dat het gewoon lichamen zijn die deels onder de grond zitten!
De donkere kant van de maan Vanuit dit perspectief lijkt het alsof de achterkant van de maan de grote, donkere basaltvlaktes mist die we aan de kant die we vanuit de aarde kunnen zien meteen herkennen.
Baby-flamingo's Baby-flamingo's zijn als ze geboren worden niet roze. Ze krijgen felrode melk uit het bovenste deel van het spijsverteringskanaal van hun ouders en hun veren worden roze naarmate ze ouder worden.
De gele pitjes in aardbeien Een aardbei is eigenlijk geen vrucht, maar een opgezwollen weefsel van de bloembodem. De kleine gele zaadjes die het bevat zijn de 'werkelijke' vruchten.
De onderkant van leliebladeren Onder het blad van een waterlelie loopt een netwerk van stengels en buizen die verbonden is met openingen aan de bovenkant van het blad. Via dit netwerk kan het blad zuurstof opnemen en doorgeven.
De binnenkant van de toren van Pisa Van binnenuit lijkt het niet alsof hij scheef staat, toch? Daarom worden de meeste foto's van de buitenkant genomen!
De top van de Mount Everest In plaats van dat het een prachtig, vredig beeld biedt in het blauw en wit, is de top van de Mount Everest nu bedekt met vlaggen.
De echte 'Baby Driver' Spoiler alert! Hoewel het voor degenen die de film 'Baby Driver' gezien hebben misschien leek alsof er echt een auto bestuurd werd, was het niet de acteur Ansel Elgort die dat deed. Het was namelijk een stuntman die het voertuig bediende vanuit een soort cabine die er bovenop was geplaatst, terwijl de acteurs werden gefilmd.
De maanopkomst gezien vanuit de ruimte Dit is wat je ziet als je aan boord van een spaceshuttle bent, 285 km boven de aarde, op het moment dat de zon onder gaat en de maan tevoorschijn komt. De bruine laag die je ziet is de tropopauze, die de grens vormt tussen de troposfeer en de stratosfeer. Het lijkt net alsof het universum een 'niet storen'-bordje heeft neergezet!
De onverwachte fans van 'My Little Pony' Hoewel de tv-serie op jonge meisjes is gericht, komen elk jaar ongeveer 10.000 mannen tussen de 18 en 30 jaar samen op BronyCon om zich te verkleden als hun favoriete personages en om te genieten van een sfeer van vriendelijkheid, acceptatie en liefde!
Het werkelijke licht van een vuurtoren De Fresnel-lens wordt vaak in vuurtorens gebruikt omdat deze schuin licht opvangt en daardoor vanaf een grotere afstand zichtbaar is.
IJshaar Dit bijzondere verschijnsel, dat aan suikerspin doet denken, groeit op dood hout aan de hand van schimmels. Hierbij ontstaat er een zachte, harige ijsstructuur dat 's nachts tevoorschijn komt en weer verdwijnt als het wordt blootgesteld aan licht.
Een poollicht gezien vanuit de ruimte Poollichten zijn fascinerende natuurverschijnselen van groen licht in de bovenste lagen van de aardatmosfeer. Ze worden gevormd door een een samenspel tussen geladen deeltjes en het magnetische veld van de aarde. Hier bevinden ze zich boven de poolgebieden van onze planeet.
Een doorzichtige huid De glaskikker komt in de Zuid-Amerikaanse regenwouden voor. Tot op de dag van vandaag weten wetenschappers nog steeds niet waarom ze een volledig doorzichtige huid hebben gekregen. Je kunt echt echt letterlijk alles zien...
Hoe bakstenen worden gelegd Dit is een machine die bakstenen aanlegt om straten te maken en veel mensen weten misschien niet eens dat deze uit ons eigen land komt! In andere landen vragen mensen zich af waarom niet iedereen dit zo doet...
De roofdieren met de grootste tanden hebben ze maar aan één kant Wist je dat potvissen (haast) geen tanden in hun bovenkaak hebben? Ze hebben alleen (zichtbare) tanden in de onderste holtes. Het zijn geen grote bijters, maar ze kunnen wel reuzeninktvissen naar binnen slurpen.
Een schelp van agaat Agaat is een soort mineraal, maar hier is de stof in de holtes van een schelp gegroeid en is de schelp omgevormd tot deze prachtige steen.
Duizenden jaren in één foto De Ierse Dún Briste is een 45 meter hoge brandingspilaar die duizenden jaren oud is, zoals je kunt zien aan de bijzondere strepen. Bovenop liggen er nog steeds overblijfselen van oude huizen!
Het puntje van de staart van een olifant Als we aan een olifant denken, zien de meesten van ons dit multifunctionele deel van zijn lichaam over het hoofd. Het wordt gebruikt om te communiceren, zich te oriënteren en ook om vervelende vliegen weg te slaan.
Een albino-wasbeer Wasberen lijken doorgaans met hun zwart-witte uiterlijk op een inbreker, maar albino-wasberen zijn net gloeiende neonreclames met de tekst: 'Op heterdaad betrapt'!
Voetafdrukken van dinosaurussen Deze voetafdrukken van theropoden (soort dinosaurussen), die werden ontdekt in Thailand en de Verenigde Staten, zijn meer dan 100 miljoen jaar oud. Veel mensen vergeten dat dinosaurussen niet alleen in 'Jurassic Park' voorkwamen.
Een winkelcentrum na Black Friday Verlaten winkelcentra zien er behoorlijk angstaanjagend uit zonder het bizarre koopgedrag van klanten... of is het juist andersom?
Atlantic current shutdown is a real danger, suggests simulation
Atlantic current shutdown is a real danger, suggests simulation
The most detailed computer model run so far shows that melting ice sheets could cause the collapse of the major ocean current that warms Europe, but it's still unclear how likely this is to happen
Is there a serious risk of the Atlantic current that warms Europe slowing to a halt as the planet heats up? Yes, according to the most detailed computer simulation run so far – but the likelihood of this scenario is still very uncertain.
“We’ve demonstrated with our current setup that it is indeed possible,” says René van Westen at Utrecht University in the Netherlands.
At present, warm water that is extra salty due to evaporation flows north from the tropics along the surface of the Atlantic Ocean, keeping Europe much warmer than it would otherwise be. As this water cools, it sinks because its high salinity increases its density. It then flows back to the tropics and into the southern hemisphere along the ocean bottom.
This is known as the Atlantic meridional overturning circulation, or AMOC. Studies of past climate suggest that episodes of dramatic cooling around Europe during the past 100,000 years or so are linked to a slowdown or complete shutdown of the overturning current – a so-called tipping point, where small changes can make a system flip into a different state.
The cause is thought to be the melting of ice sheets. If lots of fresh water enters the North Atlantic, it reduces the salinity and thus density of surface water, meaning less of it sinks.
But modelling this has proved tricky. Most simulations of a shutdown involve adding unrealistically large quantities of fresh water all at once. And in some recent simulations with more advanced models, no shutdown has occurred, leading some to doubt whether this is a potential tipping point at all.
Now van Westen’s team has done the most sophisticated simulation so far, requiring a total of six months on the Netherlands’ national supercomputer, called Snellius. That was very expensive, he says.
Unlike in previous simulations, the team added fresh water gradually, rather than in one go. This produced a positive feedback that amplified the effect: as less water sank because of the reduced salinity, less salty water flowed north, reducing salinity still further.
This eventually shut down the overturning circulation, causing temperatures to rise in the southern hemisphere, but plummet in Europe. For instance, in the model, London cools by 10°C (18°F) on average and Bergen in Norway by 15°C (27°F). Other consequences include local sea level rises in places such the US East Coast.
What’s more, some of the changes seen in the model ahead of the collapse correspond with changes being seen in the real Atlantic in recent decades.
However, to produce this collapse, the researchers had to run the model for 2500 years. And they had to add a huge amount of freshwater – less than in previous simulations, but still around 80 times more than is currently entering the ocean as Greenland’s ice sheet melts. “So that is absurd and not very realistic,” says van Westen.
Moreover, the simulation didn’t involve any global warming. The team now plans to rerun the simulation to include it.
While the model suggests it will take a lot of fresh water and many centuries to halt the overturning circulation, there are several reasons to think climate models underestimate the risk of non-linear changes like the Atlantic tipping point, says Ditlevsen.
Climate models have to divide the world into large cubes to make computations feasible, which has a smoothing effect, he says. The models are also tuned based on how well they simulate the 20th-century climate, when there was a linear relationship between greenhouse gas emissions and the resulting changes, which might not hold true in the future.
“We should expect the models to be less sensitive than the real world,” says Ditlevsen.
Samengevat. Wetenschappers van de Universiteit Utrecht hebben een kritiek klimaatkeerpunt gemodelleerd dat grote delen van Europa in een diepe vrieskou zou kunnen dompelen, veel eerder dan gedacht. Dit keerpunt betreft de instorting van de AMOC, een belangrijke stroming in de Atlantische Oceaan, die warm water naar het noorden brengt en het weer in Europa mild houdt.
De ineenstorting van deze stroming zou wereldwijd het weer veranderen, met Europa als zwaarst getroffen regio. Het scenario benadrukt de urgentie van klimaatonderzoek en de noodzaak voor proactieve aanpassingen om potentiële catastrofale gevolgen te beperken.
Op dit moment stroomt warm water dat extra zout is door verdamping vanuit de tropen langs het oppervlak van de Atlantische Oceaan naar het noorden, waardoor Europa veel warmer blijft dan het anders zou zijn.
Men schat dat de AMOC nu al 15% zwakker is dan in 1950. Volgens het Britse Met Office “suggereren klimaatmodellen dat de AMOC in de 21e eeuw zal verzwakken naarmate de broeikasgassen toenemen.
De studie wijst op smeltende ijskappen als mogelijke oorzaak voor deze ineenstorting door veranderingen in zoutgehalte en temperatuur, wat de dichtheid van water beïnvloedt.
De langzame afname van de AMOC zou in minder dan een eeuw kunnen leiden tot een plotselinge instorting, iets wat voorheen als een theoretisch concept werd beschouwd.
Mogelijke totale instorting tussen 2025 en 2095
Zoom in.Recent onderzoek suggereert dat klimaatverandering de stroming van de AMOC vertraagt, met een mogelijke totale instorting tussen 2025 en 2095.
Het Nederlandse team heeft geavanceerde modellering gebruikt om vroege waarschuwingssignalen van dit kantelpunt te identificeren. Dat leidt tot nieuwe inzichten in de stabiliteit van de AMOC.
Zoom out.Een ineenstorting zou leiden tot bijna onomkeerbare klimaateffecten op menselijke tijdschalen, met name voor Europa, waar temperaturen drastisch kunnen dalen.
Er is een dringende behoefte aan meer onderzoek om een duidelijker tijdsbestek vast te stellen, inclusief modellen die toenemende niveaus van CO2 en globale opwarming omvatten.
De auteurs roepen op tot “het beste hopen maar op het ergste voorbereid zijn” door te investeren in onderzoek voor betere schattingen van kantelpunten, het beoordelen van potentiële impact en het ontwikkelen van aanpassingsstrategieën
Russische onderzoekers hebben in 2018 een bijzondere ontdekking gedaan. Toen de onderzoekers regenwormen ontdooiden die al 40.000 jaar bevroren zaten in een Siberische ijslaag, begonnen ze opnieuw te bewegen en zelfs te eten.
De uitleg hiervoor is een extreme vorm van cryptobiose. Dit is een overlevingsstrategie waarbij een organisme onder extreme omstandigheden toch overleeft.
De wetenschappers vrezen nu dat ook andere organismen die tot nu toe steeds bevroren waren in de permafrost, opnieuw tot leven kunnen komen. Daarbij kunnen mogelijks ook bacteriën en zelfs dodelijke virussen naar boven komen.
De ontdooiing van de permafrost is een gevolg van de steeds toenemende klimaatopwarming.
Van de hoogste toppen van de Himalaya tot helemaal op Antarctica, overal worden microplastics teruggevonden. Niet gek dus dat ze ook in ons lichaam belanden. Nieuw onderzoek laat zien dat de impact daarvan mogelijk een stuk groter is dan gedacht.
Er is al veel onderzoek gedaan naar microplastics in het milieu en hun negatieve effecten op zeeleven, maar er was tot op heden nog relatief weinig bekend over de mogelijke gezondheidsrisico’s bij zoogdieren. Daarom heeft de Amerikaanse professor Jaime Ross de neurologische effecten en ontstekingsreacties in het lichaam van muizenbestudeerd. De dieren kregen verschillende doses microplastics binnen via het drinkwater, waarna Ross en haar team van de University of Rhode Island de opeenhoping van microplastics in verschillende organen en andere weefsels van de muizen onderzochten. Al snel bleek dat de microplastics overal in het lichaam waren doorgedrongen, waardoor vooral bij de oudere labmuizen het gedrag duidelijk veranderde.
“Wij bouwen voort op eerder onderzoek, waaruit is gebleken dat deze microplastics vrij bewegen door het milieu en zich opstapelen in het menselijk lichaam. Er is echter nog erg weinig bekend over de gezondheidseffecten van microplastics, zeker bij zoogdieren”, legt Ross uit. “Dit heeft ertoe geleid dat onze groep de biologische en cognitieve consequenties van blootstelling aan microplastics is gaan bestuderen.”
Vreemde bewegingen en gedrag De onderzoekers dienden drie weken lang verschillende hoeveelheden microplastics toe aan jonge en oude muizen via het drinkwater. Naderhand zagen zij allerlei gedragsveranderingen bij de dieren en wijzigingen van biomarkers in de lever en de hersenen, die gelinkt zijn aan het immuunsysteem. De labmuizen gingen vreemd bewegen en gedroegen zich apart. De wetenschappers linkten dit gedrag aan dementie bij mensen. Bij de oudere dieren waren deze dingen nog duidelijker te zien dan bij de jonge proefdieren. “We vonden dit heel opvallend. Dit waren helemaal geen hoge doses microplastics, maar toch zagen we na een korte periode al duidelijke veranderingen”, zegt Ross.
“Niemand weet precies wat deze microplastics in het lichaam doen en hoe lang ze er achterblijven. We willen graag meer weten over de gevolgen van microplastics in het menselijk lichaam op latere leeftijd. Ben je dan vatbaarder voor systeemziekten (aandoeningen waarbij het afweersysteem ontregeld is en het eigen lichaam aanvalt, red.)? Kan je lichaam de microplastics makkelijk weer uitscheiden? Reageren lichaamscellen verschillend op deze gifstoffen?” vraagt de wetenschapper zich af.
Door de bloed-hersenbarrière heen De onderzoekers sneden de labmuizen open en bestudeerden allerlei verschillende weefsels, waaronder de hersenen, lever, nieren, het spijsverteringsstelsel, het hart, de milt en de longen. De microplastics waren in alle organen doorgedrongen, zelfs in de hersenen. Ook werden ze in de urine en uitwerpselen gevonden. “Aangezien we de microplastics in ons experiment via het drinkwater toedienden, hadden we wel verwacht dat we de gifstoffen in het maagdarmstelsel, de lever en de nieren zouden terugvinden”, vertelt Ross.
“Maar dat de microplastics ook in het hart, de longen en de hersenen zaten, maakt duidelijk dat ze het spijsverteringsstelsel kunnen verlaten en elke hoek van het lichaam kunnen bereiken. Het is heel lastig voor stoffen om door de bloed-hersenbarrière heen te breken – dit is een beschermingsmechanisme om virussen en bacteriën tegen te houden – maar het blijkt een peulenschil voor deze plasticdeeltjes om tot diep in het breinweefsel door te dringen.”
Minder van het cruciale eiwit GFAP Het lijkt erop dat de microplastics in de hersenen ervoor zorgen dat er minder van het cruciale eiwit GFAP wordt aangemaakt. “Een lager GFAP-niveau is gelinkt aan de eerste fases van neurodegeneratieve ziekten, zoals Alzheimer en depressie”, vertelt Ross. “We waren erg verrast om te zien dat de microplastics in de hersenen verantwoordelijk waren voor een verandering in GFAP-aanmaak.” Dit is een van de belangrijkste onderwerpen voor het vervolgonderzoek. “We willen beter begrijpen hoe het kan dat plasticdeeltjes het zelfhelend vermogen van het brein aantasten en hoe blootstelling aan microplastics kan leiden tot neurologische stoornissen en ziekten, zoals Alzheimer”, besluit Ross.
In the summer of 2023, Carlos Guana, a wildlife filmmaker and storyteller, and Phillip Sternes, a biology doctoral student at the University of California Riverside, set out on an expedition off the central coast of California to film great white sharks and other wildlife in the Pacific waters near Santa Barbara.
On July 9, 2023, while operating his Mavic 3 Pro aerial drone approximately a quarter mile off the coast of Carpinteria, California, Guana spotted something striking and beautiful moving beneath the ocean surface.
Although the creature was familiar in appearance—a small, almost ghostly pale white shark—neither Guana nor Sternes immediately recognized what the drone’s camera had managed to capture at the time.
It wasn’t until later while rewatching the footage that they noticed something odd about the shark’s appearance.
“Upon close examination of video and photos, the individual’s pale color appears to be a thin white film covering the shark,” Guana and Sternes would later write. “We noted that as the shark was swimming, the whitish film was being sloughed off.”
The infant great white shark Sternes and Gauna observed, as seen from the front
(Carlos Gauna/The Malibu Artist).
Although it seemed possible that the unusual film might have been caused by some kind of skin disorder that neither of the observers recognized, nor could it be found in the available literature on white sharks, a more likely possibility soon presented itself: this might be the remains of intrauterine material left over from the creature’s seemingly very recent birth.
If the latter were true, it would be an unprecedented sighting, given that what Guana and Sternes had filmed was likely a baby great white shark and the first of its kind ever captured on film.
“We enlarged the images, put them in slow motion, and realized the white layer was being shed from the body as it was swimming,” Sternes said in a recent statement about their discovery.
Now, their discovery has been reported in a new paper that appeared in the Environmental Biology of Fishes journal.
Great whites are among the most famous shark species, partially due to their famous, monstrous depiction in films like Jaws. Despite the attention the species has received, many things about them remain mysterious to ocean scientists.
Guana, who is known online as The Malibu Artist, has filmed these and other species of sharks in locations all over the world, documenting an impressive amount of footage of the creatures where they are often shown swimming frighteningly close to beachgoers.
His footage of these enigmatic ocean predators has racked up millions of views online, but the new images could offer scientists new clues about one of the most perplexing mysteries involving great white sharks.
“Where white sharks give birth is one of the holy grails of shark science,” Guana said in a statement. “No one has ever been able to pinpoint where they are born, nor has anyone seen a newborn baby shark alive.”
“There have been dead white sharks found inside deceased pregnant mothers,” Guana says, “But nothing like this.”
The suspected newborn great white shark, observed from the side
(Carlos Gauna/The Malibu Artist).
Like mammals, young great sharks are born live, and it is believed that they might feed on unfertilized eggs while still in the embryonic stage, along with a milky substance secreted within the uterus of the mother that provides additional nourishment.
It is the remnants of this intrauterine milk that Sternes and Guana believe they observed on the shark they filmed last July.
Other key observations also point to the likelihood that what they filmed represents the first imagery of a baby great white shark. While filming in the area, the pair observed several very large—and potentially pregnant—female great whites nearby.
By comparison, the small shark they captured in imagery with Guana’s drone is very small, and its appearance and behavior both suggest a very young creature—perhaps as little as a day, or even just a few hours old.
Also of interest is that the coastal waters of central California had already been put forward in the past as a potential birthing location for great whites. Hence, the pup that Guana and Sternes observed was in the right place, and at the right time, to be a likely match for a newborn great white.
White sharks are a protected species, although Guana and Sternes note in their paper that fishermen do sometimes inadvertently catch these sharks, some of which may die resulting from stress or injuries.
If the central California coast is indeed a breeding ground for white sharks, as opposed to waters much further offshore, as some past studies have suggested, then a greater level of management may be required to help ensure the conservation of the species and their habitat.
Ultimately, Guana and Sternes write that their aerial drone footage “has provided shark science with another interesting set of information,” adding that “future drone observations of sharks in this area will greatly improve our knowledge and understanding of white shark life history.”
Their recent paper, “Novel aerial observations of a possible newborn white shark (Carcharodon carcharias) in Southern California,” can be read online here, along with additional imagery of the white shark they observed in July 2023.
Wetenschappers zien het nog minstens net zo somber in als een jaar geleden: de doemdagklok blijft ook in 2024 hangen op 90 seconden voor middernacht. En daarmee bevinden we ons – net als in 2023 – nog altijd dichter bij de ondergang van planeet en mensheid dan in de zeven decennia hiervoor het geval was.
Dat heeft het Bulletin of the Atomic Scientists zojuist bekend gemaakt. De organisatie boog zich over de situatie in de wereld en kan niet anders dan concluderen dat deze in het afgelopen jaar nauwelijks verbeterd is en de dreiging dat we de planeet en/of onszelf vernietigen nog minstens net zo groot is als in 2023; het jaar waarin de doemdagklok (zie kader) op een ongeëvenaarde 90 seconden voor 12 werd gezet. En dus blijft de klok ook in 2024 op 90 seconden voor 12 staan.
Wat is de doemdagklok? De doemdagklok werd in 1947 in het leven geroepen om in één oogopslag weer te kunnen geven in hoeverre de mensheid erop afstevent de planeet (en misschien zelfs zichzelf) te vernietigen. Daarbij wordt de klok steevast op een aantal minuten voor middernacht gezet, waarbij middernacht dus symbool staat voor de apocalyps. In de tijd dat de doemdagklok geboren werd – kort na de Tweede Wereldoorlog – vreesde men sterk dat de inzet van kernwapens de apocalyps zou inluiden. En bij het bepalen van de tijd op de doemdagklok werd in beginsel dan ook vooral gekeken naar de ontwikkeling van die wapens en de mate waarin landen dreigden met inzet ervan. Het resulteerde erin dat de doemdagklok in het jaar van oprichting – 1947 dus – op 7 minuten voor middernacht werd gezet, maar in 1953 – de Koude Oorlog was toen in volle gang – op 2 minuten voor 12 kwam te staan. Inmiddels zijn kernwapens lang niet meer de enige dreiging die in overweging wordt genomen alvorens de wijzers van de doemdagklok worden verzet. Zo wordt sinds 2017 bijvoorbeeld ook de dreiging van de catastrofale effecten van klimaatverandering meegenomen. Waar de wijzers van de doemdagklok temidden van al het tumult in de wereld op uitkomen wordt met enige regelmaat besproken binnen een speciaal comité – het Science and Security Board van het Bulletin of the Atomic Scientists – waarin vooraanstaande wetenschappers zitting hebben.
2023 Vorig jaar zetten wetenschappers de doemdagklok dus op 90 seconden voor middernacht. Dat was ongeëvenaard: nog nooit hadden de wijzers zo dicht bij middernacht gestaan. Het was vooral te wijten aan de oorlog in Oekraïne en het feit dat Rusland in het kader daarvan met enige regelmaat met de inzet van kernwapens dreigt.
Oorlogen en kernwapens Met het aanbreken van 2024 hebben wetenschappers zich opnieuw over de wereldwijde situatie gebogen, om vervolgens te bepalen of de wijzers van de doemdagklok al dan niet voor- of achteruit moesten worden gezet. Die overwegingen werden opnieuw overschaduwd door de oorlog in Oekraïne, maar ook door de in oktober vorig jaar uitgebroken oorlog in Gaza, zo laat de onderzoekscommissie in kwestie weten. Die laatstgenoemde oorlog kan zomaar leiden tot een grootschaliger conflict in de regio, met alle gevolgen van dien. Daarnaast hebben de onderzoekers grote zorgen over het feit dat landen als China en en Rusland druk bezig zijn om hun nucleaire wapenarsenalen te moderniseren en uit te breiden. Een nieuwe kernwapenwedloop ligt op de loer, zo waarschuwen ze.
Klimaat en AI Maar er zijn meer zorgen. Bijvoorbeeld over ons klimaat: 2023 was het warmste jaar ooit, waarin overstromingen, natuurbranden en andere klimaatgerelateerde rampen miljoenen mensen troffen. Ook zijn de onderzoekers bezorgd over de razendsnelle opkomst van kunstmatige intelligentie (KI): een ontwikkeling die de mensheid ten goede kan komen, maar voor hetzelfde geld ook kan bedreigen en op dit moment nauwelijks door overheden gecontroleerd wordt. “Vergis je niet,” zo benadrukt Rachel Bronson namens het Bulletin of the Atomic Scientists. “Dat de klok op 90 seconden voor middernacht blijft staan, wil niet zeggen dat de wereld stabiel is. In tegendeel zelfs. Het is de hoogste tijd voor overheden en samenlevingen wereldwijd om in actie te komen.”
Eerdere tijden In 2023 stond de klok op 90 seconden voor middernacht. En daarmee stond de mensheid er slechter voor dan in 2022 toen de klok op 100 seconden voor middernacht bleef hangen. Dat wetenschappers wel eens aanzienlijk optimistischer zijn geweest over het lot van de mensheid staat vast; in 1991 stond de klok nog op 17 minuten voor 12 en reflecteerde zo de rust die het einde van de Koude Oorlog had gebracht. Maar die rust was van korte duur. Want in de jaren die volgden, kropen de wijzers steeds iets dichter naar middernacht: van 14 minuten voor 12 in 1995 naar 7 minuten voor 12 in 2002. Nog eens tien jaar later staat de klok op 5 voor 12 en in 2018 komt deze op het niveau van het Koude Oorlogsjaar 1953, met een tijd van 2 voor 12. En in 2020 komt deze zelfs op een ongeëvenaarde 100 seconden voor middernacht te staan. Een droevig record dat in 2023 dus alweer verbroken wordt en ook in 2024 standhoudt.
Reële dreiging En zo schetst de doemdagklok al jaren een weinig rooskleurig beeld. Maar tegelijkertijd zijn we er gewoon nog. Het roept bij de wat sceptischer aangelegde geesten wellicht de vraag op of de angst voor de apocalyps eigenlijk wel terecht is. Wetenschappers kunnen er kort over zijn: die angst fluctueert misschien door de jaren heen, maar is zeker reëel. “Zolang kernwapens bestaan en gebruikt kunnen worden, is er ook een kans dat we onze beschaving vernietigen (…) En zolang het klimaat blijft veranderen, is er een kans dat we daar gevolgen van ondervinden die een bedreiging vormen voor de overleving van onze soort.”
Maar er is altijd hoop Maar de Doemdagklok is niet bedacht met het idee de mensheid een collectieve depressie aan te praten. Juist niet. Wetenschappers willen mensen aan het denken zetten, waarschuwen en in actie laten komen. “Mensen hebben zowel kernwapens als de door fossiele brandstoffen aangedreven machines die bijdragen aan klimaatverandering, bedacht. We weten hoe ze werken, dus is het aannemelijk dat we ook manieren kunnen vinden om de dreiging die ervan uitgaat, te verminderen,” zo is op de site van het Bulletin of the Atomic Scientists te lezen.
Titanic Vooralsnog lijkt het er echter niet op dat wereldleiders echt van de ernst van de situatie doordrongen zijn, zo moet Jerry Brown, voorzitter van het Bulletin of the Atomic Scientists vaststellen. “Net als op de Titanic sturen leiders de wereld richting een catastrofe: meer kernbommen, enorme koolstofemissies, gevaarlijke ziekteverwekkers en KI. Alleen de grootmachten zoals China, Amerika en Rusland kunnen ons nog redden. Ondanks grote vijandschap moeten zij gaan samenwerken – anders zijn we verloren.”
Het klinkt weinig hoopgevend. Maar de wetenschappers houden hoop, zo laat Bronson weten. “Wat ons hoopvol stemt en inspireert is dat we zien dat jongere generaties de leiding nemen.” Over een jaar moet blijken of dat in 2025 dan misschien genoeg is om de grote wijzer wat terug te draaien.
De waarheid over microplastics Microplastics zijn overal. Ze zijn op de meest afgelegen plaatsen gevonden; bij zeedieren die in de diepste loopgraven van de oceaan leven, begraven in zee-ijs op Antarctica, en in drinkwater over de hele wereld. Deze fragmenten worden via een aantal verschillende kanalen verspreid en nu worden ze ook in het menselijk lichaam aangetroffen. Nu besmetting onvermijdelijk wordt, is het tijd om de effecten van deze vervuilende stof op zowel het milieu als onze fysieke gezondheid te leren kennen en volledig te begrijpen.
Klik op de volgende foto's en uitleg om de waarheid over microplasticvervuiling te ontdekken.
Kleine stukjes plastic Uit een onlangs vrijgegeven onderzoek is gebleken dat flessenwater honderdduizenden ‘nanoplastics’ bevat. Deze kleine fragmenten zijn slechts 100 nanometer (of minder) groot.
Nanoplastics zijn alomtegenwoordig in stedelijke wateren. Ze hebben verschillende kenmerken in vergelijking met microplastics, en vanwege hun omvang is het zelfs nog moeilijker om ze te analyseren.
Flessen water Een gemiddelde liter plastic fles water bevat volgens onderzoekers van Columbia en Rutgers in de VS bijna een kwart miljoen nanoplasticfragmenten.
Onderzoek De onderzoekers ontdekten dat een groot deel van de consumptie uit de waterfles zelf kwam, en het is onbekend of dit een ernstig risico voor de volksgezondheid met zich meebrengt.
WHO-bevindingen In 2019 concludeerde de Wereldgezondheidsorganisatie dat er niet genoeg bewijs was om aan te tonen dat de consumptie of het inademen van microplastics een risico vormde.
WHO-bevindingen Ze waarschuwden echter dat deeltjes die kleiner zijn dan 10 micrometer meer dan waarschijnlijk biologisch zullen worden opgenomen, en riepen op tot een vermindering van de plasticvervuiling.
Microplastics in voedsel Maar onze blootstelling aan microplastics beperkt zich niet alleen tot het water dat we drinken. Ze worden ook verspreid op landbouwgrond, om uiteindelijk in het voedsel dat we eten terecht te komen.
Microplastics in landbouwgrond Uit een analyse uit 2022 bleek dat het rioolslib dat wordt gebruikt om gewassen te bemesten bijna 20 miljoen hectare Amerikaanse landbouwgrond heeft vervuild.
Riolering Het is ook bewezen dat de 'forever chemicaliën', oftewel PFA's (per- en polyfluoralkylstoffen), en microplastics die in het slib worden aangetroffen, elk jaar de Europese landbouwgronden vervuilen.
Plastic in elke hap Of we het ons nu realiseren of niet, elke hap die we nemen kan microplastics bevatten. Plastic lijkt zich het meest op te hopen in de wortels van groenten, dus wortelen, radijsjes en rapen kunnen grotere hoeveelheden bevatten dan bijvoorbeeld groene bladgroenten.
Microplastics in de longen In 2022 ontdekten wetenschappers voor het eerst microdeeltjes in menselijke longen en bloed. De ontdekking onderstreepte de urgentie van de noodzaak om alternatieven voor plastic te vinden.
Consumentenproducten De bron van de microplastics die in het menselijk lichaam worden aangetroffen varieert, maar consumentenproducten zoals plastic flessen, textielvezels (vooral in polyester) en voedselverpakkingen die in de oceaan, de lucht, zeevruchten en zelfs zout worden aangetroffen, zijn de meest waarschijnlijke bronnen.
Consumptie Er wordt aangenomen dat Amerikanen dagelijks ongeveer 126 deeltjes microplastics consumeren en 132 deeltjes microplastics inademen. Terwijl de meeste hiervan door de darmen gaan en het lichaam verlaten, blijven andere in kleine hoeveelheden achter en hopen zich op.
Afbraak van microplastics Microplastics zijn gemaakt van giftige, schadelijke verbindingen zoals weekmakers, stabilisatoren, vulstoffen en smeermiddelen die tientallen jaren lang niet worden afgebroken.
Afbraak van microplastics Er wordt uitgebreid onderzoek gedaan om te bepalen wat de langetermijneffecten van deze microplastics in het lichaam zullen zijn, gezien hun langzaam afbrekende karakter.
BPA BPA, een veel voorkomende chemische stof die in plastic wordt gebruikt, is een bekende hormoonontregelaar (hormoonsysteemverstoorder), en veel bedrijven produceren nu BPA-vrij plastic. Maar het is niet de enige.
Kankerverwekkend Veel andere chemicaliën in kunststoffen zijn ook hormoonontregelaars en kankerverwekkend. Chronische ziekten zoals hartziekten en diabetes houden verband met de uitstoot van deze chemicaliën
Sterk bewerkte voedingsmiddelen Microplastics breken af van grotere stukken plastic en komen via het productie- en opslagproces in voedsel terecht. Hoe beter het voedsel is bewerkt, hoe groter de hoeveelheid microplastics die erin zit.
PET-kunststoffen Waterflessen met PET-plastic (polyethyleentereftalaat) zijn gemeengoed geworden, maar plastic deeltjes worden uitgeloogd in de drank die erin zit, wat in je bloed terecht kan komen
Onvermijdelijk? Hoewel er stappen zijn die we als individu kunnen nemen om onze consumptie van microplastics terug te dringen, maakt de populatie microplastics het consumeren ervan in een of andere vorm onvermijdelijk.
Productiebedrijven Miljoenen tonnen microplastics worden geproduceerd door productiebedrijven, om vervolgens in watermassa’s te belanden die over de hele wereld circuleren.
Plastic vervuiling Grotere kunststoffen die in waterlichamen worden aangetroffen, worden door de zon afgebroken tot kleine kunststoffen die in de drinkwatervoorziening terecht kunnen komen.
De waarheid over recycling Het merendeel van het plastic dat voor recycling wordt verzonden, wordt niet gerecycled. Veel van de plastic flessen en tassen die worden verzonden, belanden uiteindelijk op een stortplaats.
Overmatig gebruik van plastic In het dagelijks leven is onze afhankelijkheid van plastic verpakkingen verbazingwekkend. Vooral voedselverpakkingen zijn overbodig: groenten en fruit hoeven niet in plastic verpakt te worden, maar vaak wel.
Regulatie In de VS is de afgelopen jaren bezuinigd op de regelgeving en het milieubeschermingsbeleid. Deze zullen van invloed zijn op de toekomst van de consumptie van microplastics.
Kleren Een andere mogelijke manier waarop microplastics door het lichaam kunnen worden opgenomen, is via kleding. Vaak zal goedkoper gemaakte kleding een hoger gehalte aan synthetische materialen bevatten. Hierdoor lopen mensen met een lager inkomen een groter risico op dit soort besmettingen.
Het kan lang duren voordat biologisch afbreekbare kunststoffen uiteenvallen, zelfs jaren. Meestal vallen ze uiteen in kleinere stukjes, in plaats van chemische componenten. Dit soort producten zou het plasticprobleem kunnen verergeren.
Glazen flessen Glas is gemaakt van silica, dat een grotere ecologische voetafdruk heeft dan drankkartons en aluminium blikjes. Hoewel hun recyclingpercentage hoger is, is het een complexe kwestie: de productie van glas kan leiden tot landverslechtering en verlies aan biodiversiteit.
De toekomst? Onderzoekers hebben gekeken naar bacteriën en schimmels die zich voeden met plastic en deze materialen kunnen afbreken. Er is een soort keverlarve gevonden die polystyreen verslindt. Ook worden chemische behandelingen en waterfiltratiesystemen onderzocht die microplastics kunnen verwijderen.
Veelvoorkomende mythen over klimaatverandering Als je ooit getuige bent geweest van een discussie over klimaatverandering, persoonlijk of online, ben je waarschijnlijk een aantal dubieuze argumenten tegengekomen over wat de wetenschap zegt. Hoewel sommige van deze beweringen misschien logisch klinken, zijn ze feitelijk misleidend of volkomen onnauwkeurig. Deze onderwerpen zijn keer op keer grondig bestudeerd en ontkracht door klimaatwetenschappers, maar de mythen blijven bestaan.
Nieuwsgierig? LEES verder voor enkele van de grootste mythen over klimaatverandering.
Mythe: klimaatverandering bestaat niet Naarmate de gemiddelde oppervlaktetemperatuur van de aarde stijgt, worden extreme weersomstandigheden waarschijnlijker en ernstiger.
Mythe: klimaatverandering bestaat niet En hoe graag we het ook zouden willen, de klimaatverandering zal blijven bestaan totdat we er iets zinvols aan doen.
Mythe: Het klimaat op aarde is altijd veranderd Het is waar dat het klimaat in de loop van de 4,5 miljard jaar durende geschiedenis van de aarde veel is veranderd. De veranderingen die normaal gesproken over miljoenen jaren zouden plaatsvinden, vinden nu echter over tientallen jaren in een veel sneller tempo plaats.
Mythe: Het klimaat op aarde is altijd veranderd Deze snelle opwarming komt overeen met het kooldioxidegehalte in de atmosfeer, dat sinds de industriële revolutie is toegenomen. Dus als mensen tegenwoordig over klimaatverandering praten, bedoelen ze antropogene (door de mens veroorzaakte) klimaatverandering.
Mythe: we kunnen ons eenvoudigweg aanpassen aan de klimaatverandering Hoewel het waar is dat de soort op aarde zich kan aanpassen aan extreme veranderingen, is er helaas geen sprake van een snelle evolutie.
Mythe: we kunnen ons eenvoudigweg aanpassen aan de klimaatverandering De trieste realiteit is dat in plaats van dat soorten zich aanpassen aan de veranderende omgeving, we getuige zijn van een van de grootste massale uitstervingen in de hele geschiedenis.
Mythe: klimaatverandering is slechts een complot om geld te verdienen Veel ontkenners van de klimaatverandering zullen helaas vasthouden aan deze mythe. In 2018, kort nadat het tweede deel van de National Climate Assessment uitkwam, beweerde Rick Santorum, een voormalige Republikeinse senator, dat klimaatwetenschappers ‘gedreven worden door het geld dat ze ontvangen’.
Mythe: klimaatverandering is slechts een complot om geld te verdienen Om deze samenzwering waar te maken, zouden tienduizenden wetenschappers over de hele wereld moeten worden afbetaald, wat helemaal niet realistisch is.
Mythe: hernieuwbare energie is weersafhankelijk en minder betrouwbaar dan fossiele brandstoffen Hernieuwbare energiebronnen, zoals zonne- en windparken, worden door ontkenners van de klimaatverandering vaak beschouwd als onbetrouwbaar en een onwerkelijk alternatief voor fossiele brandstoffen.
Mythe: hernieuwbare energie is weersafhankelijk en minder betrouwbaar dan fossiele brandstoffen Hoewel het waar is dat windparken op een windstille dag geen stroom produceren, is dit niet de manier waarop een windpark optimaal functioneert. Hetzelfde geldt voor een zonnepark op een bewolkte dag. Er zijn verschillende technologieën die deze energie kunnen benutten en opslaan, zodat deze kan worden ingezet tijdens minder optimale weersomstandigheden.
Mythe: het is nog steeds koud, dus de klimaatverandering moet een hoax zijn Hoe wetenschappelijk onjuist deze bewering ook is, het is helaas een veelvoorkomend argument van ontkenners van de klimaatverandering.
Mythe: het is nog steeds koud, dus de klimaatverandering moet een hoax zijn Zoals eerder vermeld, beïnvloedt klimaatverandering het weer op een grote verscheidenheid aan manieren. Dit betekent over het algemeen zwaarder weer, waardoor het zelfs kouder kan worden dan normaal.
Mythe: het bouwen van windturbines kost meer energie dan het kan produceren Een andere mythe is dat er meer energie nodig is om hernieuwbare bronnen, zoals windturbines, te bouwen dan ze tijdens hun operationele levensduur kunnen produceren.
Mythe: het bouwen van windturbines kost meer energie dan het kan produceren Uit meerdere onderzoeken blijkt echter dat het gemiddeld slechts zes maanden duurt voordat een windturbine de hoeveelheid energie die is gebruikt om hem te bouwen, heeft "terugbetaald".
Mythe: wetenschappers zijn het oneens over de oorzaak van klimaatverandering In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn de meeste wetenschappers het er niet mee eens dat klimaatverandering plaatsvindt en dat deze door mensen wordt veroorzaakt.
Mythe: wetenschappers zijn het oneens over de oorzaak van klimaatverandering Verschillende analyses gedurende vele jaren hebben zelfs aangetoond dat tussen de 90% en 100% van de publicerende klimaatwetenschappers het erover eens zijn dat mensen de belangrijkste oorzaak zijn van de opwarming van de aarde.
Mythe: klimaatverandering is een toekomstig probleem In de jaren zeventig, toen de klimaatverandering wetenschappelijk relevant werd, werd er getheoretiseerd dat de gevolgen ervan pas na een paar eeuwen een grote impact op ons zouden hebben. Tegenwoordig zien we echter al de verwoestende gevolgen van de klimaatverandering.
Mythe: klimaatverandering is een toekomstig probleem Van de stijgende zeespiegel tot de stijgende temperaturen: de door de mens veroorzaakte klimaatverandering is de grootste milieucrisis van onze tijd. En het is nu al een bedreiging voor ons.
Mythe: planten verbruiken koolstofdioxide, dus ze zullen het probleem voor ons oplossen Hoewel het waar is dat planten koolstofdioxide (CO2) nodig hebben om te leven, is het probleem dat ze maar een beperkte hoeveelheid koolstofdioxide kunnen opnemen, en deze hoeveelheid wordt steeds minder. Ze hebben CO2 nodig om het fotosyntheseproces te doorlopen, waardoor de energie ontstaat die ze nodig hebben om te groeien.
Mythe: planten verbruiken koolstofdioxide, dus ze zullen het probleem voor ons oplossen Naarmate we meer bomen kappen en planten opruimen voor landbouwdoeleinden, verminderen we de hoeveelheid CO2 die kan worden opgenomen. Dit verergert de klimaatverandering rechtstreeks en heeft ernstige gevolgen.
Mythe: het zijn de veranderingen in de zon die ervoor zorgen dat de aarde opwarmt, niet wij De zon geeft leven aan onze planeet en houdt haar warm genoeg zodat wij allemaal kunnen overleven. Het beïnvloedt ook het klimaat op aarde, maar niet zoveel als sommigen zouden denken.
Mythe: het zijn de veranderingen in de zon die ervoor zorgen dat de aarde opwarmt, niet wij De realiteit is dat de opwarming van de aarde die we de afgelopen decennia hebben gezien te snel en drastisch is om te worden gekoppeld aan veranderingen in de baan van de aarde, en te groot om te worden veroorzaakt door zonneactiviteit.
Mythe: China is het enige land dat verantwoordelijk is voor de klimaatverandering Hoewel het waar is dat China een van de grootste uitstoters van broeikasgassen is, zijn ze ook een van de grootste investeerders in hernieuwbare energie. De toename van de investeringen is een reactie op de groei van groene bedrijven en de noodzaak om de luchtvervuiling op te ruimen.
Mythe: China is het enige land dat verantwoordelijk is voor de klimaatverandering Uiteindelijk is klimaatverandering een mondiaal probleem en hebben we allemaal de verantwoordelijkheid om de klimaatcrisis het hoofd te bieden.
Mythe: het temperatuurrecord is vervalst of onbetrouwbaar Dit is een veelgehoord gespreksonderwerp onder sceptici over klimaatverandering, wat plausibel zou kunnen zijn als de wetenschap zich op slechts één of twee gegevens zou baseren.
Mythe: het temperatuurrecord is vervalst of onbetrouwbaar Er zijn echter veel verschillende temperatuurregistraties geproduceerd door verschillende onafhankelijke instanties over de hele wereld, en hun gegevens zijn feitelijk consistent met elkaar.
Mythe: klimaatverandering zal mij niet beïnvloeden Dit is een van de grootste misvattingen onder klimaatsceptici. Velen geloven dat het ook andere delen van de wereld kan treffen en dat ook dieren getroffen zullen worden, maar dat ze nog vele jaren veilig zullen blijven.
Mythe: klimaatverandering zal mij niet beïnvloeden Helaas voor hen is dat helemaal niet het geval. Nu de mondiale temperaturen stijgen, zal het weer heftiger worden, en we zijn hier nu al getuige van in alle uithoeken van de wereld.
Mythe: klimaatverandering kan niet worden gestopt; het is te laat Hoewel het duidelijk is dat we bijna geen tijd meer hebben, is er nog steeds een beperkte kans om dit decennium beleid te implementeren en actie te ondernemen om ervoor te zorgen dat we de ergste gevolgen van de klimaatverandering vermijden.
Mythe: klimaatverandering kan niet worden gestopt; het is te laat Het is nog steeds mogelijk dat de wereld het netto nulpunt bereikt (de uitstoot van broeikasgassen terugdringt) en de opwarming beperkt tot 1,5°C, maar er is dit decennium veel meer actie nodig, vooral van overheden en bedrijven.
Wetenschappers van een laboratorium in het Franse Marseille hebben gewaarschuwd voor de mogelijkheid van een nieuwe pandemie in de toekomst. Deze zou immers kunnen worden veroorzaakt door een virus dat al meer dan 30.000 jaar bevroren is.
Microben in het noordpoolgebied zouden de oorzaak kunnen zijn, nadat de opwarming van de aarde, de toegenomen menselijke activiteit en de aanwezigheid van schepen in de regio het ontdooi- en smeltproces versnellen.
Volgens de onderzoekers is de kans groot dat deze en andere virussen, als het ontdooiproces doorgaat, zich vrij zullen verspreiden en uiteindelijk nieuwe ziekten veroorzaken.
Dit ‘zombievirus’ werd door laboratoriumonderzoekers ontdekt in een laag Siberische permafrost die duizenden jaren bevroren was in het noordwesten van Siberië.
Het nieuws werd in The Guardian becommentarieerd door de Nederlandse viroloog Marion Koopmans, die beweerde dat “we niet weten welk virus zich in de permafrost bevindt. Maar ik denk dat er een reëel risico bestaat dat er één virus is dat een epidemie kan veroorzaken, bijvoorbeeld een oude vorm van polio. We moeten aannemen dat zoiets zou kunnen gebeuren”, waarschuwde ze.
(Tagtik/Source: The Guardian/Illustration: Pixabay)
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.