|
Het afdekken van de moestuin eindigt steeds bij het kleinfruit. De pannen die langs de tuindraad met de burentuin stonden plaatste ik eerst aan de bessenstruiken om het paadje proper te houden. Hoe dan ook, de voorkeur van de vogels gaat altijd naar het scharrelen tussen de struiken.
Het werk was zwaar en vergde meerdere dagen. Eerst moest er gedolven worden en dan de pannen erin gepast.
Eens afgewerkt geeft het een mooi proper zicht.
Het effen harken was het leukste. Dan ga ik altijd enkele stappen achteruit om te genieten van het ongerepte uitzicht. Tenslotte kan je het meest genieten van de heel kleine dingen in het leven.
In het geheel van de moestuin past het beter dan toen die pannen langs de afsluiting stonden en als gevolg hadden dat we tussen draad en pannen onbereikbaar onkruid hadden.
Eens het kader afgewerkt was het snoeien vlug achter de rug. Ik haal meestal één oude tak aan de grond weg. De rest is even de vorm onder controle houden en ruimte tussen en binnen in de struiken regelen zodat we er goed in en er rond kunnen om de bessen te plukken. Ik snoei dus minimaal om de opbrengst een beetje constant te houden. Door die ene tak , indien nodig, weg te snoeien zorg ik voor regelmatige verjonging van de struiken.
De volgende stap was om het weinige onkruid dat op de verteerde mest boven het worteldoek groeide, te verwijderen.
De laatste fase is dan het bedekken met een dikke laag half verteerde mest. Eerst krijgt die een voedende rol om dan in de zomer als mulch te dienen.
|
