Artikel door Wim De Maeseneer

Het is 16 september 2023 wanneer seismologen van over de hele wereld plots een mysterieus signaal zien op hun uiterst gevoelige meettoestellen. Het signaal lijkt tot hun verbazing helemaal niet op een aardbeving en houdt maar liefst 9 dagen aan.

De trillingen gaan de wereld rond en worden gedetecteerd in Engeland, de Verenigde Staten, Japan, West-Australië en van de Noord- tot de Zuidpool. En dus ook in België.

"We hebben een oproep gedaan aan seismologen over de hele wereld en kregen al snel de reactie dat ook zij allemaal hetzelfde signaal hadden gedetecteerd", zegt seismoloog Koen Van Noten van de Koninklijke Sterrenwacht van België. "We hebben dan kunnen achterhalen dat de trillingen waarschijnlijk uit Oost-Groenland afkomstig waren, maar we hadden geen flauw idee wat de oorzaak kon zijn."

Op hetzelfde moment krijgen onderzoekers van het Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ) bericht dat er een grote tsunami is waargenomen vlak bij een van hun meetstations waar ze onderzoek doen naar de klimaatverandering.

"Onze metingen en berekeningen bevestigden dat er inderdaad een grote tsunami moet zijn geweest", zegt onderzoeker Wieter Boone van het VLIZ. "We zijn dan meteen op satellietbeelden gaan zoeken wat en waar er iets gebeurd zou kunnen zijn."

On 16 September 2023, a massive landslide in Greenland triggered a megatsunami, creating a standing wave that oscillated in Dickson Fjord for over a week, observed worldwide through seismic stations. This unusual long-duration signal from the standing wave offers new insights into megatsunami dynamics, with implications for understanding climate change impacts on glacier retreat and landslide frequency.

(Artist’s concept).

Megatsunami

Op die beelden, en op foto's die enkele dagen later door het Deense leger zijn gemaakt, was duidelijk te zien dat een van de hoge bergtoppen langs de Dicksonfjord volledig was ingestort. "Door die massa rotsen en de grote snelheid waarmee ze naar beneden zijn gekomen, is ook de gletsjer eronder afgebroken en in de fjord terechtgekomen", zegt Boone.

"In totaal moet zo'n 25 miljoen kubieke meter rotsen en ijs in de smalle kloof zijn gevallen. Dat komt overeen met de inhoud van 10.000 Olympische zwembaden of 27 van de grootste containerschepen."

"Dat heeft een tsunami veroorzaakt tot wel 200 meter hoog. En omdat de fjord een bocht van bijna 90 graden heeft, zat de golf gevangen en is het water heen en weer blijven klotsen, zoals in een bad, 9 dagen lang. De trillingen die dat heeft veroorzaakt zijn de wereld rondgegaan."

Foto voor en na het instorten van de bergtop en gletsjer

Foto: Soren Rysgaard

Klimaatverandering

Volgens de onderzoekers gaan er door de klimaatopwarming nog meer grote landverschuivingen voorkomen. "Typisch in Noordoost-Groenland is dat er steile bergen en hoge gletsjer zijn, die aan elkaar zijn gevroren tot een geheel. Maar door de klimaatopwarming smelten ze van elkaar los en worden ze instabiel. Daardoor zien we nu al meer landverschuivingen in die regio", zegt Boone.

Gelukkig waren er die dag geen schepen in de buurt. Anders waren de gevolgen van de enorme tsunami niet te overzien geweest

"Onze instrumenten hebben de tsunami gelukkig overleefd. Maar 72 kilometer verder, op Ella Island, hadden ze minder geluk. Daar is wel een onderzoeksbasis vernield, door de deining van de tsunami die nog steeds 4 meter hoge golven veroorzaakte." 

De Diksonfjord is ook populair bij toeristen die de Groenlandse fjorden per cruiseschip bezoeken. "Gelukkig waren er die dag geen schepen in de buurt. Anders waren de gevolgen van de enorme tsunami niet te overzien geweest", zeggen de onderzoekers. "Het zal belangrijk zijn om deze gebieden goed te monitoren."

Depending on the frequency range filtered out, the rockfall triggering the tsunami can be seen as a single peak (top), the standing wave sloshing back and forth as an undulating pattern in the recordings (middle, with several hours depicted) or the overall signal of the rockfall and the tsunami over the course of a week with strongly decreasing intensity of the oscillations (bottom).

Credit: Angela Carillo Ponce et al.

• Het onderzoek van onder meer de Koninklijke Sterrenwacht van België, het VLIZ en de Université Libre de Bruxelles (ULB) is gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Science.

{ https://www.vrt.be/vrtnws/nl/ }

 

12-09-2024 om 20:35 geschreven door peter  

We all know that the Earth is getting hotter — but new research indicates that it may be warming even faster than scientists had predicted.

What's happening?

Scientists from NIOZ Royal Netherlands Institute for Sea Research analyzed sediment from the bottom of the Pacific Ocean for the study, which was published in the journal Nature Communications and reported by SciTechDaily. The researchers used a newly developed method to derive past atmospheric carbon dioxide content and compare CO₂ levels in a single location over the past 15 million years.

Their results indicated that doubling atmospheric CO₂ levels would increase the planet's average temperature by 13 to 25.2 degrees Fahrenheit.

"The temperature rise we found is much larger than the 2.3 to 4.5 degrees Celsius (4.1 to 8.1 degrees Fahrenheit) that the U.N. climate panel, [the Intergovernmental Panel on Climate Change], has been estimating so far," said the study's first author, Caitlyn Witkowski.

Why are CO2 levels so important?

Scientists have already drawn a correlation between the amount of CO₂ we release into the atmosphere and the amount of planetary overheating we experience. This new research makes the correlation clearer than ever.

"This research gives us a glimpse of what the future could hold if we take too few measures to reduce CO₂ emissions and also implement few technological innovations to offset emissions," said another of the study's authors, Professor Jaap Sinninghe Damsté, a senior scientist at NIOZ and professor of organic geochemistry at Utrecht University.

"The clear warning from this research is: CO₂ concentration is likely to have a stronger impact on temperature than we are currently taking into account," Damsté added.

Global overheating is leading to, among other things, the melting of glaciers, which is causing ocean levels to rise and coastal communities to flood; various changes to the climate that are causing more frequent and intense extreme weather events; the spread of infectious diseases; crops becoming ungrowable in many previously hospitable climates; and heat-related deaths.

What's being done about rising global temperatures?

Several industries are responsible for releasing massive amounts of CO₂ into the atmosphere — chief among them is the dirty energy industry, which releases huge quantities of carbon dioxide whenever its oil and methane gases are burned.

To prevent catastrophic planetary overheating, we must leave these energy sources of the past behind and switch instead to clean, renewable energy sources such as wind and solar.

• Scientists make concerning discovery after analyzing bottom of the ocean: 'A stronger impact ... than we are currently taking into account' first appeared on The Cool Down.

{ https://www.msn.com/en-us/weather? }

09-09-2024 om 21:25 geschreven door peter  

Waarnemingen van gigantische hagedissen in Florida komen steeds vaker voor: wat zijn het en waarom zijn ze daar?

door Janine

Antony Stanley/Wikimedia Commons - CC BY-SA 2.0

Als we het hebben over invasieve uitheemse soorten, bedoelen we dieren die zijn geïntroduceerd in een ecosysteem waar ze geen deel van uitmaken, maar die daardoor een bedreiging vormen voor de lokale biodiversiteit. Er zijn veel voorbeelden, zoals de blauwe krab en de Louisiana rivierkreeft, of zoogdieren die door kolonisten naar verschillende delen van de wereld zijn gebracht. Heel anders is het geval van de gigantische hagedissen die onlangs in Florida zijn gespot, reptielen die vreemd zijn aan het lokale ecosysteem maar een potentieel gevaar vormen voor dieren en mensen. Laten we eens kijken wat het zijn en waarom ze in Florida voorkomen.

Gigantische hagedissen in Florida: een steeds vaker voorkomende waarneming

Over waarnemingen van reuzenhagedissen in Florida wordt met min of meer regelmatige tussenpozen gesproken, maar de laatste jaren steeds vaker. Een van de meest recente incidenten werd gedocumenteerd door een vrouw genaamd Renee Aland, die video's en foto's deelde van een waarneming op een paar meter afstand.

Op de beelden is een groot reptiel van bijna twee meter lang te zien dat bekend lijkt te zijn met de verharde wegen van Florida. Renee vertelt hoe het in een kanaal dook en kort daarna weer boven water kwam, zonder acht te slaan op de vrouw die filmde met haar mobiele telefoon en ondertussen haar dochter aanspoorde om niet uit de auto te stappen. Nadat ze de video en de beelden had gedeeld op sociale media, stuurde de vrouw de documentatie ook naar de Florida Fish and Wildlife Conservation Commission, die de waarneming zal afhandelen en het dier mogelijk zal vangen. Maar wat was het precies?

Wat zijn de gigantische hagedissen die in Florida werden gespot?

Volgens functionarissen van het FFWCC, en afgaande op Renee's beelden, zijn de reuzenhagedissen die in Florida zijn gezien Aziatische watervaranen, wetenschappelijke naam Varanus salvator. Het gaat om een reuzenhagedis die zelfs langer kan worden dan twee meter en iets kleiner is dan de Komodovaraan, een van zijn naaste verwanten. Aziatische watervaranen worden dan ook vaak verward met Komodovaranen, waar ze fysiek op lijken.

Net als Komodovaranen kunnen watervaranen zich voeden met grotere prooien en bezitten ze gifklieren in hun onderkaak. In de praktijk bijten ze hun prooi en kunnen hem dan zelfs uren of dagen volgen, wachtend tot het gif effect heeft. Deze reuzenhagedissen komen oorspronkelijk uit Zuidoost-Azië, maar waarom bevinden ze zich dan in Florida?

Waarom zijn er varanen in Florida?

Dat er Komodovaranen of watervaranen in Florida zijn is niet verrassend, omdat ze misschien te gast zijn in een dierentuin en dus geen invasieve uitheemse soorten zijn. Het probleem is een ander: watervaranen worden vaak geïntroduceerd als exotische huisdieren, en slagen er misschien in om uit gevangenschap te ontsnappen of worden vrijgelaten door hun eigenaars. Daardoor worden het uitheemse en invasieve dieren die de biodiversiteit van het gebied in gevaar kunnen brengen.

Dit is een wijdverspreid maar weinig besproken probleem, dat mogelijk een probleem vormt voor inheemse soorten en hun evenwicht. Aan de andere kant zijn Aziatische watervaranen echte reuzenhagedissen: ze vormen misschien geen echt gevaar, maar ze moeten zeker niet onderschat worden.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

01-09-2024 om 17:28 geschreven door peter  

5.5 million years ago the Mediterranean dried out, with sobering lessons for humanity today – new research

What would happen if humans dried out the Mediterranean sea, turning it into a giant salt lake? Would its wildlife survive, and if so, how long would it take to recover?

These may seem like wildly theoretical questions, but not for Herman Sörgel, a Bavarian architect who dedicated much of his life to this exact project: building a giant dam across the Strait of Gibraltar, letting the Mediterranean dry up, and colonising the land reclaimed from the sea.

Sörgel organised lectures and documentaries and raised funds until the 1950s for a project which, he believed, would promote cooperation between Africa and Europe, and power both continents through gigantic hydroelectric megaprojects.

What he did not know was that his dream had already come true at the end of the Miocene era, 5.5 million years ago, as a simple result of natural forces.

When the Mediterranean disappeared

Since the 1970s, several generations of marine geologists and geophysicists have confirmed the existence of a one to three kilometre thick layer of salt buried throughout most of the deeper parts of the Mediterranean Sea.

This is almost a million cubic kilometres of salt that testify to a brief period when the Mediterranean was isolated from the rest of the world’s oceans – brief in the geological sense, as the episode lasted about 190,000 years

https://youtu.be/y6GV_tnFta0

The culprit was not, of course, an eccentric German architect, but plate tectonics. The Mediterranean basin, trapped between two continents that today continue to move closer by up to two centimetres every year, was cut off from the Atlantic. Its waters quickly evaporated due to the region’s arid climate, leaving behind vast amounts of salt.

This episode, known as the Messinian salinity crisis (the Messinian being the last period of the Miocene), is the biggest extinction event suffered by the Earth since the meteorite that wiped out the flightless dinosaurs and ended the Mesozoic era 65 million years ago.

As a result, no geoengineering experiments are needed to answer our initial question: how resilient is marine life in the face of an environmental crisis of this magnitude?

The answer has just been published in the journal Science, in a study led by Konstantina Agiadi of the University of Vienna in collaboration with the Spanish National Research Council and 28 other scientists from 25 European institutes.

After gathering all Mediterranean fossil data from between 12 and 3.6 million years ago, the results suggest that native marine life was virtually extinct when the Mediterranean was cut off, and that subsequent recolonisation by Atlantic species gave rise to a Mediterranean fauna more similar to the one we find there today.

Native, extinct and migrant species

By statistically analysing information from more than 750 scientific papers, we were able to document 22,932 presences of a total of 4,897 marine species living in the Mediterranean. Before the crisis, 779 species could be considered endemic species (i.e. documented only in the Mediterranean). Of those, only 86 were still present after the salinity crisis. All the tropical corals that were abundant in the Mediterranean before this cataclysmic environmental change disappeared.

However, some apparently endemic sardine species managed to survive. The sirenian, a sea mammal related to today’s manatees and dugongs (also known as sea cows) also survived.

Because fossil records are limited and fragmented we cannot be certain that these species were all endemic, or that they would not have survived outside the Mediterranean, hence the value of basing our study on statistics from a large number of species. But for those that were endemic, where did they manage to survive, and what refuges did they find to avoid the radical increase in salt levels and temperature?

These questions remain unanswered, but we have been able to establish that changes in populations are the result of replacement by Atlantic species after the Mediterranean’s re-flooding, rather than rapid adaptation to the new hypersaline environment. In other words, life did not have enough time to adapt, and the extinct species were replaced by Atlantic species that migrated into the Mediterranean.

Several iconic species, such as the great white shark and the dolphin, only appeared in the Mediterranean after the crisis. Even more interestingly, the current richness of fauna in the western Mediterranean only came after the re-flooding – previously, the eastern Mediterranean (Ionian and Levantine Seas) had possessed a higher number of different species.

Lessons on mass extinction

The impact of the Mediterranean’s isolation on its fauna and flora was catastrophic, destroying most of its ecosystems. Another significant finding from our research is that it took more than 1.7 million years for species numbers to recover. This slow recovery of the richness of Mediterranean ecosystems provides the first detailed quantification of how wildlife responds to an extinction event of this magnitude.

The Mediterranean’s biodiversity today is very high thanks to the presence of numerous endemic species. Our results suggest that this was also the case six million years ago, but that the vast majority of these endemic species disappeared when it was cut off from the Atlantic.

Perhaps another lesson learned from this study is that, however tempting it may be to believe that geoengineering projects can allow us to maintain our current rate of emissions and ecosystem destruction, the Earth’s geological past will reveal more than any experiment.

When the Mediterranean was reconnected to the Atlantic, it was repopulated by the huge reserve of species in the world’s oceans, yet it still took millions of years for the Mediterranean’s ecosystems to recover in terms of richness. No one knows yet how long it will take for marine life to recover from the kind of global-scale change that is currently underway.

{ https://theconversation.com/europe }

01-09-2024 om 01:22 geschreven door peter  

Microplastics Can Cross the Blood-Brain Barrier, A New Study Suggests — Here’s Why That Matters

Plastic levels in the brain were much higher than in organs surveyed.

by Elana Spivack

 

Kateryna Kon/Science Photo Library/Getty Images

A preprint study — which is a scientific study that has not yet been reviewed by other scientists for publication in a journal — was posted online in May by the National Institutes of Health looking at the amount of microplastics in human brain samples from autopsies. The study found that brains had higher concentrations of microplastics than other organs, and that these autopsy samples also had higher concentrations of microplastics than autopsy samples from a 2016 study. Though this paper is still under review to ensure the methods and findings are trustworthy, the key results of the study exemplify yet another vital organ affected by microplastics.

For the study, the authors examined livers, kidneys, and brains from autopsied cadavers. They found that concentrations of microplastics in the brain samples they examined “ranged from 7 to 30 times the concentrations seen in livers or kidneys.” They also found that brain samples collected and analyzed in 2024 contained significantly higher concentrations of microplastic, with over 3,000 micrograms per gram of human tissue in 2016 and over 4,800 micrograms per gram in 2024. Some samples ranged as high as more than 8,800 micrograms of plastic per gram of brain tissue.

We don’t know yet what effects, if any, microplastics could have on the brain, but this study does confirm that these bits of plastic can cross the blood-brain barrier, which is the protective membrane that helps regulate what molecules enter the brain from circulating blood.

“Based on our observations, we think the brain is pulling in the very smallest nanostructures, like 100 to 200 nanometers in length, whereas some of the larger particles that are a micrometer to five micrometers go into the liver and kidneys,” lead author of the study Matthew Campen, a toxicologist and professor of pharmaceutical sciences at the University of New Mexico in Albuquerque, told CNN.

While it seems like microplastics are omnipresent in today’s society, figuring out how to affect our health is key.

{ https://www.inverse.com/ }

01-09-2024 om 00:32 geschreven door peter  

Stabiele kernfusie is dichterbij... dankzij mayonaise: de ontdekking in een wetenschappelijke studie

door Janine

Public Domain / Freepik

Onderzoek naar nieuwe energiebronnen is actiever dan ooit, maar het gaat niet alleen om het opgeven van fossiele brandstoffen of het ontwikkelen van duurzame energie. Hoewel het grote doel is om stabiele en effectieve kernfusie te bereiken, gaan niet alle ontwikkelingen op dezelfde manier. Een groep onderzoekers aan de Lehigh University heeft bijvoorbeeld een verband ontdekt tussen kernfusie... en mayonaise, naar verluidt een belangrijk “ingrediënt” in het onderzoek. Laten we eens kijken hoe dit mogelijk is.

Mayonaise en kernfusie

Als praten over een “ingrediënt” zeker een metaforisch middel is, is mayonaise ongetwijfeld een nuttige stof voor onderzoek naar kernfusie. Dit preparaat kan namelijk gebruikt worden om de complexe verschijnselen te bestuderen die optreden tijdens kernfusie, juist vanwege de visco-elastische eigenschappen. Anders gezegd: mayonaise kan het gedrag van plasma onder bepaalde drukomstandigheden simuleren. Ja, maar in welke zin?

In de regel kan mayonaise worden beschouwd als een vaste substantie die, wanneer het wordt blootgesteld aan een drukgradiënt, van toestand verandert van vast naar vloeibaar, op een vergelijkbare manier als de overgang van plasma in fusiereactoren. Als gevolg hiervan hebben twee wetenschappelijke onderzoeken op mayonaise gebaseerde modellen benut om de fysica van kernfusie te bestuderen zonder hun toevlucht te hoeven nemen tot de extreme omstandigheden ervan. En ze behaalden een aantal behoorlijk interessante resultaten.

Mayonaise als model voor kernfusie

EUROfusione/Wikimedia Commons - CC BY 4.0

Een eerste onderzoek, gepubliceerd in het tijdschrift Physical Review E in 2019, uitgevoerd door onderzoekers van Lehigh University, was gericht op het begrijpen van de fysica achter kernfusie. In feite praten we meestal over traagheidsfusie, dat wil zeggen waarbij bij de kernreacties capsules betrokken zijn die gevuld zijn met waterstof. Deze worden verwarmd en gecomprimeerd om de vorming van plasma en daarmee de opwekking van grote hoeveelheden energie op gang te brengen. Er is echter een probleem: traagheidsopsluitingsfusie genereert hydrodynamische instabiliteiten die de voortgang van de reactie kunnen beïnvloeden. Wat te doen?

De studie richt zich op het analyseren van hoe het gebruik van mayonaise het mogelijk maakt het gedrag van plasma te modelleren, onder de juiste drukomstandigheden. Kortom, nog voordat de stroming onstabiel wordt, zijn er verschillende overgangsfasen waar te nemen waarin de mayonaise nog steeds stabiel is.

Eindelijk een stabiele kernfusie?

Inzicht in de overgangsfasen van eerst mayonaise en dan plasma zou het echt mogelijk kunnen maken om instabiliteiten tijdens kernfusie te voorspellen en te beheersen. Op het spel staat, zoals we weten, de mogelijkheid om schone energie in enorme hoeveelheden te produceren. Daarom heeft het team van onderzoekers een nieuwe studie gepubliceerd in het tijdschrift Physical Review E, waarin ze zich verdiepen in de studie van instabiliteiten tijdens reacties, met name Rayleigh-Taylor instabiliteiten.

Terwijl ze de mayonaise bestuderen, hebben wetenschappers ontdekt hoe ze het herstel van het materiaal kunnen maximaliseren en de instabiliteit volledig kunnen onderdrukken. Dit is een noodzakelijke vooruitgang in het onderzoek naar kernfusie, hoewel mayonaise iets heel anders is als plasma. Kortom, het is misschien nog te vroeg om te praten over echte kernfusie, een energiebron die vandaag de dag even nuttig als noodzakelijk is. Toch hebben de twee onderzoeken van het team van Lehigh University aangetoond hoe het mogelijk is om het resultaat in kleine stappen te bereiken... en met een beetje mayonaise.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

26-08-2024 om 21:00 geschreven door peter  

Cretaceous Amber Fossils Shed New Light on Evolutionary Origin of Tardigrades

Tardigrades are a diverse group of microscopic invertebrates widely known for their extreme survival capabilities. Molecular clocks suggest that tardigrades diverged from other panarthropods (arthropods, tardigrades, velvet worms and lobopodians) before the Cambrian period, but their fossil record is extremely sparse. Now, paleontologists have described a new species of tardigrade and redescribed a previously known species, Beorn leggi, both from Canadian Cretaceous-aged amber.

Artistic reconstruction of Beorn leggi (top) and Aerobius dactylus (bottom) in a hypothetical fossilization environment.

Image credit: Franz Anthony.

First discovered in 1773, tardigrades are a diverse group of microscopic invertebrates that are best known for their ability to survive extreme conditions.

Also known as water bears or moss piglets, these creatures can live for up to 60 years, and grow to a maximum size of 0.5 mm, best seen under a microscope.

They are able to survive for up to 30 years without food or water, for a few minutes at temperatures as low as minus 272 degrees Celsius or as high as 150 degrees Celsius, and minus 20 degrees Celsius for decades.

Tardigrades withstand pressures from virtually 0 atm in space up to 1,200 atm at the bottom of the Marianas Trench, and are also resistant to radiation levels up to 5,000-6,200 Gy.

They survive by entering a state of suspended animation called biostasis, using proteins that form gels inside of cells and slow down life processes.

“Tardigrades are microscopic invertebrates characterized by a compact body plan with four pairs of typically claw-bearing lobopodous legs that are closely related to onychophorans and euarthropods as members of Panarthropoda,” said Harvard University Ph.D. candidate Marc Mapalo and colleagues.

“Tardigrades are popularly known for the cryptobiotic ability of some species that allow them to survive extreme conditions, such as space vacuum, ionizing radiation, and low subzero temperatures, as well as their worldwide distribution in marine, freshwater, and terrestrial habitats.”

“Despite their ubiquitous nature in the present-day biosphere, tardigrades have a notoriously scarce fossil record, which limits the study of their macroevolution including the origin of their body plan, and the timing of their terrestrialization and acquisition of cryptobiotic capabilities.”

“Currently, there are only four known crown-group tardigrade fossils, all of which are preserved as amber inclusions, but only two of them have well-established taxonomic positions relative to extant tardigrades.”

Aerobius dactylus.

Image credit: Mapalo et al., doi: 10.1038/s42003-024-06643-2.

In their study, the authors looked at a piece of amber found in Canada in the 1960s that contains the known fossil tardigrade Beorn leggi and another presumed tardigrade that couldn’t be substantively described at the time.

Using confocal laser microscopy, a method usually employed for studying cell biology, they were able to examine the tiny structures of the fossil tardigrades in stunning detail.

The study provides not only a definitive classification of Beorn leggi in the tardigrade family tree, but the identification of a new species: Aerobius dactylus.

“Both of them are found in the same piece of amber that dates to the Cretaceous period, which means that these water bears lived alongside dinosaurs,” said Dr. Javier Ortega-Hernández, also from Harvard University.

“The images of Beorn leggi show seven well-preserved claws, with the claws that curve toward the body being smaller than those curving away from it, a pattern found in modern-day tardigrades.”

“The second, previously unidentified specimen, had claws of similar length on each of its first three pairs of legs, but longer outer claws on its fourth set of legs.”

Both species serve as critical calibration points for what’s called molecular clock analysis, which help scientists estimate the timing of key evolutionary events.

For example, the latest findings suggest that modern tardigrades likely diverged during the Cambrian period over 500 million years ago.

The study also sheds light on the origin of the remarkable ability of tardigrades to survive extreme conditions by entering a state of stasis.

“The study estimates that this survival mechanism likely evolved during the mid to Late Paleozoic, which may have played a crucial role in helping tardigrades endure the end-Permian mass extinction, one of the most severe extinction events in Earth’s history,” Dr. Ortega-Hernández said.

The results appear in the journal Communications Biology.

M.A. Mapalo et al. 2024. Cretaceous amber inclusions illuminate the evolutionary origin of tardigrades. Commun Biol 7, 953; doi: 10.1038/s42003-024-06643-2

{ https://www.sci.news/ }

24-08-2024 om 17:50 geschreven door peter  

AI Focused Sunken Shipwreck Off Wisteria Island, Florida Keys, UFO Sighting News. 4K HD.

Hey all, I was asked by many followers of mine on Youtube to use my ai focusing program on something different. So here we go. This is a ship I discovered in the Florida Keys, USA back in 2023. Watch the video, see for yourself if ai is capable of focusing all photos or just human faces. The proof is in the pudding. 

Scott C. Waring 

{ https://www.ufosightingsdaily.com/ }

24-08-2024 om 17:37 geschreven door peter  

"Vreemde" talen bestaan niet meer dankzij deze slimme Japanse innovatie.

Het spreken van een vreemde taal is een gewilde vaardigheid vanwege de binnenlandse culturele diversiteit en het aantal bedrijven dat zaken doet in het buitenland. Vreemde talenkennis kan je aan een baan helpen door je kwalificaties te verbeteren.

Het maakt niet uit of je maatschappelijk werker bent, geneeskunde beoefent, internationaal zaken doet, talen onderwijst/leert of gewoon naar het buitenland reist - de mogelijkheid om klanten in hun eigen taal aan te spreken en met hen te communiceren is een enorm voordeel.

Niet meertalig?

Gelukkig hebben twee beroemde Japanse uitvinders het vertalen van talen naar een hoger niveau getild en een instant vertaler gemaakt die luistert naar de naam Poliglu. Deze kan gemakkelijk spraak in realtime vertalen in meer dan 36 talen met slechts een paar vingertikken.

Je hoeft dus geen andere taal te kennen of te leren om erin te kunnen communiceren. Moeilijkheden, veroorzaakt door taalbarrières, behoren binnenkort tot het verleden! Wat kan er beter zijn dan dit?

Ontdek het in de praktijk!

Waarom dit kleine gadget zo bijzonder is?

• Directe communicatie in een andere taal

Een nieuwe taal leren vergt maanden en zelfs jaren van toegewijde studie. Poliglu kan je onmiddellijk in een communicatieve meester veranderen!

• Eerlijke en redelijke prijs

Poliglu is goedkoop. Een ervaren professionele vertaler of tolk kan duur zijn, en je moet meerdere keren betalen. Poliglu vereist slechts een eenmalige betaling voor een uitgebreide selectie talen.

• Rembours: 100% risicovrij

Koop geen kat in een zak! Poliglu heeft een uiterst handige optie voor levering onder rembours. Je hoeft helemaal niets te betalen als je online bestelt, wat het kopen van Poliglu extreem veilig maakt (je hoeft geen gevoelige informatie in te voeren). Je kan het artikel bij aflevering inspecteren en contant betalen - kan het nog handiger dan dit?

• Comfortabel en gebruiksvriendelijk

Met zijn lichtgewicht ontwerp en kleine formaat is Poliglu gemakkelijk mee te nemen in elke zak of tas en is het daar wanneer het nodig is. Vandaar de naam "draagbare spraakvertaler" die je elke dag zal willen gebruiken!

• Perfecte geluidskwaliteit

Het is comfortabel te gebruiken op drukke plaatsen, omdat het geluid luid genoeg is om duidelijk gehoord te worden.

• Ondersteunt meer dan 36 talen

De ingebouwde geavanceerde technologie kan een vertaling in beide richtingen ondersteunen. Bovendien is er ook een tekstvertaling beschikbaar.

Waarom maakt dit het leven zoveel gemakkelijker?

Hoewel Poliglu voornamelijk werd gemaakt voor reizigers, begon het massaal aan populariteit te winnen onder mensen met verschillende beroepen. Plots werd het een onmisbaar apparaat!

Wat ons verbaasde, is dat steeds meer sociale/hulpverleners en vrijwilligers kiezen voor Poliglu om hun werk te vergemakkelijken.

We vroegen mensen die de Poliglu vertaler hebben gebruikt om uitleg over hoe het voor hen werkt. Uit de resultaten bleek dat mensen de kwaliteit van hun werk drastisch hebben verbeterd nadat ze de Poliglu vertaler hadden aangeschaft.

Zou jij er ook één moeten aanschaffen?

Taalbarrière mag niet langer je bezorgdheid zijn, dus het antwoord is zeker JA! En dit is het beste moment om het te doen, want Poliglu vertalers kunnen binnenkort uit voorraad raken door hun wereldwijde populariteit.

Wil je in staat zijn gedurende een week of twee in een nieuw land uit de voeten te kunnen? Moet je met nieuwe vrienden of familieleden kunnen communiceren in hun moedertaal? Of moet je een taal voldoende beheersen om voltijds in een vreemd land te kunnen werken?

Welnu, Poliglu kan al die dingen leveren en nog veel meer!

Voor alle duidelijkheid: doe het zolang ze nog een superhandige en risicoloze optie voor rembours aanbieden. Ik voelde me VEEL veiliger bij het betalen voor dit handige hebbedingetje bij ontvangst en omdat ik NIET mijn gevoelige creditcardgegevens in een andere webwinkel hoefde in te voeren. Meer verkopers zouden zo'n handige optie moeten bieden. Gewoon een handige tip voor jou.

{ https://get-poliglu.com/poliglu/product? }

22-08-2024 om 23:23 geschreven door peter  

New report claims human civilization could end in 2050

The end of humanity in 2050?
Will human civilization die out by 2050? That is at least the claim of a recent report by the Breakthrough National Centre for Climate Restoration, a think tank based in Melbourne

©Provided by The Daily Digest

The threat of climate change
This research group describes climate change as “a short- and medium-term existential threat to human civilization” and emphasizes the need for a changed approach to avert catastrophe.

A point of no return
The status quo would push the climate and humanity "to a point of no return by mid-century, and the prospect of a largely uninhabitable Earth will lead to the collapse of nations and the international order," according to the report, cited by Vice.

Continuous heating
The experts assume that the current path leads to global warming of 3 degrees, which "could trigger feedbacks that amplify the triggering of further warming".

The collapse of ecosystems
The first consequence would be the collapse of essential ecosystems on Earth, such as “the coral reef system, the Amazon rainforest and the Arctic.”

©Provided by The Daily Digest

Unimaginable consequences
The consequences of this shift would be so severe that they cannot be measured because they "go beyond human experience of the last thousand years," the report continues.

©Provided by The Daily Digest

Unbearable living conditions
For humans, this would lead to unbearable living conditions, with one billion people forced to leave their homes and two billion people facing water shortages.

The collapse of agriculture
In addition, “agriculture in the subtropics would collapse and food production worldwide would be drastically reduced,” notes Vice magazine.

©Provided by The Daily Digest

Underestimated risks
Finally, the report's authors note that the risks of climate change are underestimated by policymakers, as the most pessimistic scenarios tend to be downplayed.

©Provided by The Daily Digest

The unvarnished truth
For Chris Barrie, a former Australian admiral who wrote the foreword to the report, the analysis "reveals the truth about the desperate situation of humanity and our planet and paints a disturbing picture of the concrete possibility that human life on Earth could be wiped out in the most horrific way."

The need for urgent mobilization
The only hope that remains, according to experts, is an immediate limitation of human activities that cause global warming and an urgent mobilization to deal with the consequences of climate change.

• Never miss a story! Click here to follow The Daily Digest.
  

{ https://www.msn.com/en-us/ }

22-08-2024 om 17:22 geschreven door peter  

Wetenschappers ontwerpen een opslagplaats op de maan om de soorten van onze planeet te beschermen

Door Janine

Freepik

Bedreigde diersoorten op aarde zouden dankzij een nieuwe studie een nieuw leven op de maan kunnen vinden. Laten we samen kijken wat het is.

Bedreigde diersoorten op aarde en cryopreservatie van de maan

Wetenschappers hebben een nieuw doel: terrestrische soorten cryogeen kunnen beschermen op onze satelliet. Nieuw onderzoek heeft geleid tot het idee om maankraters te gebruiken die zich voortdurend in de schaduw van de zon bevinden om levende wezens op onze wereld te beschermen voor het geval zich problemen voordoen op aarde.

Deze kraters zouden temperaturen hebben die koud genoeg zijn om de cryogene instandhouding van soorten mogelijk te maken, waarbij het gebruik van vloeibare stikstof en elektriciteit achterwege zou blijven. Wetenschappers hebben dit plan ontwikkeld op basis van de succesvolle cryopreservatie van huidweefselmonsters van een vis, wat leidde tot het doel een biologische opslagplaats te creëren die monsters en biologisch materiaal kan beschermen dat ook tot andere aardse soorten behoort.

Mary Hagedorn, cryobioloog bij het Smithsonian's National Zoo and Conservation Biology Institute, VS, en eerste auteur van het onderzoek, zei: "Aanvankelijk zou een biorepository op de maan gericht zijn op het beschermen van de meest bedreigde soorten op aarde vandaag de dag, maar ons uiteindelijke doel zou zijn om de meeste soorten op onze planeet te cryopreserveren."

Waarom maankraters gebruiken als biologische opslagplaatsen?

AI generated/Freepik

Zoals hierboven vermeld, werd het idee specifiek geïnspireerd door de Global Seed Vault in het noordpoolgebied van Noorwegen, om precies te zijn op de Svalbard-eilanden, waar meer dan een miljoen verschillende zaden worden opgeslagen om verschillende gewassen te beschermen. In 2017 werd deze opslagplaats echter bedreigd door het ontdooien van de permafrost, waardoor werd bedacht dat stijgende temperaturen en een stijgende zeespiegel nieuwe oplossingen noodzakelijk zouden kunnen maken.

Om dierlijke cellen effectief te bewaren, zijn temperaturen onder -196° vereist, in tegenstelling tot plantencellen, waarvoor Arctische temperaturen voldoende zijn. Op onze planeet vereist het bereiken van een vergelijkbare koudedrempel de hulp van elektriciteit, vloeibare stikstof en menselijke arbeid. Maar als deze hulpbronnen niet langer beschikbaar zouden zijn, zou de biorepository in gevaar komen. Dat is de reden waarom Hagedorn en haar medewerkers dachten aan de maan en zijn kraters in de poolgebieden. Deze gebieden bereiken -246° dankzij de diepte en de eeuwige schaduw die ze genieten, maar er blijft een probleem dat moet worden opgelost: straling die de monsters en hun DNA zou kunnen beschadigen.

Doelstellingen en beperkingen van het biologisch depot op de maan

Om dit probleem te overwinnen hebben wetenschappers besloten de monsters ondergronds op te slaan of in een structuur met wanden gemaakt van maangesteente. De mogelijke effecten van straling op gecryopreserveerd materiaal en de microzwaartekracht moeten nog worden opgehelderd, daarom zal verder onderzoek noodzakelijk zijn. Het doel is ook om "de ruimtevaart te vergroten; het leven is kostbaar en, voor zover wij weten, zeldzaam in het universum. Deze biologische opslagplaats biedt een andere parallelle benadering voor het behoud van de kostbare biodiversiteit van de aarde."

Sommige deskundigen merken op dat dit project in ieder geval aanzienlijke kosten en inspanningen zou vergen die zouden worden afgetrokken van de huidige natuurbeschermingsprojecten die op aarde worden uitgevoerd. Het enige dat overblijft is afwachten of het project van Hagedorn, dat dankzij cryopreservatie erin is geslaagd enkele bedreigde koraalsoorten te beschermen, werkelijkheid zal worden of niet.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

11-08-2024 om 17:58 geschreven door peter  

Climate Tipping Points Are Unpredictable And Miss The Point, Says New Study

Trying to make precise time estimates for major tipping points may be completely futile.

by Lauren Leffer

 

guenterguni/E+/Getty Images

There are many certainties in climate sciences: It’s certain that climate change is occurring and that it’s having serious negative impacts on Earth’s equilibrium and ecosystems. As human-caused greenhouse gas emissions continue and global warming unfolds, it’s also well-established that we’re getting closer to crossing important thresholds, or tipping points, past which we face inevitable collapse of planetary stabilizing systems like the major forests or ice sheets. At a tipping point, a small change in one variable like atmospheric temperature or precipitation triggers a big fall-out, such as the irreversible changeover of the world’s largest tropical rainforest into dry grassland or unstoppable polar melt and sea level rise. We know that by continuing to burn fossil fuels, we’re increasing the risk that these things could happen.

But what’s far less definite is when, exactly, we’ll plummet off those precipices, according to the new analysis. A subset of recent climate science has focused on developing models to predict the timing of future major events. Yet these projections are subject to too much variance to be meaningful — in large part because of the many assumptions modelers have to make to come to any one number or range.

“The uncertainties are too large to reliably estimate tipping times.”

“Even under the assumption that a given Earth system component has an approaching tipping point, the uncertainties are too large to reliably estimate tipping times,” write the study authors.

The researchers focus in on the particular example of the gulf stream, known to scientists as the Atlantic meridional overturning circulation (AMOC). Broadly: the AMOC is a massive marine current that moves cold, deep water south and warm, surface water north on either side of the Atlantic Ocean. The thermal conveyor belt helps to equalize global temperatures, rainfall, and sea levels. Without it, Europe would be much colder, the southern hemisphere would be much warmer with longer dry seasons, and parts of the U.S. eastern seaboard would be under water.

Worrying data on sea surface temperature and ocean sediments published in 2018 indicates that AMOC has slowed to a 1,500 year low. Other research indicates AMOC is showing early warning signs of destabilization. Most alarming of all was a 2023 study published in the journal Nature Communications that predicted AMOC would collapse around the middle of this century (i.e. within decades). That paper prompted lots of media coverage and both supportive and skeptical responses from the scientific community.

The new study is, in a way, another response to the 2023 article — but also to the field of tipping point modeling broadly. The researchers identified four uncertainties inherent in current modeling processes, which they say makes homing in on accurate time estimates impossible. First, models are simplified and we don’t have a perfect understanding of all of the variables involved in these systems. Second, models often rely on assuming past warming and emissions will continue following the same pattern as the past, which isn’t reflective of reality. Third, indirect indicators like sea surface temperature might not be 1:1 assessments of the stability of complex systems like AMOC. Finally, sparse historic data or contemporary data from multiple sources often leaves scientists filling in gaps and processing data to align — inevitably introducing errors.

They revisited the models used to come up with that mid-century AMOC collapse prediction published in 2023, and made adjustments in accordance with the above uncertainties, testing how slightly different parameters or inputs would change the outcome. The scientists found that, under certain scenarios, their altered models predict AMOC collapse by 2050. But in others, their timing predictions stretched more than 6,000 years in the future to an AMOC collapse forecast in the year 8065.

“The conclusions of this study are certainly in line with my understanding of the current state of the art,” says Gavin Schmidt, a climate scientist and professor at Columbia University and the director of NASA’s Goddard Institute for Space Studies (GISS). Schmidt was not involved in the new work, but has extensively researched climate variability and systems like AMOC. “I have not been impressed by previous or recent efforts to predict upcoming tipping points in either AMOC or ice sheets — there is more going on than just patterns in time series and we still don’t have sufficiently complex and calibrated models to have a robust idea of what will happen,” he tells Inverse.

“I have not been impressed by previous or recent efforts to predict upcoming tipping points,” says Gavin Schmidt, director of NASA’s GISS

Additional research and longer-term data collection could improve modeling moving forward, the study authors note, but there will always be some degree of uncertainty. And in the present, models that can tell us an Earth-changing tipping point will come tomorrow or in 6,000 years aren’t particularly useful.

“Our research is both a wake-up call and a cautionary tale,”said Maya Ben-Yami, lead study author and a doctoral researcher at the Potsdam Institute for Climate Impact Research in Germany, in a press statement. “There are things we still can’t predict, and we need to invest in better data and a more in-depth understanding of the systems in question. The stakes are too high to rely on shaky predictions.”

At the base of climate modeling is the idea that, if we could know for sure we’re headed towards imminent catastrophe, we might redouble our efforts to shift course. Yet we already know plenty to understand that moving away from fossil fuels is critical to avoid ever-worsening consequences.

The new study doesn’t mean that AMOC won’t collapse this century, nor that the Amazon rainforest isn’t on track to become a savannah, nor that Greenland and Antarctica aren’t headed towards runaway melting. All it means is that any of those things could happen and we aren’t able to know when.

“The large uncertainties imply that we need to be even more cautious than if we were able to precisely estimate a tipping time,” said Niklas Boers, study co-author and a professor of Earth system modeling at the Technical University of Munich, in the press release. “We still need to do everything we can to reduce our impact on the climate, first and foremost by cutting greenhouse gas emissions. Even if we can’t predict tipping times, the probability for key Earth system components to tip still increases with every tenth of a degree of warming.”

{ https://www.inverse.com/ }

05-08-2024 om 19:51 geschreven door peter  

Vreemde formaties ontdekt op Antarctica onder een 350 meter hoge gletsjer: “het lijken wel kunstwerken”

door Janine

Anna Wåhlin/University of Gothenburg

Ondanks tientallen jaren onderzoek blijft Antarctica een van de meest mysterieuze plekken op aarde en tegelijkertijd de sleutel tot een beter begrip van bepaalde fenomenen die onze planeet beïnvloeden. Een van de meest bestudeerde kwesties betreft het smelten van de Antarctische gletsjers en de mogelijke stijging van het zeeniveau. Onlangs nog is een wetenschappelijke expeditie erin geslaagd om het onderwatergedeelte van een 350 meter dikke ijsplaat te onderzoeken en daarbij onverwachte formaties te vinden die “op kunstwerken lijken”. Laten we eens kijken wat dat betekent!

Meer dan 1000 kilometer onder een ijsplaat

Filip Stedt/University of Gothenburg

Er zijn verschillende redenen om een ijsplaat op Antarctica van dichterbij te bekijken, en dan met name de Dotson-ijsplaat. Deze enorme drijvende ijsmassa, ongeveer 350 meter dik en met een diepe holte eronder, is al bekend bij onderzoekers, vooral vanwege de invloed die het kan hebben op de zeespiegelstijging. Toch is de meest recente verkenning eerder uniek dan zeldzaam: wetenschappers gebruikten een onbemande onderzeeër en reisden meer dan 1.000 kilometer in de holte. Met verbazingwekkende resultaten.

Dankzij de verkenning van de Dotson-ijsplaat bevestigden de onderzoekers hypotheses over het smelten van ijs, dat veel sneller gaat waar er meer onderwaterstromingen zijn. Wat het team van wetenschappers echter verbaasde, was een andere ontdekking met betrekking tot de basis van de gletsjer: in plaats van er glad uit te zien, zijn er verschillende formaties te zien die lijken op reliëfs, valleien en zandduinen. Maar waar hangt dat van af?

Het bestuderen van het smelten van gletsjers op Antarctica

Anna Wåhlin/Science Advances

In afwachting van meer informatie over de formaties op de bodem van de Dotsonijsplaat, kunnen onderzoekers alleen maar speculeren. Niemand had ooit een basis verwacht die zo rijk is aan details en bijzonderheden, zoals Karen Heywood, co-auteur van de studie gepubliceerd in Science Advances, ook erkent:

Het was een spannend project om aan te werken. Toen Anna [Wåhlin] de eerste afbeeldingen van de onderkant van de Dotson-ijsplaat stuurde, waren we enthousiast: niemand had het ooit eerder gezien. Maar we waren ook verbijsterd: er zaten scheuren en draaikolken in het ijs die we niet hadden verwacht. Het leek meer op een kunstwerk!

Op dit moment wordt gedacht dat deze formaties afhankelijk kunnen zijn van de onderliggende waterstromen, die op hun beurt worden beïnvloed door de rotatie van de aarde, maar het is nog te vroeg om daar uitspraken over te doen. Tegelijkertijd hebben onderzoekers enkele antwoorden gevonden over de Antarctische ijsplaten en hoe smeltende gletsjers hun veranderingen beïnvloeden.

Toekomstperspectieven

Filip Stedt/University of Gothenburg

Dankzij de kartering uitgevoerd door de onbemande onderzeeër Ran erkenden onderzoekers de behoefte aan nieuwe hypothesen over het smelten van gletsjers. Antarctische ijsplaten spelen een overheersende rol in deze verschijnselen, maar ze doen dit op basis van nog onbekende processen. Dankzij de verkenning van de Dotson-ijsplaat zijn er al veel gegevens verzameld, maar het zal noodzakelijk zijn om te wachten met het verzamelen van nieuwe: tijdens een missie raakte Ran verdwaald op de bodem van de holte. Volgens Anna Wåhlin, hoofdauteur van het onderzoek,

we hebben niet alles gekregen waar we op hoopten. Deze wetenschappelijke vooruitgang werd mogelijk gemaakt dankzij de unieke onderzeeër Ran. Dit onderzoek is noodzakelijk om de toekomst van de Antarctische ijskap te begrijpen, en we hopen Ran te vervangen en dit belangrijke werk voort te zetten.

Tot op de dag van vandaag blijft Antarctica een van de meest mysterieuze gebieden van onze planeet en toch een fundamentele plek voor wetenschappelijk onderzoek. Resultaten zoals die door wetenschappers dankzij Ran zijn verkregen, vertegenwoordigen een ongelooflijk eindpunt, maar laten tegelijkertijd zien wat het te volgen pad is. En die moet worden afgelegd op ijsplaten... of zelfs daaronder.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

04-08-2024 om 23:18 geschreven door peter  

De eerste complexe levensvorm op aarde verscheen mogelijk veel eerder dan verwacht: de studie

door Janine

Abderrazzak El Albani/ Université de Poitiers

Een nieuwe studie heeft de opvattingen over de ontwikkeling van de eerste vormen van complex leven omvergeworpen: dit was veel eerder dan werd gedacht.

Het verschijnen van de eerste vormen van leven op aarde

Wat wordt bedoeld met complexe levensvormen? Onder deze wezens zijn er ook wezens die we tot nu toe als de eenvoudigste beschouwen. Deze laatste zijn in feite heel ingewikkeld en ondanks enorme ontwikkelingen op wetenschappelijk gebied is het nog steeds onmogelijk om ze helemaal opnieuw in het laboratorium te creëren. We hebben het over de allereerste levensvormen waarvan tot nu toe werd aangenomen dat ze lang na de vorming van de planeet zelf op aarde verschenen.

In werkelijkheid lijkt dit helemaal niet het geval te zijn: de eerste levende wezens zagen het licht toen onze aardbol zich nog in een vroeg stadium bevond, 300 miljoen jaar na zijn ontstaan 4,5 miljard jaar geleden. Dit betekent dat de aarde in zo'n korte tijd omstandigheden heeft ontwikkeld die haar gastvrij maakten voor leven. Hoewel er in de allereerste dagen van haar ontstaan geen omstandigheden op onze planeet waren die geschikt waren voor de ontwikkeling van leven, dan veranderde dat in geologische termen relatief snel.

Complexe levensvormen: ze kunnen dateren van 2,1 miljard jaar geleden

Abderrazzak El Albani

Dankzij de studie van het genoom van moderne organismen weten we nu dat de eerste vorm van leven op aarde 4,2 miljard jaar geleden ontstond. Het gaat om LUCA, Last Universal Common Ancestor, de voorouder die alle levende wezens op aarde gemeen hebben.

Nu heeft nieuw onderzoek uitgewezen dat de eerste complexe levensvormen mogelijk 1,5 miljard eerder in onze oceanen zijn ontstaan ​​dan eerder werd aangenomen. Wetenschappers dachten namelijk dat de vroegste dierlijke levensvormen dateerden van 635 miljoen jaar geleden en evolueerden tot wezens met zachte lichamen in het tijdperk Ediacarium, naar schatting tussen 635 en 541 miljoen jaar geleden, als gevolg van het stijgende fosforgehalte in de zeeën. De nog niet gepubliceerde studie suggereert echter dat de vroegste vorm van complex leven veel ouder is en rond 2,1 miljard jaar geleden in het tijdscontinuüm ligt: de auteurs van de ontdekking, waaronder wetenschappers van de Cardiff University in het Verenigd Koninkrijk, vermoeden de aanwezigheid van primordiale gefossiliseerde levensvormen in sedimentafzettingen in Franceville, Gabon, Centraal-Afrika.

Geïsoleerd oceaanreservaat: was het de thuisbasis van complex leven?

Volgens het team zouden deze archaïsche levensvormen zijn uitgestorven voordat ze zich in de rest van de wereld vermenigvuldigden en ontwikkelden. De afzettingen zijn ongeveer 2,5 km dik en daarin zouden deze mysterieuze, oeroude gefossiliseerde wezens verborgen liggen. De auteurs onderzochten deze primordiale rotsformaties op tekenen van mogelijk leven in het verleden, waaronder fosfor en zuurstof: de resultaten toonden aan dat een plotselinge en grote golf geladen met fosfor een geïsoleerd deel van de oceaanbodem bereikte, waardoor een omgeving ontstond die geschikt was voor het ontstaan van primitieve levensvormen.

De concentratie van fosfor en zuurstof in de rotsen van dit oceanische reservaat zou volgens wetenschappers veroorzaakt zijn door de botsing tussen continentale platen onder water en door de activiteit van vulkanen. Dit kan een soort zee in de zee hebben gegenereerd die ondiep is en rijk aan voedingsstoffen die nuttig zijn voor de vorming van complex leven, zoals “koloniale macrofossielen”. De isolatie van de rest van de oceaan heeft echter de toegang tot verdere voedingsstoffen verhinderd, waardoor de ontwikkeling van deze levende wezens en hun mondiale verspreiding worden geblokkeerd.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

03-08-2024 om 21:20 geschreven door peter  

With the help of advanced capabilities that include the use of undersea robots, scientists are now assembling a clearer picture than ever before of the dynamics of melt occurring at the ice base of West Antarctica’s Dotson Ice Shelf.

Visualization of the sand dune shaped ice structures found on the underside of the Dotson Ice Shelf. 

(Image credit: Filip Stedt / University of Gothenburg)

Basal Melt Processes and Ice Shelf Stability

Melt rates beneath Antarctic ice shelves often show remarkable variability. One factor that influences this process, one that scientists have focused on in recent years, is how warmer salt water interacts with the ice along the base of the continent’s ice sheets.

One significant mechanism that contributes to this mixing of warm water into the ice-ocean boundary is turbulence resulting from shear-driven mixing. Another is vertical convection, which includes a process known as double-diffusive convection, although these generally produce lower melt rates. However, when combined, these processes have now been revealed to produce uniquely shaped features on the base of the ice, which include the formation of what are sometimes very large basal channels and terraces.

Due to varying oceanic conditions, ice can sometimes melt at different rates even along the same ice shelf. This appears to be caused by factors that include not only ocean temperature but also the speed of ocean water’s movement, both of which contribute to diverse formations of natural features along the base of Antarctica’s ice.

According to new findings detailed in a study published in Science Advances, researchers have successfully mapped these changes with the help of an autonomous underwater vehicle (AUV), revealing remarkable and never-before-seen details about the processes that are driving accelerated melt along the continent’s ice shelves.

Structures mapped by an undersea robot named Ran on the underside of the Dotson Ice Shelf in Antarctica. The streaks, etched by currents, are up to 60 feet deep and miles long.

Credit...Filip Sted/University of Gothenburg

Overall, the research team found that the basal topography of the Dotson Ice Shelf varies significantly between its eastern and western portions. While the ice is thicker and appears to be melting more slowly to the east, on the opposite end, the opposite is the case, with noticeably thinner ice indicating higher melt rates.

In their study, the research team links these variances in ice melt rates to the presence of what is called modified Circumpolar Deep Water (mCDW), which refers to Pacific and Indian Ocean water mixing with other nearby water masses and interacting with the ice base. Faster-moving currents in the western region revealed smooth features on the base of the ice, accompanied by higher melt rates.

In contrast, the central and eastern regions of the ice sheet bore evidence of terraced features, which the research team attributes to warm water intrusions that occur closer to these areas.

Ultimately, the presence of remnant winter water and mCDW mixtures was revealed to produce streaks of temperature and meltwater that significantly influence overall melt rates. The team’s findings through AUV observations help to reveal how future missions may be able to reveal further details about the Antarctic ice base and how shear-driven turbulence and the presence of warm water accelerate melting in the western outflow region.

“This new wealth of processes, all active under a single ice shelf, must be considered to accurately predict future Antarctic ice shelf melt,” the team writes in their recent study. Going forward, ongoing mapping and study of the ice shelf will be crucial in order to refine existing models, in addition to improving our understanding of ice-ocean interactions and their relationship to rising sea levels in the years ahead.

The team’s new study, “Swirls and scoops: Ice base melt revealed by multibeam imagery of an Antarctic ice shelf,” by Anna Wahlin, et al., appeared in Science Advances on July 31, 2024.

A visualization of an area in the east, where the water eroded several layers of ice. The structures are carved 20 meters deep into the ice, and they are several kilometers long.CreditCredit...

Filip Stedt/University of Gothenburg

A top level view, taken by the researchers from a helicopter survey, of a crack along the front of the Dotson Ice Shelf.

Credit...Clare Eayrs/Korea Polar Research Institute

• Micah Hanks is the Editor-in-Chief and Co-Founder of The Debrief. He can be reached by email at micah@thedebrief.org. Follow his work at micahhanks.com and on X: @MicahHanks.

{ https://thedebrief.org/category/science/ }

02-08-2024 om 22:55 geschreven door peter  

The Day After Tomorrow? A climate disaster could occur at ANY time in the next 6,000 years, scientists warn

• Researchers say it's almost impossible to predict timing of climate tipping points
• They warn catastrophe could strike at any time in the next 6,000 years

By Xantha Leatham Deputy Science Editor

It's the film that left us all wary of disastrous and abrupt climate change.

But The Day After Tomorrow is probably not when we're going to experience apocalyptic weather events, according to a study.

Researchers argue that it's almost impossible to predict the timing of climate tipping points – and that catastrophe could strike at any time in the next 6,000 years.

A team from the Technical University of Munich and the Potsdam Institute for Climate Impact Research provided the Atlantic Meridional Overturning Circulation (AMOC) as an example.

This system circulates water from north to south and back in a long cycle within the Atlantic Ocean, carrying warm water from the tropics northwards.

It's the film that left us all wary of disastrous and abrupt climate change. But The Day After Tomorrow is probably not when we're going to experience apocalyptic weather events, according to a study 

Read More

• The real-life Day After Tomorrow? The Gulf Stream is weakening thanks to climate change 

Climate models suggest the AMOC will weaken over the 21st century due to increases in greenhouse gases and melting ice.

If the system collapsed the Northern Hemisphere would get colder, causing temperatures in Europe to drop dramatically.

Wet seasons in the Amazon rainforest would be reversed to dry seasons, and in coastal cities the sea would rise even faster.

Previous predictions from historical data suggest a collapse could occur between 2025 and 2095.

However, the new study revealed that uncertainties are so large that these predictions are not reliable.

Using different data sets and analysis, tipping times for the AMOC ranged from 2050 to 8065 – a 6,000-year window which isn't particularly useful, the researchers said.

Writing in the journal Science Advances they said the timing of other climate tipping points – such as the melting of the polar ice sheets or the collapse of tropical rainforests – are also too uncertain.

This is because there is too much still unknown about the underlying physical mechanisms of climate change, a lack of direct observations of the climate system, and incomplete history data, they explained.

Lead author Maya Ben-Yami said: 'Our research is both a wake-up call and a cautionary tale.

Climate models suggest the AMOC will weaken over the 21st century due to increases in greenhouse gases and melting ice. If the system collapsed the Northern Hemisphere would get colder, causing temperatures in Europe to drop dramatically 

'There are things we still can't predict, and we need to invest in better data and a more in-depth understanding of the systems in question.

'The stakes are too high to rely on shaky predictions.'

While the study shows we cannot reliably predict tipping events, the possibility of such events cannot be ruled out either, the team said.

They also stressed that statistical methods are still very good at telling us which parts of the climate have become more unstable.

'We still need to do everything we can to reduce our impact on the climate, first and foremost by cutting greenhouse gas emissions,' co-author Niklas Boers said.

'Even if we can't predict tipping times, the probability for key Earth system components to tip still increases with every tenth of a degree of warming.'

{ https://www.dailymail.co.uk/ }

02-08-2024 om 22:30 geschreven door peter  

Where Did Life Come From, Exactly? The Answer Is Out There

The latest research shows lightning, meteors, and far-off nebulae all played a role in assembling the ingredients for life on early Earth.

BY KIONA SMITH

 

Abdulaziz Alghmdi / 500px/500px/Getty Images

RIDE THE LIGHTNING

Nitrogen is an essential ingredient for life — an element that is found in proteins, amino acids, and DNA. But not just any nitrogen will do. Most of the time, nitrogen atoms are locked together in close-knit pairs, held together by very strong chemical bonds, which means neither atom is available for chemical reactions. So it needs a little jolt to shake it loose.

Harvard University chemist Hahui Jiang and her colleagues’ recent experiments showed that lightning, especially if it struck wet soil near rivers or lakes, can break these bonds, splitting the coupled-up nitrogen into free atoms. That, in turn, could have set the stage for chemical reactions that produced more complex molecules — including important ingredients for living cells and the nutrients they crave.

Jiang and her colleagues published their work in the Proceedings of the National Academy of Sciences, but Sasselov tells Inverse that it’s only one piece of a much larger puzzle. Exactly where the chemical building blocks of life came from is a puzzle that chemists, astronomers, and biologists are still trying to solve. The answer could help explain our own origins, but it also could help us figure out how likely it is that we’re not alone in the universe.

A 1952 experiment by scientists Harold Urey and Stanley Miller found that lightning can jumpstart chemical reactions that, eventually lead to organic chemistry: the types of molecules that eventually become the building blocks of life. But the story of how a planet full of inert chemicals turned into a planet teeming with life, is a lot more complicated than Urey and Miller ever imagined.

“The origin of life question is more of a puzzle, consisting of multiple pieces that need to fit together, rather than a single breakthrough,” Harvard University astronomer Dimitar Sasselov, a coauthor of the recent study, tells Inverse.

IT’S ALIVE!

Some of the chemical ingredients for life form around deep-sea vents where water and rock meet, and where intense heat provides the energy for chemical reactions. Others can be found in erupting volcanoes. More of the chemistry of life probably happens anytime ultraviolet light hits water, according to another recent study. And most astrobiologists also assume comets and meteors delivered some of the ingredients for life to early Earth.

But some of the stuff cells are made of — including some of the most complex chemical compounds on the ingredients list — may have been part of the starter pack for our newly-formed Solar System 4.6 billion years ago. Astronomers have spotted the telltale spectrum of light emitted by an animo acid called tryptophan in a nearby cloud of interstellar gas and dust, and a chemical called ethanolamine, which is a key part of cell membranes, formed in a cold, dark interstellar cloud more than 100,000 light years away. Other organic chemistry — like the ring-shaped molecule benzene, on which most other organic chemistry is based — has been spotted forming in the cloud of gas and dust around a pair of newborn stars, in chemical reactions powered by shock waves.

The reality is that the chemicals that made up the earliest life on Earth may have take a little from column A and a little from column B — a mixture of deep space feedstock and home-grown biochemistry.

“We cannot limit ourselves to think that the answer to the origin of life comes from a single source,” Arhaus University astronomer Sergio Ioppolo, one of the researchers whose team discovered ethanolamine in deep space last year, tells Inverse. “We should also consider that lightning-induced electrochemistry alone cannot explain the onset of life on the early Earth. It is likely that our planet got the building blocks of life by multiple endogenic [local] as well as exogenic [from space] routes.”

RAW MATERIALS ABOUND

Sasselov says that even if the Solar System formed with a starting supply of building blocks — amino acids, ethanolamine, and more — those building blocks couldn’t just assemble themselves into working cells. Instead, according to Sasselov, those complex molecules probably got provided things like phosphorus and carbon to the early Earth.

But even a starting supply of several tons of, say, amino acids, delivered by meteors or baked into Earths’ crust, wouldn’t be enough to sustain organic chemistry long enough for life to emerge. Whatever amino acids and benzene rings found their way to early Earth from deep space, they were more useful for their raw materials than as preassembled components for cells. That’s because the chemistry that led to life needed a constant supply of things like carbon, phosphorus, sulfur, and nitrogren.

“[Those molecules] themselves cannot be directly incorporated into the cells which produce life,” says Sasselov, adding, “We now know that some of those chemical reactions which happen in interstellar space are very different from the ones which can sustainably occur on the surface of the Earth later on.”

So the ethanolamine in your cell membranes probably didn’t form on the surface of a distant bit of interstellar dust, but the ingredients were likely there — being carried through the universe to do their thing on the petri dish that is Earth.

PUTTING IT ALL TOGETHER

“The work of Jiang and her colleagues is one of the many pieces of the puzzle which we should build on,” says Ioppolo.

And the particular piece of the puzzle Jiang and her colleagues were interested in was small but vital: how early Earth got enough nitrogen, in a usable form, to fuel the chemical machinery that eventually produced — and sustained — life. They found that lightning was the solution to that particular piece of the puzzle, especially when it struck water or wet soil, where a wider selection of minerals could get in on the resulting chemical reactions. (In contrast, Urey and Miller just studied the effects of lightning in midair back in 1952, because that’s easier to simulate in a lab.)

Sasselov emphasizes that we shouldn’t picture a single lightning strike spawning life here on Earth. It took a very long time, and a lot of small events adding up, before life finally arose.

“The origin of life is not a single event, or a number of single events, in which the chemistry happened once, almost miraculously, somewhere on the surface of the planet, and then everything went on afterwards,” says Sasselov. “That kind of scenario doesn't work.”

Because the story of life’s origins is so complex, it takes scientists from a wide range of disciplines to put the whole puzzle together.

“In my view, our only chance to address the fundamental question of the origin of life is to put different scientific communities together and tackle the issue from many different perspectives including astronomy, astrochemistry, astrobiology, planetary science, volcanology, and biology,” says Ioppolo.

{ https://www.inverse.com/ }

01-08-2024 om 22:27 geschreven door peter  

An Underwater Drone Helped Scientists Explore the Final Glacial Frontier

Peeking beneath ice shelves is key for predicting sea level rise.

BY LAUREN LEFFER

 

Anna Wåhlin

Ice shelves are often hundreds of meters thick. Through satellite data and radar measurements of the surface, glaciologists can make inferences and estimates about shifts in sea ice behavior unfolding under climate change. Yet a new perspective can offer a whole lot more information, as demonstrated in a study published July 31 in the journal Science Advances. A team of scientists deployed an autonomous underwater vehicle (AUV) to explore beneath Dotson ice shelf, on the western side of Antarctica.

The unmanned submarine traveled more than 600 miles over 27 days, collecting ocean temperature, salinity, and current data while also scanning the bottom of the ice shelf using sonar for the first time. The resulting, detailed measurements allowed the researchers to construct the most detailed maps of the Dotson ever, revealing exactly how the shelf is changing and even new types of ice-shelf formations never seen before.

“It's a bit like seeing the back of the moon,” said Anna Wåhlin, lead study author and a professor of oceanography at the University of Gothenburg in Sweden, in a press statement.

The Dotson shelf is an outflow of the West Antarctic Ice Sheet, the continent’s largest contributor to sea level rise (and second only worldwide to the Greenland Ice Sheet, when it comes to melt volume). Though ice shelves don’t directly contribute to sea level rise, as they’re already floating, ice shelf losses contribute to ice loss on land, as glacial flow moves outward and the shelves and sheets fail to recover under ever-warmer conditions. Shrinking marine ice shelves can destabilize sheets on land.

As climate change progresses, Antarctica is set to become an even larger factor in globally rising tides. Understanding ice sheets is key to improving our predictions of how that melt is likely to unfold, and its subsequent impacts. And the new work offers a deeper understanding of Dotson than scientists have ever had before. The observations could help inform not only how glaciologists assess this one ice shelf but every Antarctic ice shelf.

Past estimates of ice loss have failed to meet reality. This new information, combined with a wave of other recent analyses, will hopefully make for clearer, more accurate forecasts. “These new observations will help the community of ice modelers to reduce the large uncertainties in future sea level,” said Karen Heywood, a study co-author and professor of oceanography at the University of East Anglia in England in the news release.

This is not the first study to use an unmanned submarine to make measurements beneath an ice shelf; the method has been deployed for a few years. However, these are the first sub-shelf AUV data on Dotson, and it’s one of relatively few expeditions to have occurred in a growing field. For now, every mission below an Antarctic ice shelf is notable, and brings new information. Many of the new observations confirmed estimates from surface analyses: Researchers had inferred that the western portion of Dotson is thinning faster than the eastern and central sections. Data collected on currents also bolsters previous hypotheses about why that is. Water is flowing faster beneath the western part of the shelf. Yet some of the observations were totally novel.

Per the AUV scans, the underside of the eastern and central regions of the Dotson Ice Shelf is characterized by large, flat terrace-like topography, bordered by steep walls. The researchers note this melt pattern is likely the result of periodic intrusions of sea water below the ice shelf’s grounding line. In contrast, the western side of the shelf is mostly smooth on the bottom with shallow, odd features like swirling, teardrop-shaped imprints.

“There were cracks and swirls in the ice that we weren’t expecting. It looked more like art,” said Heywood. Initially, the scientists had no idea what was causing these patterns, but they’ve homed in on one hypothesis related to a known ocean current phenomenon called the Ekman spiral.

Yet still, there’s much more to uncover in the massive trove of data compiled by the solo sub. These initial maps are just the tip of the proverbial iceberg. Unfortunately, to make future observations, the researchers will need a new AUV. The marine drone the expedition had been using, dubbed Ran, disappeared below the ice during another expedition, cut woefully short. The observations on Dotson are a final transmission from a lost ship.

{ https://www.inverse.com/ }

01-08-2024 om 22:20 geschreven door peter  

SR-91 Aurora: A Highly Classified American Aircraft

For decades, the US military has pursued the dream of dominating the skies with hypersonic platforms, a dream that China and Russia are also striving to become a reality. In this scenario of fierce competition, a disturbing question arises: is it possible that a Mach 5 aircraft, the mythical SR-91 Aurora, already existed and that its existence has been hidden from us?

The classified SR-91 Aurora project

Whispers about the Aurora, a supposedly classified hypersonic aircraft, have resonated in aviation circles since the 1980s. Yet evidence of this enigmatic triangular craft is as elusive as the wind. Is it conceivable that the United States not only managed to develop and operate a fleet of these aircraft at Mach 5+ during the 1980s but also kept this achievement in the shadows to this day? The truth could be more labyrinthine than we imagine.

The Pentagon, known for its “black programs,” has secretly funded the development of advanced technologies throughout history. Today, the most clandestine efforts are grouped under Special Access Programs, or SAPs, which restrict information to even those with the highest security clearances. Some of these recognized SAPs are never fully revealed, and others remain eternally anonymous.

After examining historical reports, declassified documents, testimonies and discussion forums, it is extremely unlikely that the United States has ever secretly operated a fleet of hypersonic aircraft. However, this does not rule out that such technological marvels have once touched the imposing doors of the hangars of Area 51.

Technology cost-benefit analysis for the SR-91 Aurora

It is vital to remember that there is a vast difference between technology that is mature and reliable enough for mass production and combat operation and that which, although within reach, is not sustainable from economic, resource or even political perspectives.

For example, the iPhone in your pocket is not necessarily the most advanced smartphone in the world; It is simply technology that can be mass-produced for a specific price and consumer. The latest communications technology would probably be much more expensive, potentially less reliable, and capable of leaving you in awe.

Aeronautical programs are advancing in a similar way: an extraordinary plane can be built for $2 billion, but that does not mean that mass production can begin immediately. Technology demonstrations, prototypes and limited production of exotic aircraft are a reality at facilities such as the Lockheed Martin plant in Palmdale or Area 51.

SR-91 Aurora: A response to the need to see without being seen

Sometimes, these efforts do not produce the expected results, are too costly, or require excessive maintenance. And sometimes, America‘s deepest secrets are buried in the desert, condemned to oblivion.

The SR-91 Aurora, if it ever existed, was conceived in response to a strategic need for aerial reconnaissance, a testament to the relentless quest for technological supremacy in a world where secrets and shadows play a crucial role.

Lockheed‘s SR-71 Blackbird, an unrivaled aerial beast and aviation’s fastest gem, laughed in the faces of more than 4,000 missiles with its dazzling speed during its golden era as a sky spy. This colossus, capable of challenging Mach 3 as if it were child’s play, made the most sophisticated surface-to-air missiles and elite fighters useless. So, when the Air Force decided to retire this very expensive technological marvel in the late 1980s, the world could only speculate: the United States must have something even more impressive in its arsenal.

It was not for less. The secret corridors of the Pentagon and Congress whispered about an heir to the Blackbird throne. But now, decades later, fact and fiction have become intertwined in a labyrinth of classified theories and programs, real or imagined, including those that may still lurk in the shadows.

Among whispers and rumors, there was talk of Aurora, a hypersonic, triangular plane taken from the bowels of science fiction, which seemed to be a first cousin of Lockheed Martin‘s SR-72 project, announced with great fanfare before this began. New era of hypersonic arms race.

Despite the rise of satellites, the need for aerial reconnaissance never died, as did the legend of the SR-71, which was even briefly resurrected in the 1990s to satisfy the hunger for aerial intelligence. The popular belief was that the Air Force would not let the SR-71 die without already having a worthy successor ready, warming up its engines in some secret location.

SR-91 Aurora: Many have followed its thread without finding its skein

And maybe they weren’t wrong. There are clues, threads of a larger plot, that point to evidence of an extraordinarily fast plane in those years, possibly related to Aurora.

In April 1992, on two separate occasions, journalist Steve Douglass, scanning the skies over Southern California, captured radio conversations that defied logic. A mysterious plane, with the callsign “Gaspipe,” coordinated with Edwards Air Force Base. The words captured by Douglass suggested that this craft flew at otherworldly altitudes and speeds. “You are at sixty-seven thousand [feet], eighty-one miles,” the controller indicated, and then, “Seventy miles, thirty-six thousand. Above the glide slope. Words that conjure images of a machine challenging the limits of the sky.

Was the SR-91 Aurora a real US military project?

There is no concrete evidence to confirm the existence of the SR-91 Aurora. Although it has been the subject of speculation and conspiracy theories, the lack of tangible evidence and the absence of official information suggests that it could be more of a myth or legend within the realm of military aviation.

What capabilities would a hypersonic aircraft like the SR-91 Aurora have?

If the SR-91 Aurora had existed, it is expected that it would have reached speeds exceeding Mach 5, which would have allowed it to perform reconnaissance and surveillance missions at extremely high speeds, making it difficult to detect and track by enemy air defense systems.

How is the SR-91 Aurora related to the SR-71 Blackbird?

The SR-91 Aurora is often considered the hypothetical successor to the SR-71 Blackbird, a spy plane that was a technological marvel of its time. It is speculated that the Aurora would have been designed to exceed the Blackbird’s capabilities, especially in terms of speed and operating altitude.

What advanced technologies would be expected on the SR-91 Aurora?

The SR-91 Aurora, had it been developed, would likely have incorporated advanced technologies such as high-temperature resistant composite materials, innovative propulsion systems to achieve hypersonic speeds, and stealth technologies to reduce its visibility to enemy radars.

Why do rumors about the SR-91 Aurora persist despite the lack of evidence?

Rumors about the SR-91 Aurora persist due to the public’s fascination with secret and advanced military technology. The story of the Aurora feeds into the culture of the Pentagon’s 

{https://militaryview.com/ }

30-07-2024 om 22:32 geschreven door peter  

Wat is zand en waar bestaat het eigenlijk uit? Het zijn niet alleen stenen

Door Janine

Unsplash

Of je het nu vindt op een strand, in de woestijn of als onderdeel van de regen, zand is enorm wijdverspreid in onze wereld. Maar ondanks het feit dat het veel gebruikt wordt en aanwezig is in onze samenleving, weten maar weinig mensen wat zand eigenlijk is en waar het van gemaakt is. Kortom: wat is er nog meer dan de zeer bijzondere consistentie en korreligheid ervan? En is dat echt zand in de regen? Laten we het samen ontdekken!

Wat is zand?

Zand is niets meer dan een sedimentair gesteente, dat wil zeggen gevormd door erosie van verschillende soorten gesteente en de resulterende korrels. Het is een lang en continu proces dat leidt tot het ontstaan van zand in verschillende soorten en kleuren. Om te begrijpen wat zand is, moeten we beginnen met hoe het wordt gevormd:

• Erosie van gesteenten en mineralen. Dankzij de werking van regen en wind worden de rotsen van een specifieke plaats na verloop van tijd geërodeerd en vallen ze uiteen. De minerale fragmenten die uit dit proces voortkomen, vormen het zand dat we kennen
• Ophoping van riviersedimenten. Rivieren transporteren mineralen, organische resten, puin, enzovoort naar de zee. Al deze materialen worden onderweg geërodeerd en blijven dat ook, zelfs als ze eenmaal door zeestromingen langs de kusten worden verspreid.
• Hypersaline neerslag. Naast erosie en de ophoping van sedimenten kan er ook zand ontstaan ​​door een hoge concentratie aan ionen en sterke verdamping, wat leidt tot het ontstaan ​​van hypersaline regen waarbij het zand op de grond “neerslaat”.

Zoals je kunt zien, zijn er verschillende processen die leiden tot de vorming van zand. Gedeeltelijk verklaren ze al waarom niet al het zand hetzelfde is, uitgaande van de kleur: er is bijvoorbeeld zwart vulkanisch zand en wit atolzand. Maar waar bestaat zand uit?

Waar bestaat zand uit?

Unsplash

Gewoon zand bestaat grotendeels uit silicium, in de vorm van mineralen zoals kwarts en graniet. Daarnaast zijn veldspaat, die een groot deel van de terrestrische en oceanische korst uitmaken, ook wijdverspreid in licht zand. In het donkere zand zijn echter ook grote hoeveelheden hematiet, granaat en magnetiet te vinden. Met name dit laatste mineraal is verantwoordelijk voor het “magnetische” zand dat vaak door regen wordt meegebracht.

Op basis van wat we hebben gezien, kunnen we daarom zeggen dat zand een verzameling mineralen van verschillende aard is in zeer kleine korrels, tussen 0,06 en 2 millimeter. Het is echter niet zeker dat alle mineralen waaruit het zand bestaat uit stenen afkomstig zijn: het witte zand van de Caribische eilanden bestaat ook uit microscopisch kleine resten die zijn verkregen door de erosie van schelpen en andere mariene organismen. Hun samenstelling bevat mineralen, die vervolgens bijdragen aan de vorming van dit specifieke zand.

Hoe is de samenstelling van zand in regen?

Zoals we al zeiden, kan zand ook bestaan ​​uit de minerale overblijfselen van sommige mariene organismen, waardoor het zijn karakteristieke witte kleur krijgt. Toch kunnen we ook iets soortgelijks zeggen over het zand van de Sahara, oftewel hetzelfde zand dat in sommige mediterrane landen na regen vaak op auto's blijft liggen. Het is slechts gedeeltelijk zand zoals we het tot nu toe hebben begrepen, omdat het in werkelijkheid is samengesteld uit de fossielen van vele microalgen die duizenden jaren geleden in een Afrikaans meer leefden.

Misschien weet niet iedereen dat de Sahara nog maar een paar duizend jaar een woestijn is, en dat het daarvoor de kenmerken had van prairies en savanne. In een van de meren in het gebied bevonden zich eencellige algen, diatomeeën genaamd: zodra ze gefossiliseerd waren na de vorming van de woestijn, vormden ze diatomeeënstof dat door de wind wordt getransporteerd en in de regen terechtkomt.

Zand is immers een overkoepelende term die we aan veel verschillende materialen geven en, specifieker, aan een heel specifieke korrel. Of het nu gemaakt is van kwarts of magnetiet, schelpen of gefossiliseerde algen, het is een fundamenteel materiaal voor onze hedendaagse samenleving. En niet alleen op het strand.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

30-07-2024 om 21:09 geschreven door peter