UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

Het tijdperk van de ruimteverkenning brengt nieuwe risico’s met zich mee. Want wat als de aarde door buitenaardse micro-organismen wordt besmet, of vice versa?

Honderden vliegende schotels met daarin drieogige, groene aliens die onze aarde binnenvallen; het klinkt als het onheilspellende plot van een sciencefiction film. Toch waarschuwen onderzoekers dat we ons moeten voorbereiden op buitenaardse invasies. En oké, het gevaar komt waarschijnlijk niet uit de hoek van kleine groene aliens. Maar dat onze aarde besmet kan raken met buitenaardse microben, of dat we zelf andere planetaire hemellichamen met aardse exemplaren besmetten, is volgens een nieuwe studie een reële zorg.

Ruimte ontsluiten
Ondertussen zijn er al talloze ruimtevaartuigen het heelal ingestuurd. Sommige zijn geland op de maan en Mars, andere vliegen naar verre planetoïden. En het idee is dat we in de nabije toekomst de ruimte verder ontsluiten. Niet alleen liggen er bemande ruimtereizen in het verschiet, ook is onder andere NASA van plan nog veel meer hemellichamen in ons weidse zonnestelsel op een bezoekje te trakteren. En wie weet wat we allemaal op deze exotische werelden zullen aantreffen… “De zoektocht naar buitenaards leven is een opwindende onderneming die in de niet al te verre toekomst een enorme ontdekking zou kunnen opleveren,” vertelt onderzoeker Anthony Ricciardi in een interview met Scientias.nl. “In het licht van deze toenemende ruimtemissies – inclusief de missies waarbij er monsters mee terug naar de aarde worden genomen – is het van cruciaal belang om de risico’s van biologische besmetting in beide richtingen zoveel mogelijk te beperken.”

Het gevaar
Het gevaar dreigt dat monsters die van andere hemellichamen naar de aarde worden meegenomen, bepaalde onbekende microben herbergen. En wanneer deze in onze wereld terechtkomen, kunnen ze een serieus probleem veroorzaken voor ecosystemen of ons eigen menselijk welzijn. Andersom is het ook het geval; de kans bestaat dat aardse microben meeliften op ruimtevaartuigen en zo op andere hemellichamen landen. En je wilt daar natuurlijk geen aardse bacteriën of schimmels afzetten die eventuele aliens het leven zuur gaan maken óf – misschien nog wel erger – in een later stadium onterecht voor aliens worden aangezien.

Insulaire ecosystemen
Volgens Ricciardi is het daarom belangrijk dat we voorzichtig met andere, mogelijk leven herbergende hemellichamen omspringen. “Eén van de inzichten van de invasiebiologie is dat zogenaamde ‘insulaire ecosystemen’ – ecosystemen die geïsoleerd zijn geëvolueerd, zoals Hawaï, Australië en Antarctica – erg kwetsbaar zijn voor de effecten van geïntroduceerde uitheemse soorten,” legt Ricciardi uit. “Biologische invasies zijn vaak verwoestend geweest voor de planten en dieren die zich in deze ecosystemen hebben ontwikkeld. We stellen daarom dat planeten en manen die mogelijk leven bevatten, behandeld moeten worden alsof het insulaire ecosystemen zijn.”

Maan en Mars
Overigens bestaat de kans al dat er aardse microben op de maan en Mars vertoeven. Ondanks dat er strenge maatregelen getroffen worden om ervoor te zorgen dat een ruimtevaartuig, wanneer het eenmaal de ruimte ingaat, zo min mogelijk micro-organismen herbergt, zou het best kunnen dat sommige slimmeriken toch zijn meegelift. “Mars is de afgelopen decennia door meer dan twee dozijn ruimtevaartuigen bezocht,” vertelt Ricciardi. “En aangezien er microben zijn gevonden in de clean rooms waarin ruimtevaartuigen zijn opgesteld, is het niet ondenkbaar dat sommige organismen op de rode planeet zijn afgezet. Het is bovendien ook denkbaar – hoewel onwaarschijnlijk – dat sommige het hebben overleefd. Mochten astrobiologen dus leven op Mars ontdekken, dan zouden ze wel in staat moeten zijn echte, inheemse organismen te onderscheiden van degene die per ongeluk zijn meegereisd tijdens vorige ruimtemissies.”

Meer over clean rooms
Veel ruimtevaartuigen brengen een groot deel van hun tijd hier op aarde door in een zogenoemde clean room. In deze ruimte worden strenge maatregelen getroffen om ervoor te zorgen dat het ruimtevaartuig als het eenmaal de ruimte ingaat, zo min mogelijk micro-organismen herbergt. De betreffende maatregelen die in en net buiten de clean room getroffen worden om die doemscenario’s te vermijden, lopen sterk uiteen. Zo zorgt men er bijvoorbeeld voor dat de clean room heel droog is en zo min mogelijk voedingsstoffen voor bacteriën of schimmels herbergt. Ook mogen mensen de clean room pas binnengaan als ze zich in een speciaal pak hebben gehesen, zodat bacteriën die op en in hen leven niet over kunnen springen op het ruimtevaartuig. Toch lijkt het erop dat sommige hardnekkige exemplaren zelfs deze extreme omstandigheden weten te overleven.

Het betekent dat we in al ons enthousiasme over de zoektocht naar buitenaards leven, ook de gevaren van biologische besmetting niet moeten vergeten. Want als we leven op Mars vinden en we dit mee terug naar de aarde nemen voor verdere analyse, kan het verstrekkende gevolgen hebben wanneer daar niet voorzichtig mee wordt omgesprongen. Om welke levensvormen we ons het meest zorgen moeten maken? “We kunnen alleen maar speculeren over de soort organismen die we kunnen tegenkomen als astrobiologen leven zouden vinden,” zegt Ricciardi. “De meest plausibele levensvormen zijn microbieel en lijken waarschijnlijk op bacteriën. Maar we weten helaas niet of ze op aarde kunnen overleven of welke effecten ze kunnen hebben.”

Aardse microben
De organismen die wellicht van de aarde naar andere hemellichamen zijn of worden getransporteerd, zijn volgens de onderzoeker hoogstwaarschijnlijk bepaalde bacterie- en schimmelstammen. “Waarschijnlijk de exemplaren die extreme uitdroging en ioniserende straling kunnen overleven,” gaat hij verder. “Maar nogmaals, we kunnen niet meer dan speculeren over hun potentiële impact zonder daadwerkelijk weet te hebben van buitenaardse gemeenschappen en of ze überhaupt op de planeten en manen – die het doelwit zijn van komende ruimtemissies – voorkomen.”

Natuurrampen
Al met al wil Ricciardi met zijn studie meer aandacht op dit onderwerp vestigen. Volgens hem zouden we zelfs de dreiging van biologische besmetting tussen de aarde en andere hemellichamen op dezelfde manier moeten behandelen als dreigende natuurrampen. “De risico’s op rampen zoals enorme aardbevingen zijn doorgaans extreem laag,” legt hij uit. “Maar dat dit gebeurt, hoewel hoogst onwaarschijnlijk, is onaanvaardbaar. Daarom hebben we maatregelen getroffen ter preventie. Hetzelfde geldt voor biologische besmetting. Hoewel de kans vrij klein wordt geacht dat een levend buitenaards organisme met succes naar de aarde wordt getransporteerd en voet aan de grond krijgt, moet een dergelijke gebeurtenis als onaanvaardbaar worden beschouwd. En daarom vereist dit strikte protocollen om dit koste wat het kost te voorkomen.”

Preventie
Gelukkig is deze dreiging al wel langer in het vizier van ruimteagentschappen. “NASA en ESA zijn zich allang bewust van de mogelijke risico’s van biologische besmetting,” zegt Ricciardi. “Er is dan ook al beleid voor planetaire bescherming geschreven. Er zijn echter ongekende risico’s verbonden aan een nieuw tijdperk van ruimteverkenning, gericht op gebieden die het meest waarschijnlijk leven bevatten.” En dus is het volgens de onderzoeker nog belangrijker dat we van de gevaren op de hoogte zijn en er alles aan doen om biologische besmetting te voorkomen.

Een logische vervolgvraag is dan natuurlijk hóe we dat moeten doen. “Vroege detectie en snelle reactie zijn de sleutels tot bioveiligheid,” aldus Ricciardi. “Dit is cruciaal voor een effectieve preventie, maar kunnen worden ondermijnd door ontoereikende identificatiemethoden. Nieuwe DNA-sequencing-technologieën in combinatie met goed samengestelde databases over de organismen die zijn gevonden in clean rooms kunnen bijdragen aan een zo vroeg mogelijke detectie. Ten slotte, gezien de voor de hand liggende parallellen tussen dit probleem en biologische invasies op aarde, pleiten we voor een betere samenwerking tussen astrobiologen en invasiebiologen om zo de bioveiligheid op aarde, alsmede op andere planeten, te verbeteren.”

Op jacht naar sporen van leven in buitenaardse atmosferen ligt de focus vaak op ons bekende biosignaturen zoals zuurstof en methaan. Maar ook lachgas kan wijzen op de aanwezigheid van buitenaards leven, zo stellen onderzoekers nu.

Zijn we alleen? Het is een vraag die de mensheid al eeuwenlang bezighoudt. En eindelijk hebben we de middelen om die prangende vraag van een antwoord te voorzien. Zo rijdt op Mars momenteel een wagentje rond dat actief zoekt naar sporen van (vergane) Marsbewoners en zijn er plannen om ook een sonde naar Jupiters maan Europa te sturen om uit te vogelen of die leven kan herbergen. Een robot naar andere werelden sturen om daar te zoeken naar sporen van leven, is een prima benadering voor relatief nabije werelden die deel uitmaken van ons eigen zonnestelsel, maar leent zich minder goed voor de zoektocht naar buitenaards leven op exoplaneten: planeten die zich buiten ons zonnestelsel bevinden. Simpelweg omdat zelfs de reis naar de dichtstbijzijnde exoplaneet – Proxima b – decennialang zou duren. Maar onderzoekers hebben daar wat op bedacht. In plaats van die verre werelden met een bezoekje te vereren en ter plekke naar sporen van leven te zoeken, willen ze hun atmosferen op afstand gaan ‘uitlezen’. Het enige wat je daarvoor nodig hebt, is een superkrachtige telescoop. En die hebben we sinds kort: de James Webb Space Telescope. Met deze telescoop kunnen onderzoekers de samenstelling van buitenaardse atmosferen vaststellen en nagaan of die atmosferen elementen herbergen die hinten op de aanwezigheid van leven. Dergelijke elementen worden ook wel biosignaturen genoemd. Bekende voorbeelden zijn zuurstof en methaan (zie kader). Maar als het aan onderzoekers ligt, gaan we verder kijken dan die twee populaire opties en opent James Webb ook de jacht op…lachgas, oftewel N2O.

De atmosfeer van de aarde is vandaag de dag rijk aan zuurstof. Maar dat is niet altijd zo geweest; toen de aarde net gevormd was, herbergde deze noch in de atmosfeer, noch in de oceanen zuurstof. Dat begon zo’n 2,4 miljard jaar geleden echter te veranderen, toen bacteriën middels fotosynthese meer en meer zuurstof gingen produceren. De hogere zuurstofconcentraties maakten de evolutie van hogere levensvormen mogelijk, waarvan een deel ook weer zuurstof ging produceren en zo steeg de zuurstofconcentratie geleidelijk aan naar het huidige niveau. Daarmee is de hoge zuurstofconcentratie in de aardatmosfeer dus een direct gevolg van de aanwezigheid van leven. Maar de aanwezigheid van zuurstof maakt ook de aanwezigheid van methaan in diezelfde aardatmosfeer wat raadselachtig. Want zuurstof en methaan reageren vrij snel met elkaar, waardoor er koolstofdioxide en water ontstaat. In die zin zou je – zeker met het oog op de hoge zuurstofconcentratie – dan ook eigenlijk niet verwachten dat de aardatmosfeer vrij methaan herbergt. Het feit dat dat wel het geval is, hint er dan ook op dat er voortdurend nieuw methaan wordt aangemaakt. Nu kan methaan op twee manieren gevormd worden: door geologische processen en door leven. En juist het feit dat het samen met zuurstof in de aardatmosfeer voorkomt, hint op het laatste. Wanneer buitenaardse wezens van een afstandje naar onze planeet kijken, zouden ze uit de aanwezigheid van zuurstof en methaan in de aardatmosfeer dan ook voorzichtig kunnen afleiden dat onze planeet hoogstwaarschijnlijk leven herbergt. En op een vergelijkbare manier kunnen wij door de atmosfeer van andere planeten te onderzoeken, nagaan of die misschien leven herbergen.

“Er wordt veel nagedacht over zuurstof en methaan als biosignaturen,” stelt onderzoeker Eddie Schwieterman. “Veel minder onderzoekers hebben ook distikstofmonoxide (in de volksmond beter bekend als lachgas, red.) serieus als biosignatuur overwogen. En wij denken dat dat onterecht is.”

Lachgas is hier schaars
Dat lachgas tot op heden als biosignatuur een beetje is afgeserveerd, komt doordat de atmosfeer van de aarde – de enige planeet waarvan we met zekerheid kunnen stellen dat deze leven herbergt – niet rijk is aan distikstofmonoxide. Maar, zo stellen Schwieterman en collega’s, dat kan in het verleden weleens anders zijn geweest. “De mate waarin N2O in onze atmosfeer voorkomt, wordt gedicteerd door de omvang van bronnen van lachgas en de snelheid waarmee dat lachgas – voornamelijk door UV-straling – wordt afgebroken,” legt Schwieterman aan Scientias.nl uit. “De (niet-industriële) productie van lachgas op aarde komt voor het grootste deel voor rekening van levensvormen. Organismen kunnen bepaalde vormen van stikstof omzetten in lachgas om zo cellulaire energie te verkrijgen. De stikstofcyclus kent echter nog een volgende en laatste stap, waarbij dat lachgas omgezet wordt in moleculair stikstof (N2), maar die stap is relatief lastig en vereist de aanwezigheid van een speciaal enzym dat nitrous oxide reductase wordt genoemd. De effectiviteit van dit enzym hangt af van omgevingsfactoren en dan met name van de aanwezigheid van koper, dat het enzym nodig heeft. Op de hedendaagse aarde is de stikstofcyclus vrij efficiënt en wordt het meeste biologische lachgas uiteindelijk omgezet in N2, hoewel ook wel een deel van het lachgas in de atmosfeer weglekt.” Maar in het verleden kan dat weleens heel anders zijn geweest. “In het Proterozoïcum, tussen 2,5 en 0,5 miljard jaar geleden, kunnen grote hoeveelheden zwavel en lage hoeveelheden zuurstof in de oceaan de hoeveelheid koper sterk beperkt hebben, waardoor er veel grotere hoeveelheden lachgas in de atmosfeer weglekten. Nu kunnen we ons voorstellen dat vergelijkbare omstandigheden vandaag de dag voorkomen op een exoplaneet of in een stikstofcyclus die nog niet zodanig geëvolueerd is dat het enzym dat nodig is voor die laatste stap (N2O naar N2) voorhanden is.”

Methaan en lachgas

We moeten lachgas – ondanks dat het hier in de aardatmosfeer relatief schaars is – dus niet te snel uitsluiten als biosignatuur, zo vinden Schwieterman en collega’s. Temeer, omdat lachgas met onze huidige gereedschappen een stukje gemakkelijker in buitenaardse atmosferen op te sporen is dan zuurstof. “James Webb is bijvoorbeeld niet gevoelig genoeg om de zuurstofconcentraties zoals we die vandaag de dag in de aardatmosfeer aantreffen in buitenaardse atmosferen te meten. Maar de telescoop zou bijvoorbeeld in de atmosfeer van rotsachtige planeten in het TRAPPIST-1-systeem wel methaan kunnen detecteren. En onze resultaten suggereren dat James Webb ook eventueel lachgas zou kunnen zien. De detectie van zowel methaan als lachgas in de atmosfeer van zo’n planeet zou net zo’n overtuigend biosignatuur zijn als de detectie van methaan en zuurstof.”

Of beter nog: methaan, lachgas en zuurstof
Maar ook in de toekomst, als er nog krachtigere observatoria komen, waarmee ook aardachtige zuurstofconcentraties kunnen worden opgespoord, is het belangrijk om verder te kijken dan zuurstof en methaan alleen, zo benadrukt Schwieterman. “Hoe meer potentiële biosignaturen we kunnen detecteren, hoe zekerder we er in onze uiteindelijke beoordeling van de leefbaarheid van de planeet ook van kunnen zijn dat deze daadwerkelijk leven herbergt. Als we in de toekomst zowel zuurstof, methaan als lachgas in een atmosfeer aantreffen, zouden we daarmee al behoorlijk wat twijfels die er omtrent de aanwezigheid van leven op die planeet zouden kunnen zijn, kunnen wegnemen.”

Abiotisch of biotisch?
Daarnaast moeten we ook niet vergeten dat methaan en zuurstof – zeker als de één zonder de ander in een atmosfeer voorkomt – als biosignaturen ook de nodige tekortkomingen kennen. Zo zijn er scenario’s denkbaar waarbij ze ook in de afwezigheid van leven in een atmosfeer op kunnen hopen. “Zo weten we bijvoorbeeld dat methaan op gasreuzen zoals Jupiter en Saturnus voorkomt en veel wetenschappers hebben al scenario’s geschetst waarin abiotisch zuurstof (oftewel zuurstof dat niet door leven is voortgebracht, red.) zich in de atmosfeer van exoplaneten – weliswaar in de afwezigheid van methaan – kan verzamelen. Daarnaast zijn er ook in de Marsatmosfeer kleine hoeveelheden abiotisch zuurstof en ozon te vinden.” Kortom: zuurstof en methaan zijn in ieder geval op zichzelf geen keihard bewijs dat een planeet leven herbergt. Lachgas is wat dat betreft wat overtuigender. “Hoewel er kleine abiotische bronnen van lachgas bekend zijn, zoals bijvoorbeeld bliksem, kennen we nog geen abiotische processen die zodanig veel lachgas zouden kunnen voortbrengen dat sprake is van een concentratie die we in een planetaire atmosfeer zouden kunnen detecteren.”

Na jaren naar de komst van James Webb te hebben uitgezien, is de telescoop sinds enkele maanden daadwerkelijk actief. En het is dan ook een kwestie van tijd voor deze de ogen richt op buitenaardse atmosferen en daadwerkelijk op zoek zal gaan naar biosignaturen, zoals methaan en – na dit onderzoek – misschien ook wel lachgas. Het lijkt daarbij echter niet aannemelijk dat we op basis van de door de telescoop verzamelde data ook echt kunnen concluderen dat een planeet leven herbergt, zo benadrukt Schwieterman. “In het best denkbare scenario zouden we een sterke aanwijzing kunnen vinden dat er leven op een planeet is.” Maar ook dat zou al een gamechanger zijn. Goede kandidaten in die zoektocht naar sterke aanwijzingen voor leven zijn er genoeg, maar voor Schwieterman springen er toch een paar uit. “Er zijn twee veelbelovende systemen die rotsachtige planeten herbergen en door James Webb gekarakteriseerd zullen worden: TRAPPIST-1 en SPECULOOS-2. De moedersterren zijn in beide gevallen kleine, lichtzwakke, rode dwergsterren waarvan we weten dat ze zeer actief zijn. Het is mogelijk dat ze met hun activiteit de atmosferen van hun planeten hebben doen eroderen. Maar als dat niet zo is, zijn er wel enkele werelden in deze systemen – zoals TRAPPIST-1e – die zich op de juiste afstand van de moederster bevinden om op hun oppervlak vloeibaar water en misschien wel leven te herbergen. Als die planeten een robuuste biosfeer hebben, zou James Webb gassen als methaan en lachgas in grote hoeveelheden kunnen aantreffen. Het zijn een hoop ‘als-en’, maar we mogen blijven hopen dat we geluk hebben.”

A few days ago, I made a mention here at Mysterious Universe of the creature known as the Owlman - something that is close to Mothman of Point Pleasant, West Virginia, USA. But, I only made a brief review of it. Today, though, I'm going to take a bigger and deeper study of the winged phenomenon. In early 1976 the dense trees surrounding Mawnan Old Church, Cornwall, England became a veritable magnet for a diabolical beast that was christened the Owlman. The majority of those that crossed paths with the creature asserted that it was human-like in both size and design, and possessed a pair of large wings, fiery red eyes, claws, and exuded an atmosphere of menace. No wonder people make parallels with Mothman. It all began during the weekend of Easter 1976, when two young girls, June and Vicky Melling, had an encounter of a truly nightmarish kind in Mawnan Woods. The girls were on holiday with their parents when they saw a gigantic, feathery “bird man” hovering over the 13th Century church. It was a story that their father, Don Melling, angrily shared with a man named Tony “Doc” Shiels. I say “angrily” because Shiels was a noted, local magician who Melling came to believe had somehow instigated the whole affair. Or as Shiels, himself, worded it: “…some trick that had badly frightened his daughters.” Shiels denied any involvement in the matter whatsoever. But that was only the start of things.

Another one to see the Owlman was Jane Greenwood, also a young girl. She wrote a letter to the local newspaper, the Falmouth Packet, during the summer of 1976 that detailed her own startling encounter: “I am on holiday in Cornwall with my sister and our mother. I, too, have seen a big bird-thing. It was Sunday morning, and the place was in the trees near Mawnan Church, above the rocky beach. It was in the trees standing like a full-grown man, but the legs bent backwards like a bird’s. It saw us, and quickly jumped up and rose straight up through the trees. How could it rise up like that?” Two fourteen year old girls, Sally Chapman and Barbara Perry, also had the misfortune to have a run-in with the Owlman in 1976. At around 10.00 p.m., while camping in the woods of Mawnan, and as they sat outside of their tent making a pot of tea, the pair heard a strange hissing noise. On looking around, they saw the infernal Owlman staring in their direction from a distance of about sixty feet. Sally said: “It was like a big owl with pointed ears, as big as a man. The eyes were red and glowing. At first I thought that it was someone dressed-up, playing a joke, trying to scare us. I laughed at it. We both did. Then it went up in the air and we both screamed. When it went up you could see its feet!” Barbara added: “It’s true. It was horrible, a nasty owl-face with big ears and big red eyes. It was covered in grey feathers. The claws on its feet were black. It just flew up and disappeared in the trees.”

Many thanks to my good friend Jonathan Downes for the use of the cover of Jon's book, The Owlman and Others

While there were rumors of additional sightings of the creature in the immediate years that followed, it wasn’t until the summer of either 1988 or 1989 that the Owlman put in an appearance that can be documented to a significant degree. In this case, the witness was a young boy, dubbed “Gavin” by a good friend of mine, Jon Downes (who wrote an entire book on the winged monster, titled The Owlman and Others), and his then girlfriend, Sally. The beast, Gavin told Jon, was around five feet in height, had large feet, glowing eyes, and significantly sized wings. It was a shocking, awe-inspiring encounter that Gavin and Sally never forgot. As was the case in the immediate post-1976 era, a few reports from the 1990s and 2000s have surfaced. Chiefly, however, they are from individuals who prefer not to go on the record - something which has led to understandable suspicions of fakery and hoaxing. But, one could also make a very good argument that going public about having seen a monstrous “birdman” in English woodland would not be the wisest move to make. Today, and getting ever-closer to 40 years since the original encounters occurred, the matter remains the undeniable controversy that it was back then. For some researchers, Doc Shiels is the man to blame. Jon Downes, however, suggests something else – something with which I concur.

Namely, that Shiels – dubbed the “Wizard of the Western World” – has profound knowledge of “magic.” And by that, I don’t mean people pulling rabbits out of hats. We are talking, here, about something far stranger, something ancient, and something filled with swirling mystery. In a review of Doc’s excellent book, Monstrum, I noted: “[Doc’s] is a world filled with a deep understanding of the real nature of magic (chaos and ritualistic), the secrets of invocation and manifestation, of strange realms just beyond – and that occasionally interact with – our own, and Trickster-like phenomenon. Doc’s is also a domain where, when we dare to imagine the fantastic, when we decide to seek it out, and when we finally accept its reality, we perhaps provide it with some form of quasi-existence.” Perhaps Doc, in a decidedly strange way, really did play a role in the formation of the Owlman legend. But, such was the allure of the beast it quickly stepped out of the world of imagination and story-telling, and right into the heart of the real world. And on that last point, be careful what you wish for, lest you unleash into our reality a monster that has no intention of returning to that domain from which it was originally created, imagined, or invoked.Now, we come to another aspect of what I call anomalous owls.

In 2013, I received an email from a woman now living in the English town of Lowestoft, but who previously lived very close to Mawnan – where the Owlman was seen in 1976 - and specifically in the small Cornwall village of Gweek, the distance between which, by car, is approximately six and a half miles. It transpires that in 1998 she had a profound UFO encounter while taking the road from Mawnan to Gweek. It was after 11:00 p.m. and the woman was driving home after visiting a friend in Mawnan. She had barely left the little village when she saw what she could only describe as a UFO, one that appeared at the side of the road – around the size of a large beach-ball and glowing bright orange. The next thing she knew, she was parked at the side of the road, with what she was able to determine was no less than two hours of time unaccounted for. But there was something else: as she came out of her groggy state, she caught sight of a huge owl-like creature, but which had somewhat humanoid characteristics attached to it, too. It was hovering in the air, at a height of around fifteen feet, but was not employing the use of its wings to keep it aloft. Given the fact that this was practically on the doorstep of where the Owlman was seen back in 1976 (and since, too), the idea that the two issues are unconnected is highly unlikely.

(Nick Redfern)

Jon Downes, Owlman expert

The witness admitted she knew of the Owlman legend. Living so close to Mawnan, it would be more astonishing had she not heard of it. There was little more she could tell me, beyond the facts surrounding the sighting of the curious ball of light, the period of missing time, and the appearance of a “humanoid owl,” as I term it. This particular encounter – which has not been publicized before – set me thinking. What if the Owlman of Cornwall is not a beast of cryptozoological proportions, after all? What if, instead, it is some strange manifestation of the UFO phenomenon, one that is designed to trick the witnesses into thinking they have encountered a large owl, when, in reality, the event was of an otherworldly nature? A screen-memory, in other words. Maybe we need to reevaluate the true nature of the enigmatic Owlman. My reasoning for suggesting this is simple: there are numerous cases on record that link sightings of what are perceived as owls (and sometimes as impossibly large owls) and UFOs together, both in terms of the time-frame and the geographical location. Indeed, Mike Clelland has written an entire, excellent couple of books on this very issue of how and why owls and alien incidents go together, hand in glove.

All of this brings me to two matters that, given the location – Mawnan – cannot be a coincidence. Number One: Liz Randall is a friend of mine who has compiled an excellent, two-volume collection of her writings on all things paranormal, titled From Lyonesse to Alien Big Cats and Back Again. Liz referred me to an article she wrote in 2004 that deals with something that her daughter experienced in 2003 at the church, itself . Liz said, in 2004: “Very early one morning a year ago, in the late summer of 2003, my adult daughter, who lives in Mawnan Smith, Cornwall, had a strange experience. Being a thoughtful neighbor, and not wanting to disturb anyone, at 02:00 a.m. she and a friend had wanted to listen to some music. So she took her car up to the car park of the old local church because it’s such an isolated spot.” Liz continued: “After about ten minutes my daughter and her friend suddenly became aware of a block of blue/white light above their heads. It was pulsating in that it stopped and then started again, for seconds at a time, although it remained stationary overhead. Neither were aware of any missing time, but they also had no idea how long they remained near the churchyard before they went home. And, when they reached home, both were so tired that they simply went to sleep without checking the clock.”

But, things don’t end there. Liz also directed me to the matter of ancient earthworks. Interestingly, ancient earthworks of the type referenced in the paragraph above, are very often the focus of supernatural activity. I know this, as I grew up very near to one in Staffordshire, England. Its name is Castle Ring, which was built during the Iron Age and was home to an ancient tribe called the Cornovii. I can say with certainty that Castle Ring has a long history of encounters with UFOs, Bigfoot-type creatures, spectral figures, and much more. Why? Well, that’s the big question that, unfortunately, eludes us. But what I would say, however, is that I think investigating the Olwman itself – as a solitary, stand-alone mystery – will only allow us to see a small portion of what’s afoot in this particularly mysterious part of Cornwall. In our quest for the truth of the beast, and of the Owlman/anomalous owls/UFO connection too, it is very likely Mawnan itself that we should be focusing on. It may well be an under-appreciated equivalent of one of John Keel’s legendary “window areas,” places where just anything and everything weird can be seen and encountered…

(Nick Redfern)

Is the Owlman connected to the Mothman?

Finally, on the matter of the Owlman, we’ll take a trip to Loch Ness, Scotland – a place we have already visited and which may be home to an extraterrestrial lake-monster: Nessie. Loch Ness, Scotland – a body of water around 22-miles-long – is mostly noted for its legendary, resident monster: Nessie. It’s a fact, though, that Loch Ness has been the site of additional weirdness. Not just for years or decades, but for centuries. Long before Nessie was on the scene, Loch Ness was the haunt of Water-Horses and Kelpies. They were supernatural shapeshifters that would drag people into the deep water, drowning them and stealing their souls. Aleister Crowley (the “Great Beast”) owned a home at Loch Ness. Its name was Boleskine House. Visitors to, and subsequent owners of, Boleskine House talked of strange vibes and of shadowy, supernatural things lurking in the old house. There have been more than a few UFO encounters at Loch Ness. And Nessie-seeker Ted Holiday had a chilling encounter at the loch with a Man in Black. And, there is the matter of a curious owl seen at Loch Ness in 2007.

De bronafbeelding bekijken

Owlman, as seen in the Scottish horror film Lord of Tears (2013)

The story involves a Scottish woman who I shall refer to as “Maxine,” and who I met in 2014. On a clear summer day in 2007, Maxine was walking her dog along the hills that overlook Loch Ness when she saw what, from her description, I can only describe as an “alien Grey.” When she first saw it, at a distance of a couple of hundred feet, she assumed it was a young child – chiefly because of its short height. As she got closer, and as her dog froze to the spot, she could see that not only was it not a young boy: it wasn’t even human. Maxine and the Grey stared at each other for just a few seconds, after which it stretched its arms out and, in an instant, transformed into what Maxine described as an impossibly large owl: it was practically man-sized. It immediately took to the skies and headed across the loch at a fast rate. Maxine continue to watch, with astonishment, as the alien-owl thing vanished into the trees on the opposite side of the loch. Maxine is one-hundred percent sure that she did not experience missing time. She does not have any vague memories of being taken aboard some kind of futuristic, alien craft. She is not plagued by graphic nightmares involving extraterrestrials. In fact, she is completely sure that what she recalls is exactly what she saw: a small, alien creature literally shapeshifting into the form of an owl.

Interestingly, since her experience took place, Maxine has come up with an intriguing theory to try and explain and rationalize the situation. She now believes that the Grey aliens have the ability to transform their physical appearances. This, she also suggests, means that the Greys can spy on us whenever, and wherever, they choose, without being noticed for what they really are. If we see an owl, a black cat, a German Shepherd dog – the list goes on – we may actually be seeing something very different: a shapeshifting E.T. using a piece of brilliant camouflage. Whatever you may think of Maxine’s theory (and her experience too), the fact is that there are numerous cases of UFOs and aliens being associated with, and linked to, owls. It's clear that the Owlman is more than just an unknown animal. It's far more than that.