The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
10-04-2019
Scheepswrak van 3.600 jaar oud gevonden op Turkse zeebodem - HLN.be
Scheepswrak van 3.600 jaar oud gevonden op Turkse zeebodem - HLN.be
WETENSCHAP & PLANEETVoor de Turkse kust hebben duikers een scheepswrak teruggevonden dat 3.600 jaar oud zou zijn. Het schip, dat veertien meter lang is, ligt vol met schelpen en planten. Archeologen spreken van een grote doorbraak.
Het schip zou in 1600 voor Christus onderweg geweest zijn naar het Griekse eiland Kreta, maar gezonken zijn in een storm. Het werd teruggevonden door een gespecialiseerd onderzoeksteam van de Universiteit van Antalya, in het zuiden van Turkije.
WETENSCHAPEen hoogdag voor de astronomie: voor het eerst stelden sterrenkundigen een foto van een zwart gat voor. Het resultaat is een foto van een zwart gat dat drie miljoen keer zo groot is als onze aarde, bijna zo groot is als ons volledige zonnestelsel, en 6,5 miljard keer zo zwaar is als de zon. “De zwaargewicht kampioen van alle zwarte gaten in het heelal.” De primeur is weggelegd voor de astronomen van de Event Horizon Telescope (EHT), een internationale samenwerking. “We hebben hetgeen gezien waarvan we dachten dat het onmogelijk was om te zien”, aldus de directeur van EHT.
Voor de eerste keer zijn astronomen erin geslaagd om een foto van een zwart gat te maken. Bijzonder, want tot zover had men geen enkel idee hoe zoiets er in werkelijkheid uitziet. Een zwart gat – of een gebied in de astronomische ruimte waar de zwaartekracht zo sterk is dat niets eruit ontsnapt, zelfs geen licht - is vrij abstract. Onderzoekers staarden zich een halve eeuw blind op het fotograferen van een superzwaar zwart gat.
Nu dat eindelijk lukte, werd het resultaat wereldwijd met veel trots voorgesteld tijdens zes simultaan georganiseerde persconferenties. De ontdekking zou vergelijkbaar zijn met de maanlanding, en voortaan zal men spreken van “de tijd voor de foto en de tijd na de foto”.
Op de foto is een lege ruimte te zien waarrond een heldere ring - bestaande uit fotonen die door de sterke zwaartekracht in een baan rondom het gat gedwongen worden - brandt. In het midden is er een donkere vlek. Dat is de schaduw van de waarnemingshorizon. Daarin verdwijnt het licht. Eigenlijk is het zwart gat dus niet te zien op de foto, maar wel de schaduw daarrond waar al het licht in verdwijnt.
Oorspronkelijk zouden er twee foto’s getoond worden. Eentje van Sagittarius A, dat zich in het midden van de Melkweg bevindt. En eentje van een nog groter zwart gat in het midden van Messier 87 (M87), een elliptisch sterrenstelsel in het sterrenbeeld Maagd. De astronomen toonden enkel de foto van Messier 87, met de belofte dat de foto van het zwart gat van ons sterrenstelsel nog zal volgen.
Een foto van het zwart gat maken, komt neer op het fotograferen van een mosterdzaadje in Washington DC vanuit Brussel.
Astronomen van Event Horizon Telescope (EHT)
Gebrek aan licht
Aangezien een zwart gat geen licht uitzendt of terugkaatst, was het een heuse uitdaging om er een kiekje van te maken. Geen enkele telescoop is geavanceerd genoeg om een foto te maken. Daarom werd het internationale Event Horizon Telescope opgezet. Dat is een netwerk van acht radiotelescopen op vier continenten en meer dan tweehonderd mensen afkomstig uit minstens achttien landen. Het netwerk van telescopen maakte op exact hetzelfde moment foto’s. Via atoomklokken waren de telescopen op elkaar afgestemd zodat het hele proces synchroon verliep. Uiteindelijk werden de verschillende beelden verzameld en laag per laag samengevoegd.
Het zwart gat is zo’n 50 tot 55 miljoen lichtjaar van ons verwijderd. Daar een foto van nemen komt neer op het fotograferen van een mosterdzaadje in Washington DC vanuit Brussel, zo zeiden de sterrenkundigen op de persconferentie in Brussel. Een tweede vergelijking die tot de verbeelding spreekt: vanuit een café in Parijs een krant in New York lezen.
EPAHet team van de Event Horizon Telescope (EHT) tijdens de persconferentie in Brussel. In totaal werden er zes persconferenties wereldwijd én simultaan georganiseerd.
Zwart gat, wat is dat?
In 1964 bedacht John Wheeler de term ‘zwart gat’. Maar het zou nog tot 1984 duren voordat het bestaan ervan niet langer in twijfel werd getrokken. Geen wonder, want je kan ze niet zien omdat ze geen licht uitstralen. In een vroeger leven straalde zo’n zwart gat overigens wél licht uit. Een zwart gat is eigenlijk wat overblijft na de explosie van een ster, een ster die veel zwaarder was dan de zon. Tijdens zo’n explosie produceert de ster eventjes zoveel licht als het hele sterrenstelsel waartoe het behoort. Om daarna voor eeuwig zwart te worden. Daarom werden zwarte gaten voor 1964 ‘bevroren sterren’ genoemd. Verder nog wordt de kern van de explosie zo compact dat een zwart gat ontstaat. Omdat er niets aan de zwarte gaten kan ontsnappen - er kan alleen maar wat invallen – groeien ze doorheen de tijd in massa.
Het waarnemen van zwarte gaten gebeurt indirect, door het gedrag van nabijgelegen sterren of gas te bestuderen. Opnieuw is het gebrek aan licht daar een oorzaak van. De zoektocht naar een goede manier om het bestaan van zwarte gaten aan te tonen, nam dan ook een tijdje in beslag. John Tonry, een sterrenkundige aan het California Institute of Technology, bracht het eerste zwarte gat – op overtuigende wijze - in 1984 in kaart door stersnelheden te meten. Daaruit bleek dat er in de kern van een sterrenstelsel sterren honderd miljoen keer dichter op elkaar gepakt zitten: maak kennis met het zwart gat.
WETENSCHAPVast, vloeibaar of gasvormig: dat zijn de vormen waaronder materie doorgaans voorkomt. Maar wetenschappers hebben ontdekt dat er onder extreme druk en temperaturen ook andere vormen kunnen ontstaan en de recentste is een toestand die tegelijk vast en vloeibaar is.
“Het zou zijn alsof je een spons vol water vasthoudt, die langzaam begint uit te lopen”, aldus fysicus Andreas Hermann van de universiteit van Edinburgh, die meewerkte aan het onderzoek. “Met dien verstande dat de spons ook van water zou zijn.”
Het team gebruikte een vorm van artificiële intelligentie om de ontdekking te doen: een toestel dat voorspellingen kan doen op basis van eerdere waarnemingen.
Het kwam te weten dat de atomen van het element kalium vast en vloeibaar tegelijk kunnen zijn onder een druk van 20.000 tot 40.000 keer de atmosferische druk en een temperatuur tussen 127 en 527 graden Celsius. De atoomketens waaruit kalium bestaat worden dan vloeibaar, terwijl de rest van de kaliumkristallen in een vaste staat blijven. Die omstandigheden komen op aarde voor in de aardmantel, vlak onder de aardkorst.
Het is de allereerste keer dat wetenschappers erin slagen om te bewijzen dat een dergelijke staat thermodynamisch stabiel is voor om het even welk element. Het onderzoek werd gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Science.
Supervloeistoffen
De nieuwe vorm van materie wordt toegevoegd aan een opmerkelijk lijstje van ongewone vormen van materie. Daarin vind je ook plasma (een extreem hete vorm van gas waarin de kernen van de atomen gescheiden worden van de elektronen, zodat ze beïnvloed kunnen worden door elektrische en magnetische velden), superconductoren (metalen die afgekoeld worden tot erg lage temperaturen zodat elektriciteit erdoor kan vloeien zonder weerstand) en supervloeistoffen (een vloeistof die wordt afgekoeld tot het absolute nulpunt zodat ze kan stromen zonder weerstand en zelfs langs de wand van een recipiënt omhoog kan klimmen en langs de buitenkant omlaag kan druppelen) terug.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
Wat weet u nog over het zwarte gat? 5 vragen over het fenomeen beantwoord - HLN.be
Wat weet u nog over het zwarte gat? 5 vragen over het fenomeen beantwoord - HLN.be
NASA / Dana Berry / SkyWorks Digital.
WETENSCHAPEen primeur voor de sterrenkunde: vandaag werd de eerste foto ooit van een zwart gat in het heelal getoond, met dank aan astronomen van het Event Horizon Telescope project. Voor wie zelf met een zwart gat zit ten tijde van die les aardrijkskunde: dr. Alex Lobel (Belgische Sterrenwacht) legt uit wat het precies is en wat deze sterrenkundige primeur betekent voor de wetenschap.
1. Wat is een zwart gat ?
Een zwart gat is een gebied in het heelal met zo’n grote zwaartekracht waardoor niets er kan aan ontsnappen. Alles wat dicht bij een zwart gat in de buurt komt, verdwijnt in dat gat en komt er niet meer uit. Ook licht kan niet aan zo’n gat ontsnappen, waardoor de gaten niet zichtbaar zijn. “Het is een zeer grote massa die samengedrukt is,” verduidelijkt Dr. Alex Lobel van de Koninklijke Belgische Sterrenwacht. “Je hebt ze in enorme variaties qua grootte. Het zwarte gat uit ons Melkwegstelsel dat voor dit EHT-project in beeld werd gebracht, is een enorm, massief gat. Zo’n gat kan tot 4,1 miljoen keer de massa van de zon beslaan. Maar je hebt er ook meerdere kleintjes in elk sterrenstelsel.”
Lobel: “Een zwart gat kan ontstaan wanneer een zware ster zijn levenseinde nadert en verzwakt. Een ster die zwaarder is dan de zon, komt aan zijn einde door een krachtige ‘supernova-explosie’. Daarbij produceert ze een korte tijd heel veel licht, waarbij de kern van de ster kan imploderen en heel compact wordt. Zo blijft een lege ruimte achter, het “zwarte gat”. De term werd eind jaren ’60 bedacht door de Amerikaanse fysicus John Wheeler. Het eerste zwarte gat werd door de Amerikaanse sterrenkundige John Tonry in 1984 in kaart gebracht, door stersnelheden te meten.
3. Waarom konden we het nog nooit op foto vastleggen?
Zwarte gaten zijn - no shit, Sherlock - zwart. Ze zenden zelf geen licht uit en kaatsen het ook niet terug, waardoor je ze niet kan zien. “Wel kan je zwarte gaten indirect waarnemen, door de gedragingen van hemellichamen of gassen in de nabije omgeving van het gat te observeren,” legt Lobel uit. “Zo wordt het gas van een ster in de buurt naar het zwarte gat toe gezogen en zal ze een baan er omheen gaan beschrijven.” Zo’n beweging is bijvoorbeeld zichtbaar door de röntgenstraling die het veroorzaakt en kan je observeren met een röntgentelescoop.
4. Hoe kunnen wetenschappers een zwart gat nu toch vastleggen op foto?
Lobel: “Om dit te kunnen doen, heb je in principe een telescoop nodig die even groot is als de Aarde. Maar dat is niet haalbaar. In plaats daarvan zette Het Event Horizon Telescope project een netwerk van 8 telescopen wereldwijd uit van 14 verschillende wetenschappelijke instellingen. Via atoomklokken zijn de telescopen op elkaar afgestemd om het hele proces synchroon te laten verlopen. Zo kan je haarscherpe beelden krijgen binnen het millimetergebied van zo’n zwart gat.” Een technisch ingewikkeld en uniek project, benadrukt Lobel. “Het is heel bijzonder dat dit nu gebeurt, maar daarom ook arbeidsintensief en prijzig. Het is niet onlogisch dat het zo lang geduurd heeft voor het geprobeerd werd.”
5. Wat betekent deze sterrenkundige primeur voor de wetenschap?
Zwarte gaten vormen al langer de geheimzinnige exotische vrucht van de wetenschap. Ze nu ook in beeld kunnen brengen, kan nuttig zijn om de relativiteitstheorie van Einstein verder te testen. Lobel: “Zwarte gaten zijn omgevingen met de meest extreme zwaartekrachtomstandigheden van het universum. Daarom zijn ze erg dankbaar om theorieën over die kracht te testen. Zo voorspelt Einsteins relativiteitstheorie dat op de rand van het zwarte gat de tijd daar stil staat. Maar de theorie is 100 jaar oud. Klopt ze nog, of zijn er aanpassingen nodig? Dat we de zwarte gaten nu ook van dichtbij kunnen bekijken, is een heel dankbare stap om dat verder te bestuderen.”
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
Wetenschappers ontdekken onbekend 430 miljoen jaar oud zeewezen - HLN.be
Wetenschappers ontdekken onbekend 430 miljoen jaar oud zeewezen - HLN.be
Getty Images/iStockphoto/Elissa Martin, Yale Peabody Museum of Natural HistoryDe nieuwe diersoort Sollasina cthulhu (rechts). Links een afbeelding van Cthulhu zoals we het wezen kennen uit de verhalen van H.P. Lovecraft.
WETENSCHAPBritse en Amerikaanse onderzoekers hebben een nieuwe diersoort ontdekt in een fossiel van 430 miljoen jaar oud. De soort zou verwant zijn aan de zeekomkommer die we vandaag nog kennen en werd Sollasina cthulhu gedoopt, naar het monster uit de verhalen van H.P. Lovecraft.
De uiterlijke gelijkenis is er dan ook wel. H.P. Lovecraft omschreef Cthulhu als een (fictieve) kolossale monsterlijke godheid met tentakels, die miljoenen jaren geleden op aarde terechtkwam. De pas ontdekte diersoort heeft dan wel maar de grootte van een stevige spin, ze heeft ook tentakelachtige uitsteeksels, waarmee ze zich over de bodem van de oceaan bewoog en voedsel ving.
De ontdekking werd gedaan door wetenschappers van de universiteiten van Yale, Oxford en Leicester, het Imperial College London en University College London. Ze publiceerden er een paper over die vandaag verscheen in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the Royal Society B.
Het fossiel werd gevonden in het Engelse Herefordshire, aan de grens met Wales. Daar komt Lagerstätte voor, een gesteente dat bijzonder goed bewaarde fossielen bevat en in het verleden al een schatkamer bleek te zijn van gefossiliseerde oude zeewezens. (lees hieronder verder)
Elissa Martin, Yale Peabody Museum of Natural History
“In onze paper hebben we het over een nieuw soort van stekelhuidigen, waartoe ook de huidige zee-egels, zeekomkommers en zeesterren behoren”, aldus paleontoloog Derek Briggs van de universiteit van Yale. “Ook de weke delen van het dier zijn bewaard gebleven. De nieuwe soort behoort tot een grotere groep die intussen uitgestorven is, de Ophiocistioidea.”
3D-simulatie
De wetenschappers slaagden erin om een 3D-simulatie te maken van de nieuwe diersoort, door honderden dwarsdoorsneden te maken van het fossiel – zonder het te beschadigen – en het op die manier laagje per laagje te ontleden. Zo werden interne structuren blootgelegd van het watervatensysteem die voorheen nog onbekend waren. En ontdekten de wetenschappers dat de soort nauwer verwant is met de zeekomkommer dan met de zee-egel.
“Met het watervatensysteem bewogen ze de tentakelachtige uitsteeksels die ze gebruikten om zich voort te bewegen en voedsel te vangen”, aldus nog Briggs. “In tegenstelling tot bij de huidige stekelhuidigen waren de uiteinden van de tentakels bij de Ophiocistioidea bedekt met plaatjes. Daaruit maken we op dat het om een compleet andere soort ging dan de huidige zeekomkommers.”
The University of Texas at Austin Jackson School of Geosciences/John Maisano
WETENSCHAP 10 miljoen jaar. Dat is de minimale tijd die onze Aarde nodig heeft om te herstellen van een massale uitroeiing van plant en dier. Bekendste voorbeeld is het uitsterven van de dinosauriërs 66 miljoen jaar geleden. En het lijkt erop dat we met de klimaatopwarming dezelfde weg op gaan.
Dat staat te lezen in een onderzoek van de Universiteit van Texas, dat gisteren gepubliceerd werd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Ecology & Evolution.
De theorie dat er een snelheidslimiet staat op het herstel van de diversiteit van het leven op Aarde an sich is niet nieuw. Als oorzaak worden omgevingsfactoren aangewezen en sinds enkele jaren ook de evolutie: de tijd die overlevende soorten nodig hebben om eigenschappen te ontwikkelen waardoor ze vrijgekomen plaatsen in het ecologisch systeem kunnen opvullen en er nieuwe soorten ontstaan. Voor dat laatste zouden de onderzoekers nu bewijs gevonden hebben in fossielen.
De wetenschappers focusten op de inslag van de asteroïde die een einde maakte aan de heerschappij van de dinosaurussen, de recentste massale uitroeiing in de geschiedenis van onze Aarde. Het is de enige gebeurtenis in de geschiedenis van onze planeet die een snellere verandering veroorzaakte dan de klimaatverandering die we vandaag de dag kennen.
Om het herstel van het leven na de inslag van de asteroïde in kaart te brengen, bestudeerden de wetenschappers fossielen van foraminiferen, een soort plankton dat veel voorkomt in sediment van oceanen over de hele wereld. Ze vergeleken de diversiteit ervan met hun fysieke complexiteit.
Nieuwe soorten
En wat bleek? Dat de complexiteit van de organismen zich veel sneller herstelde dan het aantal soorten. Wat suggereerde dat er een zekere ecologische complexiteit nodig is voor er nieuwe soorten konden ontstaan. De massale uitroeiing liet met andere woorden een gigantische hoeveelheid evolutionaire kenmerken verdwijnen. En het duurde miljoenen jaren eer er nieuwe sets van eigenschappen ontstonden, waardoor er nieuwe soorten konden ontstaan met hetzelfde tempo als vóór de massale extinctie.
Anders gezegd: hoewel het aantal soorten foraminiferen gedecimeerd werd door de inslag van de asteroïde, kwamen de overlevende soorten er snel weer bovenop en vulden ze gaten in het ecologisch systeem. Maar na dat eerste herstel duurde het tot de evolutie nieuwe eigenschappen ontwikkelde, voor er ook nieuwe soorten foraminiferen ontstonden. Pas na 10 miljoen jaar bleek er weer een diversiteit te zijn die te vergelijken was met die van voor de inslag.
Klimaatopwarming
Volgens de wetenschappers zou de ontdekking ook een licht werpen op wat er ons te wachten staat na de massale verdwijning van plant- en diersoorten die momenteel aan de gang is. Die wordt aangedreven door de klimaatopwarming, het verlies van habitat en andere factoren.
AFPDe Indiase onderscheppingsraket die werd gelanceerd om een satelliet te vernietigen.
WETENSCHAP & PLANEETIndia heeft vandaag benadrukt dat de brokstukken die resteerden na een succesvolle test met een anti-satellietraket geen gevaar vormen voor het internationaal ruimtestation (ISS). De autoriteiten wuifden daarmee de kritiek van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA weg. Deze noemde de vernietiging van een oude ruimtesonde op 27 maart een “verschrikkelijke zaak”, die het risico voor de astronauten in het ISS vergroot.
“De missie was zo opgezet dat de overblijfselen snel hoogte zouden verliezen en dat slechts een minimaal deel verder de ruimte in zou vliegen. Er was een risico gedurende tien dagen en die periode zijn we nu voorbij”, zei de Indiase projectleider. “Onze simulaties wezen uit dat onderdelen van de satelliet onmogelijk het ISS konden raken”.
NASA-chef Jim Bridenstine veroordeelde vorige week het kapot schieten van de sonde, die veel dichter bij de aarde stond dan het ISS. Het heeft volgens hem geresulteerd in vierhonderd nieuwe stukjes ruimtepuin. Als die terugvallen in de dampkring verbranden ze snel, maar als dat niet gebeurt bestaat het risico dat ze in botsing komen met satellieten die een baan om de aarde beschrijven.
AFPEen opname uit maart laat zien hoe gruis opspat van Ryugu, nadat Hayabusa2 er kogeltjes op afvuurde.
WETENSCHAP & PLANEETDe Japanse ruimtesonde Hayabusa2 heeft met succes een ‘bom’ op asteroïde Ryugu gegooid. Na het afwerpen van de zogenaamde ‘impactor’, een twee kilogram wegend projectiel van koper dat een krater in het oppervlak van de ruimterots moest blazen, maakte het ruimtevaartuig zich snel uit de voeten. Dit om opspattende scherven te ontwijken. Met succes.
Het doel van Hayabusa is het achterhalen van de samenstelling van Ryugu en daarmee aanwijzingen over het ontstaan van ons zonnestelsel. Het afwerpen van het projectiel was de meest risicovolle opdracht voor de sonde tot nu toe. Het koperen explosief ter grootte van een basketbal boorde zich met een vaart van twee kilometer per seconde in de asteroïde. Uit data van de sonde kon worden afgeleid dat Hayabusa zich in veiligheid had kunnen brengen. Alles doet het nog.
Na lancering van het projectiel vloog Hayabusa snel naar de andere kant van Ryugu. Terwijl de sonde de benen nam, liet hij een camera achter om opnamen van de inslag te maken. De eerste foto’s lieten zien hoe de ‘bom’ zich succesvol richting de asteroïde begeeft. “Tot nu toe heeft Hayabusa2 alles volgens plan gedaan”, zegt missieleider Makoto Yoshikawa. “We zijn in de zevende hemel, maar het is nog te vroeg voor een feestje.”
APNa de lancering liet een camera zien hoe de impactor koers zetten naar Ryugu.
Monsters
Ruimtevaartorganisatie JAXA stuurt de ruimteverkenner later, als het opgeworpen stof en puin is neergedaald, terug naar de plek van de inslag. Hayabusa zal dan monsters nemen van het bij de inslag vrijgekomen materiaal, dat gedurende miljarden jaren onder de grond nooit is blootgesteld aan de zon of ruimtestraling. De wetenschappers hopen dat het ruimtepuin iets kan vertellen over het ontstaan van Ryugu én onze planeet.
In februari zette Hayabusa2 met succes voet aan de grond op Ryugu, dat zich in een baan tussen die van de Aarde en Mars bevindt. Op een vlak stukje van de ruimterots, die is vernoemd naar een onderwaterpaleis uit een Japanse legende, nam de verkenner al wat stofmonsters. Als alles verder volgens plan verloopt, verlaat het apparaat Ryugu tegen het einde van dit jaar. Met zijn voor de wetenschap kostbare lading zien de Japanners hem terug op aarde in het najaar van 2020.
Als het vervolg van de operatie net zo goed verloopt als vandaag is het de eerste keer dat een ruimtesonde gruis van een asteroïde meeneemt. NASA voerde in januari 2005 de missie ‘Deep Impact’ uit. Na een reis van zes maanden kwam de Amerikaanse sonde op 3 juli aan bij de komeet Tempel 1. Ook die blies een hap uit het ruimteobject, maar zag geen kans materiaal te verzamelen.
AP
Vreugde bij de missieleiders van JAXA na de geslaagde inslag op de asteroïde.
AP
Vandaag liet Hayabusa2 een projectiel los op het oppervlak van asteroïde Ryugu.
EPA
Het plan is dat Hayabusa2 later nogmaals afdaalt op Ryugu en monsters neemt.
APDe schaduw van Hayabusa2 op het oppervlak van Ryugu.
RVDe lander is ontwikkeld door de non-profitorganisatie SpaceIL en Israel Aerospace Industries (IAI) en draagt de naam Beresheet. Het is een toepasselijke naam. Beresheet is namelijk niet alleen de allereerste Israëlische maanlander, maar ook nog eens de eerste private maanlander die - als alles goed gaat - daadwerkelijk voet op de maan gaat zetten.
WETENSCHAP De Israëlische maanlander ‘Beresheet’ – vrij vertaald naar ‘Genesis’ – die de nacht van 21 op 22 februari gelanceerd werd, zweeft eindelijk in een baan rond de maan. Dat is een belangrijke stap in zijn missie, eentje waarop de maanlander zich al enkele weken op voorbereidde. Nu rest er nog maar één doel: landen op de maan.
Nadat de maanlander in februari door SpaceX gelanceerd werd, moest die heel wat snelheid zien te verkrijgen. Daarom draaide Beresheet eerst enkele rondjes rondom de aarde. Vandaag was het dan eindelijk zover en zou de robot een manoeuvre uitvoeren waarmee het aan de zwaartekracht van de aarde zou ontsnappen.
Dat manoeuvre werd met succes uitgevoerd. Maar goed ook, anders zou het toestel ergens in het zonnestelsel beland zijn.
Primeurs
Dat betekent overigens ook dat Israël zichzelf het zevende land ter wereld mag noemen dat erin slaagde om een ruimtetoestel in een baan rond de maan te lanceren. Als alles verloopt zoals gepland, zal de Israëlische robot volgende week, op 11 april, ook voet zetten op de maan. Daarmee zal Beresheet het allereerste privé-gefinancierde ruimtetuig zijn dat op de maan landt.
Zulke primeurs moeten vastgelegd worden, zo dacht ook de maanlander. Die vereeuwigde zijn ruimtemissie met een selfie waarop hijzelf, de Israëlische vlag en – hoe kan het anders – de maan staan. Op de achtergrond van de selfie pronkt overigens ook onze aarde.
AFPBeresheet, de Israëlische vlag, de maan en de aarde.
University of WarwickZo zou de planetoïde die om de witte dwergster cirkelt en een spoor van gas achterlaat eruit zien.
WETENSCHAP In de ‘puinschijf’ rond een witte dwergster is een klein object ontdekt dat mogelijk het overblijfsel is van een planeet. Het object ter grootte van een planetoïde draait op een afstand van slechts 500.000 kilometer om de compacte ster en heeft een omlooptijd van iets meer dan twee uur. Dit heeft astronomie.nl vandaag op gezag van het wetenschappelijke vakblad Science gemeld.
Witte dwergen zijn de compacte restanten - in feite de ingestorte kernen - van zon-achtige sterren die hun nucleaire brandstofvoorraad hebben verbruikt. Tegen het einde van hun bestaan zwellen zulke sterren op en blazen ze hun buitenste lagen uiteindelijk de ruimte in. Tijdens dat proces kunnen planeten die zich te dicht in de buurt van hun ster bevinden sneuvelen. Zo ontstaat een schijf van fijn en grof puin rond de voormalige ster, die dan niet veel groter meer is dan de Aarde.
Een internationaal team van astronomen bekeek het spectrum van de 410 lichtjaar verre witte dwerg - SDSS J1228+1040 - in het voorjaar van 2017 en 2018 met de Gran Telescopio Canarias op het Canarische eiland La Palma.
In dat spectrum vonden de wetenschappers kleine, regelmatige fluctuaties, veroorzaakt in het spectrum van de dode ster. Het ging daarbij niet om een dopplereffect, veroorzaakt door een schommelbeweging van de ster, maar om een periodiek optredende variatie in de intensiteit van een specifieke spectraallijn.
Spoor van gas
Een analyse laat zien dat deze fluctuaties waarschijnlijk te wijten zijn aan een klein hemellichaam - een “exoplantetoïde” - dat een lang spoor van gas achterlaat. Dat gas kan afkomstig zijn van het object zelf, maar ook van verdampend stof dat vrijkomt bij botsingen met kleiner puin.
De nu ontdekte planetoïde zou binnen die schijf om de witte dwerg draaien. Gezien de geringe afstand tot de ster moet hij een behoorlijk hoge dichtheid hebben, omdat hij anders allang aan de sterke getijdenkrachten ter plaatse zou zijn bezweken. Vermoedelijk bestaat het planeetje grotendeels uit ijzer en nikkel. Het object zou minstens vier en hooguit zeshonderd kilometer groot zijn.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
04-04-2019
NASA wil over 14 jaar voet op Mars zetten (en gaat over 5 jaar al terug naar de maan) - HLN.be
NASA wil over 14 jaar voet op Mars zetten (en gaat over 5 jaar al terug naar de maan) - HLN.be
Bron: NDTV
Photo NewsZo zouden de gebouwen op Mars eruit kunnen zien.
WETENSCHAP & PLANEETRuimtevaartorganisatie NASA hoopt tegen 2033 astronauten naar Mars te sturen. Om dat te verwezenlijken moeten andere zaken in het ruimteprogramma, zoals een nieuwe maanlanding in 2024, sneller vooruitgang boeken. Dat zei Jim Bridenstine, de hoogste bestuurder van de NASA gisteren.
De Amerikaanse vicepresident Mike Pence had NASA eerder al de opdracht gegeven om in 2024 een bemande missie naar de maan te sturen. Dat is vier jaar eerder dan oorspronkelijk door NASA was meegedeeld. Pence wil de missie vervroegen omdat het oorspronkelijke streven “niet goed genoeg is”.
De nieuwe datum is politiek gezien belangrijk omdat het mogelijk het laatste jaar van president Trumps tweede termijn zou kunnen zijn.
Veel experten vrezen echter dat NASA de deadline voor de nieuwe maanmissie niet zal halen omdat de bouw van de SLS (Space Launch System)-raket vertraging oploopt. Boeing, die instaat voor het bouwen van deze draagraket, slaagt er maar niet in om op schema te blijven.
Het is niet alleen de bedoeling om mensen op Mars te laten landen. We willen ook aantonen dat we op een andere planeet kunnen wonen
Bridenstine
Mars
Een missie naar Mars zou ruim twee jaar duren. Om op de rode planeet te komen, ben je zes maanden onderweg. Naar de maan reizen duurt ‘slechts’ drie dagen. En men kan niet zomaar vertrekken: de astronauten kunnen enkel naar Mars reizen als de planeet aan de dezelfde kant van de zon is gepositioneerd als de aarde. Dit komt slecht om de 26 maanden voor: dus in 2031, 2033, enzovoort.
“Het is niet alleen de bedoeling om mensen op Mars te laten landen”, zegt Bridenstine. “We willen ook aantonen dat we op een andere planeet kunnen wonen.”
AFPOnderzoekers vonden onder meer fossielen van vissen die op de dag van de meteorieteninslag het lieven lieten.
WETENSCHAP“De ontdekking van de eeuw” binnen zijn vakgebied noemde geofysicus Jay Melosh van Purdue University het. Hij had het over een soort van fossielen-snapshot van de dag waarop bijna 66 miljoen jaar geleden een meteoriet insloeg op onze planeet. De gesteentelaag levert voor het eerst bewijs voor de theorie dat de meteoriet in één klap een einde maakte aan het bestaan van de dinosaurussen.
De aarde beefde zoals de moderne mens dat nooit nog ervaren heeft, vermoedelijk met een kracht van 10 of 11 op de schaal van Richter. Het regende vuur en gesteentes. 66 miljoen jaar geleden, aan het einde van het Krijt, werd bijna alle leven op onze planeet door de enorme inslag van een meteoriet uitgeroeid. De bekendste soort die eraan moest geloven: de dinosaurussen. Bekendste restant van de inslag: de Chicxulubkrater op het Mexicaanse schiereiland Yucatán.
Wetenschappers hebben onder leiding van Robert DePalma bewijzen van die fatale meteorieteninslag in Mexico ontdekt in een gesteentelaag in wat nu Noord-Dakota in de VS is, zo’n 3.000 km ten noorden van de krater. Ze vonden er al in 2014 vissen met gloeiend glas in de kieuwen, afkomstig van het brandende puin dat na de inslag hoog in de lucht werd geslingerd en daarna terug op aarde neerdaalde. Ze vonden ook verkoolde bomen, bewijs van de tsunami die na de inslag het land overspoelde en gesmolten barnsteen.
afp
Op zijn beurt botste de Nederlander Jan Smit van de Vrije Universiteit Amsterdam met zijn team op voetsporen van dinosaurussen, van net voor hun uitroeiing. Een van de voetafdrukken is afkomstig van een plantenetende Hadrosaurus, de andere van een vleesetende dino, mogelijk een kleine Tyrannosaurus Rex. “Definitief bewijs dat de dinosaurussen nog leefden op het moment van de inslag”, aldus Smit. “Ze liepen rond en zaten elkaar na” op het ogenblik dat ze weggevaagd werden door een helse vloedgolf. Maar er was méér dan alleen de dino’s. De tsunami-afzetting bevat ook mierennesten, wespennesten, kwetsbare bewaarde bladeren, en vissen die bewaard bleven zoals ze waren op het moment van hun overlijden.
AFPDoctoraal onderzoeker van de University of Kansas, Robert DePalma, aan het werk op de site.
Jay Melosh maakte geen deel uit van het onderzoeksteam, maar deed wel redactiewerk voor het wetenschappelijke artikel dat vandaag verscheen in Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS). Hij is danig onder de indruk. “Dit is de dodelijke klap bewaard op één bepaalde site, dit is spectaculair”, zei de specialist. Hij noemde het zelfs de “ontdekking van de eeuw” binnen zijn vakgebied.
Andere experts hebben kritiek op het feit dat de bewuste site - die zich uitstrekt over de twee Dakota’s, Wyoming en Montana - afgeschermd wordt voor onderzoekers van buitenaf. Zij krijgen nauwelijks of geen toegang tot de beroemde Hell Creek-formatie, waar al die interessante fossielen als stille getuigen van de meteorieteninslag liggen. Het is een fossielenschat met resten van dinosaurussen, zoogdieren, reptielen en vissen, allemaal dieren die tussen 65 en 70 miljoen jaren geleden vastzaten in klei en gesteentes. Volgens Jan Smit is die beperkte toegang nodig als bescherming tegen plunderaars.
AFPRobert DePalma met assistent Kylie Ruble.
Ook kreeg Robert DePalma kritiek omdat hij in The New Yorker had gesproken over een heus dinokerkhof. DePalma’s collega, Jan Smit, heeft dat al “overdreven” genoemd, maar bevestigde dat de fossielenrijkdom enorm is.
WETENSCHAPArcheologen hebben in Israël voor het eerst bewijs bovengespit van het historische bestaan van de Bijbelse koning Josia. Het gaat om een zeldzame zegel in klei, gevonden onder een parkeerterrein.
Op de zegel staat in het oud-Hebreeuws de naam van Nathan-Melech, een hoge pief in Josia’s koninkrijk in Juda dat zich situeerde van 641 tot 609 voor Christus. Het Oude Testament vermeldt koning Josia uitvoerig. Het letterlijke opschrift van de zegel: “van Nathan-Melech, dienaar van de koning”, een verwijzing naar Josia. De naam van de hoveling komt zelf maar één keer voor in de Bijbel, in 2 Koningen.
Het artefact van amper 1 centimeter werd gevonden op een archeologische site City of David, waar zich vermoedelijk de oude ruïnes bevinden van een plaats die de Babyloniërs tijdens de verwoesting van Jeruzalem in 586 voor Christus platbrandden.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
Methaangas gemeten op Mars, maar is het een teken van leven? - HLN.be
Methaangas gemeten op Mars, maar is het een teken van leven? - HLN.be
Spoiler: het is niet afkomstig van aliens
EPAMarsrover Curiosity op de rode planeet.
WETENSCHAPNadat de Marsrover Curiosity van NASA in 2011 gelanceerd werd richting Mars, registreerde het wagentje er regelmatig vlagen van methaangas in de atmosfeer. Verwarrend, want het organisch materiaal is meestal een teken van (buitenaards) leven. Nu weten onderzoekers eindelijk waar het methaangas op de rode planeet vandaan kan komen: gesmolten ijskristallen.
In 2009 suggereerden enkele metingen vanop de aarde dat er op Mars drie gebieden waren met vrij hoge concentraties van methaangas. Wetenschappers reageerden voorzichtig verrukt, omdat 99 procent van al het methaangas op aarde door levende organismen wordt geproduceerd, door koeien bijvoorbeeld.
Vervolgens landde de Curiosity Rover in 2011 op de rode planeet en ging die zelf metingen ter plaatse uitvoeren. Dat gebeurde aan de hand van bodemmonsters die geanalyseerd werden op teken van leven. De eerste deeltjes methaangas die de Marsrover vond, waren eerder verwaarloosbaar.
Maar in 2013 mat de Marsrover plots een aanzienlijke stijging van methaan in de lucht. Die stijging hield minstens twee maanden aan. Vermoedelijk had het iets te maken met de seizoenen, zo dachten de onderzoekers op aarde. Dat vermoeden werd bevestigd de jaren die daarop volgden, want op het einde van de winter in het zuidelijk halfrond van de planeet, werd keer op keer een piek op Mars gemeten.
Is dat methaangas dan afkomstig van organische verbindingen, biologische bronnen - levende organismen zeg maar - of niet? Methaangas werd regelmatig gemeten, maar niemand kon achterhalen waar het gas vandaan kwam. De metingen van het marswagentje zaaiden vooral verwarring. Daarom snelde het Europees Ruimtevaartagentschap (ESA) te hulp.
(Lees verder onder de foto
AFPDe onbemande ruimtemissie Mars Express van ESA.
Samenwerking
De Mars Express was een onbemande ruimtemissie naar de planeet Mars, een project van het Europese Ruimtevaartagentschap (ESA). Dankzij die missie worden de metingen van de Curiosity nu voor het eerst bevestigd. Ook de Mars Express observeerde de atmosfeer van de rode planeet en de sonde nam eenzelfde stijging van methaangas waar in 2013. Dat zegt Marco Guiranna, hoofdonderzoeker van het Italiaanse Instituto Nazionale di Astrofisica in Rome.
“Terwijl eerdere observaties, waaronder die van Curiosity, bekritiseerd werden, maakt deze eerste onafhankelijke bevestiging de resultaten een pak geloofwaardiger”, aldus Guiaranna. Bovendien verklaart het team van Guiaranna meteen waar de boertjes methaangas van Mars vandaan kwamen.
Permafrost
Zoals verwacht, is het methaangas vermoedelijk afkomstig van permafrost. De koude ondergrond van Mars zou methaangas vasthouden, maar door “een meteorietinslag of temperatuurschommelingen” kan het ijs gedeeltelijk smelten waardoor methaangas ontsnapt.
Bekijk ook:
Deze vader bouwde zelf een Marsrover voor zijn zoontje.
In november 2018 landde de Marslander Insight van NASA ook op de rode planeet.
WETENSCHAP“Vreselijk”, noemt NASA India’s geslaagde test om een satelliet in een baan om de aarde neer te halen. De Amerikanen vrezen dat de 400 brokstukken die nu in de ruimte rondzweven het Internationaal Ruimtestation ISS kunnen bedreigen. Dat zegt directeur-generaal Jim Bridenstine van NASA.
India kondigde vijf dagen geleden erg trots zijn succesvolle poging om een satelliet aan flarden te schieten aan. Intussen zijn er 400 brokstukken na de vernietiging geteld, die volgens Bridenstine niet allemaal te volgen zijn.
“Wij volgen objecten van tien centimeter of groter, en wij hebben er ongeveer 60 geteld”, zei de NASA-topman.
De satelliet is in een relatief lage baan op 300 km hoogte uitgeschakeld, ver onder die van het ISS (400 km) en van het merendeel van de kunstmanen die rondom onze planeet wentelen. Maar 24 stukken zijn boven ISS geraakt, zei Jim Bridenstine.
REUTERSJames Bridenstine, topman van NASA.
“Dat is een vreselijk, vreselijk iets om een evenement op te zetten dat puin naar een hoogtepunt stuurt dat boven het internationale ruimtestation gaat”, zei hij. Bridenstine voegde eraan toe: “Dat soort activiteit is niet verenigbaar met de toekomst van de bemande ruimtevluchten, het is onaanvaardbaar”.
Als gevolg van de Indiase test is het risico op een botsing met het ISS op tien dagen tijd met 44 procent gestegen, zei Bridenstine. Dat risico zal wel snel afnemen, omdat het merendeel van het schroot wellicht zal opbranden in de atmosfeer.
Photo NewsVorige week wisselden NASA-astronauten Nick Hague en Anne McClain batterijen tijdens een ruimtewandeling bij het ISS.
Het Amerikaanse leger houdt objecten in de ruimte in het oog om het risico van botsingen met het ISS en met satellieten in te schatten. Zo volgen ze 23.000 objecten groter dan tien centimeter. Tienduizend daarvan zijn brokstukken waarvan bijna 3.000 het gevolg zijn van een Chinese anti-satelliettest in 2007 met een kunstmaan op 860 km hoogte.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken van India zei in een reactie dat de test in de lagere atmosfeer werd uitgevoerd om ervoor te zorgen dat er geen ruimteschroot zou zijn. “Wat er toch zou zijn veroorzaakt aan puin zal binnen enkele weken vergaan en terugvallen op de aarde”, klonk het.
Zelfs botsingen met kleine objecten kunnen catastrofaal zijn in de ruimte. Dat komt grotendeels door de snelheid waarmee ruimtevaartuigen in een baan om de aarde bewegen. Dat is minimum 7,8 km per seconde.
WETENSCHAP & PLANEET Boven de stad Gainesville, in de Amerikaanse staat Florida, is een groene vuurbal gespot. Heel wat bestuurders slaagden erin om het tafereel met hun dashcam te filmen.
Het nationale weerstation in Tallahassee pikte de meteoor op via een toestel om lichtflitsen te detecteren. Dat wordt normaal gebruikt om bliksemschichten te zoeken tijdens een storm.
Het weerstation onderzoekt nog waar de meteoor geland is en of er schade is. Het is mogelijk dat de meteoor tijdens de afdaling in stukken is afgebrokkeld en dus geen impact meer had.
NWS Tallahassee✔@NWSTallahassee
Did you see it? A meteor was caught on GOES Lightning Mapper (GLM) around 3:52Z or 11:52 PM ET!
Het is niet uitzonderlijk dat er een meteoor neerstort in de Verenigde Staten. Wat wel zeldzaam is, is dat de meteoor zo felgekleurd is. Eerder in maart werd nog een vuurbal boven Tennessee gespot. De lichtflits was in de hele regio te zien.
Begin februari explodeerde nog een meteoor boven Cuba. Enkele brokstukken stortte neer op de aarde, maar niemand raakte gewond. De explosie was tot in het zuiden van Florida te horen.
tblue@tbluegator
I didn't catch the Florida fireball directly, but my cameras did catch the flash #meteor
WETENSCHAPEen groep Europese wetenschappers trekt volgend jaar naar Antarctica om er te boren naar het oudste ijs ter wereld. Het moet ons meer leren over hoe ons klimaat de afgelopen 1,5 miljoen jaar veranderde en het kan ons helpen om prognoses te maken voor de toekomst.
Op 9 april zal de precieze locatie van de boring bekend worden gemaakt. Een team van prominente ijs- en klimaatwetenschappers uit 10 Europese landen hebben twee jaar lang naar de ideale plek gezocht. Het enige wat we voorlopig weten is dat het in het oosten van Antarctica zal zijn, in een gebied dat Little Dome C heet en op 3.200 meter boven zeeniveau ligt. Daar zal tot onderaan een 2.750 meter dikke ijsplaat worden gedrild. De werken zullen in juni 2020 van start gaan.
Beyond Epica heet het project en het wordt gesponsord door de Europese Commissie. Die zou maar liefst 11 miljoen euro in het project pompen.
15 jaar geleden slaagden wetenschappers van Epica er al in om ijs te vinden van 800.000 jaar oud. Dat toonde een heel nauwe relatie tussen het niveau van CO2 en de temperatuur op aarde. “We kwamen toen ook te weten dat de concentraties van broeikasgassen die we vandaag kennen, veel hoger liggen dan ze de afgelopen 800.000 jaar ooit geweest zijn”, aldus professor kwarternaire wetenschappen Raimund Muscheler van de universiteit van Lund in Zweden in de Britse krant The Guardian.
Muscheler houdt zich bezig met de studie van het Kwartair, de jongste en tegelijk kortste periode in de aardgeschiedenis, die de jongste 2,6 miljoen jaar overspant. (lees hieronder verder)
Getty Images
Hoe het komt dat het ijs ons zo veel kan vertellen? Wel, ijsplaten worden gevormd door sneeuwval die jarenlang opbouwt. Elke keer het sneeuwt, wordt er een extra laagje gevormd. Die laagjes worden vervolgens samengeperst tot ijs door nieuwe lagen die erop vallen. In die sneeuw zitten echter ook luchtbellen, gassen en stofdeeltjes en die kunnen een beeld geven van de temperatuur, de atmosfeer en het klimaat op een bepaald moment in onze geschiedenis.
Grote verandering
“Ruwweg een miljoen jaar geleden deed er zich een grote verandering in het klimaatsysteem van de Aarde voor”, aldus glacioloog Poul Christoffersen van de universiteit van Cambridge. “Die wordt de Mid-Pleistocene Transitie genoemd. Ervoor kwamen ijstijden om de 40.000 jaar voor, erna om de 100.000 jaar. Als we voor het eerst ijs zouden kunnen vinden dat meer dan een miljoen jaar oud is, kan ons dat iets leren over hoe het klimaat vroeger werkte en wat die Transitie veroorzaakt kan hebben. Het zou te maken kunnen hebben met broeikasgassen zoals CO2, maar dat weten we niet. Als dat zo is, betekent het dat die stoffen het klimaat op Aarde echt heel dramatisch kunnen veranderen.”
NASAEen meanderende bedding van een oude rivier op Mars. De foto werd ingekleurd om hoogteverschillen aan te duiden: blauw is laag, geel is hoog.
WETENSCHAPMars is vandaag koud en droog, met een ijle atmosfeer. Maar ooit - en minder lang geleden dan gedacht - stroomden er grote, woeste rivieren op de rode planeet. Ze waren dubbel zo breed als de rivieren op aarde, ontdekten wetenschappers van de universiteit van Chicago.
De conclusies maken het niet makkelijker voor onderzoekers die Mars’ drastische transitie van de natte naar de droge periode bestuderen. Die zou tot later in de geschiedenis van de planeet hebben geduurd dan tot nu toe gedacht. Met andere woorden: er was tot minder lang geleden dan gedacht water op Mars, tot het allerlaatste moment van de natte periode. Tussen 3,6 en 1 miljard jaar geleden stroomde dagelijks 3 tot 20 kg water per vierkante meter door de rivierbeddingen over de hele planeet verspreid. De nieuwe studie schat het nu op 1 miljard jaar geleden en zelfs nog later. Of: minstens 1 miljard jaar recenter dan vorige berekeningen.
Edwin Kite en zijn team onderzochten meer dan 200 oude, al lang opgedroogde rivierbeddingen op Mars aan de hand van foto’s gemaakt met NASA’s Mars Reconnaissance Orbiter (MRO), die rond de planeet cirkelt. De diepe geulen op de foto’s bevatten informatie over het water dat er ooit doorstroomde en over de klimatologische omstandigheden waarin dat gebeurde. De grootte van de beddingen wijst op een continue eerder dan op een tijdelijke waterstroom enkel ’s middags.
AP
De gemiddelde dagtemperaturen lagen dus boven het vriespunt, wat dan weer een sterk broeikaseffect suggereert. “Maar dat wordt niet gestaafd door de bestaande modellen van Mars’ klimaatveranderingen”, zegt de studie. De atmosfeer van Mars was vroeger zo dik dat er maar een derde van zonnestralen die wij nu op de aarde ontvangen doorkwam. Onvoldoende voor vloeibaar water.
Als de vooropgestelde periodes van stromende rivieren op Mars kloppen, dan zou dat kunnen betekenen dat de atmosfeer van de rode planeet sneller verdween dan eerder werd gedacht. Uit vorige studies bleek dat de verdunning 4 miljard jaar geleden zou zijn ingezet en zo zou hebben geleid tot het geleidelijk uitdrogen van de rivieren. De nieuwe studie plaatst dat uitdunnen van de Martiaanse atmosfeer nu miljarden jaren later.
Kite schuift nog een andere optie naar voren: mogelijk versprong het klimaat op Mars herhaaldelijk als een op/aan-knop van droge naar natte periodes.
WETENSCHAPVoor het eerst is fysiek bewijs geleverd dat een verwoestende vloedgolf op de meteorieteninslag op het Mexicaanse schiereiland Yucatan 66 miljoen jaar geleden volgde. Het leven op aarde kwam grotendeels door deze ramp aan het einde. Het bewijs werd na een onderzoek in een gesteentelaag in Noord-Dakota (VS) gevonden. Dat meldt geoloog Johan Vellekoop (KU Leuven/VUB), die als postdoctoraal onderzoeker meewerkt aan de studie.
De inslag van de 10 kilometer brede meteoriet veroorzaakte verschillende zware aardbevingen. Tot hiertoe waren er weinig fysieke bewijzen dat die meteorieteninslag vloedgolven teweeggebracht zou hebben. Uit de studie blijkt dat de gesteentelaag in Noord-Dakota gevormd werd door een vloedgolf die binnen enkele uren na de meteorieteninslag het land in de omgeving overspoelde. De gesteentelaag lag zo’n 3.000 kilometer ten noorden van de krater.
In de gesteentelaag werden honderden fossielen gevonden van vissen en dinosauriërs, tot bomen en haaientanden. “In de kieuwen van de vissen bevonden zich tektieten, fragmenten aards gesteente die door de inslag van de meteoriet gesmolten zijn en in de ruimte werd gekatapulteerd. Tijdens hun val naar de aarde stollen ze weer. Ook in de hars van fossiele bomen vonden we zulke tektieten terug. Deze vondsten bewijzen dat de dier- en plantensoorten gesneuveld zijn als rechtstreeks gevolg van de meteorieteninslag”, aldus Vellekoop.
De resultaten van de studie zullen op 1 april in het vakblad PNAS gepubliceerd worden.
WETENSCHAP & PLANEET NASA-ingenieurs zijn erin geslaagd om een helikopter te laten vliegen in omstandigheden die vergelijkbaar zijn met de condities op Mars. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie wil de kleine helikopter volgend jaar met de Mars 2020 Rover-missie naar de rode planeet sturen.
De dichtheid van de atmosfeer op Mars is ongeveer 1 procent van die op aarde. Om de 1,8 kilo zware helikopter te testen, zouden de onderzoekers het toestel op een hoogte van 30.480 meter moeten laten vliegen, wat verre van praktisch is. NASA koos er daarom voor om de omstandigheden op Mars na te bootsen in de JPL Space Simulator in Pasadena, Californië. In deze simulator vonden op verschillende dagen twee succesvolle testvluchten plaats, zo laat NASA weten op zijn website.
De atmosfeer van Mars heeft niet alleen een andere dichtheid dan die op aarde, ook de temperatuur is er veel lager; tot -90 graden Celsius. Om de omstandigheden op Mars na te bootsen, werd de JPL Space Simulator, een cilinder met een diagonaal van 7,62 meter, eerst vacuüm gezogen. De stikstof en de zuurstof werden vervolgens vervangen door koolstofdioxide, het belangrijkste bestanddeel van de atmosfeer van Mars.
NASA
Testcase
Als alles volgens plan verloopt, wordt de Mars-helikopter in juli 2020 gelanceerd, samen met de Mars 2020 Rover. De landing op Mars, waarbij de helikopter onder de ‘buik’ van de rover hangt, is gepland voor februari 2021. De eerste testvlucht op de rode planeet, waarbij de heli tot anderhalve minuut in de lucht blijft, volgt enkele maanden later.
Na de landing op Mars dient de helikopter vooral als testcase voor toekomstige ’unmanned aerial vehicles’of uav’s. De Rover 2020 gaat de gesteenten op de planeet bestuderen, onder meer door via boringen monsters te verzamelen.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
