The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
WETENSCHAPHet Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA stelt de lancering van zijn gloednieuwe Marsrobot Perseverance – het middelpunt van de veelbelovende Marsmissie – met enkele dagen uit. Dat is te wijten aan problemen met de Atlas-V draagraket.
Het is niet de eerste keer dat de lancering wordt uitgesteld. Dat gebeurde driemaal: de ene keer voor een defect, nog een andere keer voor een verontreinigingsprobleem. Dit keer wordt de lancering met enkele dagen uitgesteld, de lanceerdatum schuift op van 17 juli naar 30 juli. En veel langer kan die overigens niet uitgesteld worden, gezien het lanceervenster nauw is en tot 15 augustus loopt.
Zolang de Marsrover binnen dat lanceervenster gelanceerd wordt, zal hij in februari 2021 op de rode planeet landen. Daar moet de Perseverance zoeken naar sporen van vroeger microbiologisch leven. Bovendien moet de robot het klimaat en de geologie van onze buurplaneet onderzoeken, door het nemen van stalen van stenen en stof. De missie moet tevens toelaten nieuwe technologie voor toekomstige onbemande en bemande missies naar Mars te testen.
Wetenschappers willen ook meer leren over het ontstaan van het universum.
Photo NewsArtistieke impressie van een lichtrijke blauwe variabele ster in het Kinman-dwergstelsel.
WETENSCHAPWaar is toch die massarijke ster gebleven, een ster maar liefst 2,5 miljoen keer helderder dan de zon? Astronomen staan versteld. In 2011 hadden collega’s de ster ver weg in het Kinman-dwergstelsel nog - indirect - gespot, vorig jaar was ze plots verdwenen. Mogelijk is de ster ingestort tot een zwart gat, zónder voorafgaande supernova-explosie. “Dat zou dan de eerste directe waarneming zijn van een monsterster die zijn leven op deze manier afsluit”, weet de Ierse onderzoeksleider, Andrew Allan.
Doctoraatsstudent Andrew Allan van het Trinity College Dublin in Ierland en zijn team vragen zich af waar de ster gebleven is die zich op zo’n 75 miljoen lichtjaar van ons bevindt - of bevond - in het Kinman-dwergstelsel in het sterrenbeeld Waterman. Collega-astronomen hadden de zware ster nog bestudeerd tussen 2001 en 2011. Hun waarnemingen deden veronderstellen dat de ster op haar laatste benen liep, maar een supernova kwam er kennelijk niet.
Het Kinman-dwergsterrenstelsel ligt op 75 miljoen lichtjaar en dat is te ver om aparte sterren te kunnen onderscheiden, maar astronomen kunnen wel de kenmerkende ‘handtekening’ van sommige ervan ontwaren. Het onderzoek tussen 2001 en 2011 liet zo het bestaan van een lichtsterke blauwe variabele ster vermoeden, ook hyperreus genoemd. Dit type is instabiel, met soms dramatische veranderingen in de helderheid en in de hoeveelheid licht die ze in verschillende golflengtes uitstralen. Maar zelfs dan laten ze sporen achter. Zoals deze ster, ongeveer 2,5 miljoen keer zo helder als de zon.
In 2019 wou het team van Andrew Allan meer te weten komen van hoe dat soort zeer massarijke sterren aan zijn einde komt. Maar zelfs met de Very Large Telescope (VLT) van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) konden ze de vroegere aanwijzingen die wezen op het bestaan van de bewuste ster niet meer terugvinden. “We stonden versteld: de ster was weg”, aldus Allan. Wat was er gebeurd? “Het zou erg ongewoon zijn dat zo’n massarijke ster verdwijnt zonder een heldere supernova-explosie”, voegde hij eraan toe. “Mogelijk hebben we een van de meest massarijke sterren in het lokale heelal als een nachtkaars zien uitgaan”, zei teamlid Jose Groh, ook van het Trinity College Dublin.
De gegevens van de oude waarnemingen wezen op gigantische erupties, waarbij materiaal van de ster verloren gaat. Die moeten ergens na 2011 opgehouden zijn. Zulke uitbarstingen zijn niet ongewoon voor lichtsterke blauwe variabele sterren, die zo in korte tijd veel massa verliezen, waardoor hun helderheid fel toeneemt.
EPAHet sterrenbeeld Waterman.
In dit geval zou de bewuste zware ster door de uitbarstingen kunnen zijn getransformeerd in een minder heldere ster, die bovendien nog eens deels verduisterd kan zijn door stof. Dat zou een reden - waarschijnlijk de meest plausibele - kunnen zijn waarom de ster verdwenen lijkt.
Een andere verklaring volgens het wetenschapsteam rond Allan is dat de ster wel degelijk is ineengestort tot een zwart gat, maar dan zonder dat er eerst een supernova-explosie plaatsvond. Dat zou uiterst zeldzaam zijn en indruisen tegen de huidige kennis over het einde van massarijke sterren die stelt dat zij hun bestaan wel degelijk afsluiten met een supernova.
De studie van het onderzoeksteam is gepubliceerd in de Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
WETENSCHAP & PLANEET Archeologen hebben een brede cirkel van diepe schachten ontdekt rond een oude nederzetting in de buurt van Stonehenge. Volgens de onderzoekers gaat het om “de grootste prehistorische structuur die ooit gevonden werd in het Verenigd Koninkrijk” en opent de ontdekking wellicht een pad naar nieuwe inzichten rond de oorsprong en de betekenis van het mysterieuze, prehistorische monument in Engeland.
De stenen cirkel in Stonehenge, waarvan de betekenis ondanks decennia van onderzoek nog onbekend blijft voor wetenschappers, is een van de beroemdste bezienswaardigheden van Groot-Brittannië. Het is een trekpleister voor toeristen en mensen die op zoek zijn naar spirituele verbindingen met de natuur.
De nieuwe ontdekking, beschreven als “verbazingwekkend” en “een technisch meesterwerk” door het team van archeologen van meerdere universiteiten dat aan het project deelnam, toont een gigantische schachtengordel met een diameter van 2 kilometer rond de nederzetting Durrington Walls. Elke schacht heeft een diameter van 10 meter en een diepte van meer dan 5 meter. In totaal zijn er 20 schachten gevonden, maar ze zouden er volgens de onderzoekers meer dan 30 kunnen zijn.
RVLinks bovenaan Stonehenge. Centraal de nederzetting Durrington Walls, met daarrond de schachtengordel.
De archeologische vindplaats ligt ongeveer 3 kilometer ten noordoosten van Stonehenge op Salisbury Plain, en er zijn aanwijzingen dat de schachten dateren uit dezelfde periode, zo’n 4500 jaar geleden.
Volgens de onderzoekers zou de complexiteit van de constructie het eerste bewijs zijn dat de vroegste inwoners van het Verenigd Koninkrijk - voornamelijk landbouwers - een manier gevonden hadden om te tellen.
Astronomen van de University of British Columbia (UBC) baseerden zich op gegevens van de Kepler-ruimtetelescoop om tot de schatting van zes miljard aardachtige exoplaneten in ons melkwegstelsel te komen. Het gaat om rotsachtige planeten van ongeveer dezelfde omvang als de aarde, die in de ‘bewoonbare zone’ rond een zonachtige ster cirkelen en die in theorie dus vloeibaar water kunnen herbergen. Met andere woorden: planeten waarop leven mogelijk zou zijn.
Co-auteur en astronoom aan de UBC, Jaymie Matthews, co-auteur van de nieuwe studie in The Astronomical Journal, legt uit dat er ongeveer 400 miljard sterren bestaan, waarvan zo’n zeven procent (28 miljard) van type G zijn. Rond ongeveer een vijfde daarvan kan een aardachtige exoplaneet cirkelen. “Dat betekent dat minder dan zes miljard sterren mogelijk aardachtige planeten in onze Melkweg hebben.”
Ruwweg is er volgens de berekeningen van de onderzoekers 18 procent kans dat zo’n aardachtige planeet rond een zonachtige ster - ook hoofdreeksster type G genoemd - zou draaien. Of nog: voor elke vijf van die zonachtige sterren in de Melkweg zou er één aardachtige planeet kunnen bestaan. Eerdere schattingen gingen uit van 0,02 potentieel leefbare planeten per zonachtige ster tot meer dan 1.
De nieuwe studie maakt een eerder lage schatting. “Mijn berekeningen zetten de bovengrens op 0,18 aardachtige planeten per type G-hoofdreeksster”, zegt hoofdauteur en UBC-onderzoekster Michelle Kunimoto. “Inschatten hoe vaak verschillende soorten planeten rond verschillende sterren voorkomen, kan een belangrijke invloed hebben op theorieën rond de vorming van planeten en hun evolutie, en kan toekomstige missies om exoplaneten te vinden helpen optimaliseren.”
De ruimtetelescoop Kepler is handig om planeten die op korte afstand rond hun ster draaien te ontdekken, maar minder geschikt om planeten op langere afstand ervan te spotten. De zogenaamde bewoonbare zone van sterren zoals onze zon ligt op een eerder grote afstand van de moederster en aardachtige exoplaneten zijn vrij klein. De Kepler-telescoop kan dus makkelijk heel wat aardachtige werelden missen. Nieuwe technologieën en instrumenten zullen in de toekomst dan ook een nauwkeurigere inschatting kunnen maken van het aantal aardachtige planeten in de kosmos. De schatting van zes miljard toont alvast aan dat de aarde en haar bewoners vermoedelijk niet zo uniek zijn.
WETENSCHAPEen kapotte voetbal. Daarop lijkt een mysterieus fossiel van 68 miljoen jaar oud dat werd aangetroffen op Seymour Island voor de kust van Antarctica. Maar nu blijkt dat het om een unieke vondst gaat: het fossiel is het op één na grootste ei dat ooit werd ontdekt en is mogelijk afkomstig van een zeereptiel uit het dinosaurustijdperk.
Het fossiele ei is 29 bij 20 centimeter groot en is daarmee net iets kleiner dan de eieren van de uitgestorven olifantsvogels die ooit op Madagascar leefden.
Lees ook
Ongewone activiteit in oude vulkanische regio nabij Belgische grens
Wilde vogels, krokodilachtigen en verscheidene dinosauriërs legden eieren met een harde schaal, maar het Antarctische ei had een zachte, perkamentachtige schaal. “Dit nieuwe ei is het allereerste fossiele ei van Antartica en het grootste zacht ei dat ooit werd ontdekt”, zegt Lucas Legendre, paleontoloog aan de Universiteit van Texas en hoofdauteur van het onderzoek dat werd gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature.
“Het ziet er een beetje uit als een platte voetbal: langgerekt, plat, met vele vouwen en plooien aan het oppervlak. Eén kant is platgedrukt, wat suggereert dat dit is waar het ei in contact kwam met de zeebodem. De eierschaal is erg dun en amper gemineraliseerd, zoals de eieren van hagedissen en slangen.”
via REUTERS
De enige wezens die destijds op Antarctica leefden en groot genoeg waren om zo’n ei te leggen, waren zeereptielen, zoals de mosasaurus (maashagedis) en de plesiosaurus. De aanname dat deze dieren geen eieren legden, maar hun jongen levend ter wereld brachten, komt met de nieuwe vondst op losse schroeven te staan.
“We vermoeden dat deze grote reptielen dezelfde voortplantingsstrategie hadden als levendbarende hagedissen en slangen, die eieren leggen met een erg dunne schaal die onmiddellijk na het leggen uitkomen”, aldus Legendre.
Er werden geen resten van een embryo aangetroffen in het ei en het skelet van de moeder kon niet gevonden worden om te identificeren wat voor dier het ei had gelegd. Mogelijke opties zijn mosasaurussoorten tot 15 meter lang en plesiosaurussoorten tot 10 meter lang, aldus Legendre.
ShutterstockMogelijk is het ei afkomstig van een plesiosaurus.
De mosasaurus en de plesiosaurus stierven uit met de andere dinosaurussoorten nadat een planetoïde zo’n 66 miljoen jaar geleden op de aarde insloeg.
Wetenschappers van de Universiteit van Chili en van het Chileense Natuurhistorisch Museum troffen het fossiel aan in 2011. Verbijsterd over hun vondst, noemden ze het aanvankelijk ‘The Thing’ (het ding, red.) naar de titel van een science-fictionfilm. “Toen we toekwamen in het kamp, vroegen we aan de geologen die ons vergezelden of ze ooit iets dergelijks hadden gezien”, zegt Rodrigo Otero, paleontologisch onderzoeker van de Universiteit van Chili. “Hun verbijsterde gelaatsuitdrukking sprak boekdelen.”
WETENSCHAP In een nieuw onderzoek concluderen wetenschappers van de Britse universiteit van Nottingham dat er maar liefst 36 andere planeten in ons galactisch stelsel geschikt zijn voor de ontwikkeling van intelligent leven. Al zal het nog even duren voor we bezoek krijgen van buitenaardse wezens, want de dichtstbijzijnde planeet is 7.000 lichtjaar van ons verwijderd.
Hoofdonderzoeker en professor astrofysica Christopher Conselice licht toe: “Er zouden een tiental vormen van beschaving actief zijn in het Melkwegstelsel.” Dat is alleen in de veronderstelling dat het op planeten zoals de Aarde ongeveer vijf miljard jaar duurt voordat we van intelligent leven kunnen spreken.
Voor de studie gingen de onderzoekers terug naar de vergelijking van Drake: een wiskundige formule uitgevonden door Frank Drake in 1962. De formule onderzoekt hoeveel planeten in ons melkwegstelsel geschikt zijn voor een kans op intelligent leven. Daarvoor kijkt de rekensom naar hoeveel zonnen er zijn, hoeveel planeten rond andere sterren draaien en hoelang het duurt voordat leven evolueert en zo intelligent genoeg wordt voor ons om het waar te nemen.
(Lees verder onder de foto)
ThinkstockIllustratiefoto.
In die formule ontbraken tot nu toe nog een aantal belangrijke waarden, waardoor de rekensom nooit opgelost kon worden. De nieuwe data die de onderzoekers gebruikten, zou nu dus een geloofwaardiger resultaat moeten opbrengen.
Kans op contact blijft klein
Maar de kans dat we ooit in contact zullen komen met buitenaarde leven blijft enorm klein. De dichtstbijzijnde planeet ligt 7.000 lichtjaar van ons weg. Ter vergelijking: de maan ligt ongeveer 1,3 lichtseconden weg, mars ongeveer 22 lichtminuten. Om 7.000 lichtjaar af te leggen zouden we met de snelheid van de maanlandingsmissie Apollo 11 meer dan 180 miljoen jaar onderweg zijn.
Bovendien schijnt het onderzoek niet alleen licht op andere beschavingen, maar leert het ons ook bij over het leven op onze planeet. “Als intelligent leven vaker voorkomt in het heelal, betekent het dat wij ook nog lang zullen meegaan. Maar als er geen andere beschavingen zijn, is dat ook slecht nieuws voor ons bestaan. Door het zoeken naar buitenaards leven ontdekken we ook dus onze toekomst en ons eigen lot”, aldus Conselice.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
15-06-2020
Belgisch instrument ontdekt groene gloed rond Mars - HLN.be
Belgisch instrument ontdekt groene gloed rond Mars - HLN.be
Getty
WETENSCHAP & PLANEETEen ruimtesonde die sinds oktober 2016 rond Mars draait, heeft een groene gloed waargenomen in de atmosfeer van de planeet. Het gaat om oplichtend zuurstof, een verschijnsel dat wij op aarde kennen als poollicht. Het is de eerste keer dat het wordt gezien op een andere planeet dan de onze. Met dank aan een Belgisch instrument aan boord van de ExoMars Trace Gas Orbiter (TGO).
De ruimtesonde maakt deel uit van een Europees-Russische Marsmissie. Volgens het Europese ruimteagentschap ESA is de waarneming een primeur.
“Een van de helderste emissies van poollicht op aarde ontstaat als zuurstofatomen licht van een bepaalde golflengte uitstoten. Dat werd nooit eerder waargenomen rond een andere planeet”, aldus Jean-Claude Gérard van de Universiteit van Luik, een van de wetenschappers achter een nieuwe studie in het wetenschappelijke tijdschrift Nature Astronomy. “Wetenschappers vermoedden dat de uitstoot ook bestond op Mars. Dankzij de TGO hebben we die eindelijk waargenomen.”
Daarvoor werd een Belgisch instrument gebruikt, de NOMAD (Nadir and Occultation for Mars Discovery). “Bij eerdere observaties die recht op het oppervlak van Mars gericht waren, zagen we geen groene gloed”, aldus Ann Carine Vandaele van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Ruimte-Aeronomie (BIRA), dat gespecialiseerd is in atmosfeeronderzoek. “Daarom besloten we het instrument te richten op de ‘rand’ van Mars, zoals bij beelden van de aarde die vanuit het internationaal ruimtestation ISS genomen worden.”
Tussen 24 april en 1 december 2019 werden hoogtes van 20 tot 400 kilometer boven het oppervlak van Mars gescand. Bij de analyse van de datasets werd elke keer de groene zuurstof-uitstoot teruggevonden. De emissie bleek het sterkst te zijn op een hoogte van 80 kilometer en was afhankelijk van de veranderende afstand tussen Mars en de zon.
Schat aan informatie
De studie van de gloed in de atmosfeer van planeten kan een schat aan informatie geven over de samenstelling en de werking van de atmosfeer. Het kan onthullen hoe energie afgezet wordt door het licht van de zon en de zonnewind, de stroom van geladen deeltjes die uit onze zon komt.
Kennis van de atmosfeer van Mars is niet alleen interessant voor de wetenschap, maar ook voor toekomstige missies naar de Rode Planeet. De dichtheid van de atmosfeer beïnvloedt bijvoorbeeld de weerstand die satellieten ondervinden, en parachutes die instrumenten naar de oppervlakte van Mars brengen.
MILIEUUit nieuw onderzoek van Amerikaanse wetenschappers blijkt dat in 11 nationale parken in de Verenigde Staten afgelopen jaar zo’n 1.000 ton microplastic uit de lucht viel. Dat is ongeveer gelijk aan 120 miljoen plastic flesjes. Het plastic komt er via wind en regen terecht. Tegen 2025 verwachten de wetenschappers dat er 11 miljard ton plastic in de natuur verspreid zal zijn.
Microplastics zijn kunststofdeeltjes die kleiner zijn dan 5 millimeter die het meest gebruikt worden in het maken van kleding. De onderzoekers namen 14 maanden lang staaltjes van regenwater en de lucht en kwamen zo terecht bij het verontrustende cijfer. “Het getal was zo hoog, het is schokkend”, kadert hoofdonderzoeker Janice Brahney van de Utah State University.
Om de stalen te verzamelen, gebruikten de onderzoekers emmers met sensoren die automatisch opengingen of sloten. Als het regende, ging de emmer die het water moest verzamelen open en de emmer die luchtstalen moest nemen, sloot zich.
Gevaarlijker dan zure regen
De plastic regen zou mogelijk nog gevaarlijker zijn voor de natuur dan zure regen. Die soort neerslag ontstaat wanneer stikstofdioxide en zwaveldioxide zich mengen in de wolken. Maar de plastics zouden ondertussen al overal ter wereld verspreid zijn, terwijl er op dit moment geen manier is om de gebieden ervan te zuiveren. Bovendien vergaat het microplastic niet, maar breekt het af in nog kleinere deeltjes: nanoplastic.
Voorlopig is het nog niet duidelijk wat het effect van het plastic in de natuur precies is. “De chemicaliën die aan het plastic verbonden zijn, kunnen een negatief effect hebben op de aarde. Veel ervan is nog theoretisch, we moeten het nog verder onderzoeken”, klinkt het bij Steve Allen, microplastic onderzoeker aan de universiteit van Strathclyde.
WETENSCHAP De NASA zal op 17 juli zijn nieuwe Marsrobot Perseverance lanceren, zo heeft het Amerikaanse ruimtevaartbureau in de nacht van woensdag op donderdag bekendgemaakt.
De Marsverkenner moet die dag om 15.15 uur met een Atlas-V draagraket van op Cape Canaveral in Florida vertrekken. Indien het die dag niet lukt, moet de zowat een ton wegende robotjeep ter grootte van een kleine wagen drie weken wachten op een nieuwe poging om uiteindelijk in februari 2021 op de rode planeet te kunnen landen.
De Perseverance moet zoeken naar sporen van vroeger microbiologisch leven. Bovendien moet de robot het klimaat en de geologie van onze buurplaneet onderzoeken, door het nemen van stalen van stenen en stof. De missie moet tevens toelaten nieuwe technologie voor toekomstige onbemande en bemande missies naar Mars te testen.
NASA✔@NASA
Our Mars rover @NASAPersevere is scheduled to launch July 17 at 9:15am ET. Credentials are now open to a limited number of media:
thinkstockDe ozonlaag beschermt het leven op aarde tegen schadelijke stralingen.
WETENSCHAPOnze planeet heeft vijf grote massa-extincties gekend. Een daarvan is de Laat-Devonische extinctie, die zo’n 359 miljoen jaar geleden plaatsvond. De oorzaak wordt doorgaans gezocht in een meteorietinslag, maar uit een nieuwe studie blijkt dat de snelle klimaatopwarming en het wegvallen van de beschermende ozonlaag aan de basis liggen. De wetenschappers waarschuwen voor een gelijkaardig scenario als we de huidige opwarming van de aarde niet onder controle krijgen.
De bekendste massa-extinctie in de geschiedenis van de aarde is die van 66 miljoen jaar geleden, toen de dinosauriërs werden uitgeroeid. De minder gekende Laat-Devonische massa-extinctie vond veel vroeger plaats: de belangrijkste uitsterving toen gebeurde vlak voor de Devoon-Carboon-grens, ongeveer 359 miljoen jaar geleden. De Laat-Devonische massa-extinctie had vooral fatale gevolgen voor dieren die in het water leefden en voor planten.
Meestal wordt uitgegaan van een meteorietinslag die net voor de overgang van het Devoon naar het Carboon de enorme extinctie van heel wat mariene en plantensoorten veroorzaakte. Maar sommige microscopisch kleine sporen (voortplantingscellen) van varenachtige planten, ontdekt in gesteenten uit het oosten van Groenland, bleken misvormd te zijn, zo stelt het nieuwe onderzoek dat gepubliceerd is in Science Advances. Volgens de wetenschappers bewijst de beschadiging van het DNA van de planten dat “de hele ozonbescherming verdwenen was”. De verhoogde UV-B-straling wijst immers op een snelle en dramatische verdunning van de ozonlaag, de laag die het leven op aarde beschermt tegen schadelijke stralingen van de zon, zoals tegen UV-straling. Door het wegvallen van die beschermende ozonlaag werd het leven op onze planeet blootgesteld aan een explosie van ultraviolette straling die mutaties veroorzaakte.
Wetenschappers gaan doorgaans uit van twee mogelijke oorzaken van uitroeiingsgebeurtenissen: enorme vulkaanuitbarstingen of meteorietinslagen. Uit kwikgegevens leidt de nieuwe studie af dat er in dit geval geen vulkaanuitbarstingen op planetaire schaal plaatsvonden, in tegenstelling tot bij andere massa-extincties. De massa-extinctie van 359 miljoen jaar geleden zou wél te maken hebben gehad met de grote klimaatopwarming, die een einde maakte aan de intense laatste ijstijdcyclus in het Devoon. De onderzoekers waarschuwen dan ook voor mogelijk gelijkaardige, dramatische gevolgen van de huidige snelle klimaatverandering, waarvoor de mens zélf verantwoordelijk is. “Ozonverlies tijdens de snelle opwarming van de aarde is een proces dat inherent is aan het systeem, met de onvermijdelijke conclusie dat we alert moeten zijn voor zo’n gebeurtenis in de toekomst van onze opwarmende wereld”, klinkt het.
WETENSCHAP & PLANEETDe Europese zonneverkenner Solar Orbiter zal de komende dagen de staarten van de komeet ATLAS doorkruisen. Dat heeft het Europese Ruimtevaartbureau ESA gemeld. Hoewel het onbemande ruimtetuig op dit moment geen wetenschappelijke data zou verzamelen, hebben missiedeskundigen ervoor gezorgd dat de vier belangrijkste instrumenten tijdens de unieke gebeurtenis actief worden.
De Solar Orbiter werd gelanceerd op 10 februari. Sindsdien hebben wetenschappers en ingenieurs, met uitzondering van een korte onderbreking als gevolg van de coronapandemie, een reeks tests en opstellingsroutines uitgevoerd die bekendstaan als ‘ingebruikname’.
De einddatum voor deze fase is 15 juni, zodat het ruimtetuig twee dagen later volledig functioneel kan zijn tijdens zijn eerste passage vlakbij de zon ofwel perihelium. De ontdekking van deze onverwachte ontmoeting met de komeet maakte de zaken echter dringender.
Rustig vliegen door de staart van een komeet is volgens ESA een zeldzame gebeurtenis voor een ruimtemissie, iets waarvan wetenschappers weten dat het nog maar zes keer eerder is gebeurd voor missies die niet specifiek op kometen jagen. Al deze ontmoetingen zijn pas achteraf ontdekt met behulp van de data van het ruimtetuig. De aankomende doorsteek van Solar Orbiter is de eerste die van tevoren wordt voorspeld.
De eigenlijke missie van de Solar Orbiter is nieuwe informatie te vergaren over de zon, onder meer door beelden te maken van de noord- en zuidpool van die ster. Vermoed wordt dat die polen een rol spelen in het ontstaan van zonnevlammen, die de elektronica hier op Aarde kunnen verstoren.
Het gaat om een gezamenlijk project van de NASA en het Europese ruimtevaartagentschap ESA, waarbij ook een prominente rol is weggelegd voor de Koninklijke Sterrenwacht van België. De sonde omvat immers de EUI-telescoop van de Koninklijke Belgische Sterrenwacht en het Centre spatial de Liège.
SpaceXAstronauten Bob Behnken (links) en Doug Hurley.
WETENSCHAP & PLANEETAlle ogen in de ruimtevaart zijn morgen gericht op het Kennedy Space Center in Cape Canaveral, Florida. Voor het eerst in bijna tien jaar worden daar twee Amerikaanse astronauten vanop eigen bodem de ruimte in geschoten. En voor het eerst in bijna veertig jaar zal dat met een gloednieuw toestel gebeuren: de Crew Dragon van SpaceX, het ruimtevaartbedrijf van Tesla-baas Elon Musk. Boezemvrienden Bob Behnken (49) en Doug Hurley (53) zijn de twee astronauten die de nu al legendarische vlucht zullen maken. Een vlucht die wel niet zonder risico’s is, zo berekende de NASA.
Als het weer het toelaat, zal de Crew Dragon woensdag om 22.33 uur (Belgische tijd, 16.33 uur in Florida) aan zijn eerste bemande ruimtereis beginnen. Dat zal gebeuren vanop lanceerplatform 39A, waar ook Neil Armstrong in 1969 vertrok naar de maan. Het is van 8 juli 2011 geleden dat er nog astronauten vanop Amerikaanse bodem naar de ruimte gestuurd werden. Toen vond de laatste missie plaats van het Spaceshuttleprogramma, dat in 1981 begon met de lancering van de Columbia. De laatste missie werd uitgevoerd door het ruimteveer Atlantis.
De Crew Dragon luidt een heel nieuwe periode in. SpaceX en vliegtuigbouwer Boeing kregen maar liefst 7,8 miljard dollar van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA om een opvolger voor de Spaceshuttle te ontwerpen. SpaceX was als eerste klaar. In maart vorig jaar slaagde al een eerste onbemande vlucht met de Crew Dragon naar het internationaal ruimtestation ISS en nu is het tijd voor een bemande vlucht. Aan boord: Bob Behnken (49) en Doug Hurley (53).
De twee zijn boezemvrienden en hebben er al allebei twee missies met een Spaceshuttle opzitten. Behnken (die afkomstig is uit Missouri) en Hurley (die van New York is) ontmoetten elkaar 20 jaar geleden tijdens hun opleiding bij de NASA. Ze maakten deel uit van NASA Astronaut Group 18, een groep van 17 ruimtevaarders die in 2000 met hun training begonnen. Ze trouwden allebei met een collega-astronaut: Behnken met Megan McArthur en Hurley met Karen Nyberg.
NASADoug Hurley en Bob Behnken aan het lanceringsplatform.
In 2015 werden ze geselecteerd voor de eerste bemande missie van de Crew Dragon en sindsdien zijn ze nog onafscheidelijker. Hurley (een gepensioneerd kolonel bij de marine) zal verantwoordelijk zijn voor de lancering en de terugkeer op aarde van het toestel. Behnken (een ingenieur en kolonel bij de luchtmacht) zal het dokken van de Crew Dragon aan het ISS in goede banen leiden.
Hoe geolied het team is, bleek onder meer op een persconferentie afgelopen vrijdag. Daarop werd niet alleen duidelijk hoe goed de twee technisch op elkaar zijn ingespeeld, maar ook hoe goed ze persoonlijk met elkaar kunnen opschieten. Getuige de grapjes die over en weer vlogen. Zo gaf Behnken toe dat Hurley gevoeliger is voor hygiëne en beter is in Trivial Pursuit.
SpaceXZo zal het er in de ruimtecapsule uitzien.
SpaceX
Een beeld van een controlekamer.
Normaal gezien passen er zeven bemanningsleden in de capsule, maar uit veiligheidsoverwegingen zullen nu maar twee astronauten de eerste bemande vlucht maken. De NASA maakte in de aanloop naar de lancering ook een berekening van hoe riskant de missie exact is.
Aan de nieuwssite Business Insider vertelde de ruimtevaartorganisatie dat er een kans is van 1 op 60 dat de missie mislukt zonder dat de bemanning daarbij omkomt. De kans dat de bemanning van de Crew Dragon het niet overleeft, is 1 op 276. En dat blijken beide astronauten prima te vinden. Behnken en Hurley verklaarden al dat ze zich “erg comfortabel” voelen bij de risico’s die ze lopen.
Zorgen
De vluchtleiding maakt zich overigens het meeste zorgen over ruimteafval en micrometeorieten die het toestel kunnen beschadigen. Daarom kreeg het ruimteschip extra bescherming aan de buitenkant. Het zal ook gefotografeerd worden vooraleer het weer vertrekt aan het ISS.
NASADe Crew Dragon is gemonteerd op de recycleerbare Falcon 9-raket.
Artistieke impressie van de in-flight abort test
Ter vergelijking: het risico op een fatale missie voor de bemanning van de Spaceshuttles van de NASA was 1 op 68. In totaal werden er 135 missies uitgevoerd met de vijf toestellen van het programma: Columbia, Challenger, Discovery, Atlantis en Endeavour. Twee daarvan liepen fataal af: op 28 januari 1986 ontplofte de Challenger iets meer dan een minuut na de lancering en op 1 februari 2003 onderging de Columbia hetzelfde lot door een beschadiging van het hitteschild bij de terugkeer in onze atmosfeer. Bij allebei de ongevallen kwamen zeven astronauten om het leven.
AP
Een beeld van de ontploffing van de Challenger in 1986.
AP
De bemanning van de Challenger: Ellison S. Onizuka, Christa McAuliffe, Francis R. Scobee, Judy Resnik (bovenaan van links naar rechts), Gregory Jarvis, Ronald E. McNair en Mike Smith (onderaan van links naar rechts).
BELGA/AFP
De verongelukte bemanning van de Columbia: Rick D. Husband, Kalpana Chawla, William C. McCool (vooraan van links naar rechts), David M. Brown, Laurel B. Clark, Michael P. Anderson en Ilan Ramon (achteraan van links naar rechts).
NASAEen recente vondst van een sterrenstelsel dat anderhalf miljard jaar na de oerknal ontstond, suggereert dat platte sterrenstelsels - zoals spiraalstelsel Messier 101, hier op de foto - al eerder ontstonden dan astronomen tot nog toe dachten.
WETENSCHAPAstronomen hebben dankzij radiogolven een sterrenstelsel ontdekt dat circa anderhalf miljard jaar na de oerknal ontstaan is. Dat staat te lezen in vakblad Nature. De vondst is des te opmerkelijker, omdat volgens de klassieke theorieën zo’n vroege ‘geboorte’ niet mogelijk was.
Lange tijd werd gedacht dat sterrenstelsels zoals de Melkweg geleidelijk aan ontstonden. Astronomen gingen er immers van uit dat heet kosmisch gas samenklonterde. Het duurde vervolgens zeker een paar miljard jaar vooraleer dat gas voldoende afgekoeld zou zijn om sterren te vormen.
De ontdekking van de ‘Wolfe-schijf’ lijkt die theorie nu echter naar de prullenbak te verwijzen. Het platte sterrenstelsel dook onverwacht op via de meetgegevens van de ALMA-telescoop, ’s werelds grootste ontvanger van kosmische radiosignalen. Opmerkelijk: het natuurfenomeen is ‘slechts’ anderhalf miljard jaar oud. Geen miljarden jaren dus.
Computersimulaties
“Volgens traditionele scenario’s kan dit sterrenstelsel helemaal niet bestaan”, zegt astronoom Marcel Neeleman van het Max Planck-instituut voor astronomie in de Duitse stad Heidelberg. Ter info: het heelal zelf bestaat al 13,8 miljard jaar.
Recente computersimulaties lijken het wel bij het juiste eind te hebben. Zij lieten uitschijnen dat zo’n schijfstelsel geboetseerd kan worden uit koud gas, een proces dat aanzienlijk korter duurt. “Maar niemand wist of die theorie echt klopte. Nu hebben we daar wel zekerheid over gekregen.”
Onder de indruk
Ook astronoom Joop Schaye (Universiteit Leiden) is onder de indruk van de vondst. “We hadden weet van stelsels die 3 miljard jaar na de oerknal ontstaan zijn, maar dit exemplaar is dus twee keer zo jong.”
En de toekomst oogt veelbelovend. “Normaal vinden we sterrenstelsels door te kijken naar het licht van hun sterren. Deze keer hebben onderzoekers net het tegenovergestelde gedaan: ze zochten naar licht dat verdween, door het gas dat zich tussen de sterren bevindt.”
“Met die techniek kunnen we in de toekomst misschien tientallen sterrenstelsels vinden die ook nog eens heel andere kenmerken hebben dan we gewend zijn. En dan kunnen sommige van onze huidige theorieën definitief op de schop.”
WETENSCHAP & PLANEET China wil in juli een missie naar Mars lanceren. Een vanop afstand bestuurbare robot moet het oppervlak van de rode planeet gaan verkennen, laat het bedrijf dat het project uitvoert weten. De Marsmissie is een van de vele projecten van China’s peperdure ruimteprogramma.
De missie naar Mars stond al een tijd op de agenda van de Chinese regering. De China Aerospace Science and Technology Corporation (CASC) heeft nu laten weten dat de missie binnen enkele maanden kan vertrekken. “Het grote project loopt volgens plan en we mikken op een lancering in juli”, liet CASC zondag weten.
De missie kreeg de naam Tianwen, wat letterlijk vertaald “vragen aan de hemel” betekent. Het project houdt in dat er een satelliet in een baan rond Mars gaat vliegen en dat een robot het landoppervlak van de planeet gaat verkennen en de bodem gaat analyseren. Het kost naar verwachting maanden om Mars te bereiken. De afstand van de aarde naar Mars bedraagt dan ook ruwweg 55 miljoen kilometer.
China voerde eerder al een soortgelijke maanmissie uit. In januari 2019 lieten de Chinezen als eersten een klein landvoertuig de duistere zijde van het maanoppervlak verkennen. De Verenigde Staten hebben intussen al vier verkenningsvoertuigen naar Mars gestuurd. De bedoeling is dat deze zomer een vijfde vertrekt, die ongeveer in februari volgend jaar moet aankomen. De Verenigde Arabische Emiraten willen hun eerste Arabische Marsmissie lanceren vanuit Japan op 15 juli.
Ruimtestation
Andere doelen van China zijn onder meer om Chinese astronauten op de maan te zetten en in 2022 een eigen ruimtestation te hebben. Het land wil zo op hetzelfde technologische niveau komen als de Verenigde Staten en haar status als wereldmacht onderstrepen.
Photo NewsLancering van een Chinese raket die gebruikt wordt bij de bouw van een Chinees ruimtestation.
WETENSCHAPDoor water te splitsen in waterstof en zuurstof kun je raketbrandstof maken. NASA wil daarom het water op de maan gebruiken zodat ze bij een bezoek aan de maan geen brandstof voor de terugweg mee hoeven te nemen. Dat schrijft het wetenschappelijke tijdschrift MIT Technology review.
Op de maan zijn veel waardevolle grondstoffen te vinden, zoals goud, platinum en andere zeldzame metalen. Dit soort metalen zijn vooral waardevol omdat ze in veel soorten elektronica worden gebruikt. Maar om op de maan te komen is vooral heel veel brandstof nodig.
De zwaartekracht van de aarde trekt zo hard aan een ruimtevoertuig dat er veel brandstof voor nodig is om op te stijgen en buiten de atmosfeer te geraken - en als je dan ook nog genoeg moet hebben voor de weg terug, moet je met een zware en volle tank op pad. Door op de maan een soort tankstation te bouwen bespaar je een hoop gewicht op de heenweg. Daarbij zou dit tankstation kunnen dienen als een belangrijke pitstop op weg naar andere planeten, zoals Mars.
APArchiefbeeld. In augustus 2019 lanceerde India een missie om maanwater in kaart te brengen. Maar door een defect aan de stuwmotoren crashte het ruimtevaartuig met hoge snelheid op de maan.
Internationale concurrentie
De Amerikanen van NASA zijn niet de enige geïnteresseerden voor een ‘permanent tankstation’ op de maan. Ook de European Space Agency ziet wel wat in een ‘maandorp’ met de mogelijkheid om metalen op te graven. Daarnaast is ook China is bezig met een onderzoek naar het water op de maan. In augustus 2019 probeerde een Indiase maanmissie tevergeefs om het water op de zuidpool van de maan in kaart te brengen. Door een defect aan de stuwmotoren crashte het ruimtevaartuig met hoge snelheid op de maan.
NASA probeert nu wettelijke afspraken vast te leggen om als eerste te kunnen bepalen wie het recht krijgt om op de maan metalen te delven.
Hoe win je water op de maan?
Het bereiken van water of metalen op de maan is overigens geen gemakkelijke opgave. Het is duur om er een groot team te laten rondlopen, maar robots krijgen het werk voorlopig ook nog niet gedaan.
Daarbij is de oppervlakte van de maan erg plakkerig waardoor apparatuur snel kapot gaat, en bevindt het water zich niet in meren, rivieren of zeeën zoals we dat op aarde gewend zijn. Op de maan bestaat water uit hele kleine, bevroren druppeltjes die zijn vermengd met de bodem. Het water moet dus eerst worden opgewarmd zodat het verdampt en kan pas daarna worden opgevangen. Volgens experts is het een kwestie van vallen en opstaan voor we op de maan op een efficiënte manier grondstoffen kunnen winnen.
AFPOnderzoekers onderzochten de bloei van “sneeuwalgen” op Anchorage Island, Antarctica.
MILIEUOp Antarctica kleuren grote stukken ijs groen, zo staat in een nieuwe studie in het wetenschappelijke tijdschrift Nature Communications te lezen. Volgens Britse onderzoekers is de opwarming van de aarde de oorzaak van de “groene sneeuw”.
Een onderzoeksteam van de Universiteit van Cambridge en de British Antarctic Survey heeft op basis van gegevens, verzameld door de Sentinel 2-satelliet van Space Agency, voor het eerst de totale hoeveelheid groene “sneeuwalgen” op Antarctica in kaart gebracht. Het fenomeen ontstaat doordat algen groeien op sneeuw.
“We weten nu waar de algenbloei zich bevindt. We zullen nauwlettend in het oog houden of het verder zal toenemen, zoals de modellen suggereren”, zegt onderzoeker Matt Davey. “Het is het begin van een nieuw ecosysteem”, klinkt het.
In totaal ontdekten de onderzoekers 1.679 bloemen van “sneeuwalgen” die een totale oppervlakte van 1,9 vierkante kilometer bedekken. Het fenomeen zou zelfs al zichtbaar zijn vanuit de ruimte. Het merendeel van de algen werd gevonden op kleine, laaggelegen eilanden rond het noorden van het Antarctisch Schiereiland. Daar is het warmer dan in de zuidelijker gelegen delen, waar er opvallend minder algen werden gedetecteerd.
Smeltende sneeuw
Wat de “sneeuwalgen” precies betekenen voor het klimaat, is momenteel nog niet duidelijk. Het onderzoeksteam schat dat de algenbloei jaarlijks 479 ton koolstofdioxide (CO2) uit de lucht opneemt. Dat zou overeenkomen met de uitstoot van ongeveer 875.000 autoritten, melden de onderzoekers. Dat lijkt veel, maar het is volgens het onderzoeksteam een vrij onbeduidende hoeveelheid. Het onderzoeksteam stelde ook vast dat de algen vooral opduiken binnen 5 kilometer van pinguïnkolonies. De uitwerpselen van die vogels lijkt het goed te doen als mest.
Op lange termijn kan de klimaatverandering problemen veroorzaken voor de algen, zo stellen de onderzoekers. De temperatuur kan zo hoog oplopen door de klimaatverandering dat de sneeuw op het Schiereiland volledig smelt. “Het hele ecosysteem kan crashen als er amper sneeuw ligt”, aldus Davey.
Groen is niet de enige opvallende kleur die opduikt op Antarctica. De onderzoekers willen ook kijken naar de opmars van rode en oranje algen, al zijn die wel moeilijker te zien vanuit de ruimte.
ThinkstockDe structuur van grafeen schematisch voorgesteld.
WETENSCHAPHet ruimtetuig van de toekomst kan zich misschien voortbewegen door een uitvinding uit Nederland. Grafeen, een stof waarvoor de Nijmeegse hoogleraar Andrey Geim in 2010 de Nobelprijs kreeg, is geschikt om er een zogeheten zonnezeil van te maken. Zo’n zeil wordt voortgeduwd door deeltjes van de zon.
Het Europese ruimtevaartbureau ESA heeft op Aarde experimenten gedaan met een zeil van grafeen. Dat zeil, 3 millimeter dun, werd in Bremen naar beneden geworpen in een 100 meter hoge toren waaruit alle lucht was gezogen. In dat vacuüm scheen een laserstraal op het zeil. Een straal van 1 watt zorgde er volgens ESA voor dat het zeil versnelde met het tempo van een lift.
De zon slingert constant lichtdeeltjes het heelal in. Fotonen, heten die. Als die tegen het zeil botsen, krijgt het vaartuig een duwtje. De kracht van zo’n duw is miniem, maar de duwtjes zijn onophoudelijk en er is weinig wrijving om terug te duwen. Het zeil zou dus steeds sneller moeten gaan. Het zeil zorgt ervoor dat er geen brandstof mee naar de ruimte hoeft. Een missie kan dan spotgoedkoop worden. Er zijn al meerdere zonnezeilen in een baan rond de Aarde geweest en Japan wil over een paar jaar richting Jupiter zeilen. Die missies maakten gebruik van een soort polyester, dat zwaarder is dan grafeen.
Grafeen is het dunste materiaal op aarde. Het is slechts één koolstofatoom dik, maar is sterker dan diamant.
AFPHandout picture released by the German Koerber Stiftung, taken in January 2009 in Manchester shows Dutch Professor Andre Geim, working in the Center for Mesoscience and Nanotechnology in Manchester. Andre Geim and Russian-British national Konstantin Novoselov, won the 2010 Nobel Physics Prize on October 5, 2010 for pioneering work on graphene, a form of carbon which conducts electricity, the Nobel jury said. AFP PHOTO HO / KOERBER-STIFTUNG / FRIEDRUN REINHOLD RESTRICTED TO EDITORIAL USE
WETENSCHAP & PLANEETDe maand mei is een van de beste maanden om prachtige dingen te zien aan de hemel. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA helpt ons op weg met enkele handige tips. Dit mag je niet missen.
NASA beseft dat we ons allemaal door moeilijke tijden moeten worstelen: “Velen blijven tegenwoordig thuis en het is normaal dat we ons een beetje opgesloten voelen”, luidt het op de website van NASA. “Als je merkt dat je je zo voelt, is dit misschien een goed moment om eraan te denken dat we ons in de ruimte bevinden en door het zonnestelsel cruisen op onze lichtblauwe stip, met een enorm driedimensionaal universum om ons heen.” Daarom gidst NASA ons graag door de belangrijkste bezienswaardigheden aan het firmament deze maand.
Een uur voor zonsopgang is een van de belangrijkste momenten voor sterrenkijkers. In het zuiden zijn op dat moment prachtige dingen te zien. Het dichtste hemellichaam is uiteraard de maan op zo’n 384.000 kilometer van de aarde. Mars, Jupiter en Saturnus liggen op enkele honderden miljoenen kilometers afstand en zijn mogelijk ook zichtbaar, afhankelijk van eventuele bewolking en lichtvervuiling. Ook Altair en Fomalhaut zijn mogelijk te zien, sterren op respectievelijk op 17 en 25 lichtjaren van de aarde. Het verste hemellichaam dat mogelijk zichtbaar is, is de Antares, een gigantische rode ster op 554 lichtjaren van de aarde. Op donkere plekken is mogelijk ook de wolk van de melkweg zichtbaar op dat moment.
Op de onderstaande afbeelding toont NASA waar je moet kijken, één uur voor zonsopgang.
NASAOp deze illustratie toont NASA wat de hele maand mei zichtbaar is in het zuiden, één uur voor zonsopgang.
’s Avonds
Een uur na zonsondergang moet je naar het westen kijken. Het dichtste zichtbare hemellichaam is dan Venus, op zo’n 56 miljoen kilometer van de aarde. Op 9 lichtjaren afstand ligt Sirius, de meest heldere ster aan de hemel. In mei zijn mogelijk ook andere heldere sterren zichtbaar die zich op enkele tientallen lichtjaren van de aarde bevinden. En nog verder ligt Betelgeuze, een gigaster op zo’n 500 lichtjaren van de aarde. Op donkere plekken zie je mogelijk ook de wolk van de melkweg.
Op de onderstaande afbeelding toont NASA waar je moet kijken, één uur na zonsondergang.
NASAOp deze illustratie toont NASA wat de hele maand mei zichtbaar is in het westen, één uur na zonsondergang.
“Als je naar het westen kijkt in de avondhemel van mei, bedenk dan hoe je naar buiten kijkt door de schijf van ons sterrenstelsel, naar de buitenranden, duizenden lichtjaren van de aarde verwijderd”, besluit NASA.
TwitterKomeet Swan is de aarde gepasseerd en nadert de zon.
WETENSCHAP & PLANEETKrijgen we opnieuw spektakel aan de hemel? Die kans zit erin, met de komst van komeet Swan. Het hemellichaam, dat vorige maand ontdekt werd door een Australische amateurastronoom, komt steeds dichter bij de zon. Een logisch gevolg is dat de zichtbaarheid steeds groter wordt. Rond 25 mei zouden de omstandigheden het meest ideaal zijn, maar de kans is groot dat u zelfs dan een verrekijker zult nodig hebben. Cruciale voorwaarde is ook dat het natuurfenomeen tot die tijd niet uit elkaar valt.
Liefhebbers van de ruimte kunnen wel een telescoop bovenhalen. De komeet was al een tijdje te bewonderen in het zuidelijke halfrond, vanaf nu zou het verschijnsel ook in onze contreien zichtbaar moeten worden.
Voorlopig lukt dat enkel vroeg in de ochtend. U moet dan tussen het noordoosten en noordwesten kijken, naar de sterrenbeelden Perseus en Driehoek. De komeet zal niet heel hoog aan de hemel komen, dus zorg voor een plek met een lage bebouwing. Vanaf 21 mei wordt Swan ook ’s nachts zichtbaar, met een piek rond 1.30 uur. De afstand tot de aarde wordt nooit kleiner dan 83 miljoen kilometer.
Tot 100 miljoen kilometer
De kern van een komeet bestaat uit ijs en stof dat samenklontert tot een soort van gruis. Wanneer zo’n ‘vuile sneeuwbal’ dichter bij de zon komt, start de opwarming. Het ijs begint te sublimeren, waardoor een gaswolk en verschillende staarten ontstaan. De stofstaart is meestal 1 tot 10 miljoen kilometer lang, de plasmastaart kan wel 100 miljoen kilometer lang worden.
Kometen zijn over het algemeen het helderst wanneer ze dicht bij de zon staan. Maar daar schuilt ook net het gevaar: als de gassen te hard opwarmen, kan de materie in verschillende fragmenten losbarsten en wordt de stofstaart onzichtbaar. Dat lot was vorige maand nog komeet Atlas beschoren.
De mate van zichtbaarheid is heel moeilijk te voorspellen. Uiteraard speelt de bewolking een rol, maar een komeet kan ook zomaar in de schittering van de zon ‘verdwijnen’. Het magnitudecontrast - het cijfer dat aan die zichtbaarheid gegeven wordt - schommelt voor 24 mei rond +3,2. Pas als die waarde onder de 0 gaat, wordt een object met het blote oog zichtbaar. Een verrekijker zou in deze omstandigheden wel nog volstaan.
“Als we een waarde van +4 halen, zullen we ons gelukkig mogen prijzen”, tempert de Britse komeetexpert Nick James echter de verwachtingen. “De komeet lijkt voorlopig niet meer helderder te worden, maar dat kan ineens wel weer opflakkeren. Misschien heeft Swan nog wel een verrassing voor ons in petto, we blijven het sowieso in de gaten houden.”
In realiteit zal Swan ook niet zo fel schitteren als op de foto’s. “Die plaatjes zijn genomen terwijl de komeet aan het uitbarsten was, met een pikdonkere hemel op de achtergrond. Meer ideale omstandigheden bestaan er niet”, klinkt het. Drie weken geleden werden onze avonden nog opgevrolijkt door de spectaculaire Starlink-trein van Elon Musk.
AFP PHOTO /EUROPEAN SPACE AGENCY/HUBBLE/NASAIllustratiebeeld, gemaakt door de de Hubble-telescoop.
WETENSCHAP Een internationaal team van astronomen, onder leiding van Jacques Kluska van het Instituut voor Sterrenkunde van de KU Leuven, is er voor het eerst in geslaagd om vijftien beelden vast te leggen van de binnenste randen van planeetvormende fracties rond jonge sterren op honderden lichtjaren van onze planeet. De beelden zijn belangrijk voor de studie van de vorming van planetenstelsels.
Om te begrijpen hoe planetenstelsels gevormd worden, moet gekeken worden naar hun ontstaan. Een jonge ster wordt gevormd als gas en stof opeenhopen in een interstellaire wolk, waarbij een deel blijft cirkelen in een baan rond de ster. De stofdeeltjes kunnen uitgroeien tot grotere lichamen, wat uiteindelijk leidt tot de vorming van planeten. Zo veronderstellen wetenschappers dat rotsachtige planeten zoals de aarde zich vormen in de binnenste regio’s van protoplanetaire schijven, minder dan vijf keer de afstand van de aarde tot de zon verwijderd van de ster waarrond de schijf is gevormd.
Om dit proces te bestuderen zijn meer precieze beelden nodig dan die die tot nog toe gemaakt werden met de grootste enkelvoudige spiegeltelescopen, die niet in staat zijn om de kleinste details vast te leggen. Kluska en zijn collega’s konden de nieuwe beelden maken met de toepassing van een techniek genaamd infrarood-interferometrie, waarbij het licht van vier ‘very large telescopes’ uit de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) in Chili gecombineerd wordt. Aan de hand van wiskundige berekeningen werd vervolgens het licht van de ster verwijderd die verhinderde om de schijven in detail te bekijken.
Het internationaal team zal nu verder onderzoek doen naar de mogelijke redenen achter de onregelmatigheden die in de beelden werden vastgesteld. Zo zijn sommige plekken helderder en andere minder helder, wat kan duiden op processen die tot planeetvorming kunnen leiden.
Kluska en co zullen verder nieuwe waarnemingen doen om een nog gedetailleerder beeld te krijgen en hierdoor getuige te zijn van de planeetvorming. Hij leidt ook een team dat onderzoek doet naar elf dergelijke schijven rond andere, oudere soorten sterren waarvan vermoed wordt dat die eveneens zullen evolueren tot planeten.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
by Esposito Raffaele on May 3, 2020 ITelescope Siding Spring Australia
