The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
04-01-2021
We zagen ze nog nooit zo veel vliegen: tien opmerkelijke Belgische UFO-meldingen uit 2020 verklaard
We zagen ze nog nooit zo veel vliegen: tien opmerkelijke Belgische UFO-meldingen uit 2020 verklaard
MEULEBEKE/ANTWERPEN - Het Belgisch UFO Meldpunt in het West-Vlaamse Meulebeke kreeg vorig jaar 446 meldingen binnen van mensen die iets vreemds in de lucht hadden gezien. Dat is een stijging van 64 procent in vergelijking met 2019. Met dank aan de lockdown, waardoor we plots meer tijd hadden om naar de hemel te turen. En daar zitten enkele opvallende luchtverschijnselen tussen. Wij haalden de tien opmerkelijkste er voor je uit.
Valentijn Dumoulein
1. De satelliet-treintjes van Elon Musk (maart en april)
Dat er dit jaar een recordaantal meldingen binnenliep bij het Belgisch UFO Meldpunt heeft in grote mate te maken met SpaceX, het commerciële ruimtevaartbedrijf van Elon Musk. “Dertien meldingen bereikten ons op 29 maart. De avond voordien waren het er zelfs 22”, zegt Frederick Delaere van het UFO Meldpunt. “Al deze meldingen gingen over witte lichtstippen die in een lange rij traag langs de hemel bewogen. Het betrof een nieuwe uitzetting van de Starlink-satellieten van SpaceX, die in een ‘treintje’ door de lucht voorbij vlogen. Er kwamen in totaal 191 meldingen binnen over deze satellieten of het ISS-ruimtestation.”
2. Carnaval in het heelal... (omgeving van Aalst, 23 februari)
Paniek op zondagavond 23 februari in de omgeving van Grembergen, Aalst en Lebbeke. Een half uur lang zagen inwoners uit die regio en omgeving schimmige lichtobjecten langs de hemel vliegen. Zes lichtgevende bollen werden geteld, meestal bewegend in formaties van drie. Soms bijna roerloos, dan weer met een enorme snelheid van Aalst wegschietend om kort daarna weer op dezelfde manier terug te keren naar een vast punt boven de stad. “Vijf getuigen hadden video’s van het verschijnsel kunnen maken en die doorgestuurd naar ons”, zegt Frederick. “Het verschijnsel op de beelden is genoegzaam bekend: het gaat om het schijnsel op de wolken van kantelbare hallogeenspots die naar de lucht zijn gericht. De datum is niet toevallig: 23 februari was de dag waarop de 92ste editie van het driedaagse carnavalsfeest van Aalst werd ingeluid.”
Bekijk hier een filmpje van de waarneming:
3. Verschillende lichtgevende stippen (Kuurne, 3 maart)
In de late namiddag van 6 maart filmde een politiecommissaris boven de West-Vlaamse gemeente Kuurne verschillende lichtgevende, vreemd bewegende stippen die elkaar leken te volgen. De stippen verdwenen af en toe in de wolken. “Waarschijnlijk werden hier trossen witte ballonnen gefilmd”, legt Frederick uit. “De objecten vlogen langs dichte wolkenflarden. Die ontstaan doordat luchtstromen op die hoogte voortdurend van richting veranderen. Het verklaart waarom de ballonnen geen rechtlijnig traject volgden.”
Op 18 maart verscheen rond 7 uur in de hemel “nabij Antwerpen” (een preciezere locatie wordt door de waarnemer niet vermeld, nvdr) een sinusvormige witte sliert tussen de normale condenssporen. Diezelfde dag, maar dan rond 18.30 uur, werd een gelijkaardige langere witte sliert gefotografeerd vanuit Antwerpen-Deurne. Het gaat om een zeldzaam type condensspoor van een vliegtuig.
5. Bol met korte vleermuisarmen (Sint-Andries, 16 mei)
Op 16 mei kreeg het UFO Meldpunt deze melding binnen: ”Ik was aan het wandelen met mijn vriendin en onze zoon in het park. Mijn vriendin keek omhoog en zag het object boven ons vliegen. Ik keek ook en stond er versteld van. Het maakte geen lawaai en zweefde soepel.” De melder voegt er nog aan toe dat het object leek op “een bol met korte vleermuisarmen” en kleiner was dan een vliegtuig.
Twee foto’s werden aan het UFO Meldpunt bezorgd. Ze tonen niet alleen het merkwaardige object, maar ook een sportvliegtuig dat achter het object aanvliegt. “Dat laatste detail deed een lampje branden”, zegt Frederick. “Waarschijnlijk hadden de getuigen een Verhees-delta waargenomen. Sinds 2009 heeft dit experimentele vliegtuigtype al tientallen ufo-meldingen opgeleverd. Vaak worden de toestellen begeleid door een tweede vliegtuig. Nazicht op Planefinder bevestigde dat de tweezitsversie van de delta’s die middag langs Brugge was gevlogen. Opmerkelijk is dat de getuigen geen geluid hebben gehoord, terwijl de Verhees-delta’s toch bekend staan als vrij lawaaierige toestellen.”
6. Is het een vliegtuig, is het een vogel? (Overmere, 14 juni)
Rond 14 uur werd op 14 juni in het Oost-Vlaamse Overmere een foto van een bijzonnenring gemaakt, een optisch verschijnsel door de vorming van ijskristallen in de lucht. “Deze keer was er in de linker bovenhoek van een van de foto’s een ongewone schotelvorm te zien”, weet Frederick. “Vermoedelijk gaat het om een kleine vogel die tijdens de opname voor de camera zwenkte.”
7. Twee evenwijdige lichtgevende lijnen (Lanaken, 3 juli)
Een man uit Lanaken filmde op 3 juli rond 2.50 uur vanuit het dakvenster van zijn slaapkamer drie quasiparallelle ‘lichtlijnen', die ongeveer twintig minuten roerloos in de lucht bleven hangen. Het verschijnsel deed zich voor in zuidoostelijke richting. Op uitgezoomde beelden is boven de lijnen ook een stip te zien. “Het onderzoek, dat werd uitgevoerd met behulp van een hemelkaart en een foto genomen bij daglicht vanuit dezelfde slaapkamer, bracht aan het licht dat de stip de planeet Mars was”, verduidelijkt Frederick. “Daaruit kon ook de positie van de lichtlijnen worden afgeleid. Het bleek te gaan om reflecties van omgevingslicht op het raamkozijn van het dakvenster van de buren.”
8. De vlinder die te dicht kwam (Wilrijk, 27 juli)
“De vrouw die ons deze melding doorstuurde, ontdekte pas in november dat er zich een merkwaardig object bevond op een foto die ze op 27 juli van een bijzondere wolkenpartij had gemaakt. Ze gelooft zelf niet in UFO’s, maar volgens enkele van haar vrienden kan het alleen maar een UFO geweest zijn. Wij zien echter een vlinder”, glimlacht Frederick.
Op 20 november ontving het meldpunt een merkwaardige foto van een team van architecten, gevestigd in één van de hoogste flatgebouwen op Antwerpen Linkeroever. Volgens de melder was er een UFO op te zien. Meer info werd er niet verstrekt, behalve dan dat de UFO werd opgemerkt tijdens het middageten en ongeveer een half uur lang zichtbaar was geweest. Op 24 november volgden nog achttien foto’s van hetzelfde verschijnsel, nadat een aantal extra vragen naar het architectenteam was verstuurd. “Dat gaf een heel ander plaatje”, vertelt Frederick. “Een van de foto’s bevat een merkwaardig detail: aan de linkerkant van het object zijn twee uitsteeksels te zien. Waarschijnlijkheid zijn het de handvatten van een doorschijnende of witte pedaalemmerzak, zoals op de afbeelding rechts. Dit soort wegwerpzakken vinden we overal. Ze zijn bijzonder licht en worden makkelijk door de wind opgetild en meegevoerd. Dat de zak een half uur boven dezelfde plaats bleef rondcirkelen, verklaart zich doordat de zwakke westelijke wind loodrecht inbeukte op de twee flatgebouwen die de achtergrond van de foto’s uitmaken.”
Ontmoet Spot, de robothond die reeds schapen hoedde in Nieuw-Zeeland, wordt ingezet door de New York City Police Department (NYPD) en binnenkort ook Mars zal verkennen.
Spot is van Amerikaanse makelij en werd ontworpen door het bedrijf Boston Dynamics. Hij staat op vier poten en kan dus ook trappen lopen. Hij heeft een 360 gradenzicht waarmee hij hindernissen kan vermijden. Bovendien kan de robot worden ingezet op plaatsen waar robots op wielen niet geraken. En dat maakt het stalen beest net zo interessant voor het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA.
Tot nu toe werden er vier robots met wielen naar de rode planeet gestuurd, een kleine beperking gezien zulke robots enkel de relatief vlakke delen van Mars kunnen verkennen. Omdat Spot op vier poten loopt, geniet hij een grotere vrijheid en kan hij het nog onbekende terrein in beeld brengen.
Om dat mogelijk te maken, werd de robothond nog uitgerust met een nieuw sensorenpakket, een warmtebeeldcamera en aangepaste software opdat hij gegevens naar de aarde kun sturen.
Doel van de missie
Wat moet Spot nu concreet gaan doen op Mars? Men vermoedt dat er op Mars ondergrondse lavagrotten zijn. Zulke grotten zijn ontstaan door (uitgedoofde) lavastromen en zouden een geschikte verblijfplaats kunnen vormen voor de mens, eenmaal er sprake is van permanente bewoning op Mars.
GERELATEERDE VIDEO'S, selected and posted by peter2011
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:HLN.be - Het Laatste Nieuws ( NL)
02-01-2021
De oude Noordpool bestaat niet meer: om de nieuwe woedt een hevige strijd
PREMIUM
De oude Noordpool bestaat niet meer: om de nieuwe woedt een hevige strijd
De klimaatverandering gaat in het Noordpoolgebied twee tot drie keer zo snel als elders. Dat is een ramp voor de natuur. En gretige landen zien plots ook commerciële mogelijkheden opdoemen, voor de visserij en de olie-industrie. Hoe gaat de toekomst van het Noordpoolgebied eruitzien?
Ben van Raaij
1. Klimaatverandering: record op record
Je kunt zeggen, zegt klimaatwetenschapper Roderik van de Wal, dat de oude Noordpool niet meer bestaat. ‘Het Arctisch gebied is overgegaan naar een nieuw, warmer klimaat.’ De bevroren wereld van de Noordpool maakt steeds meer plaats voor open oceaan. Over tien jaar zal de pool ’s zomers grotendeels ijsvrij zijn. Met alle gevolgen van dien, voor het gebied zelf en ver daarbuiten, voor het wereldwijde klimaat.
De klimaatverandering gaat in het Noordpoolgebied twee tot drie keer zo hard als elders in de wereld en breekt record op record. Deze zomer tikte het kwik 21,7 graden aan in Spitsbergen, op 1.300 km van de geografische Noordpool; in Siberië werd het zelfs 38 graden. 2020 was het op een na warmste jaar ooit in de Arctic. Gemiddelde temperaturen liggen er nu 3 tot 5 graden hoger dan in de jaren zeventig.
De gevolgen blijven niet uit, bijvoorbeeld voor de jaarlijkse groei en afname van het zee-ijs in de Arctische wateren. Dat zee-ijs had op 15 september zijn op een na kleinste omvang ooit (na het recordjaar 2012), ver onder het langjarig gemiddelde. Was er in de zomer van 1980 nog 7,5 miljoen vierkante kilometer zee-ijs, in 2020 was die hoeveelheid gehalveerd. Het zee-ijs wordt ook dunner en fragieler, en meerjarig ijs verdwijnt.
De afname van het zee-ijs brengt een hele cascade van processen op gang, zegt Van de Wal. Doordat donker zeewater zonlicht beter opneemt dan ijs warmen de Arctische wateren sneller op; deze zomer waren ze tot wel 3 graden warmer dan gemiddeld. De zee warmt ook het land op, met als gevolg steeds minder sneeuwbedekking in Eurazië, recordbosbranden in Siberië en in het najaar ook een steeds later dicht vriezende zee.
De Groenlandse ijskap verloor vorig jaar een recordhoeveelheid van 586 miljard ton ijs, 15 procent meer dan het vorige record van 2012. Als de ijskap helemaal zou smelten zou de zeespiegel (over een termijn van vele eeuwen) met zes meter stijgen. Volgens wetenschappers is de ijskap echter al voorbij het ‘point of no return’: er valt niet meer genoeg sneeuw om het ijsverlies via afkalvende gletsjers te kunnen compenseren.
2. Natuur: mens en dier bedreigd
De opwarming gaat zo snel dat veel Arctische diersoorten het niet kunnen bijbenen, zegt Gert Polet van het Wereld Natuur Fonds (WWF). Zo begonnen wilde rendieren in het Noord-Russische Taimyr dit jaar extreem vroeg met hun migratie. Veel pasgeboren kalveren waren nog te zwak en kwamen om. Waar veel diersoorten vanwege de opwarming naar koelere breedtegraden migreren, kunnen Arctische soorten nergens heen.
De ijsbeer zal zeker een slachtoffer van de opwarming worden, aldus Polet, want hij is voor de robbenjacht afhankelijk van het zee-ijs. Nu dat verdwijnt moeten de beren steeds langer op land overleven en overschakelen op ander voedsel (veel beren komen schooien bij menselijke nederzettingen), of vasten. Dat gaat ten koste van hun vetreserves en dus overlevingskansen. Onderzoek wees onlangs uit dat alle ijsbeerpopulaties deze eeuw fors zullen afnemen, behalve die in de zogenaamde ‘Last Ice Area’ ten noorden van Canada.
Arctische diersoorten hebben ook last van toenemende menselijke activiteiten in het Noordpoolgebied. Zo wil Canada de productie van de Mary River-mijn op Baffin Island opvoeren. Zo’n 12 miljoen ton ijzererts per jaar moet via een nieuwe spoorlijn en een ijsvrij te houden scheepvaartroute tussen Canada en Groenland worden afgevoerd. Volgens biologen zal het schroeflawaai van de schepen fataal zijn voor de daar overwinterende narwalpopulaties en de zeer bedreigde Groenlandse walvis, die onlangs is teruggekeerd in het gebied.
Ook de mens zelf heeft last van de opwarming. Lokale inheemse gemeenschappen, zoals de Inuit en First Nations, zien door de opwarming hun kwetsbare voedselvoorziening in gevaar komen. De Vuntut Gwitchin First Nation in Noordwest-Yukon riep vorig jaar de noodtoestand uit. Ze leven van de kariboejacht, maar die traditie lijdt onder de opwarming van de toendra en veranderende migratiepatronen van de kariboes.
3. Exploitatie: expansie in de Barentszee
De opwarming van het Noordpoolgebied biedt kansen aan vele bedrijfstakken. De opwarming van het zeewater brengt veel commercieel interessante zuidelijke vissoorten, zoals kabeljauw, naar het gebied. En de Arctische wateren worden steeds toegankelijker voor de scheepvaart en de olie- en gasindustrie.
Zo mikt Noorwegen op uitbreiding van zijn olie- en gasexploratie in de Barentszee. De Noorse regering gaf half november 136 nieuwe concessies uit. Daarvoor verlegde zij de officiële grens van de ‘marginale ijszone’, het productieve overgangsgebied tussen zee-ijs en open oceaan dat de basis is voor het hele Arctische ecosysteem, en dat vanwege zijn kwetsbaarheid voor vervuiling en verstoring door seismische tests gesloten is voor exploratie. De nieuwe grens ligt heel handig ten noorden van alle olie- en gasconcessies.
De vraag is of het van boren komt. De oliesector is flink aan het bezuinigen vanwege de coronacrisis en de gekelderde olieprijs. Maar de hoogste Noorse rechter wees half december de bezwaren van de tegenstanders wel af. ‘Middenin de klimaatcrisis maakt Noorwegen nóg meer olie-exploratie in de kwetsbare Arctic mogelijk’, zei Frode Pleym van Greenpeace eerder. ‘Het is een roekeloos affront voor komende generaties.’
Aan de andere kant van de wereld wil de scheidende Amerikaanse regering-Trump naar olie en gas laten boren in het ongerepte Arctic National Wildlife Refuge in Alaska, een bedreiging voor de rondtrekkende kuddes kariboes in het reservaat en de ijsberen die er hun jongen krijgen. Trump probeert het veilen van de vergunningen nog snel even door te zetten voordat Joe Biden op 20 januari aantreedt (Biden is tegen olieboringen in de Arctic). Inheemse groepen trachten de veiling nu via de federale rechter te verhinderen.
Polet blijft optimistisch. ‘We hebben de strijd verloren, het gebied ligt open voor concessies, maar als niemand biedt wordt het een no-go.’ Veel oliebedrijven lijken te weifelen: er is geen infrastructuur in het gebied, de markt is in mineur en veel grote beleggers hebben zich net gecommitteerd aan bescherming van de biodiversiteit.
4. Maritiem: smerige scheepvaart
De opwarming en de afname van het zee-ijs (met binnen enkele jaren mogelijk een ijsvrije zee in de zomer) maken de Noordelijke IJszee steeds toegankelijker voor de scheepvaart. Met name voor het vrachtvervoer wordt een grote groei verwacht. Een ijsvrije noordelijke doorgang kan de vaartijd tussen China en Europa, nu 40 dagen, met een kwart bekorten. Afgelopen jaren nam het aantal reizen om de Noord al flink toe.
De groei van de scheepvaart belast het kwetsbare Arctische milieu. Schepen stoten bij de verbranding van zware stookolie grote hoeveelheden zwaveloxide en stikstofoxide uit, maar ook roetdeeltjes, die neerslaan op het zee-ijs, de reflectie van zonlicht verminderen en de opwarming versnellen. Daarnaast is er het risico op olierampen. Om die reden is de scheepvaart in de wateren rond Antarctica sinds jaar en dag streng aan banden gelegd.
Na eindeloos getraineer besloot de Internationale Maritieme Organisatie (IMO), de scheepvaartpoot van de VN, eind november een verbod op zware stookolie in Arctische wateren in te stellen. Maar de ban gaat pas juli 2024 in, en er zijn zoveel uitzonderingen dat 75 procent van de schepen tot medio 2029 stookolie kan blijven verbranden. ‘Het verbod is een wassen neus’, zegt Eelco Leemans van de Clean Arctic Alliance.
Het probleem is, zegt Polet van WWF, dat veel afgelegen dorpsgemeenschappen in het Noordpoolgebied, zoals die van de Inuit in Alaska, Canada en Groenland, voor hun elektriciteit en verwarming nog volledig afhankelijk zijn van generatoren op stookolie. ‘Een algeheel verbod op de verbranding van stookolie mag je eigenlijk pas afdwingen als voor deze mensen een alternatief voorhanden is.’
5. Geopolitiek: landjepik dreigt
In 2007 plaatste een Russisch onderzeebootje een titanium vlaggetje op de bodem van de Lomonosov-rug, een onderzeese bergketen die het Arctische oceaanbekken in tweeën deelt. Het was een symbolische claim waarmee het Rusland van Vladimir Poetin liet weten de Noordelijke IJszee en de nieuwe scheepvaartroute als Russisch domein te beschouwen. Het was de aftrap voor groeiende geopolitieke rivaliteit in het Noordpoolgebied.
De Russische expansie (Rusland moderniseerde recent ook zijn noordelijke onderzeevloot en versterkte oude marinebases op het afgelegen Frans Jozefland) blijft niet onweersproken. Navo-marineschepen voeren in september voor het eerst zonder escorte van Russische oorlogsbodems de Russische economische zone in de Barentszee binnen. Een signaal aan Moskou dat de noordelijke toegang tot Europa wordt beschermd.
De geopolitieke rivaliteit concentreert zich onder meer op Groenland, een autonoom deel van Denemarken dat niet alleen strategisch gelegen is maar ook rijk aan delfstoffen (olie, gas, uranium en zeldzame aarden voor hightech-toepassingen) die door het slinken van de Groenlandse ijskap steeds toegankelijker worden. Alle grootmachten willen er op de eerste rij zitten.
Zo lieten de VS, die vanaf Thule Air Force Base tijdens de Koude Oorlog het vliegverkeer rond de pool in de gaten hielden, hun oog weer op het eiland vallen. Ze openden een consulaat in Nuuk en president Trump bood aan Groenland te kopen, een wat minder gelukkige zet. Ook Rusland en China (dat zich in 2018 tot ‘bijna-Arctische natie’ uitriep) meldden zich. Hun schepen duiken steeds vaker onaangekondigd in Groenlandse wateren op. Tot nervositeit van moederland Denemarken, dat het gebied amper kan controleren.
Groenland zelf (met slechts 56.000 inwoners) ziet met de verhoopte inkomsten uit olie- en gaswinning en mijnbouw de kansen op volledige zelfstandigheid toenemen. Al realiseert men zich dat dit ook een prijs kan hebben, zoals de instroom van grote aantallen expats. ‘Als we niet uitkijken’, zei oud-premier Nicolaj Kleist over de mijnbouw, ‘hebben we hier straks meer Chinezen dan Groenlanders.’
6. Samenwerking: regulering nodig
Vanwege de klimaatverandering en alle nieuwe economische activiteiten is multilaterale samenwerking hard nodig om een duurzaam gebruik van de Arctische Oceaan veilig te stellen. Bestaande afspraken voldoen volgens zeerecht-specialist Erik Molenaar (Netherlands Institute for the Law of the Sea, Utrecht) niet meer. ‘Ze zijn te specifiek, niet bindend en niet gericht op het gebied als geheel.’
Het Arctisch gebied kent geen equivalent van het Verdrag inzake Antarctica uit 1959, dat de omgang met dit onbewoonde continent regelt. De enige pendant is het 100 jaar oude Spitsbergenverdrag, dat vastlegt dat Noorwegen namens 46 lidstaten de soevereiniteit heeft over de archipel, maar dat ze er allemaal economisch actief mogen zijn (alleen Noorwegen en Rusland doen dit, de laatste via een voormalige Nederlandse kolenmijn in Barentszburg), zij het dat Noorwegen een veto houdt over delfstoffenwinning en milieuzaken.
Wat het Noordpoolgebied wèl heeft is de Arctische Raad, een overlegorgaan van de acht noordelijke staten en de inheemse volkeren van de regio (waarbij Denemarken aan tafel zit namens Groenland en de Faeröer). Maar de Raad gaat alleen over maritieme zaken, en afspraken (zoals in 2019 een visserijmoratorium) zijn niet bindend of afdwingbaar. Niet-arctische staten, zoals Nederland, en ngo’s hebben slechts een waarnemersstatus.
De kansen op een echt multilateraal ‘Verdrag inzake Arctica’ lijken in deze nationalistische tijden klein. Een haalbaar alternatief zou volgens Molenaar een soort ‘raamwerkverdrag’ kunnen zijn onder de vlag van het VN-Zeerechtverdrag (UNCLOS), dat als een kapstok kan dienen om deelafspraken over scheepvaart, natuurbescherming of duurzame grondstofwinning aan op te hangen.
Het Noordpoolgebied zou, met relatief weinig, relatief rijke en stabiele landen en veel gezamenlijke problemen, het deel van de wereld kunnen zijn waar de internationale samenwerking bloeit. In de woorden van Gert Polet van WWF: ‘Als er ergens een blauwdruk van de wereldvrede te vinden is, dan hier.’
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Sterrenwacht gaat mee op zoek naar “strategieën om de baan af te buigen van asteroïden die met aarde kunnen botsen”
De Koninklijke Sterrenwacht mag een gravimeter (meetinstrument waarmee de dichtheid van een bepaalde stof gemeten kan worden) leveren voor de Juventas-satelliet, die binnen zeven jaar moet landen op asteroïde Dimorphos. Het meetinstrument moet de sterkte van het zwaartekrachtsveld van de asteroïde meten en inzichten leveren over “toekomstige strategieën om de baan af te buigen van asteroïden die met de aarde kunnen botsen”.
Het gaat om een onderdeel van het planetaire defensieprogramma van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA, zegt de Sterrenwacht. De gravimeter moet inzichten opleveren over "toekomstige strategieën om de baan af te buigen van asteroïden die met de aarde kunnen botsen".
De Juventas-satelliet en het meetinstrument moeten in 2024 vertrekken met het Hera-ruimtevaartuig van de ESA. De Hera-missie is de Europese bijdrage aan een internationale missie met twee ruimtesondes naar een dubbele of binaire asteroïde. Een binaire asteroïde is een systeem van twee asteroïdes met een gemeenschappelijk zwaartepunt. In dit geval gaat het om Didymos, de grootste asteroïde met een diameter van 780 meter, en Dimorphos, een maan die rond Didymos draait, met een diameter van 160 meter.
In 2027 moet Juventas op Dimorphos landen. Dat gebeurt nadat het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA al vijf jaar eerder (2022) zijn DART-missie heeft laten inslaan op Dimorphos. Verwacht wordt dat het NASA-ruimtetuig zo de baan van de Didymos-maan verandert. Bedoeling is dat Hera het nieuwe traject van Dimorphos gaat onderzoeken, na de eerste observaties vanop aarde.
"Van de gravimeter wordt verwacht dat hij waardevolle gegevens over de massaverdeling, de interne structuur en de dynamica van Dimorphos naar de aarde stuurt. Deze informatie zal bijdragen aan het opzetten van toekomstige strategieën om de baan af te buigen van asteroïden die met de aarde kunnen botsen", zegt de Sterrenwacht in een persbericht.
GRASS-gravimeter
De ESA selecteerde de Sterrenwacht samen met het Spaanse technologiebedrijf EMXYS voor de levering van de GRASS-gravimeter. De Sterrenwacht stelt de GRASS-gravimeter voor, ontwerpt ze en ontwikkelt ze, en werkt daarvoor samen met EMXYS, dat de definitieve ruimteversie van het instrument levert.
Het gaat in meerdere opzichten om een primeur. GRASS zal de eerste gravimeter ooit op een asteroïde zijn. Daarnaast is het voor het eerst dat de Sterrenwacht deelneemt aan een ruimtemissie naar een asteroïde. "Hera zal de eerste missie zijn om een gedetailleerde karakterisering van een binair asteroïde systeem uit te voeren", zegt Ozgur Karatekin van de Koninklijke Sterrenwacht in het persbericht.
Microplastics ontdekt in placenta's van ongeboren baby's
Voor het eerst zijn microplasticdeeltjes aangetroffen in placenta's van ongeboren baby's. Dat is erg verontrustend en kan de ontwikkeling van de foetus mogelijk schaden, zeggen de wetenschappers in Rome die de ontdekking deden.
De twaalf deeltjes werden gevonden in de placenta's van vier gezonde moeders met een normaal verloop van hun zwangerschap. Omdat slechts vier procent van elke placenta werd onderzocht, ligt het totale aantal microplasticdeeltjes naar verwachting een stuk hoger.
De stukjes plastic verschilden van kleur en waren ongeveer 0,01 millimeter groot, waardoor ze via de bloedbaan vervoerd konden worden. Ze waren onder meer afkomstig van cosmetische producten en verf. De kans is reëel dat de plasticdeeltjes ook in de lichamen van de baby’s werden opgenomen, maar dat konden de onderzoekers niet nagaan.
Wat de impact van microplastic in het lichaam is, is nog onbekend, maar volgens wetenschappers bevatten de deeltjes mogelijk chemicaliën die op lange termijn schade kunnen berokkenen of de ontwikkeling van het immuunsysteem van de baby verstoren. Vermoedelijk kwamen de deeltjes binnen via de ademhaling of spijsvertering van de moeder.
Het is alsof je een cyborgbaby krijgt, die niet langer alleen is samengesteld uit menselijke cellen
Antonio Ragusa
“Het is alsof je een cyborgbaby krijgt, die niet langer alleen is samengesteld uit menselijke cellen, maar uit een combinatie van biologische en anorganische entiteiten", vertelde onderzoeksleider Antonio Ragusa aan The Guardian. “De moeders waren geschokt”, aldus Ragusa, directeur verloskunde en gynaecologie van een ziekenhuis in Rome.
Bij twee andere vrouwen in de studie werden geen microplastics aangetroffen in de placenta. Dat is mogelijk het gevolg van een verschillende lichaamsbouw, dieet of levensstijl, aldus de onderzoekers.
Microplastic wordt op steeds meer plekken aangetroffen, van op de top van de Mount Everest, tot in het diepst van de oceaan. Geweten is dat mensen de minuscule plasticdeeltjes binnenkrijgen via voedsel, water en via de ademhaling. Vorige maand ontdekten wetenschappers van een Ierse universiteit dat baby's die met een plastic fles worden gevoed, dagelijks meer dan een miljoen stukjes microplastic kunnen binnenkrijgen.
Wetenschappers op zoek naar buitenaards leven onderzoeken mysterieus radiosignaal van nabijgelegen ster
Astronomen die onderzoek voeren naar buitenaards leven hebben een intrigerend radiosignaal ontdekt dat afkomstig lijkt te zijn van Proxima Centauri, de ster die het dichtst bij ons zonnestelsel ligt. Rondom die ster cirkelen minstens twee planeten. Een daarvan is vermoedelijk rotsachtig en ongeveer 17 procent groter dan onze aarde.
Het team van Breakthrough Listen, het onderzoeksproject dat tekenen van buitenaards leven probeert te detecteren, pikte het signaal vorig jaar tijdens een onderzoek in april en mei op met de Parkes-telescoop in Australië.
Tot nu toe konden alle “buitenaardse” signalen verklaard worden door bijvoorbeeld een passerende satelliet of grondapparatuur, maar voorlopig zijn de onderzoekers er nog niet in geslaagd om de bron van het geluid - dat de naam BLC-1 kreeg - te achterhalen. De richting van het radiosignaal en een wijziging in de frequentie ervan zijn echter consistent met de beweging van een planeet. Dat geeft de wetenschappers een beetje hoop dat BLC-1 een buitenaardse oorsprong heeft, hoewel de kans nog steeds veel groter is dat het geluid van de aarde afkomstig is.
Het radiosignaal lijkt afkomstig te zijn uit de richting van Proxima Centauri, een rode dwerg op 4,2 lichtjaren van de aarde. Minstens twee planeten cirkelen rond de star: een gasreus en een vermoedelijke rotsachtige planeet die zo’n 17 procent groter is als de aarde. Die laatste planeet kreeg de naam Proxima b, draait in elf dagen rond de ster en ligt in de zogezegde “leefbare” zone, waar vloeibaar water mogelijk is. Dat betekent echter niet dat er water aanwezig is op Proxima b. Computermodellen van NASA toonden bovendien aan dat de atmosfeer van de planeet vermoedelijk zwaar te lijden heeft onder de intense straling en zonnevlammen van Proxima Centauri. Daarnaast hebben Proxima Centauri en Proxima b een synchrone rotatie, waardoor het aan een zijde permanent dag is en aan de andere zijde permanent nacht, wat vermoedelijk het bestaan van een stabiel klimaatsysteem en intelligent leven bemoeilijkt.
Wow!-signaal
Sinds de eerste waarneming vorig jaar werd het geluid niet meer opnieuw waargenomen, vertelde een wetenschapper die betrokken is bij het onderzoek aan The Guardian. “Het is de eerste ernstige kandidaat sinds het ‘Wow!’-signaal”, vertelde de bron, die anoniem wilde blijven omdat er nog een rapport over het onderzoek wordt uitgewerkt.
Het ‘Wow!”-signaal was een smalbandig radiosignaal dat in 1977 werd opgepikt door een telescoop in Ohio en dankt zijn naam aan astronoom Jerry Ehman die “Wow!” naast de data schreef. Tot op heden werd nog geen aanvaardbare aardse verklaring gevonden voor dat radiosignaal.
Lewis Dartnell, astrobioloog en professor wetenschapscommunicatie aan de Universiteit van Westminster is sceptisch. “De kansen dat dit geen kunstmatig signaal van Proxima Centauri is, lijken overweldigend", reageert hij. “Als er intelligent leven is, dan is het bijna zeker meer verspreid over de melkweg. Dat kans dat de enige twee beschavingen in de hele melkweg buren zijn, onder 400 miljard sterren, verlegt absoluut de grenzen van de rationaliteit.”
Morgen verschijnt dit fenomeen aan de hemel voor de eerste keer sinds middeleeuwen
Astronomen kijken uit naar morgen, 21 december, de kortste dag van het jaar. Die dag staan Jupiter en Saturnus vanuit ons perspectief op aarde zodanig op bijna dezelfde lijn dat ze één heldere ster lijken, ook al staan de twee gasreuzen in werkelijkheid miljoenen kilometers van elkaar.
Zulke ‘grote conjuctie’ doet zich ongeveer om de twintig jaar voor, maar dit betekent niet dat het fenomeen telkens zichtbaar is. Als de twee planeten te dicht tegen de zon staan, speelt dit de waarneming zwaar parten. Iets wat deze keer heel goed meevalt. Ook de afstand tussen de twee planeten, afhankelijk van de positie van de aarde, is zeldzaam klein. Het zou dan voor het eerst sinds 4 maart 1226 zijn dat de conjuctie goed waarneembaar is. Telescopen bestonden toen nog niet, het fenomeen was die middeleeuwse dag in de vroege ochtend ongeveer een kwartier lang te zien in onze streken, stelt New Scientist.
Wie maandag een poging wil wagen de conjuctie te aanschouwen, moet in het eerste uur na zonsondergang naar buiten. In Brussel gaat die dag de zon onder om 16.39 uur. Ook moeten we hopen op een heldere hemel. Het KMI verwacht voorlopig voor maandag regenachtig weer...
Hoge gebouwen belemmeren het zicht, voor een optimale waarneming is een open plek uitkiezen een must. Dit omdat de conjunctie redelijk laag plaatsvindt. Onze blik moet zich richten naar het zuidwesten. Met een verrekijker zou het mogelijk moeten zijn de ringen van Saturnus te kunnen zien.
21 december geldt als hoogtepunt, in de dagen nadien bewegen de planeten van elkaar weg en gaan ze lager aan de hemel staan, wat hun zichtbaarheid doet verminderen.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Maandag verschijnt dit fenomeen aan de hemel voor de eerste keer sinds middeleeuwen, wordt het weer de spelbreker?
Astronomen kijken uit naar 21 december, de kortste dag van het jaar. Die dag staan Jupiter en Saturnus vanuit ons perspectief op aarde zodanig op bijna dezelfde lijn dat ze één heldere ster lijken, ook al staan de twee gasreuzen in werkelijkheid miljoenen kilometers van elkaar.
Zulke ‘grote conjuctie’ doet zich ongeveer om de twintig jaar voor, maar dit betekent niet dat het fenomeen telkens zichtbaar is. Als de twee planeten te dicht tegen de zon staan, speelt dit de waarneming zwaar parten. Iets wat deze keer heel goed meevalt. Ook de afstand tussen de twee planeten, afhankelijk van de positie van de aarde, is zeldzaam klein. Het zou dan voor het eerst sinds 4 maart 1226 zijn dat de conjuctie goed waarneembaar is. Telescopen bestonden toen nog niet, het fenomeen was die middeleeuwse dag in de vroege ochtend ongeveer een kwartier lang te zien in onze streken, stelt New Scientist.
Wie maandag een poging wil wagen de conjuctie te aanschouwen, moet in het eerste uur na zonsondergang naar buiten. In Brussel gaat die dag de zon onder om 16.39 uur. Ook moeten we hopen op een heldere hemel. Het KMI verwacht voorlopig voor maandag regenachtig weer...
Hoge gebouwen belemmeren het zicht, voor een optimale waarneming is een open plek uitkiezen een must. Dit omdat de conjunctie redelijk laag plaatsvindt. Onze blik moet zich richten naar het zuidwesten. Met een verrekijker zou het mogelijk moeten zijn de ringen van Saturnus te kunnen zien.
Gerelateerde video's, geselecteerd en gepost door peter2011
Gigantische storm op Neptunus ontsnapt op het nippertje aan de dood: “Een compleet mysterie"
Een gigantische wervelstorm, zo groot als de Atlantische Oceaan, waart (al twee jaar) rond op Neptunus. Nog straffer; net voordat deze storm de evenaar naderde - waar zulke stormen meestal een onvermijdelijke dood sterven - veranderde hij van koers.
Bron:NASA
Het gebeurt wel vaker dat enorme wervelstormen de ijsplaneet Neptunus teisteren. Vermoedelijk ontstaat er elke vijf jaar een nieuwe storm die na twee jaar een stille dood ‘sterft’. Maar deze storm, die reeds in 2018 werd ontdekt door de ruimtetelescoop Hubble, lijkt bijzonder te zijn. Hij ontstond in het noordelijk halfrond van de planeet en bewoog sindsdien zuidwaarts. Uiteindelijk zou de storm - die eruit ziet als een grote donkere vlek - zo’n twee jaar later bij de evenaar aankomen, waar hij gedoemd is om als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Alleen besliste deze storm daar anders over. Zodra hij de evenaar naderde, maakte hij rechtsomkeer en begon hij weer noordwaarts te bewegen, weg van de evenaar, alsook zijn einde.
Even later merkten astronomen ook een tweede donkere vlek op. Wellicht een neefje dat zich heeft afgesplitst van de gigantische storm. “We zijn erg enthousiast over deze waarnemingen”, aldus Michael Wong, onderzoeker aan de University of California in Berkeley. “Dit proces is nog nooit eerder waargenomen. We hebben donkere vlekken zien vervagen en verdwijnen, maar nooit eerder hebben we ze zien afsplitsen, al werd het wel voorspeld door computersimulaties.”
Aan de dood ontsnapt
Hoe kan dat dan? En waarom ‘sterven’ de meeste stormen zodra ze de evenaar naderen? Stormen worden, zowel op aarde als op Neptunus, stabiel gehouden dankzij het corioliseffect. Dit effect zorgt ervoor dat stormen op het noordelijk halfrond van Neptunus met de klok meedraaien en opzij versnellen (vanwege de rotatie van de planeet). Op de aarde doet een lagedrukgebied op het noordelijk halfrond net het omgekeerde. Maar zodra zo’n storm de evenaar nadert, verzwakt het effect waardoor de storm aan snelheid verliest en uiteindelijk uit elkaar valt.
Waarom dat dit keer niet gebeurde, is voorlopig een raadsel. Mogelijk heeft de afsplitsing er iets mee te maken, en zorgde dit ervoor dat de grote storm van richting kon veranderen. “Het blijft een compleet mysterie”, zegt Wong nog. Zo benadrukt hij nog dat het zelfs niet zeker is dat de twee stormen ook maar iets met elkaar te maken hebben.
Allerslechtste weersomstandigheden
De weersomstandigheden op Neptunus zijn behoorlijk slecht, één van de slechtste uit ons zonnestelsel. Zo werden bij voorgaande stormen - de Hubble mocht er in totaal al vier waarnemen sinds 1993 - windsnelheden gemeten van meer dan 1.500 kilometer per uur. Ter vergelijking: op aarde bedraagt de hoogst gemeten windsnelheid bijna 500 kilometer per uur. In België bereikte de hoogst gemeten windstoot een snelheid van 168 kilometer per uur.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Japanse capsule keert vandaag terug naar aarde met asteroïdemonsters
Na een reis door de ruimte van ruim 5 miljard kilometer heeft de Japanse ruimtesonde Hayabusa 2 een capsule naar de aarde gestuurd met monsters van asteroïde Ryugy. Verwacht wordt dat die zaterdag door de atmosfeer van de aarde zal vliegen en zal landen.
De capsule is succesvol vertrokken van de sonde op een afstand van 220.000 kilometer van de aarde, zegt het Japanse ruimtevaartagentschap Jaxa. De capsule bevat materiaal dat 4,6 miljard jaar oud is, van de vroegste momenten van het zonnestelsel, zei de missiemanager van Jaxa, Makoto Yoshikawa, vorige week.
De capsule zal de atmosfeer van de aarde naar verwachting 's avonds bereiken. Vervolgens zal ze afremmen, als de hitte toeneemt, en zal een parachute openen, op ongeveer 10 kilometer van de grond. Dat moet gebeuren rond 18.30 uur Belgische tijd.
De capsule, die amper 40 centimeter groot is, wordt verondersteld om op de aarde te landen tussen 18.47 en 18.57 uur Belgische tijd in de woestijn in de buurt van Woomera, een dorpje in het zuiden van Australië. Daarna vertrekt de capsule naar Japan, waar ze vanaf juni zal geanalyseerd worden.
De spectaculaire landing zal het einde betekenen van een missie die in december 2014 van start was gegaan met de lancering van Hayabusa 2 vanuit Japan. Hayabusa 2 is nu op weg naar een andere asteroïde nabij de aarde, die ze moet bereiken in ongeveer tien jaar.
Een voorloper van de Hayabusa 2 bracht in 2010 voor het eerst monsters van de bodem van een asteroïde naar de aarde.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Chinese sonde op weg terug naar de aarde met stukjes maan
Chang’e 5, de onbemande Chinese verkenner die dinsdag op de maan landde, is eerder dan gepland klaar geraakt met het verzamelen van stenen en ander bodemmateriaal daar. Donderdagnamiddag is de sonde weer opgestegen van de maan en begonnen aan de terugreis naar de aarde, zo hebben Chinese staatsmedia gemeld.
Voor het eerst werd zo een Chinees ruimtetuig van op een ander hemellichaam gelanceerd. Dat gebeurde om 16.10 uur Belgische tijd, toen de motoren van de stijgmodule aanfloepten. Voordien werd nog een kleine Chinese vlag ontplooid, aldus de China’s Daily. Volgens de Chinezen vertrok het onbemande ruimtevoertuig zonder problemen van de maanoppervlakte.
De module zet nu koers naar het moederschip (“orbiter”) dat op een hoogte van zowat 200 km boven de natuurlijke satelliet van de aarde draait. Er volgt een koppeling, waarna de stalen naar de terugkeermodule verhuizen. Nog eens daarna ontkoppelen de opstijgmodule en het moederschip. De “orbiter” en zijn terugkeermodule zetten vervolgens koers naar onze planeet. In een baan rond de aarde scheiden ook de wegen van die twee modules.
De terugkeermodule moet dan “midden december” landen op de steppe van Binnen-Mongolië.
De Chang'e 5, vernoemd naar de godin van de maan in de Chinese mythes, werd vorige week gelanceerd. Dinsdag landde hij op Mons Rümker, een oude vulkanische formatie op het noordelijk halfrond van de maan. Die is ongeveer 1 miljard jaar geleden gevormd en is daarmee jonger dan veel plekken op de maan die tot nu toe verkend zijn.
De Chang'e 5 heeft enkele kilo's aan bodemmateriaal verzameld met een robotarm en een boor. Die stalen zijn in het laadruim opgeborgen. Wetenschappers willen de bodemmonsters onderzoeken om een beter beeld te krijgen van de samenstelling en de geschiedenis van de maan. Het is niet duidelijk of het materiaal alleen aan Chinese onderzoekers wordt verstrekt, of dat het ook wordt gedeeld met mensen uit andere landen.
De laatste keer dat maanstenen naar de aarde werden gebracht, was in 1976. Toen haalde de missie Luna 24 van de Sovjet-Unie ongeveer 170 gram stenen op. De twaalf Amerikanen die op de maan hebben rondgelopen, hebben ook allerlei maanrotsen meegenomen naar de aarde.
Actiever
China wordt de laatste decennia steeds actiever in de ruimtevaart. Het land doet dat voor het grootste deel zelf. In 2003 ging voor het eerst een Chinese 'taikonaut' de ruimte in. In 2013 landde voor het eerst een Chinees karretje op de maan. Eerder dit jaar vertrok een onbemande Chinese verkenner naar Mars, waar hij volgend jaar moet aankomen. In de komende jaren wil China ook een eigen ruimtestation bouwen.
Chinese verkenner die voor eerst in 44 jaar stenen mee terug moet nemen, succesvol geland op de maan
Een onbemande verkenner uit China is vandaag op de maan geland. De Chang'e 5 gaat er komende dagen bodemmonsters verzamelen. Daarmee moet hij vervolgens terugvliegen naar de aarde. De laatste keer dat maanstenen naar de aarde werden gebracht, was in 1976.
De verkenner was vorige week gelanceerd vanuit China. Zijn nieuwe werkplek is Mons Rümker, een oude vulkanische formatie op het noordelijk halfrond van de maan. Die is ongeveer 1 miljard jaar geleden gevormd en is daarmee jonger dan veel plekken op de maan die tot nu toe verkend zijn.
De Chang'e 5 gaat tot een diepte van 2 meter graven. Het is de bedoeling dat hij daarna met ongeveer 2 kilo aan maanstenen terugkeert naar de aarde. In de loop van december moet hij landen op de uitgestrekte grasvlakten van Binnen-Mongolië. Wetenschappers kunnen de stenen dan onder de apparatuur in hun labo’s leggen. Zo willen ze een beter beeld krijgen van de samenstelling en de geschiedenis van de maan.
Een 'sample return mission' is heel complex. Een ruimtevaartorganisatie voert eigenlijk een dubbele missie uit: een vaartuig moet van de aarde gelanceerd worden, de oversteek van bijna 400.000 kilometer maken, in een baan rond de maan komen, veilig landen en materiaal verzamelen, maar moet daarna opnieuw gelanceerd worden, de oversteek terug maken en ook veilig op aarde landen.
China wordt de laatste decennia steeds actiever in de ruimtevaart. Het land werkt heel af en toe samen met een ander land, maar doet het voor het grootste deel zelf. In 2003 ging voor het eerst een Chinese 'taikonaut' de ruimte in. In 2013 landde voor het eerst een Chinees karretje op de maan. Eerder dit jaar vertrok een onbemande Chinese verkenner naar Mars, waar hij volgend jaar moet aankomen. In de komende jaren wil China ook een eigen ruimtestation bouwen.
De laatste geslaagde 'sample return mission' naar de maan, was de missie Luna 24 van de Sovjet-Unie. Die vloog in augustus 1976 naar de maan en keerde tien dagen later terug met 170 gram stenen. De twaalf Amerikanen die op de maan hebben rondgelopen, hebben ook allerlei stenen mee teruggenomen.
Contract voor eerste opruimactie in de ruimte getekend
Het Europese Ruimtevaartbureau ESA heeft met de Zwitserse start-up ClearSpace een contract van 86 miljoen euro getekend voor een eerste opruimactie in de ruimte. Dat is donderdag bekendgemaakt.
Meer dan de helft van alle in bijna zestig jaar gelanceerde objecten draait nog steeds rondom onze planeet en kan een gevaar vormen voor andere ruimtetuigen. Bovendien neemt het ruimteschroot alsmaar toe.
“Stel je voor hoe gevaarlijk scheepvaart zou zijn als alle schepen die ooit zijn vergaan nog steeds op de zeespiegel zouden dobberen. Zo ziet de baan rond de aarde eruit en dat kan niet langer”, zei ESA eerder over alle troep.
Bij de eerste schoonmaakmissie in 2025 wordt het doelwit de bovenste trap van een in 2013 gelanceerde lichte Europese draagraket Vega, de Vespa. Het zowat 100 kilo wegende ding draait een baan op een hoogte die schommelt tussen 660 en 800 kilometer hoogte.
De sonde ClearSpace-1 - een ruimtestofzuiger zo u wil - moet na een achtervolging de trap ter grootte van een kleine satelliet "vangen", om dan samen terug te keren en op te branden in de atmosfeer.
Kunstmaan van de Verenigde Arabische Emiraten arriveert in februari op Mars
Het toekomstbeeld ziet er rooskleurig uit voor de Emirates Mars Mission (EMM). De Marsmissie van de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) zal wellicht op 9 februari 2021 aankomen op de rode planeet. Precies zoals men gepland had.
Het gaat om een satelliet, met de naam Hope, die in juli 2020 met een beetje vertraging gelanceerd werd. En zo waren de VAE de eersten om als Arabisch land een missie naar een andere planeet te sturen.
Niet zomaar een planeet, maar wellicht de meest gegeerde van ons zonnestelsel: Mars. Zijn populariteit heeft de planeet grotendeels te danken aan zijn raadselachtige verschijning. Vermoedelijk was Mars miljoenen jaren geleden net zo blauw en levensvatbaar als de aarde. Is er dan ook ooit leven geweest? En waarom verviel Mars eigenlijk tot woestijnplaneet, terwijl op aarde het leven floreerde? Het zijn vragen die niet alleen over onze buurman gaan, maar ook over onszelf.
Momenteel zijn er nog twee andere ruimtevaartuigen onderweg naar de rode planeet. Het gaat om de Chinese Tianwen-orbiter en rover, en de Amerikaanse rover Perseverance die samen gelanceerd werden. En zo vestigen de VAE zich met deze prestatie in recordtempo als eerste ‘kleine land’ tussen de grootmachten in de ruimtevaart: de VS, Rusland, Europa, India en Japan. “Deze Marsmissie zet heel de regio op de kaart’’, zei Omran Sharaf, de projectleider op het ruimtevaartcentrum Mohammed Bin Rashid in Dubai, dat pas veertien jaar bestaat.
Doel
Het doel van Hope? De satelliet beschikt over drie instrumenten die de ijle atmosfeer van mars moeten bestuderen. Het avontuur moet in de ogen van de ruimtevaartorganisatie ertoe leiden dat de VAE vóór 2127 beschikt over een basis op Mars. Ter voorbereiding willen de emiraten laboratoria bouwen in een Mars Science City, waarin de omstandigheden op de planeet worden nagebootst.
Jupiter en Saturnus doen volgende maand iets wat we al 800 jaar niet konden waarnemen
Jupiter en Saturnus zijn de twee grootste planeten van ons zonnestelsel. Alleen al daardoor spreken ze tot de verbeelding. Maar volgende maand prikkelen ze ons nog méér. Op de kortste dag van het jaar zullen de twee gasreuzen iets doen wat wij al sinds de middeleeuwen niet meer hebben kunnen waarnemen aan de nachthemel.
Dit jaar valt de winterzonnewende in ons noordelijk halfrond op 21 december, een dag die hier bij ons maar 7 uur, 56 minuten en 20 seconden zal duren. Vanaf dan beginnen de dagen weer te lengen. Maar op 21 december vindt er - toevallig ook op die dag - nog een ander astronomisch fenomeen plaats, eentje dat de mens voor het laatst bijna 800 jaar geleden, op 4 maart 1226, kon waarnemen. Jupiter en Saturnus staan dan vanuit ons perspectief op aarde zodanig op bijna dezelfde lijn dat ze een dubbelplaneet lijken. “Met het blote oog zien we dan eigenlijk maar één planeet. We hebben een verrekijker of een telescoop nodig om Jupiter en Saturnus dan nog van elkaar te kunnen onderscheiden, omdat ze zo dicht bij elkaar staan”, legt onze wetenschapsexpert Martijn Peters uit.
In de astronomie heet dit fenomeen ‘conjunctie’, wat samenvoeging betekent. “Jupiter en Saturnus zijn in werkelijkheid nog altijd miljoenen kilometers van elkaar gescheiden, maar vanuit onze waarnemingspositie lijkt het alsof ze samensmelten tot één planeet”, licht Martijn Peters toe. Een samenvallen van deze 2 planeten doet zich ongeveer om de twintig jaar voor en noemt men een ‘grote conjunctie’. “Saturnus doet bijna dertig jaar over zijn baan rond de zon, Jupiter bijna twaalf. Het ‘inhalen’ gebeurt dus ongeveer op 20 jaar”, aldus Peters.
Maar dit jaar is deze samenvoeging van beide planeten heel uitzonderlijk, om twee redenen. Ten eerste staan Jupiter en Saturnus vanuit ons perspectief op 21 december op amper 0,1 graden van elkaar, wat echt wel zeldzaam dicht is. Ten tweede zal de samenvoeging ook goed te zien zijn. We moeten al teruggaan tot 4 maart 1226 voor een gelijkaardige situatie. Op 16 juli 1623 stonden de planeten ook heel dicht bij elkaar, maar toen was de grote conjunctie niet zo goed waarneembaar. “Het gaat dit jaar zeker over een ‘once in a lifetime’-event, al krijgen jongere lezers wel opnieuw een kans in 2080, wanneer de conjunctie nog beter waarneembaar zal zijn omdat ze dan hoger plaatsvindt”, zegt Peters. Na 2080 is het alweer enkele generaties wachten tot 2417 voor een grote conjunctie waarbij Jupiter en Saturnus zich zo dicht bij elkaar bevinden.
Waar en wanneer moeten we kijken op 21 december? “Het beste moment is het eerste uur na zonsondergang”, weet Peters. In Brussel gaat de zon die dag onder om 16.39 uur. “We moeten wel hopen op een heldere hemel en de conjunctie vindt ook redelijk laag plaats, dus dicht boven de horizon. Dat betekent dat we een open plek moeten uitkiezen, zonder hoge gebouwen die het zicht belemmeren. Onze blik moet zich naar het zuidwesten richten.” 21 december is het hoogtepunt van de conjunctie, maar ze is waarneembaar tussen 17 en 25 december. De afstand tussen Jupiter en Saturnus vanuit ons perspectief varieert dan van nog geen volle maan (een halve graad) tot amper een vijfde van de diameter van de maan (0,1 graad) op 21 december.
Historisch: ruimtecapsule SpaceX komt na vlucht van meer dan 24 uur met vier astronauten aan bij het ISS
De ‘Crew Dragon Capsule’ van het Amerikaanse ruimtevaartbedrijf SpaceX is veilig bij het internationale ruimtestation ISS aangekomen, met aan boord vier astronauten. Het is voor het eerst dat de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een particulier bedrijf betaalde voor een bemande missie met een door een privaat bedrijf gebouwd ruimtevaartuig. De missie zal zes maanden duren.
De Crew Dragon Capsule van SpaceX genaamd ‘Resilience’ (Veerkracht) kwam iets na 05.00 uur aan bij het ISS, zo’n 27 uur na de lancering met een Falcon 9-raket vanaf de Amerikaanse ruimtebasis Cape Canaveral in Florida.
Aan boord bevonden zich de Amerikaanse astronauten Michael Hopkins, Victor Glover en Shannon Walker en de Japanner Soichi Noguchi. Zij zullen de komende zes maanden in het internationale ruimtestation wonen, dat op een hoogte van 400 kilometer rondjes om de aarde draait. Daarna worden zij afgelost door vier collega’s die eveneens met een Crew Dragon Capsule naar het ISS worden gebracht. Die rotatie gaat door tot vliegtuigbouwer Boeing zich eind volgend jaar bij het project aansluit met zijn eigen nieuwe ruimtevaartuig.
De ontwikkeling van de Crew Dragon Capsule heeft ruwweg een decennium in beslag genomen. Het project is deels met overheidsgeld en deels met particulier geld gefinancierd. Het werd door NASA opgestart in 2011 om weer meer mensen de ruimte in te sturen. De lancering, zondag, was de eerste operationele missie van NASA onder het programma.
Afgelopen zomer voerde het commerciële ruimtevaartbedrijf SpaceX van Elon Musk wel al een succesvolle demonstratiemissie uit met twee astronauten.
Een levensgroot model van de Crew-1 spacecraft module, terwijl op de achtergrond de SpaceX-raket klaarstaat voor de lancering.
Dragon-crew Shannon Walker, Victor Glover, Mike Hopkins en Soichi Noguchi (vooraan, rode polo's) poserend voor een foto met ISS-crew Kate Rubins, Sergey Ryzhikov en Sergey Kud-Sverchkov.
Archeologen vinden ruim honderd sarcofagen in Egypte
Archeologen hebben in de necropolis Sakkara ten zuiden van de Egyptische hoofdstad Caïro ruim honderd sarcofagen gevonden. “De sarcofagen verkeren in goede staat. Er zijn ook ruim veertig beelden van goden en een aantal maskers gevonden", aldus minister van Oudheden en Toerisme Khaled al-Anani.
De ruim honderd houten kisten dateren van de Late Periode (722-332 voor Christus) en de daaropvolgende Ptolemeïsche Periode. De kisten zijn aangetroffen op 12 meter diepte. Archeologen troffen in een van de sarcofagen ook een mummie aan.
Sakkara ligt ongeveer 30 kilometer ten zuiden van Caïro. Aan de horizon ligt de bekende trappiramide van farao Djoser (ongeveer 2650 voor Christus). De woestijn bij het dorp werd duizenden jaren lang gebruikt als begraafplaats voor belangrijke personen in het oude Egypte.
Waarom de volle maan vanavond extra speciaal is: onze wetenschapsexpert ontwart feiten en fabels
Hebben katten en honden vannacht meer kans op een ongeval? Klopt het dat er tijdens een nacht met volle maan meer hersenbloedingen, nierstenen enzovoorts opduiken op de spoeddiensten van ziekenhuizen? Er bestaan al duizenden jaren heel wat gelijkaardige theorieën over volle maan. Onze wetenschapsexpertMartijn Peters bekijkt op basis van studies welke kloppen en welke niet, en vertelt er meteen bij waarom deze Halloween-maan extra speciaal is.
Martijn Peters
Bron:Content redactie
Van alle gedaanten die onze maan aanneemt, is volle maan wellicht de bekendste. “Meestal krijgen we er zo twaalf per jaar te zien, mooi verdeeld over de maanden. Maar eens om de 2,7 jaar zijn er twee volle manen in één maand, waarbij die tweede de titel ‘blauwe maan’ krijgt, van het Engelse 'once in a blue moon’”, zegt Peters. “Die dertiende volle maan krijgen we vanavond te zien.”
Talloze eigenschappen zijn toegeschreven aan volle manen, van mensen die zich vreemder gedragen tot veranderen in weerwolven
Martijn Peters
Maar daar blijft het niet bij. “Het is ook een 'micromaan’, omdat hij zich op de verst mogelijke afstand van de aarde bevindt: het zogenaamde ‘apogeum’, gemiddeld zo’n 405.500 km van de aarde. (In normale omstandigheden bevindt de maan zich op zo’n 384.400 km van de aarde, red.) De maan zal optisch dus kleiner zijn dan anders, maar dat verschil merk je amper op.”
Naast de bekendste is de volle maan ook de meest tot de verbeelding sprekende schijngestalte. “Talloze eigenschappen zijn toegeschreven aan volle manen, van mensen die zich vreemder gedragen — denk aan ‘lunatic’, het Engelse woord voor ‘krankzinnig’ — tot veranderen in weerwolven. Broodjeaapverhalen, maar er zijn ook beweringen die wél wetenschappelijk zijn getoetst.”
Bewering 1 – Volle maan heeft invloed op de aarde - JA!
“Dat klopt, want bij volle maan zijn er straffere getijden”, zegt Martijn Peters. “Eb en vloed ontstaan immers door de zwaartekracht van de maan. En als maan, zon en aarde zich op één lijn bevinden komt daar nog de zwaartekracht van de zon bij. Eb en vloed komen hierdoor 20 procent hoger en lager te liggen. Dat kan natuurrampen versterken, zoals overstromingen bij stormen of orkanen, doordat het water hoger komt te staan bij vloed.”
Zelfs al zou de volle maan de kans op een aardbeving verhogen, zou die volgens wetenschappers minder dan 1 procent zijn
Martijn Peters
Over de invloed van volle manen op aardbevingen spreken onderzoekers elkaar tegen. “Een studie zag géén verband bij meer dan 200 zeer zware aardbevingen (vanaf 8 op de schaal van Richter) in de voorbije vier eeuwen”, zegt Peters. “Een andere, waarbij wetenschappers keken naar tienduizend aardbevingen vanaf 5.5 op de schaal van Richter, concludeerde dat ze heviger werden bij volle of nieuwe maan. Oorzaak zou de verhoogde druk zijn die het getijde uitoefent op breuklijnen in onze aardkorst. Maar zelfs al zou de volle maan de kans op een aardbeving verhogen, zou die volgens wetenschappers minder dan 1 procent zijn. Haast verwaarloosbaar.”
Door diezelfde zwaartekracht van de maan valt er wél minder regen. “Dat zagen wetenschappers die weerdata van honderd jaar bestudeerden. Door de aantrekkingskracht zet de atmosfeer uit in de richting van de maan, stijgt de luchtdruk en daalt de kans op regen. Maar ook dat zal je zelf niet opmerken.”
Bewering 2 – Volle maan heeft invloed op ons lichaam - NEE!
Al in de Griekse Oudheid opperde de filosoof Aristoteles dat ons brein, dat voor 73 procent uit water bestaat, misschien vatbaar is voor de invloed van de maan. En tot op vandaag geloven velen dat ons lichaam zich vreemder gedraagt bij volle maan. “De wetenschap ontkracht dat”, stelt Peters. “Ten eerste is het effect van de zwaartekracht niet sterk genoeg om veranderingen in de hersenen te veroorzaken, en als die er zouden zijn, moet je die evengoed zien bij nieuwe maan, en daarover circuleren er geen vreemde verhalen. Studie na studie wijst uit dat er níet meer bevallingen, psychologische problemen, gewelddaden, misdaden en zelfmoorden plaatsvinden bij volle maan. Ook epilepsie- en hartaanvallen, spoedopnames, verkeersongelukken, mislukte operaties, hersenbloedingen, nierstenen enzovoorts zouden dan vaker voorkomen, maar niets is minder waar. Enkel over het effect op de nachtrust is er nog discussie.”
Opmerkelijke vaststelling: rond volle maan hebben katten en honden respectievelijk 23 procent en 28 procent meer kans op een ongeval
Martijn Peters
Bewering 3 – Volle maan heeft invloed op fauna en flora - JA!
Het planten- en dierenrijk ondervindt wel degelijk effect van een volle maan. “Opmerkelijke vaststelling na het bestuderen van bijna 12.000 dierenartsbezoeken: rond volle maan hebben katten en honden respectievelijk 23 procent en 28 procent meer kans op een ongeval, al is de reden niet bekend”, zegt Martijn Peters. “Even opvallend is een studie die aantoont dat mensen vaker gebeten worden door dieren tijdens nachten met een volle maan.”
Prooidieren blijken dan ook voorzichtiger te worden. “Wellicht omdat ze kwetsbaarder zijn voor roofdieren”, aldus Peters. “Zo kampt de das met ‘voortplantingsangst’ bij volle maan. Om te compenseren zullen roofdieren in de dagen na een volle maan sneller overdag jagen. Je past dus beter extra op.”
Het koraal van het Australische Groot Barrièrerif in Australië vindt het licht van de volle maan dan weer zeer romantisch. “Ergens in december lost het hele rif massaal eitjes en sperma en verandert de zee heel even in een winterwonderland.”
Tot slot is er ook nog de aanname dat er meer paddenstoelen opduiken rond volle maan. “Dat klopt dan weer niet, bewijst een studie uit 2011.”
Nieuwe satelliet van NASA en ESA brengt alle oceanen in kaart en moet impact van klimaatverandering nauwkeurig(er) meten
Op 10 november zal de Copernicus Sentinel-6 ‘Michael Freilich’-satelliet vanop Cape Canaveral worden gelanceerd die de oceanen perfect in kaart zal brengen. Dankzij die satelliet moet het onderzoek naar de stijgende zeespiegel en de impact van de klimaatverandering weer een stuk vergemakkelijkt worden.
De Sentinel-6-missie is er eentje waarbij het Amerikaanse en Europese ruimtevaartagentschap (NASA en ESA) samenwerken. Verder nog nemen het National Oceanic and Atmospheric Administration – de instantie in de VS die zich bezighoudt met meteorologie en oceanografie – en het EUMETSAT - de Europese organisatie voor de ontwikkeling en het beheer van weersatellieten – deel. Het doel van de missie is om de oceanen permanent in de gaten te houden. Alleen zo kan de stijging van het zeeniveau goed gemonitord worden.
De Copernicus Sentinel-6 Michael Freilich is overigens de eerste van twee identieke satellieten die achtereenvolgens worden gelanceerd om de nauwkeurige metingen mogelijk te maken. De satelliet zal iedere 10 dagen 95 procent van de ijsvrije oceanen op aarde in kaart brengen en cruciale informatie verschaffen voor operationele oceanografie en onderzoek naar het klimaat.
Waar de naam van de satelliet vandaan komt? De satelliet is hernoemd naar Michael H. Freilich, voormalig directeur van de Earth Science Division van NASA. En dat is bijzonder, want het gebeurt niet vaak dat satellieten vernoemd worden naar mensen. Freilich werkte bijna vier decennia als oceanograaf en bij NASA volgde hij op welke satellieten de aarde in de gaten hielden. Alleen al in 2014 kwamen bijvoorbeeld vijf NASA-aardobservatiemissies van de grond. “Deze eer toont het belang van Mike’s nalatenschap aan”, aldus NASA-chef Jim Bridenstine. “Mike’s bijdragen aan NASA zijn van onschatbare waarde geweest, en we zijn verheugd dat deze satelliet die zijn naam draagt, nieuwe kennis zal vergaren over de oceanen waarvoor hij zo’n blijvende passie heeft.”
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
Er is water op de maan. Dat heeft NASA zonet bekendgemaakt. De ontdekking werd gedaan met de telescoop Sofia. De idee dat er water op de maan zou zijn, is niet nieuw, maar het bewijs daarvan wél. NASA voegde eraan toe dat het gedetecteerde water op zich niet voldoende is voor leven op de maan. Maar het is interessant voor toekomstige astronauten. Een tussenstop aan een permanent station op de maan onderweg naar Mars behoort tot de mogelijkheden.
Een team wetenschappers heeft voor het eerst het onomstotelijke bewijs van watermoleculen op de oppervlakte van de maan gevonden. Eerdere waarnemingen waren dubbelzinnig: het kon om water (H2O) gaan, maar ook om het moleculaire familielid, hydroxyl. De methode die nu gebruikt werd, leverde ondubbelzinnige bevindingen op. De ontdekking is gedaan met de Sofia, een speciaal vliegtuig met ingebouwde telescoop dat vanaf 12 kilometer hoogte het heelal bestudeert. “Volgens de studie van de Sofia zit het water waarschijnlijk in maanglas verpakt, waardoor het beschermd is tegen de zon”, legt onze wetenschapsexpert Martijn Peters uit. “Maanglas ontstaat als er meteorieten op de maan inslaan.”
Volgens een andere studie van NASA heeft de maan ruim 40.000 vierkante kilometer aan permanente schaduw in de kraters waarin verborgen zakken water in de vorm van ijs kunnen zitten. “De temperatuur aan die schaduwkanten van de maankraters is er zo laag dat er permanent ijs zou kunnen zitten”, zegt onze expert.
Er zou dus véél water op de maan kunnen zijn. Dat is dan weer mogelijk van groot belang voor toekomstige astronauten en ruimtemissies naar, bijvoorbeeld, Mars. Wetenschappers denken al aan een permanent station op de maan. “Als je water splitst in waterstof en zuurstof, dan heb je zuurstof om te ademen op je maanbasis en waterstof om je raket aan te drijven”, legt Peters uit. Ritje naar Mars? Even een tussenstop op de maan!
Of het water daadwerkelijk kan worden gewonnen en gebruikt, moet nog blijken.
Dat de maan waterijs bevat, was op zich al redelijk bekend, maar tot nu toe ging het daarbij vooral om diepe kraters op de noordpool en zuidpool van de maan. Zulke plekken zijn heel moeilijk begaanbaar. De NASA heeft nu vastgesteld dat er ook water voorkomt op plekken waar de zon op schijnt. Bovendien is er waterijs in zogenoemde ‘cold traps’, koude plekken in de schaduwgebieden op de maan. Sommige van die plekken zijn maar een meter groot, maar de maan heeft zo veel van zulke plekken, dat ongeveer 20 procent van al het ijs op de maan daar waarschijnlijk te vinden is.
Het bevroren water zit onder meer in de grote krater Clavius, die vanaf de aarde met het blote oog te zien is. Het gaat niet om grote plassen water: de Saharawoestijn heeft ongeveer honderd keer zo veel water als de maan.
Dat er waterijs verspreid is over de maan, is niet alleen erg aantrekkelijk voor bemande missies, het water kan ook iets vertellen over de geschiedenis van de maan. Vermoedelijk heeft elke plek waar astronauten landen wel water in de buurt, en bovendien is dat water eenvoudiger te winnen dan in een krater.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.