The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
23-02-2021
Bijna 14 kilogram zware meteoriet aangetroffen in Zweden
Bijna 14 kilogram zware meteoriet aangetroffen in Zweden
Twee geologen hebben in Zweden een bijna 14 kilo zware ijzermeteoriet aangetroffen. Het Naturhistoriska riksmuseet, het natuurhistorisch museum van Stockholm, zegt dat het vermoedelijk om het grootste stuk gaat van de meteorieteninslag van 7 november.
De vondst gebeurde in de buurt van de stad Enköping, zowat 65 km ten noordwesten van de hoofdstad, en de meteoriet werd intussen overgedragen aan het museum. Volgens het museum is het de eerste keer in meer dan 60 jaar dat een neergestorte meteoriet gevonden werd in Zweden.
Op 7 november hadden vele Zweden een vuurbal gespot die de hemel zowat drie seconden had verlicht. Astronoom Eric Stempels, van de universiteit van Uppsala berekende toen al waar de meteoriet ongeveer neergestort moet zijn.
De afgelopen weken werden al kleinere fragmenten van deze ijzermeteoriet gevonden. Het stuk dat nu werd gevonden is goed 30 centimeter lang en is waarschijnlijk het grootste reststuk van het hemellichaam. Toen het onze atmosfeer binnenkwam moet dat, volgens Stempels, zowat negen ton zwaar geweest zijn.
Vermoed wordt dat in de buurt nog meer kleinere onderdelen van de meteoriet liggen.
Minihelikopter Ingenuity meldt zich voor het eerst vanop Mars
Ingenuity, de kleine helikopter die de Amerikaanse robotjeep Perseverance vergezelde op de reis naar Mars, heeft zijn eerste statusrapport doorgezonden naar het controlecentrum van het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA. Het rapport heeft vrijdag (Californische tijd) het centrum in Pasadena bereikt.
"Alles lijkt goed te werken", zo reageerde projectleider Tim Canham volgens een mededeling van NASA. Ingenuity (Vindingrijkheid) zit momenteel nog vastgehecht aan de onderkant van Perseverance (Volharding). Maar binnen 30 tot 60 dagen wordt van de helikopter verwacht dat hij Mars vanuit vogelperspectief zal verkennen. De heli zal daarbij wel extreme weersomstandigheden moeten trotseren: op Mars kan de temperatuur 's nachts tot -90 graden Celsius zakken.
Perseverance was donderdag na een reis van zeven maanden en ruwweg 480 miljoen km veilig aangekomen op de rode planeet. De robotjeep maakte een landing in de Jezerokrater, een uitgedroogd meer. Daar zal de komende twee jaar op zoek worden gegaan naar sporen van vroeger microbiologisch leven.
De Marsverkenner Perseverance is gisteren na een reis van bijna zeven maanden veilig toegekomen op Mars en stuurde meteen de eerste beelden door naar de aarde. Vandaag gaf NASA tijdens een persconferentie een update over de status van de missie en toonde daarbij enkele spectaculaire foto’s.
De Perseverance zal onder andere bodemstalen nemen op Mars, die vervolgens onderzocht worden op mogelijk leven, zowel nu als in het verleden. NASA geeft vandaag meer uitleg over de status van de Marsverkenner en licht toe wat er nog dient gebeuren vooraleer de missie volledig van start kan gaan.
De robot heeft ondertussen al een grote hoeveelheid data verzameld en stuurt die geleidelijk door naar de aarde. Tijdens de conferentie werden dan ook nieuwe beelden onthuld. De meest spectaculaire foto van de dag werd gemaakt vanuit de ‘jetpack’ die moest zorgen voor een zachte landing van de Perseverance. Daarop is te zien hoe het stof opstuift onder de Marsverkenner, net voor die op Mars voet aan de grond zet. Een dergelijk beeld werd nooit eerder gemaakt, vertelt een van de ingenieurs. “Het voelt voor het hele team als een overwinning”, zegt hij.
Daarnaast publiceerde de ruimtevaartorganisatie ook een andere foto met een ingezoomde inzet waarop te zien is hoe de Perseverance voor zijn landing met zijn parachute boven Mars zweefde.
De Marsverkenner stuurde ook de eerste kleurenbeelden van de omgeving door. Onderzoekers zullen zich nu onder andere buigen over de vraag of de stenen die op de foto te zien zijn naast een wiel van de Perseverance van vulkanische of sedimentaire oorsprong zijn.
NASA belooft de komende dagen nog meer beelden te publiceren. Daarbij zullen ook kleine filmpjes zitten van de landing van de Perseverance.
Volgens de ingenieurs verkeert de Marsverkenner in goede gezondheid, maar moeten alle systemen geleidelijk aan worden opgestart. Eerst wordt gecontroleerd of alle hardware na de landing nog naar behoren functioneert. Het is daarom nog even wachten op het moment dat de Perseverance zijn eerste ritje zal maken.
NASA toont machtige landingsfoto van Perseverance
De Marsverkenner Perseverance is na een reis van bijna zeven maanden veilig toegekomen op Mars en stuurde meteen de eerste beelden door naar de aarde.
ALL RELATED VIDEOS, selected and posted by peter2011
Elon Musk verkoopt al zijn bezittingen om kolonie te stichten op Mars
Elon Musk, de CEO van Tesla en SpaceX, wil zo veel mogelijk geld investeren in de kolonisatie van Mars. Hij verkoopt daarom de meerderheid van zijn materiële bezittingen. Dat vertelde hij tijdens een interview met het Duitse mediabedrijf Axel Springer.
Musk werd deze week voorbijgestoken door Jeff Bezos en is niet langer de rijkste man ter wereld. In december vertelde hij al aan Axel Springer dat hij van plan was om bijna al zijn bezittingen te verkopen. Hij zal ook geen eigen huis meer hebben. Sindsdien verkocht hij al meerdere huizen uit zijn vastgoedportfolio, die ooit meer dan 100 miljoen dollar (82 miljoen euro) waard was. Vorig jaar verkocht hij drie huizen in de rijke buurt Bel Air in Los Angeles en een landgoed dat vroeger eigendom was van acteur Gene Wilder. “Behalve de aandelen in de bedrijven, zal ik bijna geen bezittingen hebben met een geldwaarde”, zei Musk. “Als het op het werk druk is, dan slaap ik graag in de fabriek of op kantoor. En ik heb natuurlijk een plek nodig voor als mijn kinderen er zijn, dus ik zal gewoon iets huren of zo.”
Ik denk dat het belangrijk is dat de mensheid een ruimtevarende beschaving en een multiplanetaire soort wordt
Elon Musk
Musk verhuist ook van Californië naar Texas, omdat hij daar geen inkomstenbelasting dient te betalen. Zijn inspanningen om zijn kapitaal te vergroten, kaderen allemaal in zijn plannen om uiteindelijk een kolonie te stichten op Mars. “Ik denk dat het belangrijk is dat de mensheid een ruimtevarende beschaving en een multiplanetaire soort wordt,” aldus Musk. “En het zal veel middelen vergen om een stad te bouwen op Mars. Ik wil zo veel mogelijk bijdragen aan de stad op Mars. Dat betekent gewoon veel kapitaal.”
Door zijn bezittingen van de hand te doen, toont Musk dat hij echt naar Mars wil. “Ik probeer ook gewoon duidelijk te maken dat het me menens is”, aldus de ondernemer. “En het gaat niet om persoonlijke consumptie. Want mensen vallen me aan en zeggen: ‘oh, hij heeft al die bezittingen. Hij heeft al die huizen’. OK, nu heb ik die niet meer.”
Een prototype van een Starship van SpaceX. Met dergelijke toestellen hoopt Musk mensen over te brengen naar Mars.
Musk hoopt uiteindelijk drie ruimteschepen per dag te lanceren naar Mars, met telkens 100 mensen aan boord. Binnen dertig jaar moet de kolonie op Mars zo een bevolking van maar liefst een miljoen mensen tellen. Voor wie naar Mars wil, maar het niet kan betalen, zijn er leningen beschikbaar, beweert de ondernemer. Bovendien zullen er op de rode planeet volgens hem veel jobs beschikbaar zijn.
Volgens critici is Musks plan echter een interplanetaire vorm van contractarbeid. Dat systeem werd vroeger gehanteerd door koloniale grootmachten: kolonisten die de oversteek naar de Nieuwe Wereld niet konden betalen, kregen dat vergoed door hun toekomstige werkgever in ruil voor enkele jaren arbeid op diens landgoed of in diens fabriek. In werkelijkheid was dat systeem echter erg vergelijkbaar met slavernij: de arbeiders werden uitgebuit, genoten erg weinig vrijheid, hadden vaak geen medische verzorging en werden dikwijls gedwongen om langer in dienst te blijven dan aanvankelijk overeengekomen.
Waarom het eerste beeld dat Marsrobot Perseverance maakte een zwart-wit foto was
Gejuich, gejoel en grote opluchting bij het NASA-team nadat de Perseverance zichzelf veilig door de dunne dampkring van Mars wist te loodsen. Enkele minuten na de landing van de Marsrobot volgde er al een eerste foto van zijn nieuwe thuis. Maar waarom was dat een zwart-wit foto?
'Seven minutes of terror' van de landing van de Perseverance
Perseverance is niet zomaar een Marsrover of -robot. Het is het meest geavanceerde astrobiologische laboratorium ooit dat vanop de aarde gelanceerd is. Hij is ontworpen om de Jezero-krater op Mars uit te kammen, op zoek naar tekenen van leven. Om deze missie te doen slagen, is de robot uitgerust met tal van technische snufjes waaronder 19 camera’s. Zoveel camera’s en toch een zwart-wit, en ietwat wazige, eerste foto maken? Kan dat niet beter?
Perseverance maakte gebruik van zijn navigatiecamera’s om de foto te maken. Deze camera’s - eentje vooraan en een tweede achteraan - dienen voornamelijk om de omgeving te verkennen. Het spreekt voor zich dat deze robuuste camera’s als eerste (deels) werden vrijgemaakt en geactiveerd.
Het beeld is een beetje korrelig door het stof dat tijdens de landing opwaaide. Dat stof is meteen ook de reden waarom er niet onmiddellijk andere camera’s geactiveerd werden; de lenzen van deze camera’s blijven afgedekt totdat het stof is gaan liggen. Nog een reden waarom er voor de zwart-wit foto’s werd gekozen: deze beelden, met een lage resolutie, konden sneller naar de aarde verstuurd worden.
Kortom, de eerste foto’s - Perseverance deelde wat later nog een tweede foto van zijn uitzicht aan de achterzijde - zijn slechts een fractie van wat nog komen moet. Twee van de camera’s waarover de Marsrobot beschikt kunnen immers beelden maken met een zeer hoge resolutie. Zonder twijfel zullen er nog enkele spectaculaire plaatjes volgen.
Wetenschappers ontdekken tot hun verbazing leven onder ijslaag van 900 meter in Antarctica
Wetenschappers hebben in Antarctica per toeval levensvormen ontdekt onder een negenhonderd meter dikke ijslaag. Dat blijkt uit een artikel dat maandag gepubliceerd werd in het wetenschappelijke magazine Frontiers in Marine Science.
Wetenschappers van onderzoeksproject British Antarctic Survey wilden stalen van bezinksel nemen door te boren in een negenhonderd meter dikke ijslaag in het Filchner-Ronne-ijsplateau, ten zuidoosten van Weddellzee. Maar in plaats van modder, troffen ze een stuk rots aan. Uit videobeelden is gebleken dat het gesteente bedekt was met verschillende levensvormen.
Er werden onder meer dieren aangetroffen die op sponzen leken, naast nog enkel andere, mogelijk nog onbekende soorten. De sedentaire dieren hadden zich weten aanpassen aan zeer extreme leefomstandigheden: in complete duisternis en bij temperaturen van min 2,2 graden.
De dieren werden aangetroffen op 260 kilometer van de open zee. Hoe en wanneer ze op die afgelegen locatie terecht zijn gekomen, is voorlopig een raadsel. Het is ook nog niet duidelijk hoe ze zich voeden.
Uitzonderlijk
De ontdekking toont aan dat het mariene leven in Antarctica zeer bijzonder is en bovendien ook uitzonderlijk goed aangepast is aan de omstandigheden, zegt onderzoeker Huw Griffiths.
Het is nog niet duidelijk tot welke soort de dieren behoren. De wetenschappers vragen zich ook af wat het voor die dieren zou betekenen wanneer de ijsplaat afbreekt. Door de klimaatverandering is er maar weinig tijd om hen te bestuderen en om hun ecosysteem te beschermen, zo klinkt het.
Eerste Arabische Marssonde stuurt eerste foto door
Vijf dagen nadat de onbemande Marssonde van de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) in een baan rond de Rode Planeet is gekomen, heeft de al-Amal (Hoop) zijn eerste foto van Mars doorgestuurd, zo heeft de feitelijke leider van de Golfstaat, Mohammed bin Zayed, getwitterd.
Na een reis van zeven maanden kwam de Hoop dinsdag in een baan rond Mars waarmee de VAE het eerste Arabische land werd dat succesvol een interplanetaire missie lanceerde. De sonde stuurde vanop 25.000 kilometer hoogte een eerste foto door.
De Hoop zou twee jaar rond Mars wentelen om foto's te maken, en om de atmosfeer en de seizoenswisselingen van de planeet te bestuderen. De data zullen ter beschikking staan van de internationale wetenschappelijke gemeenschap.
Het Chinese ruimtevaartagentschap (CNSA) heeft videobeelden verspreid van de sonde Tianwen-1 die boven Mars vliegt. Twee dagen eerder was de sonde erin geslaagd om zich in een baan rond Mars te nestelen.
Op de video van CCTV, de Chinese staatstelevisie, is te zien hoe de oppervlakte van de planeet opvalt ten opzichte van de zwarte lucht. Er zijn witte kraters zichtbaar op de oppervlakte van de planeet, waarna de Marsdag overgaat in de -nacht, aldus staatsagentschap China News.
China rivaliseert op diplomatiek en technologisch vlak met de VS. Het land wil nu ook de concurrentiestrijd aangaan met een ambitieus ruimtevaartprogramma. Doel is om tegen 2022 een bemand ruimtestation te hebben en tegen 2030 een astronaut naar de maan te sturen.
Verste object in ons zonnestelsel ontdekt: de rots ‘FarFarOut’
Aan de rand van ons zonnestelsel draait een rots rond de zon. Het is het verste object in ons stelsel dat tot nu toe bekend is. Het object heeft de bijnaam FarFarOut gekregen, oftewel ver, ver weg.
FarFarOut werd in januari 2018 voor het eerst waargenomen met een telescoop op Hawaï. Daarna is het object gevolgd om zijn baan rond de zon te berekenen.
Volgens het Amerikaanse sterrenkundige centrum NOIRlab doet de rots ongeveer duizend jaar over een rondje rond de zon. Soms komt hij dichter bij dan de planeet Neptunus, maar op het verste punt is de afstand tot de zon 26,2 miljard kilometer. Dat is 175 keer de afstand van de aarde tot de zon.
Momenteel staat hij op 19,75 miljard kilometer van de zon, 132 keer zo ver als de aarde van de zon staat.
Pluto
Het rotsblok is moeilijk te zien. De ontdekkers denken dat hij ongeveer 400 kilometer in doorsnee is. Dat betekent dat het misschien net een dwergplaneet is, zoals bijvoorbeeld Pluto.
De ontdekkers verwachten dat het record van FarFarOut niet lang in stand blijft, omdat er in zijn omgeving waarschijnlijk meer van zulke rotsen te vinden zijn.
Het is het verste object in ons stelsel dat tot nu toe bekend is.
De Europees-Russische Marsverkenner Trace Gas Orbiter (TGO) heeft een nieuw gas ontdekt op de rode planeet. Dat meldt het Belgisch Instituut voor Ruimte-Aëronomie (BIRA), parallel met een publicatie in het het vakblad Science Advances. De Marsverkenner leverde ook nieuwe informatie over de manier waarop onze buurplaneet haar water verliest.
De Trace Gas Orbiter, waarop ook het Belgische NOMAD-instrument staat, maakt deel uit van de eerste ExoMars-missie van het Europese Ruimtevaartagentschap ESA en het Russische Ruimtevaartagentschap Roscosmos. Doel van dat programma is om te weten komen of er ooit leven geweest is op Mars.
De Marsverkenner verzamelt sinds het voorjaar van 2018 atmosferische gegevens. Naast de zoektocht naar methaan is de detectie van nieuwe gassen een van de hoofdobjectieven van de missie. Het recentste onderzoek heeft nu geleid tot de ontdekking van een nieuw gas in de atmosfeer van Mars: waterstofchloride.
Vulkanische activiteit
Waterstofchloridegas (HCl) bestaat uit een waterstof- en een chlooratoom. Marswetenschappers waren altijd al op zoek naar gassen op basis van chloor of zwavel, omdat ze mogelijke indicatoren zijn van vulkanische activiteit. Maar de aard van de waarnemingen - het feit dat waterstofchloride op hetzelfde moment op zeer afgelegen plaatsen werd waargenomen en het ontbreken van andere gassen die men bij vulkanische activiteit zou verwachten - wijst op een andere bron. Met name op een heel nieuwe en niet eerder onderzochte interactie tussen het oppervlak en de atmosfeer van Mars, aangedreven door de stofseizoenen op de planeet.
In een proces dat veel gelijkenis vertoont met dat op Aarde belanden zouten in de vorm van natriumchloride (NaCl) - overblijfselen van de oceanen die verdampt zijn en gevangen zitten in het stoffige oppervlak van Mars - door de winden in de atmosfeer. Zonlicht verwarmt de atmosfeer waardoor het stof, samen met de waterdamp (H2O) die vrijkomt uit de ijskappen, opstijgt. Het zoute stof reageert met het water in de atmosfeer waarbij chloor vrijkomt, dat op zijn beurt weer reageert met waterstofmoleculen en waterstofchloride vormt. Door verdere reacties zou het chloor- of zoutzuurrijke stof kunnen terugkeren naar het oppervlak, misschien in de vorm van perchloraten, een zoutsoort die bestaat uit zuurstof en chloor.
Water blijkt een cruciaal element te zijn in deze chemie: er is waterdamp nodig om chloor vrij te maken en er is een bijproduct van water - waterstof - nodig om waterstofchloride te vormen. Maar ook het stof speelt een heel belangrijke rol: er wordt meer waterstofchloride waargenomen wanneer de stofactiviteit toeneemt, een proces dat verband houdt met de seizoensgebonden opwarming van het zuidelijk halfrond.
Vloeibaar water
Ooit zou vloeibaar water over het oppervlak van Mars hebben gestroomd, zoals blijkt uit de talrijke voorbeelden van oude opgedroogde valleien en rivierbeddingen. Vandaag de dag zit het meestal opgesloten in de ijskappen of onder het oppervlak. Mars lekt ook vandaag nog water in de vorm van waterstof en zuurstof die uit de atmosfeer ontsnappen.
Inzicht in het samenspel van potentiële waterhoudende reservoirs en hun gedrag over de seizoenen heen en op lange termijn is essentieel om de evolutie van het klimaat van Mars te begrijpen. Dat kan door het bestuderen van waterdamp en ‘halfzwaar’ water (waarbij één waterstofatoom is vervangen door een deuteriumatoom, een vorm van waterstof met een extra neutron). De deuterium-over-waterstof-verhouding (D/H) vertelt iets over de geschiedenis van het water op Mars, en hoe het waterverlies in de loop der tijd is geëvolueerd.
De nieuwe metingen onthullen dramatische variabiliteit in D/H met de hoogte en het seizoen naarmate het water opstijgt van zijn oorspronkelijke locatie. De gegevens laten zien dat zodra het water volledig is verdampt, het een hoge verrijking in halfzwaar water vertoont met een D/H-verhouding die zes keer zo hoog is als die op Aarde, wat bevestigt dat in de loop van de tijd grote hoeveelheden water verloren zijn gegaan.
Waterverlies
Tussen april 2018 en april 2019 lieten de ExoMars-gegevens ook drie gevallen van versneld waterverlies in de atmosfeer zien: de globale stofstorm van 2018, een korte maar intense regionale storm in januari 2019 en het vrijkomen van water uit de zuidelijke poolijskap tijdens de zomermaanden, gekoppeld aan seizoenswisselingen. Van bijzonder belang is een pluim van opstijgende waterdamp tijdens de zuidelijke zomer, die op seizoens- en jaarbasis water in de bovenste atmosfeer zou kunnen injecteren, aldus het BIRA.
Feest in de Emiraten: eerste Arabische sonde in baan rond Mars
Feest in de Verenigde Arabische Emiraten: hun Marssonde al-Amal (‘Hoop’) is in een preliminaire baan rond de rode planeet gekomen. Slechts drie landen en het Europese Ruimtevaartbureau ESA gingen hen daar in voor.
De sonde werd in juli vorig jaar met een Japanse draagraket gelanceerd en is de eerste van drie nieuwe expedities die Mars zal bereiken. Om 16.30 uur tijd floepten zes stuurraketten aan, waardoor de snelheid van het onbemande ruimtetuig daalde van 121.000 naar 18.000 kilometer per uur. Zo kreeg de zwaartekracht van onze buurplaneet greep op de sonde.
De Emiraten zijn nog maar de vijfde “natie” die in het huzarenstukje slaagt. De voorgangers waren de VS, de Sovjet-Unie, het Europese Ruimtevaartbureau ESA en India. Zowat de helft van alle Marsmissies is mislukt.
Al-Amal heeft ook een robotjeep bij, maar die zal pas in mei proberen te landen. De verkenner moet twee jaar lang het weer op Mars in kaart brengen. Bovendien moet hij helpen begrijpen waardoor waterstof en zuurstof verdwijnen uit de dunne dampkring van Mars. Die gassen vliegen de ruimte in, waardoor Mars geen kans meer heeft op leven zoals op aarde. Maar de missie is vooral bedoeld om de Emiraten op de kaart te zetten, in het jaar waarin het land zijn vijftigste verjaardag viert. Het land ziet wetenschap en technologie als een inkomstenbron voor de toekomst, wanneer olie opraakt. De Verenigde Arabische Emiraten hebben sinds 2014 een eigen ruimtevaartbureau en in 2019 ging voor het eerst een inwoner van het land naar de ruimte.
Morgen moet ook de Chinese Marsverkener Tianwen-1 een soortgelijk manoeuvre uitvoeren. Het tuig zal nog twee tot drie maanden rondjes draaien vooraleer de riskante afdaling naar het Marsoppervlak in te zetten. China wil sporen van leven vinden en het oppervlak en de bodem van Mars in kaart brengen.
Op 18 februari moet de Amerikaanse Perseverance landen op Mars. Verborgen in het laadruim van de robotjeep zit de eerste buitenaardse helikopter, de Ingenuity. Als die technologie werkt, kunnen helikopters helpen om buitenaardse bestemmingen veel sneller te verkennen.
GERELATEERDE VIDEO, uitgekozen en gepost door peter2011
Studie verontrust wetenschappers: “Nanodeeltjes dringen via voedsel door tot in het brein”
Nanomaterialen kunnen diep in de voedselketen doordringen en via voedsel zelfs in de hersenen terechtkomen. Dat hebben onderzoekers van de Universiteit Leiden ontdekt. Ze hebben aangetoond dat nanodeeltjes van goud op deze manier in het brein van vissen kunnen belanden.
Onderzoeker Fazel Monikh vermoedt dat dit ook voor mensen opgaat. "Vissen worden vaak gebruikt als model in toxicologische studies", legt hij uit. "Ze hebben ook bloed, net als wij. Er is geen groot verschil tussen de systemen."
Nanodeeltjes zijn extreem klein. Ze hebben een diameter tussen de 0,0000001 en 0,00001 centimeter. De toepassingen zijn overal om ons heen: van computerchips en zonnepanelen tot cosmetica en verf.
In de Leidse experimenten zaten de nanodeeltjes in algen. Via de algen kwamen ze in plankton terecht en zo in de vissen die dat opaten. Bij iedere stap veranderden de deeltjes van vorm en grootte. "Hierdoor konden de nanodeeltjes zich heel anders door het lichaam verspreiden dan op basis van hun oorspronkelijk vorm was ingeschat."
Nanomaterialen kunnen veel verder in onze voedselketens doordringen dan we tot nu toe dachten
Onderzoeker Fazel Monikh
In de vissen bleken de uiterst kleine deeltjes zich op te hopen in de hersenen. "Ze gaan er makkelijk in, maar komen er moeilijk weer uit", zegt Monikh.
Hij vindt de uitkomsten zorgwekkend. "Het betekent dat nanomaterialen veel verder in onze voedselketens kunnen doordringen dan we tot nu toe dachten. En dat ze dus zelfs in de hersenen kunnen belanden, terwijl dat orgaan normaal heel goed is afgeschermd door de bloed-hersenbarrière."
Nanotechnologische revolutie
De onderzoeker van het Centrum voor Milieuwetenschappen pleit ervoor nieuwe nanotechnologieën niet zonder meer toe te passen en eerst goed de effecten te onderzoeken. Zo is het momenteel nog onbekend in hoeverre nanomaterialen zich precies ophopen in het menselijk lichaam en welke gevolgen ze hebben voor de gezondheid. Tegelijkertijd rukt nanotechnologie steeds verder op.
Met de meetmethode die de onderzoekers hebben ontwikkeld, is wel beter te bepalen hoe nanomaterialen zich verspreiden. "Als we meer inzicht in het gedrag van deze materialen krijgen, kunnen we ook gaan werken aan veilige toepassing ervan", aldus Monikh. "Dat is zeker nodig, nu we ons midden in de nanotechnologische revolutie bevinden."
Topwetenschapper Harvard blijft geloven dat aliens vier jaar geleden op bezoek kwamen, maar hij krijgt stevige tegenkanting
“Aliens hebben ons in 2017 een bezoek gebracht, maar wetenschappers hebben die realiteit genegeerd.” De stelling doet misschien de wenkbrauwen fronsen, maar ze komt niet van de eerste de beste. Avi Loeb is een topastronoom aan de universiteit van Harvard die ook al samengewerkt heeft met Stephen Hawking. In het wereldje wordt hij nu echter vooral afgedaan als een collega “die met straffe beweringen het publiek wil bespelen”.
De bekende Israëlisch-Amerikaanse kosmoloog verwijst naar de doortocht van ‘Oumuamua’, een mysterieus object dat vier jaar geleden in sneltreinvaart door ons zonnestelsel vloog. Het 400 meter lange gevaarte wisselde soms van tempo, hield geen rekening met de zwaartekracht en had de vorm van een sigaar. Een komeet kon het niet zijn omdat de nevelige wolk van gassen en stof ontbrak. Experts spraken van het eerste interstellaire object dat vanop Aarde waargenomen werd.
De ‘ruimterots’ kwam dus uit een ander zonnestelsel, maar was het daarom ook buitenaards? In dit geval: hadden aliens werkelijk een sonde gecreëerd waarmee ze een verkenningstocht uitvoerden?
De controversiële these won aan belang sinds Loeb zich in 2018 in het kamp van de ‘believers’ aansloot. Zijn artikel in het wetenschappelijke blad ‘Astrophysical Journal Letters’ deed alvast het nodige stof opwaaien.
Computersimulaties
Uit een studie van vorig jaar bleek echter dat Oumuamua - Hawaïaans voor ‘scout’ - volledig natuurlijk ontstaan zou zijn. Rotsachtige objecten kunnen immers uit een zonnestelsel gekatapulteerd worden door getijdenkrachten.
Computersimulaties vonden na lange tijd een verklaring voor de ‘sigaarvorm’ en ook het mysterie van de plotse versnellingen leek opgehelderd. “Een combinatie van waterijs met de uitwaseming van gas”, meent hoofdauteur Yun Zhang. Elk planetensysteem zou volgens haar zelfs zo’n 100 biljoen objecten als Oumuamua uitstoten.
“We zijn niet speciaal”
De wetenschappelijke uitleg kan Loeb echter niet overtuigen. Hij bracht nu een boek uit om zijn theorie rond buitenaardse wezens te staven. Zij zouden een lichtzeil gefabriceerd hebben dat via zonlicht voortgestuwd wordt.
“Denken dat we uniek en speciaal zijn is gewoon arrogant. We zouden ons beter verzoenen met het feit dat er nog veel andere culturen bestaan. We moeten ze nu enkel nog vinden”, klinkt het in ‘Extraterrestrial: The First Sign of Intelligent Life Beyond Earth’.
Astrofysicus Ethan Siegel betreurt dat Loeb die weg ingeslagen is. “Ooit was hij zeer gerespecteerd. Nu het niet meer lukt om collega’s met argumenten te overtuigen, praat hij het grote publiek maar naar de mond”, schrijft hij in ‘Forbes’.
Ook de Nederlandse hoogleraar Sterrenkunde Gijs Nelemans denkt er zo over. “Loeb heeft al eerder spraakmakende zaken aangekaart. Hij gooit ze in de groep en kan ze goed uitmelken, daarna mogen anderen het zaakje uitzoeken. Als ik zou moeten kiezen tussen aliens of de wetenschappelijke uitleg, dan wordt het toch de tweede optie. Er zijn bij dit object ook radiometingen gedaan en er werd geen enkel signaal vastgesteld.”
“Pesterijen”
Loeb noemt dit soort reacties pestgedrag. “Galileo werd ook ooit verketterd omdat hij ontdekte dat de Aarde niet het centrum van het universum was. We zouden veel meer middelen moeten besteden aan de zoektocht naar buitenlands leven. Als we hun technologie zouden bestuderen, kunnen we misschien wel een miljoen jaar winst boeken.”
GERELATEEERDE VIDEO'S, uitgekozen en gepost door peter2011
De Chinese Marsverkenner Tianwen-1 heeft vrijdag zijn eerste foto van de Rode Planeet doorgestuurd, zo heeft het Chinese ruimtevaartbureau (CNSA) meegedeeld. De sonde moet rond 10 februari aankomen bij Mars.
Van op ongeveer 2,2 miljoen km afstand van de planeet genomen, is een eerste foto binnengelopen. Hij toont volgens het CNSA de canyons van Valles Marineris nabij de evenaar, de grote krater Schiaparelli en de vlakte Acidalia Planitia.
Vrijdag heeft de sonde haar vierde baanmanoeuvre uitgevoerd, aldus het officiële Chinese persbureau Xinhua. Het tuig bevond zich vrijdag op 1,1 miljoen km van zijn doel en alle systemen werken zoals het hoort.
Missie
De missie omvat een "orbiter", een lander en een kleine robotjeep van meer dan 200 kilogram. Tianwen-1 moet Mars beter in kaart brengen, en zoeken naar tekenen van vroeger en huidig leven. Als alles goed gaat, landt de robotjeep in april op Mars om er over het oppervlak te rijden en experimenten te verrichten. De jeep beschikt over vier zonnepanelen en zes wielen. Hij moet drie maanden operationeel zijn.
Als de missie slaagt, wordt China na Amerika en de voormalige Sovjet-Unie het derde land dat een ruimtetuig zacht doet landen op onze buurplaneet. Een Marslanding is geen evidentie, zowat de helft van alle pogingen is mislukt.
GERELATEERDE FOTO EN VIDEOS ( engels), geselecteerd en gepost door peter2011
This image of Mars captured by China’s Mars probe Tianwen-1 was released by China’s space agency on Friday.
Image: China National Space Administration handout via AFP
China readies massive antenna as Tianwen-1 Mars mission nears orbit around red planet
Nog een maatje groter: zwarte gaten kunnen volgens astronomen ‘Stupendously’ zwaar worden
Er zijn zwarte gaten, zware zwarte gaten, superzware zwarte gaten, en vanaf heden zijn er ook belachelijk grote, krankzinnige of kolossale zwarte gaten: ‘Stupendously Large Black Holes‘ werden ze gedoopt, kortweg SLAB’s. Deze exemplaren kunnen volgens onderzoekers wel 100 miljard keer zwaarder zijn dan de zon.
Het is wellicht een van de meest fascinerende verschijnselen in de ruimte: een zwart gat of een gebied in de (astronomische) ruimte waar de zwaartekracht zo sterk is dat het alles in zijn buurt genadeloos opslokt, zelfs de meest heldere sterren. Fascinerend, maar ook ontzettend mysterieus.
Zo mysterieus dat wetenschappers van de Queen Mary University of London in hun recent onderzoek - gepubliceerd in The Monthly Notices of the Royal Astronomical Society - ‘hypothetische’ zwarte gaten omschrijven. “Hoewel er momenteel geen enkel bewijs is gevonden voor het bestaan van SLAB’s, is het geloofwaardig dat ze bestaan”, aldus astronoom en onderzoeker Bernard Carr.
Massa en omvang van
Hoe zit dat dan precies met die massa van zwarte gaten? Zwarte gaten kunnen onderverdeeld worden in verschillende categorieën, afhankelijk van hun massa. Zo zijn er minuscule zwarte gaten. Hun massa varieert van enkele gram tot het gewicht van de maan. Daarnaast zijn er stellaire zwarte gaten met een massa van 5 tot wel 100 zonsmassa’s - een standaardeenheid, gelijk aan de massa van de zon. Planeten zijn overigens veel lichter dan de zon. Zo is een zonsmassa gelijk aan 328.901 maal de massa van de aarde. Middelgrote zwarte gaten hebben een massa van 500 tot 1.000 zonsmassa’s.
Superzware zwarte gaten hebben tot slot een massa tot (vele) miljoenen de massa van de zon. Messier 87 (M87) is daar een - inmiddels wereldberoemd - voorbeeld van. Dit monster is wel 6,5 miljard keer zo zwaar als onze zon en werd op 10 april 2019 als eerste zwarte gat gefotografeerd.
En daar zou het stoppen, zo redeneerden astronomen tot voor kort. Er zou een limiet op de massa van zwarte gaten zitten: ze groeien en trekken materie aan, maar door te groeien wordt hun omgeving ook ‘schoongeblazen’ wat ervoor zorgt dat ze uiteindelijk niet meer groter worden. Althans, dat dacht men.
SLAB’s
Maar nu komen de SLAB’s om de hoek loeren, hypothetische primordiale zwarte gaten die miljarden keren zwaarder dan de zon kunnen zijn. Waar dat idee plotseling vandaan komt? Volgens het recente onderzoek zouden de zwarte gaten toch nog kunnen groeien dankzij ‘Weakly Interacting Massive Particles’ (WIMPs) of hypothetische deeltjes donkere materie - nog zo’n mysterieus gegeven. Deze deeltjes materie reageren niet met licht (waardoor we ze ook niet kunnen waarnemen) wat in het voordeel van de zwarte gaten speelt. Waar andere (kleinere) zwarte gaten groot worden door stervende sterren te verslinden en/of samen te smelten met andere zwarte gaten, groeit een SLAB dankzij de zwarte materie.
GERELATEERDE VIDEO'S, uitgekozen en gepost door peter2011
Ruimtetelescoop CHEOPS onthult uniek planetair systeem: “Eerste keer dat we dit waarnemen”
De Zwitsers-Europese ruimtetelescoop CHEOPS heeft een uniek planetair systeem onthuld, zo heeft het Europese Ruimtevaartburea ESA maandag bekendgemaakt. De vondst stelt trouwens de huidige planeetvormingstheorieën op de proef.
De ontdekking van een toenemend aantal planetenstelsels, die niet op ons eigen zonnestelsel lijken, blijft ons begrip van de vorming en evolutie van planeten verbeteren. "Een indrukwekkend voorbeeld is het planetenstelsel TOI-178, zo'n 200 lichtjaar van ons vandaan in de Beeldhouwer-constellatie", zegt ESA maandag.
Astronomen verwachtten al dat ster TOI-178 twee of meer exoplaneten zou herbergen nadat ze deze hadden geobserveerd met NASA's Transiting Exoplanet Survey Satellite (TESS). Nieuwe, zeer nauwkeurige waarnemingen met de in 2019 gelanceerde CHEOPS laten nu zien dat de ster minstens zes planeten herbergt en dat dit vreemde zonnestelsel een zeer unieke structuur kent.
Een van de bijzondere eigenschappen is dat de planeten - behalve de planeet die het dichtst bij de ster staat - een ritmische dans volgen als deze zich in hun banen bewegen. Dit verschijnsel heet ‘orbitale resonantie’, en houdt in dat er patronen zijn die zich herhalen terwijl de planeten rond de ster draaien, waarbij sommige planeten om de paar draaiingen op één lijn komen te staan.
Een soortgelijke resonantie wordt volgens ESA waargenomen in de banen van drie manen van Jupiter: Io, Europa en Ganymedes. Voor iedere draaiing van Europa maakt Ganymedes twee draaiingen, en Io maakt er vier (dit is dus een 4:2:1 patroon).
Een van de exoplaneten, een dichte, aardse planeet zoals de onze, ligt vlak naast een even grote en pluizige planeet - zoals een kleine Jupiter, en daarnaast ligt een planeet die erg op Neptunus lijkt
Veel complexer
In het TOI-178 systeem is de resonante beweging veel complexer aangezien er vijf planeten bij betrokken zijn, die een 18:9:6:4:3 patroon volgen. Terwijl de tweede planeet van de ster (de eerste van het patroon) 18 draaiingen voltooit, voltooit de derde planeet van de ster (tweede van het patroon) negen draaiingen, enzovoort.
Hoewel de planeten in het TOI-178 systeem op een zeer ordelijke manier rond hun ster draaien, volgen hun dichtheden geen bepaald patroon. Een van de exoplaneten, een dichte, aardse planeet zoals de onze, ligt vlak naast een even grote en pluizige planeet - zoals een kleine Jupiter, en daarnaast ligt een planeet die erg op Neptunus lijkt.
ESA/CHEOPS Mission Consortium/A. Leleu et al.
Onverwacht
"Dit is niet wat we verwacht hadden, en het is de eerste keer dat we zo'n opstelling in een planetenstelsel waarnemen", zegt Adrien Leleu van de Universiteit van Bern en Genève.
"In de weinige systemen die we kennen waar de planeten in dit resonantieritme ronddraaien, nemen de dichtheden van de planeten geleidelijk af naarmate we ons verder van de ster verwijderen, en dat is ook wat we op grond van de theorie verwachten."
Geen catastrofale gebeurtenis
Catastrofale gebeurtenissen zoals reusachtige inslagen zouden de grote variaties in de dichtheden van de planeten kunnen verklaren, maar het TOI-178 systeem zou niet zo evenwichtig zijn als dit het geval zou zijn geweest. "De draaiingen in dit systeem zijn zeer goed geordend, wat ons vertelt dat dit systeem sinds de geboorte vrij rustig geëvolueerd is", zegt Yann Alibert van de Universiteit van Bern.
De ontdekking van de complexe structuur van het TOI-178 systeem stelt zodoende de huidige theorieën over planeetvorming op de proef.
Meteoriet neergestort in België. Ligt hij in jouw achtertuin?
Volkssterrenwacht Mira deelt op Twitter mee dat er een meteoriet is ingeslagen op Belgisch grondgebied. De steen meet maximaal enkele centimeters doorsnee en werd voorlopig nog niet gevonden.
De meteoriet zou vrijdagochtend neergestort zijn in de regio Aalst-Dendermonde om 7.52 uur. De melding kwam binnen via het FRIPON-cameranetwerk. FRIPON staat voor Fireball Recovery and Interplanetary Observation Network. Camera’s in Brussel, Oostkapelle en Noordwijk legden een deel van het traject van de meteoriet vast.
Een meteoriet is een stukje ruimtepuin — afkomstig van een planetoïde, komeet of meteoroïde — dat inslaat op aarde. Het kleine gruis en puin komt van de oermaterie uit de wolk waaruit de zon en de rest van het zonnestelsel zijn ontstaan. Tijdens de val wordt het materiaal sterk afgeremd door onze atmosfeer en warmt het op, waardoor er een vallende vuurbal te zien is: dit is een meteoor, ook gekend als vallende ster. Het materiaal dat niet opbrandt en uiteindelijk op aarde neervalt, is een meteoriet. Jaarlijks komen zo’n 20.000 tot 80.000 meteorieten zwaarder dan 10 gram ergens op Aarde terecht. Maar het meeste materiaal dat zo op de Aarde valt, bestaat uit micrometeorieten die als stofjes neerdwarrelen. Goed voor naar schatting 35.000 tot 80.000 ton per jaar.
Het is van 1971 geleden dat er een meteoriet op Belgisch grondgebied werd gevonden. We leven dan ook in een erg klein land in verhouding tot onze hele planeet. Indien ook het exemplaar van vrijdag wordt gerecupereerd, zou het de zevende keer dat er in ons land een meteoriet wordt aangetroffen.
Zo kan de meteoriet eruit zien. Dit is de zesde Belgische meteoriet tentoongesteld in Museum voor Natuurwetenschappen.
Er bestaan verschillende soorten meteorieten en het is niet zo eenvoudig om te bepalen wanneer het effectief om een meteoriet gaat. WikiHow geeft enkele tips om een meteoriet te onderscheiden van andere stenen en metalen.
Zo is er de kleur. Als het gevaarte nog maar net uit de lucht is gevallen, is de kleur blinkend zwart, door de verbranding in de atmosfeer. Door zijn verblijf op de aarde wordt het materiaal na verloop van tijd roestbruin. Dan is er ook de vorm. Die is meestal grillig, onregelmatig.
Er is de smeltkorst. “Als het oppervlak van je steen eruitziet alsof het is gesmolten en veranderd, kan het een meteoriet zijn”, schrijft WikiHow. Op die glazige, donkere buitenlaag komen ook vaak kleine streeplijnen voor. Verder zitten er soms ook putjes in het materiaal, maar nooit gaten.
Magnetisch
Meteorieten zijn ook nooit poreus, maar vast. Ze voelen zwaarder aan dan andere gesteenten en zijn meestal magnetisch. Dat komt door de hoge concentratie aan het overgangsmetaal nikkel en het onedel metaal ijzer binnenin. Ook aan de buitenkant zie je vaak korrels als sporen van dat nikkel en ijzer.
Een echte meteoriet laat verder geen duidelijke strepen achter - behalve eventueel een klein beetje grijs - als je die tegen een onbehandelde keramische steen schraapt. Daarvoor kan de achterkant van een keramische tegel of van een koffiekopje of de binnenkant van een toiletreservoir dienen. Let wel: ook veel aardse gesteenten laten geen sporen na op onbehandelde keramiek. De test dient dus enkel om een meteoriet uit te sluiten.
Een meteoriet is niet gevaarlijk. Het is een fabeltje dat het gesteente gloeiend heet zou zijn bij ‘de landing’, want de meteoriet is tegen dan al lang afgekoeld en voelt hoogstens nog een beetje warm aan.
Eerlijke vinder
De eerlijke vinder is in principe eigenaar van de meteoriet als hij/zij die op het eigen domein vindt. De oorspronkelijke eigenaar heeft dan wettelijk drie jaar de tijd om het voorwerp op te eisen, maar in dit geval bestaat die niet en blijft de nieuwe eigenaar in het bezit van het materiaal. Als de ruimtesteen op privéterrein wordt gevonden, dan moet die normaal wel aan de gemeente worden overgemaakt.
Vond jij de meteoriet? Laat het onze redactie weten viaredactie@hln.be.
Natuurfenomeen boven Noordpool kan voor strenge winterkoude zorgen
Er is iets aan de hand in de atmosfeer boven de Noordpool weliswaar. Een spectaculaire weersverandering voltrekt zich op grote hoogte, in de stratosfeer. Daar kan die ook blijven en dan merken wij er hier niets van. Maar in twee van de drie gevallen doet die verandering zich voelen op leefniveau. En dan zullen wij er wél iets van voelen: stevig winterweer.
De poolwervel is aan de wandel en kan mogelijk splitsen. Dat heeft in verleden gezorgd voor bar winterweer, in Noord-Amerika maar ook in Europa. Het gebeurde bijvoorbeeld in februari 2018 en zorgde voor een koudeperiode die in Noord-Amerika en Groot-Brittannië ‘the Beast from the East’ werd gedoopt.
Het verantwoordelijke fenomeen heet in de meteorologie ‘plotselinge stratosferische opwarming’. Wat verwarrend misschien, maar de bron van die snelle omslag naar winterweer zit in een verwarming. Niet in de opwarming van het klimaat; het gaat hier over een weersverschijnsel dat ongeveer zes keer per decennium voorkomt. En over een verwarming die ver onder nul blijft.
De stratosfeer is de luchtlaag die begint op tien kilometer hoogte. Boven de Noordpool is het daar de hele winter donker, want zonlicht komt er niet. Daardoor bouwt zich een gebied van lage druk op met sterke westenwinden: de poolwervel. Vaak blijft die in stand, maar de poolwervel kan ook opbreken. Meteorologen zien dan op grote hoogte de wind draaien van west naar oost.
“Dat is afgelopen woensdag gebeurd”, zegt Michiel van Weele, meteoroloog bij de Nederlandse meteorlogische dienst KNMI. Het duidt erop dat de temperatuur in de stratosfeer boven de Noordpool flink is gestegen. Er kunnen nu twee dingen gebeuren: de poolwervel verplaatst zich alleen wat in onze richting of hij splitst in twee wervels, zoals het geval was in 2018. “We hebben deze week alleen een verplaatsing kunnen meten”, zegt Van Weele, “maar we houden het in de gaten.”
De kou kan na twee weken al toeslaan
Richard Hallhoudt er ernstig rekening mee dat die splitsing er gaat komen. Hall is hoogleraar aan de universiteit van Bristol (VK) en publiceerde deze week in de Journal of Geophysical Research met collega’s een methode om de gevolgen van zo’n wandel van de poolwervel te voorspellen. Het is geen methode die precies verklaart wat er gebeurt, maar een algoritme dat op basis van alle gevallen uit de afgelopen halve eeuw karakteristieken heeft gedestilleerd die nu kunnen worden gebruikt om te voorspellen.
Want de gevolgen kunnen enorm uiteenlopen. De spectaculaire weersverandering voltrekt zich op grote hoogte, in de stratosfeer. Daar kan die ook blijven en dan merken we er niets van. Maar in twee van de drie gevallen doet die verandering zich voelen op leefniveau. Daar kan dan koude poollucht naar gematigde streken gaan stromen. Winterweer dus.
Vooral een splitsing van de poolwervel kan het weer doen omslaan. Bovendien gaat dat een stuk sneller. In de analyse van Hall blijkt het drie weken te duren voor een verplaatsing van de poolwervel zich laat voelen. Maar als de wervel splitst, slaat de kou al na twee weken toe.
Waar dat gebeurt, hangt af van de gang van de twee nieuwe wervels. Maar de meest waarschijnlijke gebieden, zegt meteoroloog Van Weele, zijn Noord-Amerika en Europa.
GERELATEERDE VIDEO'S, geselecteerd en gepost door peter2011
De aarde tolde in 2020 in recordtempo om haar as; de dagen waren meetbaar korter
In 2020 draaide de aarde zo snel om haar as, dat de dagen meetbaar korter waren. Mogelijk moeten we de klok binnenkort zelfs een gedwongen tik terug zetten om het rappe getol bij te benen, schrijft de Volkskrant.
Een beetje tegenstrijdig klinkt het wel. Waar 2020 voor de meeste mensen voelde als een jaar dat zich eindeloos voortsleepte van crisis naar lockdown en weer terug, zoefde het jaar in werkelijkheid in recordvaart voorbij.
Of nou ja: tijdmeet-technisch dan toch. Veel zullen u en ik van de milliseconden tijdwinst die we afgelopen jaar boekten immers niet hebben gemerkt. Toch is die kortere draaitijd van de aarde, nauwlettend bijgehouden door de International Earth Rotation Reference Systems Service (IERS), meer dan alleen een grappig borrelfeitje. Hij heeft namelijk invloed op de stand van de ‘universele klok’ waarnaar wij allemaal leven, de wereldwijde standaard waarop alle tijdzones gebaseerd zijn.
Ultragevoelige atoomklokken
Die wereldwijde tijd heet ook wel UTC – overigens geen afkorting, maar een compromis tussen de Engelse term CUT (Coordinated Universal Time) en de Franse term TUC (Temps Universel Coordonné). UTC is op zijn beurt weer gebaseerd op de internationale atoomtijd, die men bijhoudt met 400 ultragevoelige atoomklokken, verspreid over 90 laboratoria over de hele wereld.
“Bij ons staan vier van die klokken”, zegt tijdbeheerder Erik Dierikx van het nationaal metrologisch instituut VSL in Delft. Daar houdt hij de IERS-gegevens nauwlettend in de gaten, op zoek naar het moment dat UTC te veel begint af te wijken van de astronomische tijd.
Waar je bij een dag al snel denkt aan 24 uur, wijkt de werkelijke duur van één rondje om de aardas namelijk elke dag iets af, blijkt uit de IERS-gegevens. Dat heeft overigens een natuurlijke oorzaak: veranderingen in de wind, bijvoorbeeld, of het stromen van de oceanen. Zelfs bewegingen van de aardkern oefenen een minieme invloed uit op hoe snel de aarde tolt.
Te langzaam
“Zodra het verschil tussen de astronomische tijd en UTC te groot wordt, voegt men een schrikkelseconde toe”, zegt Dierikx, die zo’n seconde dan samen met zijn collega’s in de atoomklokken programmeert. “De laatste schrikkelseconde kwam erbij op 1 januari 2017", zegt hij.
Decennialang leek de aarde gemiddeld te langzaam te draaien. Maar het afgelopen jaar ging het juist snel, met opmerkelijk veel korte dagen. Sterker nog: de 28 kortste dagen die sinds 1960 in de boeken staan, komen allemaal uit 2020, zo meldde vakwebsite timeanddate.com onlangs na een eigen analyse van de IERS-gegevens. Het meest bont maakte 19 juli het, door (afgerond) anderhalve milliseconde korter dan 24 uur te duren.
Negatieve schrikkelseconde
En ook dit jaar is de verwachting dat de aarde relatief snel om haar as zal tollen, zo meldt het IERS in een voorspelling, zodat ook in 2021 de astronomische tijd het hele jaar zal blijven achterlopen op de tijd op onze klokken.
Heel voorzichtig beginnen sommige tijdturvers daarom zelfs te denken aan de invoering van een negatieve schrikkelseconde om de klok weer in het gareel te krijgen. Dan zouden we een minuut krijgen van maar 59 in plaats van 60 seconden, waarmee één hele kloktik uit de UTC-boeken verdampt. Dat is nog nooit eerder gedaan.
“Ik denk dat het nog even duurt voordat zoiets nodig is”, zegt Dierikx. “Maar theoretisch is het zeker mogelijk. Onze apparatuur kan seconden toevoegen, maar óók weer uitgummen. Dat zou een leuk unicum zijn.”
Dit waren de vijf wetenschappelijke hoogtepunten van 2020
Nu 2021 uit de startblokken is geschoten, is het moment aangebroken om de balans op te maken van het afgelopen jaar. Wat waren dé wetenschappelijke nieuwsfeiten van 2020? Wij stelden alvast onze lijst samen.
Martijn Peters
De niet-aflatende speurtocht naar nieuwe kennis heeft ook dit jaar ervoor gezorgd dat er weer wat minder mysteries in ons universum zijn. Op zich niets verwonderlijk, ware het niet dat een pandemie tegelijkertijd de wereld in zijn greep hield. 2020 zal de geschiedenisboeken ingaan als het jaar waarin we kennismaakten met het nieuwe coronavirus SARS-CoV-2. En dat heeft ook zijn weerslag op de wetenschap gehad.
Het jaar van SARS-CoV-2
Voor velen was 2020 het jaar waarin het normale dagelijkse leven even op pauze werd gezet. Maar in de wetenschap kwam alles in een stroomversnelling terecht. Eind 2019 hoorden we voor het eerst iets over een nieuwe mysterieuze longziekte in het tot dan toe onbekende Wuhan. Eind 2020 krijgt de 96-jarige Jos Hermans als eerste een vaccin toegediend. Een ongeziene prestatie. In een jaar waarin politieke leiders hun grenzen sloten hebben wetenschappers hun grenzen - figuurlijk - aan diggelen geslagen, wat leidde tot een imposante wereldwijde samenwerking en drastische veranderingen in de manier waarop er aan wetenschap werd gedaan.
Slechts enkele dagen na de ontdekking van de uitbraak van dit nieuwe virus werd de genetische code al ontrafeld en met de wereld gedeeld. De ellenlange administratieve processen die gepaard gaan met de publicatie van onderzoeksresultaten in een wetenschappelijk tijdschrift werden gewoon aan de kant geschoven en alles werd meteen online geplaatst. De opgedane kennis was plots voor iedereen toegankelijk en die werkwijze werd ook aangehouden gedurende de hele coronacrisis. Wat volgde was een tsunami aan informatie. Nooit eerder probeerden zoveel experten samen eenzelfde vijand te verslaan. Concurrenten sloegen plots de handen in elkaar. De wetenschappelijke wereld kwam samen zoals nooit tevoren.
Enkele maanden gevuld met wetenschappelijke innovaties en het verleggen van grenzen gaven ons meerdere kandidaat-vaccins. Die werden niet alleen ontwikkeld met een snelheid die die van het licht leek te benaderen, maar ook aan een verbazingwekkend tempo onderworpen aan klinische testen. En dat alles zonder in te boeten aan kwaliteit. Het ultieme bewijs dat als er genoeg geld en hersenen - met de goedkeuring van regeringen, industrie, academie,... - tegen een probleem worden aangegooid, er héél veel mogelijk is. In dit geval leidde deze revolutionaire wereldwijde inspanning tot de snelste ontwikkeling van een vaccin ooit (een record dat tot 2020 toebehoorde aan het bof-vaccin dat in 4 jaar het daglicht zag). Dankzij die historische gebeurtenis krijgen we nu stilaan, spuitje per spuitje, ons leven terug.
CRISPR-Cas9 in de praktijk
Het mag dan misschien lijken alsof het gisteren was, maar de ontdekking van CRISPR-Cas9 vond ondertussen al bijna een decennium geleden plaats. Toch haalt deze revolutionaire techniek waarmee snel en goedkoop veranderingen aangebracht worden in het DNA van om het even welk organisme nog jaarlijks het nieuws, ook in 2020. Zo ging de Nobelprijs voor Scheikunde dit jaar naar de ontdekkers van de DNA-schaar, Emmanuelle Charpentier en Jennifer Doudna.
Maar daar bleef het niet bij. Er werd ook aangetoond dat de techniek kan ingezet worden om gewassen te verbeteren zonder dat er sprake is van genetisch gemodificeerde organismen. Hierdoor kan men planten voorzien van gunstige eigenschappen, zoals een verhoogde weerbaarheid tegen droogte en insecten of een verhoogde opbrengst, zonder al de vooroordelen. En CRISPR-Cas9 vindt ook steeds vaker zijn weg naar de ziekenhuizen. De resultaten van verschillende wetenschappelijke studies werden in 2020 bekendgemaakt waarin de techniek gebruikt werd tegen aandoeningen zoals kanker, sikkelcelziekte en een overerfbare vorm van blindheid.
Tot slot vond, niet geheel onverwacht tijdens deze pandemie, de techniek ook zijn weg terug naar zijn originele toepassing: het vernietigen van virussen. De inspiratie voor de DNA-schaar kwam namelijk van het eeuwenoude afweersysteem van bacteriën die het gebruikten om virussen onschadelijk te maken door in hun genetisch materiaal te knippen. Verschillende onderzoeksgroepen zijn nu op zoek naar het antwoord op de vraag of de revolutionaire techniek ook gebruikt kan worden om ons lichaam tegen virale indringers te beschermen.
Dit zijn nog maar de eerste stappen die wetenschappers zetten als het op de mogelijkheden van CRISPR-Cas9 aankomt. Allicht zullen we in de komende jaren er nog veel horen en zal de impact op onze levens ongetwijfeld groot zijn.
Artificiële intelligentie in de bres voor onze gezondheid
Tesla-oprichter Elon Musk mag dan beginnen huiveren als het over artificiële intelligentie (AI) gaat, de wetenschappers van Google’s Deepmind onderzoeksgroep hebben in 2020 meermaals bewezen dat AI zeker ook zijn nut heeft. In de afgelopen jaren lieten zij al zien dat het ingezet kan worden om een niertrauma maar liefst 48 uur vroeger te detecteren en voor een betere analyse van onze genetische samenstelling. Dit jaar werd die lijst nog wat uitgebreid. Een door hen ontwikkelde AI zorgde voor een verbetering in het opsporen van borstkanker bij mammografieën.
Maar hun grootste verwezenlijking was het oplossen van een raadsel waar biologen al een halve eeuw hun tanden op stuk bijten: het eiwit-vouwprobleem. Eiwitten hebben verschillende functies in ons lichaam. Het zijn bouwstoffen, ze spelen een rol bij onze afweer en ze maken verschillende processen mogelijk. Dit biologisch molecuul bestaat uit een ketting van bouwstenen, genaamd aminozuren, die zich vervolgens opvouwt tot een 3D structuur. Tot nu toe hadden wetenschappers er het raden naar hoe de volgorde van die bouwstenen de uiteindelijke opvouwing en 3D-structuur van een eiwit bepaalt. Maar dat was buiten het nieuwe AI-systeem, AlphaFold, van Deepmind gerekend. Het kan namelijk dit soort voorspellingen maken én dat in slechts enkele dagen tijd en met een lagere kostprijs dan vele andere technieken.
Deze doorbraak kan wetenschappers in de toekomst helpen om nieuwe medicijnen te ontwikkelen en ziektes beter te begrijpen. Maar niet enkel onze gezondheid heeft er voordeel bij. Synthetische eiwitten kunnen bijvoorbeeld ook gebruikt worden voor afvalverwerking (zo werd er dit jaar een eiwit gemaakt dat plastic kan afbreken), de productie van biobrandstof en in de landbouw. Voorlopig dus nog geen ‘Terminator’-toestanden, maar wel een dikke hoera voor de AI.
Ruimte-exploratie schakelt een versnelling hoger
Als het hier op aarde niet meer plezant is, dan misschien wel daarbuiten. Dat moet door de hoofden van heel wat onderzoekers gespookt hebben tijdens deze pandemie, want er werden namelijk weer veel opmerkelijke ontdekkingen buiten onze atmosfeer gedaan. Zo werd niet enkel het onderzoek naar zwarte gaten van Roger Penrose, Reinhard Genzel en Andrea Ghez beloond met de Nobelprijs voor Natuurkunde, maar ontdekte astronomen ook een zwart gat dat zo groot was (142 keer de massa van onze zon) dat het eigenlijk niet zou mogen bestaan.
En er werd nog meer ontdekt in ons universum. Na een speurtocht van meer dan 10 jaar kwamen onderzoekers eindelijk te weten wat de oorzaak was van korte snelle radiogolven uit verre sterrenstelsels. Tal van verdachten passeerden de revue, maar in 2020 zorgde het Canadian Hydrogen Intensity Mapping Experiment voor het verlossende antwoord. Het bleek om een magnetar te gaan, een neutronenster met een zeer krachtig magnetisch veld. Het mysterie van wie het gedaan heeft is nu opgelost, maar hoe blijft wel nog een onopgeloste vraag. Het spelletje ruimte-‘Cluedo’ gaat dus gewoon door.
Astronomen troffen in 2020 ook water aan op de maan en merkten op dat Mars zoemt. En ze maakten met behulp van de Solar Orbiter missie de dichtste foto ooit bij de zon en verzamelde materiaal van een asteroïde. Daarnaast vond ook de eerste commerciële vlucht naar het internationaal ruimtestation plaats, met dank aan SpaceX. Tot slot werd er ook nog een ‘ruimte’-ontdekking gedaan hier op aarde. Tijdens de analyse van de Murchison-meteoriet bleek dat die stukjes sterrenstof met zich meedroeg die miljarden jaren oud zijn. We hebben dus iets op onze planeet gevonden dat ouder is dan ons zonnestelsel zelf.
De natuur blijft ons verbazen
Er kan natuurlijk geen lijst zijn zonder een aantal wapenfeiten waarin de fauna en flora van onze planeet zich van hun beste kant laat zien. Dat mag u letterlijk nemen in dit geval. 2020 bleek het jaar van de lichtgevende beestjes te zijn. De meest spraakmakende was de wombat, een dier bekend voor zijn hoge aaibaarheidsfactor en vierkante stoelgang. Plaats er één onder een UV-lamp en zijn vacht licht helder op. Ook zijn vogels intelligenter dan gedacht. Sommige, zoals kraaien, zijn zelfs misschien in staat tot bewuste gedachten.
Vaak wordt er gezegd dat we meer weten over het universum rondom ons dan over wat er zich in onze eigen oceanen afspeelt. Dat werd dit jaar nog eens bevestigd toen Australische wetenschappers een torenhoog koraal ontdekte, dat met 500 meter 5 keer groter is dan het Atomium. Het was al meer dan een eeuw geleden sinds er nog zo’n vrijstaand rif ontdekt werd.
Minder vrolijk nieuws kwam er van de klimaatwetenschappers. Zo documenteerden zij vele records in 2020, waaronder het warmste decennium ooit. Het afgelopen jaar kreeg ook de titel mee van ‘meest actieve orkaanseizoen’ van de Atlantische oceaan. Tot slot zijn ze er ook in geslaagd, met behulp van heel wat wetenschappelijke vooruitgang, om de voorspellingen met betrekking tot de opwarming van de aarde door broeikasgassen nauwkeuriger te maken. Zo’n 40 jaar geleden werd dit geschat op 1,5 tot 4,5 °C indien de hoeveelheid koolstofdioxide in onze atmosfeer verder toeneemt. Dat werd nu bijgesteld naar 2,6 tot 3,9 °C. Nog meer dan voldoende voor verschroeiende hittegolven en het verdwijnen van kuststeden.
BONUS: wetenschap wordt alsmaar populairder
Wetenschap wint aan populariteit. Mensen raken steeds meer geboeid door deze wondere wereld. Dat bleek ook uit Spotify’s meest beluisterde lijsten van 2020. Zo was de populairste podcast in België van het afgelopen jaar de ‘Nerdland’-podcast. Daarin geven een hele hoop enthousiastelingen onder leiding van Lieven Scheire elke maand een overzicht van het wetenschapsnieuws dat je zeker niet mag missen. Een aanrader voor 2021 als entertainende discussies over wetenschap iets voor jou zijn.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
