The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
01-04-2021
Schedel van “angst inboezemende” dinosaurus gevonden in Patagonië
Schedel van “angst inboezemende” dinosaurus gevonden in Patagonië
Wetenschappers hebben in het zuiden van Argentinië de schedel van een enorme vleesetende dino gevonden. De Mapuche noemen de dinosaurus in hun eigen taal, het Mapudungun, “eentje die angst inboezemt”. Het uitgestorven dier liep 85 miljoen jaar geleden tijdens het late Krijt in Zuid-Amerika rond.
De gehoornde Llukalkan aliocranianus van vijf meter lang moet er angstaanjagend hebben uitgezien. De dinosaurus had, net als de bekende Tyrannosaurus rex, twee achterpoten en twee korte voorpoten. Hij was wel kleiner dan de reusachtige T. rex. De Llukalkan aliocranianus had ook smalle vingers en korte hoorns. Hij woog tussen 1 en 5 ton, iets lichter dan een volwassen Afrikaanse olifant. Een gevreesd roofdier was het, met een grote schedel en een stevige beet. Dat blijkt uit het onderzoek dat is verschenen in het vakblad Journal of Vertebrate Paleontology. Het is gebaseerd op overblijfselen van de Llukalkan aliocranianus, gevonden in Patagonië.
Volgens de onderzoekers had deze dinosaurus een beter gehoor dan de andere exemplaren in de familie van de Abelisauridae. Dat maakte van hem waarschijnlijk ook een betere jager, meent Federico Gianechini, paleontoloog aan de National University of San Luis Argentina. Opvallend is dat de schedel naast een andere, iets grotere vleesetende dinosaurus, de Viavenator exxoni, lag. Het is volgens Gianechini erg ongewoon dat twee Abelisauridae op hetzelfde moment en dicht bij elkaar leefden. De twee wedijverden ongetwijfeld met elkaar voor dezelfde prooien of ze aten elkaar misschien zelfs op, aldus Gianechini.
In Argentinië zijn de laatste decennia wel meer belangrijke restanten van dino’s opgegraven. In 2014 ging het om een exemplaar met een gewicht van ongeveer 14 olifanten, mogelijk de grootste ooit.
Schedel van “angst inboezemende” dinosaurus gevonden in Patagonië
Wetenschappers hebben in het zuiden van Argentinië de schedel van een enorme vleesetende dino gevonden. De Mapuche noemen de dinosaurus in hun eigen taal, het Mapudungun, “eentje die angst inboezemt”. Het uitgestorven dier liep 85 miljoen jaar geleden tijdens het late Krijt in Zuid-Amerika rond.
De gehoornde Llukalkan aliocranianus van vijf meter lang moet er angstaanjagend hebben uitgezien. De dinosaurus had, net als de bekende Tyrannosaurus rex, twee achterpoten en twee korte voorpoten. Hij was wel kleiner dan de reusachtige T. rex. De Llukalkan aliocranianus had ook smalle vingers en korte hoorns. Hij woog tussen 1 en 5 ton, iets lichter dan een volwassen Afrikaanse olifant. Een gevreesd roofdier was het, met een grote schedel en een stevige beet. Dat blijkt uit het onderzoek dat is verschenen in het vakblad Journal of Vertebrate Paleontology. Het is gebaseerd op overblijfselen van de Llukalkan aliocranianus, gevonden in Patagonië.
Volgens de onderzoekers had deze dinosaurus een beter gehoor dan de andere exemplaren in de familie van de Abelisauridae. Dat maakte van hem waarschijnlijk ook een betere jager, meent Federico Gianechini, paleontoloog aan de National University of San Luis Argentina. Opvallend is dat de schedel naast een andere, iets grotere vleesetende dinosaurus, de Viavenator exxoni, lag. Het is volgens Gianechini erg ongewoon dat twee Abelisauridae op hetzelfde moment en dicht bij elkaar leefden. De twee wedijverden ongetwijfeld met elkaar voor dezelfde prooien of ze aten elkaar misschien zelfs op, aldus Gianechini.
In Argentinië zijn de laatste decennia wel meer belangrijke restanten van dino’s opgegraven. In 2014 ging het om een exemplaar met een gewicht van ongeveer 14 olifanten, mogelijk de grootste ooit.
Meteoriet explodeerde boven zuidpool met kracht van 1.000 Hiroshima-kernbommen
WETENSCHAP & PLANEET - Onderzoek van VUB en ULB, in samenwerking met een internationaal team van onderzoekers uit verschillende universiteiten in Europa, Rusland en de Verenigde Staten heeft aangetoond dat 430.000 jaar geleden een grote meteoriet met een diameter van ongeveer 100 meter is ontploft boven Antarctica. De reusachtige meteoriet drong de dampkring binnen en explodeerde, nog voor hij het ijs van de zuidpool bereikte, met een kracht vergelijkbaar met die van 1.000 Hiroshima-kernbommen.
“De explosie moet voor een vernietigende schade hebben gezorgd in een straal van tientallen tot enkele honderden kilometers rond de plek van de explosie”, zegt VUB-prof Steven Goderis, die in 2018 de expeditie leidde die de ontdekkingen mogelijk maakte.
Goderis en zijn team trokken toen op zoek naar micrometeorieten in de Walnumfjellet, die deel uitmaakt van het Sør Rondanegebergte in het oosten van Antarctica. “De microscopisch kleine brokstukken van de ingeslagen meteoriet hebben een speciale samenstelling, waardoor ze goed te onderscheiden zijn van de gewone meteorieten en micrometeorieten die we op Antarctica vinden. Ze hebben een samenstelling die overeenkomt met die van meteorieten, maar reflecteren ook de zuurstofisotopische samenstelling van het Antarctische ijs.”
De explosie kon gedateerd worden aan de hand van verschillende boorkernen die in de loop van de voorbije decennia in het poolijs zijn verzameld. In een aantal van die boorkernen vonden de onderzoekers ook sporen van de kosmische explosie.
“Waarschijnlijk komen dergelijke ‘airburst-achtige’ fenomenen geregeld voor, maar we vinden er meestal geen enkel spoor van terug”, zegt Goderis. “In 2013 was er in het Siberische Chelyabinsk een gelijkaardige maar veel kleinere bijna-inslag, die toen veel schade veroorzaakte en waarbij wonderbaarlijk genoeg bijna uitsluitend materiële schade werd aangericht. Nog in Rusland, in Tunguska, werd in 1908 een gelijkaardige impact van een 100 meter grote meteoroïde beschreven. Waarschijnlijk moeten we rekening houden met een frequentie voor een inslag van die omvang van één keer om de duizend tot vijfduizend jaar.”
Er blijft een kleine kans bestaan dat de meteoriet effectief het aardoppervlak heeft geraakt en dat de sporen daarvan in de loop van de voorbije vierhonderdduizend jaar letterlijk zijn ondergesneeuwd. In dat geval bevindt de impactkrater zich wellicht onder een flinke laag ijs. Toekomstig onderzoek kan daar eventueel uitsluitsel over geven. “De kans is redelijk klein”, denkt Goderis. “Maar niet helemaal onbestaand. Waar we wel zeker van zijn, is dat we de sporen van de thermische impact die zo’n explosie heeft veroorzaakt beter in kaart zullen kunnen brengen. Ook de schokgolf die na de explosie volgde, zal waarschijnlijk ergens sporen zal hebben nagelaten.”
Het onderzoek werd gepubliceerd in Science Advances onder de titel ‘A large meteoritic event over Antarctica ca. 430 ka ago inferred from chondritic spherules from the Sør Rondane Mountains’. Hoofdauteur is Matthias van Ginneken, nu aan de Universiteit van Kent maar destijds voor het onderzoek verbonden aan de VUB. Het onderzoek werd mede mogelijk gemaakt door de logistieke ondersteuning vanuit het Belgische Prinses Elisabethstation op Antarctica, en de financiële ondersteuning door het federaal wetenschapsbeleid (Belspo).
Voor de tweede keer ooit is het een internationale groep wetenschappers gelukt om een afbeelding van een zwart gat te maken. De wetenschappers toonden het object in zogeheten gepolariseerd licht. Zo willen ze begrijpen hoe het magnetische veld rond het zwarte gat werkt. Bij het onderzoek waren sterrenkundigen Monika Moscibrodzka en Sara Issaoun van de Radboud Universiteit in Nijmegen betrokken.
De onderzoekers van de Event Horizon Telescope brachten de eerste afbeelding van het zwarte gat in april 2019 naar buiten. Daarop is een ring van licht rond een donker centrum te zien. Het gaat om een gat in het midden van Messier 87 (M87), een sterrenstelsel in het sterrenbeeld Maagd, op 55 miljoen lichtjaar afstand van de aarde. Het zwarte gat heeft een doorsnee van 40 miljard kilometer en is ongeveer 6,5 miljard keer zo zwaar als onze zon.
Zwarte gaten zijn plekken in het heelal waar de zwaartekracht zo groot is, dat niets eraan kan ontsnappen, zelfs licht niet. Alles wat in de buurt komt, wordt opgeslokt en verscheurd. Bij dat verzwelgen schiet het zwarte gat stralen van energie en materie de ruimte in. Die worden jets genoemd. Die komen bij het zwarte gat in M87 tot minstens 5.000 lichtjaar ver.
NASA verstopte stukje van eerste vliegtuig van gebroeders Wright in Marshelikopter
Marshelikopter Ingenuity maakt zich op voor zijn eerste vlucht op de rode planeet. Die is gepland voor begin april. In de aanloop ervan verklapte NASA gisteren dat Ingenuity een stukje stof van het eerste gemotoriseerde vliegtuig van de Amerikaanse luchtvaartpioniers Wilbur en Orville Wright aan boord heeft.
De expeditie van Marsrover Perseverance (Volharding), die op 18 februari op Mars is geland, draagt een soort matroesjka-component in zich, zo blijkt. Onder de robotjeep hangt de minihelikopter Ingenuity (Vindingrijkheid), die op of rond 8 april zijn eerste testvlucht op Mars zal afwerken. En onder het zonnepaneel van deze kleine helikopter - eerder een drone - zit dan weer een lapje stof van het eerste gemotoriseerde vliegtuig van de gebroeders Wright uit 1903 verborgen. Symbolisch, uiteraard. Bobby Braun, directeur voor planetaire wetenschap bij het Jet Propulsion Laboratory van NASA, omschreef de aanstaande poging van Ingenuity om de eerste gemotoriseerde, gecontroleerde vlucht op een andere planeet uit te voeren als een “gebroeders Wright-moment”.
Op vraag van NASA schonk het Carillon Historical Park in Dayton (Ohio), de geboorteplaats van de gebroeders Wright, het meegereisde stukje textiel uit de linkerondervleugel van hun eerste vliegtuig met kleine motor. Een overgrootnicht en -neef van de twee broers gaven hun zegen om het lapje stof de trip van zo’n 480 miljoen kilometer naar Mars te laten maken. “Wilbur en Orville Wright zouden blij zijn te horen dat een klein stukje van hun Wright Flyer I uit 1903, het toestel dat het ruimtetijdperk lanceerde met amper een kwart mijl (400 meter, jv), weer de geschiedenis zal inzweven op Mars”, aldus Amanda Wright Lane en Stephen Wright.
Op 17 december 1903 maakte Orville Wright als eerste piloot in de geschiedenis een geslaagde vlucht met een gemotoriseerd vliegtuig. Het toestel, dat de naam ‘Wright Flyer’ en later ook ‘Flyer 1' kreeg, kwam van de grond in het dorp Kitty Hawk op de Outer Banks in de staat North Carolina.
Van de Wright Flyer vlogen eerder al fragmentjes hout en stof mee naar de maan, samen met Neil Armstrong in de Apollo 11 in 1969. Ook astronaut John Glenn had in 1998 wat mee van de Flyer 1 toen hij op 77-jarige leeftijd met de spaceshuttle Discovery als oudste persoon ooit de ruimte invloog. Glenn en Armstrong kwamen allebei, net als de broers Wright, uit Ohio.
Voorlopig blijft Ingenuity nog even vastgehecht aan de buik van Perseverance. Dit weekend viel een beschermingsplaat weg, zodat je de kleine helikopter nu al wel kan zien hangen. De eerste vlucht op Mars van de miniheli, die amper 1,8 kilogram weegt, is voorzien voor ten vroegste 8 april. De Ingenuity stijgt dan verticaal op tot een hoogte van drie meter, blijft daar dertig seconden stationair hangen, maakt een rotatie rond zichzelf, en daalt dan weer af naar het Marsoppervlak. De heli krijgt zijn instructies enkele uren op voorhand, maar analyseert zelf zijn positie ten opzichte van de grond en neemt ondertussen dertig foto’s per seconde.
De vlucht wordt volgens de NASA geen sinecure, want de dichtheid van de atmosfeer van Mars is maar één procent dan die van de onze. Bovendien krijgt het oppervlak van Mars gedurende de dag slechts de helft van de zonne-energie die wij ontvangen, terwijl het ‘s nachts tot min negentig kan worden, wat onbeschermde elektrische componenten kan doen bevriezen en stuk gaan.
In een maand tijd zullen nog vijf andere vluchten volgen, telkens op grotere hoogte. Alles zal vlak naast de landingsplaats van Marsjeep Perseverance in de Jezerokrater gebeuren. De rover zal de testvluchten observeren vanop afstand, om daarna weg te rijden om zijn eigen missie te volbrengen. Perseverance gaat onder meer op zoek naar tekenen van vroeger leven op Mars.
Toestellen zoals de door de NASA zelf gebouwde Ingenuity kunnen essentieel worden voor het planetair onderzoek, omdat ze zichnaar plaatsen kunnen begeven die voor robotjeeps niet toegankelijk zijn, zoals canyons. Dit helikopterprogramma heeft de NASA ongeveer 85 miljoen dollar gekost.
Uitgestorven ‘hobbits’ mogelijk verwant met moderne mens via neanderthaler en denisovamens
De homo floresiensis - beter bekend als uitgestorven ‘hobbits’ - en homo luzonensis - vernoemd naar het Filipijnse eiland Luzon - leefden meer dan 50.000 jaar geleden op eilanden in Zuidoost-Azië. Hun afkomst is niet bekend, maar nieuw onderzoek suggereert nu een nauwere verwantschap met neanderthalers en denisovamensen dan aanvankelijk gedacht. Of nog: de oude hobbits zijn mogelijk verwant met de moderne mens.
De nieuwe studie, onder leiding van João Teixeira van de universiteit van Adelaide, vond geen bewijs van kruisingen tussen de homo floresiensis of de homo luzonensis met de homo sapiens (de moderne mens). Die beide mensensoorten, die op de Zuidoost-Aziatische eilanden leefden, werden doorgaans niet groter dan 109 centimeter, wat mogelijk het gevolg was van eilanddwerggroei. Dat is een evolutionair proces waarbij een soort in de loop van de tijd kleiner wordt door een beperkte toegang aan levensmiddelen.
Tegelijkertijd kon het onderzoek wel kruisingen bevestigen van de denisovamens met de moderne mens die leefde in het gebied dat de tropische eilanden omvat tussen Oost-Azië, Australië en Nieuw-Guinea. De denisovamens - verwant aan de neanderthaler - kwam daar 50.000 tot 60.000 jaar geleden terecht, maar archeologen konden nooit fossiel bewijs bovenspitten van deze zogenaamde “zuidelijke denisovamens”. Gek, gezien het overweldigende genetische bewijs dat ze ooit wel degelijk in dat deel van onze planeet leefden. Zo dragen de huidige populaties daar nog een flink stuk DNA van de denisovamens in zich.
De studie stelt dus dat de moderne mens seksueel verkeer had met de denisovamens, maar niet met de homo floresiensis of de homo luzonensis. Dit is belangrijk omdat het mee de aanwezigheid in dat deel van de wereld zou kunnen verklaren van die kleine mensensoorten, die zo’n 50.000 jaar geleden uitstierven. Het zou, volgens de onderzoekers, kunnen betekenen dat ze “nauwer verwant zijn aan moderne mensen dan eerder werd gedacht”. Met andere woorden, de homo floresiensis of de homo luzonensis zijn misschien wel de zuidelijke denisovamensen, of een afstammeling daarvan.
Althans volgens onderzoeksleider Teixeira. Co-auteur en anthropoloog Chris Stringer is daar, verrassend, niet zo zeker van: “Ik vermoed dat Sumatra, Borneo en Sulawesi de thuislanden waren van de vermiste ‘zuidelijke denisovamens’.” Dat moet kunnen, volgens Teixeira: “Co-auteurs hoeven het niet over alles eens te zijn”.
Microplastic aangetroffen in nieuw ontdekt kreeftje op 7 km diepte
Britse onderzoekers hebben microplastic gevonden in een nieuw ontdekte kreeft, op bijna 7 kilometer diepte in de Marianentrog ter hoogte van de Filipijnen. Dat meldt het Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ) vandaag. Er werden resten van vermoedelijk een PET-fles aangetroffen in de darm van het diertje.
Onderzoekers van Newcastle University ontdekten in de reuzenvlokreeft een vezel polyethyleentereftalaat of PET, afkomstig van een plastic fles. Het is niet zo ongewoon dat dieren microplastics binnenkrijgen, maar deze kreeft bevond zich op 7 kilometer diepte in de Marianentrog, de diepste onderwatertrog ter wereld.
Het diertje van anderhalve centimeter leeft van aas dat neerdwarrelt vanuit hogere waterlagen en kreeg daarom de naam Eurythenes plasticus. Eerder werden al microplastics gevonden in andere diepzeekreeftjes in de tot 8 km diepe Peru-Chilitrog, aan de westkust van Zuid-Amerika.
GERELATEERDE INFORMATIE, geselecteerd en gepost door peter2011
Scanned micro-image of Eurythenes plasticus showing up to 0.2 inch long plastic fibers in the 2 inch ... [+]
I'm a freelance geologist working mostly in the Eastern Alps. I graduated in 2007 with a project studying how permafrost, that´s frozen soil, is reacting to the more visible recent changes of the alpine environment. Studying therefore old maps, photographs and reports, I became interested in the history of geology and how early geologists figured out how earth works, blogging about it in my spare time. Living in one of the classic areas of early geological research, I combine field trips with the historic maps, figures and research done there. But geology is more than a historic or local science, as geological forces shaped and still influence history worldwide.
Instrument met Belgisch tintje achterhaalt hoe Mars deel van water verloor
Mars heeft het grootste deel van zijn hoeveelheid water verloren. Dankzij een co-Belgisch instrument op de Europese sonde Mars Express hebben wetenschappers een tip van de sluier gelicht hoe dit is kunnen gebeuren, zo meldt het Europese Ruimtevaartbureau ESA.
Dat er ooit veel water op de Rode Planeet is geweest en mogelijk evenveel als bij ons, is ondertussen voldoende duidelijk geworden. Maar Mars heeft over enkele voorbije miljarden jaren heen veel water in de atmosfeer zien opgaan en dat is nog steeds het geval.
Hoe dit kon gebeuren was onduidelijk, maar onderzoek met de deels Belgische SPICAM-spectrometer (instrument dat de chemische samenstelling en de evolutie van de atmosfeer van Mars bestudeert, nvdr.) op de in juni 2003 gelanceerde Mars Express zijn enkele processen duidelijk geworden.
Waterdamp
De atmosfeer vormt de sleutel, zo bleek. Wetenschappers onderzochten waterdamp in de atmosfeer van de grond af tot een hoogte van 100 km, over acht Marsjaren heen (zo'n vijftien Aardse jaren).
Anna Fedorova van de Russische Academie voor Wetenschappen en collega's vonden dat die waterdamp beneden 60 kilometer hoogte bleef wanneer de planeet zich ver van de Zon bevond, maar tot 90 kilometer klom wanneer Mars het dichtst tot onze ster stond. De baan van de planeet schommelt tussen 207 en 249 miljoen kilometer van de Zon.
Nabij de Zon zorgden de hogere temperaturen en meer intensieve circulatie in de atmosfeer ervoor dat het water op een zekere hoogte niet bevroor. De bovenste laag van de atmosfeer raakte vochtig en gesatureerd met water. Dit verklaart waarom water tijdens dit seizoen sneller ontsnapt: het water komt hoger, wat ertoe bijdraagt dat het in de ruimte verdwijnt.
Stofstorm
Dan is er nog een tweede mechanisme. Het bleek dat in de jaren waarin er een enorme stofstorm op Mars woedde, de atmosfeer nog vochtiger werd en dat er zich water accumuleerde op meer dan 80 kilometer hoogte. De Franse onderzoeker Jean-Yves Chaufray schatte dat het waterverlies met een factor 100 kan variëren wanneer er zich een stofstorm voordoet.
Mars verliest aldus elk miljard jaar het equivalent van een laag van twee meter water. Maar geaccumuleerd over de vier miljard jaar dat de planeet bestaat, is dat nog geen verklaring voor waar al het water op de planeet naartoe is. Mogelijk is het onder de grond verdwenen of is er vroeger veel sneller water ontsnapt, suggereert Chaufray.
Een studie in het wetenschappelijk tijdschrift Science bracht vorige week al aan het licht dat heel wat water werd opgezogen door de bodem van de planeet. Daar ging het onomkeerbaar deel uitmaken van de moleculaire structuur van mineralen.
NASA deelt voor het eerst geluidsopname van robotjeep Perseverance die over Mars rijdt
De Amerikaanse Marsjeep Perseverance Mars heeft voor het eerst laten horen hoe hij over de Rode Planeet rijdt, zo heeft het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA (plaatselijke tijd) meegedeeld.
De robotjeep zette zich op 7 maart met zijn zes wielen voor het eerst in beweging na op 18 februari succesvol te zijn geland. Van dat ritje over 27,3 meter heeft een gevoelige microfoon nu een geluidsopname van meer dan zestien minuten gemaakt. De NASA heeft die beklijvende opname woensdag vrijgegeven.
"Als ik met mijn auto zou rijden en die geluiden zou horen, dan zou ik stoppen en een takelwagen bellen", zegt hoofdingenieur Dave Gruel van het camera- en microfoonsysteem. "Maar als je er even bij stilstaat wat je hoort en waar het is opgenomen, is het volkomen logisch."
Aanvankelijk was het de bedoeling naar het landen te kunnen luisteren, maar de leiders van de missie wilden ook geluiden van op het Marsoppervlak laten horen.
GERELATEERDE VIDEO'S, uitgekozen en gepost door peter2011
Grote asteroïde vliegt zondag relatief dicht bij de Aarde
De grootste asteroïde die volgens wetenschappers dit jaar dicht bij de Aarde komt, vliegt zondag langs onze planeet. Het hemellichaam met de naam 2001 FO32 nadert onze aardbol dan tot ongeveer 2 miljoen kilometer. Dat is meer dan vijf keer zo ver als de afstand van de Aarde tot de Maan. De diameter van het object bedraagt enkele honderden meters.
Er is geen gevaar voor een botsing. Nu niet, maar ook niet in de toekomst. "We kennen de baan van 2001 FO32 rond de Zon heel goed. We hebben hem gevolgd sinds hij twintig jaar geleden ontdekt werd. De asteroïde kan nooit dichterbij komen dan 2 miljoen kilometer”, stelt Paul Chodas van NASA.
2001 FO32, die eens in de 810 dagen om de Zon draait, zal met een snelheid van ongeveer 124.000 kilometer per uur langs ons scheren. Pas in 2052 zal hij opnieuw passeren, op 2,8 miljoen kilometer afstand dan.
NASA-wetenschappers willen zondag van de gelegenheid gebruik maken om de asteroïde nader te onderzoeken. Ook amateur-astronomen kunnen met zelfs niet al te grote telescopen naar het object loeren, zegt Chodas. Voorwaarde is wel dat u in het zuidelijk halfrond woont.
GERELATEERDE VIDEO'S, uitgekozen en gepost door peter2011
Nieuwe fragmenten uit mysterieuze Dode Zee-rollen ontdekt in grotten in woestijn van Judea
Israël heeft in grotten in de woestijn van Judea fragmenten van een boekrol met oude Bijbelteksten ontdekt. Het zou gaan om onderdelen van de zogenaamde Dode Zee-rollen, die eind jaren veertig opgegraven werden in hetzelfde gebied en die de oudste gekende versie van het Oude Testament bevatten. De Israël Antiquities Authority (IAA) maakte het nieuws dinsdag bekend. De nationale oudheidkundige autoriteit spreekt van “een historische vondst”.
De geschriften dateren uit de periode rond de Joodse opstand van Bar Kokhba tegen de Romeinen, van 132 tot 136 na Christus. Ze zijn opgesteld in het Oud-Grieks. Stukken van de manuscripten hebben onderzoekers geholpen om passages uit het boek van Zacharia en het boek van Nahum te reconstrueren. Die boeken maken deel uit van het Twaalfprofetenboek, dat geschriften van twaalf kleinere profeten verzamelt.
Bezet
De geschriften zijn gevonden in een rotsgrot in het natuurreservaat rond de stroom Nahal Hever, die loopt van de Dode Zee tot in de Westelijke Jordaanoever. Dat gebied bezet Israël al sinds 1967.
Naast de geschriften brachten de archeologische opgravingen ook zeldzame voorwerpen zoals munten, pijlpunten, kleding, sandalen en luizenkammen aan het licht. De archeologen ontdekten zelfs een gemummificeerd kinderskelet van wel 6.000 jaar oud, dat in doeken was gewikkeld, en een mand van meer dan 10.000 jaar oud. Met zijn gezegende leeftijd van 10.500 jaar zou het de oudste mand ter wereld zijn, aldus de IAA.
“De vondsten zijn niet alleen belangrijk voor ons cultureel erfgoed, maar ook voor de hele wereld,” zei Avi Cohen, het hoofd van het ministerie van Jeruzalem en Cultureel Erfgoed.
Dieven
Israel Hasson, directeur van IAA, stelt de voorwerpen tentoon in zijn laboratorium in het Israëlmuseum in Jeruzalem. Volgens hem heeft de nationale operatie, waarvan de archeologische opgravingen in de woestijn van Judea deel uitmaken, als doel de “zeldzame en belangrijke erfgoedstukken uit de klauwen van dieven te redden”. Sinds de ontdekking van de Dode Zee-rollen in de grotten van Qumrân eind jaren veertig, zijn de rotsachtige grotten in de woestijn van Judea immers het doelwit van plunderaars.
Het negenhonderdtal manuscripten van de Dode Zee-rollen wordt beschouwd als een van de belangrijkste archeologische ontdekkingen ooit, omdat de geschriften religieuze teksten in het Hebreeuws, Aramees en Grieks bevatten, evenals de oudste gekende versie van het Oude Testament. Het eerste geschrift werd gevonden door een herder, daarna werden meer fragmenten ontdekt.
Water op Mars verdween niet in ruimte maar werd opgezogen door bodem volgens nieuwe studie
Een grote hoeveelheid van het water op Mars ontsnapte niet in de ruimte toen de atmosfeer van de planeet verdween, maar werd opgezogen door de bodem. Dat staat te lezen in een nieuwe studie die vandaag verscheen in het wetenschappelijk tijdschrift Science.
Miljarden jaren geleden zag onze buurplaneet er veel meer uit zoals onze Aarde nu, met zeeën en rivieren van vloeibaar water. Volgens wetenschapper Eva Scheller van het California Institute of Technology was er op Mars zelfs genoeg water om de volledige oppervlakte in een oceaan te veranderen van 100 tot 1.500 meter diep. Pas drie miljard jaar geleden werd het er poederdroog.
Veel studies gingen er tot nu toe van uit dat het water op Mars op hetzelfde moment verdween als de atmosfeer van de planeet en dat het de ruimte in verdampte. Dat mechanisme kan echter niet de hoeveelheid water hebben laten verdwijnen die theoretisch op Mars aanwezig was, klinkt het nu.
Simulaties
Scheller maakte op basis van onder meer observaties van Marsrover Curiosity en de analyse van meteorieten op de planeet simulaties die moesten tonen wat er met de rest van het water gebeurd was. Het resultaat stelde ze vandaag voor op de virtuele Lunar and Planetary Science Conference.
Volgens de simulaties verdween al het water niet in de ruimte, maar werd tussen 30 en 99 procent opgezogen door de bodem van de planeet. Daar ging het onomkeerbaar deel uitmaken van de moleculaire structuur van mineralen.
Wetenschappers willen Ark van Noach bouwen op de maan
Wetenschappers van de universiteit van Arizona hebben een opmerkelijk voorstel uitgewerkt dat het leven op Aarde zou kunnen redden mocht het ooit tot een Apocalyps komen. Ze willen een Ark van Noach bouwen in de lavatunnels op de maan, waarin erfelijk materiaal bewaard zou worden van 6,7 miljoen schimmel-, plant- en diersoorten. Inclusief menselijke zaad- en eicellen.
Het idee werd gepresenteerd op de IEEE Aerospace Conference, die momenteel (virtueel) plaatsvindt. Zelf noemen de wetenschappers het een “verzekeringspolis voor de Aarde”. Volgens professor Jekan Thanga is de kans groot dat de Aarde ooit geconfronteerd wordt met een natuurramp of een menselijke bedreiging zoals een globale nucleaire oorlog, waardoor een groot aantal soorten in korte tijd uitgeroeid zal worden.
De oplossing is volgens zijn team de bouw van een Ark van Noach op de maan. En dat plan is verrassend realistisch. De Ark zou ondergebracht worden in de lavatunnels op onze satelliet. Die werden voor het eerst ontdekt in 2013, zitten 80 tot 100 meter onder de grond en er heerst een vrij constante temperatuur van -25 graden Celsius. Ze zouden al drie tot vier miljard jaar ongerept gebleven zijn. “Ze zijn ook maar vier dagen van de Aarde verwijderd”, aldus Thanga. “En ze zijn een perfecte schuilplaats tegen de temperatuurschommelingen aan de oppervlakte van de maan, kosmische straling en het inslaan van kleine meteorieten.”
Doomsday Vault
De Ark zou het aardse leven bewaren in speciale modules, bij een temperatuur van minder dan -180 graden Celsius. Op die manier kan het honderden jaren overleven, volgens de wetenschappers. Het zou om een opzet gaan dat te vergelijken is met de Doomsday of Global Seed Vault. Die zit een paar honderd meter onder de eilandengroep Spitsbergen vlakbij de Noordpool en herbergt 556 miljoen zaden. De zaden zouden daar veilig moeten zitten voor het geval een gigantische ramp alle gewassen op aarde zou vernietigen. Een soortgelijke kluis op de maan zou echter nóg veiliger zijn, volgens de Amerikaanse wetenschappers.
Energie opwekken voor het project zou geen probleem mogen zijn op de maan. Met amper 190 vierkante meter aan zonnepanelen zou het moeten lukken, volgens de wetenschappers. Zowel de levering als de constructie van de Ark zou niet evident zijn, maar ook niet onmogelijk.
Het vervoeren van de stalen naar de maan zou volgens Thanga met 250 vluchten geklaard kunnen worden. Ter vergelijking: de bouw van het internationaal ruimtestation ISS gebeurde met 40 vluchten. Zelf vindt hij dat dit meevalt. “We hadden verwacht dat het er veel meer zouden zijn”, zegt hij.
Hindernissen
Maar eerst moeten nog een aantal praktische hindernissen overwonnen worden. “Ons onderzoek leert ons dat er nieuwe technologieën nodig zijn om dit tot een goed einde te brengen", klinkt het. “Er zijn ook investeringen en nieuwe ontwikkelingen nodig in de robotica, om onder de extreem koude temperaturen te kunnen opereren.”
60 jaar oude fysicavoorspelling komt uit: universum spuugt deeltjes uit met enorme energie
Ons universum spuugt deeltjes uit met energieën die wij op aarde nooit zouden kunnen bereiken. Dat blijkt uit onderzoek van de VUB-groep astrodeeltjesfysica, waarvan de resultaten in het gerenommeerde tijdschrift Nature gepubliceerd werden. Daarmee is een 60 jaar oude fysicavoorspelling realiteit geworden.
In 1960 voorspelde Nobelprijswinnaar Sheldon Glashow een proces binnen het Standaardmodel, het belangrijkste model van de deeltjesfysica. De theorie beschrijft de interactie van een antineutrino (spookachtige subatomaire deeltjes, onder meer afkomstig uit de meest extreme omgevingen in het heelal) met een elektron waarbij een nieuw deeltje geproduceerd wordt. Maar geen enkele deeltjesversneller op aarde is in staat dit proces te laten plaatsvinden, omdat dit extreem hoge deeltjesenergie vraagt.
Het IceCube Neutrino Observatorium, een enorme telescoop die in de gletsjer van Antarctica is ingegraven, heeft nu echter waargenomen dat er in ons universum toch natuurlijke versnellers zijn. Er werd een (anti)neutrino ontdekt dat vanuit de ruimte naar de aarde raasde en 6,3 peta-elektronvolts (PeV) aan energie vervoerde. Diep in de ijskap op de Zuidpool botste het tegen een elektron en produceerde een deeltje dat snel verviel in een douche van secundaire deeltjes. IceCube had daarmee de Glashow-resonantie waargenomen, het fenomeen dat in 1960 werd voorspeld door de Nobelprijswinnaar.
Daarmee is bewezen dat er in ons universum wel degelijk natuurlijke versnellers zijn. Superzware zwarte gaten in de centra van melkwegstelsels en andere extreme kosmische gebeurtenissen kunnen deeltjes opwekken met energieën die onmogelijk op aarde kunnen worden gemaakt. “Dit toont duidelijk het belang van de astrodeeltjesfysica bij fundamenteel onderzoek op de hoogste energieschalen”, aldus Nick van Eijndhoven, leider van de VUB-groep astrodeeltjesfysica. “En niet enkel dat: de technologieën die voor dergelijk onderzoek ontwikkeld worden, zoals dataverwerking of radiotechnologie, vinden hun toepassing in de hele maatschappij.”
NASA deelt nieuwe geluidsopnames van Mars (en je kan nu ook horen hoe jouw stem er zou klinken)
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft enkele nieuwe geluidsopnames gedeeld die de robotjeep Perseverance maakte op Mars. Daarop zijn de allereerste geluiden te horen die de rover opnam na zijn aankomst, maar ook de wind en een laser. Met een speciale toepassing kan je nu ook horen hoe jouw stem zou klinken op de Rode Planeet.
Koen Van De Sype
First Audio Recording of Sounds on Mars: This recording was made by the SuperCam instrument on NASA’s Perseverance Mars rover on Feb. 19, 2021, just about 18 hours after landing on the mission’s first sol or Martian day. The rover’s mast, holding the microphone, was still stowed on Perseverance’s deck, and so the sound is muffled, a little like the sound one hears listening to a seashell or having a hand cupped over the ear. Just a little wind can be heard.
“Een verre, eenzame wind... alleen onderbroken door het geluid van een laser”, omschrijft de NASA de meest recente opname die ze gisteren online zette. Ze werd op 2 maart gemaakt door de SuperCam op Perseverance. De laser in kwestie wordt gebruikt om informatie te verzamelen over de structuur van stenen in de Jezerokrater, het uitgedroogde meer waarin de rover op 18 februari landde. Hij schiet in dit geval stralen af op een rots die 3,1 meter ver ligt. Op de opname zijn dertig inslagen te horen, sommige luider dan andere.
Er is nog een tweede opname waarop de wind te horen is. Die dateert al van 22 februari en achtergrondgeluiden werden daarop weggefilterd.
Perseverance Rover’s SuperCam Records Wind on Mars: This recording was made on Feb. 22, 2021, on the fourth sol (Martian day) by the SuperCam instrument on NASA’s Perseverance rover after deployment of the rover’s mast. It provides a different overall sound than the SuperCam audio recording from the mission’s first sol. Some wind can be heard, especially around 20 seconds into the recording. Rover background sounds have been removed.
Het derde fragment geeft het allereerste geluid weer dat op Mars werd opgenomen. Dat dateert van een dag na de landing van de rover. Het geluid is een beetje gedempter omdat de mast met de microfoon nog niet uitgeklapt was. Ook hier is wind te horen, alleen een beetje stiller.
First Acoustic Recording of Laser Shots on Mars: This is the first acoustic recording of laser impacts on a rock target on Mars from March 2, 2021, the 12th sol (Martian day) from Perseverance’s SuperCam instrument. The sounds of 30 impacts are heard, some slightly louder than others. Variations in the intensity of the zapping sounds will provide information on the physical structure of the targets, such as its relative hardness or the presence of weathering coatings. The target, Máaz (“Mars” in Navajo), was about 10 feet (3.1 m) away.
Om je gerust te stellen: je zal je stem nog herkennen, maar het gaat om een stillere en gedemptere versie van jezelf. Dat komt doordat de atmosfeer op Mars honderd keer minder dicht is dan die op Aarde. Het zou ook iets langer duren eer je het geluid zou horen als je ter plaatse was. Ook dat komt door de atmosfeer, die maakt dat geluidsgolven zich veel trager verplaatsen.
Het grootste verschil in geluid zit overigens in de hoge tonen. Enkele geluiden zoals fluitjes of de zang van sommige vogels zijn bijna onhoorbaar op Mars.
Wetenschappers zijn erin geslaagd om een mysterie op te lossen waar ze zich al een tijdje het hoofd over breken. Op de planeet Mars is geregeld een vreemde langwerpige wolk te zien die zich tot honderden kilometers uitstrekt en dan in enkele uren weer verdwijnt. Met dank aan de Europese sonde Mars Express weten we nu eindelijk wat er aan de hand is.
De witte wolk hangt in de buurt van de vulkaan Arsia Mons, net ten zuiden van de evenaar. De Mars Express heeft de sluier gedurende de lente en de zomer dagelijks zien groeien en vervagen en heeft daar opmerkelijke beelden van teruggestuurd. Wetenschappers haalden er ook data bij van andere Marsverkenners.
De wolk was op zijn grootst zo’n 1.800 kilometer lang en 150 kilometer in doorsnee. Het bleek om een orografische wolk te gaan - de grootste ooit op de rode planeet gezien - wat betekent dat ze ontstaat door wind die door Arsia Mons omhoog wordt gestuwd. De vochtige lucht condenseert daarna op koelere hoogten.
Ochtend
De wolk kent een snelle dagelijkse cyclus die zich maandenlang elke ochtend herhaalt, meldt het Europese Ruimtevaartbureau (ESA). Ze begint voor zonsopgang te groeien op de westelijke helling van Arsia Mons en breidt zich vervolgens gedurende twee en een half uur in westelijke richting uit, waarbij ze op een hoogte van 45 kilometer opmerkelijk snel groeit, met meer dan 600 kilometer per uur.
Een beeld van Mars. Arsia Mons in de onderste van de drie vulkanen in beeld.
Dan stopt de wolk met uitdijen, maakt ze zich los van haar oorspronkelijke plaats en wordt ze nog verder naar het westen getrokken door de winden op grote hoogte. In de late ochtend verdampt ze weer als de luchttemperatuur stijgt met de opkomende zon.
De bevindingen zijn gepubliceerd in het vakblad Journal of Geophysical Research.
Robotjeep Perseverance rijdt eerste meters op Mars
Perseverance heeft succesvol voor het eerst gereden op Mars. De robotjeep van het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA legde enkele meters af. Via Twitter verspreidde NASA beelden van de bandenafdruk op de oppervlakte van de rode planeet.
Het eerste ritje van donderdagnamiddag volgde nade succesvolle landing van Perseverance twee weken geleden. NASA wilde testen of de zeswieler naar behoren functioneert.
Na vier meter gereden te hebben, roteerde Perseverance naar links, om vervolgens zowat 2,5 meter achteruit te rijden. Daarbij nam Perseverance een foto waarop de bandafdruk op de korst van Mars te zien is. Alles samen legde de marsjeep, die zowat even groot is als een SUV, 6,5 meter af in 33 minuten. Het tuig kan tot 200 meter per marsdag afleggen.
Hoelang duurt een dag op Mars?
Een zonnedag op Mars (ook wel ‘sol’ genoemd) duurt 24 uur, 39 minuten en 35 seconden. Dat is een tikkeltje (2,7%) langer dan een dag op onze aarde, waar een dag ongeveer 24 uur duurt.
"Onze eerste rit verliep ongelooflijk goed (...) Je kan de bandensporen zien die we op Mars achterlieten. Ik denk niet dat ik ooit al zo gelukkige geweest ben om bandensporen te zien, en ik heb er al veel gezien", zegt ingenieur Anais Zarifian van het Jet Propulsion Laboratory via de Twitter-account van Nasa. Het ‘JPL’ van NASA bouwde Perseverance.
Perseverance arriveerde op 18 februari op Mars, na een vlucht van 203 dagen en 472 miljoen kilometer door de ruimte. Het voertuig landde in de Jezerokrater, een uitgedroogd meer. Daar zal de komende twee jaar op zoek worden gegaan naar sporen van vroeger microbiologisch leven.
Elders op Mars rijdt nog steeds voorganger Curiosity rond. Die landde in 2012 op de planeet.
GERELATEERDE FOTO EN VIDEO'S, uitgekozen en gepost door peter2011
This image was captured while NASA’s Perseverance rover drove on Mars for the first time on March 4, 2021. One of Perseverance’s Hazard Avoidance Cameras (Hazcams) captured this image as the rover completed a short traverse and turn from its landing site in Jezero Crater.
Honderd procent bewezen na Belgisch onderzoek: meteoriet deed dinosauriërs uitsterven
Het staat nu na Belgisch onderzoek helemaal vast: de inslag van een grote meteoriet in de Golf van Mexico zorgde 66 miljoen jaar geleden wel degelijk voor een wereldwijde stofwolk die rechtstreeks verantwoordelijk was voor het uitsterven van de dinosauriërs.
Een team van wetenschappers onder leiding van Steven Goderis van de Vrije Universiteit Brussel vond in een boorkern in de inslagkrater een laag planetoïdenstof. Dat is hetzelfde stof dat zich wereldwijd in gesteenten van dezelfde leeftijd heeft afgezet.
"Kenmerkend voor dat planetoïdenstof is de aanwezigheid van het chemisch element iridium", zegt Goderis. "Iridium komt op aarde wel voor, maar zo goed als niet in de aardkorst. Enkel in de kern van de planeet. Als je iridium vindt, dan mag je er zeker van zijn dat die van buiten de aarde komt." Goderis is de auteur van een artikel dat gisteren verscheen in het belangrijke wetenschappelijke tijdschrift ‘Science Advances’.
In de jaren ‘80 werd de aanwezigheid van iridium in bepaalde geologische lagen bevestigd. Er waren toen al vermoedens dat het in verband kon worden gebracht met de inslag van een grote meteoriet die voor een grote extinctiegolf op aarde had gezorgd.
Formaat van Brussel
De aanwezigheid van een dik pakket van het stof in de Chicxulub-krater kan volgens de wetenschappers als sluitend bewijs gelden voor het oorzakelijk verband tussen de inslag en de uitstervingsgolf die erop volgde. "De meteoriet die toen neerstortte, had een formaat die ongeveer even groot was als Brussel", zegt mede-auteur Niels de Winter (VUB/Universiteit Utrecht). "Dat zorgde voor een enorme stofwolk die de aarde zeker voor een jaar in duisternis hulde. Het stof sloeg daarna gedurende jaren langzaam neer. Je vindt er nu overal op aarde de geologische resten van, van in Mexico en de VS tot in Italië.”
De lange winter die op de inslag volgde, was er te veel aan voor de koudbloedige dinosauriërs. Ook heel veel andere soorten overleefden de donkere koudegolf niet.
“De kans dat een meteoriet nog eens op aarde inslaat, is 100 procent”, stelt onze wetenschapsexpert Martijn Peters. “De grote vraag is wanneer dat nog eens gebeurt. Voorlopig is er niets op de radar gespot van die grootte dat ons zou kunnen raken. Meteorieten zijn als het ware de alfa en omega. Ze brengen leven naar planeten, maar beëindigen het daar ook.”
Bekijk ook: Is dit de grootste dinosaurus die ooit werd gevonden?
NASA deelt eerste 360°-panoramafoto in hoge kwaliteit vanop Mars
Het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA heeft een indrukwekkende panoramafoto gedeeld die marsrover Perseverance gemaakt heeft vanop het oppervlak van de planeet Mars.
De afbeelding toont een verlaten gebied met geologische formaties, waaronder de rand van de Jezero-krater. Daarvan zeggen wetenschappers dat hij mogelijk ooit overspoeld was door water. De hoop bestaat daar sporen van vroeger microbiologisch leven te vinden.
Volgens NASA kan het zeer professionele camerasysteem aan boord van de Perseverance helpen om de atmosferische toestand in kaart te brengen. Het Amerikaanse ruimtevaartagentschap heeft als specifiek doel om sporen van leven op de rode planeet te vinden.
Wie de panoramafoto tot in het kleinste detail wil bekijken, kan dat via de website van NASA.
NASA verspreidt eerste videobeelden na landing Marsverkenner
Enkele dagen geleden landde de NASA-robot Perseverance op Mars. Geen simpele klus, want voordat de robot er kon landen moest deze “7 minutes of terror” doorstaan. Vandaag heeft het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA de beelden van deze landing vrijgegeven.
De Marsrobot is uitgerust met in totaal 19 camera’s waarvan drie camera’s beelden van de landing moesten maken. Eentje stopte met werken, maar de overige twee slaagden er gelukkig wel in om de landing te filmen. “Deze beelden komen het dichtst bij Mars zonder een ruimtepak aan te moeten trekken."
Video
Het resultaat ziet er ietwat surrealistisch uit, alsof het om een of andere filmscène gaat. In werkelijkheid wordt de oppervlakte van Mars getoond. De iets meer dan drie minuten durende video begint met het uitklappen van het gigantische supersonische valscherm en toont dan, vanuit meerdere hoeken, hoe de robotjeep naar het Marsoppervlak afdaalt en daarbij het hitteschild afwerpt.
Zodra de robot zo'n 20 meter verwijderd is van de rode planeet, gaat het er plots wat ruiger aan toe. Zo zien we het gruis opwaaien door de stuwraketten. Uiteindelijk is te zien hoe de Perseverance zich via een katrolsysteem van de landingsmodule naar de grond liet zakken, gevolgd door de landing zelf. “Landing bevestigd”, luidt het dan, waarna gejubel bij de vluchtleiding losbarst.
Er is ondertussen ook een filmpje waarop een camera een panoramisch overzicht van 360 graden van de landinsplaats in de Jezerokrater maakt.
Hoewel de robot ook is uitgerust met een microfoon, kon er helaas geen audiomateriaal van de landing worden verzameld. Zodra Perseverance was geland, werd er wél geluid opgenomen door een tweede microfoon. “Je hoort hoe de wind klinkt op Mars", aldus een van de ingenieurs.
Missie
Volgens de ingenieurs verkeert de Marsverkenner in goede gezondheid. De Perseverance zal onder andere bodemstalen nemen op Mars, die vervolgens onderzocht worden op mogelijk leven, zowel nu als in het verleden.
These four screenshots taken from the NASA's Perseverance Mars Rover video that was shared to Twitter shows the rover landing on the Red Planet on Thursday, Feb. 18, 2021.
(NASA)
NASA's composite image produced from photos captured on Feb. 20, 2021, shows the the Perseverance rover on the surface of Mars. Two days after its historic landing.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
