De 'space race' tussen de Russen en de Amerikanen tijdens de Koude Oorlog is alom bekend. Maar onder de grond speelde zich een zelfde rivaliteit af, die de krantenkoppen niet haalde maar daarom niet minder competitief was: een wedloop om naar het middelpunt van de aarde te boren. In een poging om de Verenigde Staten hierin te verslaan, creëerde de Sovjet-Unie tussen 1970 en 1994 het 'superdiep boorgat van Kola'.

U kan zich vragen stellen bij de drijfveren van de Russen, maar het project op het Kola-schiereiland gaf wel heel wat geheimen prijs over de samenstelling van de grond onder onze voeten. Voor het gat bestond, moesten geologen zich behelpen met seismische golven om veronderstellingen te doen over de samenstelling van de aardkorst. Een methode die niet doeltreffend bleek.

Water
Wetenschappers hadden bijvoorbeeld nooit kunnen vermoeden dat zich op een diepte van drie tot zes kilometer onder het oppervlak water bevond in het versplinterde gesteente. Hoe dat water daar komt, wordt nu nog onderzocht. Verondersteld wordt dat het bestaat uit waterstof- en zuurstofatomen die uit het gesteente geperst zijn door de enorme druk.
 
De boeiendste ontdekking van het project waren microscopisch kleine planktonfossielen van meer dan twee miljard jaar oud op een diepte van 6,5 kilometer. 24 prehistorische soorten waren ingekapseld in organische verbindingen die op een of andere manier de extreme druk en temperatuur konden overleven.

Hitte
Het laatste mysterie dat het boorgat onthulde, was meteen ook de reden waarom de werkzaamheden gestaakt moesten worden. Vanaf een diepte van drie kilometer begon de temperatuur gestaag te stijgen. Op 12 kilometer piekten de temperaturen tot 180 graden Celsius; bij zulke hitte werd de boor onbruikbaar.

De afstand tot het middelpunt van de aarde wordt geschat op zo'n 6.400 kilometer. De Russen kwamen dus lang niet in de buurt van hun doel. Het project is officieel afgesloten in 2005 en het gat werd dichtgelast met een metalen dekseltje. De vele mysteries die het bedekt, worden tot op vandaag nog steeds bestudeerd.

Lees ook

• Boden VS Frankrijk atoombom om Viëtnamoorlog te beslechten?

{}

Zowat 210 miljoen jaar geleden waren er uitbarstingen van de Arsia Mons, een vuurberg die bijna twee keer zo hoog is als de Everest en die één van dehoogste bergen van ons zonnestelsel is. In diezelfde tijd was de noordwestelijke flank van de vulkaan bedekt met ijs.

De hitte van de vulkaanuitbarstingen moet ervoor hebben gezorgd dat op de flanken van de vulkaan - met ijs bedekte - meren ontstonden.

Studente Kat Scanlon van de Brown University berekende dat dit alles tot honderden kubieke kilometers smeltwater moet hebben veroorzaakt. En wie water zegt, die denkt aan leven.

Bovendien is het mogelijk dat er onder gesteente of onder de grond nog wat van dat gletsjerijs bewaard is gebleven. "Allen daarheen" kan aldus het motto zijn.

Bron Belga

Lees ook

• Nieuwe krater op Mars per toeval ontdekt

{}

Eerst dachten astronomen en/of astrofysici dat het om een gammaflits ging. Gamma-uitbarstingen zijn de krachtigste explosies in de kosmos en doen zich zelden voor. Ze worden veroorzaakt door een botsing van neutronensterren of zwarte gaten. Nog nooit is er één zo dichtbij gezien.

Later opperden astronomen dan dat de flits misschien door een minder exotisch type van ultraheldere röntgenstraling (ULX) is ontstaan. Zoiets is al gezien, zelfs in de Andromeda die ook als M31 bekendstaat. Wellicht gaat zo'n stralingsbron terug naar reusachtige zwarte gaten die omgevende materie opslokken.

Een derde theorie is dat de flits te maken heeft met een binair röntgensterrensysteem (LMXB).

Indien de eerste hypothese klopt is het de beste mogelijkheid ooit om één van de meest exotische gebeurtenissen in de kosmos te besturen, aldus NBC.

Als er zich een gammaflits in onze Melkweg zou voordoen en naar ons zou gericht zijn, zou die waarschijnlijk onze ozonlaag wegvegen en aan massale vernietiging van leven doen, schreef Business Insider. De dinsdag geziene uitbarsting zou zich 2,5 miljoen jaar geleden hebben voorgedaan. Het licht heeft ons nu pas bereikt.

Onder de hashtag #GRBM31 zorgde het evenement alvast voor veel verkeer op Twitter.

Maar een en ander zou vals alarm zijn geweest, zo blijkt uit een kort rapport van het Swift-XRT team. Het waargenomen signaal zou van een constante bron in M31 zijn.

Bron Belga

{}

© afp.

De Grote Rode Vlek is een storm, die vanaf de aarde te zien is met telescopen. De wind haalt er snelheden tot 680 kilometer per uur. Het is niet bekend hoe lang de storm al raast. In de 17e eeuw zagen astronomen de vlek mogelijk al. Een paar jaar geleden slokte de storm een kleinere storm op.

Eind 19e eeuw was de vlek nog ongeveer 41.000 kilometer in doorsnee. Dat betekent dat de aarde er drie keer in zou passen. Rond 1980 was de doorsnee nog maar 23.335 kilometer. De storm bleek in 2009 verder gekrompen, tot bijna 18.000 kilometer, en is nu dus 16.500 kilometer.

Tussen 1996 en 2006 werd de vlek dagelijks een kilometer kleiner. Nu is dat al drie keer zo veel. Als dat continu door zou gaan, is het kenmerk van Jupiter over enkele decennia verdwenen. Wetenschappers durven echter niet te zeggen of het echt zo ver kan komen.

Bron: ANP

Lees ook

• Wetenschappers ontdekken broertje van de zon
• NASA wil op zoek naar water en leven op Jupiters maan Europa
• Water gevonden in atmosfeer van "nabije" exoplaneet
• De krokantste frietjes bak je op Jupiter
• Ronddolende planeet zonder ster ontdekt

{}

© afp.

© afp.

Programmaleider Garrett Reisman in de SpaceX Dragon V2. © ap.

Het zal de eerste keer zijn dat astronauten vanop Amerikaanse grond de ruimte ingeslingerd worden sinds de laatste vlucht van de spaceshuttle in juli 2011. Sindsdien zijn de Verenigde Staten afhankelijk van de Russische Sojoez-ruimtecapsules om hun astronauten in het ISS te krijgen. Dat kost ongeveer 70 miljoen dollar per zitje.

De Dragon V2 kan zeven astronauten vervoeren en is een grote technologische sprong voorwaarts, aldus de CEO en stichter van SpaceX, de miljardair Elon Musk, tijdens een persevenement in het hoofdkwartier van zijn bedrijf in Californië. Musk is tevens de man achter het autobedrijf Tesla.

Precisie van een helikopter
Dankzij stuwkracht en het gebruik van andere technologie om de afdaling te vertraging en controleren, moet de witte V2 in staat zijn op de meeste plaatsen te landen met de precisie van een helikopter. Parachutes worden bij de daling enkel ingezet in geval van defecten. Bovendien is het ruimtevaartuig herbruikbaar, wat grote besparingen oplevert.

"Zolang we raketten en ruimtevaartuigen blijven weggooien, zullen we nooit echte toegang tot de ruimte hebben", legde Musk uit. "Het zal altijd ongelooflijk duur blijven."

SpaceX is een van de vier bedrijven die door het Amerikaanse ruimtevaartbureau Nasa zijn geselecteerd om een capsule te ontwikkelen die astronauten naar het ISS kan brengen. In het partnerschap zitten ook Boeing, Sierra Nevada en Blue Origin. De druk om een capsule voor astronautenvervoer naar het ISS in gebruik te nemen, is sterk verhoogd door de grote spanningen tussen Moskou en Washington, vanwege de crisis in Oekraïne.

Contract van 1,6 miljard dollar
De Dragon was het eerste privéruimtetuig dat zich aan het ISS koppelde. Dat gebeurde in 2012, toen de capsule vracht leverde. SpaceX sloot een contract van 1,6 miljard dollar (1,18 miljard euro) met Nasa om in totaal twaalf vrachtmissies naar het ISS uit te voeren. Daarvan vonden al drie succesvolle missies plaats.

Nasa zelf werkt dan weer aan de Orion-capsule, die op een dag astronauten naar een asteroïde en de planeet Mars moet brengen.

Lees ook

• Eind dit jaar eerste commerciële ruimtevlucht?
• Astronaut neemt stuk steen uit Dom van Keulen naar ISS
• Nieuwe krater op Mars per toeval ontdekt

BRON Belga

{}

Cantor was op basis van afbeeldingen van de Mars Reconnaissance Orbiter weersvoorspellingen voor de rode planeet aan het opstellen, toen zijn oog op een donkere vlek viel. De wetenschapper bestudeerde vervolgens oudere foto's van de plek. Hij bemerkte dat de krater ontbrak op foto's die genomen waren op 27 maart 2012, maar wel te zien was op die van 28 maart 2012, oftewel een dag later. Onderzoek met een ander instrument bracht uitsluitsel: op foto's die dateren van januari 2014 waren twee kraters te zien waarvan er in januari 2012 nog geen spoor was. De controle bevestigde dat de donkere vlek een nieuwe inslagkrater is.

In de buurt van beide kraters zijn ook meer dan tien kleinere kraters waargenomen, allicht een gevolg van het ontstaan van de grotere kraters. De grootste put is vermoedelijk ontstaan door de inslag van een object zo groot als een wagen. Het betreft een krater van zo'n 48,5 bij 43,5 meter groot. "Het object moet zo'n drie tot vijf meter lang zijn geweest", aldus nog Cantor.

Lees ook

• Enorme vlek van Jupiter krimpt steeds sneller
• Nog vijf Belgen op lijst van kandidaat-kolonisten voor Mars