The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
28-09-2022
Ruimterots meteen na inslag NASA-satelliet helderder dan alle sterren errond
Ruimterots meteen na inslag NASA-satelliet helderder dan alle sterren errond
De DART-missie van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA was een succes. Zoals gepland sloeg gisterochtend rond 1.15 uur onze tijd de DART-satelliet in op maanrots Dimorphos, die zich op dat moment op 11 miljoen kilometer van de aarde bevond. Meteen daarna lichtte de grotere rots Didymos, waarrond Dimorphos roteert, helderder op dan alle sterren errond.
“Dit overtreft al mijn verwachtingen”, zei de Italiaanse astronoom Gianluca Masi in zijn livestream van de impact. “Het object is nu bijna drie magnituden helderder dan eerder, dat is tien keer meer!” Masi volgde de DART-missie via een telescoop van het Klein Karoo Obervatory in Zuid-Afrika. Samen met amateur-astronoom Berto Monard zag hij hoe de grootste ruimterots van het Didymos-systeem, Didymos, niet alleen veel helderder werd na de impact van de NASA-satelliet op de kleinste, Dimorphos, maar ook groter.
“Kort na de inslag kwam een hoeveelheid stof vrij als een pluim en nu breidt die stofwolk zich uit en zendt licht van de zon terug”, legde Monard uit tijdens de livestream. “Dit is veel meer dan wat ik had verwacht. Zelfs de vorm is een beetje anders. Het lijkt op een komeet. Er zijn deeltjes die van de asteroïde loskomen en daardoor krijg je een grotere halo.”
Het enige waarmee Masi dit kon vergelijken, was de opzettelijke botsing van NASA’s Deep Impact-sonde op komeet Temple 1 in 2005. Ook toen werd door menselijk toedoen een hemellichaam opgelicht. “Maar ik moet zeggen dat dit veel straffer is”, voegde Masi eraan toe.
Bedoeling van de DART-missie is dat Dimorphos door de klap van de satelliet naar een iets kortere baan rond de rots Didymos is geslagen. Het is nog afwachten of dat ook echt gelukt is.
NASA’s DART mission successfully knocks asteroid off course, Earth can now defend itself
NASA laat vannacht opzettelijk satelliet neerstorten op meteoriet
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA laat komende nacht (13.15 uur Belgische tijd) een satelliet inslaan op een ruimterots. Op die manier wil NASA onderzoeken of ze de aarde kan redden als een meteoriet op onze planeet zou afstormen.
Vorig jaar in november werd het ruimtevaartuig DART, Double Asteroid Redirection, gelanceerd vanaf Vandenberg in Californië. De ruimtesonde met een grootte van een golfkarretje is aangekomen bij het einddoel: de planetoïde Didymos A.
De satelliet - ongeveer 310 miljoen euro waard - moet met een snelheid van 22.000 kilometer per uur op Dimorphos, een maantje dat rond Didymos A draait, botsen. Het doel is om het maantje uit zijn baan te duwen.
Door de klap zal de omlooptijd van de maan, die normaal 11 uur en 45 minuten is, waarschijnlijk met tien minuten veranderen. Kosmisch gezien is dit maar een klein duwtje. Maar een kleine koerswijziging kan er al voor zorgen dat een toekomstige op ramkoers liggende planetoïde langs de aarde scheert.
Geen dreiging
Het is de eerste keer dat NASA zo’n missie start. “Het stelsel is een perfecte plek om te testen of het mogelijk is de koers van een planetoïde te veranderen door er moedwillig een ruimtevaartuig op in te laten slaan”, klinkt het bij de ruimtevaartorganisatie.
NASA benadrukt dat er voorlopig geen enkele dreiging voor de aarde is. Volgens ‘The Guardian’ volgen astronomen continu zo’n 30.000 grote asteroïden op in de nabijheid van de aarde. Geen enkele daarvan zou de komende honderd jaar in contact met de aarde komen. Maar DART zou wel een antwoord kunnen vormen op kleinere, minder voorspelbare meteoren die richting onze planeet vliegen.
Ook dat nog: gasplaneet Jupiter gaat gebukt onder hittegolf
Op de planeet Jupiter is een extreem grote hittegolf ontdekt. Het getroffen gebied is ongeveer 10 keer zo groot als de aarde, heeft een internationale groep wetenschappers vrijdag naar buiten gebracht.
Jupiter, de grootste planeet in ons zonnestelsel, bestaat vrijwel helemaal uit dichte wolken van gas. De planeet weegt ongeveer 2,5 keer zo veel als de zeven andere planeten bij elkaar, en de aarde zou er ongeveer 1300 keer in passen. Vanaf Jupiter gezien is de zon niet meer dan een heldere ster in de verte, de planeet ontvangt ongeveer 4 procent van het licht dat de aarde krijgt.
Door de grote afstand en het weinige licht zou de temperatuur op Jupiter in theorie 70 graden onder nul moeten zijn, maar in de gaswolken stijgt het kwik makkelijk tot boven de 400 graden. De onderzoekers denken dat het komt door het permanente poollicht op Jupiter. Geladen deeltjes van de zon botsen tegen het sterke magnetische veld van Jupiter, en dat zorgt niet alleen voor het spectaculaire verschijnsel in de lucht, maar ook voor heel veel hitte.
300 graden warmer dan normaal
Net onder de noordpool van Jupiter zagen de onderzoekers een gebied waar de temperatuur is opgelopen tot boven de 700 graden, dus 300 graden warmer dan normaal. De wind blaast de hitte richting de evenaar van Jupiter. Dat zorgt voor een sliert hete lucht van 130.000 kilometer lang, ongeveer tien keer de doorsnee van de aarde.
De extreme temperatuur komt waarschijnlijk door een zonnevlam, denken de wetenschappers. Daardoor zouden extra veel deeltjes tegen het magnetische veld van Jupiter zijn gebotst, en daarbij zou de hitte zijn vrijgekomen.
Tests met kankerdodend virus lijken veelbelovend: “Ik kreeg al palliatieve zorg, maar nu ben ik genezen”
Er is een nieuwe vorm van kankertherapie gestart in Groot-Brittannië waarbij men gebruik maakt van een virus om schadelijke kankercellen te infecteren en te vernietigen. Volgens de Britse wetenschappers zijn de eerste proeven op mensen veelbelovend.
Bij één patiënt verdween de kanker, terwijl anderen hun tumoren zagen krimpen. Het geneesmiddel is een verzwakte vorm van het koortslipvirus dat is aangepast om tumoren te doden. Grotere en langere studies zijn eerst nog nodig, maar deskundigen zeggen dat de injectie uiteindelijk een reddingslijn kan bieden aan mensen met vergevorderde kanker.
Krzysztof Wojkowski, een 39-jarige bouwvakker uit het westen van Londen, is een van de patiënten die deelnam aan de lopende veiligheidsstudie van fase één. Bij hem werd in 2017 kanker van de speekselklieren, nabij de mond, vastgesteld. Ondanks een operatie en andere behandelingen bleef zijn kanker groeien.
“Ik kreeg te horen dat er voor mij geen opties meer waren en ik kreeg al palliatieve zorg. Het was verschrikkelijk, dus het was ongelooflijk dat ik de kans kreeg om aan de proef deel te nemen”, zegt Wojkowski. Een korte behandeling met het virus lijkt zijn kanker nu te hebben genezen. “Ik kreeg vijf weken lang om de twee weken injecties die mijn kanker volledig uitroeiden. Ik ben nu al twee jaar kankervrij.”
De injecties, die rechtstreeks in de tumor worden gegeven, vallen de kanker op twee manieren aan: door de kankercellen binnen te dringen en ze te laten barsten, en door het immuunsysteem te activeren. Ongeveer 40 patiënten hebben de behandeling in het kader van het onderzoek uitgeprobeerd. Sommigen kregen enkel de virusinjectie, RP2 genaamd. Anderen kregen ook een ander kankergeneesmiddel met de naam nivolumab.
“Indrukwekkend”
Hoofdonderzoeker professor Kevin Harrington vertelde de BBC dat de behandelingsresultaten “werkelijk indrukwekkend” waren voor een reeks gevorderde kankers, waaronder slokdarmkanker en een zeldzame vorm van oogkanker. “Het is zeldzaam om zulke goede responspercentages te zien in klinische proeven in een vroeg stadium, aangezien deze in de eerste plaats bedoeld zijn om de veiligheid van de behandeling te testen, en het gaat om patiënten met zeer gevorderde kankers waarvoor de huidige behandelingen niet meer werken”, zei hij. “Ik ben benieuwd of we voordelen blijven zien naarmate we meer patiënten behandelen.”
Het is niet de eerste keer dat wetenschappers een virus gebruiken om kanker te bestrijden. De Britse Nationale Gezondheidsdienst keurde enkele jaren geleden een soortgelijke therapie goed, maar dan met een verkoudheidsvirus. Deze therapie heet T-Vec en wordt nu gebruikt voor gevorderde huidkanker. Professor Harrington noemt RP2 een opgevoerde versie van T-Vec. “Het heeft andere modificaties aan het virus, zodat het meteen de kankercellen vernietigd van zodra ze in contact komen met elkaar.”
Doctor Marianne Baker, van Cancer Research UK, zei dat de bemoedigende bevindingen het verloop van de kankerbehandeling zouden kunnen veranderen. “Wetenschappers hebben 100 jaar geleden ontdekt dat virussen kunnen helpen bij de behandeling van kanker, maar het is een uitdaging geweest om ze veilig en effectief in te zetten. Deze nieuwe virale therapie is veelbelovend in een kleinschalige eerste proef. Nu hebben we meer studies nodig om na te gaan hoe goed het werkt”, besluit Baker.
Water gevonden op asteroïde verklaart mogelijk oorsprong van leven op aarde
De stofdeeltjes die een Japanse ruimtesonde heeft gevonden op een asteroïde op ongeveer 300 miljoen kilometer van de aarde, bevatten een verrassend bestanddeel: een waterdruppel. Die ontdekking biedt nieuwe steun voor de theorie dat het leven op aarde mogelijk uit de ruimte is gezaaid.
De bevindingen staan in het laatste onderzoek dat is gepubliceerd naar aanleiding van de analyse van 5,4 gram stenen en stof die de Hayabusa-2 sonde heeft verzameld bij de asteroïde Ryugu. “Deze waterdruppel heeft een grote betekenis,” vertelde de hoofdwetenschapper, Tomoki Nakamura van de Tohoku Universiteit. “Veel onderzoekers geloofden al dat er water is meegebracht uit de ruimte, maar wij hebben voor het eerst effectief water ontdekt in een asteroïde in de buurt van de aarde.”
Hayabusa-2 werd in 2014 gelanceerd op zijn missie naar Ryugu, en keerde twee jaar geleden terug in een baan om de aarde om een capsule met het monster af te zetten. De kostbare lading heeft al verschillende inzichten opgeleverd, waaronder organisch materiaal waaruit bleek dat sommige bouwstenen van het leven op aarde, aminozuren, mogelijk in de ruimte zijn gevormd.
De laatste ontdekking van het team was een druppel vloeistof in het Ryugu-monster. “De drupel is koolzuurhoudend water met zout en organisch materiaal”, aldus Nakamura. “Dat versterkt de theorie dat asteroïden zoals Ryugu, of grotere asteroïde, water met organische stoffen hebben geleverd op aarde”, zei hij. “We hebben dus bewijs ontdekt dat dit rechtstreeks verband kan hebben met bijvoorbeeld het ontstaan van de oceanen of organische materie op Aarde”
Nakamura’s team, dat bestaat uit ongeveer 150 onderzoekers, waaronder 30 uit de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië en China, is het grootste team dat het monster van Ryugu analyseert. Het monster is verdeeld over verschillende wetenschappelijke teams om de kans op nieuwe ontdekkingen zo groot mogelijk te maken.
Kensei Kobayashi, een astrobiologie-expert aan de Yokohama National University die geen deel uitmaakt van de onderzoeksgroep, juichte de ontdekking toe. “Het feit dat er water is ontdekt in het monster zelf is verrassend”, gezien de kwetsbaarheid ervan en de kans dat het in de ruimte wordt vernietigd, zei hij. “Het suggereert dat asteroïdes water kunnen bevatten, in de vorm van vloeistof en niet alleen in de vorm van ijs. Hierdoor kan organisch materiaal dus verplaatst worden door de ruimte”.
Unieke foto van NASA-astronaut legt sterrensporen en aarde vast vanop internationaal ruimtestation
NASA-astronaut Donald Pettit (67) heeft een fabelachtige foto van zogenaamde sterrensporen gemaakt tijdens een van zijn missies aan boord van het internationale ruimtestation ISS. Het beeld, waarop ook onze planeet aarde uniek te zien is, gaat viraal.
Donald Pettit is een Amerikaanse astronaut die drie keer naar het ISS is gereisd en vandaag de oudste nog actieve astronaut van NASA is. In zijn vrije tijd kon hij vanuit het ISS bijzondere beelden van de ruimte maken. Hij plaatste zijn camera in de glazen koepel van het station - bekend als de Cupola - die een ongeëvenaard uitzicht op de kosmos biedt.
Op 11 september kwam hij zelf op sociaalnetwerksite Reddit naar buiten met zijn werk. “Ik heb iets vastgelegd waar de meeste astrofotografen alleen maar van kunnen dromen: ik heb sterrensporen vanuit de ruimte vastgelegd”, schreef hij bij bovenstaande foto uit 2012. Die verzamelde inmiddels meer dan 69.000 likes en bijna duizend mensen reageerden erop.
Pettit schoot het beeld met een Nikon D3s-camera met een sluitertijd van 15 minuten. Daardoor, in combinatie met de rotatie van het ruimtestation in zijn baan om de aarde, zijn de verre sterren niet als stipjes, maar als gebogen sporen te zien. Die sterrensporen zijn te zien als witte lijnen bovenaan het beeld.
De aarde zelf bevindt zich in de onderste helft van het beeld. De oranje strepen komen van stadslichten en de ontelbare blauwe stippen stellen elk een blikseminslag van een onweer beneden voor.
We zien ook de groene gloed, die de aarde scheidt van de ruimte. Die groene gloed is vergelijkbaar met het poollicht aan de nachtelijke hemel, dat de meeste mensen kennen als het noorder- en zuiderlicht.
Op Reddit legde Pettit nog uit dat hij als astronaut tien tot twaalf uur per dag in het internationaal ruimtestation werkte. Daarbuiten greep hij wel zo veel mogelijk momenten uit zijn vrije uren aan om foto’s te maken, al moest hij natuurlijk ook slapen, eten en tijd besteden aan contact met zijn familie op aarde.
James Webb Space Telescope maakt unieke beelden van Neptunus en zijn ringen
De James Webb Space Telescope (JWST) heeft unieke beelden gemaakt van de planeet Neptunus en zijn ringen. De beelden geven waardevolle inzichten in zijn atmosfeer, zegt het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA woensdag.
Yorick Dupon
Astronomen hebben de meest afgelegen planeet van het zonnestelsel niet meer zo duidelijk kunnen zien sinds de sonde Voyager 2 in 1989 in de buurt van Neptunus passeerde.
Het infraroodzicht van de telescoop biedt een nieuwe manier om de atmosfeer te analyseren, verklaart Mark McCaughrean, adviseur wetenschap en exploratie bij het Europees Ruimteagentschap (ESA), aan het Franse persagentschap AFP.
De telescoop elimineert alle schitteringen van de reflectie van de zon op het oppervlak van Neptunus en de lichtvervuiling uit zijn omgeving, zodat wetenschappers de atmosferische samenstelling van de planeet kunnen onderzoeken, zegt McCaughrean, die meer dan twintig jaar aan het James Webb-project heeft gewerkt.
De James Webb kon ook zeven van de veertien manen van Neptunus die we kennen vastleggen, aldus de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. Triton reflecteert zo veel licht dat het lijkt een ster te zijn op de foto. Deze grote maan fascineert astronomen want Triton draait op een ongewone manier rond Neptunus.
Men vermoedt dat het oorspronkelijk een object was in de Kuipergordel. De zwaartekracht van Neptunus zou Triton hebben weg getrokken van de andere miljarden komeetachtige objecten aan de uithoek van ons zonnestelsel.
De JWST, die sinds juli operationeel is, is de krachtigste ruimtetelescoop ooit. Hij is de opvolger van de beroemde ruimtetelescoop Hubble en is ontwikkeld door de Verenigde Staten, Europa en Canada.
Waar komen ringen van Saturnus vandaan? Misschien wel het resultaat van een vermiste maan
Saturnus, de zesde planeet in ons zonnestelsel, staat vooral bekend om zijn opvallende ringen. Waar deze ringen precies vandaan komen, is echter lange tijd een mysterie geweest. Nu denken wetenschappers het mysterie opgelost te hebben. In het vaktijdschrift Science schrijven ze over een ijsmaan waarvan de overblijfselen tot ringen zijn herleid.
Saturnus heeft een uitgebreid assortiment aan manen, maar liefst 83. Er is Enceladus, een maan met een ijzige oppervlakte. Lapetus, een maantje dat aan de ene kant helder en blinkend is, aan de andere kant stoffig en donker. Dan zijn er nog Hyperion, Pan en Titan - de grootste maan van Saturnus. Tot slot is er één maan vermist: Chrysalis.
Onderzoekers denken (een deel van) het maantje nu teruggevonden te hebben. In de vorm van de (twee) ringen van Saturnus. Deze ringen bestaan, net zoals Chrysalis, voornamelijk uit ijs en meteorietstofdeeltjes. Ze zijn zo’n 20 meter dik en daarmee een pak indrukwekkender dan de ringen van Uranus en Neptunus.
Crash
Ongeveer 160 miljoen jaar geleden zou Chrysalis zich iets te dicht bij Saturnus hebben begeven en gecrasht zijn. Na de crash bleef er volgens de onderzoekers niet veel meer over dan enkele ijsresten. Naar schatting is zo'n 99 procent van de maan verdwenen in de atmosfeer van Saturnus. De overige 1 procent zou getransformeerd zijn tot de ringen.
“Het verlies van Chrysalis zou niet alleen de ringen van Saturnus verklaren, maar ook waarom de planeet lichtjes gekanteld is (27 graden om precies te zijn, red.)” Een combinatie van verschillende factoren, waaronder het plotseling wegvallen van een maan, zou de kanteling veroorzaakt kunnen hebben.
“Het is een interessant scenario dat verklaart waarom twee niet gerelateerde zaken zijn ontstaan”, aldus Jack Wisdom, professor en onderzoeker aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT) en hoofdauteur van de studie. “Het geeft veel voldoening een geloofwaardige verklaring te hebben gevonden voor het ontstaan van de ringen van Saturnus.”
Hypothese
De onderzoekers, alsook andere wetenschappers die niet hebben meegewerkt aan het onderzoek, benadrukken evenwel dat het slechts om een hypothese gaat. Of Chrysalis - genoemd naar de pop van een insect - heeft bestaan is helemaal niet zeker.
Marsrover vindt mogelijk bewijs van oeroud microbieel leven
De Perseverance-verkenner van NASA heeft een belangrijke stap gezet in de zoektocht naar sporen van leven op Mars. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie kondigt donderdag aan dat de rover "de kostbaarste" stalen tot nu heeft verzameld, die mogelijke biosignaturen bevatten. De aanwezigheid van zulke biosignaturen moet wel nog bevestigd worden op aarde.
Biosignaturen zijn fysische of chemische verschijnselen die alleen door het voorkomen van leven veroorzaakt kunnen worden.
De vondst die donderdag werd aangekondigd vormt nog geen bewijs voor het feit dat er ooit leven was op de rode planeet, maar het is wel de beste kans tot nu toe om mogelijk oeroud microbieel leven met zekerheid te kunnen opsporen. NASA verwacht dat de stalen bij een volgende missie teruggebracht kunnen worden.
Herbekijk:
Historic: NASA Rover Produces Oxygen On Surface Of Mars
Grote vuurbal gespot boven Verenigd Koninkrijk: "Vermoedelijk geen meteoor maar ruimteafval”
Er zijn gisteravond in het Verenigd Koninkrijk honderden getuigenissen binnengelopen van mensen die een grote vuurbal door de lucht zagen klieven. Wetenschappers proberen te achterhalen wat het fenomeen geweest kan zijn. De eerste resultaten wijzen in de richting van ruimteafval dat terugkeerde naar de Aarde en niet naar een meteoriet.
De vuurbal werd woensdagavond rond 22 uur gespot boven Noord-Ierland, Schotland en het noorden van Engeland. Heel wat getuigen deelden op sociale media spectaculaire beelden van de wit-groenachtige bol die een lange streep achter zich trok aan de nachtelijke hemel.
Er liepen intussen al meer dan 1.000 getuigenissen binnen bij de ‘American Meteor Society’ en haar partners en tien video’s waarop het fenomeen te zien is. Sommige getuigen in Schotland zeggen zelfs dat ze een rommelend geluid hoorden.
Fenomeen
Het is niet duidelijk wat het fenomeen precies was. Wetenschappers onderzoeken of het om een meteoriet ging - gesteente uit de ruimte - of om puin van menselijke activiteit rond de Aarde. De eerste resultaten lijken in de richting te wijzen van het tweede. “Er is een vrij hoge kans dat het op ruimteafval gaat, jammer genoeg”, aldus Luke Daly, een planetoloog aan de University of Glasgow, in het wetenschappelijk tijdschrift ‘New Scientist’.
“De vuurbal had een erg lage ingangshoek, een aanzienlijke hoeveelheid fragmentatie die typerend is voor ruimteafval en hij vloog traag. Ruimterotsen verplaatsen zich meestal iets sneller”, vult hij nog aan. Verder onderzoek zal uitwijzen wat het definitieve verdict is.
Starlink
Het ‘UK Meteor Network’ meldt dat het intussen de baan van de Starlink-satellieten van Elon Musk gecontroleerd heeft, maar dat die gisteravond niet in de buurt kwam van het Verenigd Koninkrijk. “Op dit moment zien we geen bekend ruimteafval of geen baan van een satelliet die de vuurbal veroorzaakt kan hebben. We gaan de data herbekijken”, klinkt het op Twitter.
James Webbtelescoop maakt “uitzonderlijk gedetailleerde" foto die toont waar sterren geboren worden
De James Webbtelescoop pakt alweer uit met een indrukwekkende foto. Dit keer wordt de Orionnevel - een enorme gas- en stofwolk in het sterrenbeeld Orion - in de schijnwerpers gezet. De uitzonderlijk gedetailleerde foto gunt ons zelfs een blik achter de schermen van de kraamkliniek voor piepjonge sterren (en planeten).
Het is amper een week geleden dat NASA nog een nieuw beeld van de James Webbtelescoop deelde. Toen ging het om de Tarantulanevel met duizenden “nooit eerder waargenomen sterren”, dit keer gaat het om de Orionnevel, een plaats waar sterren geboren worden. “Dankzij deze adembenemende beelden kunnen we weer iets beter begrijpen hoe massieve sterren de gas- en stofwolken transformeren waarin ze ontstaan”, aldus astrofysicus Eva Peeters van Western University (Canada).
“We zijn reeds in 2017 met dit project gestart en wachten dus al meer dan vijf jaar op deze gegevens”, zegt Peeters nog. Het geduld van de astronomen werd misschien op de proef gesteld, maar evenzeer beloond met de nieuwe beelden: “Deze tonen ons hoe grote sterren precies ontstaan. Het is verbazingwekkend hoe scherp en gedetailleerd de beelden zijn.”
Wat we dan precies moeten zien op de foto? De astronomen duidden enkele jonge sterren aan met daarrond enkele gas- en stofwolken. “We zien als het ware een kraamkamer voor jonge sterren. Daarnaast is er ook sprake van enkele protosterren (sterren die nog niet geboren zijn, red.).”
Over James Webb
De James Webb ruimtetelescoop is de opvolger van de Hubble. Het is onze grootste en geavanceerde ruimtetelescoop ooit. Zeker 10.000 mensen hebben aan dit project dat 20 jaar duurde meegewerkt. Met de James Webb telescoop kunnen we elke fase van ons universum bestuderen, ook de geboorte van de eerste sterren zo’n 13,5 miljard jaar geleden.
NASA deelt nieuw beeld van James Webb-telescoop: “Toont duizenden nooit eerder waargenomen sterren”
NASA heeft een nieuwe foto gedeeld die genomen is door de James Webb-ruimtetelescoop. Het beeld toont nooit eerder waargenomen jonge sterren in een gaswolk, die bekend staat als de ‘Tarantula-nevel’.
De gaswolk of nevel ligt in het Grote Magelhaense Wolk-sterrenstelsel, dat zich 161.000 lichtjaren (één lichtjaar is ongeveer gelijk aan 9.460.000.000.000 kilometer, red.) van onze Aarde bevindt en in een baan rond de Melkweg draait. De nevel wordt ook wel ‘30 Doradus’ genoemd en is een gebied met duizenden sterren, meer bepaald de heetste en grootste sterren die astronomen kennen, aldus NASA. De sterren verhitten het aanwezige gas en stof in de nevel, waardoor die aan de hemel zichtbaar wordt. De nevel heeft zijn naam gekregen door de gelijkenis met “het web van een tarantula”.
Op het beeld van de James Webb-telescoop is een gebied van 340 lichtjaren groot te zien. De Tarantula-nevel werd al eerder vastgelegd, maar de ‘NIRCam’ – of de Nabije-infraroodcamera – van de telescoop laat toe om door de nevel heen te kijken en dus meer sterren waar te nemen. Zo kan de camera het felle licht van een helder object blokkeren, waardoor het mogelijk wordt om een donkerder hemellichaam van dichtbij te fotograferen.
De Tarantula-nevel is interessant voor onderzoekers omdat hij nieuwe sterren “aan een razendsnel” tempo produceert. Het beeld geeft wetenschappers bovendien meer inzicht in de manier waarop sterren ontstaan.
Wat laat de foto precies zien?
De fonkelende blauwe sterren in het midden van de foto hebben de kracht om het gas om zich heen weg te blazen en zijn dus verantwoordelijk voor de holte in de nevel. Rond de middelste holte zijn de stoffige vezels te zien waaruit het ‘web van de Tarantula-nevel’ bestaat.
Alleen de meest compacte gebieden rond de nevel kunnen aan de kracht van de sterren weerstaan, en vormen zo zones waarin nog meer jonge sterren, of ‘protosterren’, worden geproduceerd. Wanneer die sterren ‘volgroeid’ zijn, komen ze uit hun cocon en geven ze de nevel op hun beurt vorm, aldus NASA.
De felle ster in het midden is op zich niet speciaal, maar is wel erg helder waardoor de zogenaamde ‘diffractiepieken’ te zien zijn. Die pieken zijn het gevolg van de spiegels van de James Webb-telescoop en de manier waarop die het licht naar de wetenschappelijke instrumenten sturen.
Bekijk ook deze video's:
The James Webb Space Telescope Explained In 9 Minutes
How the James Webb Space Telescope will revolutionize astrophysics
Why the James Webb Space Telescope looks like that
Grote stijging zeespiegel nu onvermijdelijk door smeltende Groenlandse ijskap: “We staan met één voet in het graf”
De smelting van de Groenlandse ijskap zal wereldwijd leiden tot een onvermijdelijke stijging van het zeeniveau met minstens 27 centimeter. Ongeacht welke maatregelen we nu nog treffen om de klimaatverandering het hoofd te bieden, we staan “met één voet in het graf”, zegt Jason Box, glacioloog en hoofdauteur van de studie die werd gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature Climate Change.
De onderzoekers maakten gebruik van beelden van de vorm van de ijskap en van satellietmetingen van het ijs dat tussen 2000 en 2019 verloren ging op Groenland. Op die manier konden ze berekenen in hoeverre de sneeuwval als gevolg van de opwarming van de aarde onvoldoende is om de hoeveelheid gesmolten ijs te compenseren. Dat leidt tot ‘zombie-ijs’: ijs dat nog steeds vastzit aan de grotere gletsjers, maar er niet meer door gevoed wordt, omdat die minder sneeuw krijgen om aan te vullen.
Dat zombie-ijs smelt af: “Het is dood ijs. Het gaat gewoon smelten en van de ijskap verdwijnen. Dit ijs is bestemd voor de oceaan, ongeacht welk (klimaat)scenario we nu volgen”, zegt William Colgan, glacioloog bij de Nationale Geologische Dienst van Denemarken en Groenland (GEUS) en coauteur van de studie. Een stijging van de zeespiegel met minstens 27 centimeter is daardoor onvermijdelijk.
“Het is een erg conservatief minimum”, zegt hoofdauteur Jason Box van GEUS over de schatting van 27 centimeter. “Realistisch gezien zullen we dit cijfer nog deze eeuw meer dan verdubbeld zien.” De schatting ligt bovendien twee keer hoger dan wetenschappers aanvankelijk hadden toegeschreven aan de smelting van de Groenlandse ijskap. Volgens de nieuwe studie zou de stijging nog kunnen oplopen tot 78 centimeter.
Komen daarbij nog de aanhoudende CO2-emissies, het afsmelten van andere ijskappen en de thermische expansie van de oceaan, en een stijging van de zeespiegel met meerdere meters wordt waarschijnlijk. “Of het nu over 100 jaar komt of over 150 jaar, het komt eraan. En de zeespiegelstijging waar we mee te maken hebben, groeit op dit moment, gezien het klimaattraject waar we op zitten”, aldus Colgan.
James Webb Space Telescope neemt voor het eerst koolstofdioxide waar in de atmosfeer van een exoplaneet
Een primeur voor de James Webb ruimtetelescoop. Voor het eerst heeft het observatorium onomstotelijk bewijs geleverd dat er koolstofdioxide (CO2) voorkomt in de atmosfeer van een planeet buiten ons zonnestelsel. Het gaat om de gasreus WASP-39b die op 700 lichtjaar afstand van de aarde rond zijn ster draait. Dankzij wetenschappelijke ontdekkingen zoals deze krijgen we een beter zicht op hoe planeten en zonnestelsels zich vormen en hoe uniek wij zijn.
Martijn Peters
WASP-39b ... het is in de atmosfeer van deze exoplaneet - dat is een planeet die rond een andere ster dan onze zon draait - dat de James Webb ruimtetelescoop koolstofdioxide heeft waargenomen. WASP-39b is een gasreuzenplaneet met ongeveer dezelfde massa als Saturnus en een diameter net iets groter dan die van Jupiter. De gasreus is dus niet enkel minder compact, hij is ook een stuk heter. In tegenstelling tot onze koelere gasreuzen draait WASP-39b heel dicht rond zijn ster. De afstand tussen de twee bedraag maar een achtste van de afstand tussen onze zon en Mercurius. Hierdoor loopt de temperatuur er op tot 900 °C.
Wetenschappers ontdekten de exoplaneet al in 2011 maar lieten nu ook de gloednieuwe James Webb ruimtetelescoop er zijn infrarood oog op werpen. Want wanneer een exoplaneet voor zijn ster passeert dimt dit tijdelijk het sterrenlicht. Dat dimmen kan ons iets vertellen over de atmosfeer van zo'n planeet. Afhankelijk van de samenstelling daarvan zal een bepaald deel van het licht van de ster doorgelaten worden en een bepaald deel niet. De atmosfeer laat dus als het ware een soort handtekening achter in het sterrenlicht. Op basis hiervan kunnen wetenschappers bepalen welke chemische moleculen er aanwezig zijn, hoe dik de atmosfeer is, of er eventueel wolken zijn, ... . Dat wetenschappers WASP-39b als eerste doelwit hebben uitgekozen was niet onverwacht. De exoplaneet heeft een uitgezette atmosfeer en een korte omlooptijd van maar 4 aardse dagen waardoor je dit ‘dimmen’ gemakkelijk en vaak kan waarnemen.
Om deze detectie uit te voeren maakte het team van wetenschappers gebruik van de Near-Infrared Spectrograph (NIRSpec) van de grootste ruimtetelescoop ooit. In het resulterende spectrum van de exoplaneet WASP-39b zagen onderzoekers een duidelijk signaal van CO2. Het is het eerste gedetailleerde en onbetwistbare bewijs voor de aanwezigheid van koolstofdioxide op een planeet buiten ons zonnestelsel. “Het detecteren van zo’n duidelijk signaal is een goed voorteken voor wanneer we de atmosferen op kleinere, aardachtige planeten gaan bestuderen, die gelijken op onze aarde”, zegt Natalie Batalha van de Universiteit van Californië in Santa Cruz.
Het begrijpen van de samenstelling van de atmosfeer van een planeet is belangrijk omdat het ons iets vertelt over de oorsprong van de planeet en hoe deze is geëvolueerd. “CO2-moleculen zijn een belangrijk element in het verhaal van planeetvorming”, zegt Mike Line van de Arizona State University, een lid van het onderzoeksteam. “Door deze CO2 te meten, kunnen we achterhalen hoeveel vast en hoeveel gasvormig materiaal er nodig was om de gasreuzenplaneet te vormen. In het komende decennium gaat de James Webb Space Telescope deze meting doen voor nog heel wat andere planeten. Hierdoor zullen we meer inzicht krijgen in hoe planeten ontstaan en hoe uniek ons eigen zonnestelsel al dan niet is.”
Dat beaamt ook professor Leen Decin van het Instituut voor Sterrenkunde (KU Leuven), die meewerkte aan het onderzoek. Wetenschappers van de KU Leuven hadden een sleutelrol in de ontwikkeling en kalibratie van enkele instrumenten aan boord. “Dankzij de hoge gevoeligheid en resolutie van de James Webb ruimtetelescoop kunnen we nu eindelijk met grote accuraatheid de chemische samenstelling van de atmosfeer van exoplaneten bepalen. Dit is één van de prachtige bewijzen die tonen tot wat samenwerking van duizenden wetenschappers kan leiden“, reageert professor Decin.
En daar stop het internationale verhaal niet. Want al dit wetenschappelijk onderzoek valt onder het ‘James Webb Early Release Science-programma’ waarbij alle metingen meteen beschikbaar zijn voor andere onderzoekers. “Het doel is om de Early Release Science-waarnemingen snel te analyseren en toegankelijke hulpmiddelen te ontwikkelen die de wetenschappelijke gemeenschap kan gebruiken”, legt Vivien Parmentier van de Universiteit van Oxford uit. “Dit maakt bijdragen van over de hele wereld mogelijk en zorgt ervoor dat de best mogelijke wetenschap uit de komende decennia van waarnemingen zal komen.”
Wie weet wat we nog allemaal zullen ontdekken in de komende jaren ...
Deze illustratie laat zien hoe exoplaneet WASP-39 b eruit zou kunnen zien, gebaseerd op de huidige kennis van de planeet. Deze illustratie is gebaseerd op indirecte doorvoerwaarnemingen van Webb en andere telescopen in de ruimte en op de grond. Webb heeft geen direct beeld van deze planeet gemaakt.
NASA, ESA, CSA, JOSEPH OLMSTED
Een reeks lichtkrommen van Webb's Near-Infrared Spectrograph (NIRSpec) toont de verandering in helderheid van drie verschillende golflengten (kleuren) van het licht van het WASP-39-sterrenstelsel in de loop van de tijd toen de planeet op 10 juli 2022 door de ster ging. transit vindt plaats wanneer een in een baan om de aarde draaiende planeet tussen de ster en de telescoop beweegt en een deel van het licht van de ster blokkeert.
ILLUSTRATIE: NASA, ESA, CSA, LEAH HUSTAK (STSCI), JOSEPH OLMSTED (STSCI)
Voor het eerst gaat native American vrouw de ruimte in
Op 29 september is het eindelijk zover. Dan vertrekt NASA-astronaute Nicole Aunapu Mann naar het internationale ruimtestation ISS. Mann zal dan de eerste inheems-Amerikaanse vrouw ooit zijn die de ruimte ingaat.
Nog maar 75 vrouwen gingen Nicole Mann voor, volgens NASA, terwijl ruimtevluchten nu al zo’n zestig jaar worden uitgevoerd. Maar het duurde even voor ook vrouwen aan de beurt kwamen als astronauten. Pas in 2013 studeerden er evenveel vrouwen als mannen af als astronaut. Onder de vier vrouwen toen, ook Nicole Aunapu Mann. Zij zal eind september de eerste native American vrouw worden in de ruimte.
Nicole Aunapu Mann behoort tot de Wailaki, een indianenstam uit het reservaat Round Valley in Californië. Ze volgde de opleiding van mechanisch ingenieur aan de gerenommeerde universiteit van Stanford. Ze vloog met gevechtsvliegtuigen voor het Marinekorps. Ze diende in Irak en in Afghanistan en verzamelde zes medailles. En eind volgende maand zal ze samen met drie collega’s in het ruimtevaartuig Crew Dragon van SpaceX kruipen om naar het ISS te vliegen. Mann voert het commando van de missie. Het wordt haar eerste ruimtereis.
De allereerste Amerikaanse vrouw in de ruimte was LGBTQ-astronaute Sally Ride op 18 juni 1983. Ze was toen 32 en is daarmee vandaag nog altijd de jongste Amerikaan ooit in de ruimte. De eerste native American NASA-astronaut in de ruimte was John Herrington, lid van de Chickasaw Nation, in 2002.
Mann mag maar 1,5 kilogram aan persoonlijke spullen met zich meenemen in de ruimte. Daar zou alvast een dromenvanger bij zijn, een heilig voorwerp in de spirituele cultuur van de inheemse bevolking.
Nicole Mann werd in 2020 gekozen als onderdeel van het Artemis-team van elite NASA-astronauten die in aanmerking komen voor selectie voor vroege maanmissies. Van de duizenden kandidaten krijgt Mann misschien de kans om op de maan te stappen. Maar eerste halte is het ISS.
IMAGE SOURCE,NASA - Image caption,
The Crew-5 Mission will be manned by four astronauts from three nations
‘Nog nooit Jupiter zo gezien’: James Webb-telescoop toont ongelooflijk uitzicht op planeet
De James Webb-telescoop, de nieuwste en grootste ruimtetelescoop, laat Jupiter zien als nooit tevoren. De telescoop legde de voorbije weken ongekende beelden vast van de gasreus met zowel manen als ringen, tot zelfs prachtige polaire nevel. “Het is allemaal heel ongelooflijk”.
Verschillende beelden van de telescoop zijn samengevoegd tot een compositiefoto die de aarde een nieuwe blik gunt op de gasreus. “Zo kan je Jupiters Grote Rode Vlek zien rechts onderaan”, zegt wetenschapsexpert Martijn Peters, “Dat is een storm groot genoeg om de aarde te verzwelgen”. Martijn wijst ook op de vage ringen en verre sterrenstelsels die je kan zien op de achtergrond.
“De talrijke heldere witte ‘vlekken’ en ‘strepen’ zijn waarschijnlijk wolkentoppen op zeer grote hoogte van gecondenseerde convectieve stormen”, zei Heidi Hammel, interdisciplinair Webb-wetenschapper voor zonnestelselwaarnemingen. Ook de manen van Jupiter zijn te zien op deze foto.
Zwarte gaten “schreeuwen niet, maar zingen”: onderzoekers maken geluid van mysterieus hemellichaam hoorbaar voor de mens
In de donkere Perseus cluster, een cluster van sterrenstelsels in het sterrenbeeld Perseus, zingt een superzwaar zwart gat al 2,5 miljard jaar hetzelfde deuntje. Het is de eerste keer dat wetenschappers erin slaagden om het geluid van een zwart gat hoorbaar te maken voor mensen.
Een zwart gat is nog steeds een van de meest mysterieuze fenomenen in de kosmos. De zwaartekracht is er zo sterk dat het alles in de omgeving genadeloos opslokt. Daarom is het onderzoek ook zo uitdagend, maar dat houdt onderzoekers niet tegen. Na de eerste foto van een zwart gat in 2019 duikt er nu ook een geluidsopname op.
In 2003 ontdekten astronomen een patroon van rimpelingen in de Perseus cluster. Het bleek om drukgolven of geluidsgolven te gaan met een diameter van maar liefst 30.000 lichtjaar - de afstand die licht aflegt op een jaar tijd.
Van röntgenstralen naar geluid
De geluidsgolven werden veroorzaakt door talrijke explosies of drukgolven te midden van een zwart gat en werden vastgelegd door de Chandra X-ray Observatory telescoop. Dat is een röntgentelescoop die waarnemingen doet in het röntgengebied. Het geluid was op dat moment - met behulp van de röntgenstralen - enkel zichtbaar. Maar door de signalen met enkele octaven te versnellen, maakten onderzoekers het geluid eveneens ook hoorbaar.
Critici denken misschien dat zwarte gaten helemaal geen geluid kunnen maken. Daarvoor is er immers een medium nodig, zoals water of lucht. Geluidsgolven planten zich hier op aarde voort door omringende luchtmoleculen te laten trillen, totdat ze worden opgepikt door onze oren. De ruimte wordt daarentegen als een vacuüm beschreven en geluidsgolven kunnen zich in zo’n vacuüm in principe niet verplaatsen. Volgens de onderzoekers is dat een misvatting. “Een cluster van sterrenstelsels bevat veel gas. Dit omvat honderden of zelfs duizenden sterrenstelsels en is tegelijkertijd een medium voor de voortplanting van geluidsgolven”, zo leggen ze uit. Op die manier kan je zwarte gaten horen “zingen” in plaats van “schreeuwen”.
Sterrenverslinders
Een zwart gat is eigenlijk wat overblijft na de explosie van een ster, een ster die zwaarder is dan de zon. Tijdens zo’n explosie produceert de ster eventjes zoveel licht als het hele sterrenstelsel waartoe het behoort. Om daarna voor eeuwig zwart te worden. Daarom werden zwarte gaten voor 1964 “bevroren sterren” genoemd. Verder nog wordt de kern van de explosie zo compact dat een zwart gat ontstaat. Omdat er niets aan de zwarte gaten kan ontsnappen - er kan alleen maar wat invallen – groeien ze doorheen de tijd in massa.
Was er nog een tweede asteroïde die dinosauriërs op dezelfde dag uitroeide?
66 miljoen jaar geleden sloeg een asteroïde in op de aarde, op de plaats die we nu kennen als de Golf van Mexico. De impact was zo enorm dat de dinosaurussen werden uitgeroeid. Maar mogelijk was er die dag nog een tweede inslag, aan de overkant van de Atlantische Oceaan.
Voor de kust van Guinee is een soortgelijke krater ontdekt als die in het Mexicaanse Chicxulub. De nieuwe krater is ongeveer even oud en kreeg de naam Nadirkrater. Hij bevindt zich meer dan 300 meter onder de zeebodem en ongeveer 400 km voor de kust van Guinee in West-Afrika. De Nadirkrater is kleiner dan de Mexicaanse, maar lijkt toch ook op een catastrofale gebeurtenis te wijzen. Op basis van de diameter van de Nadirkrater van 8,5 km had de verantwoordelijke asteroïde vermoedelijk een doorsnede van ruim 400 meter.
Het was Uisdean Nicholson van de Heriot-Watt University in Edinburgh die de verborgen West-Afrikaanse krater ontdekte. De wetenschapper onderzocht seismische gegevens, op zoek naar een plek om te kunnen boren en zo meer inzicht te verwerven in de klimaatveranderingen op aarde uit het verleden. Bij zo’n analyses worden de verschillende lagen van de ondergrond tot een diepte van vaak enkele kilometers in kaart gebracht.
“Die onderzoeken zijn een soort echografie van de aarde”, aldus Nicholson aan BBC News. Hij besteedde zowat de laatste 20 jaar aan de interpretatie ervan. “Maar zoiets als dit heb ik nog nooit gezien”, beweert hij. “De vorm van Nadir is kenmerkend voor een asteroïde-inslag. Het heeft een opstaande rand rond een centraal opwaarts gebied, en dan lagen puin die zich naar buiten uitstrekken.”
Ter vergelijking: de asteroïde die de Chicxulubkrater in de Golf van Mexico heeft doen ontstaan, was naar schatting 12 km in doorsnee. De krater is maar liefst 200 km breed. De inslag veroorzaakte zware aardschokken, tsunami’s en een wereldwijde vuurstorm. Er werd zoveel stof de lucht in geslingerd dat de aarde in een diepe vrieskou terecht kwam. De dinosaurussen overleefden de klimaatschok niet.
In het geval van de Nadir-asteroïde zouden de gevolgen niet zó groot zijn geweest, maar toch nog “een tsunami van meer dan een kilometer hoog hebben gegenereerd, en een aardbeving met een magnitude van 6.5 of zo”, volgens Veronica Bray van de Universiteit van Arizona. “De vrijgekomen energie zou ongeveer 1.000 keer groter zijn geweest dan die van de uitbarsting en tsunami in Tonga in januari 2022", vermoedt ze.
Verder onderzoek van de Nadirkrater is nodig - op basis van gesteenten uit de krater zelf en niet die uit een nabijgelegen boorgat - om de ouderdom ervan preciezer te kunnen bepalen en om te bevestigen dat het inderdaad om de inslag van een asteroïde gaat.
Wetenschappers zijn voorzichtig om deze gebeurtenis te koppelen aan de inslag in Chicxulub, ook al is de speculatie rond een mogelijke cluster van inslagen door grote ruimtestenen in het verleden niet nieuw. Zo wordt niet uitgesloten dat de Boltisjkrater in Oekraïne eveneens op een of andere manier verband houdt met de Chicxulubgebeurtenis.
Volgens professor Sean Gulick van de universiteit van Texas in Austin kan de West-Afrikaanse krater op dezelfde dag zijn ontstaan als de Chicxulubkrater, maar zal die ons niet rechtstreeks iets bijleren over het lot van de dino’s. “Een veel kleiner neefje of zusje voegt niet noodzakelijk iets toe aan wat we weten over het uitsterven van de dinosauriërs, maar wel aan ons begrip van de astronomische gebeurtenis die Chicxulub was”. Zo stelt de expert zich onder meer de vraag, die nog moet worden onderzocht: “Was Chicxulub een dubbele asteroïde waarbij een kleiner object in een baan om een groter object draaide?”
Aarde lijkt haast te hebben: kortste dag ooit sinds start van metingen geregistreerd
De aarde deed op 29 juni 1,59 milliseconde sneller over een volledige rotatie dan de gebruikelijke 24 uur. Dat is een recordtijd sinds de metingen in de jaren 60 van start gingen. Met andere woorden: 29 juni was de kortste dag ooit gemeten. Het vorige record dateerde nog maar van 19 juli 2020.
Het blijkt dus geen eenmalig feit te zijn, die snellere draaiing van de aarde rond haar eigen as. In 2020 werden zelfs de 28 kortste dagen geregistreerd sinds het bijhouden van de metingen. Ook in 2021 en 2022 ging het soms sneller dan normaal. Onlangs nog, op 26 juli 2022, lag de aarde 1,5 milliseconde voor op het dagschema.
Volgens Judah Levine, professor aan de universiteit van Colorado-Boulder en natuurkundige van het National Institute of Standards and Technology, zullen we waarschijnlijk nog meer van die kortere dagen krijgen omdat de aarde blijkbaar sneller om haar as blijft draaien. Paniek is zeker niet nodig, zegt de expert, want het gaat slechts om een fractie van een seconde op jaarbasis. Het bijzondere is wel dat wetenschappers geen echte verklaring hebben voor de huidige lichte versnelling van de aardrotatie.
De maan
In principe neemt de aardrotatie op lange termijn in snelheid af. Dat komt door de maan, die verantwoordelijk is voor de getijden op onze planeet en op die manier zorgt voor wrijving en ook vertraging. Zo duurde een paar honderd miljoen jaar geleden een dag slechts 22 uur en is de verwachting dat een dag de komende millennia langer zal duren dan de - ongeveer - 24 uur van vandaag. De versnelling van de laatste jaren gaat dus tegen die trend in.
Het is het International Earth Rotation and Reference Systems Service dat de snelheid van de aardrotatie meet. De snelheid komt niet helemaal overeen met de periode van precies 24 uur, die wij aan een zonnedag toekennen. Dat heeft in 1972 geleid tot de introductie van de schrikkelseconde. Het komt erop neer dat, wanneer de rotatie van de aarde niet synchroon loopt met de atoomklokken en de afwijking meer dan 1 seconde dreigt te worden, wetenschappers de klokken op 30 juni of 31 december om 23.59 uur een seconde stilzetten om ze bij te stellen. De laatste keer gebeurde dat op 31 december 2016.
Negatieve schrikkelseconde
Sindsdien was het niet meer nodig omdat men dus de laatste twee jaren een versnelling van de aardrotatie registreert in plaats van een vertraging. Er is nu zelfs sprake van een eventuele negatieve schrikkelseconde om de atoomklok bij te stellen. “Als die versnelling zich doorzet - en dat is een grote ‘als’ - dan hebben we over zo’n zeven à acht jaar misschien een negatieve schrikkelseconde nodig”, stelt Levine.
Mogelijk heeft een en ander te maken met de zogenaamde ‘Chandler-wiebel’, ontdekt in de 19de eeuw. Dat fenomeen verklaart waarom de niet perfect ronde aarde een beetje wiebelt en zo langzamer rond haar eigen as draait. Volgens Leonid Zotov zou die wiebel tussen 2017 en 2020 op mysterieuze wijze zijn verdwenen, waardoor de aardrotatie weer iets sneller zou verlopen.
Klimaatverandering
Nog een mogelijke verklaring is dat de klimaatverandering de rotatiesnelheid van de aarde zou beïnvloeden. Door het smelten van gletsjers verandert de vorm van de aarde lichtjes: wat platter aan de polen en boller aan de evenaar. Maar volgens professor Levine zouden die smeltende gletsjers net het tegenovergestelde effect moeten hebben. De rotatiesnelheid van de aarde zou dus moeten verlagen, niet verhogen.
Levine denkt dat de hogere snelheid waarmee de aarde rond haar as draait mede een gevolg is van de wisselwerking tussen de aarde en de atmosfeer. “Als de atmosfeer versnelt, vertraagt de aarde, en omgekeerd”, klinkt het. “Want de som van de twee is een constante.” Levine besluit dat “de rotatiesnelheid van de aarde een ingewikkelde zaak” is en dat ze onderhevig is aan een combinatie van de genoemde factoren. “Je kunt niet voorspellen wat er heel ver in de toekomst gaat gebeuren.”
James Webb Space Telescope maakt foto van ringvormig Karrenwielstelsel
NASA, het Europees ruimtevaartagentschap ESA en de Canadese ruimtevaartorganisatie CSA hebben een nieuwe foto gepubliceerd die afkomstig is van de James Webb Space Telescope. Het betreft een composietfoto van het aparte Karrenwielstelsel, dat zich op zo’n 500 miljoen lichtjaar van de aarde bevindt.
Het Karrenwielstelsel was volgens de ruimtevaartorganisaties tot nu toe altijd een beetje in nevelen gehuld door de grote hoeveelheden stof. Hubble heeft voorheen ook naar dit sterrenstelsel gekeken, maar bijvoorbeeld de ‘spaken’ in het wiel zijn veel beter zichtbaar op de nieuwe afbeelding. Hubble is dan ook veel minder dan James Webb gespecialiseerd in het infrarode deel van het spectrum en die specifieke capaciteit is nodig om door stof heen te kijken.
De verschillende instrumenten van de James Webb-telescoop brengen een aantal zaken aan het licht. Zo zijn individuele sterren en sterrenvormingsregio’s in het sterrenstelsel te zien en is in het centrum het gedrag van een zwart gat zichtbaar. De afbeelding is een composiet, een samenstelling van data van de Near-Infrared Camera (NIRCam) en het Mid-Infrared Instrument (MIRI).
De data van James Webb maken eens te meer duidelijk dat het Karrenwielstelsel zich in een overgangsfase bevindt. Het was vermoedelijk ooit een normaal sterrenstelsel zoals de Melkweg, maar in het verleden was er een botsing op hoge snelheid tussen een groot spiraalstelsel en een klein sterrenstelsel dat niet zichtbaar is op de afbeelding. Door de botsing zijn de vorm en structuur veranderd; er is sprake van twee ringen en astronomen noemen het dan ook een ringsterrenstelsel. Vorige maand publiceerden de ruimtevaartorganisaties de eerste vijf afbeeldingen van James Webb.
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
