UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

Dankzij de nieuwe hemelkaart ontwikkelen onderzoekers in recordtempo een soort ‘Google Maps’ van de ruimte, die vele eeuwenoude vragen over het heelal moet oplossen.

Onderzoekers hebben een nieuwe hemelkaart gemaakt die gebaseerd is op waarnemingen van de toonaangevende ASKAP-radiotelescoop. De telescoop kamde in recordbrekend tempo en in ongekend detail vrijwel de gehele zuidelijke hemel uit. Het leidde tot een prachtige nieuwe kaart van het heelal, waar bovendien een aantal heel interessante ontdekkingen uit rolt. Bijvoorbeeld de ontdekking van miljoenen nog nooit eerder waargenomen sterrenstelsels.

Meer over ASKAP
ASKAP staat voor Australian Square Kilometre Array Pathfinder en is ontwikkeld en beheerd door het Australische nationale wetenschappelijke bureau CSIRO. Het belangrijkste kenmerk van de telescoop is het brede gezichtsveld; zo heeft de telescoop zicht op zo’n zes graden van de hemel, wat overeenkomt met twaalf keer de grootte van de maan. Hierdoor is ASKAP in staat om in verbazingwekkend detail panoramische foto’s van de nachtelijke hemel te maken. Maar de radiotelescoop is nog tot veel grotere dingen in staat. De meest opwindende ontdekking van ASKAP zijn namelijk de nog altijd raadselachtige snelle radioflitsen (FRB’s). Tot voor kort was de precieze locatie van snelle radioflitsen – dus waar ze zich precies aan de nachtelijke hemel bevonden – niet bekend. Maar ASKAP is erin geslaagd om hun precieze locatie te bepalen. Bovendien is de radiotelescoop ingezet in de zoektocht naar buitenaards leven. De telescoop luisterde naar talloze sterren in de hoop op een signaal van een buitenaardse beschaving te stuiten.

Met behulp van de ASKAP-telescoop observeerde de onderzoeksgroep 83 procent van de hemel. Dit resulteerde in een nieuwe hemelkaart die bestaat uit ‘slechts’ 903 verschillende afbeeldingen; aanzienlijk minder dan de vaak tienduizenden afbeeldingen die veel andere grote wereldtelescopen nodig hebben om een soortgelijke kaart te vervaardigen. De nieuwe hemelkaart onthult bovendien miljoenen sterren die allemaal verre sterrenstelsels vertegenwoordigen.

Recordtempo
De radiotelescoop liet er overigens geen gras over groeien. Want door vijftien luttele minuten naar de nachtelijke hemel te turen, kan ASKAP een afbeelding vervaardigen waarin 3000 sterrenstelsels pronken. En in slechts 300 uur bracht de radiotelescoop zo’n drie miljoen sterrenstelsels in kaart; een recordtempo. “Van deze drie miljoen sterrenstelsels, zien we nu een miljoen sterrenstelsels voor het eerst,” vertelt onderzoeksleider David McConnell in een interview met Scientias.nl. “Deze nieuw gevonden sterrenstelsels zijn allemaal vrij zwak, vandaar dat ze ook nog niet in eerdere studies aan het licht zijn gebracht.” Met de nieuwe gegevens kunnen astronomen statistische analyses van grote populaties sterrenstelsels uitvoeren, vergelijkbaar met onderzoekers die informatie uit een nationale volkstelling halen. Daarnaast zijn astronomen met name geïnteresseerd in de meest afgelegen stelsels. “Deze kunnen waardevolle informatie opleveren over de jonge jaren van het heelal, toen de eerste sterrenstelsels geboren werden,” aldus McConnell.

Google Maps
Dankzij de nieuwe kaart ontwikkelen astronomen eigenlijk een soort Google Maps van de ruimte, waarmee ze door het omvangrijke universum kunnen navigeren. “Net als landkaarten hebben astronomische hemelonderzoeken veel verschillende toepassingen,” legt McConnell uit. “Ze bieden nieuwe inzichten die gebruikt kunnen worden in statistische studies over bijvoorbeeld de populatie en distributie van bepaalde klasse hemellichamen. Maar het kan ook nieuwe informatie verschaffen over een bepaald object dat al bestudeerd wordt. Over het algemeen vullen studies zoals deze, eerdere onderzoeken die gebruik maakten van optisch licht of röntgenstraling aan. Veel astrofysisch onderzoek is gericht op de vorming, ontwikkeling en evolutie van sterrenstelsels. En veel sterrenstelsels – ook die op grote afstanden – hebben actieve centra die goed met radiotelescopen gedetecteerd kunnen worden. Daarom kunnen onderzoeken met radiotelescopen sterrenstelsels aan het licht brengen die anders gemakkelijk over het hoofd zouden worden gezien. Deze kunnen we vervolgens weer in meer detail bestuderen, om te begrijpen hoe sterrenstelsels zich in de loop van de tijd hebben ontwikkeld.”

Foto van een ASKAP-radiotelescoop.

Afbeelding: CSIRO/Cherney

In totaal genereerde de ASKAP-telescoop een slordige 13,5 exabyte (ofwel 13.500.000.000.000.000.000 bytes in het SI-prefix) aan onbewerkte gegevens. Dit onnoemelijk hoge aantal werd vervolgens met behulp van hardware en software die speciaal op maat zijn gemaakt, verwerkt. De ‘Galaxy’ supercomputer van het Pawsey Supercomputing Centre zette de gegevens om in 2D-radiobeelden met in totaal 70 miljard pixels. De uiteindelijke 903 afbeeldingen en ondersteundende informatie, zijn samen goed voor zo’n 26 terabyte (26.000.000.000.000 bytes) aan gegevens.

Vragen
De onderzoekers hopen dat ze dankzij de nieuwe hemelkaart eeuwenoude vragen over het heelal kunnen oplossen. “Deze telling van het heelal zal door astronomen over de hele wereld gebruikt worden om het onbekende te verkennen,” stelt McConnell. “We kunnen alles bestuderen; van stervorming tot hoe sterrenstelsels en hun superzware zwarte gaten evolueren en een wisselwerking met elkaar aangaan.” Het betekent dat mogelijk al binnenkort grote mysteries over het universum ontraadseld kunnen worden.

Bovendien bewijzen de recordbrekende resultaten dat een volledige hemelkaart in slechts weken in plaats van jaren gemaakt kan worden. “Voor het eerst heeft ASKAP met een recordsnelheid een kaart van het heelal vervaardigd in meer detail dan ooit tevoren,” gaat McConnell verder. En dat is veelbelovend. Het onderzoek laat daarom zien dat we klaar zijn om een grote sprong voorwaarts te maken op het gebied van radioastronomie. “We verwachten in toekomstige onderzoeken nog tientallen miljoenen nieuwe sterrenstelsels boven tafel te krijgen,” besluit McConnell.

Bronmateriaal:

"The Google Maps of space? Australian telescope creates a new atlas of the Universe" - Scimex
interview met David McConnell
Afbeelding bovenaan dit artikel: CSIRO

A couple of days ago I wrote an article here at Mysterious Universe on the matter of what looks like a monolith on the surface of Phobos – one of the two moons of Mars, the other being Deimos. Today, I’m focusing on Mars itself. It was in 1998 that the Mars Global Surveyor photographed what looks very much a monolith on Phobos. And, as we have seen, there is a great deal of debate regarding what the photo shows – or, depending on one’s perspective, what it does not show. The controversy surrounding the eye-opening image continues to annoy NASA and to amaze seekers of Martians and those who conclude that Mars was once a world filled with life. It should be noted, though, that Phobos’ monolith is not alone. That’s right: Phobos has a rival in the weird stakes. Say “hello” to nothing less than the monolith of Mars. That’s right: both Phobos and its parent planet appear to have on their surfaces what seem to be obelisk-shaped stones. It’s no surprise that the controversy surrounding the “object” seen on the Red Planet reverberated all around the world when the story reached the eager ears and eyes of the media.

Live Science said of this particularly interesting development in the matter of Martian mysteries: “The object in question was first spotted several years ago after being photographed by the HiRISE camera onboard the Mars Reconnaissance Orbiter, a NASA space probe; every so often, it garners renewed interest on the Internet. But is it unnatural — a beacon erected by aliens for mysterious reasons, and even more mysteriously paralleled in the imaginations of Stanley Kubrick and Arthur C. Clarke, creators of ‘2001’? Or is this rock the work of nature?” That was the question on the minds of just about every researcher of Martian anomalies.

Although it was in 2012 when the startling news of the amazing find took place, NASA has stated that the image was actually secured “several years” earlier. Regardless of where I, you, and the scientific community stand on the controversy, the fact is that the photo captured by NASA most assuredly does show something that looks like a monolith – hence the reason why it went on to quickly create such a controversy. And that is precisely also why it continues to do so. Not everyone is sure that the monolith is a monolith, after all, though. One of those who takes a down to earth explanation on all of this is Jonathon Hill. In his position at the Mars Space Flight Facility at Arizona State University, Hill suggested that what people were really seeing was “a roughly rectangular boulder.” And a natural boulder, not something that was carved by intelligent beings millions of years ago. Hill explained why, in his opinion, there was very little – in fact, absolutely nothing – to get excited about: “When your resolution is too low to fully resolve an object, it tends to look rectangular because the pixels in the image are squares. Any curve will look like a series of straight lines if you reduce your resolution enough.”

Adding to the words of Jonathan Hill, was the opinion of Yisrael Spinoza, a spokesperson for the HiRISE department of the University of Arizona’s Lunar and Planetary Laboratory. Spinoza said: “It would be unwise to refer to it as a ‘monolith’ or ‘structure’ because that implies something artificial, like it was put there by someone for example. In reality it’s more likely that this boulder has been created by breaking away from the bedrock to create a rectangular-shaped feature.” Alfred McEwen, also of the university, was not buying into the man-made (or, rather, Martian-made) explanation for what was being seen, either: “Layering from rock deposition combined with tectonic fractures creates right-angle planes of weakness such that rectangular blocks tend to weather out and separate from the bedrock.”

As for the work of HiRISE, NASA notes the following: “The High Resolution Imaging Experiment is known as HIRISE. The big and powerful HIRISE camera takes pictures that cover vast areas of Martian terrain while being able to see features as small as a kitchen table…HiRISE (High Resolution Imaging Science Experiment) has photographed hundreds of targeted swaths of Mars’surface in unprecedented detail. The camera operates in visible wavelengths, the same as human eyes, but with a telescopic lens that produces images at resolutions never before seen in planetary exploration missions. These high-resolution images enable scientists to distinguish 1-meter-size (about 3-foot-size) objects on Mars and to study the morphology (surface structure) in a much more comprehensive manner than ever before.”

Does it need really stating that not everyone bought into what, for many, was a perfectly acceptable explanation for the presence of the monolith-like piece of rock? Probably not, but let’s see what those on the side of the fence had to say about this distinctly odd situation. The Daily Mail newspaper chose to hark back in time. In doing so, they reminded people of what Buzz Aldrin, the second man to walk on the surface of the Moon, had said about the Phobos monolith: “We should visit the moons of Mars. There’s a monolith there.” The Daily Mail’s article was written in a fashion that clearly led the reader to conclude that whatever had been captured on film on Phobos was not alone. The surface of Mars itself, it now seemed, was echoing the secrets of Phobos. So, where does all of this leave us? The reality of the situation is that it leaves us in what is very much a state of limbo. The staff of HiRISE have provided us with what is a perfectly plausible explanation for why it appears that there is a monolith-like protrusion on Mars. On the other hand, that there is a distinctly similar, obelisk-like object on the surface of one of Mars’ moons, too, is something that we should not forget.

RELATED VIDEOS, selected and posted by peter2011