UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

De aarde warmt op. En volgens sommigen is dat het resultaat van de zonne-activiteit. Is dat denkbaar?

In de jaren zeventig ontdekt paleo-ecoloog Bas van Geel in een veenkolom uit Engbertsdijksveen een klimaatomslag. Veen dat ten tijde van het Subboreaal onder relatief droge omstandigheden was gegroeid, maakte ten tijde van het Subatlanticum (ca. 800 voor Christus) plaats voor veen dat onder zeer natte omstandigheden was ontstaan. De oorzaak bleef onbekend. Tot het eind van de twintigste eeuw. Dan ontdekt Van Geel dat de klimaatomslag samenvalt met een plotselinge afname in de activiteit van de zon. Een ontdekking die zijn professionele leven verandert. “Ik ontpopte mezelf tot een klimaatscepticus.”

Zonne-activiteit
Van Geel is geen klimaatscepticus in de traditionele zin van het woord. Zo ontkent hij zeker niet dat de aarde de laatste eeuw is opgewarmd. Wel betwijfelt hij of de rol die CO2 hierin speelt, werkelijk zo omvangrijk is als momenteel wordt aangenomen. Een deel van de opwarming die nu aan CO2 wordt toegeschreven, is volgens hem namelijk niet te herleiden naar onze uitstoot van dit bekende broeikasgas, maar naar de activiteit van de zon. “Ik denk dat we de rol van de zon onderschatten.”

Activiteit op de zon.

Afbeelding: NASA / GSFC / Solar Dynamics Observatory.

Onze actieve moederster
Wie wel eens plaatjes van het oppervlak van de zon heeft gezien, weet dat het er aldaar vurig aan toe kan gaan. Onze moederster kan zonnevlammen genereren en coronale massa-ejecties uitspugen. Kortom: onze zon is actief. Maar de mate van activiteit fluctueert. Daarin is – grofweg – een elf jaar durende cyclus te onderscheiden die gekenmerkt wordt door een zonneminimum (een periode met weinig zonneactiviteit) en een zonnemaximum (een periode met veel zonneactiviteit). “De verschillen tussen de energie die een actieve zon afgeeft en de energie die een inactieve zon afgeeft, zijn niet zo groot,” erkent Van Geel. Sterker nog: ze zijn te klein om de klimaatomslagen – zoals bijvoorbeeld die ten tijde van het Subatlanticum – te kunnen verklaren. “Er moeten dan ook versterkingsmechanismen zijn,” denkt Van Geel. Mechanismen die ervoor zorgen dat het geringe verschil tussen een actieve en inactieve zon toch een enorme impact heeft op ons klimaat. Maar wat voor mechanismen zijn dat dan? Er zijn twee hypothesen, aldus Van Geel. De eerste draait om kosmische straling. “Kosmische straling speelt een rol bij wolkenvorming: watermoleculen condenseren door kosmische straling. Als de zon heel actief is, is er weinig kosmische straling in het zonnestelsel.” En zouden dus minder wolken ontstaan. En omdat wolken zonlicht reflecteren (en het aardoppervlak koelen) zou een actieve zon – met enige vertraging – resulteren in een opwarming van dat aardoppervlak. “En dan is er nog een hypothese waar ik persoonlijk wat meer in geloof. Deze hypothese stelt dat de verschillen tussen de energie van een actieve en de energie van een inactieve zon misschien klein zijn, maar dat de veranderingen in de afgegeven UV-straling wel groot zijn.” Tijdens een zonneminimum neemt de UV-straling afkomstig van de zon sterk af en wordt minder ozon gevormd. En dat merken we op aarde, doordat ozon energie absorbeert en in die hoedanigheid dus gezien kan worden als een broeikasgas. Tijdens een zonneminimum wordt er minder van gegenereerd en koelt de aarde dus af.

Een kritische blik op de versterkingsmechanismen
“Al achttien jaar proberen we een manier te vinden waarop de vrij kleine waargenomen solaire variaties van de afgelopen dertig jaar versterkt kunnen worden,” vertelt professor Werner Schmutz, directeur van het Physikalisch-Metorologisches Observatorium in Davos, aan Scientias.nl. “Fluctuaties in de hoeveelheid UV-straling die van invloed zijn op ozon in de stratosfeer lijken daarbij het meest veelbelovend.” Maar de hamvraag is natuurlijk: oefent een actieve zon via ozon daadwerkelijk invloed uit op ons klimaat? Schmutz en collega’s zochten dat in 2013 uit en moesten in het resulterende paper concluderen dat het vermeende versterkingsmechanisme eigenlijk geen naam mocht hebben. Oefent de zonne-activiteit dan misschien een effect uit op ons klimaat via kosmische straling? De hypothese klonk professor Terence Sloan, verbonden aan de University of Lancaster, plausibel in de oren. En dus besloot hij dat in 2008 eens uit te zoeken. Het leidde tot een serie papers, waarvan het laatste deel in 2013 gepubliceerd werd. “We ontdekten dat het effect te klein was om te detecteren,” zo vertelt Sloan aan Scientias.nl. “En dus sprake was van een verwaarloosbaar effect op de opwarming van de aarde.” De benodigde, hypothetische versterkingsmechanismen lijken in recente studies dus geen stand te houden.

“DE ZON KAN ZEER ZEKER UITGESLOTEN WORDEN ALS DE OORZAAK VAN DE OPWARMING DIE DE AARDE IN DE LAATSTE VIJFTIG JAAR HEEFT DOORGEMAAKT”

Stralingssterkte
Speelt de zonne-activiteit dan helemaal geen rol in het klimaat? Zover willen de meeste onderzoekers ook weer niet gaan. Schmutz grijpt opnieuw terug op zijn studie uit 2013 die het versterkingsmechanisme omtrent UV-straling en ozon praktisch van tafel veegde, maar wel enige invloed van de zon op het klimaat bespeurde. “Als de zon inderdaad, zoals wij vermoeden, van invloed is, dan lijkt dat aan het einde van al onze studies simpelweg toe te schrijven te zijn aan variaties in de totale stralingssterkte van de zon (dus variaties in de hoeveelheid energie die de zon afgeeft).” Die fluctuaties in de intensiteit van het zonlicht dat de aarde bereikt, zijn klein. En het Intergovernmental Panel on Climate Change stelt dan ook dat recente zonne-activiteit geen noemenswaardige impact heeft gehad op het klimaat. Schmutz is het daarmee eens. “De zon kan zeer zeker uitgesloten worden als de oorzaak van de opwarming die de aarde in de laatste vijftig jaar heeft doorgemaakt, omdat de stralingssterkte stabiel was. En als we wat verder inzoomen, zien we zelfs dat de stralingssterkte sinds de jaren veertig ietsje is afgenomen en in de huidige elf jaar durende cyclus zelfs heel duidelijk is afgenomen.” Vandaar dat klimaatmodellen de huidige opwarming ook niet kunnen reproduceren als ze onze uitstoot van broeikasgassen buiten beschouwing laten en zich alleen laten leiden door natuurlijke fluctuaties, zoals veranderingen in de zonne-activiteit.

Afbeelding: AdinaVoicu / Pixabay.

Het verleden en de toekomst
Maar hoe zit het dan met die opmerkelijke perioden in het verleden, zoals het Maunder Minimum (1645-1715)? Een tijdvak waarin de zonne-activiteit uitzonderlijk laag was, net als de temperatuur op aarde? “Er was een minimale zonne-activiteit in de zeventiende eeuw en die viel samen met een historisch koude periode waarin zelfs de rivier The Theems bevroor,” vertelt Sloan. “Maar niemand kan je vertellen waarom een afname in zonnevlekken een koude periode op aarde veroorzaakt.” “We hebben eigenlijk alleen in het verleden maar goede correlaties gezien tussen zonne-activiteit en een dalende temperatuur,” voegt Schmutz toe. “Aangezien we de stralingssterkte van de zon pas sinds 1978 vanuit de ruimte meten, beslaan onze observaties nog maar een korte tijd. En in die tijd is de zon niet veel veranderd, in ieder geval duidelijk niet genoeg om van invloed te kunnen zijn op het klimaat. En dat betekent dat er op dit moment twee mogelijkheden zijn. De eerste: de zon heeft in ongeveer dertig jaar het volledige scala aan mogelijke variaties laten zien. In dat geval moet de zon uitgesloten worden als een drijvende kracht achter historische klimaatveranderingen.” Een andere optie is dat we in deze dertig jaar – een tijdvak van niks, als je spreekt over een ster die al 4,5 miljard jaar meegaat – eigenlijk nog niets gezien hebben en de zon op grotere tijdschalen tot veel grotere variaties in staat is. “Dan is de zon de belangrijkste verdachte op het gebied van historische klimaatveranderingen.” In andere woorden: op lange termijn zou de zonne-activiteit dus wel een effect kunnen hebben op het klimaat. Maar in welke mate, is onduidelijk. Schmutz en collega’s verkenden dat heikele vraagstuk recent in dit onderzoeksproject. Op basis van modellen – die speculatief van aard zijn en ervan uitgaan dat ons een periode van sterk verminderde zonne-activiteit te wachten staat “Niemand weet zeker of de zon de komende 50 tot 100 jaar in een Grand Minimum belandt, maar we verwachten het” – voorspellen ze dat de zon er de komende eeuw voor kan zorgen dat de temperatuur op aarde 0,5 graden lager uitvalt dan het geval zou zijn als de zonne-activiteit niet sterk zou verminderen. “Als hun model klopt, kan die 0,5 graad afkoeling de effecten van broeikasgassen verminderen,” merkt Sloan op. Maar wederom kan de zon niet het verschil maken. Want de door menselijk handelen aangedreven opwarming van de aarde gaat aanzienlijk sneller dan de voorspelde en zeer speculatieve afkoeling die de zon zou kunnen veroorzaken. Als we niks doen, zitten we aan het eind van de rit dus – ongeacht of de zon nu voor een beetje verkoeling zorgt of niet – met een planeet die enigszins over de kook is.

Van Geel wacht ondertussen rustig de komende jaren af. “De zonneactiviteit loopt nu terug en de vraag is: wat doet het klimaat? Ik denk echt dat we richting afkoeling gaan.” En als dat niet zo is? “Dan heb ik ongelijk en ben ik dom geweest. Maar als ik twijfelde, zou ik niet naar buiten treden.” Sloan en Schmutz zien het op basis van hun onderzoek allemaal heel anders. Het feit dat de aarde opwarmt, kunnen we volgens hen niet afschuiven op de zon. Als de zon al een rol speelt, dan is deze nihil in vergelijking met de rol die onze eigen activiteit speelt. Tegelijkertijd sluiten de onderzoekers nog niet uit dat de zon op lange termijn wel impact kan hebben op het aardse klimaat. Maar hoe dan precies en in welke mate: dat blijft voorlopig in nevelen gehuld. Het lijkt voor het klimaatdebat allemaal niet zo heel relevant, zo benadrukt Schmutz. “Het is in mijn optiek onmogelijk dat huidige, natuurlijke effecten de invloed van ons mensen domineren.”

On April 25 of 1977, a patrol of 6 soldiers in the desert badlands wilderness of a remote area of Pampa Lluscuma, near Putre, Chile, were settled down in their camp at approximately 4:15 AM when something caught their attention in the star-flecked expanse of sky above. The men watched in awe as two very bright lights descended from the heavens, with one of them silently approaching close to the camp to show that it was a brightly lit violet oval of light with two pinpoints of red light at either end, and another of the objects sinking down behind some foothills in the near distance, its violet glow still visible frosting the hills. The remaining light apparently then dropped down to a low altitude and seemed to just roam about over the desert, casting everything in that spooky glow. The men at first cowered under emergency blankets, but it soon became clear that there was no impending danger, and that these lights were simply hovering over the landscape. And thus would begin one of the strangest UFO encounter reports to ever come out of the country of Chile.

At the time this whole light show was odd enough that they felt it was worth investigating, and the leader of the patrol, a Cpl. Armando Valdez volunteered to venture out towards where the unknown light had sunk behind the hills to check things out. Valdez checked that his weapon was loaded and ready, and trudged out across the parched, scrub infested moonscape towards the unknown as his men warily gazed out towards that eerie glow in the distance. Valdez would not be gone for long, stumbling back into the camp a mere 15 minutes later, but something was obviously very wrong with him. He looked haggard, worn out, wild-eyed, and most oddly of all seemed to have accrued several days of beard growth in just that short span of time, when he had been clean shaven just minutes before. The patrol leader seemed to have some trouble walking, and when he sat down he merely stared off into the distance in a trance-like state and cryptically mumbled “You don’t know who we are or where we come from but we will be back soon” before passing out. When the men searched him, they found that the watch Valdez had been wearing inexplicably showed that a full 5 days had gone by, even though he had only been gone a few minutes.

Valdez and his men

Valdez would awaken from his stupor at 7 AM, and oddly his watch seemed to be frozen in time, still stuck at exactly the same point it had been when he had returned to camp. He was more lucid this time, but try as he might he could remember nothing of what had happened to him after he had left that camp, much less why his watch and beard growth seemed to indicate that he had been gone for 5 days rather than 15 minutes. He would later say of his bizarre ordeal:

The surprising thing was the way it approached us. As soldiers we are trained to deal with any situation. But this phenomenon didn’t seem to have any logical explanation. I would like to regain my memory of those fifteen minutes. I would even like to submit to hypnosis to draw out information about what happened.

The case became a media sensation in Chile, but there was some effort made to stem the notoriety of it all, with Chilean President and Commander in Chief Augusto Pinochet eventually putting a ban on any further interviews with the witnesses, and it then sort of slipped into obscurity until some researchers began digging into the story again. Notably journalist and researcher Patricio Abuselme went about reopening investigations into this strange UFO encounter, interviewing witnesses and Valdez himself for his 2010 book La noche de los centinelas (The Night of the Sentries), which he spent nearly 8 years compiling after extensive digging around. Abuselme says of the project:

This is the case that made Chilean ufology known worldwide. However, no one bothered to conduct a serious, in-depth investigation of the case. I took up the challenge in 2002, and it took me eight years to compile the protagonists’ accounts and reassemble this “impossible story.”

When I started this investigation, I did so in the secret hope of explaining the whole case in conventional terms. And I thought I was well on the way until the main protagonist of the story debunked the cases most controversial aspects – the growth of his beard and the wristwatch’s date change – by providing conventional explanations. The problem is that when I tried to corroborate it with the other witnesses, they provided a version that was mutually congruent, but at odds with the one offered by Valdés. For this reason, the book poses a controversy. If someone is looking for a story of mystics in direct contact with Martians, he or she won’t find it here. What they will find is information, information and more information. The outcome of a detailed journalistic investigation that enables the reconstruction of an intriguing real case that captured headlines over 30 years ago.

Interestingly, it has come to light in recent years that the story has indeed changed somewhat, with Valdez coming forward on an interview with Terra.cl. to claim during his research for his own book on the matter titled The Shadow of the Truth, that in retrospect he knew that he was never really abducted by aliens at all, although the strangeness with the watch and the beard was all true. Wait, what? Valdez, by this time retired from the military, would give some shocking comments on the affair that had kept people on their toes looking for answers for decades. However, he far from writes it all off as a fiction, rather being very cryptic about what actually happened. He would say in this interview about his hypnotic regression and the insights he gained:

I’ve been fully involved in developing my book and furthermore, looking into my experience, since I wish to be as factual as possible in my story. Truly, I wasn’t abducted. This is the reason for sensitive nature of what I’m putting forth in the book. Some important background details are being released. Look, it’s really complicated to explain all of a sudden. That’s the reason behind my trip to Putre, my scientific studies and the book I’m writing, because it’s all very complicated. I would say that I knew immediately how things had happened. What I’m explaining in my book [is making known] the reasons for which certain items went off on another track. Indeed. I didn’t think at first that I’d been abducted, although the matter of the growth of beard is true, as well as the subject of my wristwatch. But for this reason I have taken to writing the book to explain the reasons behind all of these things.

My story and explanations have been accepted to a certain extent, and I have told them certain things and in a certain manner. There are many who hold points of view different from my own and I don’t have to deny that there are contradictions. But as I said, the story is mine and they have not influenced me at all regarding my book. In fact, there are those who may agree or not agree with my book tomorrow, and will not stop what I’m doing. There are mixed items. The term UFO today is contaminated by another type of thing, and I prefer to speak in terms of FANI (Unidentified Aerial Phenomena). I think that in my experience there is a bit of everything–a good measure of paranormal phenomena, strange effects, lights, many things acting in unison and this is what I am showing in my book, although it’s been hard for me to convey on paper what I felt, what I experienced and what really happened.

It doesn’t make much sense to be honest, and making it even more confusing was an interview Valdez did with researcher Carlos Vergara, which was translated by Mexican UFO researcher Scott Corrales. It is a bit of a confrontational interview, with Valdez being typically cryptic and constantly plugging his book, and here is an excerpt:

– Were you abducted?

– In the context, I would say no…. In other words, had I been abducted, I would have been sucked up and taken by a spacecraft somewhere else. But I will make the truth known in my book.”

– Excuse me, Corporal Valdes. Cut the book talk and tell me something more solid.

– No, no, no. That’s not what its about. I’m not trying to promote myslef. All right, what do you want to know. Ask me and I’ll tell you.”

– Where the hell were you those fifteen minutes?

– I can tell you that I was always present and looking at my men. I even heard everything they said.

– So what’ll it be then? Were you abducted or not?

– I can’t tell you yes or no. I have a truth, but it’s a long story, son. The whole phenomenon must have transpired here on Earth. The truth is harder to explain than a lie. If I said that I went to another galaxy, it would be easier. This is harder to believe.

– I don’t believe you…

– You see? I only want to be at peace with myself. You want the truth? I was never abducted! But another phenomenon occurred.

– What phenomenon?

– Something very close to home, having to do with Earth. And it happened to me with a purpose I have just come to realize. I speak of future things in my book. They call it eschatology…

What in the world is he talking about? It seems in a sense that Valdez is just as confused about what happened as anyone else, and for all of this we are no closer to any real answers as to what he encountered out in that desert wilderness, if anything. was he abducted or not? What does he think really happened? What is the meaning of his beard growth, the weirdness with the watch, and the fact that five others all witnesses the UFOs that kicked off the whole thing? It is hard to say, but it is certainly known that Chile has been rather a hotbed of UFO sightings over the years, so it seems that there could be something genuinely strange going on here. As to what that might be is anyone’s guess, and the Valdez Chilean UFO Encounter remains just as enigmatic as it always has been.