Vervolg jeugdherinneringen van de vijftigjarigen in 1996.
Toen we zes waren moesten we naar de grote school. De meisjes gingen in de klas van Zuster Alberica (zie foto). We herinneren ons van in onze kleutertijd dat het een erg brave en lieve zuster was. Meer kunnen we over haar niet vertellen en over het klasleven bij haar zal straks iemand van de meisjes komen vertellen.
Wij, de jongens, belandden toen bij Meester De Leers (zie foto) in de eerste graad. Hij was toen al een dorpsfiguur. Hij was bijzonder fier op de oorlogswonde onder zijn rechteroog. Meester De Leers was een oud-soldaat die het vaderland écht verdedigd had.
We kregen toen ruim een half uur morgengebed en catechismusvragen aan het begin van de dag. ’s Namiddags voor we naar huis gingen ook nog een half uur gewijde geschiedenis. Tijdens de rekenlessen tekende de meester bij de getallen allerlei dingen die wat te maken hadden met zijn soldatenleven. Belgische vlaggetjes, geweren, bommen en helmen. Wij zaten in oude, brede banken met z’n vieren naast elkaar. We leerden er rekenen op een telraam. Het was veel ‘commandorekenen’ of hoofdrekenen in die tijd. De meester zei ‘drie plus vier’ en wees toen met zijn biljartkeu een leerling aan en deze moest dan direct het antwoord zeggen. De biljartkeu diende ook om tijdens de schrijflessen de knokkels bij of weg te werken. Meester De Leers was destijds ook hoofdonderwijzer en oud-inspecteur Nauwelaerts heeft ons toen we daar zaten vereerd met een inspectiebezoek.
Toen ik hem een vijftal jaren geleden vertelde dat ik afkomstig was van de gemeenteschool van Leest (Noot : Stan Gobien was er schoolhoofd vooraleer zelf inspecteur te worden) vertelde hij dat Meester De Leers hem steeds was bijgebleven als een ‘speciaal iemand’.
Hij beaamde dat we in die tijd leerden lezen met zijn speciale leesmethode. De eerste zin die we bij meester De Leers leerden was : ‘De kilometer is het veertigduizendste deel van de wereldomtrek.’ Wij moeten nogal eens straffe leerlingen geweest zijn, want ik vermoed dat we toch allemaal hebben leren lezen. Nog dezelfde week leerden we met de decameter de kilometer afmeten in de Kouter : van aan het café tot aan ‘het kasteel in de Kouter’ was precies 100 decameter of 1 kilometer. We deden er bijna een halve dag over om dat te leren.
Wij kregen bij Meester De Leers aadrijkskunde en geschiedenis die nu in het vijfde en zesde leerjaar wordt gegeven : de loop van de Leie, de Schelde en de Maas kenden we van buiten en we konden die aanwijzen op de kaart van België maar we hadden deze stromen nog nooit gezien. We wisten zelfs dat de Zenne er wat mee te maken had, maar de kinderen van de Heide hadden deze rivier nooit van dichtbij gezien. De geschiedenislessen gingen vooral over de eerste en de tweede wereldoorlog en vooral over Koning Albert. Hij werd voorgesteld als de koning-ridder die gezeten op zijn paard de Duitsers in 1918 zo goed als helemaal alleen ons landje had uitgedreven.
Natuurkennis en biologie kregen we ook, maar dan op een praktische manier. In de groententuin leerden we spruiten en kolen planten. Heel wat belhamels staken deze planten moedwillig omgekeerd in de grond ! We hebben schadelijke insecten uitgeroeid bij de vleet. We brachten in een luciferdoosje eerst meikevers mee en later coloradokevers en de meester reeg deze diertjes aan een lange draad die in de klas was gespannen en verklaarde naarmate de rij beestjes langer werd dat we een flinke inspanning hadden gedaan om het ongedierte uit te roeien. Muskusratten werden ook betitteld als bijzonder schadelijke dieren omdat ze gaten in de dijken maakten. Het zou wel eens kunnen dat door hun graafwerk de Zennedijk zou breken en dan zou heel Leest onder water kunnen lopen. Daarom moesten die dieren worden uitgeroeid en moesten we er jacht op maken. Maar we werden gewaarschuwd : het waren laffe en verraderlijke dieren die zelfs mensen durfden aanvallen en in de broekspijpen kropen en zo naar boven. Toen we dat vernamen, lieten we de muskusratten met rust.
Toen de meester de klas uit moest, ging hij zijn hond ‘Fifi’ halen, een soort witte keffer met een strik rond de hals. Fifi werd dan op de lessenaar van de meester geplaatst en hield de klas in ’t oog. Als er iemand een bruuske beweging maakte, begon Fifi te blaffen. In het begin hadden we schrik en niemand durfde haast te bewegen. We geloofden zelfs dat Fifi aan de meester kon zeggen wie er stout was geweest. Later heeft Fifi heel wat te verduren gekregen toen we wisten dat het beestje vermoedelijk meer schrik had dan wijzelf. De meester had ook een sprekende ekster in een hok achter het schoolhuis.
Meester De Leers had een bijzonder waardevol en onbetaalbaar juweel in zijn bezit : een praline die hij had gekregen van Koningin Elisabeth toen hij in het militair hospitaal lag. Tijdens de lessen lichamelijke opvoeding leerden we marcheren als soldaten en we mochten een stok meebrengen die we dan droegen als een geweer. Op zeker moment mocht dat niet meer, want er waren klachten gekomen. We waren na de turnles in zo’n militaire stemming geraakt dat we die stokken gebruikten als sabels en er tegenaan gingen als de Witte van Zichem in zijn strijd tegen de sansculotten van Napoleon.
We hebben in die tijd zelfs op het droge leren zwemmen. De meester leerde ons op de speelplaats de schoolslag aan. We deden die bewegingen al rechtstaand. Toen de vakantie begon, zei hij dan wie er kon zwemmen en wie nog wat op het droge moest oefenen. Wij, de jongens van Leest-Heide, gingen het uitproberen in de vijver bij Pieter De Prins in de Kleine Heide (Zie foto). Rechtstaand in de modder deden we onze oefeningen, maar zwemmen lukte op die manier niet. We denken dat heel wat voorbijgaande boeren destijds moeten gedacht hebben : ‘Die hebben weer leren zwemmen bij Meester De Leers”. Zijn leerlingen uit het Dorp zullen waarschijnlijk hetzelfde hebben ervaren in de vijver bij Jan Spoelders, die van de Winkelstraat en de Tiendeschuurstraat in de Dorpelput, die van het Kruispunt in het Blauw Putteke in de Molenbeek, die van de Geuzen Hoek in de Zwarte Beek of in de Raketput. We waren zo’n naarstige leerlingen dat we omstreeks 15 augustus al inbraken in de school, niet om er te gaan leren, maar om de halfoogstappelen te gaan proeven. Op de speelplaats stond zo’n appelboom en het was verboden van die appels te eten. Velen zijn er destijds betrapt door de meester toen ze over het muurtje klommen om een aantal van die verboden vruchten in hun bezit te krijgen.
Vervolgt…
Foto’s : -Zuster Alberica was een ‘brave en een lieve’. -Meester De Leers was een ‘speciaal iemand’. -De vijver van Pieter De Prins . Op de achtergrond de Rendelbeekhoeve.
1996 – Zaterdag 14 september : Reünie van de Leestse vijftigjarigen
“En eindelijk hebben we Abraham gezien !!!” Deze reünie voor de Leestenaars die geboren waren in 1946 vond plaats in zaal “St.-Cecilia’. Bij deze gelegenheid kregen de feestelingen een speciale brochure aangeboden door de Kon. Fanfare St.-Cecilia. Ze was geschreven door Stan Gobien. De auteur hield ook de gelegenheidstoespraak :
Jeugdherinneringen van ons allemaal
Het is dit jaar een halve eeuw geleden dat wij het spreekwoordelijke levenslicht zagen. Traditiegetrouw wordt er dan in Leest een reünie georganiseerd. Het is dan ook een enige gelegenheid om elkaar nog eens terug te zien en om herinneringen van de tijd van toen op te halen. We zullen u daarbij een beetje helpen. We weten wel dat niet iedereen die hier vandaag aanwezig is zijn of haar jeugd heeft doorgebracht in Leest. Een aantal onder ons is pas later in Leest verzeild geraakt, maar we zullen proberen een zo duidelijk mogelijk beeld te schetsen van onze ‘jonge tijd’, zodat de niet-originele Leestenaars zich een beeld kunnen vormen van hoe het hier was en dan vooral in de jaren vijftig en zestig.
Wij hebben daarstraks al kunnen vaststellen dat we allemaal veel veranderd zijn tegenover vroeger, maar iedereen heeft zijn voornaamste kenmerken toch wel behouden. En als we goed kijken, dan moeten we toch vaststellen dat we het gebracht hebben tot ‘goede burgers’. De spichtige meisjes van in onze plechtige communietijd zijn dames geworden en de jongens van die tijd zijn meestal heel wat kilootjes bijgekomen en de meesten hebben veel haar verloren.
Volgens de statistieken was 1946 een vruchtbaar jaar. Wij, de borelingen van 1946, hadden –zonder dat we daarvoor iets gedaan hebben- het geluk aan onze kant. Het kon ook moeilijk anders. De meesten van onze ouders trouwden eind 1944, in 1945 of 1946, vlak na de tweede wereldoorlog. Het zal wel uit liefde geweest zijn, maar vermoedelijk waren er ook praktische redenen bij. Gehuwde jonge mannen moesten niet naar het bezettingsleger in Duitsland. Het gevolg daarvan was dat er vorig en dit jaar heel wat gouden jubileums werden en worden gevierd en dat heel wat van onze leeftijdsgenoten als eersteling werden geboren uit de in die tijd afgesloten huwelijken. We kwamen op de wereld in een tijd die in feite niet meer te vergelijken is met die van vandaag. Onze ouders hadden het in die tijd helemaal niet breed.
Van onze kameraden van destijds is er al één overleden, namelijk Martin Tourné (004.04.46 - +21.08.86) (zie foto onderaan), die ons tien jaar geleden heeft verlaten. Wij hadden nooit gedacht dat Martin het zo vroeg zou opgeven. Het leek wel of hij zeven levens had, zo hebben wij, zijn leeftijdsgenoten van de Leest-Heide, dat toch ervaren. Martin was een kampioen in het koerslopen. Hij kon tevens erg goed in de bomen klimmen. Bij dit laatste is hij een paar keer op het nippertje aan erge dingen ontsnapt. Daarom dachten we dat hij minstens zeven levens had…
We stellen het ten zeerste op prijs dat het comité hem vandaag niet heeft vergeten en dat er namens ons allemaal bloemen zijn neergelegd op zijn laatste rustplaats en dat hij werd vernoemd in de eucharistieviering van daarstraks. Zo is het leven nu eenmaal : er is een tijd van komen en een tijd van gaan, maar wanneer dat weten we eigenlijk nooit juist te bepalen.
Terug naar onze tijd van komen nu…Tot 1949 zullen wij weinig van mekaars bestaan hebben geweten. Pas in 1949, vermoedelijk na de paasvakantie, hebben we elkaar stilaan leren kennen.
We gingen toen in de onmiddellijke buurt van deze feestzaal voor het eerst naar school en daar kwamen we terecht bij Zuster Annonciata (zie foto), beter bekend als de ‘dikke zuster’. Jongens en meisjes mochten toen al samen in de kleuterklas, maar de geslachten werden gescheiden gehouden : de jongens zaten in de kleuterklas aan de ene kant, de meisjes mochten aan de kant van het raam zitten, omdat zij toch van nature aandachtiger waren. Maar…naar buiten kijken door het raam was in die tijd zo goed als onmogelijk omdat de onderste vensterruiten gemaakt waren van een soort dof en gebombeerd glas.
Een tijd later, volgens de leeftijd, mochten we geleidelijk overgaan naar de volgende klas bij Zuster Gonzaga (zie foto), de ‘lange smalle zuster’. Deze was veel strenger dan Zuster Annonciata. Velen zullen zich nog de kleuteractiviteiten van die tijd herinneren. We hebben er uren allerlei bloemen en figuren ‘geprikt’, op sommige momenten ook al eens een pikuur gezet in de billen van degene die naast ons zat. Daarna moesten we zijn gehuil aanhoren en zo zijn er heel wat van ons in de hoek verzeild geraakt. We hebben bij de zusters matjes gemaakt op een soort weefgetouw, met de blokken leren spelen en met een griffel op een lei leren tekenen. We hebben er een Weesgegroet en een Onzevader geleerd en op basis van deze kennis werden we bestempeld als slim of minder slim, vroom of minder vroom. We leerden er verplicht slapen met ons hoofd op onze armen. En wee degene die niet wilde slapen of die te vroeg wakker werd. Wie een sluikse blik in de klas durfde te werpen en wie zo nieuwsgierig was te kijken wat de zuster aan het doen was, werd ook gestraft en mocht stoppen met slapen. De wakkeren werden uit de bank gehaald en moesten weer de hoek in.
De kleuters van het dorp mochten te voet met de grotere meisjes mee naar school. De kleuters van de andere Leestse wijken, van de Winkelstraat, van de Heide of soms nog verder mochten achteraan op de fiets van een leerlinge van het zevende of achtste studiejaar mee. De ouders van de kleuters zorgden zelf voor een ‘stoeltje’ dat op de fiets van die grote meisjes werd geplaatst.
Uit die tijd op de kleuterschool zijn een aantal beelden bij ons blijven hangen : de fruittuin achter de lagere afdeling, de kersenbomen langs de speelplaats en de honderden mussen die een nest bouwden in de gaten onder de golfplaten van dee overdekte speelplaats.
Vervolgt…
Foto’s : -Stan Gobien, de auteur van de jeugdherinneringen van de mannen van 1946. -Martin Tourné was reeds tien jaar overleden toen de reünie plaats vond. -Zuster Annonciata, de ‘dikke’ zuster. -Zuster Gonzaga, de ‘lange, smalle’ zuster, was de strengste.
1996 – Zondag 25 augustus : ZOMERCONCERT op de Vismarkt te Mechelen
“De zomer was voorbij toen het onze beurt was om op te treden op de Mechelse Zomerconcerten. Eerst was voorzien dat we zouden optreden op de Grote Markt, maar de woensdag voor ons feitelijke optreden kregen we een brief van het College van Burgemeester en Schepenen in de bus waarin ons werd meegedeeld dat we niet op de Grote Markt konden optreden. Er werd geen reden vermeld, maar we vermoeden dat er hier en daar nog deelnemers van de Maanrock zouden liggen slapen na een uitputtende nacht van rockgeweld. Het zou dan ook niet netjes zijn van het stadsbestuur om die slapers al vanaf kwart voor elf de stuipen op het lijf te jagen met fanfaremuziek. Het programma was nochtans uitsluitend samengesteld met ‘soft and sweet’-muziek en met ‘Con te partido’.
De kiosk stond er maar ze lag nog vol rommel. Er waren geen stoelen en geen muzieklessenaars. We hadden onze eigen lessenaars meegenomen en stoelen hebben we op de terrassen weggehaald. Met vijf minuten vertraging hebben we het programma afgewerkt. En we moeten toegeven dat de Mechelse Vismarkt een uitstekende akoestiek heeft. Er waren een twintigtal Mechelse luisteraars en een dertigtal Leestse supporters die allen tevreden waren met de gebrachte muziek.” (“T&T”, september ’96)
1996 – September : SK Rapid Leest startte in 2de provinciale(Foto’s onderaan)
De oudste ploeg van Leest wou zo snel mogelijk terug naar 1ste provinciale. Het had er de kern voor met ervaren spelers als Bouwmeester (37), Askraba (37), Cireasa en James Bell (34). De eerste drie waren van buur V.V. Leest overgekomen, na problemen aldaar.
Maar ook dit seizoen zouden de Leestenaren af te rekenen krijgen met vele gekwetsten en daardoor kwam er geen continuïteit in de prestaties.
De ploeg van trainer Luc Huys zou vierde eindigen met 57 punten. Na kampioen Hoboken (62 punten), Ternesse (60) en Rochus Deurne (58).
1996 – Vrijdag 13 september : Voordracht ‘De Benedictinessenabdij van Kortenberg’
Op vrijdag 13 september had er te Hombeek in het Cultuurhuis Leliëndaal een voordracht plaats van Dr. Henri Vanoppen over “De Benedictinessenabdij van Kortenberg” en de relaties tot de parochies van Hombeek en van Leest.
In 1129 droeg bisschop Burchard van Kamerijk het altaar van Hombeek en Leest over aan de vrouwenabdij van Kortenberg. Tot de Franse Revolutie hadden de Benedictinessen van deze abdij de kerkgoederen in beheer en benoemden ze de pastoor.
De abdis stond ook in voor het onderhoud, de herstellingen en de verbouwingen van het kerkgebouw en de toren. De abdij speelde ook een grote rol bij de ontginning van de gronden van Op-Hombeek, Oxdonk, Leest en Zemst.
Aansluitend op de voordracht richtte de heemkundekring Hoembeka een uitstap in naar Kortenberg. (KH)
Foto’s : -De ervaren spelers van SK Rapid Leest : Hans Bouwmeester, Sini Askraba, Nita Cireasa en James Bell.
LEEST-HEIDE KERMIS…zonder mosselen maar met muziek.
“De eerste weken van juli werden er over de Leest-Heidekermis allerlei geruchten verspreid : er zouden geen mosselen zijn en daarom ook geen kermis op de Heide ! De mannen van de Leest-Heide kunnen alles arrangeren en tegen dat het bij hen kermis is, zijn de mosselen gereed al moeten ze die uit Australië laten afkomen !
Maar op vrijdag, 12 juli waren er werkelijk geen mosselen te eten op de Heide ! Als ’t geen Zeeuwse jumbomosselen kunnen zijn, maken ze er op de Heide geen klaar. Ze willen er niet weten van ersatzschelpen uit Denemarken, Canada of van waar dan ook. Voor degenen die toch waren afgekomen en die toch honger hadden, werd er biefstuk met frieten opgediend en dat smaakte ook !
Ondanks de vakantieperiode waren er heel wat muzikanten aanwezig op de concertuitvoering. We hebben een schatting gemaakt en hadden de organisatoren gevraagd een dertigtal stoelen klaar te zetten en gelukkig kwamen we daarmee niet toe. De organisatoren waren uiterst tevreden met de talrijke opkomst van muzikanten en vergezellende ereleden. De voorzitter van SKR Leest dankte in zijn openluchttoespraak de muzikanten voor hun bijdrage aan de kermis op de Heide en herinnerde eraan dat er destijds nog repetitie werd gegeven op de Leest-Heide in de garage bij ‘Mieke van Rik van den Do’. De muzikanten kregen vanwege SKR Leest een drank aangeboden wat op applaus werd onthaald.
Het gebracht programma viel deze keer bijzonder goed in de smaak van de luisteraars ! Geen concoursstukken, maar meezingers dat moesten ze hebben op de Heide ! En ze kregen het ook ! Spijtig toch van die mosselen, maar ja…ook op de Heide kunnen ze niet alles hebben !” (“T&T”, september ’96)
1996 – Zondag 11 augustus : Fietstocht van de fanfare
“In vergelijking met de twee vorige fietstochten waren er door omstandigheden zo’n twintig deelnemers minder. Het weer zal er voor iets tussen gezeten hebben, maar ook nog de vakantie.
Al bij al is het toch nog een gezellige tocht geweest. We houden eraan de ontwerpers van de fietstocht, Alice en Marcel, van harte te danken en we danken eveneens de medewerkers die zijn opgetreden als begeleiders.
Volgend jaar organiseren we opnieuw een fietstocht, maar meer dan waarschijnlijk zal die georganiseerd worden in mei of begin juni.” (“T&T”, september ’96)
1996 – 12 augustus : Overlijden van Jan ‘Zjangske’ De Borger – ere-muzikant van de K.F. St.-Cecilia
Jan De Borger was te Tisselt geboren op 10 oktober 1917 en hij overleed in het A.Z. “Ten Bosch” te Willebroek op 12 augustus 1996. In het dagelijkse leven was hij bierhandelaar en daarom werd hij door sommigen ‘den Atlas’ genoemd omdat het bier dat hij verkocht die merknaam had.
“Gij waart vrolijk en zacht van aard want vriendschap lag in uw kaart. Je kende ach zovele vrienden en wist voor elks wat te vinden. En toch had je in uw hart een plaatsje vrij, dat bestemd was voor ons allen. De bezorgdheid, kalmte en warmte die we bij U vonden blijven ons steeds bij en met U verbonden.” (Uit zijn gedachtenisprentje)
Jan De Borger was gehuwd met Mariette Colpin (°Leest 25/11/1920, +Mechelen 25/11/2006).
“Op zaterdag, 17 augustus ll., heeft onze vereniging in de St.-Niklaaskerk te Leest met muziek afscheid genomen van Jan De Borger. Op de bandopname met treurmuziek die in de kerk werd afgespeeld, heeft Jan nog meegespeeld…
Met dit afscheid zetten we ook een punt achter een tijdperk in onze fanfaregeschiedenis : Jan was de laatste ere-muzikant die nog voor 1940 heeft meegepeeld met onze vereniging
(Noot : onder dirigent Ferdinand Verbeeck). Dit betekent dat we nog enkele ere-muzikanten hebben die na de tweede wereldoorlog in onze vereniging zijn van start gegaan.
We hebben Jan vrij goed gekend vanaf ongeveer 1960. Destijds speelde hij eerste bugel in de nog echte fanfarebezetting onder leiding van Rik De Bruyn. Jan was toen ‘chef de pupiter’ van de eerste bugels, een vrij grote instrumentengroep die ongeveer een vijf- tot zestal muzikanten telde. Hij was toen een onafscheidelijke vriend van Louis Verschuren (‘de Witte van den Do’), de ‘chef de pupiter’ van de solo bugels. Zij kenden nog de deuntjes van vroeger en een van hun lijfstukken was : “Wat je naam was, die ben ik vergeten…”. Op de terugreis van muziekwedstrijden of uitstappen werd er op de autocar nog verder gemusiceerd en dat deuntje werd dan getoeterd en door de niet-muzikanten uit volle borst meegezongen.
Nadat hij definitief in de fanfare was gestopt, vroeg hij of er voor hem geen bugel op overschot was in de fanfare. Met de omschakeling naar een meer brassbandbezetting was dat geen probleem. Zo amuseerde Jan zich nog op zijn eentje in de Grote Heide, door dagelijks nog wat te musiceren voor zijn plezier. Zijn verlangen naar fanfaremuziek en naar zijn instrument moeten dus groot geweest zijn…
Jan had omstreeks 1930 zijn muzikale opleiding in Tisselt gekregen bij de Kon. Fanfare ‘Concordia’. Toen hij in Leest is komen wonen, sloot hij zich aan bij onze vereniging. Jan is muzikant gebleven tot 1989, maar ook daarna was hij steeds aanwezig op alle organisaties van onze vereniging, op muziekconcerten, uitstappen en vieringen. Ter gelegenheid van de tweedaagse restaurantdagen waren hij en zijn echtgenote veelal ook twee dagen ingeschreven.
Jan is steeds een actief lid geweest van onze vereniging. Toen de fanfare destijds de muziek-wedstrijden inrichtte, was hij steeds een van de medewerkers, ofwel werkte hij in de feesttent ofwel trad hij op als begeleider van deelnemende korpsen en was hij ‘dèlegé’ zoals dat destijds werd genoemd.
Jan was een eenvoudig man, maar een bijzonder verdienstelijk lid van onze vereniging. Zoals velen van zijn generatiegenoten probeerde hij er steeds voor te zorgen dat er weinig moeilijkheden waren in de vereniging en wees hij degenen die hun fanfareplichten verzuimden op een vriendelijke manier terecht.
Jan De Borger was een waarachtig en waardig muzikant én ere-muzikant van ‘St.-Cecilia’ Leest en wij zijn dankbaar dat we zulke leden hebben gehad en nog hebben.” (“T&T”, september ’96)
1996 – Juninummer “Toeters en Trompetten” : Juul VLOEBERGHEN(Foto’s onderaan) “Juul Vloeberghen was de zoon van Eugeen. Alle kinderen van Eugeen hebben muziek gespeeld in de fanfare : Jef, Juul en Frans. Jef Vloeberghen was daarbij nog een lange tijd penningmeester. Ook Juul was toen bestuurslid en wijkverantwoordelijke voor de Heide. Daarbij was hij feestleider ten tijde van de eerste Ceciliafeesten. Juul werd ‘Julleke’ genoemd en woonde op het Rennekouter, later de Lindelaan en nu de Kloosterhoeveweg.. Zo goed als alle bewoners van die straat waren destijds lid of muzikant van de fanfare. Juul Vloeberghen was een graaggeziene figuur in Leest en zelfs ver daarbuiten. Hij was gehuwd met Hortense Verschuren, de dochter van de Witte. Zijn twee zonen, Eugeen en Ludo, hebben ook een tijd muziek gespeeld in de fanfare. Eugeen was zelfs een buitengewoon talent. Aanvankelijk speelde Juul althoorn en hij mocht destijds de eerste noten spelen in ‘1812’ samen met onder andere Fak Verschuren en de Ferre. Het bekendst werd hij echter als grote tromspeler. Hij kon daarop zulke korte en droge knallen geven dat de medemuzikanten van hun stoelen opvlogen. Dikwijls kreeg hij daarom onder zijn voeten van de dirigent. Tijdens de optredens was hij destijds speciaal gekleed om op de groskès te kloppen. Juul had dan namelijk een tijgervel op zijn buik hangen. Met de aankoop van het eerste kostuum werd er besloten dit kledingstuk er ook bij te nemen, want het moest opvallen als er werd deelgenomen aan stapmarsenwedstrijden. Juul vervloekte het tijgervel bij optredens in de zomer, maar tijdens de wintermaanden trok hij dat met plezier aan. Als er iets speciaals te doen was voor het slagwerk, dan was Juul daarvoor de aangewezen man. Zo trad hij op als smid in de ‘Aambeeld-polka’, schoot hij het kanon af in ‘1812’ en had hij ook de hoofdrol in tal van andere attracties. Juist zoals zijn vader had Juul nog veel andere hobby’s. Hij kon goed overweg met het ‘vogelpikken’, kon zijn man staan bij het pandoeren, maar het liefst van al was hij misschien wel wielertoerist. Met Marcel Segers moet hij zo ongeveer bij de eerste wielertoeristen van Leest zijn geweest en samen hebben ze destijds duizenden kilometers afgelegd. Op het Rennekouter organiseerden Juul, Frans De Bruyn, Frans Lamberts en Karel Lauwens destijds op de zondagen een soort van buurtfeesten. Het waren eerder ontspanningsmomenten waar er van alles en nog wat werd verteld, waar naar populaire muziek werd geluisterd en waar er werd ‘bak geschoten’. En als ‘Monne’ De Prins dan nog langs kwam, was het een feest voor groot en klein ! Juul was een man waarop men in de fanfare en in de geburen kon rekenen en die op een gewone manier kon zorgen voor plezier. Spijtig genoeg is hij veel te vroeg overleden…”
1996 – Juni – “Van Toeters en Trompetten” : Van Bugel naar Bas… “Hendrik Verschueren heeft het opgegeven om bugel te spelen. Hij zat daar meestal alleen en hij is niet graag eenzaam. Hij speelt nu bas en als ze allemaal op de repetitie zijn, zitten ze met z’n zessen er heel diepe pedaalnoten uit te halen. Er zijn twee soorten bassen : in Mi-b en in Si-b. Wie er precies wat speelt, kunnen we niet horen. Ze klinken allemaal laag. De dirigent had bij het begin van zijn aantreden gehoopt op zes bassen en een van zijn eerste wensen is dan nu al waargemaakt… Hebben we dan geen muzikanten meer die de bugelpartituur spelen ? Natuurlijk is er Marcel Schippers nog, maar toch heeft Gunter Peeters zijn cornetje ingeruild voor een bugel en dat schijnt ook mee te vallen.”
1996 – Juni : Jaarlijks lidgeld K.F. St.-Cecilia Tijdens de maand juni werd het jaarlijks lidgeld opgehaald door de wijkverantwoordelijken van de fanfare. Ereleden betaalden 500 fr., muzikanten, leerlingen-muzikanten, ere-muzikanten en vaandrigs betaalden niets. Ook voor de weduwen en weduwnaars van muzikanten en ereleden was het lidmaatschap gratis. (“T&T”, juni ’96)k
1996 – Zondag 30 juni : Hengelkampioenschap K.F. St.-Cecilia Geschikt viswater werd gevonden in het Mechelse Vrijbroekpark. De fanfare trok 1.500 BEF uit voor de geldprijzen. Het inschrijfgeld bedroeg 100 BEF voor kinderen tot 14 jaar en 150 BEF voor de andere deelnemers.
Warre De Maeyer…eindelijk ook eens hengelkampioen en…ruim verdiend.
“Voor het eerst in zijn lange vissersloopbaan heeft Warre De Maeyer het hengelkampioenschap van de fanfare gewonnen. In het verleden was hij ook steeds dicht geëindigd maar meestal moest hij zijn broer laten voorgaan in de eindstand. Nu is dat het omgekeerde.
Omstreeks 13 u. daagden de eerste hengelaars en supporters op aan het chalet in het Vrijbroekpark. Het was niet zo’n best weer : het waaide wat hard en er was regen voorspeld. Gelukkig bleef een echte regenbui achterwege, maar koud was het op sommige momenten wel.
Om 13.30 u. zou de wedstrijd begonnen worden en dat gebeurde ook ondanks het feit dat een paar niet verwachte deelnemers nog kwamen opdagen. Voor deze wedstrijd had onze vereniging het ‘voorwatertje’ gehuurd. Dat is zowat het privé viswater van de Parkvissers. Het schijnt dat ze daar extra veel vis hebben uitgezet en het zal ook zo wel zijn, want vermoedelijk krioelt het er van slijmerige brasems.
Er werd gevist in twee reeksen. Aanvankelijk was het vooral Etienne Caron die er een flink tempo op nahield. Hij nam tijdens het eerste halfuur een haast niet meer te overbruggen voorsprong en toen sloeg het noodlot toe. Tijdens een van zijn pijlsnelle manoeuvres met zijn supermoderne vislijn schoof een van de stokken het voorwatertje in. Met zijn schepnet heeft hij zo goed als heel dat watertje afgezocht en een half uur voor het einde van de wedstrijd kon hij terug vissen. Helaas, de opgelopen achterstand tegen de nieuwe kampioen was toen al te groot geworden. Ook Jos Peeters en Victor De Maeyer sleepten de brasems tegen een hoog tempo naar de kant. Tijdens de tweede reeks ving Warre De Maeyer maar liefst 9,3 kg vis. De anderen verbleekten er bij en er waren er ook die tijdens de tweede reeks geen visje meer konden verschalken.
De wedstrijdjury gaf de volgende officiële resultaten vrij en daartegen werd geen bezwaar aangetekend :
1.Edward De Maeyer, kampioen 1996 2.Jos Peeters, vice-kampioen 3.Victor De Maeyer 4.Hans Verschueren 5.Etienne Caron 6.Stan Gobien 7.Gunter Peeters 8.Jaf Lauwers 9.Jan Frans Absillis 10.Chris Gobien 11.Franky Lauwens 12.Kamiel Verschueren 13.Wouter Verschueren 14.Kristof De Maeyer 15.Elke Verschueren.
Tijdens het jaarlijks banket werd de nieuwe kampioen gehuldigd en werd hem de wisselbeker ‘Bert Robijns’ overhandigd.
We danken Wannes Robijns, een bekend oud-hengelaar en gewezen internationaal,die als enige sponsor optrad.” (“T&T”, september ’96)
Foto’s : -Juul Vloeberghen. -Hortense Verschuren, zijn echtgenote. -Edward “Warre” De Maeyer, viskampioen 1996.
Derde rij : Jan Emmergs, Eric Vandenwyngaert, Christoph Bernaerts, Sylvia Van Hoeymissen, Benny Van Humbeeck. Tweede rij : Guido Hellemans, Marc Windelen, Renild Polfliet, Imelda Van der Hasselt, Ria Verschooten. Eerste rij (zittend) : Marcel Verwerft.
1996 – 13 en 14 april : Rust Roest bracht ‘Tot Nut van ’t Algemeen’.(Foto onderaan) Van Walter Van Den Broeck in zaal ‘De Kouter’, Kouter 1A, Leest. Regie Guido Hellemans.
Personages Domien Bonneure, gepensioneerd metaalbewerker Marcel Verwerft Jeanne Paeshuyzen, zijn vrouw Imelda Van der Hasselt Hubert, hun zoon, syndicaal werker en politieker Jan Emmeregs Gerda, echtgenote van Hubert Renild Pofliet Alice, dochter van Hubert en Gerda Ria Verschooten Schepen Valgaeren Marc Windelen
Achter de schermen Receptie Palmire, Francoise, Julia, Staf, Raf, Dominiek en Martine Decorbouw Marc, Dominiek, Sylvia, Jean-Pierre, Guido o.l.v. Christoph Bernaerts Decoraankleding/schildering Ivan Van der Haegen Belichting Eric Vandenwyngaert Geluidsband Benny Van Humbeeck Kledij Werkgroep Teksthulp Marc Windelen Algemene leiding Guido Hellemans (‘Rust Roest Ontmaskerd’, G. Hellemans)
1996 – Vrijdag 3 mei :Dag van de Leestse Amateurmuziek – zaal ‘St.-Cecilia’ Leest
“Ter gelegenheid van de ‘Week van de Amateurkunsten’ organiseerde onze vereniging een optreden met de leerling-muzikanten en een openbare repetitie. Omdat onze vereniging als hoofddoel heeft de amateuristische muziekbeoefening te steunen, waren we verplicht aan deze organisatie onze medewerking te verlenen. We deden dit echter ook om onze leerling-muzikanten de kans te geven eens in het openbaar op te laten treden en om de geïnteresseerde leden te laten zien hoe ver ze stonden.
Omstreeks 19 u. traden de leerling-muzikanten een voor een op. Ondanks hun jeugdige leeftijd en de plankenkoorts hebben ze het allen uitstekend gedaan. Er was natuurlijk een verschil in talent te merken en ook was er te merken dat leerlingen die meer jaren muziekschool achter de rug hebben beter presteerden.
Tijdens deze jeugdoptredens waren een zestigtal toeschouwers aanwezig. Zij zorgden ervoor dat de aspirant-muzikanten telkens een applaus kregen. Er zitten ontegensprekelijk toekomstige solisten bij; Er zijn er bij met een prachtige toon en anderen hebben dan weer bijzonder veel lef omdat ze het durven op te treden zonder muziekpartituur en hun stukjes uit het hoofd spelen.
Na deze solistische optredens moeten we ervoor zorgen dat onze jeugdige muzikanten in de toekomst kunnen deelnemen aan solistenwedstrijden. Ze dienen dan wel in de lagere afdeling op te treden maar door deel te nemen, krijgen ze in ieder geval zelfvertrouwen en zullen ze nog meer gemotiveerd worden om verder muziek te studeren. Op deze manier draagt onze vereniging dan ook bij tot de persoonlijkheidsvorming van deze jeugdigen. Er was een solist bij die niet meer zo jong was, namelijk Roger Verlinden. Hij gaf een schitterende demonstratie op trombone, een instrument dat hij pas sedert een paar maanden bespeelt.
Onder de toeschouwers waren ook een paar ouders met kinderen, waarschijnlijk mensen die onlangs in Leest zijn komen wonen. We hopen dat ze hun kinderen volgend jaar naar onze muziekschool zenden. Ze hebben zeker kunnen zien dat onze vereniging het ernstig meent met de muzikale opleiding.
Om 20 u. begon de concert-repetitie. Het aantal toeschouwers was wel niet zo groot als bij de jeugdoptredens maar iedereen heeft kunnen zien en horen hoe het er op een repetitie aan toegaat. Er wordt op een serieuze manier gewerkt en het was er aan te zien dat de muzikanten plezier hebben bij het muziek maken.
De enige valse noot kregen we gepresenteerd van SABAM, de vereniging die de auteursrechten int. We kregen een speciale rekening gepresenteerd ondanks het feit dat we een jaarcontract hebben voor de repetities en voor onze muziekschool. Als het ooit zover komt dat we voor een dergelijke organisatie moeten betalen, dan kan men voor elke repetitie en voor elke muziekles geen auteursrechten vragen. De mensen van SABAM zouden echter moeten weten dat aspirant-muzikanten later muzikanten worden en dat er uiteindelijk auteursrechten kunnen worden geheven bij hun optredens. Indien er geen jeugdige muzikanten worden opgeleid zijn er later geen muzikanten meer en dan kunnen er ook geen auteursrechten meer geïnd worden.” (“T&T”, juni’96)
1996 – Zondag 31 maart : Jaarlijks Palmzondagconcert van de K.F.St.-Cecilia In de gelijknamige zaal Dorpsstraat 6 te Leest om 19.30 uur stipt. Dirigent : Johan De Win. Kaarten in voorverkoop : 100 frank, inkomgeld op de concertavond : 150 fr.
“Het jaarlijks Palmzondagconcert is de muzikale hoogdag van onze vereniging. Hij staat bovenaan de lijst en gaat Kerstmis, Nieuwjaar en zelfs Pasen vooraf bij de echte Cecilianen. Tijdens de wintermaanden werd er aan een zo goed als nieuw programma gewerkt en het resultaat wordt ten gehoren gebracht de zondag voor Pasen. Ook dit jaar zal het zo zijn. Vorig jaar hadden we een van de recordjaren wat betreft de opkomst. Het kon ook moeilijk anders want we hadden ons 50ste Palmzondagconcert.
Dit jaar hebben we geen jubileumconcert en misschien zullen er dan ook minder luisteraars zijn. Vorig jaar werd even met de gedachte gespeeld om naar een grotere zaal uit te wijken, maar ook dit jaar geven we ons concert toch nog in de oude, vertrouwde ‘Ceciliazaal’. We zorgen er echter weer voor dat alles in dezelfde mate zal versierd worden. De presentatie en wat er nog bijhoort, zal ook weer tot in de puntjes worden verzorgd.
De dirigent en de muzikanten zorgen ondertussen voor een populair programma, voor muziek waar de Leestenaars van houden. Op het programma staan, waarschijnlijk in een andere volgorde :
Perhaps love John Denver, arr. Bruce Frazer The lark in the clear air Gordon Langford Crazy Music in the air Jan de Haan Song of Liberation Jacob de Haan Under the double Eagle J.F. Wagner Music for a Festival Ph. Sparke Beatles Medley Edrich Siebert Bolero M. Ravel Grand Canyon Galop Edrich Siebert Bugler’s Holiday L. Anderson
Omdat ons publiek steeds vroeger komt om een goede plaats te bemachtigen, wordt de zaal opengesteld om 19 u. U kan echter vanaf 18.30 u. terecht in ons café. De muzikanten repeteren tot uiterlijk 18.45 u. Om 19.15 u. gaan ze naar de ‘keuken’ en om 19.30 u. stipt beginnen we met het concert. Leerling-muzikanten krijgen een vrijkaart en nemen plaats tussen het publiek, eventueel bij hun ouders.” (“T&T”,maart ’96)
“Op de laatste dag van maart werd ons jaarlijks Palmzondagconcert georganiseerd. Het was geen jubileumconcert en toch liep ook deze keer onze zaal vol en waren we wat de opkomst betreft ruim tevreden.
Het programma voldeed aan de verwachtingen van de aanwezigen en velen waren opgetogen op de gekozen stukken en de uitvoering ervan. Het programma stak vol afwisseling en de toehoorders gingen met een deuntje in het achterhoofd naar huis. Voor sommigen was dat de ‘Bolero’ van Ravel en voor anderen was dat een of ander stukje uit de ‘Beatles Medly’.
Het bestuur houdt er aan de dirigent en de muzikanten van harte te feliciteren voor dit geslaagd optreden. Ook onze dank en gelukwensen aan Bart Lauwens, die deze muziekavond presenteerde. Ook onze dank aan de dames die op een passende wijze de zaal hebben versierd.
We hoorden nog andere commentaar. Het schijnt dat de inkomprijs voor ons jaarlijks concert aan de lage kant ligt in vergelijking met de concertavonden die in de streek worden georganiseerd. We willen onze inkomprijzen zo lang mogelijk democratisch houden in de hoop de Leestenaars en allen die onze vereniging goed gezind zijn, ook deelnemen aan de andere organisaties. Als we dan overschakelen naar hogere prijzen zou het wel eens kunnen dat sommige van onze organisaties daarvan te lijden krijgen en dat willen we vermijden.
Op dit palmzondagconcert werd voor ’t eerst gebruik gemaakt van de nieuwe stoelen die we onlangs aankochten. Een aantal mensen heeft ons meegedeeld dat ze ‘goed zaten’ en dat ze er geen pijnlijke rug aan hebben overgehouden. Deze aankoop schijnt dus ook mee te vallen.” (“T&T”, juni ’96)
1996 – 7 en 8 April : Posse Leest
“Relatief goed weer, veel volk en veel verschillende activiteiten waren de ingrediënten van deze vijfde Posse Leest volgens het nieuwe kleedje.
De sterkte van dit Posse Leest is wat de organisatie al vijf jaar beoogt :zoveel mogelijk verenigingen met activiteiten in het hele programma laten participeren. Volgend jaar breidt men nog verder uit.
Tijdens het weekende was er de aanloop, maandag was het Posse Leest in al zijn glorie. De vele duizenden toeschouwers kennen bij dit jaarmarktgebeuren maar één probleem : de auto kwijt geraken. Eens dit euvel verholpen, was het aanschuiven om door de dorpskom langsheen marktkraampjes te laveren.(...)
Richting Dorpsstraat waren de oude ambachten en aanverwanten bij elkaar gezet. (...)
De organisatoren benadrukten ook nu de diversificatie van de activiteiten in het weekend, waarvan de bezoeker zowel actief als passief kon genieten : groot vee, klein vee, paardenkeuring, kinderen die de pony’s mochten berijden, Jimmy B die met zijn capriolen succes oogstte, de ambachtslui, de verkoop van Posse Leest T-shirts, het bewonderen vanaf het springkasteel van de in de steigers staande Nieuwbouw van de school in de Dorpsstraat, de loopwedstrijden van Vevoc met 130 deelnemers, het optreden van volksdansgroep Korneel, het klokkenwerpen, de kermis, een Balsemienwijntje enz. Kortom, zo benadrukte de organisatie : de afwezigen hadden ongelijk.” (GvM, 9/4)
Op paaszondag gaf de plaatselijke fanfare om 14 u. een concert op een kiosk op het dorpsplein, waarop de stratenloop kon van start gaan. Honderddertig lopers waren er komen opdagen. De jongeren warmden het parcours op met één kilometer lopen. Bij de jongens won Dimitri Dujardin en Cindy Faes deed hetzelfde bij de meisjes. Voor de tien kilometer verschenen zowel meisjes als jongens senioren en veteranen tesamen aan de start. Bij de dames won bij de senioren Beatrix Roh (Overijse) en bij de veteranen de plaatselijke loopvedette Bernadette Van Horenbeeck. Bij de senioren ging de overwinning naar Kris Goossens uit Serskamp (GvM, 10/4).
De K.F. St.-Cecilia had ook haar café opengesteld en in de zaal was een heuse “Vlaamse kermis” georganiseerd met muziek van een Decap-orgel waar hongerigen terecht konden voor “balletjes met krieken” of “pensen met appelmoes” en voor appeltaart en rijsttaart als dessert. In het dagelijks bestuur van het “Posse-Leest comité” zaten René Rodet, Louis Vloebergh, Paul Van Roy en Hans Verschueren als vertegenwoordigers van de K.F. St.-Cecilia. (“T&T”,maart ’96)
Een verslag verscheen in “T&T” van juni ’96 :
“Het openbaar gedeelte van Posse Leest werd op zondag ingezet met een optreden van onze vereniging op de kiosk op het dorpsplein. In tegenstelling tot vorig jaar kwamen de meeste muzikanten nu wel opdagen om dit concert op te luisteren. Het muzikaal resultaat was dan ook in verhouding, dit wil zeggen : zeer goed. Daarna was er de loopwedstrijd en bij de dames werd de wedstrijd gewonnen door Berna Van Horenbeek. Berna wint de laatste tijd zo goed als alles, want zij won ook de fruitkorf naar aanleiding van de wedstrijd op de voorbije restaurantdagen.
Op paasmaandag hadden we onze ‘Vlaamse kermis’ en werden er ‘balletjes met krieken’ en ‘pensen met appelmoes’ geserveerd. Het is zowat de drukste Posse Leest geweest van de voorbije jaren. We hebben vernomen dat dit niet alleen het geval was in onze zaal maar dat ook de meeste andere organisatoren goede zaken hebben gedaan. Het plaatsen van kramen in de Dorpstraat was daar zeker niet vreemd aan. Vermoedelijk zal ‘Posse Leest’ in de toekomst nog verder uitgroeien tot dé folkloristische gebeurtenis in Leest en mag er nog meer volk worden verwacht.
We kunnen echter nog een en ander verbeteren aan de organisatie. We hadden, zoals verwacht kon worden, te weinig personeel en dan helpt het werken in ploegen niet veel. De meeste medewerkers hebben ‘overuren’ gepresteerd. Mensen van de morgenploeg bleven doorwerken en gelukkig kwamen helpers van de namiddagploeg vroeger opdagen. Voor volgend jaar moeten we in ieder geval aan meer medewerkers zien te komen, want tijdens de spitsuren kon niet iedereen op tijd bediend worden. We weten dat dit vrij moeilijk zal worden omdat de meeste van onze écht actieve leden veelal ook lid zijn van andere verenigingen en daar dan een handje gaan toesteken. Als we niet aan voldoende medewerkers komen, moeten we misschien nog bijkomende investeringen doen in groot keukenmateriaal maar dan geeft dat weer bijkomende uitgaven. We moeten echter opletten dat we hierdoor niet in een doorlopende spiraal terechtkomen van blijvende investeringen en daardoor terechtkomen bij steeds meer en grotere organisaties. In dat verband moeten we nog meedelen dat het opnieuw inrichten van de internationale concertwedstrijd kan worden afgeschreven omdat het Departement Cultuur in vergelijking met twintig jaar geleden bijzonder weinig subsidies geeft tegen te hoge voorwaarden. Voor de komende vijf tot tien jaren zullen we het vooral moeten hebben van feestelijkheden in volledig eigen beheer…”
Noot : Het Departement wou ten hoogste 100.000 fr subsidiëren en om dat bedrag te ontvangen diende de fanfare ten minste vier korpsen uit vier verschillende landen naar Leest te halen. (“T&T”, juni ’96)
Foto’s : -Posse Leest 1996 : de wijnmakersgilde mocht niet klagen. Ze kregen heel wat volk aan hun kraam. -Eén van de vele startmomenten van de stratenloop.
De nieuwe ploeg : voorzitter Ward Leemans, secretaris Maurice De Wit,Penningmeester Alfons Leemans en de leden Simonne Moerenhout en Jan Emmeregs, hier in gezelschap van de Mechelse” delegatie met schepen Nobels, CVP-voorzitter Mariëns en OCMW-voorzitster Lieve Keuleers.
1996 – Dinsdag 26 maart : Stichtingsvergadering CVP- Leest – Een tweede start.
Na de breuk in de Mechelse CVP en de oprichting van de nieuwe partij CDV waartoe ook de belangrijkste Leestse politicus Gust Emmeregs was toegetreden, stond de werking van de CVP te Leest op een laag pitje. In maart kregen de Leestenaars volgende uitnodiging in hun bus :
AAN ALLE INWONERS VAN LEEST !!! Uw toekomst in goede handen.
“De CVP-werking in Leest was stilgevallen. Niemand heeft dat gewild en toch is het gebeurd. Het is dus de hoogste tijd dat hieraan wordt verholpen. Daarom hebben we het initiatief genomen om opnieuw te starten met een degelijke werking. Ons doel is duidelijk en simpel :
‘POLITIEK DICHT BIJ DE LEESTENAAR’.
Er is inderdaad nog veel te doen in onze gemeente. We weten wel dat we niet vergeten worden maar een kleine gemeenschap, aan de rand van een grote stad, krijgt toch altijd minder aandacht van het ‘centrale’ bestuur. Alleen met U en met Uw steun kunnen wij onze gezamelijke doelstellingen bereiken. Maar we kunnen niet alles in één keer aanpakken. Daarom willen we Uw prioriteiten kennen. Vertel ons wat er op Uw lever ligt zodat we de meest dringende zaken eerst kunnen naar voor brengen. Waarschijnlijk denkt ook U aan de verkeersveiligheid en aan de leefbaarheid in onze gemeente.
We zijn ervan overtuigd dat onze gezamelijke inzet resultaten zal opleveren. Daarom nodigen wij U uit op onze stichtingsvergadering op dinsdag 26 maart 1996 om 20 uur in ‘Ons Parochiehuis-De Kouter’ (Kouter 1A te Leest).
Tal van CVP-mandatarissen zullen er aanwezig zijn. Schepen van Cultuur Frank Nobels zal er zeker zijn. Tevens zal het volledig bestuur –afdeling Leest- voorgesteld worden.
U krijgt de gelegenheid vragen te stellen en suggesties te doen. Wij rekenen ten stelligste op Uw aanwezigheid, want alleen als de Leestenaars hun stem laten horen kunnen onze politieke verantwoordelijken luisteren en begrijpen wat er omgaat in onze gemeente. De secretaris Maurice De Wit. De voorzitter Ward Leemans.
In de ‘Gazet van Mechelen’ van 28 maart verscheen volgend verslag van de tweede start van CVP-Leest :
CVP weer dichter bij Leestenaar
“Met het simpele en duidelijke doel “politiek dicht bij de Leestenaar” is er in de Mechelse fusiegemeente een tweede start genomen met de CVP-werking.
Door omstandigheden was de werking stilgevallen, maar nu opnieuw springlevend. De CVP-afdeling werd opnieuw leven ingeblazen vanuit het oogpunt dat een kleine gemeenschap aan de rand van Mechelen toch altijd minder aandacht krijgt van het “centrale” bestuur.“En er is nog zoveel te doen in onze gemeente...” zo bleek uit het eerste vragenmomentje.
Op de stichtingsvergadering dinsdagavond waren er in het parochiehuis zo’n veertig leden samengekomen om er de CVP opnieuw boven de doopvont te houden. Voor deze wedergeboorte is de voltallige bestuursafdeling Leest verantwoordelijk. Peter van dienst en tevens in de toekomst ook een beetje mandataris-vertrouwensman in Leest is schepen voor cultuur Frank Nobels. Ook verschillende CVP-mandatarissen ontbraken niet op het appél, net als enkele leden van het OCMW waaronder de voorzitter Lieve Keuleers.
Voorzitter van de sectie CVP-Leest Ward Leemans sprak niet over het CVP-verleden, wel over de toekomst.Hij benadrukte dat signalen van de Leestenaars en de nodige medewerking die vereist is voor een goede en vlotte democratische samenwerking. Ook de peter van de afdeling Frank Nobels besprak een aantal beleidspunten vanuit de beleidsverklaring afgesloten met de coalitiepartner.
Veilige dorpskom
De aanwezigen kregen tevens de gelegenheid om vragen te stellen en suggesties te doen. Hieruit blijkt dat primair aandacht wordt gevraagd voor een verkeersveilige dorpskom. De aanwezige tuinders konden zich hierin vinden maar vroegen ook om begrip. Tenslotte zal het nieuwe CVP-bestuur ook niet naast een aantal signalen van ongenoegen heen kunnen, welke leven omtrent de omnihal van Leest.”
1996 wordt voorlopig het laatste jaar dat bewerkt wordt in de Kronieken van Leest. Door externe factoren ben ik in die periode noodgedwongen gestopt met de geschiedenis van Leest en met het verzamelen van publicaties of wetenswaardigheden over het dorp. Pas in 2003 zou ik de draad weer opnemen. Om die reden wordt ’96 het laatste jaar, wel volgen nog een hoop aanvullingen en verbeteringen waaronder een pak brieven van Leestse miliciens en van missionarissen naar ‘De Band’. Ook publicaties uit het ‘Mechelsch Berigt’ en de archieven van andere oude en nieuwe dag- en weekbladen waarin ik momenteel zit te snuffelen.
Maar eerst en onmiddellijk na de Kronieken van 1996 volgen de leuke reisverhalen van Robert en Bertha Verbruggen en Alida Polfliet. Rouwverslagen van Rafke Selleslagh en mijn eigen jeugdherinneringen in Leest. Dank zij Antoon Lauwens kon ik 1996 nog spekken met een pak informatie over de Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia waarvoor mijn dank.
Marcel.
1996 – Maartnummer “T&T” : Jonge muzikanten stellen zich voor.
Dries RODET °27.04.1982, bijna 14 jaar jong. Adres : Juniorslaan 56, Leest. Dries is al zijn halve leven lid van de fanfare. Hij begon ermee toen hij zeven jaar was. Zijn eerste muzieklessen kreeg hij in de fanfare. Daarna trok hij een jaar naar de notenleerklas in Tisselt, een wijkafdeling van de Muziekacademie van Willebroek. Het derde en vierde jaar notenleer volgde hij aan de Muziekacademie in Willebroek. Voor de rest komt hij nog geregeld naar de praktijklessen die door de fanfare worden georganiseerd, ook tijdens de vakanties. Dries speelt cornet, omdat hij dat een leuk, klein en niet te zwaar instrument vindt. Het eerste jaar van zijn muzikale carrière heeft hij getoeterd op een bugel. Waarschijnlijk was die minder leuk, iets groter en een beetje zwaarder en…klinkt die misschien te zacht of te fluweelachtig. Hij zit op school in het STK te Kapelle-op-den-Bos. Hij krijgt nog muzikale opvoeding op school en er is zelfs een schoolorkest. Daaraan doet hij echter niet mee. Misschien is zijn cornet te zwaar om mee te zeulen. Een nog lichter instrument is de kleine cornet, en misschien kan de dirigent in de toekomst in de gaten houden of Dries…
Met zijn vrienden of vriendinnen praat hij zo goed als niet over musiceren in de fanfare. De meesten onder hen bespelen immers ook een instrument en dan valt er weinig over te vertellen. Dries is in tegenstelling tot zijn muzikanten-leeftijdsgenoten geen lid van een jeugdbeweging. Zijn enige hobby is naar de fanfare gaan. Dat betekent voor hem en dat schrijft hij er uitdrukkelijk bij : muziek spelen ! Toch vindt hij de ‘ambiance’ in de fanfare uitstekend. Er is altijd wel iets te beleven. Op de vraag wat zijn ouders erover denken dat hij bij de fanfare speelt, antwoordt Dries dat ze het zeer verrijkend vinden. Zijn commentaar op hun uitspraak is : “Wat een intellectueel antwoord, vindt u niet ?” In het interview kwam ten slotte ook nog de muziek aan de orde. We vroegen Dries van welke muziek hij houdt. Hij antwoordde : “In feite van alles. Ik heb geen specifieke voorkeur, wel een specifieke afkeur en dat is house. Het meest hou ik van Queen.” Of er nog iets speciaals in het fanfareblad moest ? “Ja, druk maar af dat Johan wat modernere muziek mag programmeren. Ik denk bijvoorbeeld aan “The show must go on.” Ondertussen weten we dat dit een compositie is van Freddy Mercury (van Queen) en dat daarvan een bewerking voor amateurkorpsen bestaat. Dus, Johan…
Dries is een muzikant die echt graag naar de fanfare komt, niet alleen om muziek te maken maar ook als er wat anders te doen valt. Hij houdt ook van serveren ter gelegenheid van de restaurantdagen of hij staat achter de tapkast (om dranken te schenken)…
Elke VERSCHUEREN °26.10.1981, dus al 14 jaar jong. Adres : Em. Rollierstraat 7, Willebroek. Elke is al lid van de fanfare sedert 1989, dat is ook al ongeveer de helft van haar leven. Ze leerde eerst twee jaar muziek in de muziekschool van de fanfare, daarna ging ze naar de wijkafdeling Tisselt van de Muziekacademie Willebroek. In deze academie volgde ze twee jaar AMV en nu zit ze in het 2de jaar AMC. Vroeger, dat wil zeggen helemaal in het begin van haar muzikale loopbaan, heeft Elke Cornet gespeeld. Nu speelt ze alto, omdat ze een betere toon heeft op dit instrument. Elke volgt les aan de Onze-Lieve-Vrouw-Presentatie in Boom. Vroeger kreeg ze daar muziekles, maar die tijd ligt nu achter de rug. Geen muziek meer op school en vroeger heeft ze ook nooit haar instrument meegenomen om haar kunsten te tonen.
Elke heeft heel wat hobby’s. In de eerste plaats vermeldt ze muziek maken. Daarnaast houdt ze nog van lezen en van muziek beluisteren en ze gaat ook graag naar de chiro. Sommige van haar vrienden of vriendinnen zijn verbaasd als ze vertelt dat ze muziek maakt in een fanfare. Ze vinden dan echter wel dat het tof en plezierig moet zijn. Elke vindt het natuurlijk zelf ook plezierig in de fanfare. In de eerste plaats omdat er zoveel jonge muzikanten zijn aangesloten. Daarnaast is er ook een toffe sfeer. Haar ouders vinden het goed dat ze musiceert in de fanfare. Het kan bijna niet anders, want haar vader is voorzitter, haar grootvader ere-voorzitter. De vorige generaties waren ook bestuursleden van de fanfare. Haar overovergrootvader, Theofiel Verschueren, was zelfs één van de stichters van onze vereniging. Langs moeders kant is de familie eveneens tevreden met haar lidmaatschap van de fanfare. Haar grootmoeder, Adrienne Pepermans, is bestuurslid en wijkverantwoordelijke en Jan Moons, haar grootvader, is nog altijd van de partij als de vereniging wat organiseert. Elke houdt niet alleen van fanfaremuziek. Ze kan ook goed sommige klassieke stukken verdragen, zelfs hard-rock en popmuziek. Maar net als Dries verfoeid ze housemuziek. Als onze vereniging wat organiseert, helpt Elke elke keer mee.
Tineke DE DECKER °07.01.1982, al 13 jaar, en op weg naar 14 jaar jong. Adres : Dorpstraat 8, Leest. Tineke is al lid van de fanfare van toen ze naar het tweede leerjaar ging, dat wil zeggen van haar zevende jaar. Ze volgde een paar jaar muziekles aan de muziekschool van de fanfare, ging dan over naar de Muziekacademie van Willebroek waar ze nu in het 2de jaar AMC zit. Daarbij volgt ze ook cometies en ze is eveneens lid van de Jeugdbrassband Willebroek. Als daarbij nog de tijd wordt geteld die Tineke in de Leestse fanfare doorbrengt, dan besteedt ze wel veel tijd aan het maken van muziek. Tineke speelt cornet, maar waarom ze dat muziekinstrument nu eenmaal heeft gekozen of waarom men die keuze voor haar heeft gemaakt, weet ze niet te vertellen.Waarschijnlijk begint iedere jonge muziekant(e) op een bugel of een cornet. Als het zowat meezit, dan blijft men dat instrument aanhouden, vermoeden we. Tineke gaat naar het STK in Kapelle-op-den-Bos. Ze krijgt er nog muzikale opvoeding en zij neemt haa instrument wel mee naar school. Zij is immers lid van het schoolorkest. Haar vrienden en vriendinnen vinden het tof dat ze in een muziekvereniging meespeelt, want zij spelen ook in een orkest.
Naast muziek maken heeft ze nog andere hobby’s. Ze gaat graag naar de chiro en ze speelt volleybal. Ze kan uitstekend smashen, is goed in de lage verdediging en kan ook goed uit voeten bij het blokkeren. Wat haar ouders denken over het musiceren in de fanfare wist ze niet te vertellen. Tineke komt graag naar de fanfare omda ze er de sfeer plezierig en tof vindt. Daarbij zijn er veel jonge muzikanten en ze vindt het prettig tussen al die jeugdige medemuzikanten. Tineke houdt niet alleen van fanfaremuziek. Ze houdt van alle soorten muziek, dus ook van house, punkmuziek, klassieke muziek en zelfs van kamermuziek. Als onze vereniging wat organiseert, helpt Tineke eveneens met het opdienen van de maaltijden.
1996 – Vrijdag 1 maart : Afscheid Hubert De Borger met pekelharing
“Hubert De Borger, bestuurslid en muzikant, gaat ons binnenkort voor een aantal jaren verlaten wegens beroepsverplichtingen. Hij moet zich binnenkort vestigen in zijn werkterrein, nl. in het Verre Oosten. Daarom gaf hij reeds eerder zijn ontslag als bestuurslid en op vrijdag 1 maart laatsleden gaf hij zijn afscheidsconcert op euphonium. Ondertussen is zijn aanvraag voor een verlof wegens beroepsomstandigheden binnengelopen en heeft het bestuur deze aanvraag goedgekeurd. Iets na Nieuwjaar 2001 wordt Hubert terug als muzikant op de repetitie verwacht. Wij hebben ondertussen aanvragen verstuurd naar de bands in Bangkok, Singapore, Tokyo, Melbourne…met het verzoek Hubert hier en daar een gastoptreden als solist te laten brengen. Eén antwoord hebben we al binnen. Hubert kan direct aan de slag als doedelzakspeler bij ‘Her Majesty’s Famous Bangkok Pipers’. Daarom vroegen we het Ministerie hem als Cultureel Ambassadeur te laten optreden, maar…het geld was op. Hubert schonk bij zijn voorlopig aftreden pekelharing en een drankje. Het smaakte bijzonder goed, zeker na een vermoeiende repetitie. Hubert, we wensen u het allerbeste in het Verre Oosten en tot ziens !” (“T&T”, maart ’96)
In het fanfareblad “t&T” van september 1996 verscheen een brief van Bert De Borger vanuit het Verre Ooosten :
“Sawadee khrap tookhon !...Dag allemaal !
Post krijgen is aangenaam en als daar dan een “Toeters en Trompetten” tussen zit is het wel een hele toffe verrassing ! Ik heb ons fanfaretijdschrift met veel interesse doorgelezen en het deed me plezier dat onze fanfare een vrij druk programma dient af te werken. Aan de andere kant geeft het een raar gevoel er niet direct en rechtstreeks bij betrokken te zijn, om de repetities te missen. Maar met enkele cd’s en tapes, die ik heb meegenomen, kan ik toch nog wat genieten van de Europese fanfaremuziek.
Voor het ogenblik heb ik het heel druk met me te organiseren en te reizen. Zojuist ben ik teruggekomen van Australië. Daar heb ik een concert bijgewoond van de “R.A.F. Concert Band”. Het doet me toch iets wanneer dat korps werken speelde die wij ooit eens op het programa hadden staan. Ik kreeg er kippenvel van ! Ze speelden onder andere “Memory, all I ask of you” en de “Bolero” van Ravel.
In juni dit jaar ben ik terug in Australië, maar dan in Melbourne. Eén van de muzikale evenementen daar zijn de Australische Brassbandkampioenschappen. Ik heb reeds afspraken gemaakt om te gaan luisteren, zodat de koperblaasmuziek in mijn oren blijft klinken.
Hier in Thailand is het heel wat moeilijker om naar een dergelijk concert te gaan luisteren. Dit soort muziek wordt hier niet ten gehore gebracht en geloof me of niet “The famous Bangkok Pipers” bestaan doodgewoon niet. Zodra ik hier wat meer ingeburgerd raak, zal ik nog wat meer informatie doorgeven over bepaalde delen van het land en over de Thaise cultuur.
Verder wil ik aan iedereen de groeten doen en ik hoop dat er in de Leestse fanfare nog vorderingen kunnen gemaakt worden op alle vlakken om zodoende muziek op topniveau te blijven brengen.
Als er iemand van een of ander concert een video mocht hebben, dan mag je altijd een kopie opsturen. Op die manier heb ik toch nog het gevoelen dat ik er nog wat bijhoor. Uit het oor is niet uit het hart ! Veel succes en tot een volgende keer ! Low phop con mai…Tot weerziens ! Bert De Borger.”
Foto’s : (“T&T”) -Dries Rodet -Elke Verschueren -Tineke De Decker
