Herinneringen van Raf Selleslagh 

Dat Leest over veel literair talent beschikt kunnen onze lezers getuigen na de bijdragen van Robert Verbruggen en Alida Polfliet aan deze blog. Hierna nog iemand met een fijne pen, een scherpe blik, een gevoelig oor en een uitstekend geheugen.
Geniet mee met de herinneringen van Rafke Selleslagh. 

LEEST DESTIJDS.

Omdat ik, Raf Selleslagh, als geboren Leestenaar, reeds 83 jaren op hetzelfde plekje gedomicilieerd ben (geboortehuis en wie weet ?? ook sterfhuis) en het contact met de mensen niet schuw, informeerde Marcel Van Hoof al eens of ik over bepaalde gebeurtenissen en personen uit het verleden, waarin hij erg geinteresseerd was, niet één of ander kon bijbrengen. Misschien wel !

Met regelmatig contact tot gevolg.
Maar wie is nu Marcel Van Hoof ?
Geboren Leestenaar, eerste zoon van de laatste garde van Leest voor de fusie met Mechelen, Vic Van Hoof.
Uitgeweken naar Blaasveld maar Leestenaar gebleven in hart en nieren.
Grote bezieler op het internet van : www.blog.seniorennet.be/kroniekenvanleest
Voor hen die een beetje wegwijs zijn op het internet, een schat aan informatie.
Marcel dat is in één woord gezegd, de geschiedenis van Leest.
Mercie Marcel, niemand doet dat beter, bedankt voor uw grote inzet en toewijding.
Ik heb dan ook de toelating gegeven om in volgende blog enkele persoonlijke herinneringen te publiceren.

Als vijfde telg in ons gezin van acht was ik bij mijn geboorte naar het schijnt geen schoonheid. Nu ??  Oordeel zelf  !!
Mijn geheugen deed en doet het gelukkiglijk nog des te beter.
Vandaar deze bijdrage.

Laatste aanwinst in ons gezin, ons Maria in 1937.
In dat jaar werd ons jongste gedeponeerd tussen de bloemkolen, zo werd ons toch wijsgemaakt.
Tijdens de geboorteceremonie van ons moeder werden wij door nonkel Jul geadopteerd tot ons moeder weer aan de waskuip stond.
Nonkel had een snoepwinkeltje maar wij wisten daar rap dat dat verboden terrein was !!
Wij waren dolgelukkig als ons vader na ongeveer een week, zijn vorige productie weer kwam afhalen.
Blij om ons nieuw kindje te zien, om weer te kunnen ravotten in onze grote tuin, wij vonden het gewoonweg reuzefijn om weer thuis te zijn.

Paulinneke, de vroedvrouw van onze parochie en ook buiten de grenzen, die ons en vele andere kindjes op de wereld hielp, woonde op de Leestse Heide. zij ging iedere zondag zoals elke christenmens toen naar de VRIEMIS, te voet uiteraard !!
Wanneer Paulinneke van de kerk huiswaarts keerde, liepen wij met zijn allen naar de voortuin en riepen in koor, Paulinneke wanneer breng je bij ons nog eens een kinneke ??
Ons vader was er als de kippen bij om te roepen, snotneuzen kom eens naar achter. Heel veel later begrepen wij, waarom !!

In 1940, begin van de tweede wereldoorlog was ik oud en wijs genoeg om alles bewust te beleven en te onthouden.

Vervolgt.

Foto’s :
-Mijn geboortehuis en wie weet ook sterfhuis ??
-Gedachtenisprentje van ons engeltje Joanna Yvonna. Zij was de tweede oudste in ons gezin.
-Victor en Fien kregen op minder dan één decennium acht kinderen.
Van links naar rechts : Raymond, Hubert, moeder Fien, Raf, Maria, Irma, Frans, Cyriel en achteraan vader Victor.
-Met broer Cyriel.
-De zeven telgen van Victor en Fien op een rij : Maria, Hubert, Frans, Raf, Cyriel, Raymond en Irma.