Vervolg. Herinneringen van Raf Selleslagh

Lucien “Beckske” De Beck.

Lucien De Beck

Ook voor Lucien De Beck, overleden op Kerstdag 2014 en waarvoor ik als christenmens een grote bewondering koesterde, volgende terugblik bij het eind van zijn uitvaartdienst.
Op vraag van de familie, enkele persoonlijke herinneringen, eenvoudig , uit het leven gegrepen. 
Vele jaren terug toen Pater Van Aken, onze pastoor, het wat kalmer wou aandoen, vroeg hij mij of ik bij thuisgebonden zieken en ouden van dagen, de communie wou brengen op kerkelijke feestdagen.
Allé pater zou ik dat wel kunnen ??
Ja ja, zei de pater ik zal u wat opleren.
Later zei hij mij dat ik glansrijk geslaagd was, zonder tweede zit.
Ik ben dat blijven doen, ik doe dat nog steeds en graag. 
De pater had mij een handleiding gegeven, met aangepaste teksten die ik naar eigen goeddunken kon gebruiken aangepast aan de mensen die ik zou bezoeken.
Eén van die mensen was vader De Beck, voor mij persoonlijk later bompa Beckske, of gewoonweg Beckske.
Een persoon waar ik letterlijk en figuurlijk naar opkeek.
Vader De Beck was n’n brave diepgelovige man, dat ervaarde ik bij mijn eerste bezoek jaren geleden. 
Even kennis maken, wat praten over koetjes en kalfjes, of in dit geval over duifkes en paarden, over de trein die voorbij raasde, en ondertussen legde ik een wit doekje op zijn tafel, een kruiske werd daarop geplaatst, de geconsacreerde hosties en een brandend kaarske als eerbetoon. Toen stelde hij mij de vraag,”uw handen zijn die gewijd” ??   Gewassen wel, gewijd niet. Ik denk dat hij dacht dat ik een nonneke was, ontsnapt uit één of andere congregatie.
Ik plaatste mij wat dichter bij hem en vertelde hem dat hij toch zou moeten leren vrede nemen met wat in de toekomst zou veranderen in de kerk door het priestertekort en de inzet van leken. Omdat hij toen, en zijne paternoster, nog lang niet versleten waren en hij ook veel tijd had om te bidden vroeg ik hem om tijdens zijn gebed ook daar eens aan te denken.
Het ijs was er precies mee gebroken, dacht ik !!
Maar nee hoor!
Ik nam mijn tekstboekje, we maakten samen een kruisteken en plots zei hij, uw boekske niet, ik geef u een beter. Ik dacht wat nu weer ? Als dat met die vent zo blijft voortgaan dan ben ik met Kerstmis niet thuis. Beckske had zijn boekske van de pater gekregen, ontvangen uit gewijde handen maar wel met exact dezelfde inhoud.
Na gebruik van zijn boekske kreeg ik de opmerking, “ge hebt een deel overgeslagen” !!
Zo diepgelovig was hij, dat was voor hem het ware leven !
Een warme handdruk en n’n bedankt was de bezegeling van wat vooraf ging. 
Maar weg was ik nog niet, de foto van zijn vrouw mocht ik zo maar niet onopgemerkt voorbij gaan. Hij vertelde mij over zijn lieve vrouw, dat ze heel jong overleden was, met veel leed tot gevolg. Hij zei me ook dat hij later bij zijn heengaan bij haar zou rusten in Londerzeel.
Dat kon precies niet rap genoeg zijn.
Beckske, weldra zal uw innige wens in vervulling gaan. Je hebt er wel lang moeten op wachten ! 

Even voor Kerstmis bracht ik hem een bezoek in Akapella. Dat zijn heengaan naderde was te merken.
Ik liet hem stillekes rusten, maar na nog enkele andere bezoekjes kon ik toch niet nalaten nog even bij hem binnen te gaan.
Toen waren zijn ogen geopend, maar of hij klaar wakker was, dat weet ik niet.
Ik zei heel zachtjes, “ hé Beckske,wakker”?  Totaal onverwacht toverde hij een vage glimlach op zijn gelaat.
Een glimlach die me altijd zal bijblijven.
Hij was een ikoon voor zijn grote familie, die hem nauw aan het hart lag.
Wederzijds kon hij bogen op zijn grote kroost die hem met tederheid, met veel liefde en vriendschap, tot het laatste bijstond.
Een mooier kerstgeschenk konden zijn kinderen hem niet aanbieden.
Zijn diep geloof was zijn sterkte, om de tegenslag, waarvan hij spijtig genoeg niet gespaard bleef, te aanvaarden.
Moge hij zich in het hiernamaals gelukkig voelen bij hen die hem voorafgingen.
Beckske, rust  zoals je  geleefd hebt.....RUST ZACHT.

Lucien De Beck was te Goederdinge (West-Vlaanderen) geboren op 25 juni 1921.
Zijn echtgenote Jeanne De Ridder overleed in 1965, Lucien was toen amper 44 en hij bleef achter met zeven jonge kinderen.
Samen met zijn vrouw baatte hij in Londerzeel een landbouwbedrijf uit.
Nadat ze daar onteigend werden zijn ze in Leest aangeland waar ze de Withoeve van Frans Van der Hasselt hebben overgekocht.
Later zou hun zoon Willy De Beck daar de gelijknamige paardenmelkerij opstarten.
Vader De Beck nam op hoge ouderdom zijn intrek bij Willy om nadien nog een tweetal jaren in het woonzorgcentrum Akapella te Kapelle-op-den-Bos te verblijven.
Daar overleed hij op kerstdag 25 december 2014. 

Voor Roza en Beckske tot  IN PARADISUM.
Voor mezelf misschien tot nog es !!

                       Raf.