Donkere zuurstofbron ontdekt op de bodem van de oceaan: het zou de oorsprong van het leven kunnen verklaren

Door Janine

ROV KIEL 6000, GEOMAR/Wikimedia Commons - CC BY 4.0

Zonder zuurstof zou er geen leven op aarde zijn, althans niet al tweeënhalf miljard jaar. We weten nu dat de eerste organismen die zuurstof produceerden blauwalgen waren en dat na verloop van tijd planten zich specialiseerden in de productie ervan door middel van fotosynthese. Om zuurstof te krijgen heb je zonlicht nodig, en daarom zijn er geen algen in de diepe zee die dit kunnen produceren, toch? Nou, ja en nee: het klopt dat er geen planten zijn in de diepten van de oceaan, maar tegelijkertijd hebben onderzoekers een productie van donkere zuurstof ontdekt uit bepaalde mineralen op de zeebodem. Laten we eens kijken hoe dit proces plaatsvindt en wat het betekent voor de oorsprong van het leven op aarde.

Zuurstofproducerende mineralen ontdekt op 5000 meter diepte

Anaëroob leven, dat wil zeggen leven zonder zuurstof, is zeker niet onbekend: het wordt bijvoorbeeld aangetroffen in sommige diepten in de zee, zoals de verloren stad van Lost City. Kortom, op de bodem van de oceaan is het vreemder om zuurstofproducerende mechanismen te vinden dan planten. Toch heeft een internationaal team van onderzoekers ontdekt dat er speciale metaalmineralen in de oceaanbodem zitten die zeewater kunnen splitsen in waterstof en zuurstof. Dit zijn de woorden van Andrew Sweetman van de Scottish Association for Marine Science:

Zuurstof was noodzakelijk om het aerobe leven op aarde te laten ontstaan, en we zijn er altijd van uitgegaan dat deze toevoer begon met fotosynthetische organismen. Maar nu weten we dat er zuurstof wordt geproduceerd in de diepten van de zee, waar geen licht is.

Kortom, het zou een “donkere zuurstof” zijn, juist omdat het niet wordt geproduceerd dankzij de fotosynthese van chlorofyl en zonlicht, maar door andere chemische processen die letterlijk plaatsvinden daar waar de zon niet schijnt.

De “geobatterijen” verborgen op de oceaanbodem

Goodfon

Zoals het team wetenschappers opmerkt in het onderzoek dat is gepubliceerd in het tijdschrift Geoscience, zijn het speciale polymetaalknollen die zich vormen op de oceaanbodem die zuurstof produceren. Deze formaties bevatten metalen zoals nikkel, koper, kobalt, lithium en mangaan, oftewel materialen die veel worden gebruikt bij de fabricage van elektrische batterijen. En het zijn precies “geobatterijen” waar Sweetman en zijn collega's het over hebben, nu ze zuurstofproductie hebben ontdekt in de Clarion-Clipperton-zone in het midden van de Stille Oceaan.

De onderzoekers ontdekten namelijk hoe de combinatie van roest en zout water elektriciteit kan opwekken. En er is slechts 1,5 volt nodig om zeewater te scheiden in waterstof en zuurstof, zoals werd aangetoond in een experiment: in de praktijk de spanning van een klassieke AA-batterij. De metaalknollen in de diepten van de oceaan fungeren als batterijen, of beter gezegd “geobatterijen”, voor de productie van zuurstof.

Oorsprong van aëroob leven en mijnexploitatie: de vooruitzichten op ontdekking

De ontdekking van de onderzoekers wijst in twee verschillende richtingen. De eerste is het verleden, en meer dan tweeënhalf miljard jaar geleden, het ontstaan van aeroob leven. Als rotsen inderdaad ook zuurstof kunnen produceren, wie zegt dan dat ze niet ook verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van het leven op aarde zoals we dat nu kennen?

Tegelijkertijd is de tweede richting die van de toekomst en mijnexploitatie. Polymetaalknollen die donkere zuurstof produceren zouden tientallen jaren lang batterijen op wereldschaal van energie kunnen voorzien, maar is dat wel een goed idee? Enerzijds werd het onderzoek deels gefinancierd door het bedrijf The Metals Company, dat de metaalknollen wil extraheren. Aan de andere kant heeft diepzeemijnbouw tot verschillende problemen voor oceaanecosystemen geleid. Waaronder één die de zuurstof wil produceren die we al heel lang inademen.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

27-07-2024 om 23:50 geschreven door peter  

Een recent onderzoek, gepubliceerd in het gerenommeerde tijdschrift Science, heeft aangetoond dat klimaatverandering wereldwijd leidt tot aanzienlijke veranderingen in neerslagpatronen. Deze veranderingen kunnen resulteren in hevigere tyfoons en andere tropische stormen.

Onderzoekers onder leiding van Zhang Wenxia van de China Academy of Sciences hebben historische meteorologische gegevens geanalyseerd. Uit hun studie blijkt dat op ongeveer 75 procent van het wereldwijde landoppervlak de “neerslagvariabiliteit” is toegenomen. Dit betekent grotere schommelingen tussen nat en droog weer. De wetenschappers schrijven deze toename toe aan de opwarming van de temperatuur, die de atmosfeer beter in staat stelt om vocht vast te houden.

Veranderingen in tropische stormen

Steven Sherwood van het Climate Change Research Centre van de Universiteit van New South Wales legt uit dat de opwarmende temperaturen het vermogen van de atmosfeer om vocht vast te houden hebben vergroot. “Dit leidt tot regenachtigere perioden en drogere droge perioden”, zegt Sherwood. Hij waarschuwt dat deze trend zich zal voortzetten als de opwarming van de aarde aanhoudt, waardoor de kans op droogtes en overstromingen toeneemt.

Wetenschappers vermoeden ook dat klimaatverandering het gedrag van tropische stormen verandert. Hoewel het aantal tyfoons in sommige regio’s kan afnemen, voorspellen modellen dat de opwarming van de aarde ze sterker zal maken. Sachie Kanada van de Nagoya Universiteit in Japan benadrukt dat “een hogere temperatuur van het zeeoppervlak een gunstige voorwaarde is voor de ontwikkeling van tropische cyclonen.”

Het onderzoek benadrukt de invloed van klimaatverandering op weerpatronen in specifieke regio’s. Taiwan heeft bijvoorbeeld een toename gezien van intense tyfoons. Ook de oostkust van China is onlangs getroffen door de tyfoon Gaemi, die grote schade veroorzaakte.

Toekomstige vooruitzichten

Met de stijgende temperaturen suggereert het onderzoek dat we wereldwijd meer extreme weersomstandigheden kunnen verwachten. Feng Xiangbo van de Universiteit van Reading merkt op dat “de waterdampcapaciteit in de lagere atmosfeer naar verwachting met 7 procent zal toenemen voor elke graad Celsius temperatuurstijging.” Dit kan leiden tot meer regenval en intensievere stormen, vooral in regio’s zoals de Verenigde Staten

{ https://newsmonkey.be/ }

26-07-2024 om 18:21 geschreven door peter  

t has been over two decades since the legacy SR-71 Blackbird was retired, and with it, enthusiasts have been awaiting its replacement from Lockheed Martin’s fabled Skunk Works. Whispers from defense circles now point to a highly classified SR-72 in the works, an unmanned hypersonic reconnaissance vehicle promising speeds above Mach 6 as the “Son of Blackbird.”

While details remain scarce, the SR-72 is believed to be a reconnaissance and strike platform building on the foundations laid by the HTV-2 hypersonic project. “It is rumored that the SR-72 hypersonic aircraft will possess superior capabilities compared to its predecessors, the X-43 and X-51 ‘WaveRider,'” said aerospace analyst Dr. John Doe.

At the heart of the SR-72 comes a dual-mode engine system that combines efficient turbofan and scramjet technologies for cruising and blistering hypersonic speeds, advanced materials in the line of carbon-carbon composites that can stand extreme heat levels way beyond the titanium skin of the SR-71.

“A major challenge for the SR-72 will be dealing effectively with the higher heat levels created by skin friction at Mach 6 and higher,” Doe added. “It’s a challenge Lockheed seems confident of overcoming.”

Many references have misnamed this project as “Darkstar” – a proposed hypersonic jet featured in the movie “Top Gun: Maverick.” According to Lt. Col. John Smith, an Air Force historian, “The process of assigning nicknames typically involves historical tradition and protocols, usually after an aircraft is accepted into service.”

Lockheed built a 69.5-foot “Darkstar” mockup for ground scenes in the film, although some parts were supplied to enable source accuracy; nevertheless, all the in-air scenes used a computer-generated version, that was modeled after an F-18.

With rivals like Russia and China pressing ahead with hypersonic programs, the SR-72 could be a strategic necessity for the United States. “It’s not just being at the pinnacle of technology; it is an existential asset for America to make sure that we are always at the forefront of aerospace capability,” Smith said.

Rumors are that Lockheed already delivered a prototype to the Air Force, but the company is reportedly targeting 2025 for the SR-72’s first flight and 2030 for operational service. As this “Son of Blackbird” starts to take shape, it will no doubt do what its iconic predecessor did more than half a century ago: push the boundaries.

The post The ‘Son of Blackbird’ Takes Shape: Lockheed’s Hypersonic SR-72 Unveiled first appeared on BuzzHint.

{ https://www.msn.com/en-us/feed?ocid=nl_article_link }

23-07-2024 om 18:42 geschreven door peter  

Dit is de reden waarom de aarde langzamer draait en de dagen langer worden: volgens een onderzoek is het onze schuld

Door Janine

Unsplash

Dat de aarde steeds langzamer draait is geen mysterie, tenminste niet binnen de wetenschappelijke gemeenschap. De redenen hiervoor zijn divers en hebben te maken met de natuurlijke processen die onze planeet beïnvloeden... voor het grootste deel. Volgens recent wetenschappelijk onderzoek vertraagt de rotatiesnelheid van de aarde echter door toedoen van de mens en zijn activiteiten. Laten we eens kijken hoe dit mogelijk is en wat de gevolgen zijn voor onze samenleving.

Van de maan tot de gletsjers: een reis op een steeds trager wordende planeet

Zoals we in de inleiding zeiden, is het onderhand bekend dat de rotatiesnelheid van de aarde om haar as noch vast, noch constant is, voornamelijk als gevolg van twee verschillende processen:

• aan de ene kant vertraagt de kern van de Aarde haar rotatiesnelheid;
• aan de andere kant verwijdert de Maan zich steeds verder van de Aarde.

Dit zijn natuurlijke processen die leiden tot werkelijk oneindige veranderingen in de rotatiesnelheid van onze planeet, en dus ook in de lengte van de dagen. Door de verwijdering van de maan zal de dag van de aarde bijvoorbeeld 25 uur duren, maar over 200 miljoen jaar. Toch spreekt onderzoek uitgevoerd door het centrum ETH Zürich in samenwerking met NASA over een andere factor die de rotatiesnelheid van de aarde zou kunnen vertragen: de stijging van de temperatuur als gevolg van menselijke activiteiten.

Het verband lijkt werkelijk paradoxaal, maar het is er wel. Onderzoekers hebben namelijk ontdekt hoe hogere temperaturen een kettingreactie hebben veroorzaakt die de dagen op aarde feitelijk verlengt. Het smelten van gletsjers op Antarctica en Groenland leidt er feitelijk toe dat miljoenen kubieke meters water over het hele aardoppervlak worden verspreid, waardoor de rotatiesnelheid van de planeet effectief wordt vertraagd.

De gevolgen van de vertraging van de aarde… op aarde

Unsplash

In hun eerste onderzoek, gepubliceerd in het tijdschrift PNAS, merken de onderzoekers op hoe de temperatuurstijging om antropogene redenen leidt tot langere dagen. Hetzelfde team publiceerde echter ook een tweede onderzoek in het tijdschrift GeoScience, waarin ze kijken naar hoe smeltende gletsjers bijdragen aan het veranderen van de positie van de rotatie-as van de aarde. Samen met andere verschijnselen, zoals de eerder genoemde bewegingen van de kern van de aarde, verschuift de rotatie-as elke 100 jaar ongeveer 10 meter.

De effecten die kunnen worden toegeschreven aan smeltende gletsjers en menselijke activiteiten zijn minimaal, maar er is geen reden tot vreugde. Alle verschijnselen die door de onderzoekers zijn geanalyseerd, zijn namelijk terug te voeren op natuurlijke verschijnselen, en dat hebben we gezien: de maan die afstand neemt, het effect van de getijden, de binnenkern en haar bewegingen, enzovoort. In zo'n beeld speelt echter ook de hand van de mens een rol en kan leiden tot plotselinge versnellingen van deze processen.

De gevolgen van de vertraging van de aarde... voor de mens

De interne en externe processen op aarde zijn daarom meer met elkaar verbonden dan we denken: zoals we hebben gezien, kunnen ze elkaar beïnvloeden,  maar ook de menselijke activiteiten die bijdragen aan het veroorzaken ervan. Hoewel de vertraging van de rotatiesnelheid van de aarde momenteel minimaal is en de dagen slechts fracties van een seconde langer worden, zijn de gevolgen voor de mens al aanzienlijk.

De tijdmeting van de mens is gebaseerd op uiterst nauwkeurige atoomklokken. Deze precisie wordt echter in gevaar gebracht door de interactie tussen de verschillende factoren die bijdragen aan het verlengen van de dagen op aarde. Het risico is dat we minder nauwkeurige GPS hebben, met alle gevolgen van dien voor alle menselijke activiteiten.

Aan de andere kant: als de vertraging tot 2000 tussen de 0,3 en 1 milliseconde per eeuw lag, zitten we nu op ongeveer 1,3 milliseconden per eeuw, maar dit lijkt voorbestemd om te stijgen. Het is een neerwaartse spiraal waar we de afgelopen decennia steeds meer vertrouwd mee zijn geworden... en die we nog kunnen vertragen als we tijdig handelen.

Source:

{ https://www.curioctopus.nl/ }

19-07-2024 om 21:14 geschreven door peter  

Wetenschappers van een laboratorium in het Franse Marseille hebben gewaarschuwd voor de mogelijkheid van een nieuwe pandemie in de toekomst. Deze zou immers kunnen worden veroorzaakt door een virus dat al meer dan 30.000 jaar bevroren is.

Microben in het noordpoolgebied zouden de oorzaak kunnen zijn, nadat de opwarming van de aarde, de toegenomen menselijke activiteit en de aanwezigheid van schepen in de regio het ontdooi- en smeltproces versnellen.

Volgens de onderzoekers is de kans groot dat deze en andere virussen, als het ontdooiproces doorgaat, zich vrij zullen verspreiden en uiteindelijk nieuwe ziekten veroorzaken.

Dit ‘zombievirus’ werd door laboratoriumonderzoekers ontdekt in een laag Siberische permafrost die duizenden jaren bevroren was in het noordwesten van Siberië.

Het nieuws werd in The Guardian becommentarieerd door de Nederlandse viroloog Marion Koopmans, die beweerde dat “we niet weten welk virus zich in de permafrost bevindt. Maar ik denk dat er een reëel risico bestaat dat er één virus is dat een epidemie kan veroorzaken, bijvoorbeeld een oude vorm van polio. We moeten aannemen dat zoiets zou kunnen gebeuren”, waarschuwde ze.

(SR and FM for Tagtik/Source: The Guardian/Illustration: Pixabay)

{https://www.msn.com/nl-be/feed?ocid=msedgntp&pc=acts }

19-07-2024 om 20:22 geschreven door peter  

Wetenschappers van een laboratorium in het Franse Marseille hebben gewaarschuwd voor de mogelijkheid van een nieuwe pandemie in de toekomst. Deze zou immers kunnen worden veroorzaakt door een virus dat al meer dan 30.000 jaar bevroren is.

Microben in het noordpoolgebied zouden de oorzaak kunnen zijn, nadat de opwarming van de aarde, de toegenomen menselijke activiteit en de aanwezigheid van schepen in de regio het ontdooi- en smeltproces versnellen.

Volgens de onderzoekers is de kans groot dat deze en andere virussen, als het ontdooiproces doorgaat, zich vrij zullen verspreiden en uiteindelijk nieuwe ziekten veroorzaken.

Dit ‘zombievirus’ werd door laboratoriumonderzoekers ontdekt in een laag Siberische permafrost die duizenden jaren bevroren was in het noordwesten van Siberië.

Het nieuws werd in The Guardian becommentarieerd door de Nederlandse viroloog Marion Koopmans, die beweerde dat “we niet weten welk virus zich in de permafrost bevindt. Maar ik denk dat er een reëel risico bestaat dat er één virus is dat een epidemie kan veroorzaken, bijvoorbeeld een oude vorm van polio. We moeten aannemen dat zoiets zou kunnen gebeuren”, waarschuwde ze.

(SR and FM for Tagtik/Source: The Guardian/Illustration: Pixabay)

{https://www.msn.com/nl-be/feed?ocid=msedgntp&pc=acts }

19-07-2024 om 20:22 geschreven door peter  

Klimaatverandering veroorzaakt een onverwachte en fundamentele planetaire verandering

Een verrassend samenspel tussen het smelten van ijs en natuurkunde betekent dat de dagen van de aarde langer worden

BIJ LAUREN LEFFER

IJssmelt aangespoord door door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde wijzigt de massaverdeling van onze planeet, vertraagt uiteindelijk de rotatie van de aarde en verlengt de 24-uursdag, volgens een studie gepubliceerd op 15 juli in het tijdschrift Proceedings van de National Academy of Sciences. Eerder onderzoek heeft vergelijkbare bevindingen gedaan, maar de nieuwe studie suggereert dat klimaatverandering een grotere impact heeft op de daglengte dan eerder werd gedacht.

Als het gebruik van fossiele brandstoffen en de uitstoot van broeikasgassen blijven toenemen in een algemeen genoemd scenario met hoge opwarming, bekend als RCP 8.5, dan zou klimaatverandering een grotere invloed kunnen hebben op de rotatie en daglengte van de aarde dan de maan, volgens de nieuwe bevindingen.

Veel factoren hebben een klein maar significant effect op de daglengte, waaronder de beweging van magma in de vloeibare kern van de aarde, windfluctuaties en de stroming van water op het oppervlak van onze planeet. Zoals het is, creëert de maan getijden die heen en weer wrijving produceren die de rotatie van onze planeet vertraagt. Op de schaal van de geologische tijd heeft dit maaneffect de grootste bijdrage geleverd aan veranderingen in de daglengte in de geschiedenis van onze planeet. Toch is de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde bezig met een inhaalslag.

De aarde is geen perfecte bol, het is "afgeplat", wat betekent dat het licht samengedrukt is langs de evenaar in een subtiele 3D-ovale vorm. Naarmate de ijskappen van Groenland en Antarctica smelten, beweegt er meer water en massa van de polen naar de evenaar. Dit maakt de aarde effectief verder plat, waardoor het midden nog breder en zwaarder wordt dan de boven- en onderkant, waardoor de rotatie enigszins wordt vertraagd als gevolg van de toegenomen traagheid. "Het is net als wanneer een kunstschaatsster een pirouette maakt, waarbij ze eerst haar armen dicht bij haar lichaam houdt en ze vervolgens uitstrekt", zei senior onderzoeker Benedikt Soja, hoogleraar ruimtegeodesie aan de ETH Zürich in Zwitserland, in een persverklaring. Met uitgestrekte armen zou de kunstschaatser vertragen, en twee eeuwen aan observatiegegevens en modellen suggereren dat onze planeet dat ook is.

Onderzoekers berekenden het smelten van ijs en de bijbehorende veranderingen in de afgeplatheid van de aarde met behulp van observatiegegevens die sinds 1976 zijn verzameld en modelleerden reconstructies en projecties van 1900 tot 2100. In de 20e eeuw ontdekten ze dat klimaatverandering de dag tussen 0,3 en 1,0 milliseconden verlengde. Sinds 2000 is de snelheid van door klimaatverandering veroorzaakte dagverlenging echter versneld tot ongeveer 1,33 milliseconden per eeuw. In het RCP 8.5-scenario met hoge emissies voorspellen de wetenschappers dat de snelheid van dagverlenging zou verdubbelen tot ongeveer 2.62 milliseconden per eeuw, waarmee officieel de getijdenwrijving van de maan zou worden overtroffen als de belangrijkste langetermijnkracht die op de daglengte van de aarde inwerkt.

Een paar milliseconden per eeuw klinkt misschien als kruimels in vergelijking met de universele taart, maar het kan oplopen tot dagen die uren langer zijn gedurende miljarden jaren. Op de kortere termijn hebben de door het klimaat veroorzaakte verschuivingen invloed op nauwkeurige tijdregistratie, die wordt gebruikt om nauwkeurige en soepele GPS-navigatie, wereldwijde communicatie, elektriciteitsnetten en financiële systemen te behouden. Ook de verkenning van de ruimte kan door de verandering worden beïnvloed, omdat zelfs kleine afwijkingen in rotatie en positie op aarde kunnen leiden tot grote misrekeningen als het gaat om het navigeren en corrigeren van het landen van een sonde over grote afstanden elders in het zonnestelsel.

Een verwante studie van dezelfde groep onderzoekers die op 12 juli werd gepubliceerd, beoordeelde niet alleen de rotatiesnelheid, maar ook de beweging en locatie van de as van de aarde. Soja en zijn collega's ontdekten dat dezelfde herverdeling van water en massa, veroorzaakt door smeltende poolkappen, bovendien de rotatie-as van de planeet verschuift - mogelijk met een paar meter per eeuw.

Er zijn beperkingen aan beide onderzoeken. RCP 8.5 wordt bijvoorbeeld over het algemeen beschouwd als een verouderde en onwaarschijnlijke projectie voor toekomstige opwarming en gemodelleerde gegevens gaan gepaard met een zekere mate van onzekerheid. Toch laten de twee wetenschappelijke artikelen zien hoe diep de gevolgen van klimaatverandering weerklinken.

"Wij mensen hebben een grotere impact op onze planeet dan we beseffen", aldus Soja in het persbericht. "Dit legt natuurlijk een grote verantwoordelijkheid op ons voor de toekomst van onze planeet."

{ https://www.inverse.com/ }

18-07-2024 om 22:23 geschreven door peter  

Do Tachyons Exist as Particles?

Tachyons are hypothetical particles that always travel faster than light. Until recently, they were generally regarded as entities that did not fit into the special theory of relativity. According to a new paper in the journal Physical Review D, these faster-than-light particles are ‘not only not ruled out by the theory, but allow us to understand its causal structure better.’

An AI impression of tachyons.

“Motion at speeds beyond the speed of light is one of the most controversial issues in physics,” said Professor Andrzej Dragan from the University of Warsaw and National University of Singapore and his colleagues.

“Hypothetical particles that could move at superluminal speeds, called tachyons, are the enfant terrible of modern physics.”

“Until recently, they were widely regarded as creations that do not fit into the special theory of relativity.”

“At least three reasons for the non-existence of tachyons within quantum theory were known so far,” they added.

"The first is the ground state of the tachyon field was supposed to be unstable, which would mean that such superluminal particles would form avalanches.”

“The second is a change in the inertial observer was supposed to lead to a change in the number of particles observed in his reference system, yet the existence of, say, seven particles cannot depend on who is looking at them.”

“The third reason is the energy of the superluminal particles could take on negative values.”

“The difficulties with tachyons so far had a common cause,” the physicists said.

“It turned out that the boundary conditions that determine the course of physical processes include not only the initial state but also the final state of the system.”

“To put it simply: in order to calculate the probability of a quantum process involving tachyons, it is necessary to know not only its past initial state but also its future final state.”

“Once this fact was incorporated into the theory, all the difficulties mentioned earlier completely disappeared and tachyon theory became mathematically consistent.”

“It’s a bit like Internet advertising — one simple trick can solve your problems,” Professor Dragan said.

“The idea that the future can influence the present instead of the present determining the future is not new in physics.”

“However, until now, this type of view has at best been an unorthodox interpretation of certain quantum phenomena, and this time we were forced to this conclusion by the theory itself.”

“To make room for tachyons we had to expand the state space.”

“We also predict that the expansion of the boundary conditions has its consequences: a new kind of quantum entanglement appears in the theory, mixing past and future, which is not present in conventional particle theory.”

The team’s paper also raises the question of whether tachyons described in this way are purely a mathematical possibility or whether such particles are likely to be observed one day.

“Tachyons are not only a possibility but are, in fact, an indispensable component of the spontaneous breaking process responsible for the formation of matter,” the authors said.

“This hypothesis would mean that Higgs field excitations, before the symmetry was spontaneously broken, could travel at superluminal speeds in the vacuum.”

• Jerzy Paczos et al. 2024. Covariant quantum field theory of tachyons. Phys. Rev. D 110 (1): 015006; doi: 10.1103/PhysRevD.110.015006
• This article is a version of a press-release provided by the University of Warsaw

{ https://www.sci.news/ }

12-07-2024 om 20:31 geschreven door peter  

Nieuw wezen ontdekt in de Golf van Alaska: het heeft meer dan 200 poten en een zeer belangrijke rol

 Door Janine

Freepik

Er is een nieuw wezen ontdekt in de diepten van de oceaan in de Golf van Alaska, voor de westkust van Canada. Laten we samen zijn merkwaardige eigenschappen en de sleutelrol die het in de diepten speelt ontdekken.

Nieuwe soort zeekomkommer ontdekt

Een nieuw waterdier, dat leeft op de bodem van de Stille Oceaan in de Golf van Alaska, is ontdekt door een team mariene biologen. Het is een soort met merkwaardige eigenaardigheden: het heeft tweehonderd poten en zijn kleur is roze. Het team, bestaande uit onderzoekers Francisco Solís Marín, Andrea Caballero Ochoa en Carlos Conejeros-Vargas, professoren aan het Instituut voor Oceaanwetenschappen en Limnologie in Mexico, presenteerde de ontdekking en beschreef het als een nieuw wezen dat over de zeebodem kruipt.

Maar wat is de naam van dit wezen wat nog nooit gezien was? Het is een onbekende variant van de zeekomkommer, paarsroze en bleek van kleur, met een lang, slijmerig lichaam uitgerust met 214 poten die in een zigzagpatroon zijn geplaatst en op kleine buisjes lijken. De wetenschappelijke naam in de studie gepubliceerd in Biodiversity Data Journal is Synallactes, maar de eenvoudigere bijnaam is McDaniel zeekomkommer.

De McDaniel zeekomkommer speelt een belangrijke rol voor de oceaan

Biodiversity Data Journal

De meer onofficiële naam werd geïnspireerd op Neil McDaniel, een deskundige natuuronderzoeker uit Canada die zich toelegt op de studie van zeedieren zoals koralen, anemonen, sponzen en zeekomkommers. Net als de andere exemplaren van zijn soort brengt de McDaniel zijn bestaan kruipend door op zoek naar voedsel. Deze wezens zijn te vinden op dieptes variërend van ongeveer 21 tot 426 meter. Om zich te voeden gebruiken ze hun talrijke tentakels, waarmee ze sedimenten van de zanderige zeebodem verzamelen, waaronder algen en verschillende soorten afval.

Hun activiteit, zo ontdekten de onderzoekers, blijkt zeer nuttig te zijn: zeekomkommers dragen over het algemeen aanzienlijk bij aan het mariene ecosysteem, omdat ze de onbetwiste "schoonmakers" zijn van afval dat in de diepte aanwezig is. Wat ze binnenkrijgen, wordt gefilterd en uitgestoten in de vorm van schoner zand: juist hun dieet zorgt er dus voor dat de zeebodem minder vervuild en vrij is van residuen. De vertering van zeekomkommers zorgt bijvoorbeeld voor een toename van calciumcarbonaat, wat nuttig is voor het gedijen en gezond blijven van koralen.

Kenmerken van de McDaniel zeekomkommer

De nieuwe soort McDaniel, met zijn zachte maar over het algemeen stevige en ruwe lichaam, is tussen de 22 en 30 cm lang, waarbij het onderste deel van het lichaam iets lichter van kleur is. Wat hem onderscheidt van andere zeekomkommers is het aantal papillen op zijn rug. Twee zigzaggende rijen van elk 62 buisvoeten en twee andere van elk 45 poten bevinden zich op het onderste deel van het lichaam en helpen hem om zich te verplaatsen over zanderige en rotsachtige oppervlakken in het noordoosten van de Stille Oceaan.

Het totale aantal zeekomkommers, die ook voorkomen in de Marianentrog, neemt af, maar biologen hopen dit tegen te gaan door meer bekendheid te geven aan het belang van deze wezens in oceaanecosystemen. Hun werk is weliswaar belangrijk, maar niet genoeg om het probleem van de onderwateromgeving op te lossen, maar een grote gemeenschap kan zeker een sleutelrol spelen in het welzijn van dit leefgebied.

Synallactes mcdanieli sp. nov. Holotype RBCM 995-00131-001. Ossicles of dorsal papillae A tri-, quadri- and pentaradiate tables; B spiny rods, with the lateral spines (sometimes branched); C long, thin, smooth, straight or curved rods with perforated ends.

  Part of: Solís Marín F, Caballero Ochoa A, Conejeros-Vargas C (2024) Synallactes mcdanieli sp. nov., a new species of sea cucumber from British Columbia, Canada and the Gulf of Alaska, USA (Holothuroidea, Synallactida). Biodiversity Data Journal 12: e124603. https://doi.org/10.3897/BDJ.12.e124603 

{ https://www.curioctopus.nl/ }

07-07-2024 om 18:45 geschreven door peter  

Speeding Towards a Crucial Tipping Point

Here's why the old models got it so wrong.

BY LAUREN LEFFER

Moelyn Photos/Moment/Getty Images

“It’s incredibly worrying,” said Bethan Davies, lead study author and a glaciologist at Newcastle University in England in a statement. “The feedback processes this sets in motion [are] likely to prevent future glacier regrowth, potentially pushing glaciers beyond a tipping point into irreversible recession.”

More than 20 percent of global sea level rise results from mountain glaciers and ice cap melt and Alaska’s glaciers are already the largest single contributor among that portion. The new findings indicate that the state’s future contributions to rising tides may soon be baked-in, and impossible to prevent.

Davies and her co-authors combined historical aerial photographs, geologic data on the most recent glacial maxima, and satellite images to specifically quantify volume and area loss at one site, which likely carries implications for others. They focused their analysis on Juneau Icefield, a sprawling expanse composed of about 1,000 glaciers covering about 1,500 square miles on the Alaska/British Columbia border, and assessed how the formation changed between 1770 and 2020.

The scientists found some alarming trends. Following the end of the “Little Ice Age” that spanned from about 1300 to 1750, ice loss was relatively consistent between 1770 and 1979. During that period, Juneau Icefield lost between .65 and 1.01 cubic kilometers (0.16 to 0.24 cubic miles) of ice each year. Between 1979 and 2010, that rate increased to 3.08 to 3.72 cubic kilometers of ice loss annually. From 2010 to 2020, the rate of ice loss doubled in just a decade, rising to about 5.91 cubic kilometers per year. Zooming in on a narrower and more recent time period, losses accelerated even further between 2015 and 2020.

All of this has unfolded against the backdrop of increasing atmospheric greenhouse gas concentrations and rising average temperatures. Summer temperatures at Juneau Icefield were about 1 degree Celsus warmer, on average, from 2001 to 2020 than they were from 1941 to 1970. The mean winter temperature for the same time period is up more than 2 degrees C, lengthening the annual period of melt.

As of 2019, 100 percent of the glaciers mapped at Juneau Icefield were receding and 108 had disappeared completely. The total ice loss since the Little Ice Age maximum is estimated to be about 24.25 percent of the icefield’s volume. In addition to the loss of ice volume and area, the remaining ice field is becoming increasingly fragmented and vulnerable.

As the melt eats away at the ice field and its glaciers, several knock-on processes are triggered which can lead to feedback loops that, in turn, produce more melting. For one, Juneau Icefield (as with many Alaskan icefields) is relatively flat, so it’s losing volume all over. As this happens, it becomes less thick and, over time, the surface of the ice gets closer to sea level. At lower elevations, the air is warmer, and melting increases.

Another feedback loop occurs when fresh snow accumulation is reduced at lower altitudes, as the icefield surface gets farther away from the snowline. With less fresh snow, the icefield surface becomes dirtier and less reflective. These darker surfaces absorb more heat and additional melting ensues. Fragmentation that exposes rocks and gravel also reduces the reflectivity (or “albedo”) of the icefield, and enables hotter air to penetrate deeper into glaciers.

Each of these processes individually is “destabilizing”, write the study authors, and together they are even worse news. Scientists rely on mathematical and computer models to try to predict how ice losses are set to unfold under climate change. However, existing icefield models often don’t consider these sorts of feedback loops and fail to capture the depth, breadth, and speed of planetary modification underway.

Currently, models suggest that Juneau Icefield should be losing ice linearly through 2040, with losses only accelerating after 2070, but the new study indicates those models are flawed. “Current glacier projections may be too small and underestimate glacier melt in the future,” Davies said. If we want to understand what the coming decades hold, we’ll have to pay closer attention to the past.

{ https://www.inverse.com/ }

07-07-2024 om 16:14 geschreven door peter  

Scientists Have Found a New Climate Tipping Point

Hotter oceans are set to trigger a feedback loop of runaway melting.

BY LAUREN LEFFER

 

Stocktrek Images/Getty Images

Yet most current-day models of sea level rise don’t indicate we’re headed towards anything like 65 feet of sea level rise in the near-future, even at 2 to 3 C of warming. The discrepancy between past and future projection has been an unsettling mystery for climate and ocean scientists for years. Many researchers in the field think the answer comes down to incomplete and inaccurate models. New study findings could be part of solving the puzzle.

The world’s ice sheets are subject to a never-before-identified and worrying climate tipping point, according to the study published June 25 in the journal Nature Geoscience. The discovery, based on a novel mathematical and computer model of ice melt and seawater movement, means we could be in for far more sea level rise in coming years than previously forecasted. “Our projections of sea level rise might be significant underestimates,” said Alex Bradley, lead researcher and a climate scientist with the British Antarctic Survey (BAS), in a press statement.

Here’s how: Coastal ice sheets are made up of floating shelves and grounded sections. This is where ice sits directly on land. In between is the so-called “grounding zone.” Ocean water rushing beneath the grounding zone triggers melt, which can change the structure of the ice mass, subsequently allowing more water to intrude farther and faster in a feedback loop, according to the new analysis. Generally, models assume that all ice sheets have a point of stability where they’ll stop receding, based on the topography of the land that underlies them. Thanks to gravity, it’s hard for water to flow uphill. But the new assessment suggests that, with enough warming and melt progression widening the grounding zone, ocean water will be able to continue intruding deep beneath ice sheets, even upslope.

Climate tipping points occur when a relatively small shift in something like temperature or atmospheric carbon rapidly leads to an outsized impact. In this case, climatologists behind the new research found that subtle increases in ocean warming could lead to very large ice losses and sea level rise. For every ice sheet, including the pivotal expanse of ice that covers Antarctica and contains about 6 million cubic miles of water, there is a point of ocean warming where that feedback loop of melt, structural shifts, and more melt will become a “runaway” process. At a certain ocean temperature, refreezing ice can’t make up for the losses, triggering “dramatic changes” in ice sheet behavior, according to the researchers’ analysis.

Making matters worse, the researchers suggest there will be little warning that Antarctica and other ice sheets are nearing their individual grounding-zone tipping points. Such changes will be “hard to detect…until the tipping point is passed,” they write. The resulting, fated sea level rise would unfold relatively quickly, on the order of decades to centuries.

“This is missing physics, which isn’t in our ice sheet models,” Bradley said, adding that BAS scientists are now working to incorporate it into revised models.

Surprisingly, the Thwaites “Doomsday Glacier” is less at risk of passing this particular tipping point than other ice shelves, per the assessment. (Though seawater intrusion is causing Thwaites to melt faster than expected, according to another recent study.) But other shelves like the Pine Island glacier, which is already Antarctica’s largest contributor to sea level rise, are highly susceptible.

The analysis offers just one initial and simplified model, which doesn’t account for all of the factors relevant for ice sheet melt. For instance, tides aren’t part of the researchers’ equations. And the scientists don’t expect melt triggered by intrusion to proceed indefinitely. Nonetheless, the findings are alarming.

“With every tenth of a degree of ocean warming, we get closer and closer to passing this tipping point, and each tenth of a degree is linked to the amount of climate change that takes place,” Bradley told The Guardian. “We need very dramatic action to restrict the amount of warming that takes place and prevent this tipping point from being passed.” The only way to stop such melt in its tracks is to halt the largest single driver of climate change and rapidly transition away from burning fossil fuels.

{ https://www.inverse.com/ }

01-07-2024 om 21:44 geschreven door peter  

Do you have a burning desire to spend all your money to travel to distant jungles to strike up convos with screeching monkeys in trees?

I’m not dressing up posts with header images anymore. Clean and simple. But, for this one, I’ll make an exception. It’s funny, and it drives the point home.

For the past couple of years, I’ve been intrigued by the sudden government-sanctioned “limited hangouts” on UFOs. Some folks, like Tucker Carlson, have latched onto them, prompting me to shake my head in disbelief. Here’s the deal: for 35 years, I’ve held firm that there are no UFOs, never have been, and never will be. Logic is on my side, and I’ll outline why below.

I’m giving out #31 of my 114 No-Pill Advantages. Originally drafted 35 years ago, it has undergone a few revisions, but the core logic and conclusion remains unchanged. As you read through this, keep in mind it was written decades ago. Ask yourself: has anything fundamentally changed? Are there actual bodies now? Artifacts like a phaser or some tricorder gadget? An actual spacecraft dissected? Nope, just the same old grainy photos and blurry videos.

… In an age where everyone has had a phone in their pocket for 20 years, and high-resolution cameras for at least the last decade, where are the clear photos? Modern phones excel even in low-light conditions, yet I’ve never seen a decent, high-res shot of a supposed UFO. Not one.

What gives rise to this post is that I got wind of an article in The Hill. It’s a ridiculous piece, based on a so-called “Harvard study” that I can’t even find. It’s just a bunch of nonsense, really. I don’t even want to dignify it. What it screams to me is the same old pattern in society: blind deference to so-called authorities.

… You know why people really have a problem with totalitarian regimes? What’s the chief distinction between the U.S. government or the EU, or whoever, and a totalitarian regime? The chief distinction is that a totalitarian regime doesn’t have a “God,” doesn’t have a higher authority. People bristle at the idea that there’s no imaginary-friend-personally-looking-out-for-you check on their government’s authority.

So, in the case of the U.S., we have a secular check, which is the Constitution and the separation of powers. It kinda works—except when it usually doesn’t. But then you have the church, right? You can’t really be a successful politician in America without making your obeisance to some form of God. For America, that pretty much has to be Jehovah or Jesus. In countries like where I live, Thailand, you gotta be a Buddhist.

But here’s the kicker: the UFO thing represents a kind of backup authority. Governments need people who have faith in a higher power, higher intelligence, or higher knowledge. If God or whatever manifestation of God isn’t working out quite as well as they’d hoped, they roll out the space aliens. Eventually, they’ll reveal themselves. And of course, since they could get here, they must know everything. They know where we came from. They know the origin story. They’ll be able to tell us all sorts of stuff. Just have faith in that.

They’re looking out for us.

It’s the same faith as religion. Exactly the same on fundamental levels. And that’s what I keep harping on: the lack of agency among individual human beings. People are supposed to be their own authority. Their job in life is to look around, assess what’s real, and distinguish it from what’s not real. Act accordingly. Make mistakes, learn from them, and go forth to do better and better. Be a little less wrong about everything every day, rather than holding up a book written 2000 years ago and claiming it’s right about everything.

OK, enjoy this piece. Keep in mind it was drafted 35 years ago. Ask yourself: Does anything we currently think we know about UFOs make anything said here false? If you’re honest, you’ll say no, it doesn’t. So what’s the big hullabaloo all about?

As with all forms of mysticism, the acceptance of myths ranging from astrology and UFOs to religion and the concept of God can have detrimental effects on an individual’s thinking and integration processes. In fact, this acceptance can severely hinder a person’s personal power, productive competence, financial well-being, psychuous pleasures, and long-range happiness.

When one embraces mysticism, they often surrender critical thinking and rationality in favor of beliefs that lack empirical evidence or logical reasoning. By doing so, they limit their ability to objectively analyze and understand the world around them. This impaired thinking can prevent individuals from making informed decisions, solving problems effectively, and adapting to new situations.

Moreover, the integration processes of a person, which involve synthesizing different aspects of their life and experiences, are also compromised. The acceptance of myths can create cognitive dissonance and conflicts within an individual’s belief system, leading to a fragmented sense of self and difficulty in establishing coherent values and principles. This lack of integration can hinder personal growth and development, as well as negatively impact relationships and social interactions.

Furthermore, embracing mysticism can have adverse effects on an individual’s personal power and sense of agency. By relying on external forces such as astrological predictions or supernatural entities, people may feel disempowered and dependent on factors beyond their control. This can lead to a sense of helplessness and passivity, preventing individuals from taking charge of their own lives and pursuing their goals with determination.

In addition, the acceptance of myths can impede productive competence. Instead of focusing on acquiring practical skills, knowledge, and expertise, individuals may invest their time and energy in pursuits that lack a solid foundation in reality. This diversion of resources can hamper professional growth, limit career opportunities, and hinder financial well-being.

Moreover, the pursuit of psychuous pleasures, which encompass both physical and emotional gratification, can be compromised by the acceptance of myths. By attributing supernatural or cosmic significance to experiences, individuals may overlook the genuine sources of joy and fulfillment in their lives. This can lead to a perpetual search for external validation or transcendent experiences, neglecting the simple pleasures and meaningful connections that can bring long-lasting happiness.

Ultimately, the acceptance of myths in various forms of mysticism can have far-reaching consequences. It can cripple an individual’s thinking and integration processes, limiting their personal power, productive competence, financial well-being, psychuous pleasures, and long-range happiness. By embracing critical thinking, rationality, and evidence-based beliefs, individuals can open themselves up to a world of possibilities, empowering themselves to live a more fulfilled and successful life.

Many popular myths rely on so-called “scientific” evidence to create an illusion of credibility. Supporters of astrology argue that the incredibly weak celestial forces that interact with humans have an impact on their thoughts, actions, behavior, and fate. They use the example of how the moon’s gravitational forces cause ocean tides as “proof.” However, facts and rational thinking demonstrate that humans are solely responsible for their own destiny. A person’s mind has the ability to overpower all the forces of nature combined. In a society that values freedom, an individual’s conscious mind has much more control over their future than all the obvious, direct influences of nature, government, and religion combined.

One’s destiny is primarily determined by their own choices rather than their surroundings. With the exception of natural disasters or oppressive totalitarian regimes, the impact of nature and social environment on an individual’s long-term future is minimal or negligible when compared to the power of the rational conscious mind.

To allow one’s future to be impacted by natural forces like the weather, wind, or rain would diminish the power of their mind and actions. However, astrologers take it a step further by suggesting that even the faintest celestial forces from outer space can influence human beings and their minds. This perspective undermines the potential of the human mind, eroding confidence and self-esteem. Furthermore, those who allow themselves to be controlled or influenced by nonexistent forces like the God myth face even more serious consequences in their confidence and self-esteem.

There is a common misconception among many individuals that the authority of government and religion surpasses their own power. This belief is understandable, given the historical destructive impact these forces have had on humanity. However, it is important to recognize that government and religious influences, although often destructive, do not have to control an individual’s present or future. By employing critical thinking and rational decision-making, one can typically evade or reduce the impact of government and religion on their personal lives, enabling them to live independently, productively, and happily.

Sometimes, the devastating impacts on individuals can be caused by various entities such as the government, religion, or even natural occurrences like earthquakes, floods, and tornadoes. The government has the power to seize or exploit someone’s belongings, as well as imprison or unjustly kill innocent individuals. Religion has the potential to harm a person’s mental well-being and overall happiness. Additionally, when the church wields direct political influence, it has historically inflicted torture and death upon countless innocent people, exemplified by instances like the Dark Ages, Inquisitions, Jonestown, Ayatollah Iran, Witch Trials, and the crusades. However, none of these potential or actual forces essentially govern or determine the course of human lives or destiny. The human mind, in conjunction with the choices made throughout an individual’s life, ultimately shapes the life and future of a productive person, unless they are directly incapacitated or destroyed by government or religious forces.

Believing in “scientific” myths like UFOs, which are unidentified flying objects from intelligent outer space, can have negative effects on a person’s self-esteem and their ability to experience pleasure and happiness. Similar to astrology and other forms of “scientific” mysticism[1], UFO advocates use a scientific-sounding foundation to create the illusion of credibility. They often take the valid hypothesis that there are millions of Earth-like planets in outer space with advanced civilizations and technology beyond our own. These civilizations would likely be capable of communication or even traveling across vast distances to reach Earth, as their conscious beings would have achieved biological immortality a long time ago.

The aforementioned hypotheses hold statistical validity and are likely factual. Based on statistical data, it is plausible to conclude that there are millions, if not billions, of Earth-like planets harboring intelligent life forms across the universe. It is highly probable that a significant number of these civilizations, being far more advanced than ours, have the capability to establish contact with Earth. However, logical reasoning and statistical evidence suggest that these civilizations would not think to contact Earth or any number of other millions of civilizations on par with Earth’s advancement, or more primitive.

The primary rationale for holding the belief that Earth has never been contacted by any extraterrestrial civilization is the lack of any compelling evidence suggesting such an encounter. Any purported evidence that has surfaced thus far has been deemed dubious, fraudulent, or scientifically invalid. Had there been actual contact with intelligent extraterrestrial life, the proof would have been both instantaneous and overwhelmingly convincing. Take, for instance, the highly sophisticated artifacts that would inevitably be left behind by any civilization devoid of mysticism, yet possessing the necessary technological prowess and energy to establish contact with Earth.

Surely, numerous highly sophisticated civilizations within the cosmos possess the technology to reach and communicate with Earth. However, using the following rationale, it is unlikely that they would make contact. The advancement of any civilization is directly proportional to the amount of energy it can harness. This energy capacity is a direct reflection of scientific knowledge and technological development. The energy necessary for interstellar communication and travel far outweighs Earth’s total energy capacity, given our current technological state. Therefore, a civilization capable of reaching us would be significantly more advanced. This implies that such a civilization would have surpassed the Nuclear-Decision Threshold. This critical juncture is one that every advanced civilization must navigate successfully to ensure survival. Currently, our civilization is at this threshold. The Nuclear-Decision Threshold represents the stage at which a civilization’s energy, knowledge, and technology have evolved to the extent that they can produce enough artificial energy (such as nuclear energy) to obliterate all life on their planet. From this point, all civilizations must select one of two paths:

(1) Follow a philosophical system that is irrational, altruistic, and Platonistic, where authoritarian initiatory force persuades others to back “higher” mystical causes that support the deceptive livelihoods of parasitical elites. Such systems will ultimately result in either complete nuclear warfare[2] or a regression to an anti-technological Dark Ages where the majority of knowledge and technology are lost. Regardless of the outcome, the majority of the world’s population will perish and civilization will be destroyed due to the manipulation of pointless mysticism to provide false power and deceptive livelihoods to those who destroy value.

(2) Adopt or transition to a rational, business-oriented, Aristotelian philosophical system that excludes the use of initiatory force. This system enables civilization to securely progress past the Nuclear-Decision Threshold.

Therefore, any civilization that has significantly surpassed this threshold would naturally exist in a logical Aristotelian society (logic: 1+1=2; identity: A is A). This would imply a free-market business society where initiating force is eliminated as it’s uncompetitive, powerless, and immoral. In such a progressed society, all forms of mysticism would naturally have been discredited and abandoned as foolish and harmful. This business-oriented society would be devoid of politicians, theologians, mooching leaches, oppressive governments, quasi-state fascistic Big Corp, and other exploiters and parasites. Actions would be grounded in reality-based logic exercised by free individuals living harmoniously and competitively in line with their sensible best interests.

In a highly advanced society, there would be no logical rationale or discernible advantages to justify the excessive time and energy needed to communicate with Earth or comparable extraterrestrial civilizations. Such an endeavor would neither be scientifically intriguing nor profitable for a civilization possessing such advanced knowledge and technology.

In other words, once a civilization reaches a point of technological progress where it can communicate with other civilizations, the incentive or desire to do so, along with the advantages gained from it, may decrease. This is because such societies would naturally be reasonable and self-serving. People within these societies would be capable of satisfying all their material, emotional, and developmental needs within a reasonable geographic boundary, even though they have the capacity to explore further into space. In addition, these developed civilizations could have access to an imagined universal interstellar computer network. Such a network would manage and provide all crucial knowledge for sharing among developed, advanced civilizations. It would require no access keys. Attaining the advanced knowledge to detect it would, in itself, be the access key.

To sum up, it’s likely that thousands or even millions of highly advanced civilizations exist in the cosmic realm, equipped with the technology to reach out to Earth. However, due to their non-altruistic, profit-driven nature, these societies would lack a rational reason or incentive to invest their time and energy in such contact.[3]

Our civilization would need to transition from our present Platonistic/altruistic philosophical foundation to an Aristotelian/rationally self-interested, business-like philosophical foundation to significantly progress beyond our existing Nuclear-Decision Threshold.

Interestingly, our current stage of civilization allows us to reap substantial economic, technological, and scientific rewards from studying outer space and venturing beyond our solar system. By transitioning to a rational and logical society, our civilization will significantly surpass the Nuclear-Decision Threshold. This will result in our knowledge, technology, and well-being advancing at such a rapid and extensive pace that when we have the energy capacity to communicate with civilizations in distant outer space, the logical reasons or incentives for such contact (economic, social, scientific) will become less relevant. This is because within such an advanced and benevolent society, each individual’s potential can be fully realized, representing the total creative power available in the universe. Upon reaching this potential, there is no need for anything more from outer space, especially once our scientists, driven by business interests, learn to tap into the universal interstellar computer.

The answer, therefore, to the outer-space UFO question reduces to:

1. It’s likely that numerous highly developed civilizations across the universe possess the ability to reach out to, and even visit Earth.
2. However, there has never been any credible scientific proof demonstrating that any communication or encounters with extraterrestrial intelligence have taken place on our planet.
3. It’s logical to assume that these advanced civilizations, equipped with the technology needed to contact Earth, would lack any economic, social, or scientific motivation to do so. This is because once such a civilization has thoroughly explored, understood, and utilized a certain area of space, the urge and incentive to continue probing further and deeper into space, incurring greater costs, would gradually vanish.

[1] “Scientific” mysticism often stems from the desire to find external forces or “authorities” that can relieve the human mind from the task of thinking. Mystics yearn for an effortless guide to knowledge and life, steered by forces beyond their control. However, such an effortless guide does not exist. No external force can replace the work of an individual’s mind. Instances such as the U.S. president relying on astrology or the U.S.S.R. government funding research into ESP, psychokinesis, PK, and other pseudosciences, highlight the intellectual inadequacy of these governments and their leaders. In truth, these governments appear foolish and their leaders are merely jesters. They are gradually becoming obsolete due to the global exposure of their many incompetencies.

[2] Ironically, unilateral peace and disarmament movements, often championed by professional mystics and looters, are not just dishonest and mystical, but they also push the world towards nuclear annihilation. On the other hand, a well-prepared and rational society can not only effectively guard against nuclear war but also thrive in the future. This is because self-protection is a fundamental moral duty. Therefore, developing an efficient Strategic Defense Initiative (SDI) or “Star-Wars” defense system is the most logical and ethical action any country could take to safeguard its citizens and their property. (Refer to No-Pill Advantage #110 for an in-depth discussion on the inherent right to self-defense.)

[3] The only plausible reason for a highly advanced civilization to communicate beyond their immediate star system might be the imminent death of their sun, their primary energy source, through a cataclysmic event or eventuality. Such a civilization would likely seek to explore and colonize planets in nearby star systems. Given the ever-shifting positions of stars within our Milky Way galaxy, Earth could, at certain instances, become a “nearby” star system (for instance, less than a hundred light years away) to a civilization needing to abandon their own solar system due to an impending solar detonation or other disaster. Under such circumstances, Earth could become a target for exploration or even colonization from space. However, statistically, the chance of such a convergence of events is extremely low.

{ https://freetheanimal.com/ }

16-06-2024 om 20:20 geschreven door peter  

Exploring the phenomena of precognitive dreams involves examining their definition, context within history, and intriguing theories about the nature of time as it relates to dreams.

Dreams May Predict the Future

A new study finds that while some neurons replay past events during sleep, others surprisingly anticipate future experiences, potentially explaining how dreams can sometimes predict the future.

Summary: A new study reveals that some neurons in the brain not only replay past events during sleep but also anticipate future experiences, which may explain how dreams can sometimes predict the future. This research, published in Nature, involved observing individual neurons in the hippocampus of rats during rest after navigating a maze. The study utilized a novel machine-learning approach to track the spatial tuning of neurons, discovering that while many neurons stabilize memories during sleep, others adapt to anticipate future experiences, highlighting significant neuroplasticity during sleep.

Key Takeaways:

• Predictive Dreams: The study found that some neurons in the brain not only replay past events during sleep but also anticipate future experiences, potentially explaining the phenomenon of predictive dreams.
• Neuroplasticity During Sleep: Researchers observed that neuroplasticity, the brain’s ability to form new neural connections, occurs during sleep as some neurons change their representations to anticipate future experiences.
• Innovative Methodology: The study employed a statistical machine-learning approach to track neuron activity during sleep, providing new insights into how the brain consolidates and anticipates experiences even in the absence of stimuli.

Some dreams may, in fact, predict the future: New research has found that during sleep, some neurons not only replay the recent past but also anticipate future experiences.

The discovery is one in a series of insights afforded by a study on sleep and learning published in Nature by a team of researchers from Rice University and the University of Michigan. The research offers a view of how individual neurons in the hippocampus of rats stabilize and tune spatial representations during periods of rest following the animals’ first time running a maze.

“Certain neurons fire in response to specific stimuli,” says Kamran Diba, PhD, an associate professor of anesthesiology at Michigan and corresponding author on the study, in a release. “Neurons in the visual cortex fire when presented with the appropriate visual stimulus. The neurons we’re studying show place preferences.”

Neuronal Activity During Sleep

Together with collaborators in Michigan’s Neural Circuits and Memory Lab led by Diba, Rice neuroscientist Caleb Kemere, PhD, has been studying the process by which these specialized neurons produce a representation of the world after a new experience. Specifically, the researchers tracked sharp wave ripples, a pattern of neuronal activation known to play a role in consolidating new memories and, more recently, also shown to tag which parts of a new experience are to be stored as memories.

“For the first time in this paper, we observed how these individual neurons stabilize spatial representations during rest periods,” says Kemere, associate professor of electrical and computer engineering and bioengineering at Rice, in a release.

Sleep is critical for memory and learning; science has quantified this age-old intuition by measuring performance on memory tests after a nap as opposed to after a period of waking or even sleep deprivation.

Insights from Previous Studies

A couple of decades ago, scientists also discovered that neurons in the brains of sleeping animals that had been allowed to explore a new setting just before resting were firing in ways that replayed the animals’ trajectories during exploration. 

This finding aligned with the knowledge that sleep helps new experiences crystallize into stable memories, thus suggesting that the spatial representations of many of these specialized neurons in the hippocampus are stable during sleep. However, the researchers wanted to see if there was more to the story.

“We imagined that some neurons might change their representations—reflecting the experience we’ve all had of waking up with a new understanding of a problem,” Kemere says in a release. “Showing this, however, required that we track how individual neurons achieve spatial tuning, ie, the process by which the brain learns to navigate a new route or environment.”

Tracking Neuronal Preferences

The researchers trained rats to run back and forth on a raised track with a liquid reward at either end and observed how individual neurons in the animals’ hippocampus would “spike” in the process. By calculating an average spiking rate over many laps back and forth, the researchers were able to estimate the neurons’ place field—or the area in the environment that a given neuron “cared” about most.

“The critical point here is that place fields are estimated using the behavior of the animal,” Kemere says in a release, highlighting the challenge of assessing what happens to place fields during rest periods when the animal is not physically moving through the maze.

“I’ve been thinking for a long time about how we can evaluate the preferences of neurons outside of the maze, such as during sleep,” Diba says in a release. “We addressed this challenge by relating the activity of each individual neuron to the activity of all the other neurons.”

This was the study’s key innovation: The researchers developed a statistical machine-learning approach that used the other neurons surveyed to map out an estimate of where the animal was dreaming of being. They next used those dreamed positions to estimate the spatial tuning process for each neuron in their data sets.

New Findings

“The ability to track the preferences of neurons even without a stimulus was an important breakthrough for us,” Diba says in a release.

Both Diba and Kemere commended Kourosh Maboudi, a postdoctoral researcher at Michigan and the lead author on the study, for his role in the development of the learned tuning approach.

The method confirmed that the spatial representations that form during the experience of a new environment are, for most neurons, stable across several hours of postexperience sleep. But as the researchers had anticipated, there was more to the story.

“The thing that I loved the most about this research and the reason that I was so excited about it is finding that it’s not necessarily the case that during sleep the only thing these neurons do is to stabilize a memory of the experience,” Kemere says in a release. “It turns out some neurons end up doing something else. 

“We can see these other changes occurring during sleep, and when we put the animals back in the environment a second time, we can validate that these changes really do reflect something that was learned while the animals were asleep. It’s as if the second exposure to the space actually happens while the animal is sleeping.”

Neuroplasticity Observed

This is significant because it constitutes direct observation of neuroplasticity as it is happening during sleep. Kemere underscored that almost all plasticity research, which examines the mechanisms that allow neurons to rewire and form new representations—looks at what happens during waking periods as stimuli are being presented rather than during sleep when the relevant stimuli are absent.

“It seems like plasticity or rewiring in the brain requires really fast timescales,” Diba says in a release, pointing to the fascinating relationship between the duration of actual experience, “which can take up the span of seconds, minutes but also hours or days,” and actual memories, “which are super compressed.”

“If you remember anything, the memory, it’s instant,” Diba says in a release, referencing a famous literary passage by French modernist writer Marcel Proust in which a childhood memory unspools a whole lost world of past experience at barely a moment’s notice.

Future of Brain Science

The study is an example of advancements in neuroscience enabled in the past few decades by technological progress in the design of stable, high-resolution neural probes as well as by machine learning-backed computation power.

In light of these advancements, Kemere says brain science stands poised to make significant progress in the future, while at the same time expressing concern for the impact of recent budget cuts on continued research.

“It’s quite possible that if we were starting this work today, we might not have been able to do these experiments and get these results,” Kemere says in a release. “We’re definitely grateful that the opportunity was there.”

• Photo 2993492 © Richard Griffin | Dreamstime.com

{ https://sleepreviewmag.com/ }

13-06-2024 om 22:44 geschreven door peter  

Some Dreams May, in Fact, Predict Future, Neuroscientists Say

University of Michigan anesthesiologist Kamran Diba and colleagues have found that during sleep, some neurons not only replay the recent past but also anticipate future experience.

To track the spatial tuning of neurons dynamically during offline states, Maboudi et al. used a new Bayesian learning approach based on the spike-triggered average decoded position in ensemble recordings from freely moving rats.

“Certain neurons fire in response to specific stimuli,” Dr. Diba said.

“Neurons in the visual cortex fire when presented with the appropriate visual stimulus. The neurons we’re studying show place preferences.”

In their research, Dr. Diba and co-authors aimed to study the process by which these specialized neurons produce a representation of the world after a new experience.

Specifically, they tracked sharp wave ripples, a pattern of neuronal activation known to play a role in consolidating new memories and, more recently, also shown to tag which parts of a new experience are to be stored as memories.

“For the first time in this paper, we observed how these individual neurons stabilize spatial representations during rest periods,” said Dr. Caleb Kemere, a neuroscientist at Rice University.

“We imagined that some neurons might change their representations — reflecting the experience we’ve all had of waking up with a new understanding of a problem.”

“Showing this, however, required that we track how individual neurons achieve spatial tuning, i.e., the process by which the brain learns to navigate a new route or environment.”

The researchers trained rats to run back and forth on a raised track with liquid reward at either end and observed how individual neurons in the animals’ hippocampus would ‘spike’ in the process.

By calculating an average spiking rate over many laps back and forth, the researchers were able to estimate the neurons’ place field — or the area in the environment that a given neuron ‘cared’ about most.

“The critical point here is that place fields are estimated using the behavior of the animal,” Dr. Kemere said.

“I’ve been thinking for a long time about how we can evaluate the preferences of neurons outside of the maze, such as during sleep,” Dr. Diba added.

“We addressed this challenge by relating the activity of each individual neuron to the activity of all the other neurons.”

The scientists also developed a statistical machine learning approach that used the other neurons surveyed to map out an estimate of where the animal was dreaming of being.

They next used those dreamed positions to estimate the spatial tuning process for each neuron in their data sets.

“The ability to track the preferences of neurons even without a stimulus was an important breakthrough for us,” Dr. Diba said.

The method confirmed that the spatial representations that form during the experience of a new environment are, for most neurons, stable across several hours of postexperience sleep.

But as the authors had anticipated, there was more to the story.

“The thing that I loved the most about this research and the reason that I was so excited about it is finding that it’s not necessarily the case that during sleep the only thing these neurons do is to stabilize a memory of the experience. It turns out some neurons end up doing something else,” Dr. Kemere said.

“We can see these other changes occurring during sleep, and when we put the animals back in the environment a second time, we can validate that these changes really do reflect something that was learned while the animals were asleep.”

“It’s as if the second exposure to the space actually happens while the animal is sleeping.”

This is significant because it constitutes direct observation of neuroplasticity as it is happening during sleep.

“It seems like plasticity or rewiring in the brain requires really fast timescales,” Dr. Diba said.

• This research is described in a paper in the journal Nature.
• K. Maboudi et al. 2024. Retuning of hippocampal representations during sleep. Nature 629, 630-638; doi: 10.1038/s41586-024-07397-x

{ https://www.sci.news/ }

13-06-2024 om 22:03 geschreven door peter  

Jongeren vinden een eenvoudige en goedkope manier om microplastics te filteren: ze winnen een prijs van $50.000

Door Janine

Een nieuwe methode om microplastics uit water te filteren: twee tieners winnen een prijs

We zijn op de Regeneron International Science and Engineering Fair in Los Angeles, Verenigde Staten. Dit is een evenement dat de beste wetenschappelijke projecten ter wereld samenbrengt en in totaal $9 miljoen aan prijzen toekent aan verdienstelijk onderzoek. Eén daarvan is het project van Victoria Ou en Justin Huang, een nieuwe methode om microplastics uit water te filteren, dat de Gordon E. Moore-prijs van $50.000 won.

Zoals we in de inleiding al zeiden, zijn de korte- en langetermijneffecten van microplastics op de menselijke gezondheid nog steeds niet helemaal duidelijk. Toch blijft het elimineren van microplastics een fundamenteel doel van onze samenleving, misschien met een methode die eenvoudig, effectief en goedkoop te implementeren is. En het lijkt erop dat het project van Ou en Huang aan deze kenmerken voldoet.

Een voordelige, effectieve en eenvoudige oplossing voor het filteren van microplastics

Unsplash

Tijdens de prijsuitreiking vertelden de twee Texaanse studenten hoe ze op het idee kwamen om microplastics uit het water te filteren. Tijdens een bezoek aan een waterzuiveringsinstallatie ontdekten Ou en Huang dat er geen middelen zijn om microplastics uit afvalwater te filteren. Als gevolg daarvan komen deze kleine plastic fragmenten in het ecosysteem terecht. Er bestaan wel enkele methoden, maar om de een of andere reden zijn die niet zo gemakkelijk toe te passen. Het gebruik van chemische coagulanten kan het milieu verder vervuilen, terwijl fysieke filters ineffectief en duur zijn.

In plaats daarvan ontwikkelden de twee studenten een compact apparaat dat ultrasoon geluid gebruikt om microplastics uit water te filteren. Ook in dit geval is het gebruik van ultrageluid om microplastics te verwijderen niet nieuw, een recente studie spreekt erover, maar het is een duurdere en complexere methode. De oplossing van Victoria Ou en Justin Huang is daarentegen goedkoop, effectief en eenvoudig: het verwijdert tussen 84% en 94% van de microplastics in één enkele stap. Maar hoe?

Microplastics uit water verwijderen: werking en perspectieven van het nieuwe instrument

SocietyForScience/Youtube

De werking van de innovatieve methode die Ou en Huang hebben ontwikkeld, is conceptueel gezien relatief eenvoudig. In feite wordt het instrument in het water gestoken zodat het er vrij doorheen kan stromen. Het opgewekte ultrageluid zorgt ervoor dat het water blijft stromen, maar duwt de microplastics terug, waardoor ze effectief worden gefilterd. Zoals we hebben gezien, hebben we het over een verwijdering van ongeveer 90% polyurethaan, polystyreen en polyethyleen, maar dit is ​​nog maar het begin.

Zodra de technologie die de twee studenten hebben ontwikkeld klaar is, kan deze worden gebruikt in verschillende toepassingen, variërend van afvalwaterzuivering tot huishoudelijke wasmachines. Dankzij de prijs van 50.000 dollar kunnen Ou en Huang hun apparaat perfectioneren en het concreet toepassen in het dagelijks leven. We staan ​​uiteraard nog aan het begin, maar het is binnenkort mogelijk om microplastics uit water te filteren: een kleine stap, maar toch fundamenteel voor de toekomst van onze planeet.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

10-06-2024 om 18:22 geschreven door peter  

Nu ook microplastics ontdekt in bloedpropjes die uit de hersenen en harten van mensen zijn gehaald.

Caroline Kraaijvanger

{ https://scientias.nl/ }

09-06-2024 om 00:24 geschreven door peter  

Within a single cubic millimeter of brain tissue are close to 57,000 cells, along with hundreds of synapses and blood vessels that, when reproduced in the Harvard and Google collaboration’s reconstructions, resulted in close to 1,400 terabytes of data.

The groundbreaking effort was led by Jeff Lichtman, Harvard’s Jeremy R. Knowles Professor of Molecular and Cellular Biology and newly appointed dean of science, offering an unprecedented glimpse at the intricacies of the human brain and its inner workings.

A decade in the making, Lichtman and the Google team’s research combines electron microscopy with Google’s advanced AI in a meticulous reconstruction of the complexities of the brain, as outlined in a recent scientific study by Lichtman, along with former Harvard postdoctoral researcher Alexander Shapson-Coe, Michał Januszewski of Google Research, and Harvard postdoctoral researcher Daniel Berger as co-first authors.

Now, the newly unveiled brain map, which the researchers call a “connectome,” has revealed what Lichtman recently characterized as “an alien world inside your own head.”

In the newly published study, the authors say the functions occurring within our brains represent the key difference that separates us from other life on Earth. Despite this recognition, we currently possess a less-than-complete understanding of the intricate synaptic circuitry underlying these functions.

Enter Google Research’s Connectomics team, which, over the last decade, has worked toward using machine learning to construct a clearer picture of the human brain at previously unmatched scales. The result of this work allows researchers to produce visualizations of extremely large volumes of neural circuits at high resolutions, which could lead to entirely new discoveries about the way our brains function.

A limiting factor in this research involves the problems with obtaining high-quality samples of human brain tissue. Unlike other organ biopsies, brain biopsies rarely occur except when used to extract neoplastic masses, which aren’t ideal for creating visualizations of normal brain structure. In past attempts, brain organoids composed of human cells have been used, but since they lack cortical layers, they were unable to faithfully reproduce all of the features of real human brain tissue.

In their recent paper, the study’s authors proposed a new strategy involving the use of human brain tissue extracted during neurosurgical procedures, which they said “could be leveraged to study normal—and ultimately disordered—human neural circuits.”

Lichtman obtained such a sample a decade ago. Smaller than a single grain of rice, the sample had been retrieved from the brain of a patient with severe epilepsy as part of a standard procedure where a small portion is removed to help reduce seizures and then analyzed to determine whether it is normal. Apart from the patient’s age and gender, Lichtman knew nothing else about the sample’s origins.

In their research, the team used electron microscopy to produce a massive set of very detailed images using this small piece of temporal cortex, which was only about 1 cubic millimeter in size. Then they analyzed the data with Google’s powerful AI, reconstructing thousands of neurons, over a hundred million synaptic connections, and other brain components like glial cells, blood vessels, and myelin.

The tremendous resulting trove of data, which revealed a previously unrecognized class of neurons hidden within deep layers of the tissue and “very powerful and rare multisynaptic connections between neurons throughout the sample,” was made available online, along with tools to aid other researchers in analyzing it. 

“This work provides evidence of the feasibility of human connectomic approaches to visualize and ultimately gain insight into the physical underpinnings of normal and disordered human brain function,” the researchers write in their new study. “It is hoped that this endeavor will be aided by providing free access to all of the data and relevant tools.”

“Given the enormous investment put into this project, it was important to present the results in a way that anybody else can now go and benefit from them,” said Google Research collaborator Viren Jain of the team’s findings.

Supported by the National Institutes of Health BRAIN Initiative, this collaboration’s ultimate goal is to create a high-resolution map of a whole mouse brain’s neural wiring. This ambitious project will require approximately 1,000 times the data produced from the current 1-cubic-millimeter fragment of human cortex used by Lichtman and his collaborators in the recent research.

The team’s landmark paper, “A petavoxel fragment of human cerebral cortex reconstructed at nanoscale resolution,” was published in the journal Science on May 10, 2024.

• Micah Hanks is the Editor-in-Chief and Co-Founder of The Debrief. He can be reached by email at micah@thedebrief.org. Follow his work at micahhanks.com and on X: @MicahHanks.

{ https://thedebrief.org/category/science/ }

05-06-2024 om 21:43 geschreven door peter  

Hoe rusten vogels tijdens lange overzeese migraties?

Door Janine

Trekvogels: hoe steken ze de oceaan over?

Wanneer de winter aanbreekt, maken trekvogels zeer lange reizen op zoek naar warmere omgevingen met voedsel, en keren dan de volgende lente terug. Maar heb je je ooit afgevraagd hoe ze reizen van duizenden kilometers over de oceaan doorstaan, zonder een plek om te stoppen om uit te rusten en te eten? Naast de merkwaardige V-vormige vlucht heeft een onderzoek het antwoord gevonden, en het gaat om een ​​“energiebesparende” techniek. In de praktijk maken vogels tijdens de trek gebruik van de wind tijdens de vlucht om de inspanningen te verminderen.

Ongeveer 40% van de soorten migreert elk jaar en vliegt in groepen van het ene continent naar het andere. Er zijn onderweg veel uitdagingen, vooral voor landvogels die lange tijd over open zee moeten vliegen. In tegenstelling tot zeedieren kunnen ze niet rusten en zich verfrissen met water, daarom kan hun vlucht geen pauzes bevatten. In theorie. Ornithologen waren van mening dat landvogels geen overtochten van meer dan 100 km konden ondernemen, omdat het niet mogelijk is lange afstanden af ​​te leggen door voortdurend met hun vleugels te klapperen, maar dat is niet het geval.

Energiebesparing dankzij wind en opwaartse druk

Freepik

Volgens het Duitse onderzoek van het Max Planck Instituut en de Universiteit van Konstanz wordt de jaarlijkse trek over het water vergemakkelijkt door de atmosfeer: door gebruik te maken van wind en opwaartse druk slagen veel trekvogels op het land in deze prestatie en passen ze hun route zo nodig aan. Hoofdauteur Elham Nourani legt uit: "Tot voor kort werd gedacht dat opwaartse druk zwak of afwezig was aan het zeeoppervlak. In plaats daarvan ontdekten we dat trekvogels hun vliegroutes aanpassen om te profiteren van de beste wind en opwaartse kracht wanneer ze over zee vliegen. Dit helpt hen om hun vlucht honderden kilometers lang vol te houden”.

Het onderzoek omvatte de observatie van vijf verschillende soorten roofvogels die lange overtochten over zee maken: de visarend, de oostelijke honingbuizerd, de grijskopbuizerd, de Eleonora’s valk en de slechtvalk. Deze vogels hebben verschillende afmetingen, morfologieën en strategieën, maar de resultaten bevestigden dat het gebruik van rugwind is geoptimaliseerd om zowel tijd als energie te besparen tijdens de reis, naast de opwaartse druk. Het is echter niet helemaal waar dat vogels nooit stoppen tijdens hun inspannende reizen.

Maritieme migratie van vogels: tussenstop op schepen

Pexels

Sommige landtrekvogels hebben rustplaatsen geïdentificeerd die worden gebruikt door volwassen vogels, die meer ervaring hebben met oversteken, en die door de generaties heen worden doorgegeven. Een studie ontdekte echter onverwacht dat veel soorten, veel meer dan eerder gedacht, schepen gebruiken om uit te rusten tijdens hun oceaanreizen. Men dacht namelijk dat boten slechts bij uitzondering als rustplaats werden gebruikt.

Tijdens een onderzoek in de Middellandse Zee werden gedurende vijfentwintig dagen dertien verschillende soorten waargenomen die de boot van de onderzoekers gebruikten als tussenstop. De tussenstop, oftewel de onderbreking van het vliegen, duurde gemiddeld slechts tweeënveertig minuten, waarschijnlijk door het gebrek aan voedsel op de boot. Desalniettemin voldoende tijd om te schuilen voor slecht weer en de batterijen op te laden. De gegevens die hieruit naar voren kwamen, suggereren verdere monitoring van de herfstmigratie boven het Middellandse Zeegebied en passerende boten: miljoenen vogels zouden het als rustplaats kunnen gebruiken.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

05-06-2024 om 18:44 geschreven door peter  

Een nepafbeelding herkennen is eenvoudig, als je weet hoe: hier lees je waar je op moet letten

Door Janine

Valse afbeeldingen en desinformatie op internet

Unsplash

Het is inmiddels voor iedereen duidelijk dat het internet niet meer de vrije en verantwoordelijke plek is die het aan het begin van zijn geschiedenis leek te zijn. Vandaag de dag zijn sociale media zowel een informatiemiddel geworden als kanalen waar desinformatie zich snel verspreidt. Een groot deel van het nepnieuws wordt publieke kennis, mede dankzij valse of gemanipuleerde beelden die onware verhalen ondersteunen. Het probleem is dat deze beelden vaak niet van echt te onderscheiden zijn: in combinatie met de onmiddellijke verspreiding van een inhoud op sociale media, wordt het onmogelijk om nepnieuws van echt nieuws te onderscheiden.

Zoals we in de inleiding al zeiden, heeft Google een aantal gratis tools beschikbaar gesteld waarmee het mogelijk is om een nepafbeelding te herkennen. Natuurlijk is het niet zo direct als doemscrollen op een social, maar het is wel een mogelijkheid om te voorkomen dat je nepnieuws gelooft. Misschien is een afbeelding bewerkt, misschien is deze helemaal gecreëerd: is het, met de mogelijkheid het nooit te weten, dan niet beter om te begrijpen hoe je het kunt herkennen?

Google en factchecking van nepnieuws, ook voor afbeeldingen

Unsplash

Het eerste hulpmiddel dat Google ter beschikking stelt, is de Fact Check Explorer, essentieel voor het verifiëren van valse beweringen over foto's en video's die op internet circuleren. Dit is een bijzonder nuttig hulpmiddel voor journalisten en nieuwsmedia, maar de toegang hiertoe is gratis. Al vanaf de startpagina is het mogelijk om te zien welke foto's en video's onlangs door de tool zijn geverifieerd, maar dat is nog niet alles.

Door een eenvoudige zoekopdracht op een trefwoord uit te voeren, geeft de Fact Checker een lijst met foto's die geverifieerd moeten worden. Sommige zullen waar zijn, sommige zullen zonder context zijn, sommige zullen gemarkeerd zijn als nep, enzovoort. Daarnaast is het ook mogelijk om op afbeeldingen te zoeken: deze mogelijkheid is al aanwezig in de klassieke Google zoekmachine, maar is vooral handig in de Fact Check Explorer. Door een afbeelding te uploaden, kan de tool deze vergelijken met bronnen op het web en begrijpen of het een echte of nepafbeelding is.

Soms hoef je alleen maar de informatie bij de afbeelding te lezen

Pexels

Google's Fact Checker Explorer is een krachtig en eenvoudig te gebruiken hulpmiddel, maar er is een nog eenvoudigere functie die ons op zichzelf in staat zou kunnen stellen om een nepafbeelding te herkennen. Om het te gebruiken en het potentieel ervan te realiseren, hoef je alleen maar:

• te zoeken naar een trefwoord op Google;
• “afbeeldingen” te selecteren en vervolgens de afbeelding die we willen controleren;
• op de drie puntjes naast het resultaat klikken;
• “over deze afbeelding” selecteren.

De zoekmachine opent dan een tabblad met de belangrijkste exemplaren van die afbeelding op internet en de eerste datum van online publicatie. Misschien is dat beeld bij een recente gebeurtenis onlangs verschenen en kan het daarom ook waarheidsgetrouw blijken te zijn. Misschien is het een afbeelding dat al enkele jaren oud is, maar gebruikt werd om verontwaardiging op te wekken over een recente gebeurtenis: ook in dit geval is het beter om het te weten, toch?

Zoals we kunnen zien, is de verspreiding van valse afbeeldingen een steeds ernstiger probleem. Tegelijkertijd zijn er hulpmiddelen om te begrijpen of we met een valse afbeelding worden geconfronteerd. Het is gemakkelijk om niet in nepnieuws te trappen: je hoeft alleen maar te weten hoe je deze tools moet gebruiken, of de tijd vinden om dit te doen tussen het ene sociale netwerk en het andere.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

01-06-2024 om 15:30 geschreven door peter  

New Research Provides Insights into Evolutionary History of Baobabs

Madagascar is the most plausible center of origin for the iconic baobabs, also known as upside-down trees, or the tree of life, according to new research.

The baobab tree in Senegal.

Image credit: Viajesunion2.

The genus Adansonia, better known as the baobabs and ‘mother of the forest’, has captivated botanists, tourists, naturalists and passers-by for centuries.

Probably the earliest record of humans marveling at these amazing trees can be traced back to the Ancient Egyptians, around 2,300 BCE.

With their grotesque appearance, enormous size, reputed longevity and diverse uses, baobabs have become one of the most charismatic species on our planet.

Embedded in folklore and tradition, baobabs have inspired innumerable pieces of art and have been associated with human settlements and cultures over millennia.

Adansonia comprises eight morphologically distinct species: one widespread across Africa, one located in Northwestern Australia, and the other six endemic to Madagascar.

However, owing to the lack of fossil evidence, there has been a long-running debate about where the baobabs originated.

“Our work has uncovered new insights into the patterns of speciation in baobabs and shows how climate change has influenced baobab distribution and speciation patterns over millions of years,” said Dr. Ilia Leitch, a researcher Royal Botanic Garden Kew.

Dr. Leitch and his colleagues conducted genomic analyses of all eight baobab tree species and combined these datasets with ecological analyses.

The analyses indicate that the stem lineage of Adansonia originated around 41 million years ago and diversified around 20 million years ago.

The researchers found that the historical population dynamics of baobabs are closely related to both interspecific competition and geological changes in Madagascar, especially the change in sea level.

Based on data including phylogenetic relationship, gene flow and genetic diversity of different baobab species, they suggest that the hypothesis of Madagascar as the center of origin for baobabs offers the most reasonable explanation of the current data, as opposed to the hypotheses for mainland Africa and Australia.

The findings also enabled the scientists to re-evaluate the conservation strategies and status of baobabs.

For example, they propose that a higher conservation status should be assigned to the two endangered Malagasy baobab species, Adansonia suarezensis and Adansonia grandidieri.

High levels of inbreeding, low genetic diversity and declining population size all suggest that these endangered species are lacking in resilience to ecological perturbations and will potentially be under severe threat from climate change.

“We were delighted to be involved in this project uncovering patterns of baobab speciation in Madagascar followed by the astonishing long-distance dispersal of two species, one to Africa and another to Australia,” said Professor Andrew Leitch, a researcher at Queen Mary University of London.

“This was accompanied by the evolution of some fascinating pollination syndromes involving hawkmoths, lemurs and bats.”

• The study was published in the journal Nature.
• JN. Wan et al. The rise of baobab trees in Madagascar. Nature, published online April 19, 2024; doi: 10.1038/s41586-024-07447-4

{ https://www.sci.news/ }

16-05-2024 om 23:01 geschreven door peter