Exploring the phenomena of precognitive dreams involves examining their definition, context within history, and intriguing theories about the nature of time as it relates to dreams.

Dreams May Predict the Future

A new study finds that while some neurons replay past events during sleep, others surprisingly anticipate future experiences, potentially explaining how dreams can sometimes predict the future.

Summary: A new study reveals that some neurons in the brain not only replay past events during sleep but also anticipate future experiences, which may explain how dreams can sometimes predict the future. This research, published in Nature, involved observing individual neurons in the hippocampus of rats during rest after navigating a maze. The study utilized a novel machine-learning approach to track the spatial tuning of neurons, discovering that while many neurons stabilize memories during sleep, others adapt to anticipate future experiences, highlighting significant neuroplasticity during sleep.

Key Takeaways:

• Predictive Dreams: The study found that some neurons in the brain not only replay past events during sleep but also anticipate future experiences, potentially explaining the phenomenon of predictive dreams.
• Neuroplasticity During Sleep: Researchers observed that neuroplasticity, the brain’s ability to form new neural connections, occurs during sleep as some neurons change their representations to anticipate future experiences.
• Innovative Methodology: The study employed a statistical machine-learning approach to track neuron activity during sleep, providing new insights into how the brain consolidates and anticipates experiences even in the absence of stimuli.

Some dreams may, in fact, predict the future: New research has found that during sleep, some neurons not only replay the recent past but also anticipate future experiences.

The discovery is one in a series of insights afforded by a study on sleep and learning published in Nature by a team of researchers from Rice University and the University of Michigan. The research offers a view of how individual neurons in the hippocampus of rats stabilize and tune spatial representations during periods of rest following the animals’ first time running a maze.

“Certain neurons fire in response to specific stimuli,” says Kamran Diba, PhD, an associate professor of anesthesiology at Michigan and corresponding author on the study, in a release. “Neurons in the visual cortex fire when presented with the appropriate visual stimulus. The neurons we’re studying show place preferences.”

Neuronal Activity During Sleep

Together with collaborators in Michigan’s Neural Circuits and Memory Lab led by Diba, Rice neuroscientist Caleb Kemere, PhD, has been studying the process by which these specialized neurons produce a representation of the world after a new experience. Specifically, the researchers tracked sharp wave ripples, a pattern of neuronal activation known to play a role in consolidating new memories and, more recently, also shown to tag which parts of a new experience are to be stored as memories.

“For the first time in this paper, we observed how these individual neurons stabilize spatial representations during rest periods,” says Kemere, associate professor of electrical and computer engineering and bioengineering at Rice, in a release.

Sleep is critical for memory and learning; science has quantified this age-old intuition by measuring performance on memory tests after a nap as opposed to after a period of waking or even sleep deprivation.

Insights from Previous Studies

A couple of decades ago, scientists also discovered that neurons in the brains of sleeping animals that had been allowed to explore a new setting just before resting were firing in ways that replayed the animals’ trajectories during exploration. 

This finding aligned with the knowledge that sleep helps new experiences crystallize into stable memories, thus suggesting that the spatial representations of many of these specialized neurons in the hippocampus are stable during sleep. However, the researchers wanted to see if there was more to the story.

“We imagined that some neurons might change their representations—reflecting the experience we’ve all had of waking up with a new understanding of a problem,” Kemere says in a release. “Showing this, however, required that we track how individual neurons achieve spatial tuning, ie, the process by which the brain learns to navigate a new route or environment.”

Tracking Neuronal Preferences

The researchers trained rats to run back and forth on a raised track with a liquid reward at either end and observed how individual neurons in the animals’ hippocampus would “spike” in the process. By calculating an average spiking rate over many laps back and forth, the researchers were able to estimate the neurons’ place field—or the area in the environment that a given neuron “cared” about most.

“The critical point here is that place fields are estimated using the behavior of the animal,” Kemere says in a release, highlighting the challenge of assessing what happens to place fields during rest periods when the animal is not physically moving through the maze.

“I’ve been thinking for a long time about how we can evaluate the preferences of neurons outside of the maze, such as during sleep,” Diba says in a release. “We addressed this challenge by relating the activity of each individual neuron to the activity of all the other neurons.”

This was the study’s key innovation: The researchers developed a statistical machine-learning approach that used the other neurons surveyed to map out an estimate of where the animal was dreaming of being. They next used those dreamed positions to estimate the spatial tuning process for each neuron in their data sets.

New Findings

“The ability to track the preferences of neurons even without a stimulus was an important breakthrough for us,” Diba says in a release.

Both Diba and Kemere commended Kourosh Maboudi, a postdoctoral researcher at Michigan and the lead author on the study, for his role in the development of the learned tuning approach.

The method confirmed that the spatial representations that form during the experience of a new environment are, for most neurons, stable across several hours of postexperience sleep. But as the researchers had anticipated, there was more to the story.

“The thing that I loved the most about this research and the reason that I was so excited about it is finding that it’s not necessarily the case that during sleep the only thing these neurons do is to stabilize a memory of the experience,” Kemere says in a release. “It turns out some neurons end up doing something else. 

“We can see these other changes occurring during sleep, and when we put the animals back in the environment a second time, we can validate that these changes really do reflect something that was learned while the animals were asleep. It’s as if the second exposure to the space actually happens while the animal is sleeping.”

Neuroplasticity Observed

This is significant because it constitutes direct observation of neuroplasticity as it is happening during sleep. Kemere underscored that almost all plasticity research, which examines the mechanisms that allow neurons to rewire and form new representations—looks at what happens during waking periods as stimuli are being presented rather than during sleep when the relevant stimuli are absent.

“It seems like plasticity or rewiring in the brain requires really fast timescales,” Diba says in a release, pointing to the fascinating relationship between the duration of actual experience, “which can take up the span of seconds, minutes but also hours or days,” and actual memories, “which are super compressed.”

“If you remember anything, the memory, it’s instant,” Diba says in a release, referencing a famous literary passage by French modernist writer Marcel Proust in which a childhood memory unspools a whole lost world of past experience at barely a moment’s notice.

Future of Brain Science

The study is an example of advancements in neuroscience enabled in the past few decades by technological progress in the design of stable, high-resolution neural probes as well as by machine learning-backed computation power.

In light of these advancements, Kemere says brain science stands poised to make significant progress in the future, while at the same time expressing concern for the impact of recent budget cuts on continued research.

“It’s quite possible that if we were starting this work today, we might not have been able to do these experiments and get these results,” Kemere says in a release. “We’re definitely grateful that the opportunity was there.”

• Photo 2993492 © Richard Griffin | Dreamstime.com

{ https://sleepreviewmag.com/ }

13-06-2024 om 22:44 geschreven door peter  

Some Dreams May, in Fact, Predict Future, Neuroscientists Say

University of Michigan anesthesiologist Kamran Diba and colleagues have found that during sleep, some neurons not only replay the recent past but also anticipate future experience.

To track the spatial tuning of neurons dynamically during offline states, Maboudi et al. used a new Bayesian learning approach based on the spike-triggered average decoded position in ensemble recordings from freely moving rats.

“Certain neurons fire in response to specific stimuli,” Dr. Diba said.

“Neurons in the visual cortex fire when presented with the appropriate visual stimulus. The neurons we’re studying show place preferences.”

In their research, Dr. Diba and co-authors aimed to study the process by which these specialized neurons produce a representation of the world after a new experience.

Specifically, they tracked sharp wave ripples, a pattern of neuronal activation known to play a role in consolidating new memories and, more recently, also shown to tag which parts of a new experience are to be stored as memories.

“For the first time in this paper, we observed how these individual neurons stabilize spatial representations during rest periods,” said Dr. Caleb Kemere, a neuroscientist at Rice University.

“We imagined that some neurons might change their representations — reflecting the experience we’ve all had of waking up with a new understanding of a problem.”

“Showing this, however, required that we track how individual neurons achieve spatial tuning, i.e., the process by which the brain learns to navigate a new route or environment.”

The researchers trained rats to run back and forth on a raised track with liquid reward at either end and observed how individual neurons in the animals’ hippocampus would ‘spike’ in the process.

By calculating an average spiking rate over many laps back and forth, the researchers were able to estimate the neurons’ place field — or the area in the environment that a given neuron ‘cared’ about most.

“The critical point here is that place fields are estimated using the behavior of the animal,” Dr. Kemere said.

“I’ve been thinking for a long time about how we can evaluate the preferences of neurons outside of the maze, such as during sleep,” Dr. Diba added.

“We addressed this challenge by relating the activity of each individual neuron to the activity of all the other neurons.”

The scientists also developed a statistical machine learning approach that used the other neurons surveyed to map out an estimate of where the animal was dreaming of being.

They next used those dreamed positions to estimate the spatial tuning process for each neuron in their data sets.

“The ability to track the preferences of neurons even without a stimulus was an important breakthrough for us,” Dr. Diba said.

The method confirmed that the spatial representations that form during the experience of a new environment are, for most neurons, stable across several hours of postexperience sleep.

But as the authors had anticipated, there was more to the story.

“The thing that I loved the most about this research and the reason that I was so excited about it is finding that it’s not necessarily the case that during sleep the only thing these neurons do is to stabilize a memory of the experience. It turns out some neurons end up doing something else,” Dr. Kemere said.

“We can see these other changes occurring during sleep, and when we put the animals back in the environment a second time, we can validate that these changes really do reflect something that was learned while the animals were asleep.”

“It’s as if the second exposure to the space actually happens while the animal is sleeping.”

This is significant because it constitutes direct observation of neuroplasticity as it is happening during sleep.

“It seems like plasticity or rewiring in the brain requires really fast timescales,” Dr. Diba said.

• This research is described in a paper in the journal Nature.
• K. Maboudi et al. 2024. Retuning of hippocampal representations during sleep. Nature 629, 630-638; doi: 10.1038/s41586-024-07397-x

{ https://www.sci.news/ }

13-06-2024 om 22:03 geschreven door peter  

Jongeren vinden een eenvoudige en goedkope manier om microplastics te filteren: ze winnen een prijs van $50.000

Door Janine

Een nieuwe methode om microplastics uit water te filteren: twee tieners winnen een prijs

We zijn op de Regeneron International Science and Engineering Fair in Los Angeles, Verenigde Staten. Dit is een evenement dat de beste wetenschappelijke projecten ter wereld samenbrengt en in totaal $9 miljoen aan prijzen toekent aan verdienstelijk onderzoek. Eén daarvan is het project van Victoria Ou en Justin Huang, een nieuwe methode om microplastics uit water te filteren, dat de Gordon E. Moore-prijs van $50.000 won.

Zoals we in de inleiding al zeiden, zijn de korte- en langetermijneffecten van microplastics op de menselijke gezondheid nog steeds niet helemaal duidelijk. Toch blijft het elimineren van microplastics een fundamenteel doel van onze samenleving, misschien met een methode die eenvoudig, effectief en goedkoop te implementeren is. En het lijkt erop dat het project van Ou en Huang aan deze kenmerken voldoet.

Een voordelige, effectieve en eenvoudige oplossing voor het filteren van microplastics

Unsplash

Tijdens de prijsuitreiking vertelden de twee Texaanse studenten hoe ze op het idee kwamen om microplastics uit het water te filteren. Tijdens een bezoek aan een waterzuiveringsinstallatie ontdekten Ou en Huang dat er geen middelen zijn om microplastics uit afvalwater te filteren. Als gevolg daarvan komen deze kleine plastic fragmenten in het ecosysteem terecht. Er bestaan wel enkele methoden, maar om de een of andere reden zijn die niet zo gemakkelijk toe te passen. Het gebruik van chemische coagulanten kan het milieu verder vervuilen, terwijl fysieke filters ineffectief en duur zijn.

In plaats daarvan ontwikkelden de twee studenten een compact apparaat dat ultrasoon geluid gebruikt om microplastics uit water te filteren. Ook in dit geval is het gebruik van ultrageluid om microplastics te verwijderen niet nieuw, een recente studie spreekt erover, maar het is een duurdere en complexere methode. De oplossing van Victoria Ou en Justin Huang is daarentegen goedkoop, effectief en eenvoudig: het verwijdert tussen 84% en 94% van de microplastics in één enkele stap. Maar hoe?

Microplastics uit water verwijderen: werking en perspectieven van het nieuwe instrument

SocietyForScience/Youtube

De werking van de innovatieve methode die Ou en Huang hebben ontwikkeld, is conceptueel gezien relatief eenvoudig. In feite wordt het instrument in het water gestoken zodat het er vrij doorheen kan stromen. Het opgewekte ultrageluid zorgt ervoor dat het water blijft stromen, maar duwt de microplastics terug, waardoor ze effectief worden gefilterd. Zoals we hebben gezien, hebben we het over een verwijdering van ongeveer 90% polyurethaan, polystyreen en polyethyleen, maar dit is ​​nog maar het begin.

Zodra de technologie die de twee studenten hebben ontwikkeld klaar is, kan deze worden gebruikt in verschillende toepassingen, variërend van afvalwaterzuivering tot huishoudelijke wasmachines. Dankzij de prijs van 50.000 dollar kunnen Ou en Huang hun apparaat perfectioneren en het concreet toepassen in het dagelijks leven. We staan ​​uiteraard nog aan het begin, maar het is binnenkort mogelijk om microplastics uit water te filteren: een kleine stap, maar toch fundamenteel voor de toekomst van onze planeet.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

10-06-2024 om 18:22 geschreven door peter  

Nu ook microplastics ontdekt in bloedpropjes die uit de hersenen en harten van mensen zijn gehaald.

Caroline Kraaijvanger

{ https://scientias.nl/ }

09-06-2024 om 00:24 geschreven door peter  

Within a single cubic millimeter of brain tissue are close to 57,000 cells, along with hundreds of synapses and blood vessels that, when reproduced in the Harvard and Google collaboration’s reconstructions, resulted in close to 1,400 terabytes of data.

The groundbreaking effort was led by Jeff Lichtman, Harvard’s Jeremy R. Knowles Professor of Molecular and Cellular Biology and newly appointed dean of science, offering an unprecedented glimpse at the intricacies of the human brain and its inner workings.

A decade in the making, Lichtman and the Google team’s research combines electron microscopy with Google’s advanced AI in a meticulous reconstruction of the complexities of the brain, as outlined in a recent scientific study by Lichtman, along with former Harvard postdoctoral researcher Alexander Shapson-Coe, Michał Januszewski of Google Research, and Harvard postdoctoral researcher Daniel Berger as co-first authors.

Now, the newly unveiled brain map, which the researchers call a “connectome,” has revealed what Lichtman recently characterized as “an alien world inside your own head.”

In the newly published study, the authors say the functions occurring within our brains represent the key difference that separates us from other life on Earth. Despite this recognition, we currently possess a less-than-complete understanding of the intricate synaptic circuitry underlying these functions.

Enter Google Research’s Connectomics team, which, over the last decade, has worked toward using machine learning to construct a clearer picture of the human brain at previously unmatched scales. The result of this work allows researchers to produce visualizations of extremely large volumes of neural circuits at high resolutions, which could lead to entirely new discoveries about the way our brains function.

A limiting factor in this research involves the problems with obtaining high-quality samples of human brain tissue. Unlike other organ biopsies, brain biopsies rarely occur except when used to extract neoplastic masses, which aren’t ideal for creating visualizations of normal brain structure. In past attempts, brain organoids composed of human cells have been used, but since they lack cortical layers, they were unable to faithfully reproduce all of the features of real human brain tissue.

In their recent paper, the study’s authors proposed a new strategy involving the use of human brain tissue extracted during neurosurgical procedures, which they said “could be leveraged to study normal—and ultimately disordered—human neural circuits.”

Lichtman obtained such a sample a decade ago. Smaller than a single grain of rice, the sample had been retrieved from the brain of a patient with severe epilepsy as part of a standard procedure where a small portion is removed to help reduce seizures and then analyzed to determine whether it is normal. Apart from the patient’s age and gender, Lichtman knew nothing else about the sample’s origins.

In their research, the team used electron microscopy to produce a massive set of very detailed images using this small piece of temporal cortex, which was only about 1 cubic millimeter in size. Then they analyzed the data with Google’s powerful AI, reconstructing thousands of neurons, over a hundred million synaptic connections, and other brain components like glial cells, blood vessels, and myelin.

The tremendous resulting trove of data, which revealed a previously unrecognized class of neurons hidden within deep layers of the tissue and “very powerful and rare multisynaptic connections between neurons throughout the sample,” was made available online, along with tools to aid other researchers in analyzing it. 

“This work provides evidence of the feasibility of human connectomic approaches to visualize and ultimately gain insight into the physical underpinnings of normal and disordered human brain function,” the researchers write in their new study. “It is hoped that this endeavor will be aided by providing free access to all of the data and relevant tools.”

“Given the enormous investment put into this project, it was important to present the results in a way that anybody else can now go and benefit from them,” said Google Research collaborator Viren Jain of the team’s findings.

Supported by the National Institutes of Health BRAIN Initiative, this collaboration’s ultimate goal is to create a high-resolution map of a whole mouse brain’s neural wiring. This ambitious project will require approximately 1,000 times the data produced from the current 1-cubic-millimeter fragment of human cortex used by Lichtman and his collaborators in the recent research.

The team’s landmark paper, “A petavoxel fragment of human cerebral cortex reconstructed at nanoscale resolution,” was published in the journal Science on May 10, 2024.

• Micah Hanks is the Editor-in-Chief and Co-Founder of The Debrief. He can be reached by email at micah@thedebrief.org. Follow his work at micahhanks.com and on X: @MicahHanks.

{ https://thedebrief.org/category/science/ }

05-06-2024 om 21:43 geschreven door peter  

Hoe rusten vogels tijdens lange overzeese migraties?

Door Janine

Trekvogels: hoe steken ze de oceaan over?

Wanneer de winter aanbreekt, maken trekvogels zeer lange reizen op zoek naar warmere omgevingen met voedsel, en keren dan de volgende lente terug. Maar heb je je ooit afgevraagd hoe ze reizen van duizenden kilometers over de oceaan doorstaan, zonder een plek om te stoppen om uit te rusten en te eten? Naast de merkwaardige V-vormige vlucht heeft een onderzoek het antwoord gevonden, en het gaat om een ​​“energiebesparende” techniek. In de praktijk maken vogels tijdens de trek gebruik van de wind tijdens de vlucht om de inspanningen te verminderen.

Ongeveer 40% van de soorten migreert elk jaar en vliegt in groepen van het ene continent naar het andere. Er zijn onderweg veel uitdagingen, vooral voor landvogels die lange tijd over open zee moeten vliegen. In tegenstelling tot zeedieren kunnen ze niet rusten en zich verfrissen met water, daarom kan hun vlucht geen pauzes bevatten. In theorie. Ornithologen waren van mening dat landvogels geen overtochten van meer dan 100 km konden ondernemen, omdat het niet mogelijk is lange afstanden af ​​te leggen door voortdurend met hun vleugels te klapperen, maar dat is niet het geval.

Energiebesparing dankzij wind en opwaartse druk

Freepik

Volgens het Duitse onderzoek van het Max Planck Instituut en de Universiteit van Konstanz wordt de jaarlijkse trek over het water vergemakkelijkt door de atmosfeer: door gebruik te maken van wind en opwaartse druk slagen veel trekvogels op het land in deze prestatie en passen ze hun route zo nodig aan. Hoofdauteur Elham Nourani legt uit: "Tot voor kort werd gedacht dat opwaartse druk zwak of afwezig was aan het zeeoppervlak. In plaats daarvan ontdekten we dat trekvogels hun vliegroutes aanpassen om te profiteren van de beste wind en opwaartse kracht wanneer ze over zee vliegen. Dit helpt hen om hun vlucht honderden kilometers lang vol te houden”.

Het onderzoek omvatte de observatie van vijf verschillende soorten roofvogels die lange overtochten over zee maken: de visarend, de oostelijke honingbuizerd, de grijskopbuizerd, de Eleonora’s valk en de slechtvalk. Deze vogels hebben verschillende afmetingen, morfologieën en strategieën, maar de resultaten bevestigden dat het gebruik van rugwind is geoptimaliseerd om zowel tijd als energie te besparen tijdens de reis, naast de opwaartse druk. Het is echter niet helemaal waar dat vogels nooit stoppen tijdens hun inspannende reizen.

Maritieme migratie van vogels: tussenstop op schepen

Pexels

Sommige landtrekvogels hebben rustplaatsen geïdentificeerd die worden gebruikt door volwassen vogels, die meer ervaring hebben met oversteken, en die door de generaties heen worden doorgegeven. Een studie ontdekte echter onverwacht dat veel soorten, veel meer dan eerder gedacht, schepen gebruiken om uit te rusten tijdens hun oceaanreizen. Men dacht namelijk dat boten slechts bij uitzondering als rustplaats werden gebruikt.

Tijdens een onderzoek in de Middellandse Zee werden gedurende vijfentwintig dagen dertien verschillende soorten waargenomen die de boot van de onderzoekers gebruikten als tussenstop. De tussenstop, oftewel de onderbreking van het vliegen, duurde gemiddeld slechts tweeënveertig minuten, waarschijnlijk door het gebrek aan voedsel op de boot. Desalniettemin voldoende tijd om te schuilen voor slecht weer en de batterijen op te laden. De gegevens die hieruit naar voren kwamen, suggereren verdere monitoring van de herfstmigratie boven het Middellandse Zeegebied en passerende boten: miljoenen vogels zouden het als rustplaats kunnen gebruiken.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

05-06-2024 om 18:44 geschreven door peter  

Een nepafbeelding herkennen is eenvoudig, als je weet hoe: hier lees je waar je op moet letten

Door Janine

Valse afbeeldingen en desinformatie op internet

Unsplash

Het is inmiddels voor iedereen duidelijk dat het internet niet meer de vrije en verantwoordelijke plek is die het aan het begin van zijn geschiedenis leek te zijn. Vandaag de dag zijn sociale media zowel een informatiemiddel geworden als kanalen waar desinformatie zich snel verspreidt. Een groot deel van het nepnieuws wordt publieke kennis, mede dankzij valse of gemanipuleerde beelden die onware verhalen ondersteunen. Het probleem is dat deze beelden vaak niet van echt te onderscheiden zijn: in combinatie met de onmiddellijke verspreiding van een inhoud op sociale media, wordt het onmogelijk om nepnieuws van echt nieuws te onderscheiden.

Zoals we in de inleiding al zeiden, heeft Google een aantal gratis tools beschikbaar gesteld waarmee het mogelijk is om een nepafbeelding te herkennen. Natuurlijk is het niet zo direct als doemscrollen op een social, maar het is wel een mogelijkheid om te voorkomen dat je nepnieuws gelooft. Misschien is een afbeelding bewerkt, misschien is deze helemaal gecreëerd: is het, met de mogelijkheid het nooit te weten, dan niet beter om te begrijpen hoe je het kunt herkennen?

Google en factchecking van nepnieuws, ook voor afbeeldingen

Unsplash

Het eerste hulpmiddel dat Google ter beschikking stelt, is de Fact Check Explorer, essentieel voor het verifiëren van valse beweringen over foto's en video's die op internet circuleren. Dit is een bijzonder nuttig hulpmiddel voor journalisten en nieuwsmedia, maar de toegang hiertoe is gratis. Al vanaf de startpagina is het mogelijk om te zien welke foto's en video's onlangs door de tool zijn geverifieerd, maar dat is nog niet alles.

Door een eenvoudige zoekopdracht op een trefwoord uit te voeren, geeft de Fact Checker een lijst met foto's die geverifieerd moeten worden. Sommige zullen waar zijn, sommige zullen zonder context zijn, sommige zullen gemarkeerd zijn als nep, enzovoort. Daarnaast is het ook mogelijk om op afbeeldingen te zoeken: deze mogelijkheid is al aanwezig in de klassieke Google zoekmachine, maar is vooral handig in de Fact Check Explorer. Door een afbeelding te uploaden, kan de tool deze vergelijken met bronnen op het web en begrijpen of het een echte of nepafbeelding is.

Soms hoef je alleen maar de informatie bij de afbeelding te lezen

Pexels

Google's Fact Checker Explorer is een krachtig en eenvoudig te gebruiken hulpmiddel, maar er is een nog eenvoudigere functie die ons op zichzelf in staat zou kunnen stellen om een nepafbeelding te herkennen. Om het te gebruiken en het potentieel ervan te realiseren, hoef je alleen maar:

• te zoeken naar een trefwoord op Google;
• “afbeeldingen” te selecteren en vervolgens de afbeelding die we willen controleren;
• op de drie puntjes naast het resultaat klikken;
• “over deze afbeelding” selecteren.

De zoekmachine opent dan een tabblad met de belangrijkste exemplaren van die afbeelding op internet en de eerste datum van online publicatie. Misschien is dat beeld bij een recente gebeurtenis onlangs verschenen en kan het daarom ook waarheidsgetrouw blijken te zijn. Misschien is het een afbeelding dat al enkele jaren oud is, maar gebruikt werd om verontwaardiging op te wekken over een recente gebeurtenis: ook in dit geval is het beter om het te weten, toch?

Zoals we kunnen zien, is de verspreiding van valse afbeeldingen een steeds ernstiger probleem. Tegelijkertijd zijn er hulpmiddelen om te begrijpen of we met een valse afbeelding worden geconfronteerd. Het is gemakkelijk om niet in nepnieuws te trappen: je hoeft alleen maar te weten hoe je deze tools moet gebruiken, of de tijd vinden om dit te doen tussen het ene sociale netwerk en het andere.

{ https://www.curioctopus.nl/ }

01-06-2024 om 15:30 geschreven door peter  

New Research Provides Insights into Evolutionary History of Baobabs

Madagascar is the most plausible center of origin for the iconic baobabs, also known as upside-down trees, or the tree of life, according to new research.

The baobab tree in Senegal.

Image credit: Viajesunion2.

The genus Adansonia, better known as the baobabs and ‘mother of the forest’, has captivated botanists, tourists, naturalists and passers-by for centuries.

Probably the earliest record of humans marveling at these amazing trees can be traced back to the Ancient Egyptians, around 2,300 BCE.

With their grotesque appearance, enormous size, reputed longevity and diverse uses, baobabs have become one of the most charismatic species on our planet.

Embedded in folklore and tradition, baobabs have inspired innumerable pieces of art and have been associated with human settlements and cultures over millennia.

Adansonia comprises eight morphologically distinct species: one widespread across Africa, one located in Northwestern Australia, and the other six endemic to Madagascar.

However, owing to the lack of fossil evidence, there has been a long-running debate about where the baobabs originated.

“Our work has uncovered new insights into the patterns of speciation in baobabs and shows how climate change has influenced baobab distribution and speciation patterns over millions of years,” said Dr. Ilia Leitch, a researcher Royal Botanic Garden Kew.

Dr. Leitch and his colleagues conducted genomic analyses of all eight baobab tree species and combined these datasets with ecological analyses.

The analyses indicate that the stem lineage of Adansonia originated around 41 million years ago and diversified around 20 million years ago.

The researchers found that the historical population dynamics of baobabs are closely related to both interspecific competition and geological changes in Madagascar, especially the change in sea level.

Based on data including phylogenetic relationship, gene flow and genetic diversity of different baobab species, they suggest that the hypothesis of Madagascar as the center of origin for baobabs offers the most reasonable explanation of the current data, as opposed to the hypotheses for mainland Africa and Australia.

The findings also enabled the scientists to re-evaluate the conservation strategies and status of baobabs.

For example, they propose that a higher conservation status should be assigned to the two endangered Malagasy baobab species, Adansonia suarezensis and Adansonia grandidieri.

High levels of inbreeding, low genetic diversity and declining population size all suggest that these endangered species are lacking in resilience to ecological perturbations and will potentially be under severe threat from climate change.

“We were delighted to be involved in this project uncovering patterns of baobab speciation in Madagascar followed by the astonishing long-distance dispersal of two species, one to Africa and another to Australia,” said Professor Andrew Leitch, a researcher at Queen Mary University of London.

“This was accompanied by the evolution of some fascinating pollination syndromes involving hawkmoths, lemurs and bats.”

• The study was published in the journal Nature.
• JN. Wan et al. The rise of baobab trees in Madagascar. Nature, published online April 19, 2024; doi: 10.1038/s41586-024-07447-4

{ https://www.sci.news/ }

16-05-2024 om 23:01 geschreven door peter  

Bijzondere zeedieren: de verbazingwekkende wonderen van de diepe oceaan

©Shutterstock

Bijzondere zeedieren: de verbazingwekkende wonderen van de diepe oceaan
Het is bekend dat Australië enkele van de meest spectaculaire wilde dieren ter wereld heeft, vooral als het gaat om diepzeedieren. Er is een reden waarom het een van de populairste bestemmingen is voor duikers! Het Groot Barrièrerif alleen al herbergt meer dan 1.500 vissoorten en in heel Australië leven er meer dan 4.000. Velen van hen vindt je nergens anders ter wereld en sommige zien eruit als buitenaardse wezens.

Klik verder om enkele van de vreemdste, engste en kleurrijkste zeedieren van Australië te zien

©Getty Images

Enypniastes eximia
In het Engels noemen ze dit interessante wezen ook wel letterlijk de 'Spaanse dansende zeekomkommer' of het 'kippenmonster zonder kop'. Het heeft zwemvliezen waarmee ze van de oceaanbodem naar boven drijven en vervolgens weer terugkeren naar de oceaanbodem om zich te voeden. Sommigen hebben een transparant lichaam waarin de darmen zichtbaar zijn. Ook kunnen ze bioluminescerend zijn.

©iStock

Volwassenen
Volwassen zeelelies zitten met een steel vast aan de zeebodem. Ongesteelde zeelelies worden ook wel veersterren of haarsterren genoemd.

©Shutterstock

Micromelo undatus
Dit dier staat bekend om zijn helderblauwe en witte kleur en zijn schelp met bruine lijnen.

©Shutterstock

Slakkensoort
Het is een zeldzame slak die leeft op rotsachtige riffen tot wel 5 meter diep.

©Shutterstock

Austrodromidia octodentata
Sponskrabben (ook wel: wolkrabben) zijn anders dan andere krabben: in plaats van zichzelf te beschermen met harde pantsers, camouflage of scharen, hebben ze sponzen op hun lichaam. Misschien dienden ze wel ter inspiratie voor 'SpongeBob SquarePants'?

©Shutterstock

Psychrolutes marcidus
De blobvis is misschien wel de lelijkste vis op aarde. Het is een diepzeevis die doorgaans wordt aangetroffen rond de kust van Australië en Nieuw-Zeeland.

©Shutterstock

Uiterlijk
Als gevolg van decompressie zien ze er wanneer ze uit diep water naar de oppervlakte stijgen bolvormig en gelatineachtig uit.

©Shutterstock

Achaeus japonicus
Deze krabben zijn klein van formaat (slechts 2 centimeter) en hebben een unieke roestbruine laag met zachte haartjes over hun hele lichaam, waardoor ze niet veel verschillen van de op takken levende orang-oetans die in de oerwouden van Borneo worden aangetroffen.

©Shutterstock

Indonesië
In het Engels worden deze dieren soms letterlijk 'orang-oetan-krabben' genoemd. Net als bij de aap is de naam van deze krab afgeleid van de Indonesische woorden voor 'bosmens' (oran hutan). Deze dieren zouden we dus als de 'boswezens' van de zee kunnen zien.

©Getty Images

Pezichthys amplispinus
Over deze vis, die alleen in Australië te vinden is, zei de Franse zeeman Nicolas Baudin in 1802: "De voorste vinnen van deze vis lijken net handen."

©Shutterstock

'Handvissen'
Hoewel ze vreemde kleuren en vormen hebben, hebben ze allemaal gemeen dat ze over vinnen beschikken die op handen lijken.

©Shutterstock

Slangsterren
Slangsterren zijn nauw verwant aan zeesterren en hebben meestal vijf lange armslierten die wel 60 cm lang kunnen worden.

©Shutterstock

Bioluminescentie
Er zijn meer dan 60 soorten slangsterren die bioluminescent (lichtgevend) zijn. Sommige soorten geven groen licht af, waar andere blauw licht afgeven.

©Shutterstock

Zeespinnen
Deze wezens zijn enger dan de gemiddelde geleedpotige op het land. Kijk maar eens naar hun kleine lichamen en extreem lange poten.

©Shutterstock

Pindaworm
De pindaworm kan in sommige gevallen wel 72 cm lang worden en wordt meestal aangetroffen in ondiepe wateren.

©Getty Images

Reuzenbekhaai
De reuzenbekhaai is een zeldzame en unieke haaiensoort. Er werd er een gevonden in Australië – de derde ooit in de geschiedenis.

©Shutterstock

Parelvissen
Er zijn 31 soorten parelvissen. Door hun slanke lichaam kunnen ze in de lichaamsholten van ongewervelde dieren leven. Vreemd genoeg leven sommige soorten uitsluitend in de anussen van zeekomkommers. Lekker!

©Getty Images

Koekjessnijder
De koekjessnijder behoort tot de familie van de doornhaaien. De haai staat bekend om zijn eetgewoonte waarbij hij visvlees in ronde stukken (in de vorm van koekjes) uitbijt.

©Shutterstock

Driepootvis
Een driepootvis of statiefvis kan 43 cm lang worden. Bovendien heeft hij lange, dunne stralen onder zijn buikvinnen en staartvin die wel 1 meter lang zijn. Met zijn drie poten staat hij als een soort statief op de bodem van de oceaan!

{ https://www.msn.com/nl-be/  }

16-05-2024 om 21:33 geschreven door peter  

De Sahara is niet altijd een woestijn geweest en zal in de toekomst weer vruchtbaar worden: dat stelt een onderzoek

 Door Janine

De Sahara wordt beschouwd als de woestijn bij uitstek: het woord zelf betekent woestijn, dus het zeggen van "Saharawoestijn" staat gelijk aan het zeggen van "woestijn van de woestijn". Er is geen drogere plek op onze planeet, maar toch was de Sahara in het verleden een groene plek vol leven. Volgens sommige onderzoekers doorloopt de woestijn bij uitstek een cyclus die hem in de toekomst weer vruchtbaar zal maken. Laten we eens kijken hoe dit mogelijk is.

Vroeger was de Sahara vol leven, en dat zal nog steeds zo zijn: dat zegt een studie

Pexels

De Sahara is de droogste plek op onze planeet: 9 miljoen vierkante kilometer groot en door de eeuwen heen het symbool geworden van de woestijn zelf, en om zeer goede redenen. Volgens een recente studie had de Sahara in het verleden echter ook een ecosysteem vol leven en zou het, belangrijker nog, weer een ecosysteem kunnen worden. Het onderzoek, gepubliceerd in Nature Communications en uitgevoerd door een team van de universiteiten van Helsinki, Birmingham en Bristol, analyseerde het klimaat van de Sahara gedurende de afgelopen 800.000 jaar. Met onverwachte resultaten.

Dankzij een reeks simulaties met een geavanceerd klimaatmodel ontdekten de onderzoekers dat de woestijn bij uitstek transformeert in een groen paradijs tijdens de zogenaamde Afrikaanse vochtige perioden, dat wil zeggen elke 21 duizend jaar. De laatste Afrikaanse vochtige periode vond plaats tussen ongeveer 14.000 en 6.000 jaar geleden: de Sahara herbergt nog steeds bewijzen van rivieren en meren, flora en fauna, in een rijk ecosysteem dat nu (bijna) volledig is verdwenen.

Het belang van simulaties om het verleden van de Sahara te begrijpen

Pexels / Freepik

Dankzij de simulaties van het HadCM3B-model, gebruikt om deze resultaten te verkrijgen, ontdekten de onderzoekers een cyclus van wedergeboorte van de Sahara, maar niet alleen dat. Elke 21 duizend jaar keert de woestijn bij uitstek terug om een ​​ecosysteem te huisvesten dat rijk is aan leven, synchroon met de oscillatie van de aardas. Deze beweging controleert in feite de intensiteit van de Afrikaanse moessons, periodieke winden die op hun beurt de hoeveelheid regen bepalen die op de Sahara valt, en dus ook op de vegetatie.

Het laatste element dat verband houdt met de vochtige perioden in Afrika betreft de ijskappen. In de praktijk is het onmogelijk dat er een natte periode ontstaat als het noordelijk halfrond van de aarde een grote ijskap heeft. Deze koelen in feite de atmosfeer af, waardoor de regenval in gebieden zoals de Sahara afneemt en daardoor woestijnvorming veroorzaakt.

De invloeden van de Sahara tussen verleden en toekomst

NASA

Volgens Edward Armstrong, hoofdauteur van het onderzoek, vertegenwoordigt de cyclus van transformatie van de woestijn in savanne en bos een van de belangrijkste veranderingen in het milieu die op aarde plaatsvinden. Het belang van het gebruikte rekenmodel ligt juist in het vermogen om de Afrikaanse vochtige perioden succesvol te reproduceren en daardoor een duidelijker beeld te geven van hun cycliciteit. De cycli van 21.000 jaar hebben immers niet alleen de geografie beïnvloed, maar behoren ook tot de oorzaken van de verspreiding van onze soort uit Afrika.

Tegelijkertijd zijn dit natuurlijke veranderingen die theoretisch niet gekoppeld zijn aan recentere fenomenen zoals de stijgende temperaturen op aarde. Al is het niet uitgesloten dat het een het ander kan beïnvloeden. Hoe je het ook bekijkt, onze planeet verandert op een dynamische manier en blijft zelden hetzelfde: dit blijkt uit de vochtige periode die de Sahara opnieuw zou kunnen transformeren in een weelderige uitgestrektheid vol leven. Over een paar duizend jaar

{ https://www.curioctopus.nl/ }

10-05-2024 om 22:12 geschreven door peter  

De rotstekeningen zijn uitgebreid onderzocht tijdens veldwerk in de jaren 2018 en 2019. Julien Cooper van de Macquarie University in Australië leidde toen een team archeologen in het zogenoemde Atbai Survey Project, waarin 16 nieuw ontdekte rotstekeningen uit Wadi Haifa werden bestudeerd. 

Vandaag is het een kurkdroge regio in het oosten van Soedan. Maar de tekeningen suggereren dat de omgeving er toen compleet anders uitzag. Er viel veel meer regen en het landschap zag er groen uit, weelderig groen zelfs, moet blijken uit de rotstekeningen waarop vee staat afgebeeld. 

"Het was een raadsel om vee afgebeeld te zien op de wanden van rotsen midden in de woestijn, want voor het houden van runderen is veel water nodig, en weiland. Ze zouden in de Sahara van vandaag geen kans maken", zegt Cooper in een mededeling van de universiteit. 

Volgens Cooper is de aanwezigheid van heel wat vee in de tekeningen "een van de belangrijkste bewijsstukken van een voormalige groene Sahara". Dat komt ook overeen met eerdere bevindingen van experts. 

Groene Sahara? 

Eerder archeologisch en klimatologisch veldwerk heeft al aangetoond dat alvast een deel van de huidige Sahara in Afrika er vroeger totaal anders moet hebben uitgezien tijdens de zogenoemde "Afrikaanse natte periode"

Er viel toen veel regen in de regio tijdens moessonregens in de zomer. De vochtige periode zou van ongeveer 15.000 jaar geleden tot ruwweg 5.000 jaar geleden hebben gelopen en dan langzaam zijn uitgedoofd. Er zou plaats geweest zijn voor een afwisselende Afrikaanse savanne waar ook giraffes en olifanten leefden. 

Rond 3.000 voor Christus begonnen meren en rivieren uit te drogen en verdwenen ook de grazige weiden. De mensen trokken weg in de richting van de Nijl. 

De aanwezigheid van mensen bij het vee suggereert dat de dieren gemolken werden. Er zouden herders geleefd hebben in het gebied, maar zij begonnen het rond 3.000 voor Christus moeilijker te krijgen.

"De bevolking trok weg en er waren hoogstens nog schapen of geiten. De impact op het leven moet groot geweest zijn", zegt Cooper. 

De tekeningen tonen niet enkel vee. Er zijn ook boten afgebeeld. Die hebben speciale kenmerken in deze tekeningen, en waren misschien het werk van plaatselijke Nubische Nubische stammen. 

Sahara was ooit weelderig groen, blijkt uit rotstekeningen van 4.000 jaar geleden die vee afbeelden

© Foto: Paul Wordsworth

{ https://www.msn.com/nl-be/ }

10-05-2024 om 21:47 geschreven door peter  

Peering down into these giant holes in the Earth, one is greeted not with a desolate rocky cave, but a hidden lush green forest.

“The scene down there was stunning: an underground pristine forest with no trace of human activities, with 40 meter-high ancient trees and a group of endangered wild plants from the times of dinosaurs,” explained Tang Jianmin, an associate Researcher at Guangxi Institute of Botany, in an article.

The process begins when water acidified by carbon dioxide seeps into the soil, slowly dissolving the underlying limestone. Over time, this leads to the creation of underground voids that eventually collapse, forming tiankengs, which is Mandarin for “heavenly pits.”

With 300 known tiankengs in the world, 200 of which are in China, scientists have been studying the various plants and animals that reside there. 

This most recent study conducted by a team of researchers, including Tang Jianmin, from the Guangxi Institute of Botany, utilized advanced Hyper-seq gene sequencing technology to analyze the genetic diversity of Manglietia aromatica, a rare tree species. Sheltered for milenia, this tree thrives in these deep sinkholes, and has avoided the near extinct fate of its surface living brethren. 

According to the study, the genetic diversity within the tiankeng populations of Manglietia aromatica is significantly higher than those found outside these sinkholes. Specifically, the genetic diversity index (π) was 0.2044 for populations within the tiankengs, compared to 0.1671 for those outside. The Chinese scientists suggest that tiankengs may act as natural conservatories, preserving a rich genetic pool that enhances species resilience and adaptability.

Moreover, the study revealed moderate genetic differentiation between populations inside and outside the tiankengs. This moderate differentiation underscores the partial genetic isolation provided by tiankengs, which likely contributes to the unique genetic traits observed within these populations. In really simple terms, life inside these underground forests evolved differently, and if this is the case for Maglietia aromatica, what does this say for all the other species of plants and animals that live there?

Cave explorers came across the sinkhole in Leye County. It is 306 metres in length, 150 metres wide and 192 metres deep. 

Photograph: Courtesy of Guangxi speleology research team 702

The unique microclimates and isolated environments within tiankengs foster the development of diverse ecosystems relatively untouched by human activity. The forests within tiankengs are more than just collections of trees; they are dynamic environments that support complex food webs and ecological interactions. The genetic diversity found in these forests contributes to the overall health and stability of the ecosystem, enabling plants and animals to adapt to changes and resist diseases. Furthermore, these forests play a crucial role in carbon sequestration, helping to mitigate climate change by absorbing carbon dioxide from the atmosphere.

The discovery and subsequent studies of China’s karst tiankengs have opened a new chapter in our understanding of conservation biology and the importance of natural refuges in preserving genetic diversity. This most recent study proves that these giant underground forests not only house some of the last remaining members of certain plant and animal species but also genetic variations that have ceased to exist on the surface. 

“You don’t know what you’re going to find in each corner, and sometimes we are surprised and occasionally something breaks through our own expectations,” Veni stated back in 2022. “It’s interesting that we’ve gone from living in caves to now studying and exploring them.”

• MJ Banias covers space, security, and technology with The Debrief. You can email him at mj@thedebrief.org or follow him on Twitter @mjbanias.

{  https://thedebrief.org/category/science/ }

04-05-2024 om 21:25 geschreven door peter  

Dromen controleren en communiceren met de werkelijkheid terwijl je slaapt: een slaaplaboratorium legt uit hoe het werkt

 Door Janine

Zou je graag de controle willen hebben over je dromen en ze willen sturen? In Nederland is er een slaaplaboratorium waar dit mogelijk wordt. Laten we er meer over te weten komen.

Lucide dromen zijn heel zeldzaam

Freepik

In het Sleep and Memory Lab van Martin Dresler aan het Donders Instituut in Nijmegen kun je leren hoe je kunt ervaren wat we “lucide dromen” noemen. Het betekent dat je in feite de regisseur wordt van je eigen droomervaring, je realiseert dat je droomt en de “film” regisseert zoals jij dat wilt. Of je nu wilt vliegen, een andere planeet wilt bezoeken of een persoon wilt ontmoeten, je hoeft het alleen maar te willen en voilà: de droom komt uit, althans in onze geest.

Met andere woorden, het is een kwestie van je dromen “hacken” door er controle over te nemen. Bewuste dromen zijn geen gewone ervaring: het is niet gemakkelijk om te beseffen dat je droomt en gebeurtenissen te sturen en in feite gebeurt het maar zelden. Er zijn echter bedrijven die juist in dit fenomeen geïnteresseerd zijn en hun inspanningen richten op de ontwikkeling van apparatuur en hulpmiddelen om lucide dromen te vergemakkelijken.

Lucide dromen, een anomalie van normaal dromen

Martin Dresler en zijn team richten hun onderzoek naar lucide dromen op het monitoren van hersenactiviteit terwijl ze plaatsvinden. "We vermoeden nu welke hersengebieden erbij betrokken zijn, waaronder de prefrontale cortex, maar we weten nog steeds niet precies welke structuren gestimuleerd moeten worden om lucide dromen op te wekken”, legde hij uit.

Voor zijn onderzoek induceert Dr. Dresler lucide dromen bij vrijwillige proefpersonen. Door in wakkere toestand hun zintuigen te stimuleren met behulp van lichten, geluiden en trillingen, nodigt hij hen uit om zich te concentreren op deze prikkels en hun gemoedstoestand op dat moment. Vervolgens zendt hij dezelfde signalen uit wanneer de proefpersonen zich in de REM-fase van de slaap bevinden. Op deze manier kunnen de deelnemers de stimuli herkennen terwijl ze dromen en zich realiseren dat ze zich in een droom bevinden.

Deze techniek is effectief in ongeveer 50 procent van de gevallen, hoewel het droombewustzijn vaak van korte duur is en zelden langer duurt dan 60 seconden.

Volgens Dresler lijken onze hersenen lucide dromen niet te waarderen, dat “nogal onstabiel is. Het lijkt erop dat de hersenen het niet prettig vinden om in deze staat te zijn. Het keert snel terug naar normaal dromen of wakker zijn. In zekere zin zou lucide dromen gezien kunnen worden als iets dat misgaat tijdens een normale droom."

Tijdens een lucide droom kun je communiceren

Een afwijking die dus snel hersteld wordt. Lucide dromen zijn echter een belangrijk hulpmiddel om te ontdekken wat er in onze hersenen gebeurt terwijl we slapen en hoe slaap de consolidatie van herinneringen beïnvloedt.

De vooruitgang van Dresler heeft tot nu toe aangetoond dat het mogelijk is om te communiceren tijdens het lucide dromen: hij vroeg zijn vrijwilligers om ja en nee te antwoorden op bepaalde vragen en om eenvoudige wiskundige bewerkingen op te lossen. Veertig procent van de proefpersonen die de lucide droom beleefden, gaven een correct antwoord met behulp van eerder vastgestelde oogbewegingen.

"We hebben aangetoond dat communicatie met slapende vrijwilligers mogelijk is in beide richtingen, van de onderzoeker naar de slaper en weer terug."

“Normale” dromen zijn belangrijk voor het organiseren van informatie en het verwerken van ervaringen, en laten ruimte voor het onbewuste. Deze functie kan ontbreken in lucide dromen, die echter slechts een klein percentage van de REM-fase vertegenwoordigen, mocht deze zich voordoen, en daarom niet schadelijk zijn.

Tot slot kan het volgens Dresler ook een nuttig hulpmiddel zijn bij nachtmerries: "Met lucide droomtherapie kunnen patiënten zich tijdens een nachtmerrie realiseren dat wat er gebeurt niet echt is en ze kunnen zelfs actieve controle over de droom krijgen, of besluiten om wakker te worden."

{  https://www.curioctopus.nl/ }

04-05-2024 om 18:17 geschreven door peter  

Nieuw wezen ontdekt op een van de oudste plekken op aarde

 Door Janine

Nog onbekende soorten verbergen zich op de meest uiteenlopende plekken op onze planeet, maar onderzoekers hebben een nieuw wezen ontdekt dat er nogal verontrustend uitziet. Hier gaat het om.

Nieuwe soort ontdekt in West-Australië

Ondanks voortdurend onderzoek kennen we nog steeds niet alle wezens die zich op onze planeet verbergen. Sommige hiervan hebben een schattig en grappig uiterlijk, andere kunnen min of meer eng zijn. Denk bijvoorbeeld aan degenen die in de Marianentrog leven, de diepste plek op het aardoppervlak. Er is nu een nieuwe, nog nooit eerder waargenomen soort ontdekt op een van de oudste plekken op onze planeet, dat zich in West-Australië bevindt.

Onderzoekers Mark KL Wong en Jane M. McRae van UWA, University of Western Australia, bevonden zich in het rotsachtige gebied Pilbara, een Australisch woestijnoppervlak, toen ze een gat in de grond maakten van ongeveer 24 meter lang. Hier, ondergronds in het dorre landschap in het land van de kangoeroes, ontdekten ze het kleine wezentje. Hier kunnen de oppervlaktetemperaturen tijdens het hete seizoen overdag 38° Celsius bereiken en overschrijden, terwijl het ondergrondse leven wemelt van leven. Zo verstopt het kleine, sinister uitziende wezen zich in de donkere ondergrond op zoek naar voedsel.

Leptanilla voldemort, de bleke ondergrondse mier

ZooKeys

De nieuwe soort in kwestie heet Leptanilla voldemort en is een ondergrondse mier met een bleke kleur, “slanke bouw, spits toelopende poten en lange, scherpe onderkaken”. Het is de tweede soort van dit geslacht die tot nu toe in Australië is ontdekt, aldus de onderzoekers in hun studie.

De kleine mier is slechts twee millimeter groot, ongeveer net zo groot als een zandkorrel. Na het boren van het gat in de grond kwamen twee exemplaren van Leptanilla voldemort in het net terecht. Toen ze eenmaal boven water waren, zagen de onderzoekers hun lange, gladde en opvallend gekleurde lichamen. "De bijnaam van de soort is een eerbetoon aan de antagonist uit de boekenreeks van Harry Potter, Lord Voldemort, een angstaanjagende tovenaar die, net als de nieuwe mier, slank en bleek is en gedijt in de duisternis”, aldus de auteurs. Het belangrijkste kenmerk van deze soort zijn de bijzonder langgerekte onderkaken en antennes in vergelijking met die van andere Leptanilla-soorten, die voor het eerst werden ontdekt in 1931.

De nieuwe mierensoort leeft en jaagt in het donker

ZooKeys

Volgens de onderzoekers “is het vrijwel zeker een angstaanjagende jager in het donker. Dit wordt ondersteund door wat we weten uit de weinige waarnemingen van jachtgedrag bij andere Leptanilla-soorten, waar de kleine werkers hun scherpe kaken en krachtige angels gebruiken om de duizendpoten die in de grond leven, veel groter dan zij, te immobiliseren." Deze mier heeft in feite geen gezichtsvermogen, maar gebruikt zijn krachtige kaken om in het donker te jagen en zich te voeden. In tegenstelling tot veel andere mieren leeft de Leptanilla in kolonies bestaande uit ongeveer honderd werkers en een koningin. Ze leven ondergronds, hebben geen pigmentatie en door hun zeer kleine formaat kunnen ze zich met extreme behendigheid ondergronds verplaatsen.

Alleen al het feit dat ze klein zijn en in duisternis leven, maakt hun biologie buitengewoon mysterieus. In Pilbara, dat 3,6 miljard jaar oud is, leven veel ongewervelde dieren onder de grond. Nu voegt de kleine Voldemort biodiversiteit toe aan deze oude plek op aarde: "De ontdekking van de raadselachtige mier is een bewijs van de magie van de natuur en de mysteries van het leven in de diepten van de duisternis."

{ https://www.curioctopus.nl/ }

02-05-2024 om 18:47 geschreven door peter  

(Image Source: Adobe Stock)

CHINA CLAIMS NEW BREAKTHROUGH IN LASER PROPULSION COULD LEAD TO ULTRAFAST, STEALTH SUBMARINES

TIM MCMILLAN

Researchers first introduced the new laser propulsion system at the “Applied Optics and Photonics” conference in Beijing in late 2023. During the proceedings, scientists explained that the system utilizes high-energy lasers to direct the force from cavitation implosions to propel a submarine. 

In a paper recently published in the Chinese academic journal Acta Optica Sinica, scientists elaborated that the system, named “underwater fiber laser-induced plasma detonation wave propulsion,” works by directing laser energy through optical fibers. These fibers, as thin as human hairs, would coat the submarine’s exterior, allowing directed high-power laser beams to propel the vessel through the water. 

The setup purportedly generates up to 70,000 newtons of thrust with just 2 megawatts of laser power, roughly equivalent to the force of a commercial jet engine. 

The use of laser propulsion systems represents a significant departure from traditional propellants. Instead of relying on mechanical engines, this innovative method uses lasers to generate plasma in water, creating a wave that propels the vessel forward.

The concept of laser propulsion is associated with the phenomenon of supercavitation or the formation of bubbles around a submarine’s surface. This creates an air pocket that drastically reduces water resistance, allowing the submarine to achieve extraordinary speeds. 

Theoretically, a submarine exploiting supercavitation could travel faster than the speed of sound, or nearly 667 knots-per-hour (767 mph). The Soviet twin-propeller K-222 submarine holds the fastest claimed underwater speed, reportedly clocking in at 44.7 knots during sea trials in 1969. 

Laser propulsion operates similarly to a magnetohydrodynamic drive (MHD), a concept for marine propulsion that has been explored since the late 1960s. 

While a magnetohydrodynamic drive propels a submarine by using electric and magnetic fields to accelerate a liquid or gas, a laser propulsion system propels the vessel using focused laser beams to create plasma.

Also similar to a magnetohydrodynamic drive (MHD), a laser propulsion system would have no moving parts, reducing a submarine’s autistic signature as it passes through the water. 

The idea of using laser propulsion for submarines has been explored for decades. Yet, despite these efforts, previous attempts to develop the technology have failed to produce a system with enough power or thrust to be practical.

However, Chinese scientists, led by Dr. Ge Yang, an associate professor at Harbin Engineering University, have reportedly overcome previous hurdles in laser propulsion technology by innovating the structure used to harness and direct energy. 

Researchers said insights from the Chinese aerospace defense sector, particularly in advanced plasma electric propulsion used in hypersonic weapons, were instrumental in refining the technology. 

Despite this development’s potential, researchers have not yet addressed several critical challenges. These include confronting the problem of heat dissipation in the optical fibers, their durability in harsh underwater environments, and the integration of the system with existing submarine designs, particularly the surfacing and steering mechanisms. 

These issues must be resolved before this novel laser propulsion system is considered viable. However, if realized, the military implications of such technology are significant. 

Submarines are vital to national security because of their stealth capabilities and firepower. Successfully developing an operational laser propulsion system would significantly improve the stealth and speed of China’s naval forces, potentially altering the strategic dynamics in the ongoing technological rivalry between Beijing and the United States.

{ https://thedebrief.org/category/science/ }

28-04-2024 om 22:40 geschreven door peter  

Presently, several of the Mako hypersonic missile’s capabilities remain unknown, which include specifics about the weapon’s multiple guidance systems. However, it is known that the Mako is capable of speeds reaching at least Mach 5 and that the weapon has been fit-checked both electronically and on actual fighter jets and other aircraft that include the Navy’s F/A-18E/F Super Hornet, as well as the similar two-seat EA-18G Growler. Similar fit-checks have also been conducted with the F-16, the F-15, and all three versions of the F-35 Lightning II.

Aircraft in the F-35 family, which specifically include the F-35A and F-35C, can carry the new Mako missile internally, whereas the F-35B and other aircraft would be required to carry the missile via external pylons. Combining internal and exterior loads would allow as many as six of the missiles to be carried by the F-35A.

Amid rising tensions with nations like China, the Mako’s performance and capabilities could provide a crucial advantage in the event of a conflict, given the new missile’s readiness for use against ballistic missile systems and mobile air defense capabilities that are likely to be utilized as part of anti-access/area denial strategies both China and Russia would likely employ.

Speaking recently at the Navy League’s 2024 Sea Air Space exposition, Rick Loy hinted at the possibility that the Mako could see additional use in the years ahead from surface or ground launch systems, “or even sub-surface like other weapons” that would conceivably extend Mako’s capabilities beyond just launch from aircraft.

Lockheed Martin has also implied that the weapon may be used by other countries, where the missile would offer an accessible and cost-effective solution for militaries wishing to acquire hypersonic capabilities.

Although official imagery depicting the Mako either in real-world testing or artistic representations has yet to be released by Lockheed Martin, video of the new missile as it appeared earlier this month at the Sea Air Space exposition has been made available by Naval News on its YouTube channel, which can be viewed here.

• Micah Hanks is the Editor-in-Chief and Co-Founder of The Debrief. He can be reached by email at micah@thedebrief.org. Follow his work at micahhanks.com and on X: @MicahHanks.

{ https://thedebrief.org/category/science/ }

28-04-2024 om 21:30 geschreven door peter  

• Sub has expansive 'bubble-like' window giving amazing views for paying guests
• READ MORE: Luxury super sub can hold 20 people underwater for four weeks

By JONATHAN CHADWICK FOR MAILONLINE 

James Bond memorably escaped beneath the waves aboard his adapted Lotus Esprit in the 1977 film 'The Spy Who Loved Me'. 

But an incredible new submersible shaped like a UFO looks even outside the capabilities of MI6's Q branch. 

The Triton 660 AVA has an expansive transparent 'bubble'-like' window that makes passengers feel at one with the ocean's depths.

While diving up to 656 feet (200 metres) below the water's surface, guests can enjoy dinner, share a bottle of champagne or even get married. 

However, with an eye-watering purchase price of $6.3 million (£5 million), the 660 AVA doesn't come cheap. 

Triton says the sub can be quickly reconfigured between dives, and can offer a variety of dive activities, including dining or cocktail dives, spa treatments, or even subsea gaming experiences

The Triton 660/9 AVA has been launched as the ultimate vessel for deep sea sightseeing according to maker Triton

The sub has been created by Florida-based firm Triton, perhaps best known for making the DSV Limiting Factor, a deep sea submarine that collided with the wreck of RMS Titanic in 2019. 

The company says on its website that its new 660 AVA provides 'entertainment-focused underwater experiences'.

The sub can be quickly reconfigured between dives and can offer a variety of dive activities, including dining or cocktail dives, spa treatments, subsea gaming experiences or even weddings. 

It describes the sub as 'the world’s most intimate place to tie the knot'. 

'Operators can take advantage of this space to provide never-before-possible experiences that will surprise and delight discerning guests, even when not sailing near a prime dive site,' it says. 

'These singular, expansive spaces afford you considerable flexibility to curate experiences hitherto unimaginable in a submersible, from cocktails and casinos to weddings and private dining.'

The intimate space comes with comfortable leather seating and even in-built mood lighting and a surround-sound audio system, so guests can enjoy music to match the deep sea.  

According to Triton, the sub's expansive window uses a patent-pending mix of acrylics, allowing strong but 'transparent hulls in new and irregular geometries'

It has been specifically designed for the cruise and hospitality sectors, with the ability to dive 656 feet (200 metres) below the surface

The craft has echoes of James Bond’s sea-diving Lotus Esprit in The Spy Who Loved Me, above, also known as Wet Nellie (pictured)

READ MORE 

• Super sub can hold 20 underwater for four weeks

The sub has a pool and wine cellar

According to Triton, the sub's expansive window uses a patent-pending mix of acrylics, allowing strong but 'transparent hulls in new and irregular geometries'. 

'A Triton AVA submersible typically offers two to three times the usable volume of traditional spherical hulls – space that can be used to create amazing experiences,' the firm adds. 

Triton 660 AVA also comes with a new and improved controller to operate the sub, called the Hammerhead. 

Working in tandem with the cockpit, the Hammerhead allows the submersible to be controlled wirelessly from any seat inside the cabin. 

So the pilot could move around the submersible while still operating it, or may even hand control of the submersible to a guest.

If this sounds too similar to the adapted PlayStation controller used to navigate the doomed Titan last June, everything about Triton's new vehicle has been apparently designed with safety in mind.  

According to the firm, each 660 AVA submersible comprises of thousands of constituent components, each of which is reviewed and tested to ensure it complies with requirements for certification by a third party. 

Florida-based Triton say their craft has been specifically designed for the cruise and hospitality sectors

 The Triton DSV Limiting Factor from Florida-based company Triton Submarines, which collided with the starboard hull breach of the Titanic wreck

Patrick Lahey, CEO and co-founder of Triton, said: 'There is a stark difference between the experimental aberration made by OceanGate and the thoughtfully designed and carefully engineered products created by legitimate builders like Triton.

'Fortunately, this message has been conveyed in the media and people now understand this important distinction. 

'Certified and accredited subs, like those Triton manufacture have a 40-year track record of perfect safety. 

'Certified subs are magical machines that allow people to safely visit and explore a part of our world they simply couldn’t see any other way.'

The privately-owned submersible Titan, created and operated by another US firm called OceanGate, suffered a 'catastrophic implosion' on the way to visit the wreck of RMS Titanic.

The five men on board died instantly, including OceanGate CEO Stockton Rush, who had described a deep sea trip aboard Titan as 'safer than crossing the street'.

Titanic director James Cameron, who's renowned for his own deep-sea exploration missions, has said Titan had 'three potential failure points' and indicated that its 'Achilles heel' was the carbon fiber hull.

A luxury yacht that's perfect for high-flyers! Incredible 242ft yacht uses a foil system to 'fly' across the water – but it will set you back £70 MILLION 

A luxury 242ft-long yacht has not only been designed to take you on the high seas but also to 'fly' above the water - as long as you have a spare £70 million.

The impressive design concept called the Plectrum was released by the Rome-based Lazzarini Design Studio.

Built out of dry carbon fibres that make it extra light, it uses a foil system so it can rise above the waves and glide along the water at up to 75 knots (86mph). 

Italian creators at the Lazzarini Design Studio released images of their latest concept yacht called the Plectrum

(pictured)

At the moment, the yacht remains a concept boat with no set date to arrive on to the market. 

Read more 

 { https://www.dailymail.co.uk/ }

26-04-2024 om 16:54 geschreven door peter  

Dit is de meest 'buitenaardse' bestemming op aarde

©Shutterstock

Dit is de meest 'buitenaardse' bestemming op aarde
Ergens in de Indische Oceaan vind je de meest buitenaardse plek op aarde: Socotra. Een eiland dat toebehoort aan Jemen en een ecologisch heiligdom herbergt. De plek is moeilijk te bereiken en er geldt dan ook een negatief reisadvies voor het eiland, gezien de ideologische en religieuze conflicten. Desalniettemin kun je de omgeving vanuit je stoel veilig ontdekken. Klik verder en ga mee op een buitenaardse reis op aarde!

©Shutterstock

Paradijs op aarde
Vier eilanden vormen de Socotra-archipel in de Indische Oceaan.

©Shutterstock

Socotra-archipel
Het ligt ongeveer 380 km uit de kust van Jemen.

©Shutterstock

Ontstaan
Experts schatten dat het eiland 35 miljoen jaar geleden van het continent is gescheiden.

©Shutterstock

Omvang
Het eiland Socotra is 132 km lang en 50 km breed.

©Reuters

Taal
De lokale taal is Socotri, maar het is mogelijk om in het Arabisch te communiceren met een deel van de lokale bevolking.

©Reuters

Betekenis
In het Sanskriet betekent Socotra 'Eiland van Geluk'.

©Shutterstock

Klimaat
Omdat de taal zeer specifiek is, is er geen vertaling voor sommige dier- en plantensoorten.

©Reuters

Mythologie
In de oude Griekse mythologie was de troon van Uranus verborgen in de bergen van Socotra.

©Shutterstock

Mythologie
De Grieken dachten dat het het huis was van heksen en tovenaars.

©Shutterstock

Magische plek
Het is moeilijk om niet onder de indruk te zijn van zoveel natuurlijke schoonheid.

©Reuters

Fauna
Socotra is ook de thuisbasis van vele vogelsoorten die alleen op het eiland te vinden zijn.

©Reuters

Landschap
Veel grotten en bergen vormen de topografie van het eiland.

©Shutterstock

Landschap
Evenals prachtige witte zandstranden.

©Shutterstock

Landschap
Je vindt hagelwitte zandduinen aan de paradijselijke kustlijn

©Shutterstock

Typische boom
De Drakenbloedboom is een exotische boom afkomstig uit de regio.

©Reuters

Typische boom
Het is genoemd naar zijn rode boomsap.

©Shutterstock

Typische boom
De takken zien eruit als paddenstoelen en sommigen zeggen dat ze zelfs lijken op zwevende UFO's.

©Shutterstock

Typische boom
Een andere inheemse boom is de Woestijnroos

©Reuters

Typische boom
De ongebruikelijke vorm lijkt op een olifantenpoot.

©Shutterstock

Ongewone plek
Socotra Island is uniek en bevat veel kenmerken die alleen daar te vinden zijn.

©Shutterstock

Ongewone plek
Het wordt beschouwd als een buitenaards eiland omdat het de thuisbasis is van een breed scala aan fauna en flora.

©Reuters

Ecologisch heiligdom
Ongeveer 75% van het eiland bestaat uit beschermde gebieden.

©Shutterstock

Erfgoed
Socotra werd uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed.

Zie ook:

• n dit gekke stadje huist een onverklaarbaar fenomeen

{ https://www.msn.com/nl-be/feed?ocid=msedgntp&pc=acts }

18-04-2024 om 21:54 geschreven door peter  

Tardigrades Have Unusual Response to Ionizing Radiation, Study Reveals

by Natali Anderson

 

Tardigrades can survive remarkable doses of ionizing radiation, up to about 1,000 times the lethal dose for humans. How they do so is incompletely understood. In a new study, scientists from the University of North Carolina found that a tardigrade species called Hypsibius exemplaris suffers DNA damage upon gamma irradiation, but the damage is repaired. The study shows that this species has a specific and robust response to ionizing radiation: irradiation induces a rapid upregulation of many DNA repair genes.

An artist’s impression of the tardigrade species Hypsibius exemplaris.

First discovered in 1773, tardigrades are a diverse group of microscopic invertebrates famous for their ability to withstand extreme conditions.

Also known as water bears or moss piglets, they can live for up to 60 years, and grow to a maximum size of 0.5 mm, best seen under a microscope.

Tardigrades are able to survive for up to 30 years without food or water, for a few minutes at temperatures as low as minus 272 degrees Celsius (minus 457 degrees Fahrenheit) or as high as 150 degrees Celsius (302 degrees Fahrenheit), and minus 20 degrees Celsius (minus 4 degrees Fahrenheit) for decades.

They withstand pressures from virtually 0 atm in space up to 1,200 atm at the bottom of the Marianas Trench.

They are also resistant to radiation levels up to 5,000-6,200 Gy.

“What we saw surprised us. The tardigrades are doing something we hadn’t expected,” said Professor Bob Goldstein, a researcher at the University of North Carolina at Chapel Hill.

In their research, Professor Goldstein and his colleagues examine how Hypsibius exemplaris tardigrades can survive intense radiation.

They found that the species is not immune to DNA damage — irradiation does damage their DNA — but the tardigrades can repair extensive damage.

They were surprised to find that the tardigrades can increase the volume of production from DNA repair genes.

Unlike humans, they can ramp up the level of DNA repair genes’ products to such an extreme extent that they become some of the most abundant gene products in animals.

“These animals are mounting an incredible response to radiation, and that seems to be a secret to their extreme survival abilities,” said Dr. Courtney Clark-Hachtel, a researcher at the University of North Carolina at Asheville.

“What we are learning about how tardigrades overcome radiation stress can lead to new ideas about how we might try to protect other animals and microorganisms from damaging radiation.”

• The findings appear in the journal Current Biology.
• Courtney M. Clark-Hachtel et al. The tardigrade Hypsibius exemplaris dramatically upregulates DNA repair pathway genes in response to ionizing radiation. Current Biology, published online April 12, 2024; doi: 10.1016/j.cub.2024.03.019

{ https://www.sci.news/ }

17-04-2024 om 22:21 geschreven door peter  

Meer microplastics op Antarctica dan tot nu toe gedacht

Meer microplastics op Antarctica dan tot nu toe gedacht

© Aangeboden door Belga

Er bevindt zich meer plastic op Antarctica dan tot nu toe gedacht. Een groot deel van de deeltjes is zo klein dat ze bij eerder onderzoek niet opgemerkt werden, blijkt uit een Zwitsers onderzoek.

Volgens de Universiteit van Bazel werd er bij eerder onderzoek gebruikgemaakt van een net met mazen van ongeveer 300 micrometer klein, ongeveer een derde van een milimeter. De kleinste deeltjes werden zo niet opgevist.

Bij nieuwe staalnames in de Weddelzee, op Antarctica, stelden de onderzoekers vast dat 98,33 procent van de plastic deeltjes kleiner was dan 300 micrometer. Het internationale onderzoeksteam, onder leiding van de Universiteit van Bazel, publiceerde de data in het tijdschrift Science of the Total Environment.

In plaats van een net maakten de wetenschappers gebruik van een waterpomp, waarmee ze zeewater naar een reservoir overpompten. Ze analyseerden het water met infraroodspectroscopie, waarbij stoffen geanalyseerd worden door gebruik te maken van het infrarode deel van het elektromagnetische spectrum. Ze vonden zo deeltjes die tot 11 micrometer klein waren, een fractie van de dikte van een mensenhaar.

"Er is ongerustheid dat die kleinere en vaker voorkomende deeltjes microplastics een groter risico vormen voor waterorganismes", schrijven de auteurs in de studie. Die levende organismes, die aangepast zijn aan extreme levensomstandigheden, zijn bijzonder kwetsbaar voor vervuiling.

Ook is onduidelijk hoe de microplastics tot in de geïsoleerde Weddelzee zijn geraakt, en of ze er ooit nog weg kunnen. Mogelijke bronnen zijn de scheepvaart in de regio, voor toerisme, visvangst of onderzoek, en de wetenschappelijke onderzoekstations. Maar de microplastics kunnen ook vanuit andere regio's op Antarctica belanden via oceaanstromingen.

Clara Leistenschneider, de hoofdauteur van de studie, toont zich optimistisch in het persbericht van de Universiteit van Bazel. Er wordt veel werk verricht om het probleem beter te begrijpen en om ideeën te ontwikkelen om plasticvervuiling te verminderen, zegt ze.

{ https://www.msn.com/nl-be/feed?ocid=msedgntp&pc=acts }

09-04-2024 om 22:47 geschreven door peter