UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN

On January 23, 2018, Emmy Award-winning journalist Linda Moulton Howe released video proof of a new informant outlining her top-secret duty in a gigantic ancient alien structure concealed beneath the ice of Antarctica.

According to the informant, he visited a massive octagonal-shaped facility near the Beardmore glacier that reached deep into the glacier’s icy interior during a secret operation in 2003.

Howe met with the source, a retired US Navy Seal, for the first time on July 19, 2018. To protect her identity, he used the alias Spartan 1 in a YouTube video made by Howe, in which his face was obscured and his voice was altered. Howe claimed to have had total command over Spartan 1, which provided him with adequate documentation to support his military career.

Another military whistleblower who testified previously was Brian, a Navy flight engineer who flew many support flights with the Antarctic Development Squadron from 1983 to 1997. He noticed a number of anomalies that he believes lead to secret installations or bases beneath Antarctica’s ice.

As Howe pointed out, he claimed to have witnessed the discovery of silver flying saucers in the Transantarctic Mountains, not far from where the Navy Seal had carried out his mission. The structure, which was an eight-sided octagon, was spotted by ground-penetrating radar, according to the Navy Seal.

In 2003, a group of US Navy special operations troops came to Antarctica to investigate a perfectly geometrical eight-sided octagonal structure discovered by a penetrating radar inside the Beardmore glacier, some 93 miles from the American outpost of McMurdo.

Another team of engineers and scientists had already sliced the top layer of a pure black octagon that had been constructed above two other black octagonal structures that had sunk deep into the 2-mile-thick ice.

In the video, the Navy Seal (known as Spartan 1) describes how he launched his mission from an aircraft carrier near the Ross Sea, west of Antarctica. He was helicoptered to McMurdo Station, the largest American base in Antarctica.

Spartan 1 related how he descended 50 feet beneath the ice to open a door. The walls of the structure are 18 to 30 feet thick (6-10 meters) and the ceiling is 22-28 feet high, according to him (7-9 meters). He claimed that the walls, ceiling, and floor were all made of a black basalt stone that looked like polished black marble.

A lime green source lit the ceiling and floor, and the chamber was heated to roughly 68-72 degrees Fahrenheit (20-22 degrees Celsius). He discovered no heating or lighting system, adding to the enigma of the underground complex.

According to the witness, the archaeological workers only found one piece of the structure, with the remainder buried beneath the ice and stretching far below. According to ground penetrating radar, the installation was octagonal in shape and covered 62 acres (about 0.5 square kilometers).

According to Spartan 1, walls and doors were covered with 20 cm high and 5 cm thick hieroglyphs. The hieroglyphics were neither Egyptian nor Maya in form, but they included animal pictures and other strange symbols in common with both.

One of the insignia was very similar to the Nazi SS’s image of the Black Sun, which was inscribed on the floor of their Wewelsburg Castle headquarters. The portrayal of the Black Sun is still prohibited under Nazi propaganda regulations in Germany. Spartan 1 said that one of his responsibilities included bringing scientists to photograph and draw the subsurface structure and hieroglyphic symbols.

He said that one of the scientists was forced to leave because he insisted on more time to thoroughly inventory what had been discovered. Spartan 1 claims that the facility was built by a group of extraterrestrials who were involved in the genetic alteration of humans.

Spartan 1’s testimony is essential because it provides a unique personal account of what was uncovered within one of the antiquity-era underground constructions. Brian, a former Antarctic eyewitness, couldn’t see or investigate one of the things. Brian related the story as he witnessed a big hole breach the South Pole as it soared above his head via a restricted and regulated region.

So far, just two more insiders/informants have come forward to tell their experiences of being duped or viewing ancient artefacts buried beneath Antarctica’s ice. Two persons, Corey Goode and Pete Peterson, claim to have seen some of the buried artifacts during their journeys.

Goode claims to have been transported to Antarctica in early 2016 and early 2017, when he saw hidden bases and the relics of an ancient civilisation buried deep beneath the ice sheets. He claims to have seen the remains of human-alien hybrids made thousands of years ago as part of extraterrestrial genetic experimentation conducted by a humanoid race.

Peterson claims to have been sent on covert missions to Antarctica, where he was entrusted with interpreting advanced technology discovered near three mother ships, one or more of which he observed during his journeys. Goode’s allegation of an ancient extraterrestrial facility that operated as a global civilization’s centre is backed up by Peterson’s evidence. This prompts a slew of intriguing questions.

Was the Black Sun symbol a representation of an ancient global society, with spirals connecting to distant colonies, with the South Pole serving as the fulcrum? On my book, The Hidden History of Antarctica, I demonstrate that German nationalists who use the black sun as a symbol have established a colony in the frozen continent.

According to Howe’s analysis, the structure seen by Spartan 1 dates back to 33 million years ago, which is the standard era given by traditional geologists for when Antarctica was ice-free. Spartan 1’s independent testimony backs up important points made by Goode and Peterson, as well as other theories about what lies under the frozen continent.

We will be able to discover more about what lies under the Antarctic polar ice caps once Spartan 1’s testimony is made public as part of Howe’s film series.

{ http://digantanews24.com/?cat=8 }

Mogelijk reizen aliens niet met sterrenschepen, maar op complete, maar eenzame planeten door de interstellaire ruimte.

Met dat idee komt professor Irina Mullins in het International Journal of Astrobiology op de proppen. “Ik stel voor dat buitenaardse beschavingen ook gebruik kunnen maken van weesplaneten (planeten die niet gebonden zijn aan een ster, maar eenzaam door de ruimte dwalen, red.) als interstellaire transportmiddelen om andere planetaire systemen te bereiken, verkennen en koloniseren.” Dat lijkt misschien een beetje vergezocht, maar er zit een fascinerende gedachtengang achter die ook weer heel interessante implicaties kent. Bijvoorbeeld voor onze zoektocht naar buitenaards leven.

Op reis
Aliens kunnen verschillende redenen hebben om hun thuisplaneten te verlaten. Uit nieuwsgierigheid bijvoorbeeld: omdat ze benieuwd zijn naar wat er buiten hun eigen stelsel te vinden is. Of uit noodzaak: omdat een existentiële dreiging – ziekte, klimaatverandering, oorlog, een stervende moederster, etc. – hen dwingt om uit hun vertrouwde omgeving weg te vluchten. Met name in het laatste scenario lopen (ook geavanceerde) aliens echter waarschijnlijk al snel tegen problemen aan, zo schrijft Mullins. “Ze zouden waarschijnlijk op serieuze of onoverkoombare problemen stuiten wanneer ze een ruimtevaartuig willen gebruiken om grote populaties over interstellaire afstanden te transporteren.”

Weesplaneet
Het zette Mullins aan het denken. Want hoe zouden geavanceerde beschavingen zich anders kunnen verplaatsen? “En toen bedacht ik dat buitenaardse beschavingen een lift konden krijgen van weesplaneten die door hun planetaire systeem trekken,” zo vertelt ze aan Scientias.nl.

Meeliften op zo’n weesplaneet heeft verschillende voordelen ten opzichte van een sterrenschip. “Weesplaneten kunnen constant zwaartekracht, maar ook veel ruimte en grondstoffen bieden,” zo schrijft Mullins. Denk onder meer aan water aan of net onder het oppervlak van weesplaneten: aliens kunnen het consumeren of gebruiken – bijvoorbeeld door een onderzees habitat te creëren – om zich te beschermen tegen eventuele gevaarlijke straling afkomstig uit de ruimte.

Een lift vinden
Maar om mee te kunnen liften op zo’n weesplaneet – en gebruik te kunnen maken van alles wat zo’n planeet te bieden heeft – moet je er natuurlijk eerst wel op zien te komen. Dat kan op verschillende manieren, zo schrijft Mullins. Zo kunnen aliens simpelweg wachten tot zo’n weesplaneet door hun planetaire systeem reist. “Wetenschappelijke studies suggereren dat het aantal weesplaneten weleens groter kan zijn dan het aantal sterren in de Melkweg. Dat vergroot de kans dat weesplaneten door de buitenste regionen van planetaire systemen reizen.” Wanneer aliens die buitenste regionen van hun stelsel gekoloniseerd hebben, hoeven ze met hun ruimtevaartuigen maar een kleine afstand te overbruggen om zo’n passerende weesplaneet te koloniseren.

Heft in eigen hand
Het nadeel van die aanpak is natuurlijk wel dat je maar af moet wachten wanneer zo’n weesplaneet op komt dagen. En dat is zeker in het geval van een existentiële dreiging niet ideaal, zo erkent Mullins. Geavanceerde beschavingen kunnen het heft dan ook in eigen hand nemen en op zoek gaan naar een nabije weesplaneet en de koers daarvan aanpassen. “Geavanceerde buitenaardse beschavingen kunnen ook technologieën gebruiken om passerende weesplaneten richting hun planetaire systeem te sturen, zodat hun soort naar de passerende weesplaneet kan reizen.”

Een weesplaneet maken
Een andere mogelijkheid is dat aliens naar een (dwerg)planeet in hun eigen planetaire stelsel reizen en deze vervolgens losmaken van de invloed van de moederster, zodat de planeet transformeert tot weesplaneet. “Ze (de aliens, red.) kunnen dan geavanceerde aandrijfsystemen en zwaartekrachtsslingers gebruiken om Sedna-achtige objecten (Sedna is een dwergplaneet aan de rand van ons zonnestelsel, red.) uit hun eigen planetaire systemen te slingeren.” Het is een aanpak die echter alleen voor de geavanceerdere buitenaardse beschavingen is weggelegd. “Met de aandrijfsystemen die daarvoor nodig zijn, zouden de aliens eeuwen voorlopen op onze ruimtetechnologie.”

Een duwtje van de moederster
Dwergplaneten kunnen overigens ook door de moederster zelf uit hun planetaire systemen worden gegooid. En wel wanneer zo’n moederster stervende is en transformeert tot een rode reus of supernova. In dat geval is er voor eventuele aliens in het hart van het planetaire stelsel overigens genoeg reden om zich uit de voeten te maken. In theorie zouden ze daarbij relatief dicht bij huis over kunnen stappen op een object met een zeer excentrische (ovaalvormige) baan. Dat object voert ze dan naar de buitenste regionen van hun planetaire stelsel waar ze over kunnen stappen op een dwergplaneet die dan in een later stadium door de stervende moederster uit het planetaire systeem wordt geslingerd en zo een weesplaneet wordt.

Transportmiddel, geen thuis
In sommige van de hierboven beschreven scenario’s zijn geavanceerde aandrijfsystemen nodig, in andere niet. Maar in alle scenario’s is het resultaat hetzelfde: de buitenaardse beschavingen eindigen op een planeet die eenzaam door de ruimte dwaalt. Zo’n planeet moeten we echt zien als een alternatief voor het interstellaire sterrenschip en niet als een nieuw thuis, zo benadrukt Miller. Want weesplaneten zijn op lange termijn weinig gastvrij. “Door de afnemende hitteproductie in hun binnenste zullen zulke planeten er niet in slagen om hun met vloeibaar water gevulde oceanen (als die er zijn) te handhaven. Daarnaast hebben weesplaneten minder grondstoffen te bieden dan planetaire systemen. Daarom zouden buitenaardse beschavingen ze ook niet tot hun permanente thuis maken, maar enkel gebruiken als een interstellair transportmiddel waarmee andere planetaire systemen bereikt en gekoloniseerd kunnen worden.”

Sturen
Eenmaal op zo’n weesplaneet is het natuurlijk wel zaak dat de aliens uiteindelijk bij een nieuw thuis aanmeren. “Aliens kunnen hun weesplaneet in de interstellaire ruimte sturen door gebruik te maken van aandrijftechnologieën, wellicht aangevuld met zwaartekrachtsslingers,” vertelt Mullins aan Scientias.nl. “Of ze moeten gewoon wachten tot hun weesplaneet een ander planetair systeem op eigen houtje weet te bereiken.”

Aanneembaar scenario?
Of aliens zich werkelijk – hun weesplaneet al dan niet bijsturend waar nodig – door het universum verplaatsen, blijft natuurlijk gissen. Maar voor Mullins is het zeker geen ondenkbaar scenario. “Wetenschappelijke studies vertellen ons dat het onmogelijk is om schepen te bouwen waarmee complete beschavingen tussen de sterren kunnen reizen,” zo vertelt ze aan Scientias.nl. “We weten dat sterren sterven als ze ouder worden. We weten dat mensen instinctief hun hachje willen redden en andere beschavingen zouden er ook zo in kunnen staan. Dus wanneer hun moedersterren stervende zijn, zullen geavanceerde intelligente soorten zoeken naar ontsnappingsmogelijkheden. Omdat grote sterrenschepen geen optie zijn, zullen ze naar andere methoden zoeken.” En weesplaneten – of door de aliens tot weesplaneet gemaakte dwergplaneten – zijn dan een logische optie. “Weesplaneten met al hun grondstoffen en oceanen gevuld met water, bieden alles wat buitenaardse wezens tijdens hun interstellaire reizen nodig hebben.”

Op zoek
Voor Mullins zijn aliens die meeliften op een weesplaneet dus een reële mogelijkheid. En wat haar betreft, vullen we onze zoektocht naar intelligent buitenaards leven (ook wel aangeduid als SETI) spoedig aan met een zoektocht naar migrerend intelligent leven (Mullins noemt dat: SMETI). “Wetenschappers zoeken traditioneel naar technosignaturen (sporen van buitenaardse technologieën die hinten op de aanwezigheid van intelligent leven, red.) in de leefbare zone van planetaire systemen met daarin een ster die vergelijkbaar of kleiner is dan onze zon. Dat zijn aantrekkelijke plaatsen voor leven. Maar na zestig jaar zoeken hebben we nog steeds niets gevonden. Sommige wetenschappers denken dan ook dat naarmate buitenaardse beschavingen geavanceerder worden, deze hun technologieën zo gebruiken dat ze meer opgaan in hun omgeving en op interstellaire afstanden lastiger detecteerbaar worden.” Maar wanneer zo’n beschaving (noodgedwongen) koers zet naar andere planetaire systemen, moeten er technologieën gebruikt worden die een stuk opvallender zijn en daarmee zou het ook iets gemakkelijker moeten zijn om die aliens op te zoeken.

Alleen moeten we dan wel op een andere plek gaan zoeken; niet nabij zonachtige sterren, maar bijvoorbeeld juist aan de rand van planetaire systemen, alwaar aliens wellicht bezig zijn om een dwergplaneet los te maken van de moederster of juist wachten op een langs scherende weesplaneet. Daarnaast zouden ook door sterren ingevangen weesplaneten goede plaatsen kunnen zijn om op zoek te gaan naar sporen van leven. Net als de omgeving van stervende sterren; daar kunnen zomaar op een dwerg- of weesplaneet gevluchte aliens worden aangetroffen, zo is de gedachte. Het maakt de traditionele zoektocht naar buitenaards leven niet overbodig, zo benadrukt Mullins, maar kan gezien worden als een aanvulling daarop. “Ik zou willen zeggen dat mijn onderzoeksartikel een oproep is om het SETI-programma uit te breiden.”

Ten slotte kan het onderzoek ook implicaties hebben voor ons mensen, want Mullins presenteert een vorm van transport die niet alleen interessant kan zijn voor eventuele aliens, maar waar ook wij (of beter gezegd: ons nageslacht) bij gebaat zou kunnen zijn. “Net als buitenaardse wezens kan de mensheid weesplaneten gebruiken om andere planetaire systemen te bereiken,” stelt Mullins. “Dat zou dan wel iets voor de verre toekomst zijn; wanneer onze ruimtevaarttechnologie veel verder ontwikkeld is.”