The purpose of this blog is the creation of an open, international, independent and free forum, where every UFO-researcher can publish the results of his/her research. The languagues, used for this blog, are Dutch, English and French.You can find the articles of a collegue by selecting his category. Each author stays resposable for the continue of his articles. As blogmaster I have the right to refuse an addition or an article, when it attacks other collegues or UFO-groupes.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zoeken in blog
Deze blog is opgedragen aan mijn overleden echtgenote Lucienne.
In 2012 verloor ze haar moedige strijd tegen kanker!
In 2011 startte ik deze blog, omdat ik niet mocht stoppen met mijn UFO-onderzoek.
BEDANKT!!!
Een interessant adres?
UFO'S of UAP'S, ASTRONOMIE, RUIMTEVAART, ARCHEOLOGIE, OUDHEIDKUNDE, SF-SNUFJES EN ANDERE ESOTERISCHE WETENSCHAPPEN - DE ALLERLAATSTE NIEUWTJES
UFO's of UAP'S in België en de rest van de wereld Ontdek de Fascinerende Wereld van UFO's en UAP's: Jouw Bron voor Onthullende Informatie!
Ben jij ook gefascineerd door het onbekende? Wil je meer weten over UFO's en UAP's, niet alleen in België, maar over de hele wereld? Dan ben je op de juiste plek!
België: Het Kloppend Hart van UFO-onderzoek
In België is BUFON (Belgisch UFO-Netwerk) dé autoriteit op het gebied van UFO-onderzoek. Voor betrouwbare en objectieve informatie over deze intrigerende fenomenen, bezoek je zeker onze Facebook-pagina en deze blog. Maar dat is nog niet alles! Ontdek ook het Belgisch UFO-meldpunt en Caelestia, twee organisaties die diepgaand onderzoek verrichten, al zijn ze soms kritisch of sceptisch.
Nederland: Een Schat aan Informatie
Voor onze Nederlandse buren is er de schitterende website www.ufowijzer.nl, beheerd door Paul Harmans. Deze site biedt een schat aan informatie en artikelen die je niet wilt missen!
Internationaal: MUFON - De Wereldwijde Autoriteit
Neem ook een kijkje bij MUFON (Mutual UFO Network Inc.), een gerenommeerde Amerikaanse UFO-vereniging met afdelingen in de VS en wereldwijd. MUFON is toegewijd aan de wetenschappelijke en analytische studie van het UFO-fenomeen, en hun maandelijkse tijdschrift, The MUFON UFO-Journal, is een must-read voor elke UFO-enthousiasteling. Bezoek hun website op www.mufon.com voor meer informatie.
Samenwerking en Toekomstvisie
Sinds 1 februari 2020 is Pieter niet alleen ex-president van BUFON, maar ook de voormalige nationale directeur van MUFON in Vlaanderen en Nederland. Dit creëert een sterke samenwerking met de Franse MUFON Reseau MUFON/EUROP, wat ons in staat stelt om nog meer waardevolle inzichten te delen.
Let op: Nepprofielen en Nieuwe Groeperingen
Pas op voor een nieuwe groepering die zich ook BUFON noemt, maar geen enkele connectie heeft met onze gevestigde organisatie. Hoewel zij de naam geregistreerd hebben, kunnen ze het rijke verleden en de expertise van onze groep niet evenaren. We wensen hen veel succes, maar we blijven de autoriteit in UFO-onderzoek!
Blijf Op De Hoogte!
Wil jij de laatste nieuwtjes over UFO's, ruimtevaart, archeologie, en meer? Volg ons dan en duik samen met ons in de fascinerende wereld van het onbekende! Sluit je aan bij de gemeenschap van nieuwsgierige geesten die net als jij verlangen naar antwoorden en avonturen in de sterren!
Heb je vragen of wil je meer weten? Aarzel dan niet om contact met ons op te nemen! Samen ontrafelen we het mysterie van de lucht en daarbuiten.
Astronomen hebben voor het eerst een planeet (buiten ons zonnestelsel) ontdekt met drie zonnen, zo heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO vandagag bekendgemaakt, parallel met een publicatie in het wetenschappelijke vakblad Science.
De thuisplaneet van Star Wars-held Luke Skywalker - Tatooine - is een vreemde wereld met twee zonnen aan de hemel. Maar nu hebben astronomen een nóg vreemdere wereld ontdekt.
Onder leiding van de Universiteit van Arizona stootten de astronomen met de VLT-telescoop van de ESO in Chili immers op planeet HD 131399Ab. Het is een uniek object: zijn omloopbaan om de helderste van de drie sterren is verreweg de wijdste die ooit in een meervoudig stersysteem is waargenomen. Zulke banen zijn vaak instabiel, vanwege de complexe en veranderlijke zwaartekrachtsaantrekking van de beide andere sterren in het systeem. Dat hier ook planeten in stabiele banen zouden worden aangetroffen gold als zeer onwaarschijnlijk, zegt de ESO.
HD 131399Ab staat op een afstand van ongeveer 320 lichtjaar in het sterrenbeeld Centaurus. Met een leeftijd van ongeveer 16 miljoen jaar behoort hij tot de jongste exoplaneten die tot nu toe zijn ontdekt. Bovendien is het één van de weinige planeten waar directe opnamen van zijn gemaakt. Binnen deze laatste categorie is hij één van de 'koudste' (580 °C) en 'zwaarste' (4 Jupitermassa's).
Gedurende ongeveer de helft van elke planeetomloop, die 550 aardse jaren duurt, zijn er drie sterren aan de hemel te zien. De zwakkere twee staan altijd veel dichter bij elkaar; hun schijnbare afstand tot de helderste ster verandert in de loop van het jaar. Op het hemellichaam is het dus soms gedurende meer dan een mensenleven de hele dag door licht en vinden er dagelijks drie zonsopgangen en -ondergangen plaats.
Hoewel de precieze baan die de planeet ten opzichte van zijn moedersterren volgt pas vast te stellen is als er meer langetermijnwaarnemingen beschikbaar zijn, wijzen simulaties erop dat de dubbelster, bestaande uit de wat lichtere sterren HD 131399B en -C, op een afstand van ongeveer 300 AE (300 keer de gemiddelde afstand Zon-Aarde) om HD 131399A cirkelt. Deze laatste - de helderste van het gezelschap - heeft tachtig procent meer massa dan de Zon. De sterren B en C wentelen om elkaar op een onderlinge afstand die vergelijkbaar is met de afstand Zon-Saturnus.
Volgens dit scenario beweegt planeet HD 131399Ab op een afstand van ongeveer 80 AE om de ster A - dat is ongeveer twee keer de afstand Zon-Pluto en ongeveer een derde van de afstand tussen ster A en de dubbelster B/C. Er zijn evenwel ook andere baanscenario's mogelijk.
De onverwachte ontdekking wijst er voorts op dat zulke systemen vaker voorkomen dan gedacht, zegt de ESO nog.
VIDEODe maan draait rond de aarde, de aarde draait rond de zon: we weten wel dat het zo werkt, maar dat echt mooi in beeld brengen, lukte niet echt (tenzij met technische trucjes). Dat is veranderd dankzij Juno.
Scott Bolton van het team dat de Juno-missie opvolgt, werd net niet lyrisch toen hij de beelden vrijgaf die de ruimtesonde Juno gefilmd heeft op weg naar Jupiter. "Eeuwenlang hebben we ons voorgesteld hoe de planeten en sterren bewegen. We konden dat enkel nabootsen via computeranimatie of dankzij de inspanningen van Hollywood. Vanavond verandert dat."
De video toont hoe de vier grootste manen van Jupiter - Io, Europa, Ganymedes en Callisto - rond de planeet draaien, als ware het een kosmische dans. "Vanavond kunnen wij voor het eerst de ware harmonie in de natuur zien", aldus Scott Bolton. "Zo zien de manen van Jupiter eruit, zo ziet ons zonnestelsel eruit, zo ziet onze melkweg eruit. Het is harmonie op elke schaal."
De Amerikaanse Marsjeep Curiosity heeft zichzelf in een "veilige modus" gezet, zo heeft space.com woensdag gemeld.
De robot schakelde vandaag om een nog onbekende reden over naar een laag pitje. De Marsverkenner communiceert desondanks nog met de vluchtleiding en is stabiel.
In 2013 gebeurde een zelfde scenario drie keer en telkens kwam de succesvolle robot weer helemaal tot leven, aldus space.com.
De 2,4 miljard dollar kostende Curiosity landde in augustus 2012 in de Gale-krater en heeft de kennis over onze buurplaneet grondig bijgespijkerd.
WETENSCHAPOnderzoekers op deeltjeslab CERN hebben een onbekende familie van exotische deeltjes gevonden. Die bestaan niet zoals gewone materie uit twee of drie zogeheten quarks, maar uit vier van zulke bouwsteentjes. Bovendien zijn dat niet de quarks die bijvoorbeeld protonen of neutronen in de atoomkern maken, maar minder gangbare en veel zwaardere quarksoorten.
Een de tetraquarks was al eerder gespot, maar nu zijn er dus nog drie ongekende varianten opgedoken
De gevonden deeltjes zijn uiterst instabiel en kunnen in de alledaagse materie geen rol spelen. Over exotische materie met vreemde quarks wordt geregeld gespeculeerd, onder meer dat die bijzondere eigenschappen zou kunnen hebben.
De nieuwe zogeheten tetraquarks zijn gevonden met de LHCb-detector, die de brokstukken bekijkt van botsende protonen in de grote LHC-versneller. Die draait sinds een klein jaar met de hoogste energie die ooit in een versneller is gemaakt. De hoop is om zo nieuwe deeltjes te vinden die op ongekende natuurkundige principes wijzen. Eerder bewees de LHC al het bestaan van het befaamde Higgs-deeltje, dat andere deeltjes massa geeft.
In de nieuwe LHCb-data doken vier tetraquarks op die bestaan uit verschillende combinaties van charm- en anti-charm quarks en strange en anti-strange quarks. Een de tetraquarks was al eerder gespot, maar nu zijn er dus nog drie ongekende varianten opgedoken. De LHCb-groep heeft ook hun massa kunnen bepalen: allemaal ongeveer viermaal de massa van een proton, maar onderling duidelijk verschillend.
Dat materiedeeltjes als protonen en neutronen inwendig uit combinaties van quarks bestaat, werd voor het eerst in 1968 geopperd door theoretici. Sindsdien is het bestaan van zes quarks aangetoond. Gewone materiedeeltjes bestaan uit drietallen up en down quarks, in exotischer deeltjes komen ook andere types voor. Daarnaast zijn er ook gangbare deeltjes die uit combinaties van een quark en een anti-quark bestaan.
De theorie voorspelde destijds ook dat er viertallen en zelfs vijftallen van quarks zouden kunnen bestaan. Vorig jaar ontdekten onderzoekers van het CERN ook al de eerste vijfvoudige pentaquark.
Archeologen hebben sporen gevonden van een cultuur in Machu Picchu die nog dateert van voor de Inca's. De onderzoekers vonden een rotsschildering die geen sporen van de Incakunst bevat. Dat schrijft de Peruviaanse krant El Comercio.
Het beeld, waarop een lamaherder met een van zijn dieren is afgebeeld, werd op een rots aangetroffen op 100 meter van de Incastad Machu Picchu en zou ongeveer 800 jaar oud zijn, zegt hoofdarcheoloog José Bastante.
Machu Picchu werd door de Inca's in de 15de eeuw gesticht. Deze tekening is het eerste bewijs van een cultuur die dateert van voor de Inca's. Om het onderzoek niet te verstoren, is de vindplaats voorlopig niet toegankelijk voor bezoekers.
VIDEODe onbemande ruimtesonde Juno van het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA is met succes in een baan rond Jupiter geraakt, na een tocht van vijf jaar. Dat heeft NASA gemeld, die om 05.53 Belgische tijd bevestiging kreeg dat het manoeuvre geslaagd was.
De sonde ontbrandde vanochtend zijn motor voor een 35 minuten durend manoeuvre om in een baan rond Jupiter terecht te komen. NASA kwam via een radiosignaal van 3 seconden te weten dat Juno in zijn missie geslaagd was.
Bedoeling van de sonde is onder andere meer te weten te komen over de magnetische velden, de samenstelling van de atmosfeer en de kern van de planeet.
De wetenschappers hopen op basis van de bevindingen ook meer te leren over het ontstaan van ons zonnestelsel. Uiteindelijk zal de sonde, die met zonne-energie wordt aangedreven, zichzelf vernietigen.
Op twintig maanden tijd zal Juno 37 keer in een baan rond Jupiter draaien.
De twee kleine manen rond de planeet Mars zijn wellicht ontstaan als gevolg van een gigantische botsing met een protoplaneet. Dat blijkt maandag uit een onderzoek waar onder meer de Koninklijke Sterrenwacht van België bij betrokken was. De bevindingen zijn gepubliceerd in het wetenschappelijke magazine Nature Geoscience.
Rond de planeet Mars cirkelen twee kleine aardappelvormige maantjes: Phobos (oud-Grieks voor 'angst') en Deimos ('paniek'). Tot nu toe werd aangenomen dat deze manen asteroïden waren die door Mars zijn ingevangen. Maar een team van Belgische, Franse en Japanse wetenschappers, onder leiding van Pascal Rosenblatt van de Koninklijke Sterrenwacht van België, plaatst nu duidelijke vraagtekens bij die theorie.
De onderzoekers stellen namelijk dat Phobos en Deimos ontstaan zijn uit het puin dat werd opgeworpen na een gigantische botsing van Mars met een drie keer kleinere protoplaneet. Die botsing zou 4 miljard jaar geleden het volledige oppervlak van de noordelijke hemisfeer van Mars vernield hebben.
"In het verleden meer manen"
"Dit scenario vereist dat Mars in het verleden meer manen had, die nu verdwenen zijn, maar ervoor zorgden dat het puin aangroeide tot de huidige maantjes Phobos en Deimos", zo stellen de wetenschappers. Volgens hun hypothese zou die derde maan na enkele miljoenen jaren naar Mars zijn teruggevallen. De natuurlijke satelliet zou meer bepaald uiteengevallen zijn in erg kleine deeltjes die ofwel in de atmosfeer zijn opgebrand ofwel kleine kraters hebben nagelaten.
Nog volgens de wetenschappers zou Mars door die botsing gaan roteren zijn en, net als de aarde, een dag-nachtritme hebben gekregen.
Nieuwe onderzoeken moeten nog meer inzicht brengen in de theorie. Het Japanse ruimtevaartagentschap JAXA wil in 2022 een ruimtesonde lanceren die bodemmonsters van het oppervlak van Phobos naar de aarde zal brengen. Het Europese ruimtevaartagentschap ESA heeft, in samenwerking met het Russische Roscosmos, gelijkaardige plannen voor 2024.
VIDEODe Amerikaanse ruimteorganisatie NASA heeft prachtige beelden vrijgegeven van poollicht op Jupiter. De beelden werden gemaakt door de ruimtelescoop Hubble.
Het poollicht (of aurora's) ontstaat wanneer geladen deeltjes de atmosfeer van de planeet binnendringen ter hoogte van de magnetische polen.
De Hubble onderzoekt momenteel het poollicht van de gasreus. Om dat onderzoek te helpen voeren, is er trouwens versterking op komst: de ruimtesonde Juno is op weg naar de planeet en komt er maandag aan. Onderzoeker Jonathan Nichols omschreef het als volgt: "Het lijkt wel alsof Jupiter een vuurwerkfeestje houdt om Juno te verwelkomen."
Is er een kleine ijstijd op komst? Meteoroloog Paul Dorian ziet daar aanwijzingen voor. Al twee keer deze maand liet de zon zich zonder donkere vlekken zien. "Een vlekkeloze zon kondigt het volgende zonneminimum aan", zegt Dorian. "De komende jaren zullen we meer van die dagen zonder zonnevlekken zien." Dat brengt bij wetenschappers de Game of Thrones-achtige mini-ijstijd van de zeventiende eeuw in herinnering. Waar we mogelijk opnieuw op afstevenen. Breekt de winter aan?
De zon was op 4 juni 'vlekkeloos' en dat duurde vier dagen lang. Het was de eerste keer sinds 2011. Daarna blééf de zon redelijk kalm, om dan opnieuw te verschijnen zonder zonnevlekken. "In het begin houdt de vlekkeloze zon maar een paar dagen per keer aan", schrijft Dorian in zijn meest recente verslag. "Daarna zal het weken duren, en uiteindelijk maanden, wanneer de zonnecyclus het punt van de laagste activiteit bereikt. Het volgende zonneminimum wordt verwacht rond 2019-2020."
Doorgaans zien we dus duidelijk donkere zonnevlekken op het zonneoppervlak. Die vlekken zijn donkerder dan de rest van de zon omdat de temperatuur ervan lager is. Zonnevlekken kunnen vele keren groter worden dan de Aarde. Normaal volgt de zon een cyclus van ongeveer elf jaar, gekenmerkt door afwisselend verminderde en verhoogde activiteit. We zitten nu in de 24ste cyclus sinds 1755, het begin van uitgebreide metingen. Bij maximale activiteit zien we de meeste zonnevlekken, bij minimale activiteit nagenoeg geen. Die periodes worden respectievelijk het zonnemaximum en het zonneminimum genoemd. Het verschil tussen deze zonnen zie je in de foto's onderaan.
Het laatste zonnemaximum, waarbij ook grote zonnevlammen optreden, vond plaats rond 2000-2001. Het omgekeerde daarvan is de periode van het zonneminimum, die we nu ongeveer beleven. Die fases in de zonnecyclus kunnen invloed hebben op het klimaat. Volgens sommige experten staan we opnieuw voor het Maunderminimum. Een gelijkaardige periode begon in 1645 en wordt de "kleine ijstijd" genoemd. Toen was het zeventig jaar lang zo koud dat zelfs de Thames bevroren raakte. Tientallen jaren later - ergens tussen 1790 en 1830 - vond het Daltonminimum plaats, een iets minder intense ijstijdachtige periode.
Paul Dorian ziet in de geschiedenis argumenten om te stellen dat "een zwakke zonneactiviteit gedurende een langere periode de algemene temperaturen doet dalen in de troposfeer, de diepste laag van de atmosfeer van de Aarde en waar we allemaal leven".
De bevindingen van Dorian sluiten aan bij de resultaten van hetwetenschappelijke onderzoek van professor Valentina Zharkova van de Universiteit van Northumbria. Die studie waarschuwde in 2012 dat de voorspelde scherpe afname van de zonneactiviteit tussen 2020 en 2050 een teken was voor een nieuwe ijstijd.
RUIMTEVAARTWater is schaars in de ruimte, en daarom drinken de bemanningsleden van ruimtestation ISS al een tijdje hun eigen gezuiverde urine. Dat gaat zo goed, dat de ruimtevaartorganisatie NASA heeft besloten om de productie op te voeren. De ruimtevaarders moeten nog meer 'tweedehands water' drinken.
Het ISS heeft sinds een paar jaar een speciaal urinefilter. Urine bestaat voor het grootste deel uit water, dat door de machine eruit wordt gehaald. Maar in het restant zit ook nog bruikbaar water. Het nieuwe apparaat, dat in 2018 moet worden geïnstalleerd, is ontworpen om dat er ook nog uit te halen. Dan wordt 94 procent van alle plas in het ISS hergebruikt als water.
Het zuiveren van de urine in het ruimtestation levert ongeveer 6.000 liter water per jaar op. Dat hoeft dus niet vanaf de aarde te worden gebracht, wat veel geld scheelt. Hergebruik van urine helpt bovendien wanneer mensen ooit ver de ruimte in gaan, bijvoorbeeld naar Mars.
Het smaakt net als gewoon water, het enige probleem zit tussen de oren: bemanningsleden moeten wennen aan het idee dat ze gezuiverde urine drinken. "Maar voordat je walgt bij de gedachte dat je urine drinkt, denk erom dat ons water zuiverder is dan het meeste water dat je thuis drinkt'', aldus astronaut Chris Hadfield.
STERRENKUNDEMars heeft waarschijnlijk een zuurstofrijke atmosfeer gehad, zo schrijven wetenschappers rondom Nina Lanza van het Los Alamos National Laboratory in de staat New Mexico in het wetenschappelijke vakblad Geophysical Research Lettersop basis van onderzoek door de VS-robotjeep Curiosity.
De robot vond met een laser in gesteente grote hoeveelheden manganaoxide, een mineraal dat zich in zuurstof- en waterrijke condities vormt. Weliswaar kunnen ook micro-organismen manganaoxide produceren, maar het is onwaarschijnlijk dat deze variant op Mars voorkwam, menen de wetenschappers.
De manganaoxiderijke materialen kunnen zich zonder enorm grote hoeveelheden water en sterke oxiderende omstandigheden niet vormen, luidt het.
Onze buurplaneet moet dus een zuurstofrijke atmosfeer hebben gehad. Samen met de aanwijzingen dat er vroegere meren zijn geweest, toont dit opnieuw aan hoeveel de Rode Planeet ooit op de onze heeft geleken, zeggen de vorsers.
Pluto heeft waarschijnlijk een oceaan, verstopt op honderden kilometers diepte. Dat valt op te maken uit metingen van de Amerikaanse sonde New Horizons. Het onderzoek staat in het belangrijke wetenschapsblad Geophysical Research Letters.
De New Horizons vloog vorig jaar langs Pluto en maakte veel foto's en deed metingen. Daaruit blijkt dat de dwergplaneet scheuren en breuklijnen in het oppervlak heeft. Die scheuren zijn honderden kilometers lang en tot wel vier kilometer diep.
IJskoud De enige plausibele verklaring voor de barsten is een ondergrondse oceaan, die aan het bevriezen is door de ijzige kou aan de rand van ons zonnestelsel. De zwaartekracht is te gering om zulke scheuren te veroorzaken. En een ijsmassa die al helemaal bevroren is, zou compacter zijn en minder plek innemen, waardoor Pluto kleiner zou zijn.
Dwergplaneet "We concluderen dat de oceaan niet helemaal bevroren is", zeggen de onderzoekers. "De mogelijkheid dat er oceanen van vloeibaar water zijn op zo'n afstand van de zon is ongelofelijk".
Pluto is de grote onbekende in ons zonnestelsel. Hij is zo klein en staat zo ver weg, dat hij pas in 1930 werd ontdekt, veel later dan de planeten. Pluto was eerst de negende planeet in ons zonnestelsel, maar in 2006 werd hij gedegradeerd tot dwergplaneet, tot ongenoegen van sommige wetenschappers.
VIDEOAstronomen hebben een kleine asteroïde ontdekt die de Aarde bij haar baan rondom de Zon begeleidt, zo heeft het Jet Propulsion Laboratory (JPL) van de NASA bekendgemaakt. De ontdekking wordt beschreven als een "mini-maan". De asteroïde lift als het ware mee met de Aarde.
Asteroïde 2016 HO3 heeft een diameter van 40 tot 100 meter en wordt door de aantrekkingskracht van onze planeet in zijn baan gehouden en dat zal dat nog eeuwen zo blijven.
De mini-maan draait niet in een nette cirkelvormige baan om de Aarde, maar lift min of meer mee tijdens de baan van de aarde om de zon. Tegelijkertijd wordt het object door de Aarde heen en weer geslingerd.
De afstand tot de aarde is af en toe heel groot en wordt dan in de loop van enkele tientallen jaren weer kleiner. Het hemellichaam verwijdert zich maximaal tot 100 keer de afstand Aarde-Maan en komt niet veel dichter dan 38 keer deze afstand.
Het is volgens het JPL te ver om als een echte maan van ons te gelden. "Wij bestempelen het als een bijna-maan van de Aarde", zei Paul Chodas van het JPL. "Men kan zeggen dat deze kleine asteroïde en de Aarde met elkaar dansen".
Het ding is op 27 april ontdekt met de Pan-Starrs 1 telescoop van de Universiteit van Hawaii in het Nationaal Park Haleakala. Het zou ons al honderd jaar begeleiden.
Het had ook een voorganger: 2003 YN107 draaide in een gelijkaardige baan rondom ons. Maar tien jaar geleden verdween het hemellichaam uit onze buurt.
Naast zijn trouw zal het brok gesteente ook geen brokken maken bij ons. Volgens Lindley Johnson van de NASA is er geen gevaar dat het ding in de komende twee jaar tegen onze planeet zal aanknallen. "Verder in de toekomst kunnen we niet zien".
Wetenschappers hebben met de ALMA-radiotelescoop in Chili zuurstof in het jeugdige heelal ontdekt. Dat heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO gemeld.
Een team astronomen uit Japan, Zweden, Groot-Brittannië en van het Europese Ruimtevaartbureau ESA gebruikte de ALMA om één van de verste sterrenstelsels waar te nemen die we kennen: SXDF-NB1006-2. Het heeft een roodverschuiving van 7,2. Dit betekent dat we het zien zoals het er slechts 700 miljoen jaar na de Oerknal uitzag.
Meer bepaald wilde het team meer te weten komen over de zware chemische elementen in het sterrenstelsel, omdat die iets kunnen vertellen over de stervormingsactiviteit ervan. Dat levert dan weer aanwijzingen op over een periode in de kosmische geschiedenis die bekendstaat als de kosmische reïonisatie en die het universum drastisch veranderde.
Intense ultraviolette straling Uiterst nauwkeurige waarnemingen met de ALMA leidden tot de ontdekking van elektrisch geladen zuurstof in het sterrenstelsel, waardoor de verst verwijderde eenduidige vondst van zuurstof een feit was. In het sterrenstelsel moeten zich talrijke zeer heldere sterren hebben gevormd, die tientallen keren zoveel massa hebben als onze Zon. Deze reuzensterren zenden de intense ultraviolette straling uit die nodig is om de zuurstofatomen te ioniseren.
SXDF-NB1006-2 blijkt verhoudingsgewijs tien keer minder zuurstof te bevatten dan de Zon, wat volgens de onderzoekers geen verrassing is.
Wel onverwacht is dat slechts een zeer geringe hoeveelheid stof ontdekt. Een emissie van koolstof is helemaal niet gevonden. Dit wijst erop dat dit jonge stelsel heel weinig niet-geïoniseerde waterstofgas bevat, zegt ESO.
Een internationaal team van wetenschappers heeft opnieuw een zwaartekrachtgolf gemeten. Het is pas de tweede keer dat dit lukt. Zulke golven zijn misschien wel het grootste mysterie van het universum. De wetenschap heeft jaren geploeterd en gespeurd, maar nu wordt duidelijk dat ze inderdaad bestaan. De bijzondere meting is gisteren bekendgemaakt op een persconferentie in San Diego naar aanleiding van de jaarlijkse bijeenkomst van de American Astronomical Society.
De nieuwe zwaartekrachtgolf, waarvan het signaal zwakker was dan dat van de eerste gedetecteerde ooit, werd in de nacht van eerste op tweede kerstdag opgepikt door geavanceerde sensoren van het Ligo-instrument in het zuiden en in het westen van de Verenigde Staten, 3000 km van elkaar verwijderd. Het signaal is in feite een schokgolf die door de vezels van het heelal trekt.
Zwarte gaten De golf werd verstuurd op het moment dat twee zwarte gaten samensmolten. Dat gebeurde ongeveer 1,4 miljard jaar geleden. Het ene zwarte gat woog veertien keer zo veel als onze zon, het andere zwart gat ongeveer acht keer zo veel. Bij elkaar wegen ze dus 22 'zonnen', maar het nieuwe object blijkt 21 keer zo zwaar als onze ster. De ene resterende 'zonnenmassa' werd weggeslingerd als energie, naar alle hoeken van het heelal, en komt nu in onze omgeving.
Er is mogelijk ook al een derde zwaartekrachtgolf gemeten, op 2 oktober, maar dat staat nog niet helemaal vast. De wetenschappers hebben tijd nodig om die meting na te pluizen.
De onderzoekers hadden in februari voor het eerst bekendgemaakt dat ze een zwaartekrachtgolf hadden gemeten. Die kwam van de fusie van twee andere zwarte gaten. Door de golf verschoof een speciale laserstraal een miljoenste van een miljoenste van een miljoenste van een meter.
Ruimtetijd Albert Einstein had in 1915 geopperd dat het heelal bestaat uit ruimte en tijd en dat die één geheel vormen. Na een heftige gebeurtenis kan die 'ruimtetijd' trillen. De schokgolven, de zwaartekrachtgolven, gaan dan door het heelal als rimpelingen na een steen in een vijver. Bij zo'n rimpeling rekt de ruimte iets uit of krimpt hij iets. Pas nu kan het gelijk van Einstein worden bewezen, dankzij de meest geavanceerde laserapparatuur.
Wetenschappers kunnen met zwaartekrachtgolven op een hele nieuwe manier naar het heelal kijken. Dan zien ze dingen die tot nu toe verborgen bleven, zoals objecten die geen licht uitstralen.
Wetenschappers van het Amsterdamse onderzoeksinstituut Nikhef, de Radboud Universiteit in het Nederlandse Nijmegen en de Vrije Universiteit in Amsterdam zijn bij het onderzoek betrokken.
Gravitational waves announcement: Scientists hail ‘spectacular’ new detection of ripples in...
Gravitational ripples in the fabric of spacetime, first predicted by Albert Einstein a century ago, have been detected for a second time by scientists - who believe the “spectacular” discovery could...
Het team dat eerder dit jaar het bestaan van Einsteins zwaartekrachtgolven kon bevestigen, heeft voor vanavond opnieuw een persconferentie aangekondigd. De verwachtingen onder natuurkundigen zijn (opnieuw) groot - er wordt vermoed dat de onderzoekers een tweede zwaartekrachtgolf hebben gezien. Het LIGO-team houdt op de jaarvergadering van astronomen in San Diego een persconferentie, om 19.15 uur Belgische tijd.
LIGO mocht op 11 februari aankondigen dat zij voor de eerste keer de al door Albert Einstein in 1916 beschreven zwaartekrachtgolven hadden opgemerkt. De Duitse fysicus omschreef de golven destijds als "rimpels in het weefsel van ruimtetijd". Volgens Einsteins theorie vervormt elk object dat zich in de ruimte beweegt de ruimte. Hoe zwaarder dat object, planeten bijvoorbeeld, hoe meer vervorming er is. Zwaartekracht is dan het gevolg van de vervorming die massa's geven aan de ruimtetijd.
Die rimpelingen zijn vanop de aarde nauwelijks vast te stellen, maar LIGO kon dat, met de hulp van twee reusachtige L-vormige laseropstellingen in de Verenigde Staten, voor de eerste keer opmerken. Die trilling werd veroorzaakt door de botsing van twee zwarte gaten, 1,3 miljard lichtjaar verwijderd van de aarde.
Bronnen in de sector menen dat LIGO eind december een tweede ruimtetrilling heeft waargenomen. Het signaal zou wel veel zwakker zijn, wat de theoretische analyse minder zeker maakt.
RUIMTEMorgenavond houdt het team van gravitatiegolfdetector LIGO een persconferentie, vermoedelijk met de mededeling dat een tweede ruimtetijdgolf is waargenomen, een rimpeling van het heelal zelf.
Op 11 februari bevestigde LIGO de voorspelling van Albert Einstein uit 1916 dat ruimte en tijd kunnen trillen door heftige botsingen of explosies ver in het heelal. Volgens Einsteins zwaartekrachttheorie vormen ruimte en tijd één geheel en is zwaartekracht het gevolg van de vervorming die massa's eraan geven.
Grote massa's als planeten willen naar elkaar toe bewegen zoals twee bowlingballen op een matras naar elkaar rollen. Heftige botsingen van grote massa's kunnen rimpelingen in de ruimtetijd teweegbrengen als in een waterbed waar een klap op is gegeven.
Versmeltende zwarte gaten
Heftige botsingen van grote massa's kunnen rimpelingen in de ruimtetijd teweegbrengen als in een waterbed waar een klap op is gegeven
De Einsteintrilling werd volgens LIGO veroorzaakt door een botsing van twee zwarte gaten, 1,3 miljard lichtjaar ver weg. Die draaien dan steeds sneller rond elkaar, tot ze versmelten. De golven die ze veroorzaken hebben een steeds hogere frequentie, waardoor een typisch 'chirp-signaal' ontstaat.
Volgens ingewijden is nu een tweede ruimtetrilling waargenomen, weer met de kenmerken van twee versmeltende zwarte gaten. De nieuwe waarneming kan volgens astronomen vooral meer zicht geven op de vraag of op elkaar klappende zwarte gaten in het heelal een zeldzaam verschijnsel zijn of juist vrij normaal.
Ruim tachtig procent van de wereldbevolking kan 's nachts nauwelijks sterren zien door lichtvervuiling. Dertig procent van de wereldbevolking kan zelfs helemaal geen sterren onderscheiden. Oorzaak is kunstmatige verlichting op de aarde, zo blijkt uit onderzoek.
Het onderzoek van de Amerikaanse wetenschappers verscheen in het wetenschappelijke tijdschrift Science Advances. "Het is goed om via dit onderzoek de ogen van mensen te openen", zegt de Amerikaanse wetenschapper Travis Longcore. Hij bestudeert stadsecologie aan de universiteit van Zuid-Californië in Los Angeles en is niet aan het onderzoek verbonden. "Wat een afschuwelijk idee dat we altijd leven in permanente schemer en dat we de sterren over een aantal jaren niet meer kunnen zien."
Meeste lichtvervuiling
Uit eerder onderzoek bleek dat de afgelopen halve eeuw de lichtvervuiling in Europa en Amerika met zes procent per jaar is toegenomen. In West-Europa zijn alleen in Schotland, Zweden en Noorwegen nog gebieden te vinden die 's nachts compleet donker zijn. Met name de lucht boven Singapore en San Marino is het meest vervuild door licht. Ook in de regio rond Nederland, België en Duitsland is de Melkweg nog maar moeilijk te zien.
In Afrika is de sterrenhemel juist goed te zien: de top tien landen die de lucht het minst vervuilen, bevinden zich allemaal op dit continent.
Volgens onderzoeker Fabio Falchi heeft de lichtvervuiling sterke invloed op dieren en mensen. "Sterke kunstmatige verlichting kan ervoor zorgen dat vogels bijvoorbeeld eerder hun eieren gaan leggen. Mensen die te lang blootstaan aan licht kunnen volgens Falchi meer melatonine gaan produceren, wat leidt tot een verstoord slaapritme en een verhoogd risico op bepaalde vormen van kanker", zegt hij op de nieuwssite Science Now.
"We kunnen de schade zeker verlagen. Maar de schade die we al hebben aangericht kan niet worden teruggedraaid." De onderzoekers zeggen dat het gebruik van afgeschermd straatlicht en bewegingssensoren de lichtvervuiling kan tegengaan. Ook zouden kantoren hun lichten uit moeten doven tijdens sluitingstijd.
Landen waar de Melkweg moeilijk te zien is:
- Singapore en San Marino (100%) - Malta (89%) - West Bank (61%) - Qatar (55%) - België en Koeweit (51%) - Trinidad, Tobago en Nederland (43%) - Israël (42%)
Afrika, Australië en Canada zijn het minst vervuild.
Mysterieuze ploffen die te horen zijn in de Batagaika krater in Siberië, doen alle alarmbellen afgaan bij experten. De lokale bevolking vreest de 'poort naar de onderwereld'. Verschillende specialisten zijn om veel wetenschappelijke redenen ernstig bezorgd: door de opwarming van de Aarde wordt de krater elk jaar 20 meter breder.
De permafrost - een aardlaag die volgens de definitie permanent bevroren blijft - is aan het smelten en daardoor zet de krater snel uit. Nu is het 'gat' al een kilometer lang en 90 meter diep. Elk jaar wordt de krater 20 meter breder. In de buurt van de kraterrand wandelen, is dan ook een risicovolle onderneming. Zeker nu luide ploffen te horen zijn.
De Batagaika krater die 25 jaar geleden ontstond, geeft aan hoe snel onze planeet aan het opwarmen is. Bovendien blijven steeds meer kleinere kraters opduiken op het noordelijk halfrond.
Het smelten van de permafrost bekijken onderzoekers met argusogen want het houdt grote gevaren in. In de bevroren bodemlaag zit namelijk een enorme hoeveelheid methaan verborgen. In niet-vaste toestand ontpopt methaan zich tot een belangrijk broeikasgas.
Indien de permafrost volledig smelt - een proces dat op een epische schaal op gang komt bij een opwarming met 4 graden - dan belandt de Aarde mogelijk in een horrorscenario dat moeilijk te beschrijven valt.
Professor Julian Murton van de universiteit van Essex is net terug van een tocht naar de krater. Hij bestudeerde er geologische lagen van meer dan 200.000 jaar oud. Dat was de laatste keer dat de Aarde warmer was dan nu.
"Batagaika geeft ons een beeld van wat er in het verleden gebeurde en wat de toekomst voor ons in petto heeft", verklaarde de expert. "Het smelten van het ijs in de bodem zal zorgen voor snelle veranderingen in de reliëfvorm van het aardoppervlak. Niet al het water kan in de poriën van het losse materiaal worden opgenomen, waardoor de bodem ontstabiel wordt."
De bodem van de Batagaika krater zit vol ravijnen en geulen. Er liggen restanten van mammoeten, muskusossen en oude boomstronken. De professor vond evenwel geen bewijs van een tunnel naar de onderwereld. "De bodem bestaat uit rotsen, ik heb geen poort gezien."
Er wordt vermoed dat de krater ontstond toen de lokale bevolking in de jaren tachtig bomen begon te kappen. "Eens je de aanwezige vegetatie verstoort die zich boven de permafrost bevindt, dan is dat het startschot van een aantal evenementen die elkaar in sneltreinvaart zullen opvolgen", aldus Murton. En probeer die trein dan maar eens te stoppen.
WETENSCHAPEen vuurbal heeft de nachtelijke hemel boven de Amerikaanse staat Arizona gisteren enkele seconden lang doen opklaren. De oorzaak was een ontploffend brokstuk van een planetoïde. Video's van NASA tonen de indrukwekkende lichtflits, die de All-Sky-camera's van de ruimtevaartorganisatie een tijdlang volledig verblindde.
De lichtflits was tien keer zo helder als een volle maan en ging naar verluidt gepaard met enkele supersonische knallen. De ontploffing was voelbaar op de grond. Schade lijkt er niet te zijn, al achten wetenschappers de kans groot dat er meteorieten op aarde zijn terechtgekomen.
NASA schat dat het brokstuk 1 à 2 meter groot was, en dat het met 64.700 kilometer per uur onze dampkring binnenkwam.
Deze video van een meteoorcamera brengt de lichtflits spectaculair in beeld:
Deze video werd gemaakt door de Sedona Red Rock Cam van NASA:
Beste bezoeker, Heb je zelf al ooit een vreemde waarneming gedaan, laat dit dan even weten via email aan Frederick Delaere opwww.ufomeldpunt.be. Deze onderzoekers behandelen jouw melding in volledige anonimiteit en met alle respect voor jouw privacy. Ze zijn kritisch, objectief maar open minded aangelegd en zullen jou steeds een verklaring geven voor jouw waarneming! DUS AARZEL NIET, ALS JE EEN ANTWOORD OP JOUW VRAGEN WENST, CONTACTEER FREDERICK. BIJ VOORBAAT DANK...
Druk op onderstaande knop om je bestand , jouw artikel naar mij te verzenden. INDIEN HET DE MOEITE WAARD IS, PLAATS IK HET OP DE BLOG ONDER DIVERSEN MET JOUW NAAM...
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Alvast bedankt voor al jouw bezoekjes en jouw reacties. Nog een prettige dag verder!!!
Over mijzelf
Ik ben Pieter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Peter2011.
Ik ben een man en woon in Linter (België) en mijn beroep is Ik ben op rust..
Ik ben geboren op 18/10/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Ufologie en andere esoterische onderwerpen.
Op deze blog vind je onder artikels, werk van mezelf. Mijn dank gaat ook naar André, Ingrid, Oliver, Paul, Vincent, Georges Filer en MUFON voor de bijdragen voor de verschillende categorieën...
Veel leesplezier en geef je mening over deze blog.
