1960 – 30 mei : Gouden bruiloft van het echtpaar Gust De Prins-Maria Van Boxem.
Respectievelijk 86 en 84 jaar oud waren ze bij de viering van hun 50ste huwelijksverjaardag. Hun oorspronkelijke echtverbintenis werd op het gemeentehuis afgesloten door burgemeester Bernaerts en kerkelijk ingezegend door pastoor Verbist. De Band van juni 1960 schreef daar volgend verslagje van : “In allen eenvoud en stilte had deze gebeurtenis plaats. Inderdaad de heer Burgemeester vergezeld door twee schepenen gingen de gevierden opzoeken om hen de beste en welgemeende gelukwensen in naam van gans de bevolking over te maken, en een geschenk aan te bieden. De dankmis had aldaar plaats en werd opgedragen door onze zieleherder. In een korte toespraak onderlijnde hij de blijde gebeurtenis en zegde de Heer dank omdat Hij de gevierden zo’n schoon leven heeft voorbehouden. De Gust die tevens lid is van de oudstrijdersbond ontving ook van deze vereniging een geschenk. Onafgezien alle uiterlijk vertoon achterwege bleef, werd deze uitzonderlijke gebeurtenis verder in familiekring gevierd, wat niet wegneemt dat tientallen medeburgers er aan gehouden hadden door hun aanwezigheid aldaar uiting te geven aan hun sympathie. Ook wij wensen hen nog menig jaar samenzijn, en voor Gust speciaal nog veel genot van zijn duifjes.”
G.v.A. van 2 juni wijdde ook een verslag van de gouden bruiloft in 1960 : “De echtelingen August De Prins-M arie Van Boxem, wonende in de Alemstraat 5 te Leest, vierden hun gouden bruiloft. De feestdag werd voor de jubilarissen ingezet met een plechtige dankmis opgedragen door Z.E.H. Coosemans, pastoor in de parochie. Hierna werden ze op het gemeentehuis ontvangen door burgemeester Emiel Verschueren en schepenen Ferdinand De Prins, oom van de gevierden, en Frans De Prins. Na toespraken werd de erewijn geschonken en de jubilarissen werd het traditionele geschenk aangeboden. ’s Avonds werd door de sympathiserende geburen een stoet georganiseerd en kregen de echtelingen nog tal van geschenken.”
August “Gust” of “de Guide” (die bijnaam had hij te danken aan het feit dat hij in de eerste wereldoorlog bij de gidsen diende, een eliteregiment van het paardenvolk) woonde met zijn vrouw in de Alemstraat. Hij stond bekend als een goed hovenier. Omdat zijn landbouwbedrijf te klein was om er veel uit te halen, schakelde hij reeds vroeg over op groententeelt in volle grond : vooral spinazie en bloemkolen. Hij was ook een geboren duivenmelker (zie ook in deze Kronieken : “Duivenmelkers en Leest” juni 1959).
Gust was te Leest geboren op 23/12/1884 en hij overleed er op 6/3/1976. Maria Van Boxom was eveneens in het dorp geboren op 5/2/1886 en ze overleed er op 2/2/1971. Het echtpaar kreeg vijf zonen, dochters hadden ze niet :
-Edmond (°Leest 25/2/1911, +Mechelen 9/2/1994)
-Jan (°Leest 3/6/1913, +Londerzeel 13/11/1999)
-Frans (°Leest 22/10/1919, +Mechelen 26/4/2020)
-Louis (°Leest 27/5/1922, +Mechelen 24/8/1999)
-Theofiel (°Leest 27/3/1926, +Mechelen 24/8/1999)
Uit het gedachtenisprentje van Gust De Prins : “Wij hebben hem gekend als een zeer actieve persoon, die zelfs tot op hoge ouderdom geen rust kende maar vol levensmoed onder ons leefde. Vader was goed en zacht van harte, bescheiden in zijn woorden, zacht in zijn gesprekken, gedienstig en behulpzaam voor ieder. Vader was een man van de vrede. Hij heeft de vrede liefgehad : hij leefde in vrede met God, in vrede met de evenmens, zelf vastgeankerd in de inwendige vrede des harten".
En ‘De Band’ : “Een echte volksvriend. Een boom van een vent die nooit een dokter aan zijn lijf had gehad. Hij was erevoorzitter van de Oudstrijders 14-18. Hij was een verwoed duivenliefhebber. Hij heeft gewerkt tot bijna de laatste weken voor zijn dood.”
Naast Erevoorzitter van de Oudstrijders afdeling Leest was Gust lid van de Kristelijke Bond der Gepensioneerden en bezitter van het Erekruis met Rozet van de N.S.B. alsook van andere eervolle onderscheidingen. Maria Catharina Van Boxem overleed te Leest op 2 februari 1971. Zij was lid van de Bond van het H. Hart, van de Boerinnengilde, van de Krist. Bond van Gepensioneerden en van het Wit-Gele Kruis.
Foto’s :
-Gust en Maria met hun vijf zonen Theofiel, Louis, Frans, Edmond en Jan.
-Onderaan uiterst links Edmond “Mon” De Prins en echtgenote Augustina Van der Goten. Achter Edmond staat zijn broer Fille De Prins en zijn echtgenote Lisa Boey. Achter de jubilaris staat zijn zoon Frans De Prins en zijn echtgenote en daarachter staan de zonen Louis en Jan. Aan de rechtse zijde, op de derde rij staan Victor Diddens en Pauline Van Boxom. Achteraan rechts Adéle en Pelagie Van Boxom. (Foto : Hugo Lauwens)
-Gust en Maria.
-Het feestmaal dat hun werd aangeboden voor hun 50ste huwelijksverjaardag.
Armand De Bleser werd te Leest geboren op 27 november 1940 als zoon van Frans en van Leonie Marievoet. Zijn vader was een man met gouden handen, elektriciteit, metsen, mechaniek…. Alles beheerste hij. In 1960 had Armand het als wees –zijn beide ouders waren overleden- financieel niet zo breed en om die reden besloot hij bij de para’s te tekenen, toen de meest lucratieve eenheid bij het Belgische leger. Vooral ook voor hen die naar Kamina in Congo gestuurd werden. In Kamina was Armand radio-operator en chauffeur van de hoogste militair in rang aldaar : luitenant Kesteloot. Die gedroeg zich als een tweede vader voor hem en Armand werd al snel zijn vertrouwensman. Als TS gingen alle berichten door zijn handen. Maar die periode uit zijn leven heeft hem zeer aangegrepen en van zijn ervaringen met de perikelen aldaar wou hij niets kwijt, zelfs tegen zijn echtgenote heeft hij daarover nooit een woord gerept. Al wat hij naar zijn familie stuurde vanuit Afrika is nooit ter plaatse geraakt. Waarschijnlijk onderschept door de veiligheidsdiensten. De enige souvenirs zijn de foto’s die hij in zijn bagage kon stoppen. De censuur van het leger liet ook maar drie brieven passeren naar het Leestse heimatblad De Band. Na zijn term tekende hij nog bij maar omdat de periode in Congo afgesloten werd en hij dienst moest doen in Corsica werd hij terug burger. Niet veel later leerde hij Mariette De Bont kennen, de twee jonge mensen werden verliefd en wilden trouwen maar dat viel niet in goede aarde bij haar familie en toen een in Engeland woonachtige tante van Mariette voorstelde om in Schotland te gaan huwen omdat daar geen toestemming van de ouders vereist was, gingen Armand en Mariette daar gretig op in. Op de boot tijdens de heenreis (in die tijd moest je ook toestemming hebben van je ouders om te vliegen onder de 21) liepen ze een dorpsgenoot en buur tegen het lijf : Eduard Rottiers, de zoon van Charel en broer van de bekende kapster Viviane. Van een toeval gesproken… Ze huwden uiteindelijk niet in Gretna Green maar in Edinburgh, de hoofdstad van Schotland. Armand was 22, Mariette 18. Vereiste was wel dat het koppel minstens twee maand in het Verenigd Koninkrijk verbleef voor hun trouw. Armand en Mariette bleven die hele periode bij een tante in Edinburgh. Terug in Leest kregen ze een tweede trouwboekje, hun trouw was immers aangekondigd en ‘uitgehangen’. Een tijdlang baatten ze café Telstar in de Dorpsstraat uit tot ze die bloeiende zaak overlieten aan hun vriend Jean Van Dam. Het was deze laatste die, samen met bakker Fons Hellemans, FC Telstar –het latere SK Rapid Leest- zou stichten, maar de basis ervan was reeds gelegd door Armand en Mariette. Van Dam nam een café over die niet alleen beschikte over een boogschuttersgilde, een spaarkas, het partijlokaal van de toenmalige BSP, maar ook over een voetbalclub. Later zou Armand SK Leest een vrouwenelftal bezorgen. Bij de SK Ladies speelden de drie dochters van Armand en Mariette… Na hun periode in café Telstar werkte Armand zich omhoog in de technische dienst van het Ministerie van Openbare Werken en maakte Mariette carriére bij Belgacom, de nationale telecomoperator, het latere Proximus. Ze stapte ook met succes in de lokale politiek en zou ruim 17 jaar actief blijven als raadslid van het OCMW van Mechelen voor de SP. Een functie waarbij ze heel veel mensen van verschillende strekking heeft geholpen. Armand en Mariette kregen drie dochters die op hun beurt zorgden voor twee kleinkinderen.
Foto’s : -Armand en Mariette tijdens de huwelijksplechtigheid in Edinburgh. -De laatste plichtplegingen. -Niets dan stralende gezichten in de hoofdstad van Schotland. -Armand bezorgde Leest een damesvoetbalploeg. -Mariette en Armand in 2015.
1960 – Donderdag 26 mei : Leestse fanfare in Rerum-Novarumstoet te Mechelen.
De traditionele Rerum-Novarumviering kende een succesvol verloop. De optocht die ruim 20 minuten duurde werd opgeluisterd door verschillende fanfares uit de streek waaronder de Kon. Fanfare Arbeid Adelt uit Leest. Er waren 48 groepen waarvan de muziekmaatschappij uit Leest de 29ste plaats innam. (G.v.A., 26 en 27 mei)
1960 – 26 mei : Soldatenbrieven van Para Armand De Bleser.
Kamina 26/5/1960 : “Het spijt me ten zeerste dat ik nog niet vroeger heb kunnen schrijven, aangezien zekere toestanden het me niet toelieten. Tevens bedank ik jullie voor de boeken en ook voor De Band die ge me regelmatig opgestuurd hebt. Ik bevind me hier op een 8 à 9.000 km van België en voel me zeer goed, de temperatuur bedraagt hier tussen de 30 à 40°. In het begin heb ik daar wel een beetje last van gehad, maar nu ben ik daar aan gewend, nochtans veel zweet laten we hier wel, als we in gevechtskledij enkele oefeningen moeten doen, of anders als wij geparachuteerd worden in de brousse, dan moeten wij onze weg zelf maken bij middel van een junglemes, om boompjes en struikjes weg te halen, en dit is nog niet alles, want dan bent u nog geladen met een rugzak, een radiopostje, geweer en die plezante helm op uw hoofd, en dan krijgt men soms nog de verrassing dat men tot aan de buik in het moeras wegzinkt, of men hakt een boompje omver waarop een mierennest is genesteld, dan weet u ook wel wat een miertje kan doen. Zo hebben ze mij eens eenmaal beet gehad maar geen tweede keer hoor, dit zijn zo enkele zaakjes die een Para in Congo kan beleven. Nu wat het eten en slapen betreft is het hier zeer goed, maar om onze vrije tijd door te brengen is het maar triestig, want veel is hier niet te zien, onze basis bevindt zich op 22 km van Kamina stad, dit dorpje bestaat uit enkele straten met een paar café’s, een cinema, enkele winkels en een fotograaf, dat is praktisch alles wat er te zien is en daar mogen we één of tweemaal per week naar toe. Op onze basis zelf hebben we een kantien, een cinema en een winkel. Dat is zowat alles wat we op onze basis hebben. Beste vrienden, kennissen en Milac lezers, nu ga ik sluiten, want het is hier 10u30 en het wordt stilaan tijd om mijn zondagsplichten te vervullen, tegenover mijn H. Vader die mij beschermt bij het valschermspringen en andere moeilijkheden, ik zeg u allen goeden dag en tot de volgende keer. Salu…”
Kamina 28/6/1960 : “Eerst en vooral bedank ik jullie voor al wat ge voor mij al gedaan hebt, niettegenstaande ik maar even 9.000 km van u verwijderd ben, tevens stuur ik de goeden dag aan alle Leestenaren. Velen van mijn vrienden hebben uitleg gevraagd over de uitvoering van een ‘sprong’ en de constructie van een valscherm; wel daar zal ik nu enkele bijzonderheden van geven. Men heeft twee soorten parachutage vliegtuigen :
1° DC 3 (C47 DAKOTA genoemd), daar kunnen we met 20 para’s in + hun materiaal; er is maar één deur aan (post) en heeft een dropsnelheid van 50 m:sec of 180 km/uur, dit is de snelheid als men het vliegtuig verlaat.
2° C L9 of PACKET genoemd : daar kunnen we met 42 para’s + materiaal in; hier verlaten we het vliegtuig langs beide deuren met een snelheid van 60 m/seconde of 220 km/uur. Dit is het meest gebruikte vliegtuig, nochtans iedere parachutist moet uit beide vliegtuigen en met beide parachuts gesprongen hebben.
Nu volgt de beschrijving van een valscherm. Men onderscheidt hier twee soorten van valschermen :
1° TYPE X genoemd : deze heeft een oppervlakte van 50 m2, hier heeft men nogal veel schommelingen, het hulpvalscherm heeft een oppervlakte van 37 m2. Kost volledig 18.000 fr en is van Engels fabricaat.
2° TYPE TAP 665 (EFA) heeft een oppervlakte van 60 m2. Men heeft met dit valscherm weinig schommelingen hetgeen de landing veel verzacht. Het hulpvalscherm heeft een oppervlakte van 48 m2, kost volledig 12.000 fr. De snelheid waarmee we dalen bedraagt in normale omstandigheden ongeveer 9 m/seconde, dat begint al hoor !
Aan zo’n valscherm hangen we vast met 24 koordjes, de dikte van een stokje en hebben de weerstand ieder van 120 kg, zodus heeft men niets te vrezen. De Belgische parachutisten hebben hier in Kongo en Ruanda Burundi al 33.000 sprongen gemaakt.
Nu nog enkele onaangenaamheden die in zo’n sprong kunnen voorkomen. Deze zijn :
TWIST : dit is als die 24 koordjes in elkander gedraaid zijn, hetgeen nog al dikwijls gebeurt, dat is niet erg. BLAUW-PEREFERIE : dit is als het deken tussen de koordjes geslagen is, gewoonlijk scheurt het en dan moet men zijn reserve trekken, zo niet zal de landing niet zo aangenaam zijn. INEENHAKING IN DE LUCHT MET UW MAKKER : dan moet de onderste man zijn reserve trekken. Dan heeft men nog enkele kleinigheden, een gewone botsing in de lucht, een slechte uitgang, of uit het vliegtuig vallen, dit komt door de luchtzakkingen. Dit zijn zo de voornaamste zaken over wat de parachutage betreft. Voor de rest is het hier met mij goed en sluit deze brief met de beste groeten aan alle Milac lezers en tot de volgende keer.”
Kamina 29/8/1960 : “Hier ben ik weer met een paar woordjes nieuws, veel weet ik niet te vertellen, maar neem van de gelegenheid gebruik om mijn laatste groeten van uit Kamina toe te sturen. Volgens ik hier juist vernomen heb vertrekken wij op 1 september naar Usumbura, dit is een stad op ongeveer 1.400 km van Kamina. Waarschijnlijk zal dit een mooie reis worden aangezien wij ze nu met de trein en per boot afleggen, dat samen een 4 dagen in beslag zal nemen. Twee met de trein, één met de boot over het Tanganica-meer en één dag met de auto. Hoe het ginder is dat kan ik nu nog niet zeggen, maar dat komt wel. Voorlopig gaat hier alles kalm, er zijn hier al een 5000 U.N.O. soldaten die ons komen vervangen om de orde te handhaven; zij hebben een zwarte huidskleur, maar zien er een beetje slimmer uit dan degenen die hier wonen. Het is te hopen dat zij het kunnen halen en kalm houden, zo hebben wij het ook beter want de laatste tijd is het hier niet erg goed geweest, en hebben al dapper ons werk gehad. Veel weet ik niet meer te vertellen en sluit alzo mijn briefje met de beste groeten aan alle Milac-lezers en tot volgende maal.”
Noot : Kamina is een stad in Congo-Kinshasa en de hoofdplaats van het district Haut-Lomami. Bij de laatste volkstelling van 1984 telde de stad 62.789 inwoners. In 2004 schatte men het bevolkingsaantal op 115.600. Armand was daar terechtgekomen in een turbulente periode, Congo werd onafhankelijk op 30 juni 1960 en België zou zich uiteindelijk terugtrekken uit angst voor een onafhankelijkheidsoorlog zoals in Algerije. Lumumba werd eerste minister en Kasavubu werd de eerste president. Kort na de onafhankelijkheid ontstond er muiterij in het leger, dat nog steeds geleid werd door Belgische officieren. Lumumba verving daarop deze officieren door Congolezen, waarna veel Belgen op de vlucht gingen en de regering in elkaar stortte. De Belgische regering zond troepen om de Belgische burgers te beschermen en Lumumba riep de hulp van de Verenigde Naties in. De VN stuurde troepen om de orde te herstellen, met de steun van de Verenigde Staten, die in Lumumba een communist zagen en die wilden vermijden dat Congo zich tot de Sovjet-Unie zou richten. Op hetzelfde moment scheidde de relatief rijke provincie Katanga zich af en riep haar onafhankelijkheid uit. President Kasavubu probeerde Lumumba af te zetten, en Lumumba ontsloeg op zijn beurt Kasavubu als president. Kort daarna werd Lumumba onder huisarrest geplaatst door kolonel Mobutu. Lumumba ontsnapte, maar werd opnieuw opgepakt en in januari 1961 naar zijn vijanden in Katanga gevlogen, in opdracht van de Belgische minister voor Afrikaanse zaken. Daar werd Lumumba vermoord in onopgehelderde omstandigheden. Zijn lichaam zou opgelost zijn in zwavelzuur en werd nooit gevonden. De CIA had Mobutu geholpen en was blij dat ze de door de Sovjet-Unie gesteunde Lumumba kwijt waren. Mobutu kreeg hierdoor meer macht en werd beschuldigd een Amerikaanse stroman te zijn. De Belgische regering heeft decennia later toegegeven dat zij in de omverwerping van Lumumba betrokken was. Kamina werd de eerste maanden van de onafhankelijkheid van Congo (1960) gebruikt als een centrum van waaruit interventies werden gepleegd. Later werd het gebruikt als centrum voor de coördinatie van VN-operaties. (Wikipedia)
Vervolgt.
Foto’s : -De Kon. Fanfare Arbeid Adelt in 1960 met vooraan v.l.n.r. Juul Boonen, Felix Van der Hasselt, Jan De Wit en Marcel Diddens. -Para Armand De Bleser in Kamina. -Armand als derde van rechts op weg naar een volgende sprong. -De afsprong en alweer een geslaagde sprong.
1960 – 26, 28 en 29 mei : Tweede Internationale Muziekwedstrijd K. Fanfare St-Cecilia.
Dit, ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan van deze vereniging. Normaal zou het zestigjarig bestaan van de fanfare in 1959 gevierd zijn, maar er waren vrij grote moeilijkheden ontstaan binnen het bestuur en zo werd de viering met een jaar uitgesteld. De wedstrijd werd ingericht voor harmonieën en fanfares en bestond uit 3de, 2de en eerste afdeling, uitmuntendheid en ere-fanfares. Er was zowel een korps- als een marswedstrijd en elke muziekvereniging diende een opgelegd en een vrij gekozen nummer te vertolken. Er was een prijzenpot van 50.000 fr evenals diploma’s en bekers. De jury bestond uit drie gekende toonkunstenaars. (DB, november ’59)
De opening vond plaats op woensdag 25 mei te 20 uur met optredens van de K. Fanfare “Arbeid Adelt” Leest, de K. Fanfare “Ste Cecilia” Heffen en het Trompetkorps van de Koninklijke Wielerclub “Hombeekse Sportvrienden”. De prijsuitdeling gebeurde op 29 mei in aanwezigheid van de directeur der afdeling “Volksopleiding” van het Ministerie van Openbaar Onderwijs. (DB, nr.5 van 1960)
Het verslag van dit evenement verscheen in “De Band” nr.6. : Leest in feest “Zo was de naam van de “mars” getoondicht door Meester Meeus L., ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan. Maar beste lezers, we waren ooggetuigen, het was inderdaad een feestroes die over Leest hing. ’s Woensdags leverden de aangekondigde maatschappijen puik werk ; de feestelijkheden werden ingezet door de zustervereniging “K. Fanfare Arbeid Adelt” opgevolgd door de Hombeekse Sportvrienden en de K. Fanfare Ste Cecilia van Heffen. Meteen was er de stemming en het beloofde voor de volgende dag. Donderdag, O.H .Hemelvaart, zon en nog zon, men kon het niet schoner dromen. Van rond de middag hoorden we de eerste tonen der aankomende deelnemende maatschappijen ; het zouden er over de drie dagen van wedstrijd in stapmars en korpswedstrijd, alleen aan uitvoerders circa 1800 man bedragen, verdeeld over een 40-tal muziekverenigingen. Muziek, onophoudend gans de dag door tot laat in de avond en we zijn er getuige van, hoe alles tot in de puntjes verzorgd was, niets liet er te wensen, noch minder te wensen over. Het zou unfair zijn, moesten we de nadruk niet leggen op de inrichting, in alle opzichten in regel en…hoe alles gesmeerd liep. Er kan niet anders dan gezegd “een hartelijk proficiat aan dat bestuur, feestcomité en allen die medewerking verleend hebben, door dat alles was werkelijk “Leest in feest “! Onafgezien het koude weder de zaterdag 29 mei en het ietwat minder frisse weder daags nadien bleef Leest in feest, en iedereen die daar op het feestterrein is geweest zal de beste herinnering behouden van de verbroedering onder de honderden bereikt door de muziek, de taal die tot de harten spreekt. Zondag ging dan ook de “officiële” overhandiging door van schalen enz. Door de heer Poffé, directeur bij het Ministerie van Openbaar Onderwijs, werd in korte bewoordingen gewezen op de cultiverende taak voor iedereen weggelegd ; hij moedigde de minder gelukkigen aan doorzettingskracht te tonen en niet te versagen, maar verder te studeren om een volgende keer beter te presteren en beter resultaten te bereiken. Aan de voorzitter der jubilerende maatschappij werd een herinneringsmedaille overhandigd. Ook de heer Convent van het Provinciaal Muziekverbond dankte in dezes naam al dezen die tot het wellukken van deze Internationale Muziekwedstrijden hadden bijgedragen. Hierna werd dan in tegenwoordigheid der Juryleden, de heren Pieter Leemans, Piet Stalmeier en Leon Stekke, alsmede van de heer Verschueren, burgemeester van Leest en het Ste Cecilia bestuur, de bekomen uitslagen medegedeeld en schalen enz. uitgereikt…”
Ook de pers liet zich niet onbetuigd en haast alle regionale kranten berichten over deze gebeurtenis. Wij beperken ons tot het verslag van G.v.A. van 24 mei :
De Kon. Fanfare St.-Cecilia in feest viert haar zestigjarig bestaan.
Wanneer men te Leest naar het lokaal van Sint-Cecilia informeert, zal het kleinste kind u onmiddellijk en zonder twijfelen naar “Sooike” sturen, een gezellige herberg met feestzaal in de dorpskom. Hoe kan het anders, want als men Leest zegt dan zegt men Ste.-Cecilia, en is niet ieder Leestenaar lid van Ste.-Cecilia, dan zijn de overgrote meerderheid der inwoners bewonderaars van deze zo gunstig gekende muziekmaatschappij. Gesticht in 1898 was het wijlen dhr. Theofiel Verschueren welke gedurende vele jaren door zijn hartstochtelijke ijver en ten koste van zijn beste krachten, de eerste stuw betekende van de bestendige groei en bloei dezer fanfare. Het waren anders harde jaren van werken, opofferingen en standhouden, welke het huidig succes voorafgingen en de bezielende werkkracht van deze grondleggers en pioniers ten bate van de muziekkunst wekt eenieders bewondering. Aan hoeveel wedstrijden en festivals Ste.-Cecilia gedurende al die jaren heeft deelgenomen is moeilijk uit te maken wel kunnen we zeggen dat na wereldoorlog II 16 muziekwedstrijden het kunnen bewezen hebben van de jubilerende maatschappij. Zo namen ze deel aan de wedstrijden te Oud-Turnhout, Hemiksem, Berlaar, Londerzeel (2), Londerzeel St.-Jozef, Eikevliet, Hingene, Willebroek, Antwerpen, Itegem, Tisselt, Wolvertem Westrode, Westmeerbeek (2), Pulle en Oostduinkerke; en de uitslagen : 16 eerste prijzen met lof van de jury, een ere-diploma en een erewimpel. Van deze uitslagen zijn deze van Pulle (1958) met 94,5 t.h. en deze van Londerzeel (1959) 96 t.h., beide met lof van de jury, wel de schoonste. Begonnen in een korpswedstrijd in 3de afdeling en een marswedstrijd in lagere afdeling was de overgang naar 2de afdeling in hetzelfde jaar 1948 een feit, in 1954 werd opgeklommen naar 1ste afdeling. Het was ook dit jaar dat zij benoemd werden tot koninklijke maatschappij. Dit was een der schoonste beloningen voor de sympathieke muziekbestuurder Rik De Bruyn, deze “chef” een ware volksvriend, groot door zijn eenvoud, mag werkelijk de bewerker genoemd worden van de opgang der fanfare. Het is door zijn dynamisme dat op kunstgebied een klasse werd bereikt dewelke velen hen benijden. Onder zijn bezielende leiding staan Ste.-Cecilia nog schone dagen te wachten. Dit is de grote betrachting van gans het bestuur, de spelende leden en niet minder de ereleden want groot en klein allen zijn ze bezield met een zinderende geestdrift; “hun” fanfare zal nog beter en schoner worden ! Zo ontstond een paar jaren terug in de school van de muziekmaatschappij een gemengd zangkoor dat op deze korte tijdspanne een zo gunstige reputatie verworden heeft dat hun optredens ten allen kante zeer op prijs is gesteld en gegeerd.
Successen voor het zangkoor
Zo hoorden we dit zangkoor al te Pulle, Blaasveld, Hombeek, Imde, Mechelen en Battel en telkens waren de toehoorders het er over eens dat deze gewone volksmensen tot een kunstprestatie in staat zijn die voor geen enkele in die zin moet onderdoen. Van koorleider Gust Fierens mag gezegd dat hij zijn dertig uitvoerders werkelijk in handen heeft dat mogen we zeker getuigen als we terugdenken aan het laatste kunstconcert der Kon. Fanfare in april jl. waar we en van de fanfare en van een zangkoor een prestatie hebben meegemaakt welke werkelijk een parel van kunstzinnigheid kan genoemd worden. Zo groeit en bloeit de fanfare St.-Cecilia onder voorzitterschap van de dynamische Leestse figuur Pol Piessens, bijgestaan door een flinke staf bestuursleden, o.m. Victor Verschueren, ondervoorzitter, G. Lauwers, secretaris, St. Potoms, schatbewaarder, Fr. Verwerft, verslaggever, burgemeester Verschueren, Fr. Robijns en Pr. Busschot, erebestuursleden, Alb. Robijns, Eg. Bradt, Ferd. De Prins, Jules Geens en Aug. De Prins, bestuursleden.
De muziekmij. telt op dit ogenblik niet minder dan 50 spelende leden en 110 ereleden, een ferme groep die door zijn stijlvol optreden overal mag gezien worden, want als er prijzen toegekend worden om de talrijkste opkomst is het steeds Leest, welke deze in de wacht sleept. Als we ons goed herinneren was het te Heffen dat we Leest St. Cecilia ontmoetten met een groep van meer dan 200 man, allen muzikanten en ereleden, groot en klein, in stijlvolle formatie welke eenieders bewondering wegdroeg en zoals trouwens overal elders een verdiend applaus van de toeschouwers mocht in ontvangst nemen. Voor talrijke leden van de fanfare is het de laatste dagen reeds een drukke periode geweest want dit jaar wordt te Leest de feestvaan uitgehangen ter gelegenheid van de viering van het zestigjarig bestaan van de Kon. Fanfare St.-Cecilia ! Dagen en weken is men reeds koortsachtig aan het werk om deze groots opgezette viering tot een goed einde te brengen. Het zou voor de fanfare geen feestviering zijn indien er geen muziek moest bij te pas komen; daarom werd besloten een internationale muziekwedstrijd te organiseren waaraan men liefst maar 50.000 frank prijzen heeft verbonden. Deze muziekwedstrijden gaan door op donderdag 26 (Hemelvaartdag), zaterdag 28 en zondag 29 mei op een terrein gelegen tussen de Juniorslaan en Tisseltbaan waar men momenteel al druk in de weer is om het tijdig klaar te krijgen. Niet minder dan 48 muziekmaatschappijen uit binnen- en buitenland stuurden hun toezegging (’n lijst te lang om te vermelden) en zullen hun kansen verdedigen voor een jury welke is samengesteld uit dhr. Pieter Leemans de overbekende componist die ter gelegenheid van deze wedstrijden een nieuwe mars, nl. “Kolonel Paddy” heeft gecomponeerd. Verder dhr. Piet Stalmeier uit Nederland en dhr. Leon Stekke, bestuurder van de muziekacademie van St.-Gillis Brussel. De feestelijkheden worden geopend door een kunstconcert op woensdag 25 mei te 20 uur door de Kon. Fanfare Arbeid Adelt uit Leest, de Kon. Fanfare St.-Cecilia uit Heffen en het Trompetterskorps der Kon. Wielerclub Hombeekse Sportvrienden. De wedstrijd zelf op 26, 28 en 29 dezer vangen aan met de stapmarsen te 13 uur 30, donderdag en zondag en te 16 uur op zaterdag. Als de weermaker van de partij is belooft het wat opkomst van toeschouwers en programma van het gepresteerde betreft, een record te worden. Geen enkele muziekliefhebber uit de streek zal dit festijn voor oog en oor willen missen. We wensen bestuur, spelende leden en ereleden en gans muziekminnend Leest, het beste voor deze dagen en alle succes voor de toekomst.
Foto’s : -De affiche van de wedstrijd. -De stichter van de K. Fanfare St. Cecilia Theofiel Verschueren. -De populaire dirigent Rik De Bruyn. -Voorzitter Pol Piessens. -Koordirigent Gust Fierens.
