Wijzigingen – Aanvullingen

1961 – 25 juli : Soldaat Marcel DE PRINS -Euskirchen :

“Eindelijk ben ik hier met mijn eerste briefje aan De Band. Ik heb voor het ogenblik bijna drie maanden geklopt en vind dat de tijd hier vlug voorbij gaat. Ik sta hier in de beenhouwerij en moet hier niet te veel werken. Om de 4 à 5 dagen ben ik van dienst en dan moet ik rond 5 uur beginnen om tegen 6 uur koffie te maken en de rantsoenen te verdelen, en dit voor een 300 man. Ge moet dan de ganse dag in de keuken blijven tot ’s avonds wanneer het piket gedaan heeft met schuren en patatten jassen. Als ge een goei compagnie hebt dan kunt ge al om 7 uur gedaan hebben. Maar gisteren zat ik met een hoop luierikken op mijn kot en het was 9 uur voor ik gedaan had. Toch is het hier in Duitsland veel beter en straffen dat kennen ze hier niet. Ik kwam hier en moest nog vier dagen koeken eten ; daar heeft geen mens een woord over gezegd. Hier loopt ge rond lijk ne vagebond, hemd open, geen muts of gordel bij, daar zeggen ze niets van. ’s Morgens komt er ne sergeant u uit uw nest halen of stompt eens tegen uw lijf, dat is hier appel aan bed. Dit verschil is hier veel te groot tegenover Turnhout. Daar zoudt ge dat allemaal eens moeten geprobeerd hebben, dan schoten ze u omver. Maar Turnhout is een opleidingscentrum en ze moeten toch laten zien dat een soldaat daar niets te zeggen heeft. Alvorens te stoppen doe ik nog de beste groeten aan alle Leestenaren, maar vooral aan de verdedigers van het Vaderland.”

-Marcel De Prins uit Antwerpen-Luchtbal, 28/9/61 : “Eindelijk heb ik ook wat tijd gekregen om ook eens een briefje te schrijven. Met mij gaat nog alles opperbest en ik hoop van u allemaal hetzelfde. Ik heb nu 6 maanden achter de rug en het ergste zal wel voorbij zijn, hoop ik tenminste, want wij zijn hier juist terug van maneuvers en de 9de oktober moeten we de wacht gaan kloppen in Brussel aan het Koninklijk Paleis, maar nu beginnen ze hier alle weken met alarm in onze compagnie, dat is niet alles als ge goed slaapt, uit uw bed, en dan op de rapst mogelijke tijd verzamelen met al wat ge hebt. Nu zitten we al drie dagen zonder elektriek, dat is niet alles met het licht van een kaars een brief schrijven. Langs deze weg heb ik nu de kans aan al de soldaten van Leest de beste groeten over te maken, behalve aan René Bernaerts, want die ligt hier in de Staf Compagnie, dat is maar 50 meter van mij af en we komen toch alle dagen bijeen. In ’t bijzonder wens ik mijn kozijn Albert Daelemans veel geluk bij zijn legerdienst, veel vergunning en zo weinig mogelijk bollen. Nu ga ik sluiten met de beste groeten aan alle Leestenaren en bijzonder aan de B.J.B.-ers van Leest. Nog 180 dagen.”

-Brussel : “Hier wat nieuws van uit Brussel van een bleuke die nog 162 dagen moet kloppen. Met mij is nog alles oppebest en ik hoop van iedereen hetzelfde. We zitten hier in Brussel voor de wacht aan de Koninklijke Paleizen van Brussel en Laken gedurende drie weken van 9-10 tot 24-10. Wacht uit zijn eigen is niet slecht maar toch moeilijker dan in de kazerne geloof ik want daar heb ik geen ondervinding van. Ik zal nu maar sluiten met de beste groeten aan alle Leestenaren en bijzonder de B.J.B.-jongens en ook alle soldaten van Leest.”

-Luchtbal 6/1/1962 : “Hier dan nog eens een briefje van een ‘bleuke’ die nog juist geteld 83 dagen moet kloppen. Met mij gaat nog alles opperbest wat ik tevens hoop van alle soldaten van Leest. Ik vind het mijn plicht ‘De Band’ te bedanken voor het geschenk dat ze mij toegestuurd hebben en wens meteen alle soldaten van Leest een gelukkig Nieuwjaar met niet teveel ballen of P.K. en nog minder cachot. De oefeningen zijn hier wel een beetje lichter, maar welke soldaat klaagt nu niet, anders was hij niet bij het leger. Ik zal maar sluiten met ieder een gelukkig jaar te wensen en bijzonder de B.J.B.-jongens van Leest. Nog 83 en terug burger.”

-Marcel De Prins vanuit Antwerpen-Luchtbal, 23/3/1962 : “Hier dan nog eens wat nieuws van een der anciens van Leest en dat kan nu ook wel de laatste zijn. Vooreerst wil ik Milac bedanken voor al hetgeen ze voor mij gedaan hebben gedurende mijn diensttijd. Met mij gaat nog alles opperbest en ik hoop van alle soldaten en alle Leestenaren hetzelfde. Tot nu toe hebben we reeds 358 dagen geklopt en moeten er nog 8 want we zwaaien eerst de 31ste maart af omdat we de 4de april maar binnen gegaan zijn. Op ons laatste kamp was het niet te best, veel kou en twee nachten moeten buiten slapen waarvan er een onder een sneeuwlaag van 15 cm. Het eten was daar soms niet eetbaar, zodat we naar de stad gingen eieren halen en in onze gamellen bakten op onze kamer. Ik heb daar toch maar twee oefeningen moeten meedoen want daar heb ik zowat het boerke gespeeld. Verder wens ik de soldaten van Leest een goede rest van hun term. Tot besluit de beste groeten aan alle soldaten, zeker de B.J.B.-ers die ik terug kom vervoegen.”

-Marcel De Prins uit Euskirchen, 25/4/1962 : “Eindelijk nog eens wat nieuws van een die ancien aan ’t worden is t.t.z. nog twee dagen en ik ben terug bij ons moe. Vandaag heb ik mijn gordels afgestuurd en daarmee is die 10 fr weeral verdiend, ’t is wel niet veel maar ik heb er toch niet veel moeten voor doen. Morgen alles binnenleveren en dan zal het hier wel ver gebakken zijn, niet dat ik tegen mijn goesting bij ’t leger ben geweest, maar ge kunt er toch niet bij blijven. Ik heb hier door den band een goed leventje gesleten, er waren wel dagen dat het ook mijn keel uit hing, dan moest het toch nog al ruig doen maar ik denk wel dat iedereen al eens zo’n dag heeft. Ik heb 3 kampen gedaan (2x Vogelsang en 1x Höhne) en daar heb ik serieus mijn botten mogen afdraaien, maar voor de rest met de hoop meedoen. Alvorens te sluiten, wil ik jullie nog bedanken voor de geschenken die ik ontvangen heb, alsook voor het regelmatig opsturen van tijdschriften. Ik wens de mannen van Milac nog veel succes met De Band en al de soldaten van Leest een spoedig afzwaaien en nog veel plezier bij den ABL. Nog 49 uren en een kwartier.”

Marcel De Prins werd te Leest geboren op 19 maart 1942 en hij overleed te Bonheiden op 24 februari 2011. Hij was gehuwd met Elisabeth Nestor.

1961 – Van 26 juli tot 2 augustus : Kamp van de Landelijke Jeugd

Locatie : Sint Pieters-Rode bij Aarschot. Waren ze vorig jaar nog in een oude schuur gelogeerd, de tegenstelling kon niet groter zijn, dit jaar betrokken ze een prachtig oud kasteel, inclusief met ophaalbrug en schietgaten. Zondag was bezoekdag. In “De Band” nr. 7 verscheen volgend verslag : “KOM ONZE VREUGDE DELEN !!! Dit was het thema van ons kamp te Sint Pieters Rode, dat we blij, als zusters tesamen, mochten beleven, midden in het heerlijke Hageland… Het oude Middeleeuwse kasteel, waarop we logeerden, bracht iedereen vanaf de eerste dag in kampstemming. Zijn ophaalbrug en inrijpoort, zijn dikke muren, het water waardoor het gans omringd is, en daarrond de bossen en het deinende landschap, gaf soms wel de indruk in een tijd te leven, anders dan de onze. Maar dromen stond natuurlijk niet op ons programma, wel strozakken vullen bij de aankomst. Daarna karweitjes en verkenning en ondertussen was de zon reeds ver gedaald. De volgende morgen verscheen de zon lachend aan een onbewolkte hemel en…dat geluk hadden we bijna alle dagen. Wachtwoorden en actiepunten moesten elke dag opnieuw trouw nageleefd worden. Ik moet verklaren dat het altijd niet zo gemakkelijk was, maar dat iedereen er zijn best om deed, opdat haar vendel het hoogste aantal punten zou behalen, dat is ook waar. Vooral het Koningsvendel en het Keurvendel van de Madeliefjes, hebben een harde strijd gestreden, maar we zijn er zeker van dat ze er ook veel vreugde aan beleefd hebben. Onze goede Aalmoezenier van Nieuwrode, die we niet gemakkelijk zullen vergeten, was steeds paraat om ons met raad en daad bij te staan. Van hem bewaren we een dankbare herinnering, voor de speciale H. Missen die hij voor ons altijd deed, voor het studiekringetje van de Zonnebloemen, voor de lekkere perziken, voor de spelletjes met onze kleinsten en voor alle steun die we van hem steeds mochten verwachten. En…wat we zoals gedaan hebben op kamp ? Wel, dat is natuurlijk heel veel, en ik zou zeker veel vergeten moest ik beginnen opnoemen, laten we dan maar best bij enkele bijzonderheden blijven. Voor het spel kwamen eerst de karweitjes. Er was de afwas, de patattenjas, de groenten kuisen, de bedden (of paljaskes) opmaken, orde scheppen op alle plaatsen enz. U zult misschien denken dat zulke dingen op een kamp niet erg plezierig zijn ; wel dan bent u een beetje mis hoor ! U had het moeten zien, met tienen rond een groot bassin waarin de aardappelen pletsten, de ene na de andere, tot groot jolijt van allen als er een nat gespoten werd. Och ja, ze plagen wel eens graag, maar ze helpen mekaar ook graag en dan moet men toch eens een stortbad kunnen verdragen, vindt u ook niet ? Na de lekkere hapjes van ’s middags, die Mariette en Godelieve klaar maakten met veel kundigheid, was er een uur platte rust, t.t.z. een half uur stille rust en de andere helft mocht er gebabbeld worden, want dat moet ge aan meisjes toch wel toestaan… Hierna volgde er steeds iets bijzonders; ofwel gingen we zwemmen, ofwel op speur- of trektocht. Eén van onze trektochten is eigenlijk toch goed meegevallen. We zouden vertrekken aan de hand van opdrachten tot in Nieuwrode, en daar zouden de Tante Nonnekes voor koffie zorgen bij het vieruurtje. (Noot : Zuster Louise Silverans -foto onderaan- was een tante van leidster en auteur van dit artikel Hilde Silverans) Goed, dat was zo afgesproken. En wat valt er ons te beurt als we daar aankomen ? De tafeltjes staan netjes gedekt, er is koffie, melk en suiker, en…vier bakken sappige perziken ! Het doet ons nog watertanden als we er aan terugdenken. Hemeltje, wat was dat een meevaller, en zo kwam het dat we samen de heuveltjes hebben beklommen en, tot aan de grot van O.L. Vrouwke, die we met een “Wees gegroet, O Sterre” dankbaar hebben bezongen, voor al de heerlijkheden die ons op een kamp zo maar geschonken worden. De schone ligging van onze kampplaats lokte ook heel wat bezoekers en het spreekt vanzelf dat onze E.H Proost niet achterwege bleef om ons een dagje te komen vervoegen. Hij bracht ons weer wat lekkers mee, zoals een goede Sint Niklaas dat doet voor zijn brave kinderen. Ja, te Sint Pieters Rode schenen de dagen veel korter te zijn dan elders. We hadden er de speeltuin, de bossen, de toren die we beklommen en de bootjes op het glinsterende water, het was allemaal te mooi om lang te duren, en de avond van het kampvuur naderde dan ook heel vlug. In snel tempo werden de voorbereidselen getroffen, en met weemoed in ’t harte ruiste die avond zacht het afscheidslied, want morgen zouden we weer vertrekken… Een woordje van dank ging naar alle mensen die ons veel goeds hebben gedaan : er was onze E.H. Aalmoezenier, het waren de kooksters, de mensen van ’t kasteel en natuurlijk mogen we ook Fientje niet vergeten. Fientje, het kleine leidstertje, dat ons zo goed heeft geholpen en waarmee elk Madeliefje van ’t begin af vertrouwd was. Het kamp was een kennismaking en ook een afscheid aan haar. Ze woont spijtig genoeg te ver om bij ons in de Landelijke Jeugd te blijven. Maar heel zeker blijven we nog lang aan haar denken, en vooral die van het Koningsvendel, hé mannen ! Ook de laatste avond vloog voorbij, alleen werd de slaap wat later gevat dan gewoonlijk. Na het kampvuur immers, als iedereen rustig op zijn strozakske lag, ontwaakten hoog in de toren, de spoken van het kasteel “De Horst”. Witte gedaanten met gerinkel van potten en pannen, wandelden door de slaapzaal van de Madeliefjes (niet bij de Zonnebloemen, eigenaardig hé). De moedigsten echter, hebben met die spoken kort werk gemaakt en hen een duchtige rammeling gegeven. Heldhaftig vindt ge niet ? De dag van het vertrek was aangebroken. Er werden valiezen gepakt, pakken gebonden, vloeren geveegd en een van de jongsten zei heel gemeend : “ik zou graag ons moe eens zien, en dan terug naar hier komen”. Spijtig Madeliefje, maar het kamp is voorbij !.. Het is goed geweest en we moeten de Heer er voor bedanken. Maar dit moet ge ook nog onthouden : het wachtwoord van deze laatste kampdag blijft gelden, ook als ge straks weer thuis zijt : DRAAG DE VREUGDE JUICHEND VOORT”.” (DB, nr.7)

Foto’s :

-Marcel De Prins in de herfst van zijn leven.
-Het intussen opgekalefaterde kasteel van Horst in Sint-Pieters-Rode.
-Leidster en auteur van het verslag van de Landelijke Jeugd Hilde Silverans, jaren later.
-Haar tante nonneke zuster Louise Silverans.