Op verzoek... van opnieuw een lieve blogbezoekster... deze vertaling van Fado Mãe (zie bericht hieronder)
Ai minha fonte, meu rio, Oh mijn bron, mijn rivier, ai de água tão pura e bela, met water zo zuiver en mooi, nos seus olhos um sol met in je ogen een zon que é a minha janela. dat is mijn raam. Quem me dera ser o mar Zij schonk mij de zee para a embalar om mij te wiegen e adormecé-la. en in te slapen.
Salir do Porto 2009
E não deixar seu corpo arrefecer, En zij laat haar lichaam niet afkoelen, agasalhar-lhe o peito em minha mão; koestert haar borst in mijn hand; e não deixar o vento, a chuva, a mágoa, en laat niet toe dat de wind, de regen, het verdriet, a solidão na sua água de eenzaamheid in haar water mergulhar meu coração. mijn hart zal binnendringen.
Quem me dera ser o mar Zij schonk mij de zee para a embalar e adormecé-la!... om mij te wiegen en in te slapen!
Oude filmbeelden uit Nazaré Rancho én Amália met Canção Do Mar/Solidão...
Solidão Eenzaamheid
Amália Rodrigues
Composição: Indisponível
Solidão de quem tremeu
Eenzaamheid van degene die beeft
A tentação do céu
De verleiding van de hemel
E dos encantos, o que o céu me deu
En de verrukking die de hemel mij gaf
Serei bem eu
Zal ik het zijn
Sob este véu de pranto
Onder deze sluier van tranen
Sem saber se choro algum pecado
Zonder te beseffen dat huilen zonde is
A tremer, imploro o céu fechado
Het beven, smeekt ze de gesloten hemel
Triste amor, o amor de alguém
Droevige liefde, liefde van een ander
Quando outro amor se tem
Wanneer er een andere liefde is
Abandonado, e não me abandonei
Wordt ik verlaten, en verlaten ben ik niet
Por mim, ninguém
Door mij, kan niemand
Já se detém na estrada
Hem nu nog tegenhouden op de weg
Het lukt mij niet zo goed om één van de laatste zinnen (abandonado, e não me abondei ), naar mijn gevoel, correct vertaald te krijgen Indien er iemand een beter voorstel heeft, laat het mij alsjeblief weten Alvast bedankt !
Volgende link laat je een andere uitvoering, gebracht door Dulce Pontes, horen: klikHIER!
Omdat het niet altijd mogelijk is om fados te vinden die ik op dit blog wil zetten, heb ik me voor de eerste keer gewaagd aan een eigen upload naar Youtube Hierbij dan het resultaat.
TIA MACHETA Tante Macheta
Autores: João Linhares Barbosa/Manuel Soares
O amante não aparecera, De minnaar was niet verschenen, Triste Severa, Droevige Severa, Sempre fiel, Altijd trouw, Chamou a tia Macheta, Trekt naar tante Macheta, Velha alcoveta, Oude koppelaarster, Pra saber dele. Om meer te weten over hem.
A velha pegou nas cartas De oude vrouw trok de kaarten Sebentas fartas Verschrikkelijk vuil De mãos tão sujas Met handen zo vies E antes de as embaralhar En voordat zij ze schudde Pôs-se a grasnar Begon ze te krassen Como as corujas. Zoals een oude heks.
Ele não vem, minha filha, Hij komt niet, mijn meisje, Di-lo a espadilha, Zegt de schoppenaas, Há maus agoiros. Er zijn slechte voortekenen. Há também uma viagem, Er is ook een reis, Um personagem Iemand A dama doiros. De gouden dame.
Este conde é o meu fraco, Deze graaf is mijn zwak, Tome um pataco Het is een nietsnut Tia Macheta. Tia Macheta. A velha guardou as cartas Het oudje borg de kaarten, De sebo fartas Van vet verzadigd, op Sob a roupeta. Onder haar bovenkleed.
Caíram três badaladas Er weerklonken drie klokslagen Fortes, pesadas, Luid, zwaar, Três irmãs gémeas; Drie tweelingbroers; Cá fora nos portais frios Hier buiten in koude portalen Cantam vadios Zingen vagebonden Feias blasfemas. Afschuwelijk godlasterlijk.
O fidalgo não voltou, De edelman kwam niet terug, Severa o esperou Severa bleef wachten Até ser dia. Tot de dageraad. E desde essa noite, é que existe En sinds die nacht, ontstond er O fado triste da Mouraria.
De droevige fado van Mouraria.
(eigen vertaling)
De fadista is Berta Cardoso (1911-1979) en zij is zeker een referentie uit het gouden tijdperk van de fado. Een leeuwerik die kwam, zong en won. Toen zij 16 was zong zij voor de eerste keer in t openbaar met Armandinho. Berta Cardoso had een onberispelijke dictie en haar stem stond bekend als A voz de oiro do fado (de gouden stem van de fado).
Waar is de grens tussen een tekst voor muziek en een gedicht ? Deze dichteres brengt fado Luister en huiver met mij mee
HÁ UM VÉU NO MEU OLHAR Mijn blik is versluierd QUE A BRILHAR DÁ QUE PENSAR Dat verheldert het denken NOS MISTÉRIOS DA BELEZA Over de geheimen van de schoonheid ESPELHO MEU QUE ACONTECEU Weerspiegelt mij wat er is gebeurd DO QUE É TEU E DO QUE É MEU Wat er van mij is en wat van jou JÁ NÃO TEMOS A CERTEZA Hebben wij nu niet de zekerheid
A MOLDURA DESTE ESPELHO De kader van deze spiegel ESPELHO FEITO DE OURO VELHO Een spiegel gemaakt van oud goud TEM OS TRAÇOS DUMA FLOR Heeft de trekken van een bloem MUITAS VEZES FOI PARTIDO Hij werd vele malen gebroken PROMETIDO E PROIBIDO Beloofd en verboden AOS ENCANTOS DO AMOR Charmes van de liefde
ESPELHO MEU DIZ A VERDADE De spiegel vertelt de waarheid DA IDADE DA SAUDADE Over de leeftijd van de saudade À MULHER ENVELHECIDA Van de oudere vrouw SEGUE EM FRENTE NA MEMÓRIA Dat herinnert men zich eerst MATA A GLÓRIA DESSA HISTÓRIA Het doodt de luister van dit verhaal DA PRINCESA PROMETIDA Over de beloofde prinses
Letra: Aldina Duarte Uit Mulheres ao Espelho/ disco
Geniet van dit stukje Lissabon, bezongen door Amália Rodrigues...
Alfama Composição: Ary dos Santos/ Alain Oulman
Quando Lisboa anoitece Als de nacht over Lissabon valt Como um veleiro sem velas Als een zeilschip zonder zeilen Alfama toda parece Lijkt heel Alfama Uma casa sem janelas Een huis zonder vensters Aonde o povo arrefece Waar het volk koud wordt
É numa água-furtada Het is een zolderkamer No espaço roubado à mágoa In een van het leed gestolen ruimte Que Alfama fica fechada Dat Alfama is opgesloten Em quatro paredes de água Tussen vier muren van water Quatro paredes de pranto Vier muren van tranen
Quatro muros de ansiedade Vier muren van beklemming Que à noite fazem o canto Die s avonds het gezang aanheffen Que se acende na cidade Dat in de stad wordt ontstoken Fechada em seu desencanto Opgesloten in haar ontgoocheling Alfama cheira a saudade Ruikt Alfama naar « saudade »
Alfama não cheira a fado Alfama ruikt niet naar fado Cheira a povo, a solidão, Zij ruikt naar volk, naar eenzaamheid Cheira a silêncio magoado Zij ruikt naar smartelijk zwijgen Sabe a tristeza com pão Zij smaakt naar droefheid met brood Alfama não cheira a fado Alfama ruikt niet naar fado Mas não tem outra canção. Maar ze heeft geen ander lied.
(vertaling: Assimil - Het nieuwe Portugees zonder moeite)
Enkele dagen vóór we vertrokken naar Portugal hoorde ik op de radio volgend lied, gezongen door Dirk Van Esbroeck. Meteen herkende ik het als een fado en probeerde ik het op te sporen. Ondertussen heb ik mij de cd aangeschaft en hieronder kan je de teksten lezen.
Het is een gedicht van Fernando Pessoa, vertaald door August Willemsen.
Luister mee en laat je ontroeren
Dirk Van Esbroeck (geboren te Gent 1 juni 1946-overleden aan kanker op 23 mei 2007) groeit op in Argentinië en ontdekt zijn geboorteland als hij achttien is geworden. In 1970 studeert hij af aan het RITCS, afdeling film, en is korte tijd werkzaam bij het productiehuis van cineast Roland Verhavert.
In 1972 kiest hij resoluut voor de muziekwereld door de groep RUM te vervoegen, die een van de toonaangevende ensembles binnen de Europese folkrevival van de jaren 70 en 80 zal worden. Halverwege de jaren zeventig ontmoet hij gitarist Juan Masondo en van dan af krijgt ook de Zuid-Amerikaanse muziek een belangrijke plaats binnen zijn podiumleven. RUM slaat een nieuwe richting in, en het duo Van Esbroeck-Masondo wordt met de komst van bandoneonspeler Alfredo Marcucci een trio, om later tot het sextet Tango al Sur te worden omgevormd.
Van Esbroeck neemt deel aan enkele spraakmakende projecten: De Islandsuite, Het Zwarte Goud en Café B, maar hij heeft meer pijlen op zijn boog: hij componeert voor theater en film en en bouwde 20 jaar lang samen met Christel Borghlevens en Guido Desimpelaere een nieuw en origineel repertorium op dat voornamelijk is gebaseerd op Nederlandstalige poëzie. Van op de hoge brug, De zee en haar oevers, De Papieren Piraat ,Vliegen en La Voyageuse zijn de titels van deze programmas.
Dit trio toert door Indonesië, Zuid-Afrika,Curaçao en Québec en bracht ook enkele malen een Franstalig chansonprogramma op podia in Wallonië, Frankrijk en Luxemburg.
Met componist Dirk Brossé maakt Van Esbroeck de creatie van diens symfonisch werk La Soledad de America Latina mee, en met De Pampas brengt hij een eigen creatie, dit laatste in gezelschap van Charles Cornette en Hilde Uitterlinden, met hen werkt hij ook aan programmas rond Pablo Neruda en Federico Garcia Lorca. Met de gitaristen Raphaëlla Smits en José Toral brengt hij La Guitarra. Een andere creatie is Karel, Man en Paard een productie van de AB en Van Esbroeck speelt ook een hoofdrol in Maria de Buenos Aires van Astor Piazzolla en Horacio Ferrer in een productie van I Fiamminghi.
Hij toerde samen met zangeres Elsje Helewaut, schrijver Bart Plouvier en Wigbert met de productie Van alle landen thuis en met zijn groep en dichter Geert van Istendael brengt hij de productie Taalmachine. En in 2004 speelt en zingt hij ook in de productie Coast2Coast. (11 mensen op het podium, waaronder N Faly Kouyaté, Ibernice McBean, Alfredo Marcucci, Steve Willaert, Francesca Vanthielen )
Met het programma Patagon, Patagonië, waar hij de laatste jaren mee toerde, bracht Dirk samen met Alfredo Marcucci, Juan Masondo, Carlos Diaz ea een hommage aan het land waar hij opgroeide.
Mariza fadozang - Diogo Clemente gitaar - Ângelo Freire Portuguese guitar - Marino de Freitas basgitaar - João Pedro Ruela percussie - Hugo Marques drums - Simon Wadsworth piano
De betoverende Portugese schone met Afrikaanse wortels, vaandeldrager van een nieuwe generatie fadistas, stond afgelopen seizoen voor het eerst in de Bozar op de planken. Ze was zo in de wolken met de warme ontvangst en de heldere akoestiek dat ze prompt besloot terug te keren. Exclusief in België presenteert ze haar gloednieuwe cd Terra aan haar fans.
Mag ik jullie laten meegenieten van één van onze laatste muzikale aanwinsten, gekocht op een zigeunermarkt in Santana, waarover later meer
Laat jullie meeslepen door de zoete stem van deze onvergelijkbare fadista .
Despedida Afscheid Carlos Conde/Alfredo Duarte
É sempre tristonha e ingrata Het is werkelijk triestig en ondankbaar Que se torna a despedida Wat zich afspeelt bij het afscheid De quem temos amizade Van zij die onze vrienden waren Mas se a saudade nos mata Maar indien de saudade ons verwart Eu quero ter muita vida Wil ik eigenlijk langer leven Para morrer de saudade Om te kunnen sterven van saudade
Dizem que a saudade fere Men zegt dat saudade kwetst Que importa quem for prudente Hoe voorzichtig je ook bent Chora vivendo encantado Je huilt levend vol verrukking É bom que a saudade impere Het is goed dat er saudade bestaat Para termos no presente Als verklaring in het heden van Recordações do passado Souvenirs uit het verleden
É certo que se resiste Het is juist dat er verzet is Á saudade mais austera Tegen de meer strengere saudade Que á ternura nos renega Dat er tederheid is in afwijzing Mas não há nada mais triste Maar er is niets triestiger Que andar-se uma vida á espera Dan je leven hoopvol te laten verlopen Do dia que nunca chega Naar de dag die nooit komt
Só lembranças ansiedades Enkel angstige herinneringen O meu coração contém Telt mijn hart Tornando-me a vida assim Geef mij een dergelijk leven Por serem tantas as saudades Want er zijn zovele saudades Eu dou saudades alguém Ik geef saudades weg Para ter saudades de mim Om zelf saudades te krijgen
(vrije vertaling)
Saudade is een onvertaalbaar woord, waarin zowel weemoed als het verlangen spreekt naar iets wat ooit is geweest en nooit meer terugkomt...
Adeus... e Nem Voltei Vaarwel en nooit kom ik terug
Madredeus Composição: Pedro Ayres Magalhães
Adeus, desems
Wij zeggen vaarwel E nada mais de então ficou En er is niets meer zoals het was De asas quebradas Enkel gebroken vleugels Foi a ave branca que voou Van de witte vogel die vloog Voa lá alto, que eu morro, bem sei, sem voltar Hij vloog hoog boven de heuvels, goed wetend, dat hij nooit zou terugkeren Cantem as aves do monte qu'eu fui ver o mar... Zingend voor de vogels van de berg dat hij de zee wilde zien...
Ai, Não sei de mim; Ai, Niets weet ik; Ai, Não sinto nada... Ai, Niets voel ik... Ai, E nem, Voltei. Ai, En nooit, Kom ik terug.
Guitarras, atenção, cantai comigo Guitarras, opgelet, zing met mij mee Calai o vosso pranto, trinai Stop met uw gehuil, tril Como lhes digo, trinai Zoals ik jullie zeg, tril Guitarras, desta vez, sem ar magoado Guitarras, deze keer, zonder gekwetste trots Trinai esse meu canto Tril, dit is mijn lied Que é vosso este meu fado Die van jullie is, mijn fado
Guitarras de Lisboa, noite e dia Guitarras van Lisboa, dag en nacht Trinando nas vielas da cidade Spelend door de straatjes van de stad Guitarras que dão voz à Mouraria Guitarras die stem geven aan de Mouraria E vão falar a sós com a saudade En die een solo brengen vol saudade
Guitarras de Lisboa, são meninas Guitarras van Lissabon zijn meisjes Brincando nas esquinas do passado Spelend in de hoeken van het verleden Dentro de vós ressoa a a voz do próprio fado In jullie resoneert de stem van de echte fado
Guitarras de Lisboa, obrigado Guitarras van Lissabon, bedankt Guitarras são iguais Guitarras zijn gelijk Nossos revezes iguais Onze wisselbare stemmingen zijn gelijk Nossos tormentos são ais Onze kwellingen zijn flitsen Nossos lamentos são ais Ons klaagzangen zijn flitsen
Guitarras, mas também quando é preciso Guitarras, maar ook als het nodig is Sabemos muitas vezes que a dor pode ser riso Weten wij dat smart kan eindigen in een lach
Een fusie van stijlen en instrumenten, een combinatie van originele themas van de musici, met sfeersetting, soms improviserend, op wegen die gaan van jazzy tot Portugese traditionele muziek.
Dit alles opent de weg naar een vernieuwende Portugese muzikale cultuur uitgevoerd op de Portugese gitaar.
Link naar NovosTrilhos da Guitarra Portuguesa: klikHIER!
Voor eerdere berichten over de Guitarra klik hieronder op één van de linken:
"Bastião" por Christina Pluhar e os King's Singers...
Bastião - Bastion
De Zwitserse musicologe, harpiste, dirigente Christina Pluhar duikt niet alleen in het verleden, ze maakt met het historisch materiaal bijzonder levendige voorstellingen. In de voorstelling 'Los Impossibles' reist ze samen met haar ensemble L'Arpeggiatadoor de 18de eeuw in Italië, Spanje, Portugal en vooral Mexico. In dat laatste land behoort die oude muziek nog altijd tot het dagelijkse repertoire.
Bron: Klara.be (ook interessant om verder te kijken en te luisteren)
'Los Impossibles' is een achttiende-eeuws manuscript van de Spaanse barokgitarist Santiago de Murcia. Het bevat invloeden uit Italië, Spanje en Portugal. Harpiste Christina Pluhar geraakte gefascineerd door het werk, temeer doordat het thema van het stuk in een heel andere context in de Mexicaanse traditionele muziek opduikt. Pluhar bracht haar instrumentaal ensemble L'Arpeggiata samen met de legendarische King's Singers, de charismatische zangeres Lucilla Galeazzi en de danseres Anna Dego. De combinatie én confrontatie van het klassieke karakter en de rauwe volksstemmen maken deze muziek uniek. Er werd hard gezocht om de uitspraak van het oude Spaans en Portugees zo dicht mogelijk te benaderen en het volks karakter zo authentiek mogelijk weer te geven. Christina Pluhar doet het onmogelijke. Ze slaagt erin om schijnbaar onverzoenbare werelden samen te brengen. De recente cd-opname van 'Los Impossibles' behoort tot de best verkochte oude muziekopnamen van het laatste jaar.
Een satirisch lied bedoeld om zogezegd een hulpactie te starten voor het redden van de 'porseleinen honden'...
Ora o público pediu, e mais aderiu e até ganiu nesta campanha internacional e até europeia intitulada: help me a pôr os cães de loiça a sorrir a "gane". A gane quer dizer a sorrir a gane ou a ganir. Tem sido, maravilhoso...
Oh p'ro sofrimento um bom remédio há afinal. Ajudem os cães de loiça, esse pobre animal. Ao vê-lo feroz no portão, eu sempre me comovo, Se a tinta cair ao chão, dou-lhe mais uma demão e ele fica como novo.
Refrão
Se gostas de animais, cães de loiça, Que não sujem os quintais, cães de loiça, São "bobbies" bestiais, cães de loiça, São cãezinhos mal tratados, de olhos esbugalhados e nada saltitões Nunca se vão babar, nem ganir, nem ladrar, nem ferrar os ladrões.
Por serem portugueses e parecidos com o Toy, Que os restaurantes chineses não fazem deles "chopsói". Não largam pêlos ou pena, nunca roem os sofás, Reparem bem nesta cena, são estrelas de cinema: Cento e um Dalmatás!
(Refrão)
Aquilo é uma maravilha, aquilo corre corre... É uma companhia... Pfff! E aquilo tem que se fazer, tem que se levar um saquinho sempre para apanhar os cócós depois... Há que manter... Que isto da camada do ozoto está a acabar, não é? Temos que manter isto... planeta limpo... mas são muito engraça... e fofos? Ui!
(Refrão)
Rouxinol Faduncho (= Nachtegaal die Fado zingt) is een Portugees fictief personage, gecreëerd door de zanger en stand-up comedian Marco Horácia. Hij is een verpersoonlijking van een typische Portugese man, en lijkt op een Zé Povinho(1) uit de 21ste eeuw. Hij heeft twee cds opgenomen met zijn liedjes, de eerste heette: "Grandes Êxitos de Rouxinol Faduncho" (Rouxinol Fadunchos grootste hits), en kwam uit op 5 december 2005. Aangezien die eerste cd een enorm succes had, besloot hij een tweede te lanceren met als titel "Best On". Op beide cds is hij de zanger, Paulo Valentim speelt de guitarra (=Portugese gitaar), João Maria Veiga speelt de viola (= Spaanse gitaar) en Rodrigo Serrão speelt baixo (= basgitaar).
Rouxinol's karakter is de persiflage van een fadolover, hij is een getrouwde man, maar hij zingt als een vrijgezel en heeft een zeer actief seksueel leven. Hij speelt een illegale buitenlander die emigreerde naar Duitsland en daar optrad in bars waar hij fado zong tot het moment dat hij werd uitgewezen. Terug in Portugal, nam hij een cd op om een huis te kunnen bouwen in Barcarena (Brazilië) voor zijn grote passie: honden in chinees porselein. Daarvoor nam hij het lied "Cães de Loiça" op.
Rouxinol zingt op een ontspannen manier en spreekt een raar taaltje, hij gebruikt populaire uitdrukkingen en legt verkeerde accenten op bijna elk woord. Hij raakt in de war wanneer hij bvb. Engels probeert te spreken (hij antwoordde eens "I love you too" aan een meisje dat hem toesprak met de woorden "Fuck you").
Rouxinols liedjes gaan over het leven van een alledaagse Portugese volwassen man, die vecht met zijn buur en klaagt over de branden en de regering. Verder zingt hij ook de intros van tekenfilms over de favoriete stripfiguren uit zijn jeugd, zoals Abelha Maia (Maja de Bij) en Dartacão (dArtagnan). Link naar zijn website: klik HIER!
(1) Zé Povinho staat in Portugal symbool voor de Portugese werkende klasse, een soort Jan-met-de-Pet. Deze figuur werd in 1875 gecreëerd door Rafael Bordalo Pinheiro(2). "Zé", in t Portugees, is de roepnaam voor "José" - zoals "Jef" dat is voor "Jozef", in t Nederlands - en "Povinho" is een verkleinwoord voor het volk. Zé is een vriendelijke volkse mens, die eenvoudig leeft en gezagsdragers bespot. Hij is geen gezaguitstralend figuur, maar eerder een eenvoudige man uit het volk, hij wordt als hulpmiddel gebruikt om kritiek te spuien tegen de krachtige, politieke en elitaire machten binnen de maatschappij, de onrechtvaardigheid en de tirannie.
Zé Povinho werd, en is nog steeds het populairste figuurtje in Portugal. Hij wordt voorgesteld als een boerenkinkel. Maar toch maakt zijn vriendelijkheid, zijn wil om anderen te helpen en vooral zijn grote verachting voor de machtigen der aarde, hem zo populair. Zé Povinho maakt die machthebbers belachelijk, hij lacht met hen en gaat dan verder met zijn eigen eenvoudig leven. Op dezelfde manier gaat hij ook om met de eigen zwakheden en vooroordelen van het volk.
Rafael Bordalo Pinheiro
(2) Rafael Bordalo Pinheiro (21 maart 1846 - 23 januari 1905) was een Portugese artiest, bekend om zijn illustraties, karikaturen, sculpturen en tekeningen voor keramiek. Hij wordt beschouwd als de eerste Portugese komische striptekenaar. Link naar de website van zijn museum in Lissabon: KlikHIER!
Sei de um rio, sei de um rio ik ken een rivier, ik ken een rivier Em que as únicas estrelas nele sempre debruçadas waarin de enige sterren die erin buigen São as luzes da cidade de lichten zijn van de stad Sei de um rio, sei de um rio ik ken een rivier, ik ken een rivier Onde a própria mentira tem o sabor da verdade waarin de leugen zelf de smaak heeft van de waarheid Sei de um rio ik ken een stad Meu amor dá-me os teus lábios, dá-me os lábios desse rio mijn geliefde geef mij uw lippen, geef me de lippen van deze rivier Que nasceu na minha sede, mas o sonho continua die de bron is van mijn dorst, maar de droom blijft duren E a minha boca até quando ao separar-se da tua en tot wanneer mijn mond zich losmaakt van de jouwe Vai repetindo e lembrando dit herhaalt en zich herinnert Sei de um rio, sei de um rio ik ken een rivier, ik ken een rivier Meu amor dá-me os teus lábios, dá-me os lábios desse rio mijn geliefde geef mij uw lippen, geef me de lippen van deze rivier Que nasceu na minha sede, mas o sonho continua die de bron is van mijn dorst, maar de droom blijft duren E a minha boca até quando ao separar-se da tua en tot wanneer mijn mond die zich losmaakt van de jouwe Vai repetindo e lembrando dit herhaalt en zich herinnert Sei de um rio, sei de um rio ik ken een rivier, ik ken een rivier Sei de um rio, até quando ik ken een rivier, tot wanneer
Ik ben Maaike/Myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LaFadista.
Ik ben een vrouw en woon in Alfeizerão-Sapateira (Portugal) en mijn beroep is mezelf zijn.
Ik ben geboren op 30/12/1949 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Portugal, Lissabon, Fado, poëzie, reizen in 't algemeen, lezen, kookboeken, fietsen....
In de voorstelling 'Los Impossibles' reist ze samen met haar ensemble 
Het bevat invloeden uit Italië, Spanje en Portugal. Harpiste Christina Pluhar geraakte gefascineerd door het werk, temeer doordat het thema van het stuk in een heel andere context in de Mexicaanse traditionele muziek opduikt. Pluhar bracht haar instrumentaal ensemble L'Arpeggiata samen met de legendarische King's Singers, de charismatische zangeres Lucilla Galeazzi en de danseres Anna Dego. De combinatie én confrontatie van het klassieke karakter en de rauwe volksstemmen maken deze muziek uniek. Er werd hard gezocht om de uitspraak van het oude Spaans en Portugees zo dicht mogelijk te benaderen en het volks karakter zo authentiek mogelijk weer te geven. Christina Pluhar doet het onmogelijke. Ze slaagt erin om schijnbaar onverzoenbare werelden samen te brengen. De recente cd-opname van 'Los Impossibles' behoort tot de best verkochte oude muziekopnamen van het laatste jaar.
Ik ben Maaike/Myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LaFadista.
