Categorieën
  • Algemeen (27)
  • Bezienswaardigheden (4)
  • Fado (111)
  • Fotoreportages (34)
  • Geschiedenis (18)
  • Kunst (3)
  • Lisboa (27)
  • Poëzie, literatuur... (21)
  • Recepten (13)
  • Sociaal (5)
  • Wijnen, kazen... (5)
  • Zoeken in blog

    Mijn allereerste berichten staan hieronder gerangschikt volgens thema.

    Klik op een button...









     

    Inhoud blog
  • Fado Português cantada por Amália Rodrigues...
  • Hortelã Mourisca cantada por Mafalda Arnauth
  • Capas Negras no Café Santa Cruz em Coimbra...
  • Meu pai faleceu…
  • Há 15 anos que Herman morreu numa rua de Lisboa...
    Meu Grande Favorito
  • Etienne De Bruyne
  • Logeren bij Belgen/Nederlanders
  • Casa das Figueiras
  • Casa Nana B&B
  • Casa Amarela B&B
  • Casa Sobral (vakantie met zorgbegeleiding voor mensen met een beperking)
  • Quinta da Vida Serena B&B
  • Casal Andorinha
  • Villa en app. in Salir do Porto
  • Quinta da Estrela
  • HEEL interessante links
  • Portugal.START.be
  • Lisabon.BEGINTHIER.nl
  • Portugal.2link.be
  • Portugal.startpagina.be
  • FADO.startpagina.nl
  • PORTUGAL.jouwpagina.be
  • Barco do Fado - Rotterdam
  • Laatste commentaren
  • dortmund gegen mönchengladbach (Feedback)
        op Há 15 anos que Herman morreu numa rua de Lisboa...
  • Livro de Visitantes

    Bem vindo à todos...

    Een mailtje sturen???

    Klik dan op de knop hieronder!

    Meus favoritos
  • Blogtips
  • Ribbedebie
  • A Casa Portuguesa de Alfacinha
  • Luc's blog
  • Reizen en gerechten (Cates)
  • Vooral Portugal
  • Repelsteel
  • Caparica
  • Praatje Portugal
  • Letters in Steen.Portugal.Letras em Pedra
    Meus favoritos
  • FadoCravo
  • Lochristi blogt
  • Muki
  • Route66 Joël
  • Rude Roots
  • Miryam - dierenopvoedster & magnetiseur
  • Amor Fati
  • Merel
    Meus favoritos
  • doornroosje
  • Hartendame (Marina)
  • Stefaan Van Laere
  • Rozemarijn
  • Trio Lagrima
  • Viviane
  • Vlaanderen-Lusitãnia vzw
  • Cascais e Costa do Estoril
  • Wandelen in Portugal met Lies
  • Gente-Ainda vzw
    Blog als favoriet !

    Mozaïeken:
    Etienne
    De Bruyne
    Klik foto aan
    voor meer uitleg
    over de titel
    van de mozaïek

    Germinal
    (=kiemmaand)

    Foto

    A Fadista

    Foto

    Moçambique

    Foto
    Archief per maand
  • 02-2013
  • 08-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 05-2011
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 04-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 01-2005
  • 01-2004

    Portugal-Lisboa-Fado


    O espaço designado para uma alma lusitana… De aangewezen plek voor een Lusitaanse ziel…

    29-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Esculturas no Passeio de Algés feitas pelo escultor António Quina

    Algés is een portugese deelgemeente van Oeiras en ligt ten westen van Lissabon.

     

    Bij één van onze tochten passeerden wij langs de Rua Major Alfonso Palla en ontdekten wij deze beeldhouwwerken, geïntegreerd in het straatbeeld. Deze straat bevindt zich rechtsonder op de kaart van Algés (aanklikbaar op de kaart hierboven)vlakbij het treinstation.


    De beeldhouwer is António Quina en hij toont je graag meer werken van hem op zijn website… klik HIER!


    Categorie:Kunst
    Tags:Algés, Lisboa
    >> Reageer (0)
    28-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Arroz doce...

    Arroz doce
    Rijstpudding

     

    Rijstpudding is in Portugal een populair dessert, en het komt in het hele land bij feestdagen op tafel. Deze versie, waar drie eierdooiers in gaan, is de klassieke. Voor feesten versiert men de pudding wel met een ingewikkeld patroon in kaneelpoeder.

    1 liter melk - 150 g suiker - 15 g boter - 1 reep citroenschil van 7 cm lang - 1 kaneelpijp - 1,5 l water - snufje zout - 140 g rondkorrelige rijst - 3 eierdooiers - gemalen kaneel - gehakte, geroosterde amandelen

    Giet de melk in een pan en schep er de suiker, boter, reep citroenschil en kaneelpijp door. Zet de pan op een middelhoog vuur en breng de melk tegen de kook aan. Neem de pan van het vuur en laat het mengsel 30 minuten trekken.

    Giet ondertussen het water in een pan en breng aan de kook op een hoog vuur. Voeg het zout en de rijst toe, draai het vuur laag en laat onder af en toe omscheppen 15 tot 20 minuten zachtjes koken tot de rijst gaar is. Giet de rijst af.

    Schep de rijst door het melkmengsel en zet de pan op een laag vuur. Laat onder regelmatig omscheppen 20 tot 30 minuten zachtjes koken tot het mengsel dik is. Neem de pan van het vuur en verwijder de reep citroenschil en kaneelpijp.

    Klop de eierdooiers schuimig in en kom. Klop er 1,25 dl van het warme melkmengsel door. Schep het eimengsel door het rijstmengsel en zet de pan weer op een zeer laag vuur. Laat onder voortdurend roeren circa 5 minuten verhitten.

    Schep de pudding in kommetjes. Bestrooi met kaneel en amandelen. Serveer op kamertemperatuur of iets gekoeld, met een glaasje Moscatel de Setúbal.

    Bron: "Aan tafel in Spanje en Portugal" (pag.218) - uit de reeks Landen en Keukens - Uitgeverij De Lantaarn, Soest


    Categorie:Recepten
    Tags:dessert
    >> Reageer (3)
    26-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sequência sobre as Divas do Fado Novo - o episódio 2: Mísia

    GARRAS DOS SENTIDOS
    KLAUWEN VAN ZINNELIJKHEID

    Poema Agustina Bessa-Luis
    Traditionnel – Arrt : Ricardo J. Dias

    Não quero cantar amores, / Ik wil niet zingen over liefdes(-relaties)
    Amores são passos perdidos. / Liefdes(-relaties) zijn zinloos

    São frios raios solares /
    Zij zijn als koude zonnestralen
    Verdes garras dos sentidos / Jonge klauwen van zinnelijkheid

    São cavalos corredores /
    Het zijn renpaarden
    Com asas de ferro e chumbo /
    Met vleugels van ijzer en lood
    Caídos nas águas fundas /
    Gevallen in diepe wateren
    Não quero cantar amores. /
    Ik wil niet over liefdes(-relaties) zingen
    Paraísos prohibidos, / Verboden paradijzen

    Contentamentos injustos, /
    Van onrechtvaardige bevrediging
    Feliz adversidade / Een gelukkige tegenslag

    Amores são passos perdidos. /
    Liefdes(-relaties) zijn zinloos
    São demência dos olhares /
    Zij zijn de oogcontacten die verkeerd lopen
    Alegre festa de pranto. / Een vrolijk tranenfeest

    São furor obediente, /
    Zij zijn een onderdanige passie 
    São frios raios solares. /
    Zij zijn koude zonnestralen
    Da má sorte defendidos /
    Beschermelingen van het slechte soort
    Os homens de bom juízo / Mannen met verstand

    Têm nas mãos prodigiosas /
    Hebben in hun wonderbaarlijke handen
    Verdes garras dos sentidos /
    Jonge klauwen van zinnelijkheid
    Não quero cantar amores, /
    Ik wil niet zingen over liefdes(-relaties)
    Nem falar dos seus motivos / Noch praten over hun motieven

             

    Wil je haar horen zingen… ga dan met het pijltje over haar foto’s… en klik...

    "Mísia - BIOGRAFIE"

    "De blik van Mísia is heet als bloed, rond als parels, zout als de zee…
    Haar gloedvolle, fluwelen, amber bruine ogen delen de ongewone glans van staal dat gloeiend rood wordt verhit. Alle kennis van een vrouw en alle onschuldigheid van een klein meisje; passie en speelsheid, lach en tranen…

    Mísia ontstijgt de woorden van een biografie, net zoals ze zich onttrekt aan de gevangenis van een muzikaal genre. Ze strekt veel verder dan haar geboorteplek of de grenzen van een land… Mísia werd in Porto geboren, veroverde Barcelona en woont tegenwoordig in Lissabon, ook al heeft ze veel van haar favoriete plekke en kappers in Parijs, Tokyo en Mexico. Ze heeft bergen beklommen en belegerde territoria, maar heeft bovenal een ruimte tijdcontinuüm gecreëerd: haar wereld, een weefpatroon van geluiden, begraven in de diepte van haar eigen lichaam, woorden uit het echte leven gegrepen…

    Mísia heeft sinds haar kindertijd al op het podium gestaan: “Ik volgde mijn oma overal waar ze ging. Zelf een “frivole ster”, wilde ze het meisje slapeloze nachten, koude hotelkamers en eenzaamheid besparen. Mísia beschrijft haar grootmoeder bijna nooit, dus stellen we ons Colette’s “Vagabond” voor, zich bewegend van muziekpodia in de havens van de arbeidersklasse naar treinstations in de vroege ochtend.

    Dus, hoe kwamen haar oma en moeder, twee vrouwen uit Barcelona, terecht in Porto? Het was een liefdesgeschiedenis, eentje die tegen de borst stuitte van de Portugese hogere middelklasse, waar haar vader uit voortkwam… Haar moeder Luisa, een zeldzame schoonheid, compleet in de ban van haar passie, klassiek ballet, had een grote aantrekkingskracht op de jonge Portugees met de blauwe ogen, die haar op het podium zag van Maxime in Lissabon, verblind door haar Spaanse kostuum en prachtige benen… Ze trouwden en maakten hun thuis in de aristocratische stad Porto waar Mísia werd geboren. Haar geboorte naam was Susana Maria. Ze droeg een marineblauw uniform en moest rechtop staan zonder iets te zeggen, een modelmeisje in het grote huis van de familie van haar vader. Ze vluchtte dus geregeld naar de warme, geparfumeerde omhelzing van haar grootmoeder Lolita, die haar, met sigaret in haar hand, de avonturen van haar bohémien jeugd vertelde…

    Op die manier werden Mísia’s zintuigen wakker en begon de roep om het voetlicht en de coulissen van het theater, de droom van een ridder op een paard die haar zou redden uit de klauwen van een monster, een verschrikkelijk schepsel, geboren uit haar gevoel van verwaarlozing. Sinds de scheiding van haar ouders, was haar moeder vaak afwezig geweest, te druk met dansen en haar carrière. Dus vluchtte het meisje in een wereld van verboden boeken, gedrapeerd in oude theaterkostuums, van haar voeten geveegd door de geluiden en teksten van Fado die door de lucht dreven en via het open raam de innerlijke leegte vulde, die haar vader achterliet, nu ver weg…

    Mísia’s moed, doortastendheid en extravagante levensstijl kunnen alleen begrepen worden in de context van deze twee vrouwen, de eerste en tweede mier, zoals ze hen en zichzelf ziet: drie hardwerkende mieren, de een na de ander, altijd zoekend naar het absolute, in de liefde en in de kunst. Mísia en haar komaf, drie vrouwen, die durfden de conventie te tarten, buiten de korsetten van de muzikale genres en buiten de veilige, gladde muren van de middelklasse.

    Het onverzoenlijke aspect van Mísia’s mysterie - essentie van wilde bloemen, een schets van vormen, spirituele bovenzinnelijkheid, wijsheid van gedichten, de reis door boeken, bekoring en besef van het wezenlijke - is geworteld in haar geschiedenis van inwendige en emotionele ballingschap, die haar op een dag verwijderde van haar geboorteland. Op twintigjarige leeftijd verliet Mísia haar land om haar oma te vergezellen in Barcelona.
    Daar zong ze op alle soorten podia en werkte aan haar stem, terwijl ze haar leven meer vorm gaf: zorgeloos, zonder reserve, met moed en humor… Op een zeer vroege leeftijd, besloot Mísia dat ze zangeres wilde worden en ze begon zich dan ook in die richting te ontwikkelen, ondanks haar moeders waarschuwingen en haar oma’s angsten, ondanks the beproeving, hardheid en slapeloze nachten. In Madrid, waar een nieuwe wind het bewind van Franco wegwaaide, maakte ze haar eigen naam.

    Mísia heeft tenminste twee landen, verschillende talen en vele gezichten. Ze is een nomade en heeft tegelijkertijd ook een vaste verblijfplaats - haar huis, haar schuilplaats is binnenin haarzelf, zodat ze kan vertrekken, waar haar artiesten bestemming haar dan ook naar toe leidt. Interieurs zo warm als die van haar grootmoeder… een warboel van boeken en dagboeken die met zijde bekleed zijn, vaalgroene muren, waar de schilderijen van kunstenaarsvrienden je meteen grijpen, zodra je haar huis in Lissabon betreedt.

    Mísia is een begaande vrouw, zoals de vrouwen van Sartre. Ze maakt zich zorgen over de wereld, is woest over onrecht en verafschuwt hypocrisie en lafheid. Onder haar vrienden, haar stam, zijn schrijvers als Lidia Jorge en José Saramago, poëten als Graça Moura, actrices als Maria de Medeiros, zangers als Maria Bethania, schilders als Bela Silva en Carlos Torres en artiesten als Sophie Calle. Zulke ontmoetingen verrijken haar leven en voorzien haar kunst van brandstof.

    Mísia experimenteert op elk moment, zonder spijt of klaaglijke nostalgie voor een gefantaseerd verleden. Ze zwicht niet gedwee voor obstakels of “gezond verstand”. Mísia weet dat het leven iets subliems is, iets dat niets te maken heeft met de fletse, onechte gelukkigheid waar onze consumptiemaatschappij ogenschijnlijk naar streeft. Mísia weet dat het echte leven ook de dood inhoudt, dat passie verwoestend kan zijn en dat liefde benauwt. Ze weet dat de dingen gewoon zo gaan, dus ze blijft zo dicht mogelijk bij de emotie als ze zingt. Ze boetseert haar lied, haar ziel, met toewijding en zorg… Alleen de stem van een vrouw die de lidtekens van het lot op haar lichaam draagt, kan liefde bedrijven en passie tastbaar beleven. Een vrouw, die verliefd is, soeverein en puur, ontembaar en nog steeds begeerd, vrij… Een vrouw die droomt als ze wakker is.

    In de niet flexibele, kleinzielige realiteit van vandaag de dag, lijkt er soms weinig hoop voor wederzijds begrip tussen mannen en vrouwen. Als het in de nacht wordt bezongen door Mísia, wordt de miraculeuze samenkomst van man en vrouw wel degelijk mogelijk, draaglijk… De teksten spreken van ontmoetingen vol passie, krachtige nostalgie, een verleden dat niet vervaagt, verraad, vervoering, liefde…

    Politieke ethiek is overduidelijk in al haar nummers: ethiek van vrijheid, tolerantie en vreugde, ethiek van leven tegenover dood. “Wat ik wil, is praten over leven, de mysteries en grandeur…” Mísia tart de routine van donkere, gesloten dagen en wil ons door de emoties laten reizen, ons laten liefhebben, huilen en lachen, zoals zij elke dag doet.

    Ondanks tegenslagen, is Mísia terug gekeerd van haar ballingschap. Ze moest terugkeren naar de ware Fado van het volk, een Fado die was teruggetrokken in donkere, verouderde taveernes. Ze heeft zich gevestigd in Lissabon, in een Portugese maatschappij die haar niet altijd met open armen ontving. Haar manier van zijn, verjaagt het statische imago van de fado zanger. Mísia volhardt in eenzaamheid en durf. Alleen poëten en muzikanten vergezellen haar op het pad waar Fado - opnieuw overdacht, opnieuw bewerkt en uitgevoerd in haar unieke stem - is herboren en zich verspreid. Ze is niet gekalmeerd door succes, maar waagt zich nog steeds op onbekende wegen. Vandaag met haar Drama Box, heeft ze de muren die de muzikale genres omringen, vernietigd, terwijl ze een Tango en Bolero in de hand neemt en ons dwingt er op een andere manier naar te luisteren. Eerlijk ten opzichte van zichzelf en haar innerlijke gevoel, Mísia is weer begonnen met haar reis terug en vooruit, op haar eigen risico, tussen hier en ergens anders, tussen het gemis van een thuishaven en een onophoudelijk verlangen naar anderen en de rest van de wereld…"

    Carmen Castillo (februari 2005)
    Regisseur van de film “Misia’s Fado”

    Bron: http://www.triparoundtheworld.nl/site/main.php?album_detail=-1


    Categorie:Fado
    Tags:Mísia
    >> Reageer (3)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Desculpa...

    wegens computerproblemen kan ik momenteel geen berichten openen in mijn mailbox (hotmailadres) dus… mensen die een berichtje gestuurd hebben moeten nog enkele dagen of weken wachten op een antwoord. Mijn broer - dé computerdokter - is momenteel op verlof en is pas rond 9 september terug present.
    Tenzij... jullie mij opnieuw trachten te contacteren via mijn gmailadres… dit is ondertussen aangepast via mijn instellingen bij seniorennet… alvast bedankt en tot schrijfs…?


    >> Reageer (3)
    25-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Setúbal...

     

    En… onderweg naar Cabo Espichel kwamen wij natuurlijk langs Setúbal, waar wij na een lunch volgende beelden schoten… Wij komen er zeker terug…


    Categorie:Fotoreportages
    Tags:Setúbal, Cabo Espíchel
    >> Reageer (0)
    24-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Cabo Espichel...

     
    Costa de Lisboa

    klik op de foto
     
    Sesimbra
    Klik op de kaart om te vergroten

    De ‘Cabo Espichel’ is een kaap of klif, aan de Portugese Atlantische kust ten westen van de stad Setúbal, waarop zich een vuurtoren (gebouwd in 1790) en een bedevaartsoord bevinden. De kaap is het zuidelijke punt van de trechter van de Taagmondng. De tegenhanger aan de noordzijde is de "Cabo Roca" (zie vorig bericht).


    Het “Santuário de Nossa Senhora da Pedra Mua” bestaat uit een laat 17-eeuwse kerk, met zijn rug naar de zee; twee lange pelgrimsverblijven aan weerskanten van de kerk vormen een open binnenplaats; erachter staat een kapel betegeld met met witte en blauwe azulejos die het vissersleven verbeelden, deze zijn echter zwaar beschadigd.
    In de 13de eeuw werd dit een geliefd bedevaartsoord nadat een dorpsbewoner een visioen had gehad van de Maagd Maria die op een muilezel uit zee oprees.
    Voor mensen die er meer willen over weten en het Portugees machtig zijn… volg deze link naar Wiki… klik HIER!


    Categorie:Bezienswaardigheden
    Tags:Setúbal, Cabo Espíchel
    >> Reageer (0)
    23-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Cabo da Roca...

    Cabo da Roca is een 140 meter hoge kaap die het meest westelijke punt van Portugal en tevens het meest westelijke punt van het vasteland van Europa vormt. De Romeinen noemde de kaap 'Promontorium Magnum'. De kaap, zo'n 30 kilometer ten westen van Lissabon, uitmondend in de Atlantische Oceaan, ligt op 38°47 noorderbreedte en 9°30 westerlengte.
    Op de kaap staat een stenen bouwsel met daarop een plaquette die het meest westelijke punt van het vasteland van Europa markeert. Op de plaquette definieert de dichter Luís de Camões de kaap als
    de plaats waar het land eindigt en de zee begint. In het Portugees
    : "Onde a terra acaba e o mar começa".
    Bron: Wikipedia


    Categorie:Bezienswaardigheden
    Tags:Cabo da Roca
    >> Reageer (0)
    22-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sou um guardador de rebanhos - Alberto Caeiro - Pessoa...

    Geen echte fado, maar een gedicht van Alberto Caeiro (één van de heteroniemen van Pessoa) op muziek gezet door Vasco Martins en gezongen door Bévinda, een prachtige Frans-Portugese fadista met een warme stem.
    Om de soms opvallende gelijkenis tussen het Frans en het Portugees aan te tonen, heb ik van het gedicht zowel de Nederlandse als de Franse vertaling overgenomen.
    Geniet maar… klik hiervoor op de foto's...

         

    IX

    Sou um guardador de rebanhos.
    Je suis un gardeur de troupeaux,
    Ik ben een hoeder van kudden.
    O rebanho é os meus pensamentos
    Mon troupeau se sont mes pesées,
    De kudde, dat zijn mijn gedachten
    E os meus pensamentos são todos sensações.
    Et mes pensees sont toutes des sensations.
    En al mijn gedachten zijn gewaarwordingen.
    Penso com os olhos e com os ouvidos
    Je pense avec les yeux et avec les oreilles,
    Ik denk met mijn ogen en met mijn oren
    E com as mãos e os pés
    Et avec les mains et les pieds,
    En met mijn handen en mijn voeten
    E com o nariz e a boca.
    Et avec le nez et la bouche.
    En met mijn neus en met mijn mond.


    Pensar numa flor é vê-la e cheirá-la
    Penser une fleur, c’est la voir et la sentir,
    Een bloem denken is haar zien en haar ruiken
    E comer um fruto é saber-lhe o sentido.
    Et manger un fruit, c’est en savourer le sens.
    En een vrucht eten is zijn betekenis proeven.


    Por isso quando num dia de calor
    C’est pourquoi, par un jour de chaleur,
    Daarom, wanneer ik op een warme dag
    Me sinto triste de gozá-lo tanto,
    Si tant de jouissance me rend triste,
    Mij droef voel van er zóveel van genieten,
    E me deito ao comprido na erva,
    Je m’étends de tout mon long sur l’herbe,
    En languit in het gras ga liggen,
    E fecho os olhos quentes,
    Je ferme mes yeux chauds,
    En mijn verhitte ogen sluit
    Sinto todo o meu corpo deitado na realidade,
    Je sens tout mon corps étendu sur la réalité,
    Dan voel ik heel mijn lichaam liggen in de werkelijkheid
    Sei da verdade e sou feliz.
    Je sais la vérité et suis heureux.
    Ik weet de waarheid en ik ben gelukkig.
                                          - Alberto Caeiro -

    De Franse vertaling komt uit het bijhorend boekje van de cd “Bévinda - pessoa em pessoas”.
    De Nederlandse vertaling is van August Willemsen, uit het boek “De hoeder van kudden” Alberto Caeiro (Fernando Pesso).


    “De varkenshoeder” - Olieverf op doek (74 x 93 cm)
    Paul Gaugin (1848-1903) schilderde dit doek in 1888.
    Het bevindt zich in de Los Angeles County Museum of Art.
     


    Categorie:Poëzie, literatuur...
    Tags:Pessoa, Fado, Bévinda
    >> Reageer (3)
    18-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Os devaneios...

    aqueles que sonham de dia sabem muitas coisas que escapam àqueles que só sonham de noite

    degenen die overdag dromen, zijn zich van vele dingen bewust, die ontsnappen aan diegenen die 's nachts dromen

    Edgar Allan Poe


    Categorie:Poëzie, literatuur...
    Tags:Edgar Allen Poe
    >> Reageer (2)
    17-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Parque Eduardo VII...

    Het grootste park van Lissabon is genoemd naar koning Edward VII van Engeland, die in 1902 naar Lissabon kwam om de Portugees-Britse vriendschap te onderstrepen. Het loopt van de Praça Marquês de Pombal heuvelopwaarts tot het uitzichtpunt.


    Middenin de Praça Marquês de Pombal staat het voorname monument voor Marquês de Pombal dat in 1934 werd onthuld. Deze staatsman heerste over Portugal van 1750 tot 1777. Hij staat bovenop een zuil, de hand op een leeuw (symbool voor macht) en de ogen gericht op de Baixa, waarvan de bouw door hem werd uitgedacht en geleid na de aardbeving en tsunami in 1755 . De voet van het monument is opgesierd met allegorische voorstellingen van de door De Pombal doorgevoerde hervormingen op het gebied van politiek, onderwijs en landbouw. De gevreesde, dynamische staatsman leidde het land de eeuw der verlichting in.

    In de noordwesthoek van het park ligt de jungle-achtige Estufia Fria (koude kas), waar exotische planten, beekjes en watervallen een oase in de stad vormen. In de Estufia Fria groeien de palmen door het bamboedak heen.

    Het uitzichtpunt ligt noordelijk en wordt ingenomen door het 'Monumento ao 25 de Abril'(zie ook bericht hieronder: Parque Eduardo VII - Vista do Monumento ao 25 de Abril).

    Bron: Lissabon - Capitool reisgidsen - pag.75


    Categorie:Lisboa
    Tags:Parque Eduardo VII
    >> Reageer (0)
    16-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Parque Eduardo VII: Vista do Monumento ao 25 de Abril
    klik op de foto 

    Klik op de foto om meer details te zien…


    Categorie:Lisboa
    Tags:Parque Eduardo VII
    >> Reageer (1)
    15-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sequência sobre as Divas do Fado Novo - o episódio 1: Ana Sofia Varela

     
    De traan

    Vervuld van pijn
    vol ellende ga ik slapen
    en met nog meer smart
    met nog meer leed word ik wakker
    in mijn hart
    blijft nog het gevoel intens van u te houden

    Wanhoop
    voor mijn wanhoop
    vind ik in mezelf de straf.
    Verdwijn, wanhoop
    ik zeg u dat ik u niet wil
    en ‘s nachts
    en ‘s nachts droom ik van u

    Als ik bedenk
    dat ik op een dag moet sterven
    als de wanhoop komt
    omdat ik u niet meer zie
    spreid ik mijn sjaal op de grond
    en slaap zachtjes in

    Als ik zou weten dat terwijl ik stierf
    gij voor mij één traan zou laten
    weet gij voor deze ene traan
    kon ik van geluk in vrede sterven

    Vertaling: Dirk Lambrechts - Fado, De tranen van de Taag, pag. 125


     

    Lágrima
    Letra: Amália Rodrigues

    Cheia de penas
    Cheia de penas, me deito
    E com mais penas
    Com mas penas me levanto
    No meu peito
    Já me ficou no meu peito
    Este jeito
    O jeito de te querer tanto

    Desespero
    Tenho por meu desespero
    Dentro de mim, o castigo
    Não te quero
    Eu digo, que não te quero
    E de noite
    A noite, sonho contigo

    Se considero
    Que um dia, hei-de morrer
    O desespero
    Que tenho de te não ver
    Estendo o meu xaile
    Estendo o meu xaile, no chão
    Estendo o meu xaile
    E deixo-me adormecer

    Se eu soubesse
    Se eu soubesse, que morrendo
    Tu me havias
    Tu me havias, de chorar
    Uma lagrima
    Por uma lágrima tua
    Que alegria me deixaria matar

     

    Ana Sofia Varela is 30 jaar oud, zij werd geboren in Lissabon, maar groeide op in Serpa (Alentejo) het platteland, waar zij een aantal jaren verbleef tot zij terugkeerde naar de stad.

    Als 10-jarige had ze haar eerste contact met Fado toen ze luisterde naar de platen van Amália. Wanneer ze 14 was begon ze Amália’s fado’s te zingen op Fado-nachten in Serpa, op scholen en in clubs. Later trad zij op met lokale fadistas.

    De uitnodiging om te zingen in de fadohuizen van Lissabon vond plaats in 1997 en tezelfdertijd stelde Carlos Zel haar aan de gitarist Mário Pacheco voor met wie ze verschillende concerten gaf (Macao, Japan, Italië…) en later werd ze gevraagd om op te treden in de “Clube de Fado” waar ze nu nog regelmatig zingt.

    Doordat zij zich midden de fado-scène bevond kon zij haar talent tonen en daardoor volgden de uitnodigingen elkaar op: om te beginnen werd zij gevraagd voor een opname met António Chaínho op de CD “A Guitarra e Outras Mulheres” (De gitaar en andere vrouwen); vervolgens met Marta Dias, Teresa Salgueiro (“Madredeus”) en Filipa Pais; met Camané in de show "De Sol a Lua - Flamenco e Fado"; op de CD "Cem Anos de Fado" (100 jaren Fado) en met João Braga en Carlos Zel er tussendoor.

    Nadat ze met de grote namen van de fado ofwel opgetreden was of opnames gemaakt had, vond ze haar eigen weg en kwam een oude droom uit door de opname van haar eerste CD ‘Ana Sofia Varela” uitgegeven in 2002. Haar debuutalbum werd goed ontvangen door het publiek en de media: “Ana Sofia Varela biedt ons één van de origineelst fado-albums van de laatste jaren, hoofdzakelijk omdat deze traditie en vernieuwing samenbrengt, uitdaagt zonder te vernietigen, lacht en huilt tezelfdertijd. “Ana Sofia Verela” biedt een rijkdom aan elementen waardoor ze stijgt in de lijst van de beste albums van het jaar” (in Jornal de Letras)

    Sindsdien treed Ana Sofia Varela op in zowel Portugal als daarbuiten.


    Categorie:Fado
    Tags:Ana Sofia Varela
    >> Reageer (6)
    12-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Fado Hilário - fado de Coimbra

    António Menano: Fado Hilário

    Letra e música: Augusto Hilário
    (fado de Coimbra)
    Fernando Carvalho

    A minha capa velhinha
    É da cor da noite escura,
    Nela quero amortalhar-me,
    Quando for p'ra sepultura.

    A minha capa ondulante
    Feita de negro tecido,
    Não é capa de estudante
    É mortalha de vencido.

    Ai!... Eu quero que o meu caixão
    Tenha uma forma bizarra,
    A forma de um coração,
    Ai!... A forma de uma guitarra.


    Played in Guimarães.
    Na Serenata de Caloiro
    da Universidade do Minho
    em 15/10/06.

    "De vele geleerden van Coimbra strijden nog hevig over de herkomst van de fado. Gesproken wordt over een Moors-Arabische erfenis, invloed van de middeleeuwse troubadours uit Zuid-Frankrijk, anderen lokaliseren de wieg van de fado bij de Portugese zeemannen, terwijl er ook dissidente studies zijn die stellen dat de fado pas in het midden van de vorige eeuw begon, toen er in Coimbra studenten uit Brazilië neerstreken en daar hun heimwee naar hun geboorteland vastlegden. In Coimbra is de fado nog steeds een zaak voor de studenten, die vanaf hun debuut aan deze - naar men zegt - oudste universiteit van Europa worden ingewijd in de geheimen van de allersmartelijkste muziek en poëzie. Daarbij gelden strenge regels op het gebied van vormvastheid en traditie, hetgeen weer verder duidt op het bijna sacrale karakter van deze eredienst voor het verdriet.
    De studenten van Coimbra cultiveren het lijden, hun saudade, ze kweken het in feite, wonend in een soort vrijplaatsen in de oude stad, die als republicas worden aangeduid, zwaar vervallen holen van alcoholisch aangedreven bohème. Het maakt ze tot de meest a-typische studenten van de twintigste eeuw, vleesgeworden ontkenningen van de no-nonsensmentaliteit. Zij koesteren de nutteloosheid en het verdriet zoals hun Amerikaanse collega's dromen van sterrendom in football of basketbal. Zij zingen van verloren liefdes, dwalen eenzaam door O Choupal, het bos bij Coimbra en laten hun meest melancholieke strofen voor eeuwig in het marmer beitelen van een soort grafsteen, die wordt geplaatst bij Os Penedos da Saudade e da Meditação, vrij vertaald de rots van de treurnis en de overpeinzing, ook te vinden in de oude stad.
    Traditioneel wordt de fado van Coimbra gezongen door een man, begeleid door een gitaar en een twaalfsnarige Portugese guitarra. Verplicht tenue is een zwarte, Zorro-achtige cape. De eerste grote ster van de fado van Coimbra was Augusto Hilário da Costa Alves, een in 1861 te Viseu geboren zanger-gitarist, die na zijn studententijd in Coimbra een leven als rondtrekkend bohémien begon. Hilario's dood in 1896 bracht een schok teweeg onder de gehele Portugese natie. 'Fado de Hilario' is nog steeds een gangbare naam voor de fado van Coimbra.
    Ook de fado van Coimbra ontkomt niet aan de feministische golf, zodat tegenwoordig ook hier vrouwelijke fadistas optreden. Enige fado-fundamentalisten bieden verzet tegen deze ontwikkeling. Fysieke represailles bleven vooralsnog beperkt tot aanslagen op huisdieren."

    Uittreksel van het artikel: "Fado, eredienst voor het verdriet" gepubliceerd in De Groene Amsterdammer en geschreven door René Zwaap.

    LINK naar “O poeta J. Slauerhoff e Fado”


    Categorie:Fado
    Tags:Coimbra, Augusta Hilário
    >> Reageer (4)
    09-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Alfama - Madredeus

    Een groep die hier zeker niet mag ontbreken is Madredeus… hun succes is mede te danken aan een optreden als beginnende groep op een folkfestival in… jawel: Brugge. Onderaan dit bericht vind je een aantal linken die jullie verder helpen… geniet eerst maar van deze prachtige video met o.a. oude beelden van Lissabon...


    Madredeus: Alfama

    Música: Pedro Ayres Magalhães; Rodrigo Leão
    Letra: Pedro Ayres Magalhães

    Agora,
    que lembro,
    As horas ao longo do tempo;

    Desejo,
    Voltar,
    Voltar a ti,
    desejo-te encontrar;


    Esquecida,
    em cada dia que passa,
    nunca mais revi a graça
    dos teus olhos
    que eu amei.

    Má sorte,
    foi amor que não retive,
    e se calhar distrai-me...
    - Qualquer coisa que encontrei.


    LINK naar officiële website
    LINK naar goede onofficiële website
    LINK naar nederlandstalig interview


    Categorie:Fado
    Tags:Madredeus
    >> Reageer (7)
    07-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jardim da Praça do Império Belém

          

    Deze tuin werd aangelegd voor de “Portugese Wereldtentoonsteling” in 1940,
    welke de 800ste verjaardag van de "
    Portugese onafhankelijkheid" herdacht
    en de 300ste verjaardag van de “
    Herstelling van de Onafhankelijkheid”.

    De verlichte fontein dateert ook van die tijd. De tuin is samengesteld door een combinatie van 32 perken, met bloemen en struiken beplant, in de vorm van de voormalige provincies van Portugal en heeft aan de vier hoeken telkens een vierkante vijver, bekroond door twee imposante sculpturen die 2 mythologische paardenfiguren met een vissenstaart voorstellen.


    Categorie:Lisboa
    Tags:Belém
    >> Reageer (1)
    06-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Fernando Pessoa...

    Kom niet tegenover me zitten, niet naast me, kom niet naar me toe;
    Kom niet met me lachen of praten
    Ik ben alles moe, ik ben moe
    En wil alleen slapen.

    Zelfs wakend nog slapen, al dromend
    Of ook zonder dromen,
    Maar in een ver en vaag vergeten opgenomen
    Waar geen gedachte hoeft te komen.

    Ik heb nooit kunnen beminnen, voelen heb ik nooit gekund,
    Zelfs was het denken in mij onomlijnd.
    Tussen distels wierp ik wat aan geloof mij was gegund,
    En op een blanco bladzij schreef ik: ‘Eind’.

    De incognito prinsessen bleven onbekend,
    Voor de beloofde tronen kwam geen timmerman.
    Miljoenen levens heb ik door elkaar in mij omklemd.
    Maar niemand die ooit in mijn leven kwam.

    En daarom, mocht je komen, kom niet naast me zitten en spreek niet.
    Ik wil slechts slapen, al is het een dood,
    Iets dat mij niet verdriet en waarmee jij je niet verdriet -
    Iets waarop niemand hoopt noch niet op hoopt.

    Mijn God ligt op de lommerd. ‘k Heb verpakt in pakpapier
    De hoop en de ambitie ooit beleefd;
    Ik ben nu niet meer dan een zelfmoord en ik ben slechts hier
    Als een smachten naar slapen dat nog leeft.

    Maar slapen wat men slapen noemt, zonder enige waardigheid,
    Als een verlaten vleet
    Die eenzaam tussen duisternis en nevel schipbreuk lijdt
    Zonder dat men van zijn verleden weet.

    En de commandant van ‘t schip, die tracht te volgen,
    Ziet, tussen de golven en de horizon,
    Hoe de laatste roeier der galeien wordt verzwolgen -
    Die niet zwemmen kon.

    Bron: De mooiste gedichten van Fernando Pessoa, p.41, De Morgen - Bibliotheek Wereldpoëzie



    Links naar vorige afleveringen…:
    - 12.07.2007 Fado, Tango e Fernando Pessoa
    - 20.05.2007 Fernando Pessoa (2)
    - 12.04.2007 Fernando Pessoa

    Não venhas sentar-te à minha frente, nem a meu lado;
    Não venhas falar, nem sorrir.
    Estou cansado de tudo, estou cansado,
    Quero só dormir.

    Dormir até acordado, sonhando
    Ou até sem sonhar,
    Mas envolto num vago abandono brando
    A não ter que pensar.

    Nunca soube querer, nunca soube sentir, até
    Pensar não foi certo em mim.
    Deitei fora entre urtigas o que era a minha fé,
    Escrevi numa página em branco, "Fim".

    As princesas incógnitas ficaram desconhecidas,
    Os tronos prometidos não tiveram carpinteiro.
    Acumulei em mim um milhão difuso de vidas,
    Mas nunca encontrei parceiro.

    Por isso, se vieres, não te sentes a meu lado, nem fales.
    Só quero dormir, uma morte que seja
    Uma coisa que me não rale nem com que tu te rales -
    Que ninguém deseja nem não deseja.

    Pus o meu Deus no prego. Embrulhei em papel pardo
    As esperanças e ambições que tive,
    E hoje sou apenas um suicídio tardo,
    Um desejo de dormir que ainda vive.

    Mas dormir a valer, sem dignificação nenhuma,
    Como um barco abandonado,
    Que naufraga sozinho entre as trevas e a bruma
    Sem se lhe saber o passado.

    E o comandante do navio que segue deveras
    Entrevê na distância do mar
    O fim do último representante das galeras,
    Que não sabia nadar.

    (28.8.1927)


    Categorie:Poëzie, literatuur...
    Tags:Pessoa
    >> Reageer (8)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Um telegrama de Alfacinha... muito obrigada...

    Bezoek mijn blog!

    Vandaag gekregen Van Alfacinha… waarvoor heel veel dank…!
    Bij het aanklikken kom je terecht op zijn Portugese blog "Casa Portuguesa".
    Als je een woordje Portugees kent is dat mooi meegenomen om zijn teksten te lezen, maar anderzijds: hij heeft er prachtige foto's op staan…


    Categorie:Algemeen
    Tags:Alfacinha, Lisboa, Casa Portuguesa
    >> Reageer (2)
    05-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Sem razão...

     
    Zomaar…


    >> Reageer (0)
    03-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.A estátua do Dr. José Thomás de Sousa Martins

    Tijdens een wandeling door Lissabon kwamen we op een gegeven ogenblik op een pleintje waar we dit standbeeld ontdekten.


    Dr. José Thomás de Sousa Martins (7 maart 1843-19 augustus 1897) was dokter en bekend om zijn werk tussen de armen van Lissabon. Na zijn dood, groeide er een ware niet-religieuze cultus rond zijn persoon waarin hij bedankt wordt voor “miraculeuze” genezingen.

    Hij werd geboren in Alhandra en verhuisde tijdens zijn jeugd naar Lissabon waar hij zich kwalificeerde als apotheker (1864) en in de medicijnen (1866). Hij praktiseerde daarna als dokter in Pena, een stadsdeel van Lissabon. Hij specialiseerde zich in de behandeling van tuberculose. Zijn werk was op een seculiere basis gestoeld, toch werd hij tijdens zijn leven bekend voor zijn zorg om de armen. In 1897 toen hij ontdekte dat hij zelf door tuberculose besmet was en hij enkel nog een pijnlijke dood kon verwachten, pleegde hij zelfmoord.

    In 1904 werd een standbeeld voor hem opgericht op het “Campo dos Mártires da Pátria” in Lissabon, vlakbij de medische faculteit. Dit standbeeld ontwikkelde zich tot een centrum van quasi-religieuze verering waarbij men geloofde dat de geest van Dr. Sousa Martins genezingen helpt bewerkstelligen. De voet van het standbeeld is omringd met marmeren platen met dankbetuigingen voor onverwachte genezingen, op sommigen wordt hij “broeder” genoemd, er branden kaarsjes en er worden steeds verse bloemen geplaatst.


    Categorie:Lisboa
    Tags:Dr. José Thomás de Sousa Martins
    >> Reageer (4)
    01-08-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Fado Xuxu - Amália Rodrigues

    Fado kan ook vrolijk klinken… luister maar naar… natuurlijk... Amália Rodrigues met Fado Xuxu…


    Fado Xuxu (Fado Carioca)

    O fado, canção bizarra
    Pôs a samarra
    Todo trecheiro
    E lá foi com a guitarra
    Até ao Rio de Janeiro.

    Fez-se um fadista atrevido
    Tão destemido
    E de tal marca
    Que até já é conhedico
    P'lo fadistão da Fuzarca.

    Com sambinhas
    E modinhas
    Abacate
    Vitamate
    Guaraná
    Maracujá
    E caruru.

    Com cocada
    Batucada
    Para ti
    Abacaxi
    E goiabada
    O fado é bom p'ra xuxu.

    Um portuguesinho de raça
    Bebe cachaça
    Come pipoca
    E no catete até passa
    Por cidadão carioca.

    Às vezes vai à favela
    Calça chinela
    Todo se bamba...
    E o fado canção singela
    Agora é todo do samba.


    Categorie:Fado
    Tags:Amália Rodrigues
    >> Reageer (3)




    Tudo isto é fado
    voor de vertaling
    klik
    HIER!



    Portuguese Guitar - Trilhos

    Uma Casa Portuguesa
    Amália Rodrigues
    Druk op de knop om de muziek te stoppen/starten



    voor de vertaling klik HIER!


     

    So Portugues
    immigrante

    Voix de Femmes de Portugal
    Druk op de knop om de muziek te starten/stoppen

     
    Koorzang van vrouwen
    uit de Alentejo
    die met weemoed zingen
    over hun mannen
    die als gastarbeiders
    werken in Frankrijk


    Profiel van Myriam Matthijs
    Facebook-profiel van Myriam Matthijs
    Maak je eigen badge

    Over mijzelf
    Ik ben Maaike/Myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LaFadista.
    Ik ben een vrouw en woon in Alfeizerão-Sapateira (Portugal) en mijn beroep is mezelf zijn.
    Ik ben geboren op 30/12/1949 en ben nu dus 74 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: Portugal, Lissabon, Fado, poëzie, reizen in 't algemeen, lezen, kookboeken, fietsen....

    Foto





    Gastenboek

    Voor een reactie, klik hieronder...


    Rechtstreeks een mailtje sturen?

    Klik op onderstaande knop...


    Foto

    Onze kleinkinderen


    Mijn oudste kleinzoon, zoon van mijn oudste dochter:
    Foto

    Mijn kleindochters, dochters van mijn middenste dochter:


    Foto

    En hier zie je de zonen van mijn jongste dochter:


    Foto

    De kleinzoon en -dochter van mijn partner, een tweeling:
    Foto


    In België is het nu:

    In Portugal is het:


      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     




    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!