Het avondmaal komt vandaag uit de Noordzee.

Gepelde grijze garnalen doen hun best om hun rol van decoratie ten volle

uit te spelen, maar het hoofdstuk, het belangrijke stuk zeg maar, is een vis.

Deze platte knaap plaatst me een beetje voor een dilemma.

Hier ter plaatse noemen we dat een “pladijs”, maar net dezelfde bodemzwemmer

 geeft men in Nederland de naam “schol”.

Voor de Nederlanders: in Belgie betekent schol: “op je gezondheid”,

bij het ledigen van een of ander lekker (vloeibaar) goedje.

Ik ben even naar de statistieken van mijn blog gaan kijken, en al 36.5 %

van de regelmatige lezers komen uit Nederland.

Na rijp zelfberaad heb ik het volgende uitgedacht: ik noem de vis een “schladijs”.

De twee landen kunnen zich in deze naam vinden, en het grootste deel

van de naam is Belgisch, maar daar hebben deze laatste recht op,

met meer dan 50% van het lezersaantal.

Het recept komt uit een kookboek over Europese keukens,

en ik had nog nooit iets gemaakt uit Denemarken.

Dat is met deze dan weer rechtgezet.

Ik vind de naam van deze schladijs in het Deens ook maar niks.

Het is “rødstæte”. Alsof de vis al een beetje rot is.

Geef mij dan maar schladijs.

Laten we nu toch maar overgaan tot de bereiding, eenvoudig als altijd.

De vis is lekker vers, net uit de viswinkel tussen Sluis en Knokke.

De heer Van Dale, die ons heeft opgescheept met zijn groen woordenboek,

is trouwens afkomstig van Sluis.

Ik zie hem regelmatig als ik langs het Walplein kom, waar zijn standbeeld

in het middelpunt van de belangstelling staat.

Hij moet er maar eens over denken dit woord neer te pennen

in de volgende uitgave.

Wie weet hoeveel zich verbergende schladijzen we nog zullen ontdekken,

wanneer de Nederlanders ooit de Schelde uitdiepen?

Here we go: Schladijsfilet met grijze garnalen.

Dat is al. Eenvoudig hé.

De foto uit het kookboek hieronder spreekt me helemaal niet aan.

Als je de foto’s vergelijkt ziet mijn vis er wel beter uit.

Dit receptje dateert van augustus. De reden om dan een paar schladijzen

in de pan te kwakken, is ingefluisterd door een lokale visser:

De schladijzen (toen noemde hij het nog pladijzen) zijn nu het lekkerst en het dikst.

 Het is een echte zomervis.

In de winter kan je hem ook aanschaffen, maar wie eet er nu graag een anorexia schladijs?

Met een frisse salade er bij kan de dag weer niet meer stuk.

Laat het je smaken!

26-09-2009, 00:00 geschreven door grob  

De eerste dag (of avond) Bayonne was enkel voor de aankomst,

de tweede dag hebben we de stad verkend, en nu de derde dag maken we

een wijde cirkelvormige bocht in de grote en hoge omgeving.

We maken de blauwe lus, vertrekkend uit Bayonne waar het vlaggetje staat,

naar het zuiden, in de richting van de bergen.

We werpen een laatste blik vanuit onze hotelkamer in de richting van de stad,

en we zien dat het weer goed zit.

Slechts twee dagen na mijn vorig verslagje over Bayonne, met onder meer

de overstromingen in februari jl., zag ik op het Tv-nieuws beelden uit Bayonne,

met opnieuw grote waterellende in het stadscentrum.

Voor alle zekerheid gaan we nog even in de kathedraal een schietgebedje

prevelen, om vandaag goed weer af te smeken voor het Baskenland.

Op het fotokaartje bovenaan dit blad stoppen we een tijd waar nummertje 2 staat,

in Espelette.

Het toeval wilde dat ik eens een lekkere bereiding had gemaakt uit het kookboek

 “Frankrijk, het zuiden” van Timelife. Het gerecht was Thon à la Basqaise.

Hierin gebruikt men piment d’Espelette, en dat was me onbekend.

Klik hiernaast in de rechterkolom, bij "archief per maand" op "11-2008", 

en daar is het gerecht en de Espeletten uit de doeken gedaan,

met  inbegrip van een aantal merkwaardige foto's.

Nu we hier ter plaatse voorbijkomen, moet ik het fijne ervan weten.

We stoppen dus bij een van de grotere peperboeren, en worden al direct

geconfronteerd met een quiz.

Quizzen doe ik graag en misschien winnen we wel een stenen pijp of zoiets.

De antwoorden op de quizvragen zijn te vinden in de gronden

waar de pimentjes groeien van groen naar rood.

We bekijken natuurlijk ook de pepertjes, die bijna tot rijpheid zijn gekomen.

Ze zijn nu bijna allemaal rood, met een lengte tot 12 cm.

Dit pepertje werd door een missionaris uit India meegebracht, en werd toen

Indische peper genoemd (maar dan in het Baskisch).

De rode pepers worden ook gedroogd en gemalen en dienen als smaakmakers.

Goed om weten: niet ver van Espelette ligt de prachtige Aldudesvallei,

befaamd voor de kweek van het Baskische varken.

Bij de beste hammen ter wereld horen inderdaad Serrano, Parma en Bayonneham.

Aan het Espelettepoeder heeft de Bayonneham zijn rode kleur,

aangenaam aroma en conservering te danken.

De pepers zijn bij verkoop beschermd, zoals de Franse wijnen, door een AOC-label,

Appelation d’Origine Contrôlée.

Overal zijn ze, met etiket, in trossen en guirlandes te koop op de lokale markten

in het Baskenland. We hebben er ook een gekocht van ongeveer 20 stuks.

De eerste twee maanden zijn ze niet pikant, wel zeer aromatisch, en kan je ze

gebruiken als groente. De volgende 2 à 3 jaar drogen ze verder, en zijn ze HOT.

Daarna kan je de tros nog 10 jaar laten hangen als versiering.

Wie meer wil weten, kopieer dit naar de adresbalk van je internetbrowser, of klik:

http://het.gastronomen.net/CMArticles/ShowArticle127.asp?id=28989

We gaan hoger de bergen in, op zoek naar een tandradbaan.

Vrij makkelijk komen we terecht in een klein stationnetje…

Het is middag en het personeel van de “Chemin de Fer de la Rhune” is onzichtbaar.

Greta kan soms toch wel geduldig zijn, want je ziet ze hier rustig zitten

wachten op het bankje, voorzien van haar rugzakje.

Na enige tijd komt het treintje er aan gepuft. Het bakje moet honderd jaar oud zijn.

Er is een tandradbaantje met twee sporen en een hou-vast-spoortje,

want een gewone trein raakt hier niet boven.

Ik houd mijn ticketje klaar, maar er is enkel een virtuele kaartjesknipper te zien.

De Basken zijn natuurlijk goed vertegenwoordigd.

Onder elke zwarte muts vind je er een.

Het is bloedheet. De datum staat op 16 oktober, de thermometer op 26°,

en we staan op grote hoogte, aan de enkels van de Pyreneeën.

Het treintje is nu gestopt met puffen, en het is de beurt aan de passagiers.

Langzaam loopt het vehikeltje vol.

Terwijl ik nog een laatste foto neem vóór het vertrek, knoopt Greta een gesprek aan

met Jean-Luc Dehaene.

We tsjoeken door een verlaten landschap met veel varens en wat bomen.

Het treintje ratelt als een kudde verloren gelopen kettingen.

Af en toe lopen wilde pony’s langs het traject.

Na een kwartier klimmen, zien we de Golf van Gascogne

en alles wat ertussenin ligt.

Ook half wilde paarden vinden het hier goed.

Je kan de toestand vergelijken met de Galloway runderen die ze bij ons

uitzetten in natuurgebieden.

Ze hebben de mens niet nodig en zorgen voor het korthouden van de begroeiing.

Een win-win situatie.

Boven op de berg zijn verschillende panoramapunten en een paar tavernes.

Greetje geniet, maar achter haar zijn de wolken in aantocht.

Hier zit je niet ver meer van de echte Pyreneeën.

Terloops gezegd: denk niet dat dit een licht erotische foto is,

met aan de rechterkant zicht op een stuk blote vrouwenborst of een tepel.

Het is een stomme elleboog van een toerist.

Het leeggelopen treintje, gezien van op de berg.

Het gaat vertrekken om een nieuwe lading Basken naar boven te sleuren.

Er rijden altijd twee treintjes tegelijk die elkaar kruisen in het midden.

Dat geeft ons tijd om boven goed rond te neuzen en visueel te genieten

van Frankrijk (en Spanje).

Wat gebeurt er hier?

Op tien minuten tijd is de helderblauwe lucht gecamoufleerd door wolkenpartijen.

Te laat om nog in te stappen. Het hobbeltreintje gaat al de berg af.

In de bergen kan het weer snel en onverwacht veranderen.

Alles wordt met grote snelheid onzichtbaar.

We zullen er intussen het beste van maken en op het volgend knarsertje wachten...

22-09-2009, 00:00 geschreven door grob  

 De Victoriabaars of Nijlbaars is zilver van kleur, met een blauwe glans.

Deze zwemmer heeft uitgesproken zwarte ogen, met een heldergele buitenste ring.

Hij is één van de grootste zoetwatervissen met een maximum lengte

van bijna twee meter, en een gewicht tot 200 kg.

Volwassen nijlbaarzen kunnen eender waar in een meer overleven als er

genoeg zuurstof aanwezig is, jongere exemplaren overleven alleen

in de meer ondiepe gebieden dicht bij de kusten.

De nijlbaars is een geduchte roofvis die zich onder meer voedt met vis

(zijn eigen soort inbegrepen).

Van alle baarsachtigen is het de enige zoetwatervis.

De nijlbaars werd in de jaren ‘50 uitgezet in het Victoriameer.

De introductie had een catastrofaal effect op het lokale visbestand.

Vele honderden plaatselijke soorten zijn nu uitgestorven in het meer.

Hoewel de nijlbaars op korte termijn wel nuttig was voor de grote visbedrijven,

is het voordeel op langere termijn veel minder duidelijk, omdat de nijlbaars

momenteel overbevist wordt.

Bovendien is de nijlbaars moeilijk te drogen, omdat het een vettere vis is

dan de lokale soorten. Daardoor stijgt de vraag naar brandhout, en komt er

meer ontbossing, waardoor het meer dan weer te lijden krijgt van vervuiling

door de erosie.

De komst van de nijlbaars in het Victoriameer is een veel geciteerd voorbeeld

van de negatieve invloed die de introductie van vreemde diersoorten

kunnen hebben op ecosystemen en op de bevolking die daarvan afhangt.

Na zoveel slecht nieuws moet ik deze trend keren en zal ik nu overgaan

op het goede nieuws: het recept.

Achteraf gezien heb ik een eigenaardig gerecht gemaakt.

Het is een typisch Russisch recept, namelijk “Baars in zure room”

in het Russisch genaamd “Okun v smetanje”, bereid met een vis uit Afrika!

De baars zag er bij aanschaf heel baarsachtig uit, en daarmee was

de Victoriakous voor mij af. Ziehier, hoe het beestje behandeld werd:

ingrediënten voor 2	bereiding
2 filets Victoriabaars, ong. 400g	schil de aardappelen, snijd ze in schijven van ½ cm dik
sap van ½ citroen	kook ze met zout en zet ze apart
pezo	dep de vis droog, bedruppel hem met citroensap
400g aardappelen	bestrooi hem aan de 2 zijden met pezo
1 grote ui	pel de ui en snijd hem in ringen
30g boter	verhit 50% van de boter in een pan, bak de ui hierin
2 el bloem	voeg de champignons toe en plaats een deksel
12.5 cl zure room	laat de ui in 5’ glazig worden
200g champignons	verwarm de oven op 180°
1 glas witte wijn	haal ui en champignons + vocht uit de pan en zet ze opzij
	bestuif de vis rondom met bloem en bak hem in de pan
	met een bodempje boter is hij na 2x 3 à 4’ goudgeel
	leg de vis in een beboterde of geoliede ovenschaal (of 2)
	bedek de bodem van de schaal met de aardappelschijven
	leg de vis in het midden van de schaal
	verdeel de uiringen rond de vis en strooi er pezo over
	verwarm de wijn en 10cl zure room, en schenk over de vis
	laat de vis, afgedekt met Alu-folie, 20’ in de oven staan
	serveer met komkommersla:
	snijd een halve komkommer in schijfjes
	meng de rest van de zure room erdoor

Je ziet hier de ovenschotel met het resultaat.

 Deze intercontinentale combinatie heb ik nog een extra accent gegeven

door een beetje toverkunsten. De bereiding ligt op de vorige foto in een

rechthoekige schaal, en nu ineens in een ovale. Pure magie.

Tenzij je goed kijkt...

 Omdat het zo’n dorstig weer is kan daar best een fris Australisch

Chardonnay wijntje bij. Bijna alle wereldcontinenten staan nu op tafel!

18-09-2009, 00:00 geschreven door grob  

Drie dagen blijven we in Bayonne.

Bayonne is een middelkleine stad van 40000 inwoners, niet ver uit de kust,

meer bepaald dicht aan de Golf van Biskaje (of Viscaya).

Om hotel Loustau te bereiken moeten we de rivier Adour oversteken.

Deze foto is genomen uit de hotelkamer, in de richting van het centrum.

Volgende foto is een schaalmodel van de stad in de tijd van Napoleon.

De Adour is hier, bijna aan zee, een tamelijk brede rivier geworden.

Zijn bron ontspringt in de Pyreneeën, op de fameuze col du Tourmalet.

In Bayonne komt de Nive, als laatste zijrivier de Adour vervoegen.

Hij gaat uiteindelijk de Golf van Biskaje in en de Atlantische Oceaan.

Het huidige stadscentrum ligt rechts op de foto, en ons hotel ligt helemaal links,

bijna op de brug, maar de ingang ligt wel onder de waterspiegel.

Via het model kan je zien hoe kwetsbaar Bayonne is voor overstromingen

(zie verder).

Het hotel zelf is een oud klassiek Frans *** hotel, dat wat vernieuwing kan gebruiken.

Het is een dag in de week, de toeristen zijn vertrokken, en een wandeling

in het oude centrum doet deugd.

De stad bulkt van de statige huizen met een aparte stijl.

Sommige gevels lijken scheef te staan, maar het kan ook aan

het aperitief van de fotograaf liggen.

Er zijn enkele winkelwandelstraten, die kleurig bevlagd zijn.

Het zijn enkel Baskische vlaggen en kleuren die de toon zetten.

Ook hier  komt het nationalistisch gevoel van de Baskjes naar boven.

Voor deze beer zal dit worst wezen.

Het enige dat hij interessant vindt is zeepbellen de straat in blazen.

De restaurantjes en eettentjes lokken, maar we houden ons in,

want in het hotel verwachten ze ons voor half pension.

De kathedraal is niet te groot, maar wel mooi en stemmig,

met prachtige glasramen.

En dit is dan het kanon van Bayonne.

Ik geef geen verdere commentaar om insinuaties te vermijden.

Na een flinke wandeling belanden we uiteindelijk op de kaden van de Adour,

waar half oktober de bloemetjes nog worden buiten gezet en gehangen.

De kaden zijn zo goed als leeg, maar dat is goed, want dan hebben we meer plaats.

Dit is een andere brug, waar iemand zijn palmboom vergeten heeft.

We hebben hem laten staan, want in Spanje is daaraan geen tekort.

Het taaltje van de Vasken of Basken (zie ook het stukje van 16-04-09

over deze materie!!) is moeilijk te doorgronden.

De tekst wordt al enigszins duidelijker als je hem achterstevoren leest.

En zo gaan we naar rechts opnieuw de brug over naar het hotel.

Het restaurant heeft een afzonderlijke naam: “Le Clos Saint Esprit”.

Dat klinkt heel chic. Het ontbijtbuffet is okidoki, en het diner eet men

in een mooi kader met hielklakkende obers, maar er is te weinig volk

om het gezellig te maken.

Onze wagen is geparkeerd rechts, naast de witte.

Je ziet me daar staan, terwijl ik het portier dichtgooi.

Vóór de hoteldeur kan men alleen parkeren op de openbare weg,

mits gebruik van een ticket uit een parkeermeter.

Het betalend parkeren start om 8u30 ’s morgens, wanneer een normaal mens

voor de eerste keer zijn ogen opent!

Ik heb op de drie dagen dat we er verblijven één parkeerboete

onder de ruitenwisser gevonden, en ze direct weggegooid.

Op het TV nieuws in Spanje kregen we Bayonne opnieuw in beeld

op 12 februari 2009.

Wegens enorme Baskische stortvloeden staat het stadscentrum blank.

Ziehier, een gedownloade foto van het internet op de plaats waar we eerder waren.

Bericht uit de pers van 12-02-09:

Certaines rues de Bayonne dans les Pyrénées-Atlantiques, notamment

du quartier historique, ont été partiellement inondées jeudi matin.

En cause : la conjugaison de fortes pluies et d'importantes marées

qui a provoqué des débordements de l'Adour et de la Nive.

Une dizaine de personnes y ont été évacuées par hélicoptère.

L'eau est montée par endroits de deux à trois mètres.

Des véhicules ont été emportés et des maisons inondées.

Het was 60 jaar geleden dat het water zo hoog stond.

Er vallen drie doden.

Volgende keer kom ik hopelijk met  droger nieuws.

14-09-2009, 00:00 geschreven door grob  

Belgen staan overal bekend als Bourgondiërs, zeker in België.

Niet dat wij in het oosten van Frankrijk zouden wonen, maar het heeft

alles te maken met eetgewoonten.

Enkele honderden jaren geleden was dit land geruime tijd bezet

door de hertogen van Bourgondië, en dat heeft (culinaire) sporen nagelaten.

Ter nagedachtenis van de hertogen, de hertoginnen, en hun chef-koks,

en wat ze hebben nagelaten, moet ik toch ook mijn klein steentje bijdragen.

Zo heb ik, om deze historische episode in de verf te zetten, en met Karel de Stoute

in gedachten, een gerechtje gemaakt dat op en top Bourgondisch is.

Vandaag maken (en eten) we dus “Boeuf Bourgignon ”.

Het vraagt wat tijd, maar intussen moet je zelf niks doen en kan je genieten

van de sappige aroma’s die uit de pot loskomen.

Een paar dagen later wordt het tweede deel van het gerecht langs het keelgat weggevoerd,

en dan is het nog veel lekkerder.

Laat het maar wat warm pruttelen, en klaar is kees.

Je kunt natuurlijk ook de klassieke Vlaamse Karbonaden bereiden, maar het is

alsof je een Mc Donalds burger zou vergelijken met een Chateaubriand.

Gewoon betere klasse.

Ik heb het gerecht verder aangevuld met gekookte piepers en een salade.

Op de foto’s kan je zien dat het al bijna verorberd was voordat de foto’s

goed en wel genomen waren. De verleiding was te groot. Sorry.

Greta doet er nog een schepje bij (en terecht). Als beginnende kok doe ik wel eens

 bereidingen die niet door de beugel kunnen, maar daar hoort deze zeker NIET bij.

Ik kan er nog aan toevoegen dat dit heerlijke gerecht komt uit een kookboek

van de Weight Watchers, maar dat gaat toch niemand geloven.

Smakelijk!

06-09-2009, 00:00 geschreven door grob  

.

Bij het vertrek rijden we door een tunnel van groen, met wat geel, rood

en bruin tussen de stervende bladeren.

Maar we zien licht aan het einde van de tunnel. De zon wacht ons op

en zal ons gezelschap houden gedurende de zes volgende maanden.

Vanaf onze B&B is het maar een kort stuk naar de kustplaats La Rochelle.

Die plaats heeft bij mij altijd een zekere aantrekkingskracht uitgeoefend

door zijn imago van mysterieuze en historische havenstad, vlakbij enkele eilanden.

 Denk maar aan Ile de Ré en Ile d’Oléron.

Vanuit de wagen zien we de herfstlandschappen voorbijschuiven…

We parkeren de wagen ondergronds in het centrum van de stad,

Place de Verdun, nemen de trap naar boven, en daar wachten al de vélos jaunes.

Deze stadsfietsen betaal je 1€ /uur, maar de eerste twee uren zijn gratis.

Met de wagen in La Rochelle rondrijden is doodzonde, want het is een felgroene stad.

In 1971 was men hier de luchtkwaliteit al aan het meten.

Vanaf 2000 had men al stadsfietsen en elektrische wagens voor het stadspersoneel.

Straks rijden hier cybercars rond, op eigen omlopen, met of zonder bestuurder!

We besluiten ons verblijf volledig met de fiets te doen.

En zo ziet het reclamepaneeltje op de fietsen er uit:

We rijden rond in deze aangename omgeving, waar in de middeleeuwen

de karvelen de zee opgingen met vooral zout en wijn, en terugkwamen

met wol en suiker.

Later werd de meeste rijkdom vergaard met de handel in zwarte slaven uit Afrika.

Als gevolg van dit alles werd de stad volgebouwd met stevige constructies,

zoals het neoklassieke gerechtshof en het Gotisch stadhuis.

Veel kooplieden lieten destijds arcaden bouwen in het centrum, zodat ze

het ganse jaar door hun koopwaar droog konden uitstallen.

Nu nog maakt dat de charme uit van de binnenstad.

Het historische La Rochelle heeft geen gebrek aan historische prestigieuze gebouwen.

Hier zie je de Porte de la Grosse-Horloge vanaf de kade van de oude haven.

La Rochelle heeft niet minder dan vier havens. Les Minimes is trouwens

de grootste jachthaven van Europa aan de Atlantische oceaan.

Je kunt naar deze plezierhaven met de bus de mer, elektrisch.

Groen La Rochelle uit zich op verschillende manieren.

In het midden van de foto zie je een pontje de historische havengeul oversteken.

Het is de Passeur, aangedreven door zonne-energie.

Zijn verbruik is minder dan 1€/dag aan energie.

Historisch is de stad protestants, wat kardinaal Richelieu deed besluiten om ze,

n 1627, te belegeren en terug op het “juiste” spoor te zetten.

Na acht maanden, en nadat drie vierde van de bevolking was gestorven

door voedselgebrek, werd de hele omwalling gesloopt.

Slechts drie torens mochten daar blijven staan.

De twee torens in het centrum van de oude haven zijn de Tour Saint-Nicolas,

en de Tour de la Lanterne, de oudste vuurtoren in Frankrijk.

We fietsen gewoon verder, helemaal naar de andere kant op de gele vehikels.

Half oktober zijn de toeristen verdwenen, en we hebben de terrasjes

aan de rand van de stad bijna voor ons alleen.

De oesters van het Ile de Ré, hier vlakbij, wachten hier op de liefhebbers.

De rietstengels zijn rijp, en plots komt er een rietgors uit gesprongen.

Dit is de Europese kopie van de Phare du bout du Monde.

Het origineel staat aan Cap Horn (kaap Hoorn) op de zuidpunt van Argentinie.

Het is een replica van het origineel, dat beroemd werd met het laatste boek

van Jules Verne.

Het was hét herkenningspunt aan een van de gevaarlijkste zeestromingen ter wereld.

Het werd verlaten in 1903, en herontdekt in 1993 door een inwoner van La Rochelle.

In 1994 werd het hersteld en werd er hier een replica van geplaatst.

Dit is het einde van het bezoek aan La Rochelle. We rijden verder naar het zuiden,

en tegen de avond zijn we in Bayonne, geen havenstad, maar toch dicht bij de zee.

03-09-2009, 00:00 geschreven door grob  

In de zomer volstaan eenvoudige gerechten, met bij voorkeur koude ingrediënten,

 om de hitte te kunnen weerstaan. Liefst dan nog met een minimum aan producten,

 zodat men niet te veel tijd in de keuken moet doorbrengen.

Ik kies voor een tournedos met tapenade en groene boontjes.

Een doodgewone tournedos moet het maar doen, want de best gekende variant,

de tournedos Rossini valt nogal zwaar op de maag.

Voor wie niet weet wat de “Rossini” is, ziehier wat uitleg (ik wist het ook niet).

Tournedos Rossini is een recept voor haasbiefstuk op een in jus gedrenkte

croûton, geserveerd met in boter gebakken ganzenlever en enkele plakken

 geschaafde truffel, besprenkeld met madeira.

Het gerecht is genoemd naar de componist Gioacchino Rossini,

die het recept aan de Franse topkok Auguste Escoffier

van restaurant Café Anglais doorgegeven zou hebben.

Het verhaal gaat dat het gerecht heimelijk aan Rossini werd opgediend,

om het niet aan de andere gasten te hoeven tonen.

Dit vanwege de nogal ongebruikelijke bereiding. De naam tournedos zou

hierop gebaseerd zijn, waarbij tourner le dos Frans is voor de rug toekeren.

Terug naar de gewone tournedos. Hij is deels mislukt.

Greta dacht dat het vlees van geen goede kwaliteit was, maar intussen

heb ik de waarheid ontdekt, dank zij het Tv-programma SOS Piet.

Gelukkig mag ik me als beginnende kok al eens een foutje permitteren.

De fout was, dat ik de dikke stukken vlees uit de koelkast heb genomen,

en dadelijk gebakken.

 FOUT, GROTE FOUT!

De buitenkant was duidelijk te hard gebakken. Volgens Piet moet de haasbiefstuk

op kamertemperatuur zijn als hij wordt gebakken.

Dan kan de warmte langzaam in het vlees trekken, en is het resultaat beter.

Wie het wil proberen, ziehier het recept, maar gebruik geen te koud vlees.

Vandaag maken dus “Tournedos met tapenade en groene boontjes”.

Ik heb over de tournedos een (rode) klaar bereide tapenade over gelegd,

die ik volledig klaar gekocht heb.

Nog een woordje over de tapenade. Het wordt tegenwoordig veel gebruikt,

maar van waar komt het eigenlijk?

Tapenade is een dikke koude saus bereid uit olijven en kappertjes.

Van oorsprong is het een Provençaals product.

De naam is dan ook afkomstig van tapéno, Provençaals voor kappertje.

Volgens Van Dam, auteur van het kookboek “De Dikke Van Dam” dateert

de vroegst bekende publicatie van het recept van rond 1895

(in Rebouls Cuisinière Provençale), waarbij als bedenker Meynier

wordt genoemd, van La Maison Dorée in Marseille.

In dat recept worden kappertjes, zwarte olijven, ansjovis gemarineerde tonijn  

en mosterd fijngemalen en vermengd met olijfolie, cognac en Provençaalse kruiden.

 Inmiddels bestaan er vele varianten, die vaak weinig meer lijken op het oorspronkelijke recept.

Tapanade wordt ook vaak gebruikt in de keuken in andere Europese landen.

Het kan dienen als borrelhapje (op een toastje), broodbeleg, saus

(door en over pasta-soorten) of dressing.

Tapenade is een van de vele dikke koude sauzen die gebruikt worden

in de Mediterrane keuken. Veelal worden al deze sauzen

(bijvoorbeeld tomatentapenade en pesto) verkocht onder de noemer tapenade.

Merk op dat pesto een saus is op basis van basilicum.

Smakelijk!

31-08-2009, 21:28 geschreven door grob  

Het wordt hoog tijd om de verplaatsing van vorig jaar even uit de doeken te doen,

nu hier de bladeren van de bomen er al niet meer zo fris uitzien,

en al zin krijgen om dwarrelend de nakende herfst aan te kondigen.

Tien jaar is het bijna geleden dat we Spanje zijn binnen gereden langs de westkant.

Langs het westen is de afstand naar het zuiden een stuk korter dan langs het oosten en

de middellandse zee, maar de westkant in Spanje is gewoon oersaai om te berijden.

Het komt niet op een dag aan, of op een kilometer.

Trouwens, Hemingway heeft het dikwijls genoeg herhaald:

de bestemming is niet belangrijk, maar de reis.

De eerste dag rijden we rond Parijs, tot ongeveer Niort, een vrij grote stad,

in de regio Poitou-Charentes, departement Deux-Sèvres, op de autoweg

van Poitiers naar Bordeaux.

We vertrekken rustig zondag rond 10 uur s’ morgens, zodat we op de middag

op de oostelijke ring rond Parijs zitten, waar het rond die tijd vrij kalm is,

met “traffic fluide” tussen de verschillende autowegslingers.

In de namiddag belanden we in de gereserveerde Bed&Breakfast,

uitgebaat door twee Vlamingen.

Zoals gewoonlijk komen we terecht in een gerestaureerd landhuis

op de rustige boerenbuiten, en op korte afstand van de autoweg.

Dit is de achterzijde van het woonhuis.

Het huis is uiteraard omgeven door een groene rustige tuin.

Het is half oktober, maar de bloemen tieren nog welig, maar niet melig.

Onze wagen heeft vandaag wat opwarming gehad, en mag afkoelen

in een ruime carport. Je ziet hem daar links staan, en hij heeft het naar zijn zin.

Waarschijnlijk was dit gedeelte vroeger een hooizolder of zoiets.

De wagen op slot doen is overbodig, want hier komt niemand.

We hebben nog tijd om een wandeling in de buurt te doen,

om onze benen wat te strekken, en te genieten van de rust en de natuur.

Ook hier, toch al een stuk naar het zuiden, beginnen de bladeren al geel te worden.

We zijn op tijd weg uit België zien we.

Onderweg smeken deze wilde cyclamen om op de foto te staan.

Misschien is het wel een andere soort, want van planten ken ik niet veel.

Tijdens de boerenwandeling hebben we een interessante ontmoeting met

twee viervoeters met lange oren, die Greta even willen betasten en omgekeerd.

Het linker exemplaar is niet gerust in de lokale weersvoorspellingen

en heeft al zijn pelsmantel aangetrokken, met dreadlocks.

Na de wandeling maken we ons klaar voor het diner.

De B&B heeft drie kamers, we zijn vandaag de enige gasten en we kiezen

voor de ruime en gezellige kamer op het gelijkvloers.

Dit is een ander gedeelte van het slaapgedeelte, gezien naar de kameringang.

De gastheer en gastvrouw hebben gedurende tien jaar de wereld rondgereisd

met dit jacht. Vertrokken uit Brouwershaven in Zeeland, en finaal aangekomen

in La Rochelle, niet ver hier vandaan.

Ze hebben hun jacht verkocht en zijn overgeschakeld op een B&B.

In de woonkamer staat een vitrinekast vol met accessoires van hun reizen.

Linksboven zie je toevallig de bevallige fotografe die alles on the spot inblikt.

Bij Ushi en Jean-Pierre mag je ook mee aan tafel, vlak naast de open haard.

Zowel de kwaliteit en de kwantiteit is gegarandeerd, doorspekt met de

beste wereldverhalen. Dit is puur reisgenot.

De volgende ochtend is spijtig genoeg het afscheid van Ushi en Jean-Pierre.

We hebben het uitstekend naar onze zin gehad, en we komen zeker terug.

Mocht jezelf in de buurt van Niort, Poitiers of La Rochelle komen,

boek dan via: www.lemouillagevert.com, met de groeten van Greta en Bob.

Onze eerste dag is al geslaagd en nu rijden we over een korte afstand

naar La Rochelle, waar we ruim tijd nemen om de kustplaats te bezoeken.

Come and see next time!

28-08-2009, 00:00 geschreven door grob  

Gruyère is een Zwitserse kaassoort, een zoete kaas met een pikante nasmaak.

Het is een grote kaas met een ietwat vettige korst.

Om een ronde Gruyère kaas van 80 kilo te maken heeft men 800 (!) liter melk

nodig van de koeien rond de stad Gruyères.

Jonge Gruyère is romig en heeft een nootachtige smaak.

Van binnen is hij stevig, maar iets zachter dan de Emmentaler en hij voelt gladder

 aan in de mond. Hij is zachtgeel met hier en daar een gaatje.

Hoe langer de kaas gerijpt is, hoe droger hij wordt.

Gruyère is een prima smeltende kaas. U kunt de kaas daarom goed gebruiken

voor het gratineren, en dat is precies wat we nu gaan doen.

Je kan in plaats van Gruyère kaas ook Comté gebruiken.

Comté is een Franse Gruyère´s afkomstig uit de streek Comté. 

De kaas wordt gemaakt van koemelk en is herkenbaar aan de vorm van een heel

 groot wagenwiel. De kwaliteit van de kaas kan onder meer worden beoordeeld

aan de grootte van de gaten in de kaas.
De smaak is romig pikant, maar ook een beetje zoetig.
Comté is ook uitermate geschikt voor kaasfondue en het gratineren van gerechten.

Vandaag maken we superlekkere “Zalmfilets, gevuld met Gruyèrekaas”.

De meeste zalm wordt tegenwoordig gekweekt, waarbij de natuur zoveel mogelijk

 wordt nagebootst. In Noorwegen heeft men complete meren en fjorden afgesloten

 om zalm te kunnen kweken.

Op dit moment is het aanbod aan kweekzalm van een zodanig niveau dat het

 onderscheid tussen wild en kweek steeds moeilijker te maken is. De kweekzalm

 heeft wel een wat hoger vetgehalte en een zoetere smaak dan de wilde zalm.

Zo simpel is dit smakelijke receptje te maken:

Op dit beeld wordt de doorgesneden zalmfilet belegd met de Gruyèrekaas.

De vis is nu bestrooid met de basilicum, en heeft nog even de oven gevoeld.

De borden worden gedresseerd met de zalige zalm.

De vis is klaar voor verorbering, met aardappelkroketten, een groene salade,

en een druivensapje. Subliem!

Tip voor behandeling van vis:

Vis eet u best nog de dag van de aankoop.

Wanneer u hem in de koelkast bewaart, kan u hem nog één dag bewaren.

De beste manier om vis te bewaren is op een temperatuur van 0°C en met ijs.

U kunt de vis ook invriezen op de dag van de aankoop.

Op die manier blijft de vis nog 2 à 3 maanden houdbaar.

 man met zalm (ofwel zalm met man)

Bereid naar een recept uit Libelle.

22-08-2009, 00:00 geschreven door grob  

Het was de bedoeling alles over Beaufort 03 in één maal te presenteren,

maar door technische(?) problemen zijn een aantal foto's

op het einde van het stukje van 18 augustus niet geupload.

Beste lezers, ik verontschuldig me daarvoor, en gelieve eerst (hieronder)

het vorige stukje gemaakt op 18 augustus te bekijken aub,

en dan pas wat hier volgt. Bedankt !

Dit is dus het vervolg...

Het geheel ademt een heel aparte Zen-sfeer.

Voor het volgend werk gaan we naar het gewezen Zeepreventorium in De Haan,

 waar vroeger kinderen met longproblemen verpleegd werden, 

waarvoor zeelucht heilzaam was.

Nu is het een opvangcentrum voor obesitas-kindjes.

Vanuit het hoofdgebouw loopt een tunnel dwars onder de duinen en komt uit

op het strand. Het is deze tunnel, die artistiek bewerkt is door Chilenen.

Brigada Ramona Parra  – ‘Saqueando nuestra historia’      

Tunnel (v.h. Zeepreventorium) onder de duinen. Tramhalte De Haan – Preventorium….

dan ca. 1 km.

Of vanaf de dijk van De Haan (kant Bredene): strand volgen gedurende 500 m

tot aan de vlaggenmast.

De ‘Brigada Ramona Parra’ is een Chileens kunstenaarscollectief.

In 1940 wordt tijdens een betoging tegen machtswissels een jonge betoger neergeschoten…

Ramona Parra wordt vanaf dan gedragen door een artistieke beweging

die de straten van Santiago vult met illegale kunst en politieke propaganda

en pleit voor de verwezenlijking van de mensenrechten.

Nu maakt de Brigada nog steeds schilderingen als protest nu tegen het kapitalisme.

De tunnel is een prachtige locatie (voor mij ook verwijzend naar ‘ontsnappingsweg’…

 De kunstenaars van de Brigada reizen de wereld rond om projecten uit te werken

met lokale mensen…

.

Hier schilderden de patiëntjes mee aan een verhaal over vissers, Chileense moeders,

gedichten, liedjes…. en geschiedenislessen

We zijn dan te voet langs het strand gegaan, tot aan een bos met luchtzakken.

Daniel Buren (71 j. FR °1938) – ‘Le Vent souffle où il veut’

Tramhalte De Haan – Aan zee… dan ca. 1 km.  

Op het strand ten O. van dijk De Haan centrum. De sculptuur is geplaatst op het strand,

maar is perfect zichtbaar van op de dijk.

Daniel Buren is een gevestigde waarde in het internationaal kunstcircuit. 

Ruimtelijke bewustwording is essentieel voor Buren; hij wil hier op het strand

de illusie van een bos wekken…. 100 vlaggemasten, stammen,  waartussen de bezoeker

kan wandelen… interactie is belangrijk… het werk is “slechts” een middel tot reflectie.

Dit werk ligt in het verlengde van “Voile/Toile” in de Wannsee, Berlijn 1975….

(Zeilbootjes met 9-kleurige zeilen)

Hij nam o.a. deel aan Documenta 5 en 7 en de Biënnale van Venetië.

Er is werk van hem in o.a. Guggenheim N.Y. en in het Palais Royal Parijs.

Bij ons, in Leuven, plaatste hij in 2004 ‘Le jardin Imaginair’ (metaal en glas,

18 transparante structuren) in het stadspark St. Donatius.

Ten slotte zijn we nog eens naar onze oude vriend Albert afgedwaald.

Einstein, die een tijdje woonde in De Haan, nodigde de Olaba-hersenen uit

voor een intelligent gesprekje op zijn geliefkoosd bankje.

Hij heeft beloofd volgende keer mee op pad te gaan.

  (*) Olaba = Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

Voor details, zie vroegere stukjes.

20-08-2009, 00:00 geschreven door grob  

Na 2006 hebben we met Olaba(*) nu opnieuw Beaufort Outside bezocht,

de driejaarlijkse tentoonstelling van hedendaagse kunst langs de Belgische kust.

Beaufort Inside bestaat ook, is in Oostende, maar vermits we hier altijd

goed weer hebben, blijven we liever in open lucht.

Dank zij Erik, Artistiek Directeur van Olaba, is dit weer een prachtige dag geworden.

 Uit een dertigtal kunstwerken, verspreid over de kust,

had hij er een tiental geselecteerd, die echt de moeite waren.

s’Morgens vertrekken we dus met de kusttram, en rijden van Knokke

naar de Panne, een traject van meer dan twee uren.

Het eerste werk staat dicht aan de tramhalte Schipgat, en het betreft 9 totems, die verspreid staan over het strand.

Op de foto hieronder staat een van de totems.

Ik ga het me voor een keer eens gemakkelijk maken en laat Erik aan het woord.

Valérie Mannaerts

– ‘If travel is searching and home what's been found’

Tramhalte Oostduinkerke – Schipgat. Strand Sint André (einde van de Gillis Scottlaan).

De 9 ‘totems’ staan (net niet) lukraak verspreid.

(Een aantal zijn zichtbaar vanaf het einde van de Gillis Scottlaan,

andere staan wat verderop op het strand/naast de duinen.)

De jonge kunstenares maakt ‘veelgelaagd’ werk….

Haar collage-achtige tekeningen zijn bekend.

Zij combineert  papier, fotografie, video, sculpturen en die taalvormen vloeien in elkaar over.

Ook in dit werk speelt ze met gelaagdheid: de sculpturen gaan in dialoog

met de er aanwezige ‘elementen’… zijn ze aangespoeld?

De toeschouwer kan zich afvragen wat er wel en wat niet tot het ‘werk’ behoort….

Wat er dus ‘kunst’ is en wat niet….Zoeken  en (hopelijk) vinden… let op de titel !

Dit visnet behoort niet tot Beaufort 03, maar ik heb het wel opgeplooid

en stiekem in mijn rugzak gestoken.

Ik ga hiermee mijn kandidatuur stellen in 2012. Hihi.

Binnenin Abdij Ter Duinen moesten we ook zijn, maar …bittere pil:

gesloten op maandag.

Foutje van de organisatie? Wie dit wil bezoeken is dus verwittigd!

Deze man voor de deur werd rood van schaamte, maar kon ons niet helpen.

Op deze foto zie je het bewijs dat we op de tram wachten op de Esplanade

in De Panne.

Olaba is zeer milieubewust, en onze ecologische voetafdruk houden we klein.

Matt Mullican (56 j. USA) Twin Stations’

15 gietijzeren platen tussen de betegeling van het tramdepot van De Lijn (naast Loskaai 15).

Tramhalte De Panne – Esplanade.

De sterke wil om alles te ordenen vormt de basis van zijn werk.

Matt Mullican bedacht een “persoonlijke kosmologie” (wetenschap van het heelal)

bestaande uit 5 niveaus van de zuivere materie tot de ‘hoge’ geestelijke menselijke activiteit.

Aan elk niveau verbindt hij een kleur: groen voor zuivere materie; blauw voor de wereld der dingen;

geel voor wetenschappen en kunst; zwart en wit voor tekens en taal en rood voor geestelijke activiteit.

Zijn  pictogrammen hebben het doel orde te scheppen in de chaos.

Hij verwijst naar een wereld waarin codes en tekens de plaats innemen van de realiteit.

Als ‘toeschouwer’ verdwaalt men – en dat is op zijn minst paradoxaal - in die poging van de kunstenaar

om rationeel orde en klaarheid te scheppen in het begrip wereld… en komt men (hier!)  op ‘n “dood spoor’’.

De Beaufort03-catalogus vermeldt dat Matt Mullican tekeningen maakt in trance, onder hypnose

 wordt de kunstenaar een ander iemand in zichzelf…

Bij zijn eerste bezoek aan de Belgische kust viel de kusttram hem op…. vooral dan de tramspoor-lijnen.

Stelt wereldwijd tentoon. Hij ontwierp de logo’s op de vlaggen van deSingel (A’pen) en eerder werk,

 gerelateerd aan tram/trein-sporen, was al te zien in Venlo (NL) en Graz (Oostenrijk).

Dit werk is speciaal gemaakt voor de 8 Olaba’s: ieder mocht zijn eigen symbool kiezen.

Erik gaat zelfs zover, uit pure bewondering, om zijn roestig symbool te kussen.

Evan Holloway ( 42 j. USA °1967) – ‘Never Good Enough’

Strand van Sint-Idesbald. Tramhalte Koksijde – Sint-Idesbald…. Aan dijk ca. 300 m naar R.

Prachtige locatie voor deze sobere monumentale (14 m. H / 12 m. B) stalen constructie

waarop zijn  statement als sterke boodschap: NEVER GOOD ENOUGH!.

Geen enkel beeld kan immers op tegen het overweldigende ‘echte’ beeld van zee en strand….

Kunst kan niet ‘concurreren ‘ met de zee.

Vandaar zijn ‘Never Good Enough’ op een metalen net aan een stalen geraamte

als speelbal van weer en wind…

Greta is min of meer zoals de Japanners: alles moet in het fotokastje

opgeslorpt worden.

Al haar creaties kan je dan ook vinden via de link

http://fotoalbum.seniorennet.be/gaviota-album

Dan belanden we in Nieuwpoort aan de havengeul.

Het kunstwerk, een verticale prauw, komt in beeld.

De dames maken leuke kiekjes.

Stoere veerman Pepe helpt bij de overzet.

Vissersboten varen de vaargeul uit, de zee tegemoet.

Gelukkig verdrinken we niet, en kunnen we juichen na de geslaagde overzet.

Philip Aguirre Y Otegui (48 j.  BE °1961) – ‘Gaalgui’

Aan het begin van het Oosterstaketsel (einde Vierboeteweg). Tramhalte Nieuwpoort – Bad.

Philip Aguirre Y Otegui is van baskische afkomst

 Via  Picasso’s  kubisme kwam hij terecht bij de oude Grieken…

De studie van de Griekse en Etruskische beeldhouwkunst ondersteunde Philip Aguirre

in zijn zoektocht naar de zuivere, de pure vorm.

Bootvluchtelingen, sloppenwijken en oorlogsgeweld komen vaak aan bod in zijn werk

dat sociale thema’s paart aan uitgepuurde klassieke vormen.

Daarvan getuigt o.a. ook zijn ‘Man met Matras’ in  Zaventem Luchthaven.

De sociaal-maatschappelijke context in zijn werk en zijn engagement groeiden

bij de vele bezoeken aan vluchtelingenkapmen en hulporganisaties

De prauw waarmee Afrikaanse bootvluchtelingen de levensgevaarlijke overtocht (1600 km)

van Senegal  naar de Canarische Eilanden proberen te maken inspireerde Philip Aguirre

tot dit ‘beeld’ (12  m. hoog) voor Beaufort. ‘Gaalgui’ betekent ‘prauw’ in het Wolof,

de plaatselijke taal.

Aguirre maakte het krachtig beeld samen met plaatselijke ambachtslui en vissers

in het haventje M’Bour, okt. - dec. 2008.

Ze hebben eerst een kleiner beeld gemaakt (6 m) namens Beaufort aan de lokale bevolking

geschonken, dat nu als ‘le monument’ ( zoals zijn medebouwers het noemen….

ze vonden het eerst knettergek dat hij de boot verticaal oprichtte) op het strand

van M’Bour staat. De kunstenaar bezoekt Senegal sedert het midden van de 90-er jaren…….

De haven van Nieuwpoort als locatie is een verwijzing naar bootvluchtelingen

en naar een regiment Senegalese soldaten van het Franse leger die in W.O.1

aan het nabijgelegen front in de loopgraven vochten.

Binnen loopt een video waarin moeders van jonge, op zee omgekomen Afrikanen,

hun landgenoten oproepen om hun leven niet op het spel te zetten en in eigen land

een beter leven op te bouwen.

Aeneas Wilder (42j. U.K. ° 1967) – ‘Untitled # 143’

Strand aan hotel Bellevue. Tramhalte Westende – Bellevue

De Schot  Aneas Wilder woont en werkt het grootste deel van het jaar in Japan…

het intens contact met de Oosterse kunst beïnvloedt in grote mate zijn werk.

(Getuige ervan is het project “Zen Gardens”). Hij maakt videokunst en constructies.

Deze elegante houten koepelstructuur – 17,5 m. hoog - ervaar ik als een zeer sterk werk

qua vorm en inhoud. De ruimte is 50% open, 50% dicht, gelijktijdig fragiel en stabiel….

Binnen voel je ’n bijna sacrale sfeer… en toch sijpelt het kustgebeuren binnen… 

De locatie is goed gekozen in harmonie en dialoog met de architectuur van Hotel Bellevue,

geklasseerd en bijna 100 jaar ouder (1911). De manier waarop het licht beweegt

door en langs de structuren van “stapelingen” is  een constante in zijn werk.

De koepel is terplaatse gemonteerd en is gebaseerd op een studie (2008) van een ‘kogel’ 

voor het landschapspark in de ‘Hoeksche Waard’ in de gemeente Korendijk (NL).

Bij Verbeke Foundation (Kemzeke) staat zijn ‘Dome in Motion’ ( = 1° proef voor hg. opdracht),

eveneens zo’n koepeltempel maar met glad, zuiver afgewerkt hout

en met meer dynamische (spiraalbeweging) vormgeving.

Binnen zie je het goed: 50% dicht en 50% open

De beste manier om de sfeer te ondergaan is horizontaal.

Lut gaat direct plat.

Wat ze dan te zien krijgt is dit:

Het geheel ademt een heel aparte Zen-sfeer.

18-08-2009, 23:31 geschreven door grob  

Dit receptje vertegenwoordigt niet een echt grote zoo met een veelvoud aan al

dan niet wilde dieren, maar je mag al wel een klein zootje in gedachten nemen.

Als je de ingrediënten bekijkt, zal het je opvallen dat zowel kip, geit

en varken vertegenwoordigd zijn.

En dan wil ik het nog niet hebben over de room, geleverd door een bonte koe,

en de rups die zich in de salade genesteld had.

Toen Greta in de keuken langs kwam, zei ze langs haar neus weg:

"Zeg eens, ik vind het hier maar een zootje."

Maar ook de plantaardige wereld levert zijn heerlijke bouwsteentjes:

olijven, look, tuinkruiden, peper, mosterd, aardappelen, sla met tomaten, komkommers enz.

Je zou het resultaat best kunnen vergelijken met "blinde vinken", maar dan moet het

in dit geval "blinde kippen" heten. Misschien kan ik een nieuwe naam lanceren,

met copyright of zo. Maar voorlopig mogen jullie het nog rustig namaken.

En ik raad het je aan!

Het heet "Kip met ham en kruidenvulling".

Zo simpel is het te maken:

Een lekker half ingedikt sausje om er bij te zetten (en te consumeren)

vervolledigt het gerechtje.

Best lekker, en zeker op een zonnig terrasje.

O ja, van plantaardige kant (was ik vergeten) wordt het gerecht

nog aangevuld met wat druivensap.

Ooit zal ik trachten ook een zooitje te maken: Gentse Waterzooi bijvoorbeeld,

of Waterzooi van Vis. Ook weer superlekker!

Vervaardigd en aangepast naar een receptje uit Libelle 

15-08-2009, 00:00 geschreven door grob  

Luxemburg is de hoofdstad van het gelijknamig Groot Hertogdom.

We zijn er al verschillende malen langs geweest, en “aangenaam”

is wel het meest gepaste woord vind ik voor deze plaats.

Meestal verpozen we er als we terugkeren uit Frankrijk via Metz.

Deze keer gaan we einde juni op een zaterdag, want het is goed weer

en het is antiek- en brocantemarkt. Leuke trip en sfeer gegarandeerd.

Dat is volledig in contrast met de hoofdstad van Belgisch Luxemburg: Arlon.

Een oerlelijk dorp is dat, waar ze ons niet gaan terugzien.

De naam  "Lucilinburhuc" is afkomstig uit de oeroude vroegmiddeleeuwse tijd,

en het betekent zoveel als “kleine burcht”.

Wil je er meer over weten, google dan eens “wikipedia Luxemburg”.

In het weekend kan je in Luxemburg stad meestal ook goedkoper logeren,

want de hotels zijn vooral business gericht.

Wie de stad (nog) niet kent zal verbaasd zijn door de diepe kloof

die de stad in twee snijdt.

Op de bodem van de kloof loopt een klein riviertje, de Pétrusse, waarlangs je

een rustige wandeling kunt doen. Je hoort niets dan vogels.

In het midden van de stad sta je hier in volle natuur.

Deze keer doen we de wandeling niet.

We nemen een foto van de top van de kloof, waar je een van de bruggen

ziet die de grote spleet overspant.

Dit is in het volle stadscentrum, met aan de linkerkant de Notre Dame kathedraal.

De stad is een paar jaar geleden volledig opgeknapt, toen ze

de Culturele Hoofdstad van Europa was  in 2007.

We maken een rustige wandeling aan de rand van de stad, waar een gordel

van aaneengesloten parken als een halve maan rond het centrum ligt.

Het zijn oude parken, met reusachtige bomen, met waterpartijen en hier en daar

 stadsmuren van de Romeinen. 

Greta probeert aan de linkerkant de fontein na te bootsen.

Ik moet toegeven dat het haar gedeeltelijk gelukt is. 

Vanaf een brug zie ik beneden een groot aantal dikke hongerige karpers

op zoek naar eetwaar, zoals lekkere sappige mensentenen.

Ze lusten natuurlijk ook graag brood, en spelen doen ze ook graag.

Gelukkig krijgen ze een homp brood van een koppeltje, zodat de stress

bij deze schubbendragers stilaan kan wegebben.

De Place des Armes is de plaats waar iedereen naartoe gezogen wordt.

The place to be. De zaterdagmarkt is al volop aan de gang. 

Ook als er geen antiekmarkt is, is er hier leven in de brouwerij, vooral

door de vele terrassen. De toeristenvallen onder de terrasjes hebben

we intussen, met schade en schande, ook al leren kennen.

Zoals de meeste meisjes houdt Greta wel een beetje van snuisteren

op een antiekmarkt. 

Dit zijn de Rail Road Side Dancers uit Reuver, een dansgroep uit Nederland.

Ze staan nog wat te keuvelen voor hun optreden.

De Reuverse keuvelers. 

Aan de rand van de Place des Armes kan je je laten schminken,

Vrij opvallend, en bijna van kop tot teen. 

Een fanfare toetert hier alles bij elkaar onder de stralende zon.

Pure brood en (muziek)spelen op dit plein. Ambiance is verzekerd. 

De koopwaar behoort hier niet tot de categorie rommel. Ook de kramen lijken

afgelikt en ogen Duits degelijk. De lederhosen wonen maar op enkele kilometer.

Camionetten, wagens, lege dozen en andere rommel zijn hier niet toegelaten.

We hebben wel al andere markten gezien…

Op één plaatsje moeten we aan Spanje denken: een paellapan te koop

met een steel van meer dan een meter.

We kopen ze niet, want ze past niet in onze pannenkast.

Nog even terug naar het park. We ontdekken een originele speeltuin.

De jeugd kan hier o.a. experimenteren met de vijzels van Archimedes, en water oppompen.

Greta speelt hier graag met haar groene vriendje. Zonder brood.

Let wel, het is zeker geen marsmannetje, want de twee stekeltjes ontbreken.

De speeltuin is leuk ontworpen: aan het eind ligt een speelkarveel, en vooraan

zijn er experimenten met water. Wat doet de jeugd meer deugd?

Uit een paalwoning (?) vertrekken dikke buizen waar de kindjes kunnen doorglijden.

 Wel ontoegankelijk voor Mc Donald- en obesitaskindjes.

Af en toe kan ik het niet laten en komt de werkmicrobe weer boven.

Het beste middel om dit te verhelpen is mijn ogen een halve minuut te sluiten,

dan ergens rustig te gaan zitten en te wachten tot het helemaal overgaat.

Zo beland ik dan hier op deze viervoeter van Lacoste

We keren terug naar de stad.

Hier merk je drie engeltjes naast elkaar, en een indrukwekkend jaartal.

Quizvraag: hoelang staan deze engeltjes hier al?

Het middelste exemplaar buiten beschouwing gelaten.

In het centrum wordt deze ijzeren knaap herdacht.

Waarschijnlijk een ridder, of een graaf.

Zo te zien kan het Boudewijn-met-de-IJzeren-Arm zijn,

of Jean Zonder Kop.

Aan de voet van een kerk vind je altijd en overal een goed terrasje, waar we

relaxed tussen alle andere Vlamingen een paar Leffe’s tot ons laten komen.

Gezeten aan nog een ander terrasje, worden we aangesproken door

een slim blondje, dat ons (vruchteloos) wil overtuigen meer thee te drinken.

Haar hele garderobe is volgehangen met theezakjes, op haar hoofd staat

een theepot, maar ze deelt wel lekkere snoepjes uit.

Ze is eigenlijk op stap met een aantal vriendinnen voor haar bokkenfuif,

of heet zoiets “geitenfuif” bij de meisjes?

Morgen stapt ze in het trouwbootje, en begint ze aan haar wittebroodsweken.

Traditiegetrouw mag er dan ook gespeeld worden.

Greta is gelukkig nog net op tijd om haar, met de wijsvinger in de hoogte, wat

nuttige waarschuwingen en listige adviezen aan de hand te doen over de mannen.

En een daarvan is een citaat van Agatha Christie: “Een vrouw kan maar best

met een archeoloog getrouwd zijn.

Hoe ouder ze wordt, hoe meer hij zich voor haar gaat interesseren”.

09-08-2009, 00:00 geschreven door grob  

Terwijl we in België zijn is het volkomen normaal en gepast dat in de keukenpotten

de lokale zwemvissen één voor één aan de beurt komen.

Vandaag geef ik de voorkeur aan een kabeljauw, hoewel je die toch (nog) overal

kan verkrijgen in Europa. Voor dit gerecht heb ik liefst een tamelijk harde vis,

die goed overeenkomt met paprika’s en tomaten.

Kabeljauw is dus één van de mogelijkheden.

Verder is het recept eerder Mediterraan, wat voor ons geen probleem is.

Wel integendeel. Op het eerste zicht zie je op de foto geen vis meer,

maar wees gerust, hij doet gewoon enkele millimeter kopje onder.

Een beetje cameravrees waarschijnlijk.

Hier is het geur- en kleurrijke receptje van “Stoofschotel met tomaat en vis”:

Het is een gezellig en gemakkelijk gerechtje om te koken, maar ook degene

die in de onmiddellijke omgeving zit heeft er wat aan, want het ruikt heerlijk

tijdens het garen.

Mocht je dit gerechtje bereiden, hou er dan rekening mee dat je links en rechts

 tijdens het kookproces wat kwijl van de grond moet opscheppen van de huisgenoten.

Nog een tipje (maar niet van de sluier): we drinken er een fles Gato Negro bij,

uit Chili. Dit betekent niet “zwart gat” in het Spaans, maar wel “zwarte kat”.

Een kleine nuance natuurlijk. Vooral de versie met de Cabernet Sauvignon druif

is lekker, maar hij bestaat ook met andere druivensoorten.

Yammi yammi.

03-08-2009, 00:00 geschreven door grob  

“Of we geconfronteerd zijn met een dergelijk alarm, en of we het

 overleefd hebben laat ik jullie zeer spoedig weten!”

Dat was de laatste noodkreet van het Olaba bezoek aan een mijnenjager.

Welnu, er is goed nieuws, we hebben alles nipt overleefd,

in die onheilspellende buik van de Crocus.

Het staat hier vol met de meest extravagante dingen.

Neem nu deze hoop cilinders, met vierkante koppen.

Wat doen ze hier? Niks. Maar wacht tot de Crocus aan het zinken is.

Het zeewater komt volgens de kenners dan waarschijnlijk van beneden.

Deze metalen klompen zet men dan schrap tegen de luiken vanwaar

het zeewater naar boven wil komen.

Door deze knotsgekke buizen uit te rekken kan men ze opspannen

en het luik dichthouden.

Een kurkentrekker in omgekeerde zin als het ware.

We achten het niet voor mogelijk, maar er is nóg een dieper luik om verder

naar beneden te gaan. En ditmaal is het niet voor doetjes, want onder dit luik

is er geen trap, maar een vette vertikale ladder.

We zijn onderweg naar de machinekamer, in de onderbuik van het schip.

De machinist zet op deze ladder ook altijd zijn voeten, met goed geoliede

schoenzolen natuurlijk. Vettig boeltje.

Niets kan Olaba afschrikken. Met ware doodsverachting dalen we toch

naar de kelder van het schip waar de machinist zijn mayonaise maakt.

Diep (letterlijk) onder de indruk aanschouwen we de krachtbron van de Crocus,

met deskundige uitleg van de Commandant. Zelfs de dames worden er stil van.

Heel merkwaardig. Tussen allerlei motoren en technische installaties

zie ik een groot houten stuur waarvan ik gisteren nog een exemplaar zag

op de TV in een film met een Caraïbisch piratenschip.

Als de andere besturingen het laten afweten, kan men hier komen aan draaien.

Dieper kunnen we nu niet meer, of we zitten aan het middelpunt van de aarde.

Allen naar boven dus, tot in de open lucht zelfs.

Aan de rand van het dok staat een reusachtige schoendoos,

(een vorm die onmiddellijk de aandacht trekt van de dames).

Het is een loods, waar de Crocus een vol jaar heeft ingelegen, voor groot onderhoud.

Het lijkt erop alsof andere marinevaartuigen in de rij staan om hun beurt te krijgen.

Op het Crociaans achterdek heerst een drukke activiteit.

Twee matrozen verslepen een zware witte cilinder. Wat is het? Een torpedo?

Een gasfles voor een tapinstallatie? Een vredespijp? Een mini flitspaal?

Een mislukte saxofoon misschien? Een wit product? We weten het nu nog niet.

Aan de andere kant van het achterdek staat het paradezeepaardje van het schip:

de nieuwe spectaculaire supersonar voor het opsporen van zeemijnen.

Marc, de enige échte Zeebruggenaar, voelt de zeekriebels opkomen door zijn aders.

Hij ziet zijn haven, de schepen, de giraffekranen en hij droomt weg, over alle oceanen.

 Zijn benen beginnen te trillen van pure drang naar de wijde zee.

Lut, zijn lieftallige echtgenote, heeft alle moeite van de wereld om hem tegen te houden

onmiddellijk een contract tekenen en toe te treden tot de marine.

Uiteindelijk kan ze hem overtuigen met de belofte dat thuis de Blonde Leffe

altijd voor hem klaar zal staan. Daar kunnen enkele golven niet tegenop.

Commandant Frederik stelt ons voor aan Oscar, die hier dag en nacht en langer in

militaire houding staat, altijd paraat om de functie van nepdrenkeling uit te oefenen.

Oscar, je kunt zijn naam zien op zijn borstzak, zit nogal benepen in zijn pak,

en wordt hier gelukkig wat frisse lucht toegediend.

De tijd van de Titanic is blijkbaar voorbij.

Een reddingssloep is een piepklein ding geworden.

Wanneer men de sloep in het water neerlaat, gaat ze even kopje onder,

komt terug naar boven, en blaast dan zichzelf op tot respectabele afmetingen.

Dat idee is waarschijnlijk afgekeken van ergens anders…

De volgende stap is de brug, het ultieme zenuwcentrum van het schip.

Het stuur is een ware ontgoocheling. Te minimaal zelfs voor op de foto.

Het is enkel een klein zwart rond dingetje, dat je in je broekzak kan steken.

We hebben nu ongeveer alles gehad. Voor El Grande Finale keren we terug

naar het salon van de Crocus, waar we onder het goedkeurend oog

van koning Albert en op zijn gezondheid een lekkere Leffe Blond

door onze dorstige zeemanskelen gieten.

Dit kan een mens goed doen, maar de tijd van gaan is helaas gekomen.

De Clash of the Giants kan niet langer uitblijven.

De twee hoofdmannen zijn nu vrienden voor het leven: de President van Olaba,

en Commandant Frederik van de Crocus.

Wanneer en waar zullen onze paden nog eens kruisen?

Hopelijk niet onder water.

We laten de Crocus achter zoals we hem gevonden hebben.

Hij heeft ons bezoek goed verteerd.

Terwijl we van het schip stappen zie ik plots een loens individu op de kade

uit een of ander mangat kruipen. Hoogstwaarschijnlijk een KGB-spion,

die de geheimen van de Crocus wil doorgronden.

Waarlijk een bad guy uit de 007  Bond films!

Even later merken we dat hij wordt ingerekend door het bewakingspersoneel

en achteraf vernemen we nog dat dit sinistere heerschap werd opgesloten

tussen de bezemstelen en de poetsvodden, onder strenge bewaking van Oscar.

 Terechte straf.

Einde goed, alles goed, en we wensen de Crocus en zijn bemanning een goede vaart,

met de juiste kaart.

31-07-2009, 00:00 geschreven door grob  

Ik loop al een tijdje gefrustreerd rond.

De reden is dat ik een heleboel gerechtjes probeer te maken uit allerlei landen,

maar er is er één land waar ik nog te weinig aan denk. En dat is Nederland.

Ik ben eens naar de statistieken van mijn blogbezoeker gaan kijken,

en ik zie dat meer dan 34% van de lezers afkomstig zijn uit Nederland.

Het is dus de hoogste tijd, al was het maar uit erkentelijkheid,

om dat even recht te zetten.

Vandaar dat ik klassiek een gerecht heb gekozen, en ook bereid,

afkomstig en geïnspireerd door onze dichtste buren.

En ik wil nog beter doen, als extra boetedoening: woensdag 29 juli gaan

we fietsen in Nederland, meer bepaald tussen Vlissingen en Westkapelle.

Ziezo, mijn frustraties zijn weer even weggespoeld.

Het recept, volgens het kookboek specifiek Nederlands is gewoon oersimpel.

Een pretje om te maken, en mooi van uitzicht ook nog.

Onderschat de Nederlanders dus niet op culinair vlak.

De ingrediënten lopen niet over van originaliteit, maar zijn wel stuk per stuk

puur natuurlijk. Dit Nederlandse gerecht is Bruine bonen met spek.

De alom gebruikte “actieve voedingsdriehoek” met de onmisbare voedingsstoffen

 (koolhydraten, eiwitten, vitaminen,…) wordt perfect ingevuld.

Geen aardappelen meer nodig, want de bonen leveren voldoende koolhydraten.

Hier is het recept, straight from Holland.