Na een uitgebreide viering van de Belgische Nationale Feestdag op 21 juli,

Is de tijd rijp voor wat Olaba actie.

Op 24 juli gaan we dus vrolijk de boer op voor de klassieker

“Trappen en Happen”. We vertrekken met de fiets uit Sijsele,

dé ideale startplaats voor een dag fietsplezier.

We rijden kilometers over een oude spoorwegberm, dan verder

in en uit de bosjes, onder de leiding van een deskundige gids,

in een heerlijk zonnetje, en langs gewone wegen en kleine macadammekes.

We laten de meeste cafeetjes links liggen, maar toch ook enkele rechts. 

Uiteindelijk komen we aan een afspanning naast het kanaal

Oostende-Brugge-Gent, waar gereserveerd is voor de lunch.

Niets belet ons, om in afwachting, als aperitiefje, even gebruik te maken

van een gezonde dosis vitamine C, onder de vorm van een lekkere Leffe. 

Gezien de betere weersomstandigheden nog altijd van kracht zijn,

gaan de meeste voorkeuren uit naar saladeachtige lunchgerechten,

geserveerd in niet te kleine porties.

Dit is het bordje van Greta,een geitenkaasje in spek gewikkeld, (wie vindt het?)

maar ja, een flinke fietsster mag wat hebben…

Voor Luc ligt het anders: door zijn uurwerk van meer dan twee kilo

kan hij nauwelijks zijn linkerarm opheffen, en is hij genoodzaakt

zijn mond naar zijn hammetje te brengen in plaats van omgekeerd.

Het is overduidelijk dat Marc “De Val van het Hammetje” verwacht,

maar hij zal in dit geval tevergeefs terug moeten uitwijken naar zijn eigen slaatje.

Wat is er leuker dan in openlucht, tussen de wiebelende bootjes,

een natje en een droogje te nuttigen? Wat mankeert een mens dan nog?

Een klein siëstaatje, dat is evident.

Sommigen zijn al in dromenland aangekomen, en anderen proberen

het been nog stijf te houden, maar achteraf gaat toch iedereen tegen de plank.

Zonder twijfel wordt dit proces gestimuleerd door een Leffe als digestief.

Nochtans zijn we ook niet vies van niet-alcoholische dranken.

We ontdekken hier goddank het Olala water, als duidelijke geestesverwant

van en geïnspireerd door Olaba(*).

Na onze verkwikkende siësta zijn we een beetje opgeschoven in de tijd,

en we zien dat het weer niet meer zo schitterend is als vanmorgen.

Op de fiets weet je natuurlijk graag hoe de weervork aan de steel zit.

Maar het geluk is aan onze zijde! Plaatselijk beschikken ze hier niet

over de weervork, maar wel over de enige echte zware weersteen.

Een weersteen zal je zeggen, hoe moet je dat interpreteren?

Daartoe is er onder de steen een duidelijke gebruiksaanwijzing aangebracht.

Je kunt hier trouwens zelf de mogelijke weertoestand aflezen.

We zijn nu klaar wakker en gereed voor het vertrek,

en Marc maakt gretig zijn fiets rijklaar.

Het weer ziet er (voorlopig) nog goed uit, hoewel we later op de dag

toch wat regen op onze knikker krijgen, vlak bij een café met de slagzin:

“2 € voor een grote blonde Leffe van het vat”. Een geluk met een ongeluk dus.

Na nog wat verdere avonturen besluiten we onze tocht in Restaurant Taverne

“Veldzicht” in de buurt van Damme.

Voor een laatste verfrissing wordt nog een opening gezocht ergens onder

de slokdarm.

Bij Greta is er nog een klein holletje aan de rechterkant van haar maag.

Om het erin te krijgen moet ze dus bij elke hap een beetje scheef

naar rechts gaan hangen om het te positioneren.

.

  Weer een goed doorleefde Olabadag achter de rug.  

 (*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

12-02-2009, 11:18 geschreven door grob  

Een gerechtje uit Italië mag ook wel eens, hoewel het originele

ding nogal werd aangepast (maar niet aangetast).

Oorspronkelijk komt het uit Firenze, maar na wat persoonlijke

wijzigingen heb ik er toch “Bobs…” durven voorzetten.

In plaats van moeite te steken in het bereiden van verse spinazie,

neem ik diepvries uit het Spaanse winkelrek, maar dan wel Espinacas Ajoliva.

Daar is ineens de nodige ajo (look) en olijfolie (oliva) aan toegevoegd.

Die Spanjaarden zijn wel grappig door vóór alle woorden

(zoals bij espinaca) die beginnen met “sp, st, sq…” de letter “e” te zetten.

Dat is voor de niet Spanjaarden in het begin soms verwarrend.

Enkele voorbeelden: España, esqui, estacion. Er zijn hier zelfs restaurants

 die espaghetti en Boeuf Estroganoff op hun menukaart zetten. Maar dat terzijde.

“In olijfolie gebakken brood” staat er vermeld in het kookboek voor

mijn gerecht. Tof zeg, eindelijk kan ik eens iets maken met poeikes.

De meesten onder jullie kennen dat zeker niet, behalve de Limburgers. I

k ken het ook nog maar een paar jaar, sinds we de Grote Olaba(*)

Limburg Quiz van Luc moesten ondergaan. Dat was een van de vragen.

Intussen ben ik alle Limburgse woorden vergeten, behalve dit.

Een poeike klinkt me zo lief in de oren dat ik het altijd blijf onthouden.

Wat is het? Er zijn twee betekenissen: 1/ een pony en

2/ wat ze in Antwerpen noemen: een soldaatje. Een lijntje brood dus,

dat je ook kan gebruiken om in een vers gekookt eitje te soppen. Njamnjam.

In mijn geval worden de poeikes gebakken in (veel) olijfolie.

Ze liggen al gretig op me te wachten op het vuur boven rechts,

terwijl ik het eitje bij de spinazie voeg. 

Hier volgt het gerecht:

ingrediënten voor 2	bereiding
400g diepvriesspinazie of ½ kg verse	bak de chipolata’s in een beetje olie, aan elke kant 5’
(in Spanje: neem Espinaca Ajoliva)	doe wat olie in een pan en leg er de kille spinazie in
olijfolie	volgens verpakking: laat 6’ opwarmen
zout en peper	op het einde het vuur verlagen
1 vers ei, geklutst	snij de sneden brood in poeikes, bak ze in olie krokant
1 el gerapte kaas: Parmezaans of mix	kluts in tussen het ei met de kaas en de marjolein
1 tl marjolein	kruid de worstjes en de spinazie af
2 ferme sneden oud brood	meng het eimengsel door de spinazie
+/- 400g chipolata worstjes	en klaar is kees

En hoe het er uitziet op een bord. Ik heb er als vlees chipolata’s aan toegevoegd.

In onze buurt is er een Irish Butcher van vlees en bloed.

Zijn chipolata’s zijn zo perfect dat er geen druppelvet uit komt, en nog lekker ook!

Ik kan je verzekeren dat het heerlijk smaakt, en dat er geen kliekjes over waren.

Smakkie, smakkie. 

Naar ”Eggs and Spinach” uit TimeLife Groenten, pag.90

 (*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

09-02-2009, 17:33 geschreven door grob  

Het gebeurt regelmatig dat we een wandeling maken langs het strand,

als het weer het toelaat natuurlijk.

Een van de laatste keren schuiven we in de richting van de baai van Marbella,

en ik kan eerst mijn ogen niet geloven.

Volgens mij komt daar uit de verte een zeehond aangezwommen.

Volledig abnormaal natuurlijk in deze zuidelijke streek.

Ik ben vanzelfsprekend niet helemaal zeker en wacht

tot het beest dichterbij komt, om hem beter te kunnen zien.

En ziedaar, de zeehond waagt zich zelfs even uit het water!

Omdat de winter dit jaar zoveel strenger is dan andere jaren,

is deze zeehond naar hier kunnen en willen afzakken.

Waarschijnlijk is hij dus gepasseerd langs de straat van Gibraltar,

en heeft hij de kustlijn gevolgd.

Greta is er als de kip bij om een foto te nemen als tastbaar bewijs

dat we niet fantaseren.

Is dit een verrassing van formaat zeg. Gelukkig is er een bar kortbij

om van de schok en de emoties te kunnen bekomen.

Terwijl ik naar de bar stap, valt het me op dat het profiel van deze constructie

me sterk doet denken aan de vliegende schotels, zoals die te zien waren

in de films van de jaren vijftig.

Je weet wel, met bovenop het koepeltje waar dan achteraf

die groene mannetjes uitkwamen met hun voelsprieten.

Bovendien staan er werkloos nog acht naakte masten vóór de strandbar.

Niet te rijmen!

Volgens mij zijn dit communicatieantennes voor aliense gsm's.

Het is met onzekere stap dat ik me verder in de richting waag van de bar.

Na grondig onderzoek van de plaats treffen we gelukkig (nog) geen aliens aan.

Tijd dus voor een koffie in de zon van Bono’s Beach  (zo heet het etablissement).

Het terras is splinternieuw, de kwaliteit is top (behalve de slappe Engelse koffie),

en zo zijn de prijzen ook. Wel leuk dat er binnen een DJ zit (het is zondag),

en dat er easy listening muziek klinkt uit klankboxen verspreid over het terras.

Enkele jaren geleden waren we hier ook eens met vrienden,

maar dan moesten we binnen schuilen voor de regen.

Het interieur is intussen ook volledig en stijlvol vernieuwd,

en doet denken aan een moskee.

Misschien is Bobo wel een imam.

Het terras is ruim bemeten, met allerlei meubilair, dat moet uitgetest worden.

Lang geleden dat we hier zijn geweest, en daar zijn twee redenen voor:

1. er zijn veel strandbars (of chiringuito’s)
2. deze ligt een klein beetje landinwaarts, en niet echt op het strand

En deze foto doe ik er extra bij, omdat het een van de mooiste is

die Greta al genomen heeft (vind ik).

De kleurencombinaties en het lijnenspel zijn zo subtiel. Proficiat Greta!

Een ku(n)stwerk!.

© Greta Denil 

07-02-2009, 00:00 geschreven door grob  

Nu de kerstbomen terug zijn ingepakt, opgeborgen of verbrand,

bleef er toch nog één pakje liggen: een konijn in een pakje.

In tegenstelling tot sommige andere konijnen komt dit exemplaar niet terecht

in een zwarte hoge hoed van een goochelaar, maar wel in de kasserol.

In het gebruikte recept vraagt men naar een wild konijn,

maar zelfs na een grondig nazicht van het versneden beestje

kon ik niet uitmaken op welke manier het geleefd heeft.

Het zal de pret en de smaak niet bederven.

Laten we meteen maar beginnen met dit fantastische

en zeer smaakvol recept uit Frankrijk:  

ingrediënten voor 2	bereiding
½ konijn in stukken gesneden	braad de stukken konijn aan op hevig vuur
zout en peper	als ze een kleur hebben, haal ze uit de (niet kleef!)pan
(verse) tijm en rozemarijn, gesnipperd	deglaceer het aanbaksel tot een lichte saus
ongeveer 10 plakjes doorregen rookspek	kruid het konijn goed en wikkel elk stuk in de speklapjes
2 uien, in dunne ringen gesneden	bind eventueel dicht met keukentouw
2 tomaten, in vieren gesneden	neem een vuurvaste ovenschaal en bestrijk ze met olie
olijfolie	verspreid de uiringen over de bodem
kleine aardappelen, eventueel rattekes	leg er de verpakte stukken konijn op
	schik de stukken tomaat er rond
TIP: om te deglaceren	als er nog plaats is kan je er de piepers omheen leggen
giet een scheut vocht in de pan (geen Teflon pan!) , zoals witte wijn, boeljon of water ( in Spanje gebruik ik Sidra)	doe het eerder gemaakte sausje erover
breng het aan de kook, schraap de aanbaksels los met een spatel	besprenkel het geheel met olijfolie
laat het mengsel dan 1’ flink koken, zodat de alcohol verdampt	zet de pakketjes 45’ in een oven op 190°
	draai de pakketjes om de 15’, bedruip ze met het vocht

 Het konijn pakje komt hier uit de oven met pakje en al:

 Ik heb er een gekookt aardappeltje bijgedaan, en wortels

met een suikerlaagje, bijvoorbeeld op deze manier bereid:

ingrediënten voor 2	bereiding
jonge wortels	schil de wortels en snijd ze in stukjes
olijfolie	zet de wortels in de microwave met een bodempje water
een halve (witte) ui	zorg ervoor dat de wortels bijna gaar uit de microwave komen
suiker	warm olijfolie op in een pan en doe er de gesnipperde halve ui in
peterselie	als de ui glazig is, voeg de wortels toe, schud regelmatig met de pan
	voeg de suiker toe, en wat boter zodat de glaceerlaag dikker wordt
	strooi er vlak voor het opdienen wat peterselie over
	(vers citroensap kan ook)
	tip: de wortels kunnen vervangen worden door pastinaken

Njam njam.

 %

Net op het moment dat we aan tafel gingen was er een korte aardbeving,

en Greta was zo snel als een wild konijn en kon nog een ultieme foto nemen,

vóór het geheel op zijn Titanic’s naar de verdoemenis gleed.  

 Naar ”Lapin-Paquets” uit TimeLife Wildgerechten, pag.139

05-02-2009, 00:00 geschreven door grob  

Nu de Australian Open dagelijks op TV komen gaat er me een lichtje op

 dat op augustus 13/08 jl. een andere, bijna even belangrijke

tennisgebeurtenis doorging, namelijk de Olaba Gesloten.

Deze jaarlijkse tennisontmoeting op Tennis Club Duinbergen

gaat al een jaar of zes, zeven door, maar werd voor de eerste maal

serieus geplaagd door regen.

Door dit vochtprobleem maakt een lichte ontgoocheling

zich meester van Marc, de grote organisator van de dag.

Gezien alle agenda’s voor de volgende weken volgepropt bleken,

was er geen ander alternatief dan toch te spelen, maar dan indoor.

Ikzelf had wat rugproblemen, maar voor binnen of buiten spelen

maakt dan natuurlijk geen verschil.

Gezien de minder zonnige omgeving van dit eerste indoor tornooi

werden geen foto’s genomen van de wedstrijden zelf.

Dat mocht echter de sfeer niet bederven. Marc had traditiegetrouw

de touwtjes van de organisatie in handen en dokterde weer een nieuwe

originele formule uit, die hij hier nog verborgen houdt achter een schaamlapje.

 Ondanks de handicaps werd het weer een heel aangename dag,

die regelmatig bevloeid werd met de juiste dranken.

Naast het vochtig tennis is het noodzakelijk ook

de inwendige mens vochtig te houden.

 Een essentieel onderdeel is natuurlijk de viering van de

Olaba tenniskampioen 2008.

De officiële proclamatie ging door in Restaurant Bristol, en tegen de tijd

dat we de eerste happen op ons zagen afkomen, was het slechte weer

en de andere kommer al lang vergeten.

Eerst ontving Gina een trofee omdat ze daags tevoren in de tennisclub

van Het Zoute winnaar was geworden bij de verliezers.

Ik versta het ook niet, maar dat speelt geen rol.

Zoals je hier kan zien was Gina dolgelukkig met haar verdiend kleinood.

In de Sixties hadden we een Dolle Mina, en hier hebben we onze Dolle Gina.

 Voor, tijdens, en na het eten werd er traditioneel stevig verbroederd en verzusterd.

Net vóór het dessert werd dan de grote Kampioen van het Tornooi gehuldigd.

Dat was dit jaar niemand anders dan Luc, die hier de Olaba

Tennistrofee 2008 mag ontvangen, en die tegelijk ook belangrijke

punten scoort voor “De Olaba van het Jaar”.

 Dat Luc hiermee in de wolken was hoef ik niet te vertellen.

Luc zit in het uiterst rechtse wolkje in het midden,

maar je kunt hem niet goed zien.

En van daar boven zag hij dat het goed was.

 (*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

31-01-2009, 13:25 geschreven door grob  

 Er is niets banaler om te koken of te eten dan een stomme kipfilet.

Als er dan toch eentje op de tafel komt, dan is iedereen denk ik,

toch wel tevreden als het een beetje origineel kan.

Vandaar: vandaag een lekkere variant uitgedokterd door

de Weight Watchers. Geen koolhydraten naar de maag, want de piepers

worden vervangen door artisjokbodems (uit blik) en paprika’s.

 TIP: door een beetje geraspte sinaasappelschil toe te voegen

krijgt dit gerecht een frisse citrussmaak. Rasp de volgende keer

dat je een appelsien eet, eerst de schil op een fijne rasp.

Verpak de sinaasappelzest in diepvriesfolie en bewaar het

in de diepvriezer, voor een volgende keer.  

Hoe ik het kippetje bereid heb staat hier: 

ingrediënten voor 2	bereiding
4 tl paneermeel	bestrooi de kipfilets aan beide zijden met kruiden en de bloem
2 kipfilets	wentel ze door het geklopte ei en dan door het paneermeel
4 tl bloem	druk het paneermeel stevig in het vlees
1 ei, losgeklopt	verhit de olie en bak de kipfilets op een matig hoge warmtebron
olijfolie	indien dikke filets: doorsnijden in de lengte of langer bakken
50 g (pecan)noten, fijngehakt	bak ze 5’ aan elke kant licht goudbruin, draai ze één keer om
maïszetmeel of andere sausdikker	leg de kipfilets op een schotel en houd ze warm
15 cl kippeboeljon	fruit de pecannoten een paar minuten in dezelfde pan
4 tl honing	voeg er eventueel een beetje olie aan toe
1 el citroensap	maak in een kommetje de kippeboeljon klaar
fijngehakte verse peterselie	voeg alle andere ingrediënten toe, en giet over de noten
½ tl geraspte sinaasappelschil	breng het geheel al roerend aan de kook, zet het vuur wat lager
peper en zout	laat de saus 4 à 5’ doorkoken en binden met de maïzena
	giet de saus over de kipfilets en dien direct op
1 verpakking artisjokharten	lekker met artisjokharten en asperges of paprika’s
1 blik witte asperges, of paprika’s

De bereiding werd zoals gebruikelijk aangepast, zodat een simpele kok

(zoals ik) het gerecht zonder probleem kan maken.

De kip garneren met wat peterselie of koriander maakt het helemaal af.

Hier komt alles samen op tafel.

De paprika’s en artisjokharten zijn gebruiksklaar gekocht.

Smakelijk.

 lichtjes gebaseerd op Weight Watchers Menukookboek, pag.31

29-01-2009, 00:00 geschreven door grob  

Wat is er beter dan na een zware doorlekkere gastronomische

avond/nacht een hoopje frisse lucht te gaan scheppen

langs de dijk van Fuengirola in een stralende deugddoende zon?

Niet veel denk ik, en we doen dat dan maar.

En niet alleen langs de dijk, maar zelfs worden de eerste stappen

van het jaar gezet op het strand (hoewel een houten loopplank

altijd van pas komt tegen het zand tussen de tenen).

De foto’s die Greta gisteravond (vorig jaar) heeft genomen

tijdens de party komen beter toch niet voor publicatie in aanmerking.

Geen risico’s of inspanningen worden dit jaar geschuwd!

Een houten klimrek, zoals ik een halve eeuw geleden in de turnles

een paar maal per week mocht bestijgen, komt opnieuw in de actualiteit.

Mijn atletische vermogens zijn hier duidelijk zichtbaar.

Dergelijke krachtpatserijen maken een mens dorstig.

De boog, en het klimrek en mijn spieren kunnen niet altijd

gespannen staan. Gezien de nog in overvloed aanwezig zijnde

alcohol in het staalharde atletenlijf is een sterke koffie hier

goed op zijn plaats, heerlijk in de warme zon.

Zelfs Greta neemt nu haar toevlucht tot een romige “café con leche”,

die er even vlotjes in vloeit als het digestief van gisterenavond

Een eindje verder op de Paseo staat het monument voor de Peseta.

Tien jaar geleden al werd dit hier opgericht, op het moment

dat de Peseta vervangen werd door de Euro. Tien jaar al!

Een king size Peseta is hier vereeuwigd, en kan je hem

(niet) zien aan de rechterrand van het metalen kunstwerk.

Omdat de Spaanse Economie volledig op haar gat zit,

beginnen er stemmen op te gaan om de Peseta

terug in te voeren, en te devalueren t.o.v. de Euro.

Misschien is volgend jaar dit monument dus verdwenen,

of is de dikke Pesetaschijf  vervangen door een Euromunt…

De volgende foto lijkt op een lange uitgestoken tong van iemand

die gisterennacht teveel witte wijn gedronken heeft.

Het is eigenlijk toch wel een tong, maar het is een landtong.

Hier zie je dan een groter en duidelijker beeld.

Aan de Belgische kust hebben we dit niet.

Het is een rio (rivier), die in de bergen wordt afgeknepen door

een stuwdam, en zijn schamele restantje tot aan de zee brengt.

Deze rio vormt de scheiding tussen Fuengirola en Los Boliches,

het volgende kustdorp.

In Fuengirola zijn er verschillende grote zandstranden.

Hier staan we aan Playa de las Gaviotas (meeuwenstrand),

dat zoals op het infobord vermeld 1100 m lang is en gemiddeld 60 m breed.

Een ander strand, Playa Ronda, geeft de kandidaat zeezwemmers

(er zijn er op dit moment!) een indicatie over de mogelijkheden.

Lees zelf maar: “goedezee, gevaarlijke zee, verboden zee”.

Wie hier verdrinkt, mag achteraf niet komen klagen!

Op een pleintje vlak naast het strand staan een palmboom,

twee appelsienenbomen en een kerstboom-met-ballen

broederlijk naast elkaar.

De zeelucht doet ons honger krijgen, dus is het moment

aangebroken om een nieuwe bar uit te testen (maar vooral ook

omdat ik een dringend signaal krijg dat de laatste brandy

van vorig jaar zijn weg terug wil vinden naar de natuur).

We vleien ons neer aan een Engels uitziende bar met een

Spaanse naam die ik niet meer weet. Dit is wel een gevaarlijk initiatief.

 Altijd ben ik beducht voor Engelse kost. Als je de Engelsen bekijkt

weet je wat ik bedoel: het komt door hun eten.

Bij de bars zijn er gelukkig altijd uitzonderingen, en dit is er een van.

Greta geniet van een aardappel in de schil, zo groot als

een voetbal, gevuld met bonen, ajuin en kaas.  

Mijne (aardappel) is zo mogelijk nog groter en is gevuld met kip,

tomaat en andere goodies, en ziet er uit als een actieve vulkaan.

Als late lunch kan dit wel tellen.

Meer moet dat voor ons niet zijn. Buen approveche!

24-01-2009, 12:22 geschreven door grob  

Nu President Olabama op het punt staat het Witte Huis te betreden,

doet me dat er aan denken nog eens iets uit de doeken te doen

 over Olaba (*). Hier is het.

Ondanks het alsmaar wisselvallige weer van de zomer 2008

kiezen de Olaba’s weer onvervaard voor de jaarlijkse wandeling,

onder het gekende motto: Stappen, Verslappen en Happen.

Dit jaar wordt zelfs uitgeweken, enkele meters toch, naar het buitenland.

We vertrekken in de grensgemeente Middelburg, volgens lokale

specialisten in de Middeleeuwen even groot en belangrijk als Brugge.

In die tijd kwamen hier de eerste allochtonen wonen, afkomstig uit

de streek rond Dinant, en gespecialiseerd in verwerking

van keramiek en metaal. In die tijd was het ook nog normaal dat

inwijkelingen zich snel integreerden in de streek.

In het zeer verzorgde toeristisch kantoor werden we ontvangen

door een vriendelijke dame, die ons een paar videofilms toonde

om de streek en haar geschiedenis beter te begrijpen.

We kregen als geschenk nog enkele CD’s over de streek

en elk een kromme banaan, om krachten op te doen.

Die laten we ons smaken vóór het gebouw van de toeristische dienst.

Onze wandeling gaat eerst langs de site van het vroegere kasteel,

waar men bezig is met archeologische opgravingen.

Een der eerste voorwerpen die men hier heeft gevonden,

is een schitterende foto uit de 14^de eeuw van de plaatselijke notabelen.

Je ziet Hertog Lucas Brasseur d’Alken en zijn gewaardeerde Gemalin

Regina Dujardin de Frwi, die twee eeuwen streng maar rechtvaardig

heersten over het Hertogdom Middelburg.

De foto, die je hierbij ziet, is nu het pronkstuk van de toeristische dienst.  

Aan het einde van het nu piepkleine dorpje gaan we de natuur in.

Naast de Olaba’s zijn er nog andere levende wezens aanwezig,

zoals moeder-en-kind paard in een vreedzaam decor.

Even verder staan er zelfs een paar uitheemse beesten naar ons te kijken.

Ik kon ze niet direct thuisbrengen (ze geraakten niet allemaal in de auto),

maar naar het schijnt zijn het olámabas.

Een paar druppekes regen kunnen we wel hebben, vooral

als je een fancy paraplu hebt zoals Marc.

Yvette heeft zichzelf op een bepaald ogenblik niet meer onder controle,

ofwel is ze haar bril vergeten. Ze denkt hier namelijk dat ze Erik vasthoudt,

maar jammer genoeg is het slechts een grenspaal, nog ouder dan Erik zelf.

Ik heb er even ernstig over gedacht deze foto te censureren,

maar de meeste lezers zullen in 2009 hier wel tegen bestand zijn denk ik.

Het wil toch weer lukken zeker! Bij onze (Greta en ikzelf) ontdekkingstocht

 voor deze wandeling hadden we halverwege een prachtig rustpunt ontdekt:

Taverne de Douanier (wie komt er toch op!).

We komen aan de (gesloten) deur, en wat lees ik? “Gesloten wegens

vakantie t.e.m. 17 juli”. Welke dag zijn we vandaag? 17 juli.

Plan B dus. Aan de overkant is er een frituur.

Hoewel nog niet zo hongerig (de banaan zit nog ter hoogte

van de 12 vingeren darm), stappen we resoluut binnen,

en ontdekken dat deze Hollandse frituur bulkt van de Belgische bieren.

De Leffe smaakt zo aangenaam dat we er een paar bakjes frieten

(sorry: patat) laten bijzetten, tot eenieders genoegen.

Na dit deugddoende vieruurtje zijn we weer paraat om verder te gaan.

We komen aan een tank, die herdenkt dat op deze plaats

op het einde van WO II de geallieerden Nederland binnentrokken.

Hier volgt dan de prijsvraag van de week: alle acht Olaba’s

staan op de foto, maar waar zie je Erik?

Hij staat er echt op! Tip: je ziet hem met twee vingers

het Victory-teken maken, zoals Churchill.

Erik was trouwens bevriend met Churchill. Vandaar.

Wie het eerst antwoordt, krijgt als prijs de Armani paraplu van Marc.

Na lange omzwervingen bereiken we restaurant “De Tol”

(wie bedenkt het toch!). Door het verpatsen van een hoop

kilocalorieën heeft iedereen honger.

Gina kan het zelfs niet laten smakelijk

aan haar duim te sabbelen, terwijl ze al stilletjes maar

met veel genot droomt van wat er komen gaat.

Dat kan haar bestelling zijn, maar ook iets anders.

Ikzelf zit mezelf af te vragen wat ik nu weer besteld heb

en ik ben er duidelijk niet te gerust in…

… tot dan het gerecht ten tonele verschijnt.

En zo eindigt deze dag aan de ronde Olatafel voor acht,

terwijl de mosselpotten en het andere lekkers uitgebreid

worden geserveerd en gedegusteerd.

En ik zag dat het weer goed was, behalve het weer.

(*) Olaba staat voor: Organisation de loisirs agréables et blabla amical.

15-01-2009, 00:00 geschreven door grob  

Na de pijnlijke en gealcoholiseerde vertering van alle zware

en uitgebreide Kerst- en Nieuwjaarsmenu’s,

is nu wel de tijd aangebroken om terug te keren  naar de roots

en de  alledaagse keuken, voor wat gewone kost.

Voor dit gerechtje heb ik een aantal leuke dingetjes samengebracht,

die op zichzelf niet moeilijk te maken zijn, echt iets voor mij dus,

en misschien voor jullie ook.

Wat dacht je van een gebraden varkenshaasje, met als garnituur

een aardappelsalade met ei en citroen, gebakken champignons

en wortels met een suikerlaagje?

Het werd zorgvuldig geproefd en goed bevonden.

De wortels heb ik sinds kort al twee keer klaar- en gaar gemaakt.

Gezond en lekker, en lees hier hoe ik het heb gedaan:

ingrediënten voor 2	bereiding
jonge wortels	schil de wortels en snijdt ze in stukjes
olijfolie	zet de wortels in de microwave met een bodempje water
een halve (witte) ui	zorg ervoor dat de wortels bijna gaar uit de microwave komen
suiker	warm olijfolie op in een pan en doe er de gesnipperde halve ui in
peterselie	als de ui glazig is, voeg de wortels toe en schud regelmatig met de pan
boter	voeg de suiker toe, en wat boter zodat de glaceerlaag dikker wordt
	strooi er vlak voor het opdienen wat peterselie over
	(vers citroensap kan ook als extra)
	tip: de wortels kunnen vervangen worden door pastinaken

 En hoe de wortels er dan uitzien na de bobbehandeling:

En de champignons zien er uit als Obama waar een pletwals

heeft over gerold, maar ze smaken wel beter.

De aardappelsalade met ei en citroen daarentegen hebben

in tegenstelling tot wat je zou denken, niet in de zon gelegen,

ondanks de rode blos.

Enkel een dun laagje mild en rood paprikapoeder is de reden.

Om deze altijd geslaagde salade te maken doe je bijvoorbeeld het volgende:

ingrediënten voor 4 porties	bereiding
900g harde aardappelen, best rattekes	kook de piepers in water met zout, of in de  microwave
zout en peper	giet af en laat koelen, snijdt ze dan in dobbelsteentjes
1 middelgrote witte ui, fijngehakt	breng ze op smaak en meng de ui erdoor
1 ei, hardgekookt	pel het hardgekookt ei en plet het fijn in een kom
30 cl mayonaise	doe de mayo erbij, de look en de citroen en meng alles
1 teentje look, fijngehakt of geplet	schep de fijngehakte peterselie er doorheen
sap van 1 citroen	voeg nu de aardappelblokjes toe en meng goed
4 el verse peterselie, fijngehakt	bestrooi met wat paprikapoeder
mild paprikapoeder

Het varkenshaasje en de champignons bereiden is natuurlijk

té gemakkelijk om nog het World Wide Web mee te bezoedelen.

Hier heb je dus ten slotte het volledige ensemble,

dat spijtig genoeg al lang verorberd is.

11-01-2009, 13:19 geschreven door grob  

 Een aantal foto’s werden bewerkt door Greta met Photoshop Elements

Na de uit- en inspattingen van de Petanque en Minigolf

vond Gina dat het hoog tijd werd om de Olaba populatie

nog eens wat klassieke cultuur bij te brengen.

On the spot, en nog altijd in de maand mei nodigde ze Olaba uit

voor een stadsbezoek aan Antwerpen, met alles erop en eraan.

Op de volgende foto zie je tweemaal Antwerpse Gina,

als het ware vóór het bezoek aan de stad en erna.

Als je verder leest, zal je begrijpen waarom.

Rechts is vóór, de linkse foto is na.

Het ontvangstcomité voor de reizigers komend uit Knokke,

Heist en Duinbergen bestond uit Gina en Luc,

plus een echte authentieke stadsgids.

De vertrekplaats was uitstekend gekozen:

het buffet van het Centraal station, waar we werden vergast ...

op Antwerpse Handjes en warme drankjes.

Het station ziet er helemaal anders uit dan toen ik hier

jaren aan een stuk alle dagen uit de trein stapte.

Nochtans vind ik het meest bekoorlijke deel nog altijd wat nog is

overgebleven van de oorspronkelijke constructie. 

Sommige moderne grafische kunstwerken zijn toch wel

heel decoratief en blikvangend

Toen we het station verlieten, geloof me maar, begon het stilletjes

te regenen. Gelukkig zagen we het buitje hangen en was het ultrakort,

en we konden droog de Quellinstraat bezoeken, het Operagebouw enz. 

Toch even langs de schitterend vernieuwde Stadsfeestzaal,

waar we bijna van onze sokken gefietst werden.

Gezien deze onveilige toestand besloot Luc, onze gastheer,

om het veiliger hogerop te zoeken, en als geen ander kenner

viel zijn oog op de reusachtige metershoge uit de kluiten

gewassen witte champagnecoupe achteraan in de zaal.

Allen daarheen!!

Wat kan je beter doen in een grote champagnecoupe

dan …champagne drinken?

Voor een Olaba is dat nooit een probleem geweest.

Luc heeft hiervoor zwaar in zijn Olabuidel getast,

maar het probleem werd propertjes doorgespoeld

met het edele vocht van Olaurent Perrier

(niet te verwarren met het water, want dat wordt Eaulaba Perrier geschreven).

Hierna werden nog een reeks culturele paragrafen afgewerkt

met rake uitleg door onze gids over de gebouwen aan

de Meir, Rubenshuis, Katelijne Vest, wat ons uiteindelijk bracht

aan de Bourla Schouwburg.

Dit is the place to be voor een stevige lunch, in de Foyer namelijk.

Om het aantal foto’s enigszins te beperken zie je alleen

een stuk van het fantastische interieur van de Foyer.

Na de heerlijke en vullende lunch zetten we onze weg voort tot

op de Groenplaats, maar zelfs dit bord kon ons niet meer bekoren.

Als vanzelf kom je dan op de Grote Markt, waar Luc een koets

met paarden had ingehuurd voor de volledige Olaba stadsrit.

Echter, er bleek geen volledige consensus te bestaan

voor dit plan. Na een geheime stemming werd beslist

om liever een typisch Antwerps drankje te nuttigen

in plaatselijk café Den Engel. Hier zie je een afbeelding

van dit typische Antwerps drankje: een flesje cola,

voorzien van een thermometer. Charmant toch.

Hier bekijk je een eigenaardig beeld: de gids vooraan,

enkele Olaba’s op de Engelenbank,

en de andere weerspiegeld. Schol.

Marc geraakt  zijn neiging tot duimzuigen maar niet kwijt.

Na dit vochtige intermezzo waren we voldoende gewapend

om de volgende hindernis te nemen: de Vlaeykensgang,

waar onze gids eindelijk volop zijn verbale gang kon gaan.

Hierna konden we even kuieren langs andere interessante plaatsen:

het Conscienceplein, het interieur van Carolus-Borromeus enzovoort.

Dat dit heel vermoeiend en stresserend was hoef ik niet uit te leggen.

Gelukkig had iemand het gunstige idee om alles te laten bezinken

bij een serieus glas in De Groote Witte Arend.

Omdat we nog altijd in het oude centrum waren was het een koud kunstje

om van daaruit mobilofonisch te reserveren voor het diner.

Gina’s keuze viel op “Estro Armonico”, in de diepe gewelven van de Vlaeykensgang. 

Het resto ligt onder de grond, en is alleen verlicht door kaarsen.

Hier zijn we aan het welverdiende aperitief toe en laten we

ons informeren over wat we kunnen happen.

Dit is opnieuw een vóór en na situatie.

Kijk goed naar de staande kandelaar,

en vooral de eerste kaars van rechts.

Greta vroeg me met haar toestel een foto te nemen van de tafel

en de happers.

Ik ging naar het hoekje en ik kreeg niet iedereen op het schermpje.

Nog één stap achteruit, en ik stond in brand!

Gelukkig droeg ik een hemd met 70% katoen en maar 30%polyester,

of ik had mijn leven beëindigd als levende toorts.

Gina was gelukkig vlak in de buurt en kon vrij snel het vuur doven.

Ik raad niemand aan om daar te gaan eten, niet om het voedsel,

maar om de veiligheid. Hoewel de kok regelmatig zijn handen

verbrandde (ze barbecueën alles) hebben ze zelfs geen Flamazine in huis.

En stel je voor dat het daar brandt: heb je de toegang/uitgang gezien? Levensgevaarlijk.

In elk geval moest ik de volgende morgen naar de dokter

met brandwonden van de tweede graad.

Na enkele weken een dagelijkse portie Flamazine was de wonde dicht.

Er blijft wel een serieus litteken, dat geen zon meer mag zien.

(*) OLABA staat voor “Organisation de Loisirs Agréables et Blabla Amical”.

Het is duidelijk dat een organisatie uit Knokke, met zijn Place M’as Tu Vu en Le Zoute,

het best gebaat is met een Franstalige benaming (**).

Alles moet immers tot de juiste proporties worden teruggebracht.

(**) dit is natuurlijk maar een grapje. Een schalkse knipoog is hier op zijn plaats

12-12-2008, 00:00 geschreven door grob  

12-12-2008, 00:00 geschreven door grob  

De tijd van het jaar: herfst, jachtseizoen enz. vraagt uiteraard

om een gerecht met kastanjes en paddenstoelen.

Omdat die in Spanje veelvuldig aanwezig zijn heb ik er eentje uitgezocht.

Het is één complete mislukking geworden, en het ligt zelfs niet aan mij.

Kastanjes zijn veel te droog om er iets deftig van te maken.

Ik ga het recept dus niet geven, want enkel gerechten die (gemakkelijk) lukken,

die ik zelf als aspirant-kok kan maken, en waar ik de nodige aanpassingen

kan aan doen vind je hier.

 Wat wel een succesnummer is, heb ik genoemd:

Gemarineerde kip met Oosters Tintje.

Hier opgediend met een gekookt piepertje en met

gemarineerde pepers (zo in de handel te verkrijgen hier).

In Belgenland steek je rode/groene paprika’s (eerst halveren

en pitten er uit halen natuurlijk) onder de grill tot het vel zwart wordt.

Steek ze dan in een sluitbare plastic zak en laat ze 5 à 10’ liggen.

De pel komt er dan vanzelf af.

Marineer de paprika’s in olie en sherryazijn en kruid naar believen.

Laat een paar uren rusten.

Hier vind je de bereiding voor dit lekkere gerecht (let op: voor drie personen).

ingrediënten voor 3	bereiding
3 kipfilets	begin tijdig met de marinade:
2 el olijfolie	pel en snipper de sjalotten en het pepertje fijn
voor de marinade:	meng met de andere ingrediënten van de marinade
3 sjalotten	laat de kip hierin 1 à 2 uren marineren
1 pepertje of Piment d’ Espelette	maak intussen de bereiding voor de saus:
1 el kurkuma voor de kleur	pel en hak de sjalotten fijn, snij het citroengras in stukjes
1 tl droge koriander (of –pasta! in Spanje)	pers de limoen/citroen en meng alles met de suiker
2 el sojasaus	haal de kip uit de marinade en verhit de olie
10 cl kokosmelk	stoof de kip met de marinade gedurende 30’
(eventueel wat sambal oelek, volgens smaak)	voeg de saus toe en laat nog 20’ sudderen
voor de saus:	versier op het einde met wat verse dille en
2 sjalotten	dien goed heet op
1 limoen of citroen	Greta vindt dat er wat champignons bij mogen
1 el suiker	ik serveerde het met gekookte piepers en
(eventueel 1 stengel citroengras)	bereide paprika’s, maar Greta vond dat niet geschikt

Omdat het recept met de kastanjes niet gelukt is,

geef ik hier nog een ander, gemaakt toen we nog geen

digitale foto's hadden.

Het is een basisgerecht uit de Mediterrane keuken,

namelijk "Gehakt met Mediterrane Groenten".

ingrediënten voor 2	bereiding
400g gemengd gehakt	spoel de groenten en snij ze in niet te kleine stukken
1 aubergine	bak het gehakt rul in de hete olie
1 courgette	breng het op smaak met geperste look
1 rode en een gele paprika	voeg mespunt Provençaalse kruiden toe en peper en zout
250g tomaten	doe er de bouillon en tomatenpuree bij en schep goed om
1 teen look	voeg de groenten toe
1 el olie	laat 15´ stoven in de open pan (tot groenten beetgaar zijn)
15 cl groentebouillon	werk af met verkruimelde feta
2 el geconcentreerde tomatenpuree	serveer met gebakken aardappelen of piepers
150g fetakaas
Provençaalse kruiden en peper

04-12-2008, 00:00 geschreven door grob  

Na het Pezige Petanque tornooi zat de strijdlust er definitief in.

Een stapje verder is dan het Mega Mini Golf Tornooi,

de volgende mijlpaal in de kalender.

Het domein waar de strijd werd gestreden was trouwens heel leuk.

De balletjes van de minigolf waren wat kleiner dan bij de Petanque,

maar de inzet was des te groter.

Erik kon zijn slingerbal niet te voorschijn halen, want zijn magneetje

bleek niet te werken met dit soort uitrusting.

Deze minigolf ligt niet in Knokke, en was ook voor iedereen nieuw.

Geen thuisvoordeel dus.

Wie deze golf kent mag me nu de naam van de gemeente opsturen via e-mail.

Er is een prachtige prijs voorzien voor het eerste juiste antwoord.

Tip: er zijn achttien holes. Nog een tip: het is niet in de Ardennen.

Tip 3: hoewel je veel Oranje ziet, is het niet in Holland.

Onze Financiële Directeur Erik, nu volledig ontdaan van de stress

van het afwassen en afdrogen, slaagt er in om ook zonder handdoek

en slingerbal de overwinning in de wacht te slepen (zij het nipt).

Hier zie je hem na het afwerken van een van zijn wonderbaarlijke hole-in-one’s.

Alle andere spelers zitten er maar beteuterd bij en buigen onderdanig het hoofd.

Vlak na Erik volgen er 3 ex-aequo’s, met slechts 1 puntje meer, maar Erik dóet het.

Deze foto spreekt niet alleen boekdelen, maar hele boeken.

Het circuit is helemaal niet van gevaar ontbloot.

Als je wil regelmatig gaan zitten, doe je beter een leren broek aan,

en dan nog...

Deze minigolf heeft twee aparte circuits. Laten we zeggen: een “normale”

en de “crazy” golf. Hier kan je zien welk van de twee we gekozen hebben.

Als je in deze gemeente een stapje zet, dan kom je in aanraking

(of toch bijna) met rare fenomenen.

Eigenlijk ben ik blij dat de tekst, waar ik naast sta, net niet leesbaar is.

Niettegenstaande het advies heb ik de "h...n" niet gebruikt. Danke wel!

Zoals gebruikelijk werd de intense activiteit ontladen via een after-party

met de gebruikelijke vaste- en vloeistoffen.

Gina heeft wel iets gekozen dat naar de kleine kant is,

want ze gebruikt haar brilglazen als vergrootglas om het te vinden.

Yvette demonstreert hoe een vis naar lucht hapt.

Na het hoofdgerecht werd alles opzij geschoven en werd na de mini golf

de eerste mini Quiz uit de doeken gedaan.

En wie werd de winnaar? Erik opnieuw.

Sterk op weg om de Olaba(*) van het Jaar te worden?

Come and see next time.

(*) OLABA staat voor “Organisation de Loisirs Agréables et Blabla Amical”.

Het is duidelijk dat een organisatie uit Knokke, met zijn Place M’as Tu Vu en Le Zoute, het best gebaat is met een Franstalige benaming (**). Alles moet immers tot de juiste proporties worden teruggebracht.

(**) dit is natuurlijk maar een grapje. Een schalkse knipoog is hier op zijn plaats.

02-12-2008, 00:00 geschreven door grob  

Tijdens onze negendaagse “veldtocht” van Duinbergen

naar het zuiden hebben we drie dagen verbleven in Bayonne,

bij de Franse Basken.

In de bergen ligt een piepend klein dorpje, Espelette, met een grote naam,

zeker voor degenen die interesse hebben voor gastronomie.

Ik had al driemaal eerder Thon à la Basqaise gemaakt,

volgens een recept uit het zuiden van Frankrijk,

en telkens had ik me afgevraagd waarom er onder het recept in het kookboek

een half blad besteed was aan Piment d’Espelette en hoe die smaakt.

Toevallig verblijven we daar toch wel in die buurt zeker!

(dank aan Greta). Wij naar dat dorpje natuurlijk,

en de pepers worden geoogst van september tot de eerste vorst

in het land komt (P.S. Albert II misschien?). Beter kan dus niet.

We bezochten l’Atelier du Piment, kregen een rondleiding binnen en

mochten buiten zelfs een quiz oplossen tussen de hangende pepers in het veld.

Ze zwanzen er ginder echt niet mee hoor!

Er bestaat een Syndicat du Piment d’Espelette (Ezpeletako Biperra

voor degenen die vlot Baskisch spreken), met een eigen AOC

kwaliteitslabel, zoals de Franse wijnen.

Het piment is verkrijgbaar in poeder of vers, in koorden gestrengeld.

Maar ook vermengd in confituren, kazen en alle mogelijke andere bereidingen.

We kochten in het atelier een koord voor 10 €, met 21 rode neuzen eraan.

Deze koorden kan je trouwens kopen op elke markt in het (Baskisch) zuiden

van Frankrijk.

De pepers blijven tamelijk zacht gedurende twee maanden.

Dan zijn ze aan het drogen geslagen en worden ze een pak scherper.

Zo kan je ze nog twee jaar bewaren (en gebruiken!).

Als ze dan nog niet geconsumeerd zijn (zal bij ons niet gebeuren)

kan je ze nog 10 jaar behouden als decoratief element.

Nu komt het recept: het was precies drie jaar geleden dat ik het bereid had,

te lang eigenlijk. Op de foto van het recept kan je lezen dat

de bereiding “makkelijk” is, iets voor mij dus.

À propos, als je iets op je scherm hebt, dat je net niet goed kan lezen,

druk dan met een vinger op de controltoets (ctrl) en draai

aan je wieleke van je muis. De tekst wordt nu groter en beter leesbaar,

of kleiner. Let wel dat het enkel werkt als je aan het wieleke draait

en tegelijkertijd luid “akke akke tuut tuut” zegt.

Moet je eens proberen:

ingrediënten voor 4	bereiding
1 moot tonijn van 3 cm dikte, ca 600g	maak de vis droog indien nodig
(kan ook goed met zwaardvis)	laat de vis 2 uur marineren met 2 el olie en citroensap
4el olijfolie	pel de ui, ontvel de tenen look, snij in plakjes
sap van 1 citroen	snij de tomaten in acht stukken
2 rode en 2 groene paprika´s, opgelegd	verhit de rest van de olie in een pan
1 grote witte ui	fruit de ui en look 5´ onafgedekt, tot de ui mals is
4 tenen look	voeg toe: tomaten, piment, laurier, paprika´s
4 rijpe tomaten (ca 500g)	breng op smaak met zout, peper en tijm
1 rood pepertje (piment d´Éspelette)	verhit een gietijzeren pan zonder vet
2 laurierblaadjes of poeder	bak de vis zonder marinade op een hoog vuur
zout	elke kant 2 tot 3´ tot hij goudbruin is
versgemalen peper	strooi er zout en peper over
gedroogde tijm	voeg de groenten en de marinade toe
	laat op een laag vuur 15’ tot 20´ stoven
Tip: guirlandes van Piments d’Espelette zijn te koop op alle markten in Frans Baskenland. Allen daarheen!	(verwijder laurierblad indien geen poeder gebruikt)
	dien op met stokbrood of wedges

In feite kon je dit recept evengoed aflezen op de foto hierboven.

Ik weet niet of je in België altijd verse tonijn kan vinden.

Hier in Spanje uiteraard, en één keer heb ik het gemaakt

met een bonito, dat is een minitonijn met een nog fijnere smaak.

Volgens de ene bron komen de pepers uit Indië, volgens de andere

uit Amerika (je kan alles aflezen op de foto’s).

Tja, 500 jaar geleden was dat toch allemaal hetzelfde.

De franse bron zegt: “Amerikaans” en meegebracht door “onze” marins

in de 16^de eeuw. Het zullen de Spanjaarden wel geweest zijn zeker?

Wie dit niet lust, heeft ofwel zijn Plechtige Communie  nog niet gedaan,

of heeft geen smaakpapillen.

30-11-2008, 00:00 geschreven door grob  

De winter staat voor de deur, in België is hij zelfs al even binnengekomen.

De hoogste tijd dus om even terug te blikken naar de zomer van 2008,

die qua klimaat niet te best was (om beleefd te blijven), maar toch weer gonsde

 van de activiteiten.

In de Olaba(*) organisatie was en is er altijd wel iets levendig op komst. 

Vandaag kijk ik even terug naar het Olaba Petanquekampioenschap 2008,

naar aloude traditie georkestreerd in de domeinen van TC Duinbergen,

aan de Krommedijk.

Tussen (), die dijk is niet bevorderlijk voor het nauwkeurig positioneren

van de petanqueballen,

want door de kromtegraad wijken die ronde dingen doorgaans af van hun baan.

Dit is een prangend beeld uit de halve finale, met een worp die beslissend is

om al dan niet de finale te halen.

De “pointeur” in kwestie is Luc, Technisch Directeur van Olaba,

die hier met grote kunde bewijst hoe je een worp technisch moet uitvoeren.

Let op de professionele houding.

Helaas schiet deze specialist letterlijk en figuurlijk net iets te kort.

De tegenstanders glunderen al, want ze zien zichzelf al in de grote finale belanden.

Dit is nog een beeld uit dezelfde halve finale.

Let hier vooral op Erik, in het midden.

Op alles bedacht heeft hij een blauwe handdoek bij,

die hij zorgvuldig koestert. Waarom? Zal je denken.

Wel, Erik is de Financieel Directeur van Olaba, en de kas was nagenoeg plat.

Daarenboven was er een dineetje voorzien in het clubhuis.

Met een platte kas is de enige uitweg: de afwas doen,

en dus had Erik zijn gerief al meegebracht.

Dit is hier een groepsfoto min één. Let hier vooral op de ballen.

Erik heeft niet alleen een onderbroek aan met lange pijpen,

maar hij heeft ook een slingerbal.

Hij beeldt hier een antieke Engelse pendule uit, wat slechts gedeeltelijk geslaagd is.

Luc, aan de rechterkant laat niet graag zijn ballen zien.

Hij heeft zich Olaballen aangeschaft met een donkerbronzige kleur,

als het ware Obama Olaba ballen.

Dank zij de verkiezing van 4 november jl. kan hij nu uit de schaduw

komen en volgend jaar zelfs een sterke indruk maken

met zijn ballen bij vriend en tegenstander.

Hier zijn alle Olaba’s, vermoeid maar gelukkig, verzameld rond de dinertafel,

en klaar voor de proclamatie van de uitslag, huldiging

van het kampioenenteam en voor de goodies uit Ronny’s keuken.

Erik steekt zijn vork al in de lucht als mogelijk overwinnaar,

maar tevergeefs.

Diezelfde vork zal hij een uur later moeten afdrogen in de keuken.

…en Ronny heeft het inderdaad weer goed gedaan.

 Kijk maar hoe Greta geniet van dit lekkers!!

(*) OLABA staat voor “Organisation de Loisirs Agréables et Blabla Amical”.

Het is duidelijk dat een organisatie uit Knokke, met zijn

Place M’as Tu Vu en Le Zoute, het best gebaat is

met een Franstalige benaming (**).

Alles moet immers tot de juiste proporties worden teruggebracht.

Deze benaming vergroot zeker het prestige, en wie weet

de mogelijkheid tot subsidiëring door de gemeente,

zodat onze Financieel Directeur in het vervolg zijn handdoek

mag thuislaten, en daar de afwas doen.

(**) dit is natuurlijk maar een grapje.

Een schalkse knipoog is hier wel op zijn plaats.

29-11-2008, 00:00 geschreven door grob  

“Uiteraard zullen onze avonturen beschreven worden op deze eigenste weblog.

Ik had ook nog een gerechtje gemaakt, namelijk blinde vinken met pruimen

 en Provençaalse kruiden, maar dat zal ook voor een volgende keer zijn.”

Dit stond te lezen in de laatste Belgische update van onze blog.

De volgende keer is dus nu, vanuit Andalucia.

We waren negen dagen on the road, en we zijn weer

een aantal ervaringen rijker, die we binnenkort willen uitwisselen

met de lezers van de weblog.

Maar vandaag willen we zachtjes beginnen, namelijk met de blinde vinken.

Afspraak in de keuken dus, want hier is het lekkere gerechtje

met de vinken en de pruimen.

Dat is nu een gerecht waar ik een beetje fier op ben/was.

Ik had het gekozen omdat in het kookboek zo’ n mooie foto stond.

Mijn foto’s (genomen door Greta) zagen er ook fantastisch uit.

Dat komt omdat je in de dienschotel in het midden de blinde vinken ziet,

omgeven door twee rijen rattekes.(*)

(*)voor wie geen rattekes kent: het zijn lange, harde en magere patatjes,

die je sierlijk op rijen kan leggen.

Ze omringden dus de blakende blinde vinken.

Je voelt het zeker al aankomen: ik had per ongeluk de foto’s

in de vuilmand van de computer gekieperd.

Normaal is dat geen probleem: door één knop te drukken

kan je ze gewoon terugzetten, wat ik ook gedaan heb.

Problemo: de vijf foto’s kwamen niet terug.

Ik heb uren mijn computer afgezocht, maar ze niet gevonden.

Ergens verstoppen ze zich, en wie weet dat ze binnen

een paar maanden per ongeluk komen bovendrijven.

Het zal me niet beletten het gerechtje toch weer te geven.

Je weet maar nooit of er iemand in geïnteresseerd is.

Hier gaan we dan:

Ingrediënten voor 3	bereiding
2 el boter	Ui en wortel schillen, in schijfjes snijden
2 uien	Aanfruiten in de boter, met voortdurend roeren
1 dikke wortel	De blinde vinken met de groenten in deze pan heet aanbraden
3 blinde vinken (bereid)	Op smaak brengen met peper, laurier, tijm, eventueel zout
Peper (eventueel zout)	De boeljon in kop warm water oplossen, over het vlees gieten
Laurierpoeder	Opnieuw even aan de kook brengen
Tijm	Vuur lager zetten en 15’ laten sudderen
1 kop warm water	De pruimen toevoegen en nog 20’ laten pruttelen
Kippenboeljon in tablet of poeder	Opdienen met gekookte aardappelen (rattekes)
1 blik (ontpitte) pruimen	Saus eventueel dikken met een beetje rouxpoeder
Gedroogde peterselie	Alles serveren in een dienschotel
	De aardappelen bestrooien met peterselie
	Opm.: als de vinken al gekruid waren, geen zout toevoegen

P.S. als, zoals hier, een gerecht er lekker uitziet in het kookboek,

durf ik het al eens (s)maken voor drie personen

(de volgende dag als boblunch, weet je wel!).

13-11-2008, 00:00 geschreven door grob  

Eigenlijk had ik een (Gretasche) fotoreportage voorzien

over onze trip naar Tarifa, Vejer de La Frontera, Cadiz,

Jerez en Arcos de la Frontera, maar doordat mijn computer

geherformatteerd werd is het software programma

Adobe Photoshop Elements, dat Greta gebruikt, verdwenen.

Het origineel, dat opnieuw moet geïnstalleerd worden, ligt in Spanje.

Dus zit er maar één ding op: het gaan halen.

We vertrekken zondag 12/10, en nemen intussen even vakantie in Frankrijk.

De eerste dag zullen we rijden tot  voorbij Poitiers, net vóór Niort,

tot in een dorpje met een naam die zo verward is, dat ik hem hier

niet wil vermelden, want het gaat over La Mothe Saint Héray.

Waarschijnlijk zijn er meer letters in de naam dan inwoners.

We gaan daar bed en breakfasten bij Ollanders.

Als je wil zien in welk bed we morgen slapen, ga dan even naar

 www.lemouillagevert.com. We slapen in de “lindebloesem”

op het gelijkvloers, en de ollanders gaan voor ons koken ook.

Eindelijk nog eens boerenkool met worst.

Zoals gewoonlijk in deze periode zullen we de enige gasten zijn.

De volgende dagen gaan we dan rustig richting Bordeaux,

waarschijnlijk via het Ile d'Oléron, of La Rochelle, en verblijven dan

drie dagen in Bayonne, tegen Biarritz.

Uiteraard zullen onze avonturen beschreven worden

op deze eigenste weblog.

Ik had ook nog een gerechtje gemaakt, namelijk

blinde vinken met pruimen en Provençaalse kruiden,

maar dat zal ook voor een volgende keer zijn.

Eén dingetje toch nog, terwijl ik er aan denk.

In juli kocht ik in de lokale supermarkt een knolselder.

De kassadame, eigenlijk meisje, want het was een stagiaire,

deed een poging om mijn knol te vinden in haar tabelletjes

en er een prijs op te plakken.

Ze kon het niet achterhalen en vroeg me: “Meneer, wat is dit? I

s het een witte kool?”

Het toeval wil dat ik onlangs voor mijn laatste gerecht

(met de gebakken knolselder) opnieuw aan de kassa

een (andere) interim had, die me ook weer vroeg

”Meneer, wat is dit? Is het een raap?”

Een mens zou al bang worden om een knolselder te bereiden…

In elk geval, ik moet nu afsluiten, want ik ben dringend aan inpakken toe.

Ik wil vragen aan de e-mail correspondenten voorlopig

geen mails te sturen, want anders gaat mijn brievenbus

door mijn desktop zakken.

Ik laat jullie zo vlug mogelijk iets weten, hetzij onderweg,

hetzij vanuit Andalusia.

Tot ziens!

 GroB

10-10-2008, 00:00 geschreven door grob  

Ik ben een tijdje afwezig geweest op mijn weblog, en dat komt

onder meer doordat mijn computer nogal dol draaide.

Beter mijn computer dan ikzelf zeg ik soms.

Hij is intussen onder het mes geweest, en had wat

revalidatie nodig (lees: mijn handen en hersenen vol met

herinstalleren van programma’s enz.).

Intussen heb ik iets gekookt, waarvan ik niet wist dat

het zo’n succes zou hebben bij Greta.

Nu de financiële en andere markten aan het instorten zijn,

is het nog een troost om lekker (en toch goedkoop) te kunnen eten.

Nu er waarschijnlijk veel restaurants in de problemen gaan komen,

moeten we vastberaden gereed staan om zelf smaakvolle dingen te maken.

Gelukkig heb ik onze Greta, en probeer ikzelf één keer per week

mijn duit/eurocent in het zakje te doen.

Het gerechtje van vandaag is dan ook nog afkomstig van de hand

en de pan van de heer Montignac. Lekker én gezond dus.

Het staat in een van zijn boeken vermeld als “ingepakte vis”.

Je kunt het met allerlei vissen maken, en ik heb verse zalm gekozen.

Hier is de kok al in volle actie.

Zijn linkerhand beweegt met een snelheid die onwaarschijnlijk is.

Greta vindt dat fijn, dan kan ze foto’s nemen met een ‘flou artistique’,

zoals ze dat noemt.

Het gerecht ziet er een ietsje alternatief uit, maar dat is nu heel erg ‘cool’.

Hier staat dan wat er allemaal inzit, en hoe het bereid wordt.

ingrediënten voor 2	bereiding
2 zalmfilets (150 à 200g), of andere vis	snijd de prei in dunne reepjes
citroensap	wrijf de vis in met peper en zout, sprenkel citroensap erover
peper en zout	bestrijk de visfilets aan één kant met de pesto
2 el groene pesto	maak met de kaasschaaf lengteplakken van de courgette
1 grote courgette	(dunschiller gaat ook): een drietal per visportie
1 kleine prei	wikkel de visfilets er in, gebruik eventueel cocktailprikkertje
5 cl droge witte wijn	snijd de rest van de courgette in reepjes of stukjes
5 cl water	breng in een pan de witte wijn en het water aan de kook
1 el room	voeg prei en gesneden courgette toe, en roer goed
	leg daarop de ingepakte vis, zet het deksel op de pan
TIP: geef hier gebakken knolselder bij	maak het gerecht gaar in circa 5’ à 7’
	leg de pakketjes op een voorverwarmd bord
	schep de groenten er voorzichtig naast
	laat het stoofvocht inkoken, dik eventueel met Roux Extra
	roer de room erdoor, garneer met zachte rode paprika

De langwerpige zalmstukken, gewikkeld in de courgetteschijven

krijgen gezelschap van de groenten. 

Geen aardappelen deze keer, want de Michel (Montignac) laat dat niet toe.

Hijzelf stelt gebakken knolselder voor. Dat gaat als volgt:

ingrediënten voor 2	bereiding
een halve knolselder	verwijder de buitenkant van de knolselder
1 el olijfolie	snijd hem in de helft, maak plakken van ongeveer 1.5 cm dik
1 tl kerriepoeder	snijd de plakken verder in kleinere stukken
peper en zout	doe deze in een recipiënt, en kook ze met een tl water in de microgolf
kruiden	zet hem op max. vermogen gedurende 3’ à 5’ tot hij mals wordt
	verhit de olie in een koekenpan en bak daarin kort het kerriepoeder
	kruid met peper en zout en andere kruiden
	bak de knolselder in de kerrieolie rondom geel en knapperig
	zet hem op niet te hoog vuur
	TIP: heel lekker bij “ingepakte vis”, Montignac pag. 165

Hier heb je de close up van de vis en van de stukjes knolselder.

Greta was er echt op verlekkerd, in de eerste plaats op de selder, maar evenzeer op de combinatie met de rest.

Eerlijk gezegd, ik lustte het ook helemaal. Er bleef geen brokje over.

Voor dit gerechtje kreeg ik de grootste onderscheiding van Greta.

Een 10/10 aub!!

Ik heb dit genoteerd, want als het op eten aankomt is het geen doetje.

Smakelijk!

06-10-2008, 00:00 geschreven door grob  

Nog een laatste maal naar Barcelona. Een dagje rondlopen met een natje en een droogje vliegt zo voorbij.

Ons hotel ligt maar één straat verder dan de Plaza de la

Constipation (grapje), waar deze lieve Puti ons verwelkomt.

Hier start ook de City hopperbus voor één van de drie verschillende citytoeren.

Dit is eigenlijk de beste manier is om Barcelona snel onder de knie te krijgen.

Nu doen zich al twee problemen voor:

1. Ik heb in België al mijn (zorgvuldig voorbereide) documentatie

over Barcelona vergeten.

Gelukkig heb ik nog geen muggengeheugen, en loopt het wel los.

2. Er staat enorm veel volk aan te schuiven aan de cityhopper.

Volgende keer in Barcelona gaan we met één van de drie cityhoppers.

Een ervan gaat zelfs langs bij en in het stadion van F.C. Barcelona,

goed voor de voetballiefhebbers (waar ik niet bijhoor).

Er valt zonder meer genoeg te zien en te doen in Barcelona.

Een attractiepunt zijn natuurlijk de werkstukken van architect Gaudì.

Ik kan het ook niet helpen, maar men spreekt die mens zijn naam uit

in drie stukken, en met de klemtoon op de ì.

Dus probeer even: Ga—oe---dì.

Niet te verwonderen dat hij met zo’n naam dodelijk

onder een tram gelopen is (in 1917!).

Waarschijnlijk een paardentram.

Een van de huizen die hij ontwierp, het Casa Mila, kan je bezoeken.

Boven op het dak loopt men al rond.

Jammer genoeg staat er momenteel teveel volk aan te schuiven.

We beslissen later op de dag terug te komen.

Het ligt trouwens vlakbij ons hotel.

Langs de brede lanen liggen de meest exclusieve winkels.

Ik kan Greta overtuigen dat ze allemaal gesloten zijn,

en dat Gaudì véél interessanter is.

Elke hoek en elke kant is om ter mooist, en de sfeer

die de Barcelonezen creëren is erg levendig,

en niet alleen in het voetbalstadion.

Er is nog een ander fameus huis te bekijken, Casa Batllò,

maar ook hier is het volle bak.

Voorlopig bekijken we het enkel aan de buitenkant,

wat al zeker de moeite is.

Later op de dag keren we terug naar en in Casa Mila,

ook La Pedrera genoemd.

Greta heeft enkel foto’s genomen op het dak.

Dit deel doet me denken aan de Groenplaats in Antwerpen,

een aantal jaren geleden.

Daar stond toen de fameuze eveneens reusachtige drol-o-droom,

een kunstwerk waar men in kon stappen, in de vorm van een bruine drol.  

Ernaast staan sculpturen die doen denken aan middeleeuwse helmen.

Je moet wel goed te been zijn om op dit dak je weg te vinden.

Hier heb je nog twee interessante dakposturen:

één met een grote mond en een andere.

Ik laat in het midden wie wie is.

Barcelona, hasta la vista baby.

22-09-2008, 00:00 geschreven door grob  

Leuke gerechten om te maken zijn die, die een ietsje onverwachte toets

geven aan het koken. Niets is plezanter dan de sleur even te doorbreken.

Wees nu eens eerlijk: hoeveel keer per maand/jaar zit je niet

in hetzelfde straatje te koken?

En er zijn zoveel mogelijkheden! De winkels (en markten) bulken

van de producten die het gemakkelijk maken,

of combineer ongewone dingen, zoals hier uitgetest.

Deze week (vorige week geen gerecht wegens vier dagen in Limburg)

heb ik ergens een combinatie gevonden,

die Greta bestempelde als “grappig”!

En het was nog heel lekker ook. Wie wil er nu eens niet grappig koken.

Lees hier gewoon verder en probeer het.

En vraag aan je partner of hij/zij het grappig vond?

Hier staat het: Gehakt in Gebakken Brood.(hoeveelheden voor 2 personen) 

ingrediënten voor 2	bereiding
350g gemengd gehakt	meng het gehakt met wat paneermeel en wat melk en doe er het ei onder
paneermeel	snipper de ui fijn, en meng hem in het gehakt, kruiden naar smaak
lauwe melk	voeg de helft van de gemalen Gruyère toe, goed door elkaar mengen
boter	neem 2 ronde broodjes, snijd ze overlangs in 2, haal de kruim er uit
1 ei	vul de holten van de broodjes op met het gehaktmengsel
gehakte peterselie	plaats elk half broodje op een blad aluminiumfolie
100g gemalen Gruyère	maak aluminiumkorfjes, zodat de bovenkant een weinig open blijft
kruiden, peper en zout	leg de pakjes op een ovenplaat in de oven, voorverwarmd op 180° (B)
2 pistolets of broodjes	haal ze er uit na 30’, strooi er de rest van de gemalen kaas over
1 ui	zet ze opnieuw nog 5’ in de oven, zodat de kaas smelt en kleur krijgt
	lekker met gebakken tomaten (Fonteyn kookboek, pag.269)

Het is zeker interessant als je nog een paar pistoleekes over hebt,

zelfs van de vorige dag. Heel budgetvriendelijk gerecht ook.

Oude pistolets: nada. Gemengd gehakt: kost niks,

tomaten in deze periode: goede waar voor weinig geld. 

TIP: meng de smeltkaas met een beetje zacht paprikapoeder,

en het resultaat krijgt een goudblond kleurtje (ik was hier mijn eigen tip vergeten).

Heerlijk met gebakken tomaten (voor vier personen).

ingrediënten voor 4	bereiding
8 middelgrote stevige tomaten	halveer de tomaten, haal de pitjes eruit met een koffielepel
50g boter of olie	strooi er wat zout en peper in en draai ze om
zout, peper	maak het vet heet in een grote koekenpan
peterselie en basilicum(pasta) (Spanje)	leg de tomaten erin met de gesneden kant naar beneden
	bak ze snel aan, strooi nog wat peper over de tomaten
	sluit de pan, laat ze op een laag vuur nagaren
	dien ze op, bestrooid met peterselie + basilicum(pasta)

14-09-2008, 00:00 geschreven door grob