Argelio Quevedo, de Algemeen secretaris van de Cubaanse bouwvakbond is voor een weekje op werkbezoek. Omdat er in ons land tijdens het weekend weinig gewerkt wordt, begeleid ik hem zo een beetje. Eerst naar Ieper, waar ik hem het verhaal van Lernout en Hauspie vertel op de ondertussen verlaten site van dit spraakmakend mislukt technologieavontuur.Zijn vraag: hoe is zoiets mogelijk, waarom greep de overheid niet in voor al die mensen hun zuurverdiende geld in beursspeculatie zagen opgaan. Daarna naar het museum van WO 1 en het bezoek aan een Engels kerkhof. Zijn reactie: hier zie je meteen waarom een derde wereldoorlog moet vermeden worden. Hij staat verbaasd te kijken dat er toen reeds zo veel miljoenen slachtoffers vielen bij de eerste geindustrialiseerde oorlog. Daarna bezochten we Brugge. Je kon er op de koppen lopen. Verbaasd vroeg hij zich af of er ook in Brussel zoveel mensen op straat liepen . S'avonds moest hij een korte speech houden op het solidariteitsfeest van het ABVV.Er was ook een Nicaraguaanse en een Peruaanse delegatie. Al snel zaten de Latino's samen en kon er meer dan een grapje af. Toen we s'avonds terug langs de helverlichte autostrade terugreden zuchtte Argelio Quevedo: prachtige signalisatie, maar die verlichting : welk een verspilling ....
Communicatie vraagt moeite, veel moeite. Zeker in een andere taal. Zo zit ik hier op een cursus Engels. Bedoeling is de transnationale contacten te bevorderen. Je moet dus veel leren zoals aandachtig luisteren, durven spreken, kunnen spreken, taal beheersen en expressief zijn. Een professionele aanpak kan veel helpen.Zo kan je een taal leren op een klassieke manier. Lijstjes en grammatika van buiten blokken. Maar het kan ook anders via mindmapping en groepswerk Tony Buzan, de bedenker van mindmapping ondertussen stinkend rijk via zijn wereldwijde patenten, legt het ons allemaal uit. Na de industriële revolutie komt de revolutie van de ideeën , de visies. Tony Buzan denkt zelfs dat hij hier mee de wereld kan veranderen. Tja je moet wel echt slim zijn om de zaken zo voor te stellen. De uitvinder van het aardappelmesje dacht ook niet dat zijn uitvinding anders zou gebruikt kunnen worden. Om maar een voorbeeld te geven: je kan met een aardappelmesje ook een moord plegen.
We kregen bezoek van Wei Wei, een chinese Ngo-man uit Peking.Zijn verhaal geeft een aparte kijk op het Chinese economisch wonder. Wei Wei zocht zoals 200 millioen Chinezen werk in de grootsstad. Dit lukte niet zo goed en hij besloot zijn eigen NGO op te richten om de migranten-arbeiders in China te helpen. Daarvoor gebruikte hij als startkapitaal geld van zijn familie, zonder dat ze echt wisten wat hij van plan was. Arbeiders die werken in privé-bedrijven worden door een vakbond niet verdedigd, daarvoor moet je bij een officieel staatsbedrijf werken. Maar je mag in China ook geen vakbond oprichten, daarom richtte Wei Wei zijn eigen NGO op. Dat mag blijkbaar wel. Zijn eerste activiteiten bestonden uit het organiseren van bloeddonatie en het opruimen van papier. Hij kreeg veel aandacht in de media. Nu ligt de nadruk op het informeren van de migrantenarbeiders, het bemiddelen met werkgevers bij loongeschillen en het organiseren van onderwijs voor de kinderen van de migranten-arbeiders.Zijn mediaandacht blijft vooral op de radio gefocust, meestal hebben migrantenarbeiders geen TV of lezen zij geen krant, zij luisteren wel naar de radio. Daar heeft hij een rubriek waar iedere week een migrant zijn levensverhaal doet. Wei Wei zoekt sponsors. Hij wil in alle Chinese grootsteden een kantoor van zijn organisatie openen.In het verleden kreeg hij steun van Canadezen,Duitsers enz. Een mooie brochure en een sympathieke naar moeten het geld binnen doen rollen. Het is duidelijk: daar waar de vakbonden de arbeiders niet willen of kunnen organiseren komen NGO's in hun plaats.
Op de plaats waar de moren een halt toegeroepen werden bij hun verovering van het Christelijke Europa door Pelonga, verrees amper 100 jaar geleden een basiliek. Deze basiliek werd in een romantisch en idyllisch kader het symbool tegen de "negatieve rationaliteit" en voor " de fundamentele waarden van het volk zoals vaderland, geloof en christendom" Het bedevaartsoord was een attractie voor rechts en katholiek Spanje, de bakermat van het Franquisme. Amper 50 jaar later greep Franco de macht tegen het goddoloze anarchisme dat de republiek uitriep. Maar dit is niet het enige symbool van Franco in de regio. Franco zette ook grote universiteiten en internaten waar de wezen van arbeidsongevallen in een spartaanse omgeving gebrainwashd werden. Gijon maakt nu komaf met het franquistische verleden en dit rechts ideologisch verleden door het inrichten van Laboral als kunstencentrum. Economische ontwikkeling verdraagt geen rigiede ideologische structuren. Dit centrum voor theater,de plaatselijke tv, opleiding en bijscholing opent de poort naar de toekomst....
Oviedo is de administratieve hoofdstad van Asturias. Een verplichtte tussenstop op de bedevaartsweg naar Santiago de Compostella. In de kathedraal kan je lezen dat deze halte overslaan, zo veel is als godslastering ( Quien va a Santiago y no al Salvador, visita al Ciudado y dja al Senor). Voor de kathedraal staat een bronzen beeld " La regenta", naar het beroemde boek van Clarin. Ana was gehuwd met een oudere man en werd verliefd op de bisschop en wandelde zeer veel de kathedraal in en uit. Uiteindelijk ontbrandde de relatie, en dit groeide uit tot een duel om het fysiek bezit van Ana tussen de twee protagonisten. Symbool van een strijd tussen de behoudende kerk en de liberale burgerij. In de katedraal kan je mits 1 euro ook een retabel bewonderen. In 16 scenes wordt het leven van jesus kernachtig uitgebeeld via de sleutelmomenten van de bijbelse versie. Van de aankondiging aan Maria tot de geboorte, van de aanbidding van de herders tot de voorstelling aan de geleerden, van de intrede in Jeruzalem tot de kruisiging en van de kruisafname tot aan de hemelvaart. Deze versie staat wel erg ver van de interpretatie van de historische Christus. Niet de zoon van God, maar Davids opvolger, die na de dood van Johannes de Doper, de onaangekondigdigde koning van Judea werd, een rebel. Met 12 stamhoofden drie jaar op de vlucht voor de Romeinse bezetter, uiteindelijk gevangen genomen en terechtgesteld. In de kathedraal kan je in de schatkamer het enige echte doek bewonderen, waarmee het gelaat van Christus ooit na de kruisafneming werd gereinigd. Een van de vele reliquies, die als buit en trofee terugkeerden bij de verovering van Jeruzalem...
Gijon is een oude industriele stad in Asturia, Spanje: De stad ontwaakte door de verlichtte filosoof, industrieeel en ontwikkelaar van de staal en kolen- industrie Jovellanos. Alles noemt hier nu zo zelfs de hotels en de parkings. Het resultaat is een verouderde industriele ontwikkeling waar Europa met de grote middelen het mes in zet: Er zijn nog vijfduizend actieve mijnwekers, niettegenstaande alle retoriek over langer werken , is het de moeite niet meer om ze om te scholen, ze krijgen hun pensioen vanaf 45 jaar.Toch is Europa voor Spanje een motor van economische ontwikkeling geweest. Veel Spanjaarden die in Belgie werkten keerden terug naar hun regio. Ze hebben werk, misschien niet zo veel als met hun overuren in het zwart in belgie, maar ze zijn thuis. Het zijn dus details, in hun warme familie. Ik ben hier voor een snoepreisje als partner. Voor het eerst sinds lang ben ik "partner" en volg een begeleidend en aangepast programma voor de partners van de officiele delegatie. Ik, samen met negen vrouwen. Eigenaardig genoeg maak ik onmiddelijk deel uit van hun kransje. Ik betrap me erop dat ik mijn vrouw al even snel bij de mannen klasseer. Zij praten honderuit over hun mannen, hun kinderen. Ik doe mee en voel me goed bij de warme , lachende en zorgende bende.Alleen het shoppen is er te veel aan en dan voel ik me opnieuw man. Dit is een brug te ver...
Belgie splitsen betekent voor sommigen een stap in de richting van een onafhankelijk Vlaanderen.Hoe vullen we dat dan inhoudelijk in ? Onafhankelijk Vlaanderen is meteen een rechts en onverdraagzaam Vlaanderen. Dat is het thema dat op de onderhandelingstafels ligt bij Oranje-Blauw. Rechts in Vlaanderen staat op zijn achterste poten wanneer het woordje solidariteit opduikt. Een voorbeeldje van onverdraagzaamheid. Of is het bashen van Kim Gevaerts omdat zij een petitie ondertekent een voorbeeld van verdraagzaamheid ? Deze bekrompenheid in een globaliserende wereld toont hoe hoog de frustratie van iemand kan reiken. Frustratie over babylonische taalverwarring, over wij en zij, over zogenaamd profiteren en geldstromen, frustratie over alles wat vreemd is aan een volkseigen cultuurtje. Wij leven in een rijk land, een voorschoot groot ( net New York) en we munten uit in het opvoeren van middeleeuwse discussies en veldslagen via de politici en de kranten. Vandaag staat in de krant dat talenkennis de belangrijkste voorwaarde is om aan een job te geraken. En in de eerste plaats moet je Frans spreken.Wij zagen dus de tak waarop we zitten met veel genoegen af en gaan in de Brusselse rand provocerend een shop binnen om na te gaan of men ons niet afsnauwt ( echt waar een reportage op Radio 1- in navolging van het boekje van Marc Platel). Alleen daarom al, is het initiatief om een petitie over de solidariteit te organiseren belangrijk. Zijn dat allemaal ondertekenaars die terug willen naar de Belgique à papa ? Wellicht niet, maar onder de ondertekenaars zie ik heel wat progressieve kunstenaars, vakbonders en burgers. Daar wil ik best bij horen...
Blijkbaar speelt zich een tweede leven af op een virtuele wereld in internet. Second Live. De vakbond kon daar niet lang afwezig blijven. Zonder een vakbond geen democratie ! In die virtuele wereld organiseerde de werelvakbond voor de technici en de bedienden een eerste internetstaking tegen IBM- Italie.Wij wilden best meedoen en creerden onze mannetjes op Second Live, die klaarstonden om te piketten. De werknemers van IBM-Italie kwamen op dit idee om te protesteren tegen de herstructureringen waarvan zij het slachtoffer zijn. En eigenlijk is het geen slecht idee: want IBM koopt ruimte op Second Life om hun klanten te overtuigen hoe progressief en innovatief zij wel zijn. vervelend als daar voor het hoofdkantoor mannetjes uit allerlei landen komen samentroepen met protestborden. Maar meedoen is niet zo eenvoudig. Je moet een programmaatje downloaden en installeren op je PC. Het aanwezig zijn op Second Life vreet ruimte van je Internetverbinding en kan een gans netwerk platleggen. En je moet er ook iets van kennen, voor interneuten niet moeilijk, voor tradionele vakbonders een hele klus Er was volk op de afgesproken plaats op Second Life voor de IBM plaats.Veel volk, maar vooral Italiaans.Staken zonder grenzen is dus moeilijker dan gedacht. Maar aan alles is een begin, een eerste stap...
Een bericht : de toekomstige nieuwe Japanse premier Fukuda werd zopas verkozen als leider van de liberale partij. Daarmee wordt hij automatisch ook het nieuwe staatshoofd en premier van Japan. Fukuda is 71 jaar. Democratie: geen enkel woord van commentaar ! Ik vraag mij af wat er nu verkeerd is met iemand als Fidel Castro die verkozen werd als leider van de communistische partij in Cuba en daarmee bijna automatisch president van Cuba werd.Castro is 81 jaar. Nu is vervangen door zijn broer Raul omwille van ziekte. Ik heb geen onvertogen woord gehoord van Bush op de japanse verkiezingen, wat niet het geval is over Castro. Men blijft maar geruchten de wereld insturen dat hij overleden is om het regime in Havana te destabiliseren.Daarmee komt de Fidel dan ook nog eens op TV en is hij meteen wereldnieuws.
In het kader van de rush naar administratieve vereenvoudiging schreven Marino Keulen en Geert Bourgeois een wedstrijd uit voor de gemeenten. Die gemeente met het beste idee zou dan de titel van eenvoudigste gemeente van Vlaanderen krijgen. Waregem kwam, zag en overwon. Met het idee om een stadswinkel in te richten waar de burger terecht kan om eenvoudige papieren op te halen. Wat blijkt ? Een de winkel waarover het gaat werd als gadgetwinkel ingericht om souveniers te verkopen bij de start van de Ronde van Frankrijk. In het Pand, een duur en mislukt winkelproject van de jaren zeventig waar de stad, heel veel panden inneemt, ligt het winkeltje, pal naast het gemeentehuis. Nog grotere vragen over welke eenvoudige papieren de burger zal krijgen in het winkeltje. Een bouwvergunning ? Of een rijbewijs ? Misschien zelfs een paspoort. Ik geloof het niet zozeer. Ondertussen kan je in het gemeentehuis slechts een zaterdag op vier terecht voor de aanvraag van vb een rijbewijs of kan je in de deelgemeentes bijna niet meer terecht voor iets als een pensioenaanvraag. Stad Waregem heeft dus vooral zichzelf verkocht in een charme-operatie. Blijkbaar poepsimpel daar in Brussel...
De Spa-nederlaag en de voorzittersverkiezingen binnen de partij hebben niet alleen de tongen losgemaakt. Er beginnen zelfs militanten zich te mengen in de discussies over de toekomst en het profiel van de Spa. De thema's die daarbij aan bod komen zijn voorspelbaar: de algemene neergang van alle socialistische partijen in Europa, de slijtage na 20 jaar regeringsdeelname,het gebrek aan inspraak vanuit de afdelingen,het duel Gennez-De Bruyn, de rol van de teletubbies en de verantwoordelijkheid van de voorbije partijtop... Maar men gaat soms te snel voorbij aan diepgaander oorzaken en men beperkt zich te veel tot het opsommen van een allegaartje van elementen die men in een of ander artikeltje opraapte. Fundamenteel bestaat de basis van de socialistische partij uit nog twee organisaties: het ABVV en de Socialistische mutualiteit. Alle andere organisaties zoals de socialistische cooperatieven verschrompelden tot een dienstenorganisatie zonder duidelijk profiel. De mutualisten hebben het binnen de Spa al een aantal jaar voor het zeggen. Hun aanpak is pragmatisch, markt-inspireerd en mondt uiteindelijk uit in een Ja-campagne die overloopt van positivisme.Te begrijpen: mutualisten komen veel in aanraking met gezondheidsproblemen en een beetje optimisme werkt genezend.Inspraak is bij de mutualisten niet zo belangrijk: de interne verkiezingen zijn zachtjes opgeborgen bij gebrek aan belangstelling. Het medisch-mutualistisch akkoord wordt in de Brusselse pluchen zetels onderhandelt zonder eisenbundels gedragen door woedende mutualisten. De syndicalisten zijn bij de Spa belangrijk wanneer er op straat moet gekomen worden en geprotesteerd worden tegen het a-sociale beleid van de regering als de Spa in de oppositie zit. De voorbije 20 jaar werden de protesten van het ABVV door de Spa steeds netjes onder tafel geveegd en genegeerd. Denk aan het globaal plan, het toekomstcontract en het generatiepakt. Logisch, want syndicalisten kennen iets van nee zeggen, betogingen en stakingen organiseren. Zij zijn gewoon hun eisenbundels democratisch op te stellen, te onderhandelen zolang het kan, te staken als het moet. Sociale verkiezingen zijn een teken van democratie en de evaluatie van de delegees door de basis. Deze totaal verschillende richtingen vormen de basis van de Spa.Een leuke historische oefening zou eruit bestaan de basis van de socilistische voorziiters na te gaan en op een rijtje te zetten. En de voorzittersverkiezingen Gennez- De Bruyn zijn een afspiegeling van deze interne machtsstrijd... die sinds de staking 60-61 steevast door de mutualisten gewonnen werd.Het verdwijnen van het blad Links en het tendensrecht was een teken aan de wand.
Een beetje schandaal zorgt soms voor kunst. Zwalm organiseert reeds een aantal jaren een bienale over hedendaagse kunst, nu ze tentjes zetten op graven werden ze een nieuwsitem in Ter Zake.Wij de fiets op, om de rest te zien. Niet slecht, een bouwkundige ontmoeting. Herman Van Ingelgem bouwde een huis met planken en TL-lampen tussen echte villa's. Moesten de mensen in andere landen zien, die wanhopig een plek in de grootstad zoeken op de rand met een platiekconstructie. Maar waar haal je licht. Albert Heineken had een idee om de arme ontwikkelingslanden te helpen. Hij produceerde flessen die ook als bakstenen konden dienen en waarmee de mensen in de barrio's huizen zouden bouwen.Niet minder dan 500.000 flessen werden gemaakt Het experiment verzandde in de kritiek dat de mensen dan wel heel veel moesten drinken voor ze hun eigen huis konden bouwen. Onterecht, ze drinken daar al genoeg om paleizen te kunnen zetten. Maar ik ben misschien te scherp na het zien van de Philips-reportage uit India. Het blijkt dat wie de slag der armen om de consumptie verliest de slag wereldwijd tussen de multi's verliest. Er zijn dus NGO's, die hun vertrouwen en hun netwerk ter beschikking stellen aan de multi's.Philips gebruikt de lokale NGO's in India om lampen te verkopen tegen 45 euro het stuk. Wellicht het dubbele wat zo'n spul hier kost.Ze laten de lokale verkopers vertellen dat de bestaande petroleumlampen gevaarlijk en ouderwets zijn. Uiteraard in ruil voor geld, mij moeten ze niks wijsmaken. Alleen worden ze daarvoor gesubsideerd ? Sommige NGO's moeten dus kiezen: betaald worden door overheidsgeld of de multi's ...
Klik op de foto en je komt op een powerpoint die mij werd toegezonden uit peru- Ajudemos-( Laten we helpen) giften om de vakbond CGTP te helpen bij de uitvoering van zijn noodplan kunnen op 132-5019717-08 Abvv Hoogstraat 42 1000 Brussel met als mededeling Solidariteit CGTP Peru
Vandaag was er een Uno-conferentie in het Europees parlement over Palestina. Leek me wel interessant om mee te maken. Conform alle reglementen schreef ik me netjes op tijd in zowel in New York, als in Belgie. Na wat mails bleek alles ok. Deze morgen dus naar het Europese parlement. Bleek ik wel ingeschreven te zijn,maar mijn toegangsbadge was er niet.Veel verontschuldigingen en een korte uitleg dat ik mij in een ander gebouw moest registreren. Samen met Newyorkse joden en een Italiaanse NGO'ster stond ik netjes mijn registratie af te wachten. De obligate foto en na een dik uurtje wachten met de ingangsbadge opnieuw naar het gebouw Altiero Spinelli. De zoveelste bewaker kon me niet binnenlaten, dit was blijkbaar een kaart die alleen kon gebruikt worden,indien je vergezeld was van een organisator. Opnieuw naar de inschrijvingsdesk, waar een vriendelijk onthaalmeisje me vergezelde. Ik werd neergepoot, niet in de plenaire zaal, daarvoor was ik reeds te laat, maar in een zaal voor toehoorders. Je zag er niks, je hoorde alleen , via een krakende luidspreker de officiele toespraken. Eerst nam ik dit allemaal filosofisch op en dacht aan de 500 checkpoints op de Westbank, waar de Palestijnen dergelijke 'administratieve pesterijen' dagelijks meemaken. Maar toen besefte ik dat ik me in Europa, de bakermat van de democratie bevond. Dat de veiligheidsobsessie eigenlijk ook je persoonlijkheid aantast. Dat je zonder pasje en toegangsbadge, zelfs als is dat niet je eigen schuld, een nulliteit wordt in een administratieve en zenuwachtige molen van wantrouwen. Om wat af te koelen, wandelde ik terug weg, via een park waar vrolijke muziek weerklonk. Daar kon je gewoon gratis luisteren, zonder pasje en zonder bewaking, maar daar was er weinig plaats door te veel volk....
Het spektakel dat we de laatste weken in Belgie te zien krijgen doet onze surrealistische traditie alle eer aan. Knooppunt in de regeringsonderhandelingen is de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Toppunt is dat deze splitsing uitgroeide tot een symbooldossier voor de Vlamingen. Terwijl het nu net de Franstaligen zullen zijn die door een dergelijke splitsing zetels zullen bijwinnen. In Brussel blijft er na de splitsing nog welgeteld een zetel voor de Nederlandstaligen over en die zal dan ook naar alle waarschijnlijkheid door het Vlaams Belang bezet worden. Bij de VUB hebben ze dit reeds lang uitgerekend. Maar waarom komt dit niet in de media, of nog beter waarom geven de Vlaamse partijen gewoon niet toe dat ze zich vergisten en dat ze dit dossier laten vallen ? Of waarom geven de Franstaligen niet toe op die eis omdat zij er voordeel zullen bij hebben ? Omdat er volgens hen nog meer inzit ? Intussen heeft iedereen zich in een onmogelijke positie gemanuvreerd en kan de anti-politiek opnieuw hoogtij vieren. Of wil men gewoon het nationalisme en de opgeklopte sfeer gebruiken om de ruk naar rechts nog te versterken.... (1) een week na dit stukje schreef Walter Zinzen in De Standaard ongeveer iets identieks. Bart De Wever antwoordde dat er met de VUB-studie wel degelijk rekening gehouden werd en dat er dus verschillende manier bestaan om te splitsen. Maar dat is iets voor geleerde politieke bollebozen... (2) nog een week na dit stukje opnieuw een voltreffer van formaat in de Standaard: Geert Vanistendael maakt onder de titel "Vlaming tel uit je verlies" komaf met die onnozele splitsing. Hij kan het immers weten. Het is een volbloed Vlaamse Brusselaar... en die werden nog helemaal niet om hun mening gevraagd
In Mons hebben ze hun museum voor moderne kunst vernieuwd. En meteen met een tentoonstelling over het surrealisme in in Belgie tussen 1924 en 2000. Het surrealisme had vooral Brusselse en Waalse roots. Vlamingen, Paul Van Ostayen uitgezonderd, waren grotendeels afwezig. Het leek wel op het politiek circus van Hertoginnedal met de onmogelijkheid om een nieuwe regering te vormen.... Typisch aan het " Belgisch" surrealisme was dat het in de clandestiniteit groeide.De tentoonstelling had vooral werken van Margritte, met natuurlijk de bekende pijp. Want de hamvraag voor de surrealisten was of de wereld zoals wij die zien wel de wereld is. ( Ceci n'est pas une pipe). Surrealisten wilden via de kunst de wereld veranderen. Omdat zij het onrecht en de ongelijkheid van de wereld niet konden aanvaarden, maar zij kozen niet voor politieke actie, maar voor de kunst. Daarbij was de provocatie een geliefd wapen van de surrealisten, met het vrouwelijk naakt als speerpunt. Een zin als 'indien ik God was, dan zou ik in hem geloven' en ' God schiep ook de strond' (Dieu a aussi inventé la merde) tonen het uitdagende en anti-clerikale karakter aan van de surrealisten. Een ontdekking was Achille Chaveé. Het grafisch werk van deze geengageerde poeet deed me denken aan een verdwenen vriend Patrick. Patrick had talent te over, liefde te kort...Ook hij wilde via de kunst de wereld veranderen.Maar daarvoor is ons dorp veel te klein.
Eén van de thema's waar ik, maar ook heel Venezuela al dan niet van wakker ligt is de wijziging aan de grondwet. Dit is niet opmerkelijk, ook in België zijn er al veel pagina's geschreven over de grondwet. Trouwens: daar gaan de komende weken in ons land de regeringsonderhandelingen juist over. Chavez en zijn partij willen de grondwet, die dateert van 1999 veranderen. Een van de discussies daarbij is de verkiezing van de President. Chavez wil , zoals Fidel, voor het leven verkozen worden. Ik ben die grondwet eens gaan nalezen. Interessant, want d'er zijn nog een pak voorwaarden waaraan de man die president wil zijn moet aan beantwoorden. In artikel 227 staat dat de president geboren moet zijn in Venezuela. Normaal, als je weet wat die Japanner in Peru heeft uitgespookt.Maar de kandidaat-president mag ook geen andere nationaliteit bezitten. Het moet een volbloed Venezolaan zijn. Hij moet minimum dertig jaar oud zijn en mag niet door een rechtbank definitief tot een straf veroordeeld zijn. Met andere woorden: amnestie of een blanco strafregister zijn noodzakelijk. Tot slot mag hij zich niet bekend hebben tot de een of andere godsdienst: hij moet neutraal zijn of vrijzinnig. Geen actief vrijzinnig militant, maar toch op zijn minst "onafhankelijk van een of andere religie". Het is de eerste maal dat ik zo iets lees in een grondwet, maar misschien kennen er lezers andere voorbeelden ? * Via een reactie werd mij gemeld dat in veel Zuid-Amerikaanse landen een dergelijke voorwaarde in de grondwet ingeschreven werd als reactie op de Spaans- Katholieke kolonisatie , waarbij geestelijken wel een politieke rol speelden in het bestuur van de kolonie
Als toerist een land bezoeken is vluchtig, minder wetenschappelijk dan dikke economische rapporten. Dit belet niet dat je rondreist met open ogen.De hamvraag is dan ook of de 70 % armen uit Venezuela er op vooruitgaan. Het antwoord is positief. De regering voert een tewerkstellingspolitiek zowel in de openbare diensten, maar vooral in het leger, de politie en de gemeenten. Die mannen rijden met gloednieuwe wagens en hebben goed materiaal. Iets minder zijn de lonen, waardoor corruptie onvermijdelijk groeit. Deze tewerkstellingspolitiek wordt nog versterkt door nationaliseringen en de oprichting van gemengde bedrijven: in Venezuela kan een arbeider niet ontslagen worden tenzij om zwaarwichtige redenen. Er zijn minimumlonen ingevoerd, maar toch compenseren de loonstijgingen de inflatie niet. Er is een prijzencontrole voor de winkels en de grootwarenhuizen, maar die werkt niet efficient. Corruptie en allerhande trukken vergroten het marktmonopolie van sommige bedrijven. Er is een groeiend tekort aan basisproducten zoals melk, wat prijsstijgingen in de hand werkt. Overal wordt er gebouwd. Er wordt veel geinvesteerd in nieuwe wegen, restauratie en sociale woningen.Er zijn investeringen in watertoevoer, scholen, ziekenhuizen en kinderspeelplaatsen.
De modale Venezolaan heeft het dus duidelijk beter dan een paar jaar geleden. Alleen zijn er wel onrustwekkende ontwikkelingen zoals de groei van de zwarte markt, de corruptie en het gebrek aan efficiente overheidscontrole. Maar dat zal de arme Venezolaan niet direct een zorg zijn: eerst het fressen, und dann die Moraal ( B. Brecht)
Het medialandschap is even verdeeld als de publieke opinie: de kranten en de radio zijn vooral in handen van de politieke oppositie, de TV is in handen van Chavez. Om dit even te toetsen koop ik regelmatig een krant. Er zijn veel regionale kranten, slechts 2 nationale kranten . El Universal en El National. Kosten alletwee 11.000 bolis of 20 eurocent. Toch betaal je iets meer.De krantenverkoper gaat voor die habbekrats kilometers ver de kranten ophalen om die plaatselijk te verkopen.El Universal is iets minder rechts dan el Nacional. Voor de rest paginas kritiek op het regeringsbeleid en op Chavez. Samenvattend: het economisch beleid is verkeerd, de regering is niet demokratisch, Chavez geeft al "ons" geld weg om zijn invloed bij de buurlanden te vergroten, we mogen geen kritiek geven en er is geen vrijheid van meningsuiting in Venezuela . Het gaat er nogal grof aan toe, een beetje buiten de normen die wij kennen. De persvrijheid is dagelijkse actualiteit: Chavez heeft namelijk onlangs een nationale TV-zender een nieuwe toelating tot uitzenden geweigerd, nu mogen ze opnieuw uitzenden als betaalTV. En er komt een klacht voor de Inter-Americaanse commissie voor de mensenrechten over de vervolging van de journalisten ( in vijf jaar werden er 63 journalisten voor de rechtbank beschuldigd van het verschaffen van onjuiste informatie). Een Zwitserse diplomaat geeft me het gevoel dat de oppositie succes boekt met hun aanklacht tegen de inperking van de vrijheid van meningsuiting, maar anderzijds geeft hij toe dat Chavez zeer veel charisma heeft en dingen zegt die de bevolking wil horen....
Je kan geen straat of plein over of je word geconfronteerd met een standbeeld of een poster van Simon Bolivar.Deze generaal is een Nationale held voor de Venezolanen en Chavez gebruikt het beeld van de Bolivariaanse revolutie. Wat zit hierachter en wie was deze man ? Bolivar verloor vrij jong zijn ouders en werd naar Frankrijk gestuurd voor zijn opvoeding. Daar kwam hij in contact met de Franse filosofen en de ideeën van de Franse revolutie. Terug in Venezuela sloot hij zich aan bij de bevrijdingsstrijd en de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Spanjaarden. Hij bevrijdde Peru, Bolivie, Panama, Colombia,Venezuela en Ecuador. Maar het idee om een grote Bolivariaanse staat op te bouwen mislukte. Terwijl hij aan de ene kant van het continent vocht, organiseerde de plaatselijke elite op andere plaatsen snel snel een nieuwe staat. Meer nog: terwijl de soldaten vochten voor de bevrijding van een ander land, schoten de grote andere generaals hem meermaals figuurlijk in de rug om plaatselijk een goede politieke positie te bekomen. Zelf was Bolivar ook geen engeltje: zijn beste vriend Manuel Piar werd veroordeeld in de Ciudad Bolivar en terechtgesteld, terwijl Bolivar aan de andere kant van het plein rustig een koffie dronk. Maar wat was het politiek programma van Bolivar ? * de oprichting van een Gran Colombia * de afschaffing van de slavernij * de scheiding der machten en de oprichting van een rechtsstaat Bolivar bleef een kind van zijn tijd en werd zelf door het nieuwe congres verbannen uit Venezuela. Hij stierf in 1830, eenzaam in Venezuela terwijl hij op weg was naar Europa, om zijn zwakke gezondheid te laten verzorgen.
Blijkbaar speelt zich een tweede leven af op een virtuele wereld in internet. Second Live. De vakbond kon daar niet lang afwezig blijven. Zonder een vakbond geen democratie !
