Klik eens op het beeldje, dan heb je meer..
Zoeken in blog

Archief per maand
  • 02-2016
  • 01-2016
  • 09-2015
  • 08-2015
  • 06-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 01-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 08-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
  • 03-2014
  • 02-2014
  • 01-2014
  • 12-2013
  • 11-2013
  • 10-2013
  • 09-2013
  • 08-2013
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
  • 07-2006
  • 06-2006
  • 05-2006
  • 04-2006
  • 03-2006
  • 02-2006
  • 01-2006
  • 12-2005
  • 11-2005
  • 10-2005
  • 09-2005
  • 08-2005
  • 07-2005
  • 06-2005
  • 05-2005
  • 04-2005
  • 05-1973
    Inhoud blog
  • Jongeren zoeken ?
  • Vrij denken
  • Berbers
  • Een Marokkaanse rebel
  • Offerfeest geen feest
  • Over Atef Saad
  • Repair café en maatschappijverandering
  • Bezoek uit Palestina
  • New York : multiculti
  • New York : beeldende kunst
  • New York: onverwachte bibliotheken
  • New York : huisvestingsproblemen
  • The sky is the limith
  • Filosofie van de Waanzin
  • Boeken
  • Zwart
  • Gratis e-book Overleven in Palestina
  • Armoede
  • Gran Canaria: over wijn en venijn
  • Nieuw boek
  • WO1: be- en herdenking
  • Ijstijd
  • Verjaardagscadeau
  • Renovatie
  • Cartagena
  • Muze
  • Art Brut
  • Palestina: etnische genocide
  • In de ban van de bal: voetbal
  • Het zwarte beest
  • Vanuit de woestijn: Oujda
  • 1 mei 2014
  • Klassiek
  • Het zinkende schip
  • Sodastream
  • Denken of voelen ?
  • Indiase verhalen 6
  • Indiase verhalen 5
  • Indiase verhalen 4
  • Indiase verhalen 3
  • Indiase verhalen 2
  • Indiase verhalen 1
  • Kabouters
  • Een beetje ( lied van Oum Kalthoum soundtract alles gaat goed)
  • Bloemen voor Magda
  • Bitcoins
  • Selfies
  • Wensen
  • verhaal : Op bezoek
  • Intifada 2
  • De Nieuwe werker Labors Voice
  • Oslo
  • De Madrid conferentie
  • Undercover in de Intifada
  • Expo over Change
  • Atef verliefd,verloofd en getrouwd
  • Atef journalist bij Al Talia
  • Aan de Univ
  • Na 10 jaar gevangenis : vrij !
  • Een lucide droom
  • Atef in jail
  • Overleven in de gevangenis
  • PLO- Palestinian liberation organisation
  • Overleven in de hel
  • Yom Kippoer-oorlog
  • Akademia
  • Spelen met lucifers
  • De zes-daagse oorlog
  • De stem van de Arabieren
  • Jordaanse expantiedrift
  • Champagne
  • Zonder vaderfiguur
  • Palestijns Paspoort
  • Nablus: zwarte sneeuw
  • De schapenslachter
  • Manchester: the hidden museum
  • De vlucht naar Nablus
  • Jaffa 1947
  • Over kuise Suzanna
  • Onderwijstoekomst
  • Oud-koloniale nostalgie
  • Terugblik
  • Kenia: de toekomst ?
  • Kenia: vakantieparadijs
  • Kenia: klein duimpje en de reus
  • Kenia: productiviteit
  • Kenia: geen rozen zonder doornen
  • Kenia : het verleden
  • Over vrijheid
  • De seingever
  • Hugo Chavez
  • Is er leven na de dood ?
  • Slim reizen: doe het zelf
  • Over oudere militanten
  • De jeugd van tegenwoordig
  • Goede vooornemens 2013
  • Biografie Nelson Mandela
  • Kerstfeest
  • Psychologische Inquisitie
  • Over rijkeluisclubs
  • Wereld Aids dag: 1 december
  • Sevilla bis
  • kerkhofblommen
  • Lucky Luke
  • Zuid-Afrika: tussen hamer en aambeeld
  • Zuid-Afrika: opa
  • Zuid-afrika: heritage day
  • Si j'etais président
  • Waregem koerse bis
  • Discriminatie ?
  • Ursa: geen witte rook
  • gentse feestendebat: vakbondsbashing
  • Over Freddy, een Colombiaanse syndicalist
  • Manchester: musea
  • Manchester
  • Friends of Palestine
  • Over verhalen vertellen
  • Op zoek naar de "vlaamse" identiteit
  • Sef- gebuur
  • Le temps de cerises
  • 1 mei 2012
  • Over kunst-boeken
  • Lentekriebels
  • De alledaagse acopalyps
  • Ossi's dik ontgoocheld
  • Over ontwikkelingssamenwerking in 2020
  • Tweeduzendentwintig
  • De rattenvangers
  • Van blog naar boek
  • Thatcher-tijdperk
  • Positief Atheisme
  • Brug en andere pensioenen
  • Wensen voor 2012
  • Dromen samen met Iris
  • Over een goed leven in een goede maatschappij
  • Over de scheidingsmuur
  • De jungle van de arbeidsmarkt
  • Klimaatcampagne 11.11.11.thuis
  • Zuid-Afrika: over straffe madammen
  • Zuid-Afrika: HIV/Aids seminarie slotverklaring
  • Zuid-Afrika: Peereducators of Welnessofficers
  • Zuid-Afrika: HIV/Aids seminarie
  • Arabische lente of winter ?
  • Zuid-Afrika: solidariteitsproject
  • Zuid-Afrika: Bongi II
  • Zuid-Afrika: H+
  • Zwalm: art in the black box
  • Waregem Koerse 2011
  • Chileens studentenprotest
  • Jager of prooi ?
  • Loop naar de hel
  • Thailand: Kanchanaburi
  • Thailand : Ayutthaya
  • Thailand: Nok en Noi
  • Thailand: Chiang Rai: opium
  • Thailand: Chang Rai bergstammen
  • Thailand: Khun Tan
  • Thailand: Sukhotai
  • Thailand : Bangkok
  • Over links en vrouwen
  • Waregem PPS
  • Colombia: De groene leguaan
  • Kos: de tuin van Hippocrates
  • Kos Traditioneel Huwelijk
  • Kos Grieks huwelijk
  • Kerk en Staat
  • Vlaggenvrijheid
  • Nooit bracht een oorlog vrede
  • Noam Chomsky: over stratego
  • Dakar: conclusie
  • Dakar: Kivu-foto's
  • Dakar: wereld sociaal forum
  • Dakar: Goree-eiland
  • Dakar: pillen draaien
  • Dakar: op weg naar
  • Wereld Sociaal Forum Dakar
  • Zuid-Afrika: overstromingen
  • Russische Migranten
  • Jacques Brel
  • La Tatacoa
  • Een verdwenen staat: de DDR
  • Albert II
  • Het Munkenhof
  • Van blog naar boek
  • Athene: meteora
  • Athene: gemeenteraadsverkiezingen
  • Athene: maraton
  • Athene:bakermat van de democratie
  • Socialisme is internationalisme
  • Over gender en liefde
  • Luchtbel-economie
  • Mozambique: Lieveling van donorland
  • Mozambique : zwakke vakbonden
  • Mozambique : rellen in Maputo
  • Mozambique: energie
  • Mozambique: het arme platteland
  • Mozambique: een zondag in Maputo
  • Mozambique : donker afrika ?
  • Colombia: koffieboeren
  • Colombia: oorlogseconomie
    Het leven zoals het is
    Doen wat we zeggen, zeggen wat we doen
    24-05-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oud-koloniale nostalgie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Peter Verlinden hield gisteren een lezing voor de Noord-Zuidraad te Harelbeke onder de titel: " De schizofrene Congolezen". Vanuit zijn anthrolopologische studies zou hij een verklaring geven waarom een zo rijk land als Congo er niks van bakt. Zijn uitgangsvraag klonk veelbelovend: Hoe is het zo ver kunnen komen dat in een van de rijkste landen ter wereld de grootste armoede heerst en dat in een arm land als Belgie wij zo rijk zijn ?  
    Zijn uiteenzetting met filmpjes en fotos gaf ons een beeld van de vroegere en huidige gebouwen die de Belgen er in de jaren vijftig hadden neergepoot. 
    Vanuit de materiele omgeving wou Peter Verlinden aantonen dat de Congolezen sinds de jaren vijftig niks ondernomen hadden en gewoon verder teerden op de koloniale nalatenschap. Conclusie: de Congolezen leefden in een schijnwereld.
    Dan belandden wij bij de religie en de zogenaamde immateriele leefwereld van de Congolezen.Oeps en daar dook de katholieke achtergrond en de roots van Peter Verlinden plots op: de kerk was er in geslaagd de informele leefwereld van de Congolezen te integreren in de godsdienst en daarmee bleven de kerken maar vollopen, terwijl ze in ons land leeglopen.Conclusie: de kerk functioneert in Congo.
    Tot slot serveerde Peter Verlinden nog wat kolonistennostalgie met weetjes als dat Congolezen niet lezen (daarom werkt de post niet) maar praten lang en veel en dat een geschreven contract van generlei waarde is, met als leuk toetje de veelwijverij van de rijke Congolezen.Zo speelde hij een beetje in op een deel uit het publiek: oud-kolonialen die met heimwee terugkijken naar de tijd van toen. 
    Het toonde meteen de beperktheid aan van de anthropologie ( een oudkoloniale analyse van waarom de "zwartjes" zich niet integreren), zonder rekening te houden met de koloniale uitbuiting die de grond van de Belgische rijkdom vormde. Peter Verlinden bleef hangen op het lokale nivo en slaagde er niet in het meso en macro-nivo te analyseren. Jammer en na 23 jaar ervaring in de regio verwacht je veel meer inzicht.
    Daar zal ik in de toekomst zeker aan denken,wanneer ik nog een reportage van hem bekijk.  

    24-05-2013 om 17:14 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    05-05-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Terugblik
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Stoppen met werken, niet echt in de mode. Maar toch een moment om even terug te blikken op een goed gevulde loopbaan bij het ABVV en de Algemene Centrale. Niet om lessen te geven, ik hou niet zo van de donneurs de lecons-, noem het tips, aanbevelingen die iedereen binnen zijn kader kan aanpassen.In 35 jaar verandert er veel: ook in de vakbond.Na mijn studies koos ik voor het ABVV,ik wou aan de kant van de arbeiders staan en de samenleving veranderen. Het ABVV, de vakbond,was voor mij een veranderende kracht,meer dan een politieke partij.
    Ik startte als gewetensbezwaarde bij de ABVV-jongeren. Ideaal om de vakbond en zijn historiek te leren ontdekken. De jongerenmars voor werk blijft een hoogtepunt als reactie op de invoering van de wachttijd om een werkloosheidsuitkering te krijgen. Het antwoord op de jeugdwerkloosheid werd een trits van nepstatuten BTK, tewerkgestelde werkloze en Derde arbeidscircuit.
    Mijn eerste echte job werd ik vormingswerker in de opleiding voor delegees. Het uitgangspunt werd het exemplarisch leren van Oskar Negt. Het vormingsproces vertrok niet langer van starre ideologische teksten en principes, maar van de klasse-ervaringen van de delegees. Vandaag zijn we iets te veel met de oplossing van de dagdagelijkse problemen in de bedrijven begaan, iets te veel met een win/win houding met de werkgever, iets te weinig met dialectiek.Van Pacho uit Colombia leerde ik dat vorming en actie hand in hand gaan: in het vormingsproces moeten acties kritisch geevalueerd kunnen worden.
    Daarna werd ik persmedewerker bij de Algemene Centrale ABVV. Voor mij primeerde de inhoud op de vorm. Terwijl steeds meer aandacht aan de verpakking en de lay-out ging, roeide ik een beetje tegen de stroom op. Het werd een boeiende periode van experimenteren,nieuwe initiatieven waarbij de beste ervaring het organiseren van de mega-stress-enquete werd tijdens de sociale verkiezingscampagne. Hieruit leerde ik dat het belangrijkste wapen van de vakbond de directe communicatie met de delegee is.Kort op de bal spelen,nieuwe en originele thema's aankaarten en de betrokkenheid en de wederkerige communicatie met de basis organiseren blijft ook een belangrijke uitdaging in de toekomst.
    Tenslotte kreeg ik de kans de internationale solidariteitsprojecten met andere vakbonden te ontwikkelen. Tot het congres " delegees zonder grenzen" beperkten de internationale contacten zich tot congressen en bilaterale contacten. Daarna werden ook projecten opgezet om solidariteit niet alleen in woorden,maar ook in daden om te zetten. Ik leerde er het verschil tussen liefdadigheid en solidariteit.De kracht van de verandering is internationaal, niet lokaal.Als antwoord op de neoliberale globalisering.
    In deze tekst gebruikte ik vaak het woord "ik". Laten we relativeren, het is "wij" en "samen". Aan al mijn kameraden: merci ! gracias ! thanks ! danke ! bedankt '          

    05-05-2013 om 09:01 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (2)
    26-04-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kenia: de toekomst ?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen We bezoeken de nationale archieven van Kenia.Dit is hetgeen voorbij is: dictatuur, politieke moorden en afrekeningen, corruptie die de welvaart wegvreet, een grote afstand tussen arm en rijk, geen enkele infrastruktuur, geen wegen en geen spoorwegen, electriciteit die uitvalt, stammentwisten...
    Onze Indische gesprekspartners zijn opvallend positief.Het is aan het veranderen sinds er een nieuwe grondwet in voege kwam. Kenia verandert, maar alles heeft zijn tijd nodig. De USA en de Britten willen dit land niet lagen wegzinken in de ellende.Nu Zuid-Afrika economisch op dreef  is, zullen ze samen met de Chinezen en India investeren in Kenia.Nu is Kenia aan de beurt. Ondertussen worden langzamerhand op politiek nivo de voorwaarden vervuld om internationale investeringen te bevorderen.
    De werking van de regering komt meer in handen van managers, de corruptie verdwijnt langzaam, de politieke oppositie kan meer en meer zijn kritische rol vervullen.De jongeren zijn hoger opgeleid,hebben een mening en antwoorden en mengen zich in het politieke debat.
    Het grootste probleem is de veiligheid.Armoede en gebrek aan werk,maakt dat zelfs jongeren met een universiteitsdiploma in de misdaad belanden.Dit is een absolute prioriteit: tewerkstellingskansen voor jongeren.
    Een van de T-shitrts die steeds reacties uitlokte was - decent work- het is geen toeval. Het gaat om Kenia's toekomst. Maar het duurt nog wel een generatie voor alles op zijn poten valt en de armoede vermindert.

    26-04-2013 om 00:00 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    24-04-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kenia: vakantieparadijs
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Kenia is sterk afhankelijk van de inkomsten van het toerisme: de opbrengsten zijn groter dan de koffie-export en meer dan 250.000 werknemers moeten hun job hebben uit de toeristische sector, zonder nog de indirecte tewerkstelling mee te rekenen.Niet zonder enige ironie wordt Kenia het Benidorm van Afrika genoemd.
    Door de dominantie van de grote toeristenoperators, de invloed van kapitaalkrachtige families en clans, de aantrekkingskracht op senioren die charme,liefde en sexueel vertier tegen betaling vinden aan de beach. Safaris brengen avontuur,olifanten,leeuwen en giraffen in de drromwereld van Karen Bliksen terug.
    De andere kant van de medaille oogt minder fraai: heel  wat parken zijn leeggeplunderd door illegale jacht,dierensoorten die de plaatselijke veestapel bedreigen werden bijna uitgeroeid,water en lucht zijn niet zo zuiver meer en grote vuilnishopen vol plastiek branden eindeloos.Met kinderen op zoek naar iets bruikbaars,met koeien op zoek naar iets eetbaars.Buiten de toeristenresorts is er veel armoede,stammentwisten en overlevingseconomie.
    Fred voor de toeristen,Toki voor de collega's, werkt als driver-gids-begeleider voor een safari-organisator.Hij klom op van verkoper, chauffeur tot gids. Hier leert men de job door hem uit te voeren: men mag twee maal mee met een andere gids, en dan sta je er alleen voor.Sommige gidsen leren wel iets bij zoals eerste hulp bij het Rode Kruis of leren Duits of Engels.De rest halen ze uit de reisgidsen.
    Fred verdient helemaal niet slecht: meer dan de gemiddelde Keniaan ( tussen de 100 en 200 euro/maand) en hij heeft daarnaast een aandeel ijn de winst op iedere trip plus de fooien die hij vangt.
    Fred is verliefd op een Westerse toeriste,maar beseft dat de romance amper een paar dagen zal duren.Maar hij leeft vandaag en kan niet zwijgen over zijn nieuwe vlam. Wij zullen in contact blijven zegt hij hoopvol bij het afscheid.
    Fred kent de knepen van het vak. Wanneer zijn klanten iets kopen dan verdient hij er ook aan.In die situatie spreekt hij plots Swahilli. Als familieoudste moet hij voor de ganse uitgebreide familie zorgen: vader,moeder,oma en opa,broers en zussen. Uit zijn twee mislukte huwelijken zijn er ook twee kinderen waarvoor hij de studies moet betalen. Maar Fred is een overlever, zoals de ganse Keniaanse toeristenindustrie.

    24-04-2013 om 00:00 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    13-04-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kenia: klein duimpje en de reus
    Klik op de afbeelding om de link te volgen We maken een wandeling met een gids rond de Keniaberg. Hij brengt ons naar de Mau-Mau grotten. Een plaats waar de Keniaanse guerillastrijders tegen de Britse bezetter in 1952 hun onafhankelijkheidsstrijd voerden.Het zijn negen grotten waar bij schatting zo n 250 mensen konden verblijven. Aan de rand van het bos verbleven evenveel spionnen die de bewegingen van de Mau Mau nauwgezet aan de Britten rapporteerden.
    Maar de gids is zelf actief in het herbebossen van de zwaar kaalgeplukte bossen rond de Keniaberg. Enthousiast vertelt hij hoe hij een vereniging van inwoners stichtte die zorgt dat het bos opnieuw aangroeit.Zij mogen het land gratis van de overheid gebruiken,wanneer ze tussen hun aardappelen op welbepaalde afstanden bomen planten.Zo kunnen zij een tiental jaar over hun eigen land beschikken. We stoten tijdens de wandeling op een groep  arbeiders die met de boomzagen een groot gedeelte van eucaliptusbomen aan het rooien is. Onze gids Simon loopt er in een grote boog omheen. Kijk vertelt hij: rijke houthandelaren hebben zo een 3000 euro betaald om dit stuk bos te mogen ontginnen. Dit is heel veel geld. Wij zullen dan deze grond krijgen en kunnen herbebossen.Maar een betere oplossing zou zijn als wij een deel van het bos zelf zouden mogen rooien.Hij heeft de hoop dat de nieuwe president ook met gratis krediet de landbouwers zal helpen om groeimiddelen en pesticiden aan te kopen om de opbrengst te verbeteren. De wortelen en de aardappelen die wij zien, zijn nochtans al enorm.

    13-04-2013 om 00:00 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kenia: productiviteit
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een gekend woord in Kenia is pole pole: rustig aan. Bij het bedrijfsbezoek aan Kaluworks zien we echter zeer hard werkende arbeiders. Kaluworks maakt kookpotten,pannen en waterketels. Vooral hand en ploiwerk van aluminium ronde platen. Een italiaanse firma werd overgenomen of gedelokaliseerd waardoor nu 1250 arbeiders in de groep tewerkgesteld zijn.Veel van hun producten worden verkocht voor Unicef, het Rode Kruis en de Uno-vluchtelingenkampen.Er wordt in twee ploegen gewerkt; de dag en de nacht.s Nachts wordt er 14 uur gewerkt, de laatste 6 uur worden als overuren betaald.Iedere week roteren de ploegen. In het bedrijf was er nog nooit een staking: de bedrijfsleider is voorzitter van de werkgeversvereniging en pocht er mee dat zijn bedrijf een voorbeeld van sociaal overleg is.Zo mogen de productieeenheden zelf hun tempo bepalen en krijgen de arbeiders iedere maand een stuk zeep om hun werkledij te onderhouden. Iedereen in het bedrijf draagt de veiligheidsbescherming bij ons bezoek, de vloer ziet er alvast pas gepoetst uit en alle materiaal ligt natjes geordend. Als we even doorduwen komen we bij het pijnpunt van het bedrijf; slechts 52procent van de asrbeiders heeft een vast contract, de anderen zijn tijdelijk.
    Daarna bezoeken we MRM.een multi die stalen dakbedekkingen maakt. Hier werken 380 arbeiders,je waant je in de USA of Europa, zo hoogtechnologisch is dit bedrijf.Volledig machinegestuurd,een labo dat stalen van de producten test,veel afval door de machinestops en de aanpassingen van de bestellingen aan de klant.Afval wordt verkocht of gebruikt voor kleinere dakonderdelen. Opleiding van de werknemers, kwaliteitscontrole van de producten een strikt voorraadbeheer. In het bedrijf is het HIV-beleid vervangen door een welnessbeleid om tegemoet te komen aan nieuwe problemen zoals obsitas en stress.Maar alles buiten de productielijn zit in onderaanneming van nevenbedrijven.
    Kenia; twee werelden in de bedrijven.

    13-04-2013 om 00:00 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    06-04-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kenia: geen rozen zonder doornen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Rond het meer van Nakuru staan veel bloemenkwekerijen die bloemen uitvoeren naar Nederland.Namen als Vd berg Kenyan,Kaputuri(India) en het aantal plastieken serres die we zien tonen aan dat het hier big business is. Als we onze driver vragen om een bezoek te organiseren zegt hij: ik zal proberen.
    Iets verder staat dat iedere  bezoek vooraf schriftelijk moet aangevraagd worden. Meteen weten we dat dit zeer moeilijk wordt, want de metaalbond Kewu probeert op 10 april een bedrijfsbezoek aan een metaalbedrijf te organiseren en ze hadden daar toch enkele dagen voor nodig. Dus hier even een bloemenkwekerij binnenlopen zal door de security aan de ingang niet toegelaten worden.
    Als alternatief babbelen we met Horacio, een opzichter en chef in de bloemensector. Ja, het zijn meestal vrouwen die in de bloemensector werken, mannen zijn chef of doen het transport.
    Hij zelf woont in een staffhuis,door de firma betaald. Eenmaal per maand gaat hij naar huis, naar zijn vrouw en zijn twee kinderen. De andere werknemers hebben ofwel een woning van de firma of een toelage om een woning te huren.
    De firma organiseert ook scholen, vlak naast de bloemenkwekerijen.
    Op de 300.000 inwoners van Nakuru werken 50.000 mensen in de bloemensector.Bij het bloemenkweken worden scheikundige stoffen gebruikt zoals Amiran uit Egypte en Elgon. Om de bloemen sneller te doen groeien, de insecten te bestrijden en te zorgen dat de bloemen langer mooi blijven. Iedere rozenplant heeft drie liter water per dag nodig. De chemische producten en het watergebruik zijn dan ook een bedreiging voor het Nakuru natuurreservaat en de dieren die daar leven 
    Gemiddeld verdienen de werknemers 100 euro per maand (drie maal het minimumloon), misschien moeten we daar eens aan denken als ze bloemen uit Kenia kopen

    06-04-2013 om 00:00 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    01-04-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kenia : het verleden
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Na de aankomst met een kleine jetlag naar het Nationaal Museum in Nairobi.Ook op paasmaandag open en een korte tentoonstelling over de geschiedenis van een land is altijd een goede starter. De geschiedenis van Kenia valt uiteen in drie deeltjes: de komst van de Arabieren en de Europeanen, de bouw van een grote spoorweg en de onafhankelijkheid.
    De Arabieren hebben door de organisatie van de slavenhandel vanaf de 8ste eeuw,Kenia beroofd van zijn beste en bekwaamste arbeidskrachten.Duitse en Britse avonturiers veroveren het binnenland. De Britten lijven Kenia in als kolonie, de Duitsers Tanzania. Toen de Britten alle stamoudsten vervangen hadden door Kenianen die in hun plaats bestuurden, wilden zij een spoorweg aanleggen van Kenia door Oeganda.Omdat de nodige arbeidskrachten ontbraken voerden ze 23.000 Indische arbeiders in. Die zijn gebleven en vestigden zich als handelaars naast de spoorweg> Vandaar de sikstempels en de vele Indiers die we in Nairobi zien.
    De onafhankelijkheid in 1963 maakt de verzetsleider Kenyatta tot eerste president. Het wordt een regime waar corruptie de ganse staat ondergraaft. Het woord socialisme is zoals de gebouwen en de straten van Kenia tot opp de draad versleten. Aan vele winkels en banken staat G4Securitas met bewakingsagenten. Ze reageren enthousiast als ik hen zeg dat een van mijn zonen ook in dezelfde firma werkt. Iemand zegt: ze betalen slecht in de bewaking; zo een 100 euro per maand. Als ze mij vragen wat mijn zoon verdient, wil ik niet antwoorden. Het verschil is zo groot dat ze het zich gewoonweg niet kunnen voorstellen. 

    01-04-2013 om 00:00 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    22-03-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Over vrijheid
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Alicja Geschinska kwam filosoferen over haar boek " de prijs van de vrijheid". Zij is een jonge gedreven filosofe die overtuigd is van de opdracht dat filosofen een maatschappelijke rol te vervullen hebben en meer en meer met waarden en normen moeten naar buiten treden.
    Haar vertoog komt er in het kort op neer dat je zoiets hebt als negatieve vrijheid en positieve vrijheid.Onder negatieve vrijheid wordt een totale en absolute vrijheid begrepen die vooral de nadruk legt op het ontbreken van beperkingen en grenzen . Positieve vrijheid legt de nadruk op de inspanning en het vermogen om actief iets te doen in je leven. Daarbij speelt het onderwijs een grote rol en de strijd tegen vormen van discriminatie. Kernbegrip is de noodzaak an respect voor de ander en de noodzaak om vanuit de kennis ons handelen te laten leiden. 
    Alicja heeft op vraag van de uitgeverij haar boek sterk verbonden met haar leven,wat de overtuigingskracht van haar verhaal versterkt. Haar Poolse afkomst en haar jeugdervaringen als migrante geven een meer concrete inhoud aan wat je onder vrijheid kunt begrijpen. Een vrije ruimte volstaat niet om gelukkig te leven, je moet er actief iets voor doen om je vermogen te ontwikkelen en een goede mens te worden. Haar vader leek een individu dat onvoldoende zich inzette voor de actieve vrijheid tot hij vernam dat hij door ziekte slechts nog enkel een paar maanden te leven had. Dat was een keerpunt,waardoor hij zijn luiheid omzette in engagement. De katholieke achtergrond van haar herkomst is eveneens een belangrijk element in haar denken: de centrale vraag blijft wat is goed,wat is kwaad ?
    Ethische kwesties blijven voor de filosofe van de vrijheid moeilijk. Het recht op euthanasie is voor haar geen positieve vrijheid. Het blijft bij een gebrek aan alternatieven, zonder de positieve kant van juist het laatste te beslissen dat je kan beslissen: wanneer is het punt gekomen dat dit leven echt niet meer de moeite loont om geleefd te worden ? 

    22-03-2013 om 17:16 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    14-03-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De seingever
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Toontje werd 62 jaar geleden in Deerlijk geboren.Een laat "ongelukje" in een gezin met reeds vier kinderen. Zijn kindertijd werd verpest door ontstekingen aan zijn been, waardoor hij meer in het ziekenhuis dan thuis verbleef en hij uiteindelijk met een been door het leven moest.Toch brachten de schooldirecteur en de onderwijzer veel huiswerk naar het ziekenhuis zodat hij niet ongeletterd bleef, hij was zelfs een tijd letterzetter in een drukkerij.
    Bij de dood van zijn vader verhuisde Antoon naar Desselgem en ging hij inwonen bij zijn zuster in het café " Au Cocq d'or" te Desselgem. De naam verwees naar de vele hanengevechten die in het dorp georganiseerd werden omwille van de weddenschappen. Meestal in een of ander schuurtje achter een café. Het was maar een van de cafés waar Toontje lange tijd voor of achter de toog zou staan. Naast cafébaas was hij ook "allesman",want hij werkte in de textiel en hij was meubelmaker.
    Zijn grootste hobby is seingever. De vrijwilliger die het verkeer regelt op een kruispunt wanneer er koers is. Zonder seingevers, geen koers!  Toon is seingever bij een zestigtal wielerwedstrijden in de regio.Overal gaat hij met de fiets, zij actieradius wordt daardoor wel beperkt,maar het blijft zijn hobby. De wereld van de wielerwedstrijden kent hij door en door, bekende renners als Briek Schotte keken toen nog niet neer op de seingevers.De echte Flandriens hadden respect voor de seingevers.
    Toontje woont alleen in een sociale woning. Toch is hij niet eenzaam. Eigenzinnig bezoekt hij zeer veel cafés. Daar wordt gepraat, daar vind je gezelschap. Alhoewel. Je moet niet alles voor waar aannemen wat er rond een toog verteld wordt.Alles wordt onder invloed van de nodige alcohol wel uitvergroot,maar je neemt het met een korreltje zout... en vervolgt je eigen weg.
    Het nieuwe wielerseizoen start,meteen drukke tijden voor de seingevers.

    14-03-2013 om 00:00 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (2)
    06-03-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hugo Chavez
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Deze morgen werd ik wakker met het nieuwsbericht dat Hugo Chavez, president en revolutionair, aan kanker overleden was. De berichtgeving was natuurlijk gekleurd: het was een linkse populist die aan de bevriende en linkse buurlanden gratis (!) petroleum uitdeelde.Men zei er niet bij dat Chavez consequent een ander economisch model probeerde te ontwikkelen dat het kapitalistische Westen bestreed en de Latijns-Amerikaanse landen anders organiseerde. Met andere woorden: Chavez toonde aan dat een andere economie,niet op winstmaximalisatie gebaseerd mogelijk was. 
    Ik vond een boekje van Chavez zelf " Cuentos del Aragnero", waarin hij zijn autobiografie in juli 2012 neerpende. Het zit hierbij (klik op het beeldje) voor iedereen die het in het Spaans wil lezen. Het is geen literair meesterwerk,daarvoor is Chavez te veel een verteller, een volkmens. Ook is het in spreektaal geschreven waardoor er hier en daar wel woorden zijn, die niet in een woordenboek terug te vinden zijn.Maar al bij al blijft het begrijpbaar. 
    Het boek start met verhalen over zijn kindertijd, zijn familie en zijn roots. Zo leerde hij lezen en schrijven aan zijn oma, zijn ouders waren arme onderwijzers uit de Sabaneta,een streek in de buurt van de oliestad Barinas. Via de verhalen over zijn familiegeschiedenis ontdekte hij Simon Bolivar, de bevrijder van de Spaanse kolonisatie. Chavez leerde dat geschiedenis geen statisch gegeven is,maar een proces van opeenvolgende veranderingen,van gebeurtenissen die een reactie waren op elkaar gericht op vooruitgang.
    De tweede belangrijke stap in het leven van Chavez is zijn opleiding in Caracas aan de militaire school waardoor hij waarden als kameraadschap, solidariteit en discipline ontdekt. In 1975 vindt hij als bij toeval een zwarte Mercedes met in de koffer boeken van Marx- Lenin en Federico Brito Figueroa. Deze Venezolaanse historicus en antropoloog schreef meer dan 30 boeken over Venezuela en analyseerde haarfijn de problemen van grootgrondbezit en de slavernij in de koloniale tijden.
    De Revolutionaire Bolivariaanse Beweging poogde een militaire staatsgreep tegen het regime uit te voeren,maar mislukte. Toch werd de beweging de basis van wijkcomités en een volksbeweging opgebouwd naar Cubaans model. Chavez won er de presidentsverkiezingen mee.
    Het was het model waarmee hij een totaal nieuwe staat uitbouwde met de herziening van de grondwet, nationaliseringen en landbouwhervormingen, onderwijs en gezondheidszorg en een winkelketen met goedkoop voedsel voor de armen.
    In de praktijk waren er toch wel enkele schaduwkanten : een verregaande militarisering van de staat waardoor het leger uitgroeide tot een grote interne macht, de kwaliteit van het voedsel in de staatswinkels was soms ondermaats, de groeiende criminaliteit bleef een groot probleem.
    Chavez gaf urenlange toespraken en interviews in zijn programma ' Alo presidente'. Hij zong volksliederen, dikwijls vals,maar volgens iedereen ' zeer mooi' en in zijn boek lees je ook de nodige zelfspot. Want voor hem was de revolutie: " vaderlandsliefde en humor"  

    Bijlagen:
    cuentos.pdf (3.9 MB)   

    06-03-2013 om 09:52 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    01-03-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Is er leven na de dood ?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen In de cyclus hedendaagse filosofie was er een avond waar we zelf een poging tot filosofie zouden uitproberen met duiding door Willy Coolsaet achteraf. De formule van filosofiecafe uitgetest in Waregem. 
    Eerst over de inhoud: het gesprek en de meningen kwamen zeer langzaam op gang, een duidelijke afbakening en het begrippenkader zat niet meteen in de heterogene groep.De voorbereidende tekst van Rudolf Boehm was niet het uitgangspunt van de discussie, maar de allerindividueelste mening van de deelnemers. Het bleef een beetje ronddraaien in de erfelijkheidsleer en het ontstaan van de wereld tot het begrip "ziel" in de discussie opdook. Meteen bleek het immateriele element en het geloof in de reincarnatie toch sterk aanwezig bij een deel van de deelnemers. Tolerantie voor andere meningen was de nieuwe vluchtweg die werd aangereikt vanuit de meningen die bij het hier en nu bestaan bleven, het begrip eindigheid en er is niets na de dood.
    Een nieuwe poging om de grens van de discussie te verleggen maakte dat de believers in een leven na de dood uit de kast kwamen. Willy Coolsaet vond het welletjes.
    Hij las een tekst voor van Martha Nussbaum waarbij eindigheid als een voorwaarde voor het goede leven werd aangegeven. Zijn ganse vertoog kwam er op neer dat je ongelukkig wordt als je gelooft in een of andere vorm van leven na de dood. Willy toont aan dat het begrijpelijk is dat we vluchten met als oorzaak de last van het leven. De eindigheid heeft positieve en negatieve aspecten. Ze drijft ons van project naar project, maar ieder project blijft eindig.
    Willy had het niet gemakkelijk met de discutanten die in hun eigen ideeen bleven hangen en het grotere begrippenkader van de discussie niet door hadden De deelnemers waren zeer tevreden, de professionele filosoof bleef een beetje op zijn honger en vond de formule niks voor hem.

    01-03-2013 om 00:00 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    25-02-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Slim reizen: doe het zelf
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een reis zelf organiseren is niet aleen kostenbesparend: het is zeer plzierig om je vakantie zelf volledig in handen te hebben. Wij doen dit sinds altijd.Zowel ver als dichtbij. Het leuke is dat er een organisatie bestaat in Brugge- Wegwijzer-waarbij je allemaal mensen en hun ervaringen kunt delen, wereldwijd.
    Wegwijzer organiseert elke jaar een alternatieve reismarkt.In de Brugse stadshallen zitten 250 informanten klaar om de bezoekers te helpen met de planning van hun reis. Gisteren zat ik er ook, om mensen te informeren die Zuid-Afrika wilden bezoeken. Aan mijn tafeltje namen tussen 10 en 18 uur zo een 12-tal nieuwsgieirge mensen plaats, die de sneeuw getrotseerd hadden om hun reisvoorbereiding aan te vullen met onze ervaring. Het ging van jongeren die dachten dat Zuid-Afrika spotgoedkoop was, tot mensen die dachten in één dag de afstand Johannesburg/Kaapstad met de wagen te overbruggen. De inschatting van de afstanden in Afrika lijden nog steeds aan de Mercator weerspiegeling waarbij Europa groter wordt afgebeeld omdat het de navel van de wereld leek. Meestal wilden de kandidaat-reizigers te veel in te weinig dagen en verloren ze daarmee de minder platgetreden paden uit het oog. Naast mij zat een Krugerpark-specialiste: ze moest eindeloos dezelfde gewone info herhalen, die je ook met een klik op internet terugvind: hoe reserveren,waar een auto huren, toegangsprijzen en hoe een bungalow huren. Een tendens voor het volgende reisjaar zit er in  de nieuwere bestemmingen zoals Colombia.
    Maar Wegwijzer is meer dan de organisatie van deze alternatieve reisbeurs. Voor 25 euro lidmaatschap krijg je toegang tot duizenden reisverslagen, logiesbeoordelingen en een tweemaandelijks tijdschrift.In het reisinformatiecentrum te Brugge kan je ook deze resiverslagen raadplegen en copieren, reisgidsen inkijken, raad van ervaren begeleiders krijgen. Kortom als je zelf je reis wilt samenstellen is dat waar het kan. Een uniek vrijwilligersinitiatief waar vrijwilligers elkaar helpen. Doen !

    25-02-2013 om 09:14 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    11-02-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Over oudere militanten
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hondstrouw is het woord dat bij me opkomt als ik aan Jacob denk. In de positieve zin:  je kan op hem rekenen. Jacob is het type militant dat ze niet meer maken: militant van de partij,militant van de vakbond , militant van de mutualiteit. De intensiteit neemt blijkbaar toe met de leeftijd.

    In de partij, de socialistische partij, was Jacob de stille kracht. Jacob kende het stadhuis als zijn binnenzak: naast de vele kleine dingen die hij voor de Waregemnaren regelde, passeerde hij dagelijks in het stadhuis om de dossiers in te kijken die in het OCMW of de gemeenteraad zouden besproken worden. Geen grote verklaringen of tafelspringerij: Jacob was het socialisme aan huis bij de mensen.

    Hij ging het lidgeld van de partij ophalen aan huis bij de leden. Een moeilijke en belangrijke opdracht: voor veel leden was dit het belangrijkste contact met de socialistische partij. Soms moest Jacob meermaals langs gaan: een jaar lidgeld betalen was voor sommige mensen te veel en bij hen ging Jacob meermaals langs

    Maar Jacob was ook een actief vakbondsmilitant en delegee. Hij werkte als magazijnier in het textielbedrijf Concordia en was als delegee van de textielcentrale ten dienste van de vakbondsleden. Gedurende zijn ganse loopbaan is hij delegee gebleven en hij is tot vandaag voorzitter van de Waregemse textielafdeling. Maar zijn loopbaan werd ook afesloten met het einde van het zoveelste textielbedrijf.

    Ook de socialistische mutualiteit kan op het militantisme van Jacob rekenen. Als voorzitter van de Vlaamse Federatie voor gehandicapten en Recreas ( Recreatief aangepast sporten) organiseert Jacob de participatie van de mindervaliden op een positieve manier via de sport en de volkspelen. Hij werkt daarvoor ondermeer samen met Somnival voor het zwemmen. Hij voerde actie voor de toegankelijkheid van de openbare gebouwen in Waregem en aparte parkeerplaatsen voor gehandicapten.

    De reactie van Jacob op zo veel loftuitingen is bescheiden: je kan je moeilijk voorstellen dat je dit allemaal in een mensenleven kan organiseren….het staat wel in schril contrast met de manier waarop de politieke partijen via marketingtrukken de kiezer tegemoet treden.

     

    11-02-2013 om 12:21 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (1)
    21-01-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De jeugd van tegenwoordig
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Het is opnieuw crisis, zeker voor de jongeren op de arbeidsmarkt.Meer noch allochtonen worden nog meer gediscrimineerd bij het vinden van werk: soms moeten ze slechts maar hun voornaam zeggen of de telefoon vliegt op de haak. Deze jongeren belanden dan ook vrij snel in de armoede. En meteen staan ze ook zeer dicht bij de criminaliteit.Maar de relatie heeft alles te maken met hun sociaal economische toestand, niet met hun afkomst of origine.
    De jongeren staan onder zeer grote druk om het te maken en dus werk te vinden. Opvoeding is dikwijls een afwisseling tussen straf en beloning. De gekende stok of de wortel. Ik geloof meer in beloning om een leereffect te bekomen,straf frustreert en heeft te veel nadelige neveneffecten.De GAS-boetes zijn een duidelijke illustratie van de denkwijze om "overlast" te bestraffen. 
    Een gekend fenomeen is de externalisatie: iemand anders is de schuld, iemand anders moet het dus oplossen.Dit kan niet zonder de individualiseren van alle maatschappelijke problemen en de groei van het nationalistisch gevoel als antwoord op de globalisering. Het wegvallen van de maatschappelijke denkkaders versterken de indruk dat wij zelf verantwoordelijk zijn voor onze situatie en onze toekomst.
    In het jongerenwerk van vandaag ontbreekt de maatschappelijke context: de jeugdbeweging is geent op burgerlijke methodes en doelstellingen. De verschuiving naar het lokale nivo versterkte deze tendens enkel. Nu blijft er niet veel meer over dan de papierberg om plannen en subsidies te bekomen. Maar alles keert terug: in het huidige jeugdwerk duikt P. Freire, Gieseke en Gramski terug op als inspiratiebron. Dertig jaar geleden voegde men de daad bij het woord en waren er marsen tegen de jeugdwerkloosheid. Waar blijven ze vandaag ?   

    21-01-2013 om 00:00 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    05-01-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Goede vooornemens 2013
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Blijkbaar werken goede voornemens. Het helpt ook meteen als je ze publiek maakt en op papier zet. Dan werken ze nog meer. Dus hup met de geit.Een stuk goede voornemens hoef ik me niet voor te nemen: ik stopte vijf jaar geleden met roken, vorig jaar schreef ik het boek dat zo lang op zich liet wachten, dit jaar kan ik na drie jaar vertraging eindelijk met brugpensioen.

    Wat blijft er dan nog over, na al die mooie vooruitzichten ? Misschien het eerst even over de gewone dingen hebben. Zoals reeds 12 jaar is er opnieuw een cyclus over hedendaagse filosofie 2013 met Gustaaf Cornelis op 24/1, Ignaas Devisch  op 21/2, Luc Vanneste op 28/2 en Alicja Gescinska op 21/3 in samenwerking met CC De Schakel te Waregem. Na de skivakantie gaan we Kenia ( april) verkennen waar een luik vakbond en vorming ongetwijfeld niet zal ontbreken.Het afscheid van de kameraden in de Algemene Centrale volgt in mei. Juni wordt Manchester om een nieuw kleinkind te begroeten. In september/oktober willen we druiven/olijven plukken in Griekenland op Kos om de familiebanden en de crisis beter te vatten.

    En dan de echte voornemens; het ongewone. Ik wil me echt eens inleven in de plaatselijke Marokaanse gemeenschap en die van binnenuit begrijpbaar omschrijven om het beetje racisme en vooroordelen die ik dagelijksontmoet te bedwingen en een antwoord te geven.Tweede optie is een degelijk stukje te schrijven over de VNV-opmars kort voor de tweede wereldoorlog en tijdens de Duitse bezetting. Daarna wil ik het project om samen met Atef de Palestijnse geschiedenis te herschrijven opnieuw opnemen. Maar de volgorde van deze projecten kan veranderen, de projecten wellicht ook. Kwestie van bezig te blijven met hetgeen me echt boeit.Voor de rest veel mantelzorg en vrijwilligerswerk om in beweging te blijven.


    05-01-2013 om 15:52 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    04-01-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Biografie Nelson Mandela
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Nelson Mandela
    De lange weg naar de vrijheid

    De officiële biografie door Nelson Mandela zelf in de gevangenis op Robbeneiland geschreven is een lijvige turf: 581 pagina’s. Nelson Mandela heeft er zijn officiële, door het ANC goedgekeurde biografie, van gemaakt. De persoonlijke gebeurtenissen uit zijn leven zijn beperkt en traditioneel: zijn jeugd, zijn moeder, zijn mislukte relatie met Winnie. Zeer interessant is dat deze biografie officiële toespraken en uittreksels uit onderhandelingsgesprekken bevat, die je bijna nergens anders terug vindt. Het boek geeft ook een goed idee over de andere organisaties die een rol speelden in de strijd tegen de Apartheidspolitiek zoals het Pan Africanist Congress, de Inkatha Freedom Party en chief Buthelezi. Alleen de relatie tussen Mandela en de Communistische partij blijft zweven tussen erkenning en afstand nemen.

    Een militant leven
    Na zijn verkiezing in de studentenraad vlucht Mandela naar Joburg om te ontsnappen aan een gedwongen huwelijk. In die periode leidt Mandela een armoedig bestaan en sticht hij samen met Oliver Tambo zijn advocatenkantoor. Hij wordt verkozen als bestuurslid van de jeugdliga van het ANC en is een belangrijke organisator van de Defiance Campaign. Dit was een campagne waarbij goed opgeleide vrijwilligers de wetten overtraden en zich in groep lieten arresteren als protest. Het kostte Mandela een eerste veroordeling. Ondertussen werd het belangrijke Freedom charter het handvest van het ANC, door de verschillende banning-orders (een soort huisarrest en verbod op deelname aan politieke activiteiten) kon Mandela dit belangrijke moment niet meer meemaken. Mandela brak met het geweldloos verzet, dook onder en richtte de MK op. Dit clandestiene verzetsleger voerde hoofdzakelijk sabotagedaden uit tijdens de Anti-apartheidsstrijd. Mandela vertrok op reis in Europa en Afrika om geld, wapens en training voor het nieuwe leger te verkrijgen. Deze illegale reis en zijn oproep tot een “thuisblijfstaking” vormen de basis voor zijn tweede proces. De uitspraak luidt uiteindelijk “levenslang”

    Robbeneiland
    De ganse ANC-leiding belandt in de gevangenis op Robbeneiland, een gevangeniseiland voor de kust van Kaapstad. Gedurende 28 jaar zal Mandela een nieuwe strijd voeren voor het respect van de elementaire rechten en de erkenning als politieke gevangenen. Met wisselend succes: afhankelijk van de directeurs en de cipiers van de gevangenis. In de gevangenis groeit Nelson Mandela uit tot een wereldwijd symbool van het verzet tegen de Apartheid. Tijdens die periode is de opleiding en de herbronning van de geschiedenis van het ANC en het studeren een steun om te blijven geloven in de strijd. Na de opstand in Soweto komt een nieuwe generatie jongeren het ANC in de gevangenis versterken. Door de jongeren wordt Mandela de echte informele leider van het ANC. Hij wordt uiteindelijk naar een andere gevangenis overgeplaatst, een begin van onderhandelingen met het regime en een voorafname op zijn uiteindelijke vrijlating. De lange weg: onderhandelingen Het zal nog 8 jaar en vele doden kosten vooraleer de overgangsregering en de eerste vrije verkiezingen in Zuid-Afrika mogelijk worden. Inkatha wordt door de Zuid-Afrikaanse politiediensten gefinancierd en valt systematisch ANC-leden aan. De donkerste periode voor de dageraad is het laatste uur voor zonsopgang. Maar het ANC blijft koelbloedig en kan het onderhandelingsproces in de juiste banen leiden: one man, one vote. Hier mee beschouwt Mandela zijn historische rol in de wereldgeschiedenis als vervuld.

    04-01-2013 om 19:44 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    24-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kerstfeest
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Geen witte kerst. Toch wel gezellig dat Vermeersch de moeite doet in de Standaard om het kerstverhaal te klasseren tussen de mythen en de sagen van toendertijd. In tegenstelling tot Ratzinger, die al zijn wijsheid aanbrengt om te beweren dat er toch iets van is. Je moet gelovig zijn om aan die mythen een bovennatuurlijke status toe te kennen.
    Maar ja hoe zou het nu in Betlehem zijn. Dan bedoel ik niet aan die ster in de geboortekerk waar de wierook het ademen bijna onmogelijk maakt. Nee, ik bedoel aan het checkpoint waar s'morgens om zes uur de palestijnen mekaar verdringen om toch maar door die verdoemde controle van de Israelisch te geraken en waar elke fout (?) beloond wordt (!) met varkensgeluiden.Of in het kamp "Aida",waar een grote sleutel als symbool boven de toegangspoort de hoop van de palestijnse vluchtelingen symboliseert om ooit terug naar de dorpen terug te keren waar ze door de Israelische milities uit wegejaagd werden.
    Maar kerstmis blijft toch een beetje " de dag dat ze nie schieten" een beetje een dag van vrede. Alleen in palestina blijft die dag een uitzichtloos, een plaats in de hel.
    Hier wordt kerstmis vooral in familiekring gevierd. Thuis, met lekker eten een kerstboom en veel kaarsjes. Het feest van het licht, van de hoop in de donkerste tijd van het jaar. Een feest van cadeaus, knuffels en veel warmte. Zo worden tegenslagen en verdriet verwerkt. Dan komt Nieuwjaar met goede voornemens en nieuwe plannen. Ik kijk  er al naar uit.  

    24-12-2012 om 12:58 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    18-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Psychologische Inquisitie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Vandaag kreeg ik een eigenaardige vraag in mijn mailbox.

    "Beste,

    Graag hadden we jullie mening gevraagd ivm het volgende:

    Van thuis uit zijn wij beide gedoopt en katholiek opgevoed.
    Dit was de keuze van onze ouders, niet de onze.
    Bij de geboorte van onze dochter hebben wij er dan ook bewust voor
    gekozen om haar niet te laten dopen maar wel deel te nemen aan
    Lentefeest en Feest van de Vrijzinnige Jeugd.
    Gaandeweg hebben wij dan ook besloten om ook zelf voor onze overtuiging
    te kiezen en ons te laten uitschrijven uit het Kerkregister.
    Wij hebben hier beide recentelijk de bevestiging van het Bisdom XXXX
    van ontvangen.
    Gezien dit om een persoonlijke keuze gaat hebben wij er ook voor gekozen
    om dit niet direct "onder de neus te wrijven" van onze nog steeds
    overtuigd katholieke ouders.

    Nu is het zo dat de parochiaal medewerkster van de doopparochie van 
    XXXX vandaag bij haar moeder langs geweest is om te informeren naar
    het "ontdopen" van haar dochter.
    Wij vinden het totaal geen manier van doen dat een moeder van 72 jaar
    gevraagd wordt naar de beslissingen van haar dochter van 41jaar.
    Hebben jullie ervaring met dergelijke "bizarre bekeringspraktijken"?

    Tolerantie, respect  is blijkbaar een woord dat op de kerkgevel prijkt, geen woord dat in de praktijk wordt gebracht. We weten ook dat beroepsethiek en beroepsgeheim bij sommige mensen geen enkele waarde heeft. Alsof het vertrouwen in het instituut kerk nog meer moet geschokt worden !
    Deze inquisitiepraktijk van fluisteren en overbrieven,achter de rug handelen hoort bij een sekte. Een sekte wil namelijk zijn ex-leden vervolgen, excommuniceren en tot in het diepst van hun hart treffen.Voornamelijk om een voorbeeld te geven aan de huidige secteleden wat hen zo allemaal kan overkomen, indien ze hetzelfde zouden durven doen namelijk de sekte verlaten. De franse revolutie had het over vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid. Vandaag zijn er nog steeds mensen die het niet willen begrijpen of kunnen begrijpen. Zij leven niet in onze samenleving,maar in het verleden.
     

    18-12-2012 om 15:05 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)
    04-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Over rijkeluisclubs
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Op radio een vertelden twee Oost-Vlaamse ondernemers schaamteloos dat ze een club voor de rijken hadden opgericht omdat het nu eenmaal gemakkelijker is om mensen met hetzelfde inkomen samen te brengen. Ze hadden reeds een twintigtal leden. Maar er zijn natuurlijk wel veel meer van die clubs waar werkgevers zich thuis voelen.
    " De Warande" werd 24 jaar geleden door Piet van Waeyenberge  opgericht om de Vlaamse aanwezigheid in Brussel te versterken. Dit gerestaureerd hotel Empain ligt strategisch op de juiste plaats: naast de Amerikaanse embassade, dicht bij het parlement en de regering, op loopafstand van de koning. Het clubje kreeg voor zijn restauratie een rentloze lening van de Vlaamse regering en huurt het gebouw aan de nv Zinner,een immobilienmaatschappij uit de buurt die zeer actief overheidsgebouwen beheert.De raad van bestuur van de nv Zinner loopt parallel met de vzw De Warande.
    In ruil voor die renteloze lening krijgen topambtenaren gratis lidmaatschap. Meteen een zekerheid dat de werkgevers hun lobbywerk informeel met succes kunnen opzetten.Want gewone leden betalen naast de toetredingsvergoeding van 800 euro, 2025euro lidgeld voor de periode van drie jaar. Zoals bij iedere selecte club waakt een comité over de toetredingen. 
    In de VZW-statuten is een speciale paragraaf voorzien om aan te duiden dat de club geen politieke strekking heeft. Dit gaf al heel wat wrijvingen door de sturm- en drang ijver van de NV-A die ten allen prijze deze club tot de zijne wil maken. Dit jaar konden zij de kroon op het werk zetten door op 9 juli 2012 de elf-juli toespraak te laten houden door Bart De Wever. Naast de klassieke les over Hendrik Conscience en de boodschap van ontvoogding voor de vlamingen,maakte BDW in zijn toespraak vlot het begrip ondernemers en bevolking tot synoniemen. Wat de ondernemers willen is met andere woorden hetzelfde als de ganse bevolking. Dit moet voor het aanwezige publiek als muziek in de oren geklonken hebben, te meer dat BDW er nog een harde kritiek aan het adres van de Vlaamse regering bij uitsmeerde. Je moet het maar doen: als partij in een regering zitten en overal te lande datzelfde beleid aanvallen alsof je in de oppositie zit. Toen de Sp-a dat ooit in het verleden poogde werden ze door Peeters op het matje geroepen en publiek aan de schandpaal genageld. Nv-a niet dus.
    De Nv-a heeft het a-polieke statuut van de werkgeversclub omgezet in een NV-a club,een waarborg dat zij in de toekomst verder op overheidssubsidies zullen kunnen rekenen.   

    04-12-2012 om 00:00 geschreven door Lieven  


    >> Reageer (0)


    Startpagina !

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Mijn favorieten
  • 8-urencultuur
  • marxistisch woordenboek
  • Translation blog
  • Wijnwijzer
  • Luc Delval blog
  • Vrij denken en doen : Poincaré Waregem
  • De nieuwste muziek beluisteren
  • Nieuws uit Waregem
  • Chomsky
  • Nieuws voor syndicalisten

    Veel leesgenot op de blog
    Gastenboek

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Foto

    Blog als favoriet !

    Foto


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!