Klik op de foto en je komt op een powerpoint die mij werd toegezonden uit peru- Ajudemos-( Laten we helpen) giften om de vakbond CGTP te helpen bij de uitvoering van zijn noodplan kunnen op 132-5019717-08 Abvv Hoogstraat 42 1000 Brussel met als mededeling Solidariteit CGTP Peru
Vandaag was er een Uno-conferentie in het Europees parlement over Palestina. Leek me wel interessant om mee te maken. Conform alle reglementen schreef ik me netjes op tijd in zowel in New York, als in Belgie. Na wat mails bleek alles ok. Deze morgen dus naar het Europese parlement. Bleek ik wel ingeschreven te zijn,maar mijn toegangsbadge was er niet.Veel verontschuldigingen en een korte uitleg dat ik mij in een ander gebouw moest registreren. Samen met Newyorkse joden en een Italiaanse NGO'ster stond ik netjes mijn registratie af te wachten. De obligate foto en na een dik uurtje wachten met de ingangsbadge opnieuw naar het gebouw Altiero Spinelli. De zoveelste bewaker kon me niet binnenlaten, dit was blijkbaar een kaart die alleen kon gebruikt worden,indien je vergezeld was van een organisator. Opnieuw naar de inschrijvingsdesk, waar een vriendelijk onthaalmeisje me vergezelde. Ik werd neergepoot, niet in de plenaire zaal, daarvoor was ik reeds te laat, maar in een zaal voor toehoorders. Je zag er niks, je hoorde alleen , via een krakende luidspreker de officiele toespraken. Eerst nam ik dit allemaal filosofisch op en dacht aan de 500 checkpoints op de Westbank, waar de Palestijnen dergelijke 'administratieve pesterijen' dagelijks meemaken. Maar toen besefte ik dat ik me in Europa, de bakermat van de democratie bevond. Dat de veiligheidsobsessie eigenlijk ook je persoonlijkheid aantast. Dat je zonder pasje en toegangsbadge, zelfs als is dat niet je eigen schuld, een nulliteit wordt in een administratieve en zenuwachtige molen van wantrouwen. Om wat af te koelen, wandelde ik terug weg, via een park waar vrolijke muziek weerklonk. Daar kon je gewoon gratis luisteren, zonder pasje en zonder bewaking, maar daar was er weinig plaats door te veel volk....
Het spektakel dat we de laatste weken in Belgie te zien krijgen doet onze surrealistische traditie alle eer aan. Knooppunt in de regeringsonderhandelingen is de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Toppunt is dat deze splitsing uitgroeide tot een symbooldossier voor de Vlamingen. Terwijl het nu net de Franstaligen zullen zijn die door een dergelijke splitsing zetels zullen bijwinnen. In Brussel blijft er na de splitsing nog welgeteld een zetel voor de Nederlandstaligen over en die zal dan ook naar alle waarschijnlijkheid door het Vlaams Belang bezet worden. Bij de VUB hebben ze dit reeds lang uitgerekend. Maar waarom komt dit niet in de media, of nog beter waarom geven de Vlaamse partijen gewoon niet toe dat ze zich vergisten en dat ze dit dossier laten vallen ? Of waarom geven de Franstaligen niet toe op die eis omdat zij er voordeel zullen bij hebben ? Omdat er volgens hen nog meer inzit ? Intussen heeft iedereen zich in een onmogelijke positie gemanuvreerd en kan de anti-politiek opnieuw hoogtij vieren. Of wil men gewoon het nationalisme en de opgeklopte sfeer gebruiken om de ruk naar rechts nog te versterken.... (1) een week na dit stukje schreef Walter Zinzen in De Standaard ongeveer iets identieks. Bart De Wever antwoordde dat er met de VUB-studie wel degelijk rekening gehouden werd en dat er dus verschillende manier bestaan om te splitsen. Maar dat is iets voor geleerde politieke bollebozen... (2) nog een week na dit stukje opnieuw een voltreffer van formaat in de Standaard: Geert Vanistendael maakt onder de titel "Vlaming tel uit je verlies" komaf met die onnozele splitsing. Hij kan het immers weten. Het is een volbloed Vlaamse Brusselaar... en die werden nog helemaal niet om hun mening gevraagd
In Mons hebben ze hun museum voor moderne kunst vernieuwd. En meteen met een tentoonstelling over het surrealisme in in Belgie tussen 1924 en 2000. Het surrealisme had vooral Brusselse en Waalse roots. Vlamingen, Paul Van Ostayen uitgezonderd, waren grotendeels afwezig. Het leek wel op het politiek circus van Hertoginnedal met de onmogelijkheid om een nieuwe regering te vormen.... Typisch aan het " Belgisch" surrealisme was dat het in de clandestiniteit groeide.De tentoonstelling had vooral werken van Margritte, met natuurlijk de bekende pijp. Want de hamvraag voor de surrealisten was of de wereld zoals wij die zien wel de wereld is. ( Ceci n'est pas une pipe). Surrealisten wilden via de kunst de wereld veranderen. Omdat zij het onrecht en de ongelijkheid van de wereld niet konden aanvaarden, maar zij kozen niet voor politieke actie, maar voor de kunst. Daarbij was de provocatie een geliefd wapen van de surrealisten, met het vrouwelijk naakt als speerpunt. Een zin als 'indien ik God was, dan zou ik in hem geloven' en ' God schiep ook de strond' (Dieu a aussi inventé la merde) tonen het uitdagende en anti-clerikale karakter aan van de surrealisten. Een ontdekking was Achille Chaveé. Het grafisch werk van deze geengageerde poeet deed me denken aan een verdwenen vriend Patrick. Patrick had talent te over, liefde te kort...Ook hij wilde via de kunst de wereld veranderen.Maar daarvoor is ons dorp veel te klein.
Eén van de thema's waar ik, maar ook heel Venezuela al dan niet van wakker ligt is de wijziging aan de grondwet. Dit is niet opmerkelijk, ook in België zijn er al veel pagina's geschreven over de grondwet. Trouwens: daar gaan de komende weken in ons land de regeringsonderhandelingen juist over. Chavez en zijn partij willen de grondwet, die dateert van 1999 veranderen. Een van de discussies daarbij is de verkiezing van de President. Chavez wil , zoals Fidel, voor het leven verkozen worden. Ik ben die grondwet eens gaan nalezen. Interessant, want d'er zijn nog een pak voorwaarden waaraan de man die president wil zijn moet aan beantwoorden. In artikel 227 staat dat de president geboren moet zijn in Venezuela. Normaal, als je weet wat die Japanner in Peru heeft uitgespookt.Maar de kandidaat-president mag ook geen andere nationaliteit bezitten. Het moet een volbloed Venezolaan zijn. Hij moet minimum dertig jaar oud zijn en mag niet door een rechtbank definitief tot een straf veroordeeld zijn. Met andere woorden: amnestie of een blanco strafregister zijn noodzakelijk. Tot slot mag hij zich niet bekend hebben tot de een of andere godsdienst: hij moet neutraal zijn of vrijzinnig. Geen actief vrijzinnig militant, maar toch op zijn minst "onafhankelijk van een of andere religie". Het is de eerste maal dat ik zo iets lees in een grondwet, maar misschien kennen er lezers andere voorbeelden ? * Via een reactie werd mij gemeld dat in veel Zuid-Amerikaanse landen een dergelijke voorwaarde in de grondwet ingeschreven werd als reactie op de Spaans- Katholieke kolonisatie , waarbij geestelijken wel een politieke rol speelden in het bestuur van de kolonie
