1995 – Zondag 1 oktober : 3de Herfstbuffet van de Vriendenkring van de St.Basisschool
Uit de folder : “U bent welkom op dit uitgebreid herfstbuffet op zondag 1 oktober vanaf 11.30 uur. Het buffet is open van 12.00 uur tot 15.00 uur en van 17.00 uur tot 20.00 uur. Prijzen : 450 BFR voor volwassenen en 150 BFR voor kinderen jonger dan 12 jaar.”
1995 – 7 oktober : Overlijden Emmerance Van den Heuvel
‘Emmerance van de Croes’ was een figuur in Leest. Deze volkse vrouw met het hart op de tong was sociaal, idealistisch en immens populair. Iedereen kende Emmerance en Emmerance kende iedereen. Meer dan 30 jaar stond ze achter de toog van café De Zwaan op het dorpsplein, de huidige Vivelamour.
Emmerance Van den Heuvel was te Mechelen geboren op 22 juli 1915 als dochter van Jan en van Octavie De Win. Na hun huwelijk betrokken haar ouders een huisje in de Molenstraat om kort nadien naar de Warande te verhuizen waar Emmerance in 1915 werd geboren. Vijf jaar later verhuisde het gezin naar de Winkelstraat, naar een huisje met een schuur en een stal. In 1934 vonden we de keuterboertjes terug in de Elleboogstraat en was vader Van den Heuvel werkzaam in het Arsenaal. Het gezin bestond toen uit drie jongens en evenveel meisjes.
In 1936 trouwde Emmerance met Louis ‘Wikkes’ De Croes (°Leest 27/11/1911, +Leest 9/11/1982) en het jonge koppel vestigde zich bij de grootmoeder van Louis in café De Zwaan op de hoek van de Kouter en de Dorpsstraat. Tien jaar later, na het overlijden van grootmoeder, namen Louis en Emmerance De Zwaan over.
Vroeger hadden de mensen meer aan elkaar vertelde ze ooit. Als er in het dorp iemand ziek werd hielpen ze elkaar. De buren organiseerden een beurtrol om te koken, het huis rein te houden, boodschappen te doen…De mensen namen meer tijd voor elkaar, zaten meer bijeen. In haar café zaten de vrouwen te breien rond de kachel terwijl de mannen een kaartje legden. Ze hadden niet de latere welstand maar er was veel plezier, meer dan nu. De kleinste gift bijvoorbeeld met Nieuwjaar maakte hen superblij.
Op het boerderijtje van haar ouders moest Emmerance mee de koeien melken en die naar de wei brengen, ook brood bakken behoorde tot haar taken. Voor haar zondag kreeg ze een cent en daarvan kon ze een snoepje kopen. Met de kermis kreeg ze 25 centiem en ook nog een extraatje van de familie. De juf vroeg die periode geld ‘om de naakten te kleden’, dus van haar kermisgeld werd getracht om nog 5 centiem over te houden voor school. Dat zal Emmerance zeker gelukt zijn, ik heb haar gekend als zeer gelovig en devoot. Tijdens de voetbedevaarten naar Scherpenheuvel nam ze steevast het voortouw voor een zoveelste bidronde. In de vijftiger jaren was ze meter van de Leestse jeugd bij hun vormsel. Toen ging het, om de drie jaar, in grote groep, te voet en met verschillende leeftijden naar de kerk van Hombeek. Na het vormsel bij hun terugkomst trakteerde Emmerance iedereen op een reep chocolade en van burgemeester Verschueren, toen de vormselpeter, kregen de kinderen een glas limonade of cola.
In die periode ontfermde ze zich ook over de schooljeugd van Leest-Heide. In de wintermaanden mochten de leerlingen van de meisjes- en jongensschool bij haar ’s middags hun boterhammen gaan opeten. Geen enkele school bezat toen middagtoezicht. Met een twintigtal leerlingen van beiderlei kunne en diverse leeftijden zaten ze in de keuken, want in het café mochten ze niet. Ze kregen van Emmerance koffie, melk, cola of limonade. Emmerance zorgde er toen ook voor dat er tussen de meisjes en jongens geen romances ontstonden, want een jongen mocht niet naast een meisje zitten. In haar keuken ging het toe zoals in de kleuterschool : de meisjes aan de ene kant en de jongens aan de andere kant…
Haar kindvriendelijkheid accentueerde ze ook door regelmatig namiddagen poppenkast te organiseren voor de jeugd van Leest. Vooral de voorstellingen van ‘Nonkel Harry’ spraken tot de verbeelding. Emmerance was ook één van de eerste Leestenaars met een televisietoestel. Alle kinderen waren welkom op hun vrije namiddag en kwamen massaal kijken naar ‘Nonkel Bob’ en ‘Tante Ria’ en de eerste jeugdreeksen van de ‘TV Ohee Club’ zoals ‘Jan zonder Vrees’, ‘Killary Harbour’, ‘Manco Kapak’ en later ‘Kapitein Zeppos’.
Emmerance was ook een trouw lid van de K. Fanfare St.-Cecilia, haar man Louis ‘Wikkes’ De Croes was er jarenlang vaandrig. Deze laatste was ook oud-krijgsgevangene 1940-45 en bestuurslid van de Nationale Strijdersbond. Naast herbergier was Wikkes ook bierleverancier voor de Mechelse brouwerij Lamot wiens bier hij ook tapte.
Als kind moest ik van mijn vader regelmatig met een grote glazen kan om bier in café De Zwaan. ‘Lamot’ rechtstreeks van ’t vat. Heerlijk dat schuim en zo lekker fris…. Onvergetelijke herinnering…
Wikkes en Emmerance kregen twee kinderen : Magda en Jean De Croes.
In mei 1987 haalde Emmerance de krantenkoppen toen er brand uitbrak in de achterkeuken van haar woning in de Kouter. Bij het aanzetten van de butaangasoven volgde er een luide knal waarop alle ruiten aan scherven vlogen en er brand uitbrak die snel uitbreiding nam in keuken en nabijgelegen bergplaats. Ze bleef gelukkig ongedeerd en de brandweer slaagde er vrij snel in de vlammen te doven. De schade was zeer groot en Emmerance trok tijdelijk bij haar kinderen in.
Op haar tachtigste levensjaar overleed Emmerance in het A.Z. Sint-Jozef te Mechelen op 7 oktober 1995.
Ze werd op donderdag 12 oktober 1995 om 10u30, onder grote belangstelling, begraven in de parochiekerk van Sint-Niklaas te Leest.
“Liefde voor kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, zoveel dingen hielden je bezig, vulden je leven. Jouw voorbeeld maakte het ons makkelijker op te groeien tot zelfstandige mensen. Dank u moe.” (Mooie woorden uit haar gedachtenisprentje)
De mensen die haar gekend hebben zullen haar nooit vergeten.
Foto’s : -Een Sinksenkermis niet lang voor de Tweede Wereldoorlog. Als tweede van links Emmerance, rechts haar man ‘Wikkes Croes’, naast de 'Jazz' van café De Zwaan. -Emmerance in de zestiger jaren. Links Josée Tourné. -Er kon geen fanfarefestiviteit plaatshebben of Emmerance stak een helpende hand toe. Hier in 1974 bij het vijfenzeventigjarig bestaan van de K. Fanfare St.-Cecilia. (Foto : familie Lauwens-Piessens) -“Met de beste wensen van uit Lourdes. Aan de grot heb ik voor u allen gebeden”.Deze wensen stuurde Emmerance in juni 1983 vanuit het Franse bedevaartsoord naar de familie Van Hoof uit de Scheerstraat. -Emmerance gezien door de ogen van Georges Herregods.
1995 – 23 en 24 september : Groenten uit eigen streek… In feestzaal “de Kouter” Leest. Wij citeren de folder :
“Met veel genoegen nodigen wij u uit op onze vierde eetdagen met als thema :
GROENTEN UIT EIGEN STREEK Ingevolge de positieve weerklank die we in het verleden mochten ondervinden houden we eraan om de groenten uit Leest en omstreken op het menu te zetten en verder te promoten. Uw aanwezigheid van de vorige jaren steekt ons een hart onder de riem en geeft ons de moed om op de ingeslagen weg verder te gaan. Het is immers op deze manier voor ons mogelijk om de feestzaal en aaanverwante lokalen op een degelijke manier te onderhouden en waar nodig nog te verbeteren. Wij danken u alvast voor uw aanwezigheid en alle suggestie of opmerkingen zijn steeds welkom bij één van de bestuursleden. Paul Peeters, Voorzitter.”
De prijs voor een hoofdgerecht “groenten uit eigen streek met friet of brood” bedroeg 300 frank.
1995 – Zondag 24 september :
Demonstratiedag van het Muziekverbond van Antwerpen De korpsen die waren aangesloten bij het Muziekverbond van Antwerpen konden zich vrijblijvend laten beoordelen door een jury. Deze demonstratiedag werd georganiseerd in de zaal van de Leestse fanfare.
Deze laatste diende enkel te zorgen voor de materiële organisatie en kreeg in ruil daarvoor de opbrengst van de drankenverkoop. (“T&T”, juni ’95)
1995 – Zondag 1 oktober : Rapid Leest sloeg terug in Leests derby – 3-0. (Foto’s onderaan) Vorig seizoen behaalde VV Leest nog 4 op 4 tegen de buren van Rapid. Dit seizoen een heel ander beeld. Een fellere thuisploeg maakte komaf met zijn buur en boekte verdiend een eerste seizoensoverwinning. De thuisploeg was met de verwachte elf op de afspraak gekomen : Stroobants, Van Mullem, Desmedt, Engelen, Goossens, Selleslagh, Scheers, Van Goylen, Askraba, Lumuanganu, Meert (87’ Slachmuylders). Bezoekend trainer-speler had volgend team in stelling gebracht : Geert Claes, Bouwmeester, Verhaegen, Cireasa, Rohart, Molkens (46’ De Prins), Werner Huys, Paul Huys, Simons, Danny Claes en Leys (82’ Rillaerts). Nadat Lumuanganu zich losgerukt had van drie tegenstrevers besloot hij droog in de rechterbovenhoek : 1-0. Even later had Jeanke een dubbele voorsprong in zijn voet maar Geert Claes hield er nog even de spanning in. Na de pauze vloeide het spel vlot heen en weer. De gebroeders Huys zorgden voor het eerste gevaar maar een doelpunt volgde slechts nadat Meert op snelheid iedereen achter zich liet. Tien minuten voor het einde was de kous voor VV helemaal af, toen De Prins met een tweede gele kaart naar de kant moest. Het gaf Lumuanganu en Meert nog wat meer vrijheid en laatstgenoemde maakte er nog 3-0 van en mocht dan onder een daverend applaus de kleedkamer opzoeken.
Het Nieuwsblad van 4 oktober blokletterde :
“Ratko” redt Rapid – 48-jarige doelman Willy Stroobants is al 180 minuten ongeslagen. De jaarlijkse derby maakte zondag weer de nodige emoties los in Leest. Thuisploeg Rapid boekte een eerste, ruime overwinning. Dat dat mocht gebeuren tegen buur VV zorgde voor dubbele pret. Een figuur trad tijdens het voetbalgebeuren doorlopend in het spotlicht : de 48-jarige thuisportier Willy Stroobants. De “Ratko” van Rapid Leest beleefde hoogdagen. Willy Stroobants was aan zijn tweede optreden in het eerste elftal toe ter vervanging van de geblesseerde Jan Van der Veer. Vorige week hield hij zijn netten schoon in Edegem en ook nu liet hij niks over de kalklijn passeren. Honderdtachtig minuten is de veteraan ongeslagen. “Na de blessure van Van der Veer moest de trainer kiezen tussen Gysen en mezelf. Het zou onrechtvaardig geweest zijn om de jonge Gysen in moeilijke omstandigheden voor de leeuwen te gooien en daarom nam ik letterlijk en figuurlijk de handschoen op. Wat volgde is te mooi om waar te zijn.” Stroobants is in feite de titularisdoelman bij de veteranen. Jaren geleden werd hij opgemerkt bij het ter ziele gegane Jimboys. “We speelden toen tegen SK Leest in vierde provinciale.Ik kreeg er wel veertien om de oren. Dat was daar trouwens geen aardigheid. De toenmalige voorzitter Van Dam vond mijn prestatie niet echt slecht en haalde me naar Leest als tweede doelman. Ik zou de club, die ik een warm hart toedraag, nooit meer verlaten.” De Lierse-supporter voetbalt nog met een indrukwekkende gretigheid. Navraag bij oefenmeester Van den Heuvel leert ons dat het zweet er na afloop nog geregeld afdruipt. “Ik probeer telkens de trainingen te volgen. De sfeer onder de doelmannen is ook uitstekend. We peppen elkaar voortdurend op, drijven onszelf tot het uiterste. Enkel zo kom je tot degelijke resultaten.” Willy is steeds een graaggeziene gast geweest op Rapid. De peetvader van de ploeg kan je stellen. Steeds goed geluimd, dienstig voor de club. Wat hem nu overkomt, is enkel een beloning voor jaren arbeid in stilte. “Vorig jaar moest ik enkele weken inspringen om Boonen te vervangen bij de reserven. Maar dat is natuurlijk nog wat anders. Ik wou de groep nu zeker niet in de steek laten. Het ging niet te best met Rapid, de belangen waren groot. De huidige resultaten zijn dan ook een opluchting voor iedereen.” “Wat zondag gebeurde was uiteraard een prachtige ervaring. Dit maakt niet alleen het huidige seizoen, maar ook de volgende vijf jaren nog goed. Na de match op handen gedragen worden, dat was een fantastische ervaring. Je voelde dat de spelers van VV speculeerden op een misser. Zij schoten vaak vanop wel dertig meter naar doel. Maar vanop die afstand pakt zelfs een 48-jarige de ballen natuurlijk,” grapte Willy naderhand. Ook zondag zal de Leestse trucker nog tussen het kaderwerk geplaatst worden. “Al zal ik er geen moeite mee hebben om mijn plaats terug af te staan. Moeilijk doen ligt niet in mijn aard. Elke week die ik speel is mooi meegenomen”. (OML)
Willy STROOBANTS
Willy Stroobants begon met voetballen bij de scholieren van VC Hooikt. Men plaatste hem toen maar in de goal opdat hij niet in de weg zou lopen vertelde hij. Op zijn achttiende kreeg hij daar zijn eerste kans in de fanionploeg en twaalf seizoenen later stond hij er nog onder de lat. Lierse kwam toen bij hem aankloppen maar omwille van zijn beroep als vrachtwagenchauffeur kon hij niet voldoende trainen. Via de reserven van Excelsior Kessel kwam hij respectievelijk bij Massenhoven en Jimboys Duffel terecht. Op zijn 35ste werd hij door Jean Van Dam naar Rapid Leest gehaald. Ingevolge een domme reactie op een scheidsrechter in een wedstrijd met de veteranen legde de voetbalbond hem drie jaar speelverbod op. Hij bleef echter actief in het liefhebbersverbond en na zijn schorsing nam hij opnieuw zijn plaats in bij de veteranen van SK Rapid. Na al die jaren raakte hij uiteindelijk op zijn 48ste in de eerste ploeg en tot zijn eigen verbazing voor vier opeenvolgende wedstrijden tot de terugkeer van Jan Van der Veer. Ook het jaar nadien, op zijn 49ste, maar dan in 2de provinciale, zou hij verschillende keren tussen de palen staan van het eerste elftal. Bij Rapid speelde Stroobants meestal bij de veteranen en de reserven. Hij was er ook keepers- en een korte periode hulptrainer. Later was hij voor zijn club nog een tijdlang woordvoerder naar de pers toe. Willy was echt gebeten door de voetbalmicrobe. Ooit kreeg hij als vrachtwagenbestuurder de bons omdat hij het vertikte langer te wachten op een lading in Oostenrijk, hij moest immers gaan voetballen. Op latere leeftijd was hij actief als buschauffeur. (Uit mijn boek “Van Telstar tot SK Rapid Leest” uit 2007)
Foto’s : -Derby Sk Rapid Leest-VV Leest : Molkens is De Smet een voetje te vlug af. (Foto : DSJ) -Chris Meert wordt na het tweede doelpunt door zijn maats letterlijk onder de gelukwensen bedolven. (Foto : JL) -Rapid Leest plaatste na de blessure van goalie Van der Veer de 48-jarige Willy Styroobants in doel. Hij hield keurig zijn netten schoon, een prestatie voor een 48-jarige.(Foto : JL)
De brug over de Zenne was al afgesloten vanaf 16 augustus.
1995 – 1 september – Het Nieuwsblad :
Wegenwerken volgens planning
In Mechelen zijn er verschillende wegenwerken aan de gang. Bovendien staan er ook nog enkele op het programma voor de komende weken en maanden. Volgens de schepen van openbare werken Willy Vandenbrande verlopen nagenoeg al die werken volgens planning. In enkele gevallen heeft de aannemer zelfs een voorsprong op het schema. (...) In Leest is de Zennebrug onderbroken door de aan de gang zijnde wegen- en rioleringswerken. In tegenstelling tot eerdere berichten blijft de brug slechts twee maanden gesloten, tot omstreeks half oktober. Daarna is Leest terug bereikbaar via de brug.
1995 – Van 1 september dit jaar tot 31 augustus 1996 mocht de Leestse fanfare concerten verzorgen die in aanmerking kwamen voor subsidiëring. De organisatoren dienden wel door het departement Ministerie van Cultuur erkende organisaties zijn. Naar sommige mensen van de fanfare vernamen, had hun vereniging inspectie gekregen ter gelegenheid van het Palmzondagconcert en dat scheen in de smaak gevallen te zijn, want de uitkoopsom die St.-Cecilia mocht vragen, was verhoogd. (“T&T”, juni ’95)
1995 – Zaterdag 2 september : St.-Cecilia-jeugd naar BellewaerdeDit werd door de fanfare georganiseerd voor de leerling-muzikanten van haar muziekschool. Ouders mochten mee als begeleiders maar dienden wel 300 BEF (74 £) te betalen. De kosten voor de autocar viel ten laste van de fanfare. (“T&T”, juni ’95)
1995 – Zondag 3 september : Fietstocht van de K.F. ‘St.-Cecilia’. “Net als vorig jaar stond op de eerste zondag van september de fietstocht op het programma. Alice en Marcel hadden weer een aangepaste route uitgezocht. Het weer scheen aanvankelijk wel tegen te vallen. Wat ze de dag eerder in Bellewaerde kregen te verwerken, was nu boven Leest en omstreken aangekomen. Ruim zeventig deelnemers, de beentjes ingesmeerd met groene olie, de plastieken doorkijkhoedjes op het hoofd en de opplooibare regenjasjes om de middel, vertrokken omstreeks 13 u. vol goede moed aan de tocht. Tegen de verwachtingen in was de weg in laatste instantie gewijzigd. Op verzoek van Mille Van Moer werd het grensgebied tussen Leest en Heffen ook eens aangedaan. Vandaar ging het langs de Geuzen Hoek, waar het nog het voorbije weekeinde kermis was geweest, en toen ging het naar het grensgebied Leest – Tisselt – Kapelle-op-den-Bos om op de vaartdijk te belanden. Het was er veilig tot we in Humbeek kwamen. Een paar chauffeurs vonden er niets beters op dan door de waterplassen te rijden om hier en daar een Leestse fietser een verfrissing te geven. Waarschijnlijk hadden die chauffeurs in de gaten dat er hier en daar een toerist ‘droog stond’. De bespatte fietsers namen het echter niet en hier en daar zetten er een paar een eindspurt in zoals alleen Abdoejaparov of Nelissen dat kunnen. De roekeloze chauffeurs werden de levieten gelezen en dat niet altijd in een erg katholiek taaltje. Ergens tussen de Verbrande Brug en Eppegem werd er halt gehouden. De streekbieren vloeiden door de keelgaten : het was niet aan te zien dat hier erg gedisciplineerde sporters op weg waren ! Via Zemst ging het dan verder naar Hombeek. In deze verlaten streek, langs de boorden van de weg tegen de maïsvelden en er zelfs een paar meter in, waren de gevolgen van de streekbieren merkbaar. “Hetgeen erin ging, moest er ook uit !” In Hombeek werd er terug bijgetankt en toen ging het richting zaal ‘St.-Cecilia’ waar de koffietafel wachtte.
Ondertussen was het al lang mooi weer geworden, zodat ook deze dag op een prettige manier en zonder ongevallen kon worden afgesloten. De feestleider kondigde nog aan dat er volgend jaar ook terug een hengelwedstrijd zou worden georganiseerd, maar dan moeten we een geschikt viswater vinden. We dachten al aan de Molenbeek en onlangs hebben we geprobeerd daar nog stekelbaarsjes te vangen, maar spijtig genoeg…ze zijn er verdwenen !” (“T&T”,oktober ’95)
1995 – 15, 16, 17, 23 en 24 september : Ceciliafeesten
Op vrijdag (15/9) was er de 2de Nazomerkwis voor ploegen maar het hoogtepunt van de Ceciliafeesten lag op de Palingfeesten. Liefhebbers van vlees konden biefstuk bestellen en er waren ook kinderschotels te krijgen. Uiteindelijk zouden niet minder dan 580 eters komen opdagen.
In het fanfareblad van oktober 1995 verschenen verslagen van de Kwis en de Palingfeesten :
NAZOMERKWIS
“Voor de tweede keer werden de Ceciliafeesten 1995 ingezet met een kwis. Vorig jaar was dat een onverhoopt succes geweest en daarom zouden we er mee doorgaan. Dit jaar waren er een paar ploegen minder, maar toch nog meer dan voldoende. Ploegen die het in 1994 te moeilijk hadden gevonden, waren er deze keer niet meer bij. In de plaats daarvan kwamen andere deelnemers, een aantal zogenaamde semi-professionele kwissers. Ze hadden gehoopt dat het ten minste zo moeilijk zou geweest zijn als vorige keer, maar we hadden de vragen anders ingedeeld : per reeks van 10 vragen hadden we 3 erg gemakkelijke, 4 gewone en 3 moeilijke vragen voorzien. En nog was het niet gemakkelijk genoeg voor sommigen…
Het is ook mogelijk dat zij de verwachte vragen niet voorgeschoteld kregen. Het duurde dan ook niet lang of er kwamen protesten binnen tegen wat te gemakkelijke vragen. We hebben ondertussen een en ander uitgezocht. ‘My Way’ van Frank Sinatra is inderdaad een compositie van Franse oorsprong, maar het is geen volksliedje, wel een stuk dat is geschreven door wijlen Claude Francois. Zo staat het genoteerd in het documentatiecentrum van SABAM. De Noormannen die onze streken binnenvielen, kwamen wel uit Denemarken, volgens een universiteitsprofessor geschiedenis. De Winkler Prins is waarschijnlijk van Nederlandse origine en de Noormannen die Nederland binnenvielen, kwamen waarschijnlijk uit Noorwegen. Ze maakten waarschijnlijk destijds ook al afspraken over wie waar zou gaan plunderen. Dan waren er ook nog wat moeilijkheden rond een paar vragen over radio, film en televisie. Maar alles bij elkaar viel het nog best mee. Semi-professionele kwissers houden van wat heibel op zo’n avond, heeft men ons achteraf verteld. We kregen felicitaties voor de organisatie en de meeste deelnemers verklaarden achteraf dat ze zich goed hadden geamuseerd. Het was eveneens verheugend vast te stellen dat er toch nog zoveel Leestse ploegen hebben deelgenomen. De winnaar werd de Davidsfondsploeg, net als vorige keer. Op zondag werd dit al meegedeeld op RTV en zo kreeg onze vereniging en het Leestse Davidsfonds de nodige reclame. Ondertussen werd er al beslist dat we volgend jaar een nieuwe kwis organiseren en deze keer zullen we de nodige maatregelen treffen. We nemen geen vragen meer uit de radio-kwis van Guy Deprez, onze muziekvragen laten we conctroleren door Sabam, met onze aardrijkskunde- en geschiedenisvragen trekken we naar de universiteit en de radio-, tv- en filmvragen laten we controleren door VTM en de BRTN. Daarbij zullen we zorgen dat er meer andere prijzen zijn dan planten en bloemetjes en we verzekeren de kandidaat-deelnemers dat de kwis zal afgelopen zijn omstreeks 23.30 u. De prijsuitreiking kan dan ten laatste beginnen om middernacht. Maar om dat te kunnen realiseren, hebben we de hulp nodig van iemand die met de computer de resultaten kan intikken en de totalen kan berekenen. Indien iemand zich hiervoor kandidaat stelt, kan die zich altijd presenteren bij de kwisvoorzitter Lieve Vlemincx.”
PALINGFEESTEN
“Het hoogtepunt van de Ceciliafeesten lag in 1994 op de Palingfeesten en omdat het vorig jaar zo’n succes was geweest, kon het niet anders of we moesten het dit jaar weer op het programma plaatsen. “Iets wat succes heeft, mag niet van het programma geschrapt worden,” zo hebben de vroegere Cecilianen het steeds gezegd. Maar destijds waren ze ook wel zo slim om af en toe wat aan te passen.
Op de Palingfeesten van 1995 werd er daarom ook biefstuk geserveerd en er waren ook kinderschotels te krijgen. Dank zij de uitbreiding van het menu kregen we nog meer eters dan vorig jaar. Het waren er deze keer zo’n 580 ! Vermoedelijk kunnen we het nog aan om tot 600 mensen eten te geven, maar dan zitten we waarschijnlijk aan het verzadigingspunt. De deelnemers waren uiterst tevreden over de netheid en de zorg waarmee de tafels en de zaal waren versierd en over de wijze waarop de schotels werden opgediend. . Hier en daar waren er een paar wanklanken over de smaak van dit of dat, maar dat waren gelukkig uitzonderingen. Al met al waren de deelnemers bijzonder tevreden. Volgende keer moeten we toch een en ander veranderen en dan vooral wat de openingstijden van het restaurant betreft. De zondagavond komt te vervallen omdat we met een groot dood moment zitten tijdens de late namiddag. De medewerkers zijn dan al moe en ze beginnen zich te vervelen. Trouwens op zondagavond zijn er toch niet zoveel deelnemers die nog komen opdagen. We hebben het nog steeds moeilijk om voldoende medewerkers te vinden voor de zondag, meer bepaald dienstpersoneel. Het lukt nog wel, maar als de bestuursleden steeds moeten gaan smeken om toch maar op zondag te komen opdienen, dan komt er ooit een tijd dat ook dit niet meer helpt. En dan zal het afgelopen zijn met de restaurantdagen van de fanfare. De inkomsten van deze activiteiten zijn en blijven nodig, ja zelfs noodzakelijk. Als we deze niet meer hebben, dan is dat mogelijk het begin van het einde…En dat wil niemand van onze vereniging zelf, hopen we. Daarom vragen we iedereen, die de mogelijkheden heeft, zich in de toekomst kandidaat te stellen als er zo’n oproep komt. Toch houden we eraan al de medewerkers, en dat waren er weer een zestigtal, te danken voor hun medewerking. Gelukkig zijn zij er nog om de zaak draaiende te houden. Natuurlijk danken we ook al degenen, zowel muzikanten als ereleden als niet-leden, die hebben deelgenomen aan de palingfeesten. Dank zij hun talrijke opkomst hebben we steeds personeel te weinig. We hopen zelfs dat er nog wat deelnemers bijkomen !”
1995 – Zaterdag 23 september : 1ste Herfstconcert van de K.F. St.-Cecilia. O.l.v. Johan De Win in de gelijknamige zaal, met moderne en ontspannende muziek en optredens van verschillende solisten. Creatie van “Tantalus” een nieuw werk van Johan Evenepoel, speciaal geschreven voor ‘Sint-Cecilia’ Leest. Solist : Tim Van Medegael, bastrombone. Voorverkoop : 100 frank, aan de kassa : 150 frank.
“Het muzikaal hoogtepunt van de Ceciliafeesten zou het 1ste Herfstconcert worden. We wisten dat het vrij moeilijk, zo niet onmogelijk zou zijn, om het aantal toeschouwers te halen van het 50ste Palmzondagconcert eerder op het jaar. Maar anderzijds stonden we voor een nieuwe uitdaging : een nieuw programma instuderen met de eerste uitvoering van een vrij moeilijk nieuw werk en dat een goede maand na het einde van de zomervakantie ! We hadden ook een beroep gedaan op sponsors en in totaal hadden we er toch een veertigtal. We hebben daarvoor géén huisbezoeken afgelegd en de handelaars waren vrij al dan niet in te gaan op onze oproep. De sponsors kregen wel wat als tegenprestatie : een aantal inkomkaarten, een vermelding in de brochure die op 1500 exemplaren werd gedrukt, een speciaal reclameblad dat werd uitgedeeld aan alle deelnemers van de Ceciliafeesten en…reclame via onze geluidsinstallatie. De eresponsors kregen daarbij nog een gratis fles wijn op het herfstconcert. In de toekomst moeten we afzien van de geluidsreclame omdat het zo goed als geen effect heeft. Ook zullen de sponsors die van hun vrijkaarten willen gebruik maken, zelf plaatsen moeten reserveren, want nu bleven een aantal voorbehouden plaatsen onbezet en dat terwijl er al toehoorders vanaf 19.10 u. uitkeken naar een zitplaats. Pas om half acht konden die plaatsen worden ingenomen. We hadden een volle zaal en dat voldeed ten zeerste aan onze verwachtingen. Over het optreden was iedereen het eens. Het was weer eens een verzorgd concert. “Goed afgeborsteld,” hebben we vernomen. Bart Lauwens ging deze keer met zijn presentaties de poëtische toer op en dat viel ten zeerste in de smaak van de kunstminnende aanwezigen. Het hoogtepunt was de creatie van “Tantalus” een solostuk voor bastrombone en groot koperensemble. Tim Van Medegael liet zich van zijn beste zijde zien en bracht eveneens met stijl “Monologue”, een echt solostuk zonder de minste begeleiding. Een groot aantal aanwezigen heeft op deze manier én de muzikale kwaliteiten van Tim én de bastrombone leren kennen. Verder waren er nog solostukken van Edy Van Asch op althoorn en van Arthur Vanderhoeft op bugel. Arthur Vanderhoeft is de dirigent van A.M.Brass en verving Marcel Schippers, die wegens een huwelijksfeest van een familielid moest verstek geven. “Dichter en Boer”, nochtans een stuk dat eerder steeds met veel zwier was uitgevoerd, liep deze keer wat stroever. Misschien is het tijd om von Suppé een tijdje links te laten liggen en eens “La Gaza Ladra” van Rossini aan te pakken ! De componist van “Tantalus”, Johan Evenepoel, was in de wolken over de uitvoering van zijn nieuwe werk. Hij kon er maar niet over uitgepraat raken en we hebben vernomen dat hij omstreeks zondagmiddag nog steeds in Leest vertoefde…
Aan de dirigent en de muzikanten onze gelukwensen voor dit eerste herfstconcert. Ondanks de erg drukke periode was het toch weer eens een succes ! Spijtig genoeg moesten we een beroep doen op een paar vrijwillige muzikanten uit andere korpsen, maar ooit zal nog wel de tijd komen dat ook dit tot het verleden behoort en wel wanneer onze huidige leerling-muzikanten met onze fanfare kunnen meespelen en wanneer alle instrumentengroepen volledig zijn opgevuld. Gerda Van Hool en Lieve Vlemincx zorgden voor de passende zaalversiering.” (“T&T”, oktober ’95)
De solist bastrombonist Tim Van Medegael Tim Van Medegael is een Leestenaar die in Mechelen werd geboren in 1971. Hij kreeg zijn eerste muzieklessen bij de Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest en werd evenals een aantal van zijn Leestse generatiegenoten beroepsmuzikant. Zijn opleiding tot bastrombonist genoot hij aan het Lemmensinstituut te Leuven en aan het Gentse conservatorium. Hij volgt nog les bij Ben Van Dijck voor contrabastrombone. Hij volgde een groot aantal ‘masterclasses’ in binnen- en buitenland. Sinds korte tijd volgt hij ook de vervolmakingscursus voor bastrombone aan het Conservatorium in Parijs bij F. Pottier. Sinds 1994 is hij bastrombonist bij het BRTN-Filharmonisch Orkest. Daarnaast is hij lid van het kamermuziekduo Tromba en speelt hij free-lance bij verschillende orkesten, o.a. bij Champ d’Action, het orkest van de Vlaamse Opera, de Muntschouwburg en de Beethovenacademie. Tim Van Medegael is daarnaast bastrombonist bij Brassband Willebroek en bij de Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest. In april laatstleden ging hij op tournee met het Gustav Mahler Jugend-Orchester onder leiding van Claudio Abbado en Bernard Haltink. Hij dirigeert eveneens het koperensemble ‘Booster Brass’. (Uit de feestbrochure van de Ceciliafeesten 1995)
1995 – 19 augustus : Gouden huwelijk André Walschaers-Maria Lauwens(“Den Dré” en “Maria van den Taar”). (Foto’s onderaan)
“Op vrijdagavond, 18 augustus, waren Maria en André aanwezig op de serenade ter gelegenheid van het huwelijk van Dora Van Beersel en Jan Van Dessel. Waarschijnlijk waren zij benieuwd hoe zo’n serenade eigenlijk verliep, want het was toch al een tijdje geleden dat er nog zo’n optreden werd gegeven en je weet maar nooit wat dat voor verrassingen kan brengen. Maria en André waren ook op de repetitie van onze fanfare die avond en André heeft daarna de pandoerders nog wat trucs geleerd. Dat duurde tot de geburen hem verplichtten naar huis te gaan, want ze gingen tijdens de nacht de Dorpsstraat versieren. ’t Was weer warm, die avond. Er werd zelfs begonnen met een muzikale optocht van “Op den hoek” naar “St.-Cecilia”, onder de tonen van de “Feestmars”. De jubilarissen stapten beiden flink in de maat voor het korps naast de standaard, die heel lang geleden door de vader van Maria werd gedragen. De geburenkring had ervoor gezorgd dat het Dorp versierd was in groen en wit. Ook de feestzaal was in dezelfde kleuren versierd. Nochtans waren dat de kleuren van de “tegenpartij”, want in zijn jonge jaren was André een lid van het muziekkorps van “rood en geel”, de Malinwa.Misschien had de geburenkring voor deze kleuren gekozen omdat de jubilaris de laatste jaren is uitgegroeid tot een vermaard “boer en tuinder”, iemand die met “blauwe korrels” de prachtigste groenten kan telen op om het even welke grondsoort. De bewijzen van zijn kunnen lagen uitgestald op een demonstratietafel in de feestzaal : forse bloemkolen, prei zoals die op de veiling niet te vinden is, wortelen zo groot als bieten en toch zo mals als boter, enfin...alles en nog wat om beroepstuinders jaloers te maken. André is ook voorzitter van de Leestse Oudstrijdersbond en daarom had hij gevraagd dat de serenade ordelijk en tuchtvol zou verlopen. We hebben daarvoor gezorgd en de genodigden waren stomverbaasd dat het er zo aan toe kon gaan. Alle stukken werden aangekondigd via de geluidsinstallatie en de aanwezigen hebben zich geen ogenblik verveeld. Sommigen zeiden zelfs dat het te rap gedaan was en...toch duurde de hele serenade bijna een vol uur. Omdat de jubilarissen zich beiden nog zo jong voelen, werd de serenade in de feestzaal ingezet met de “Jonge Amadeus”. Tijdens de gelegenheidstoespraak werden ze gehuldigd en geprezen omdat ze na zoveel jaren nog steeds naar alle optredens en organisaties van onze vereniging komen. Maria helpt nog op de vrijdagavondrepetitie. André, nu ere-muzikant, was destijds een “Battelse baritonspeler van formaat” en...daarom trouwde Maria met hem. Tijdens de oorlog van 40-45 heeft André de Duitsers dikwijls de stuipen op het lijf gejaagd en ze waren dan ook blij dat ze in ’45 terug naar hun Heimat mochten vertrekken. Pol Huybrechts, onze dienstdoende voorzitter, overhandigde daarna het geschenk en het “diploma van uitzonderlijke verdienste”. De fanfare speelde het lijfstuk van André,”Pavane in Blue”. Daarbij schoten de tranen van ontroering hem in de ogen. Tijdens zijn gelegenheidstoespraak dankte André de fanfare en hoopte hij er nog jaren bij te zijn, want ”het leven in de fanfare is toch zo schoon en zo plezant”. Nadat de muzikanten en sympathisanten de jubilarissen hadden geluk gewenst, werd de serenade afgesloten met een mars op verzoek van de jubilarissen, nl. “Centaur” van Broadbent. Ten slotte volgde er nog een receptie en op een van de volgende repetities hebben de muzikanten er “nog een lap op gegeven”, dank zij de milde steun van Maria en André. Iedereen vond het bijzonder fijn dat ook Dora Van Beersel en Jan Van Dessel, pas getrouwd sedert de dag voordien, deelnamen aan de serenade.” (Uit “Toeters en Trompetten”, oktober ’95)
‘Leest in Feest’ over dit gouden huwelijksfeest :
“Op zaterdag, 19 augustus 1995, een snikhete zomerdag, vierden eremuzikant André Walschaers en Maria Lauwens hun gouden huwelijksjubileum. De geburen hadden de omgeving van de Dorpsstraat versierd met dennenboompjes, coniferen, papieren bloemen en kleurige linten. De serenade werd dezelfde avond gegeven in de zaal ‘St.-Cecilia’.”
De fanfare secretaris (Stan Gobien) had voor de jubilarissen een gelegenheidsvers gemaakt :
Het is alsof vandaag alle instrumenten zingen en ieder juicht in Leest en in ’t hele land ! Vandaag viert hier iemand zijn jubileum en nog wel een beroemde ere-muzikant !
Hij was vroeger een meester op de bariton. Hij bespeelde dat instrument als een atleet. Hij kon dat een heel lange tijd volhouden. Wij weten dat Maria daar wat aan deed.
Ze zei vroeger bij zichzelf : “ ‘k Zal trouwen zonder al teveel haast en als ik ooit een man zal nemen is ’t een Battelaar die bariton blaast.”
En André had het getroffen ! Hij was van Battel en speelde bariton. Hij had dan ook de meeste kansen zodat hij het hartje van Maria won.
En toen hij in Leest Maria zag, heeft André dadelijk toegehapt ! In het jaar negentien vijfenveertig Zijn ze hier in ’t huwelijksbootje gestapt.
De jaren die eraan voorafgingen was André een echte oorlogsheld ! Op zijn manier vocht hij tegen de bezetter : met intelligentie, tactiek en met slim geweld.
Telkens hij een vijand kon bemerken, kroop hij met Maria achter de haag. Hij zei : “ ’k Wil in Duitsland niet gaan werken en Maria,…ik zie u toch zo graag !”
Maria hielp toen bij haar moeder in de winkel met lakens en linnen. Zij dacht : “Kwamen er maar meer Duitsers, dan kon ik André weer eens beminnen !”
En dat doen ze nu al een halve eeuw, zeker meer dan vijftig jaar ! Spijt hebben ze er nog niet van, want ze zijn nog steeds een gelukkig paar.
Er zijn nog andere dingen te vertellen ! In ’t begin wou hij van ons fanfare niet weten. De reden kunnen wij best veronderstellen : Ze konden hier nog niet met mes en vork eten.
Toch is hij bij de Leestse fanfare gegaan. Maria haar dromen zijn in vervulling geraakt. De beschaving heeft hier haar intrede gedaan : ’n Battelaar heeft onze manieren vervolmaakt.
Muziek geeft aan zijn leven de nodige kleur. Zingen doet hij tijdens zijn werk als chauffeur. In de kerk durfde hij met het orgel meefluiten en om die reden vloog hij er ooit bijna buiten. Met de kaart spelen is zijn lang leven. Als hij meedoet, zitten de anderen te beven. ‘Pandoeren’ is zeker zijn lievelingspel. Na de repetitie lukt hem dat wonderwel.
Hij probeert de volgende generaties te leren hoe ze hun kaarten best kunnen laten renderen. Hij zegt : “Begin met de kaarten goed te steken en laat dan uw gezicht en uw handen spreken.”
Verder amuseert André zich nog in zijn tuin. Van daarin te werken ziet hij ook zo bruin. Hij strooit geen roze korrels maar echte blauwe. Wie z’n groenten eet, zal ’t zich niet berouwen.
’t Laatste wat we vandaag van André vertellen, hoorden we vorige vrijdag na het bellen. Hij zei toen : “Mens, wat is het leven schoon.” Voor André is…dat heel gewoon.
Nu nog even Maria op de rooster leggen. Want ook over haar is er wat te zeggen. Maria is een vrouw met heel veel temperament. Daarom is ze ook buiten Leest heel bekend.
In Tisselt maakten ze haar ooit razend kwaad. Ze ging niet akkoord met ’t concoursresultaat. Ze gaf de jury kletsen met haar paraplu en weg waren die van Leest ! Salut !
Van jongsaf was ze voor de Leestse fanfare ! Ze maakte ‘r goede dingen mee maar ook rare. Wordt er door de fanfare wat georganiseerd, dan is Maria direct geobsedeerd.
In haar jonge jaren speelde ze ook muziek en sprong ze rond als Zorba de Griek. Op de derde dag sloeg ze de grote trom. Het sloeg toen in als een bom.
Als ’t maar goed gaat met onze vereniging dan is dat voor haar een hartversterking. Helpen deed Maria steeds met plezier. Bier serveren kon ze met stijl en met zwier.
Op vrijdagavond komt ze nog naar ons café. Dan is ze altijd in topvorm, o wee of o jee ! Op een avond had ze haar gladde schoenen aan en toen is ze pardoes tegen de grond gegaan.
Aan haar hand had ze toen een grote wond maar geen geklaag kwam er uit haar mond. Vlug zijn ze met haar naar de dokter gegaan en die heeft er een plakker op gedaan.
Veertien dagen nadien was Maria weer paraat. Ze was genezen en wel in de hoogste graad. Het was ook te zien aan haar manieren want ze dronk duvel en andere sterke bieren.
Ze maakt geen lawaai : ze begint met kwelen. En wie dan goed luistert, zal zich niet vervelen. De waarheid krijgt men naakt en bloot. En…Maria heeft een hart van koekenbrood.
Ze heeft haar man één zoon geschonken. Muzikaal heeft die steeds uitgeblonken. “Beter één die heel goed muziek kan spelen dan een grote hoop die de mensen vervelen!”
Zonder hem gaat het bij ons misschien niet ! Hij tovert uit zijn tuba muzikaal dynamiet. Ik geloof dat we daarmee alles hebben verteld hoe het bij Walschaers-Lauwens is gesteld.
Zoals gezegd : “St.-Cecilia is hun fanfare.” Dat geen mens daar kwaad van zegt. Daarmee zijn ze reeds lang verbonden. Van onze fanfare houden ze oprecht.
Vijftig jaar door het huwelijk verbonden, delend samen lief en leed. Vijftig jaar elkaar beminnen is iets wat men nooit vergeet.
We wensen dat U de dag mag beleven dat men U met diamanten kroont. Dat uw mooi en werkzaam leven hiermee nog wordt beloond.
Geluk en voorspoed voor U beiden en tot het volgend schitterend feest. Dat is de hartenwens van eenieder en ook de hartenwens van St.-Cecilia Leest.
En we stoppen hiermee : “Lang leve André ! Lang leve Maria ! Lang leve St.-Cecilia !”
Karel ‘Dré’ Walschaers werd te Mechelen geboren op 14 februari 1921. Hij was o.a. Ere- muzikant van de Koninklijke Fanfare “Sint-Cecilia” Leest en Ere-voorzitter van de Nationale Strijdersbond afdeling Leest. André overleed in het A.Z. Sint-Maarten te Mechelen op 16 oktober 2011.
“Wat is het leven ? Je wordt geboren en je gaat dood en ergens tussenin leef je met volle teugen of gewoon, daar kies je zelf voor. Dré koos voor ‘genieten’ en leefde voor twee : lang en met plezier. Je lente gaf melkwitte bloesems in de geborgenheid van Battel, tussen een meanderende Zenne en een strak Kanaal, tussen het bochtige opgroeien en een ijzeren vadershand. Je zomer bracht je lief en latere vrouw Maria, ‘ons witte’, die je al dansend veroverde. Je was een ‘beau’, een pallieter, die met de handen-in-de-zakken-fluitend door de vele kermissen van het seizoen liep. De zomer kent ook felle onweders als oorlog en bezetting. Donder en bliksem troffen het jonge koppel recht in het hart en namen Lisetteke van hen weg. Je reed je verdriet tevergeefs kilometers weg langs Belgische en Franse wegen, samen met Dolf, je compagnon-de-route. Zomerse fanfareklanken hebben je gered. In muziek kon je herleven en discuteren over de concours. Je liefde voor de koperblazers kon je doorgeven aan je zoon. ‘Onze Freddy was weer den beste.” Leest werd je tweede thuis. Letterlijk geprangd tussen het warme café- en dorpsleven groeide je uit tot de schertsende maar altijd plezante ‘kleine burgemeester van Leest.’ Je herfst is mooi en zacht en leert je de geheimen van de aarde kennen en het wassen van het witte goud. Het zien opgroeien van je enige kleinkind en de verwennerij. Samen met Vanessa omarm je de ganse groep schoolkinderen en krijg je de verdiende eretitel ‘Chef bus’. De winter van je leven is soms hard maar in de warmte van jouw thuis zorgen je kleine familie, je vele goeie vrienden en behulpzame buren voor prachtige momenten vol leuke verhalen. De tuin en het café moeten laten omdat het lijf niet meer wil, kon je niet verkroppen. Je was daar boos over zoals over je laatste weken. Als je zelf had kunnen beslissen dan was het anders en sneller gegaan.
Wiebelend op de twee achterste poten van je stoel kijk je dromerig nergens naar. Een sigaret bengelt tussen twee geelgekleurde vingers van je hand. Je monkelt en vraagt : “Zal ik eens iets zeggen ?” We kunnen je helaas niet meer horen. God, wat zullen we je missen. Donderdagavond zal nooit meer dezelfde zijn.” (Beklijvende woorden uit zijn gedachtenisprentje)
De uitvaartliturgie rond de asurne, vond plaats in de parochiekerk van Leest op woensdag 2 november 2011 om 10 uur.
1995 – 26 augustus : Concertoptreden fanfare uit Leest in Tisselt. Ter gelegenheid van het 135-jarig bestaan van de K.F. Concordia uit Tisselt gaf de fanfare uit Leest volgens de inrichters ‘een prachtig concert’ in de zaal ‘Silvermoon’. (“T&T”, oktober ’95)
Foto’s : -Het gouden paar André Walschaers-Maria Lauwens.(Foto : “Leest in Feest”) -“Den Dré”, zoals de meeste mensen hem gekend hebben.(Foto : Familie Lauwens-Piessens) -Met zijn bariton.
1995 – Zondag 23 juli : 7de Zennetochten (Wisselbekertocht) van De Slak. (Foto’s onderaan)
De Leestse wandelclub organiseerde die dag de “Provinciale Wandeldag Antwerpen” met vertrek en aankomst aan het Sportcentrum van Leest. Afstanden : 5, 8, 13, 20 en 30 km. Er waren trofeeën voorzien voor scholen, verenigingen, groepen en families vanaf 20 deelnemers. Deelname : 35 frank gaf recht op een clubstempel en een aandenken. 50 frank op een clubstempel, een aandenken en een zelfklever. De folder sprak nog over een “ruime parking, verzorgde controleposten en een gratis springkasteel”.
Bij het afsluiten van de inschrijvingen noteerden de organisatoren 2.864 wandelaars die de warmte zouden trotseren. Afkomstig van een 160-tal clubs. De grootste aanwezigheid lieten de Kleitrappers uit Terhagen noteren met 111 wandelaars.
1995 – Zondag 6 augustus : Feest bedorven door eten slechte kip.
Een levering bedorven kip zette een lelijke domper op een feestvreugde tijdens een huwelijksfeest in de Omnihal te Leest. Het feest was georganiseerd door een franstalige familie uit het Brusselse. Meer dan 300 gasten woonden de trouwpartij bij.
De familie had voor haar genodigden gebraden kip laten aanrukken afkomstig van een leverancier uit Vilvoorde. Bij het openen van de eerste ketel met gebraden kippen rook men al onraad. Een verdachte geur steeg oveneens op uit andere ketels. Uit voorzichtigheid werd de kip niet geserveerd en zocht de familie contact met de leverancier maar die vertikte het om te reageren. Op aanraden van de Mechelse politie liet de familie een dierenarts ter plaatse komen die het bange vermoeden bevestigde dat er met de kippen iets niets in orde was. Voor de familie een sein om de rijkswacht te verwittigen, die enkele kippen in beslag liet nemen voor verder onderzoek. (Nieuwsblad 8/8)
1995 – Zaterdag 12 augustus : Buurtfeest in Ten Moortele
“Beste Buur,
Eindelijk is het weer zover. Ons 2de buurtfeest komt eraan, en dit op zaterdag 12 augustus. Deze barbeque gaat door in de tuin van Mark De Win. Het aperitief wordt u aangeboden om 18.00 uur. Verder staat er op het menu : saté, barbeque worst, gemarineerde kippefilet, hamburger, aangepaste groenten en sausen, drank naar believen (wijnen, bieren, frisdranken) en muziek en dans naar hartelust. De prijs van dit feestje (eten en drinken) bedraagt 500 frank per volwassene en 150 frank per kind. Voor inschrijvingen en betalingen komen we persoonlijk bij u langs in de week van 1 augustus. Het Buurtcomité.” (Uitnodiging voor de buren)
1995 – Vrijdag 18 augustus :
Huwelijksserenade voor Dora Van Beersel en Jan Van Dessel
Naar aanleiding van het huwelijk van muzikante Dora Van Beersel met Jan Van Dessel gaf de K.F. St.-Cecilia om 18 u. een serenade in de feestzaal ‘Lemenhoek’ in Onze-Lieve-Vrouw-Waver. (“T&T”, juni ’95)
“Het was warm geweest tijdens de periode rond halfoogst ! ’t Was al heel de zomervakantie zo warm en terwijl de tuinders op hun velden alle kranen opdraaiden, deden de café’s ook goede zaken, want daar ook werden de kranen opengedraaid.
We wisten het al een tijdje. Dora, een van onze althoornspeelsters, zou gaan trouwen met Jan Van Dessel. We hadden inlichtingen genomen over de toekomstige echtgenoot en we vernamen dat het een heel brave en lieve jongen was. We hadden dan ook geen bezwaren tegen dit huwelijk en dat wilden we tonen door een serenade te geven op hun huwelijksdag in de feestzaal ‘Lemenhoek’ in Onze-Lieve-Vrouw-Waver. Iets over 17 u. vertrok de muzikanten- en sympathisantencaravaan in Leest-Dorp. We hadden verwacht dat we het met een klein groepje muzikanten zouden moeten doen omdat er heel wat Cecilianen hun zomervakantie nemen na 15 augustus.
Wanneer we echter de parking van de ‘Lemenhoek’ opreden, zagen we meer Leestse wagens geparkeerd staan dan we hadden gehoopt. Toen we de inkomhal binnenkwamen, zagen we –onverwacht- toch al een dertigtal muzikanten klaar staan en er kwamen er nog van alle kanten bij. Omstreks 18 u. begon de serenade. Het werd een traditioneel programma. Tijdens de gelegenheidstoespraak werd Dora geprezen om haar werklust en omdat ze zo’n lief en braaf meisje is en ook omdat ze graag naar de repetitie komt. Aan Jan, haar kersverse echtgenoot, werd de raad gegeven om terug trombone te spelen en met zijn vrouw mee te komen naar de repetitie. Heel wijselijk heeft hij daar niet op geantwoord, maar we hopen toch dat hij ooit nog via de ‘wachtkamer’ de trombones komt versterken. Daarna kreeg het bruidspaar het traditionele geschenk overhandigd door voorzitter a.i. Pol Huybrechts. Iedereen kreeg de gelegenheid de bruid en de bruidegom proficiat te wensen en met een mars werd de serenade beëindigd.
Voor de muzikanten was het echter nog niet afgelopen…Er was na de receptie nog een repetitie in onze eigen zaal geprogrammeerd omwille van het concert bij Concordia Tisselt en ons eigen herfstconcert. De repetitie was iets vroeger gedaan dan anders en daarna waren er boterhammen en kon het kaarten beginnen. Op een van de volgende repetities werd door het bruidspaar nog een natje en een droogje aangeboden aan de muzikanten. (“T&T”, oktober ’95)
Foto’s : -De folder van De Slak die de 7de Zennetochten aankondigde. -Enkele deelnemers van de wandeling te Leest.
1995 – 13 juli : Moeder Selleslagh, Delphine De Wit, overleden.
“Op 19 augustus zou ze 101 worden. Delphine De Wit overleed echter op donderdag 13 juli thuis in de Dorpstraat. Ze was in Leest beter gekend als ‘moeder Selleslagh’. Woensdag 19 juli wordt ze begraven op het kerkhof van Leest. Vooraf heeft de uitvaartliturgie plaats in de parochiekerk van Leest om 10.30 uur.
Moeder Selleslagh was een bekende dame in Leest. Vorige zomer werd ze door heel Leest gevierd op haar honderdste verjaardag. Ze was een vrouw die eenvoudig heeft geleefd, altijd op de achtergrond en die elke dag nam zoals hij kwam. Ze schikte zich in haar lot en heeft dit steeds gedaan met een kwinkslag en een lach.
Delphine De Wit is in de vorige eeuw geboren, heeft op jeugdige leeftijd haar moeder verloren, heeft gewerkt voor het hele gezin, trouwde, kreeg acht kinderen, twee kinderen overleden, echtgenoot overleed en ze is de ouderdomsdeken van de familie geworden.
Moeder Selleslagh heeft nog zes kinderen in leven, aangevuld met dertien kleinkinderen en evenveel achterkleinkinderen. Met het jongste achterkleinkind Pieter werd ze nog voor 14 dagen op de foto vereeuwigd.” (GvM)
1995 – 15 juli – Gazet van Antwerpen : Annelies Van den Eede zwaar gewond
“Leest.- De veertienjarige Annelies Van den Eede, Kouter 83 Leest, kwam woensdagavond in de buurt van haar woning met haar fiets onder een auto terecht. Het meisje werd met zware verwondingen overgebracht naar het Sint-Jozefziekenhuis.”
1995 – Zondag 16 juli :Chiro Car Wash
Tussen 10 en 17 uur kon men zijn wagen laten wassen door de aspi’s en de toppers van Chiro Leest op hun terrein achter de parochiezaal.
Prijs : 180 frank. (Folder)
1995 – 17 juli – G.v.M. : Boxing Club Leest sterft stille en snelle dood
“Het lijkt erop dat de dit seizoen opgerichte boksclub BC Leest een stille en snelle dood zal sterven. Het voltallige bestuur diende immers een tweetal weken geleden zijn ontslag in.
BC Leest –nooit echt van de grond gekomen- blijft dus ouderloos achter. Maar meteen kondigden voorzitter Stan Clough, secretaris Etienne Brusselmans en penningmeester Willy De Groof aan nog voor het seizoen ’95-’96 weer de handschoenen op te nemen. Ditmaal in hartje Mechelen. Zoals geweten startte BC Leest op vraag van Gust Emmeregs dit seizoen in de Leestse Omnihal met boksactiviteiten. Emmeregs had al enkele succesvolle boksavonden ingericht en droeg de bokssport een zodanig warm hart toe dat hij actief wou meewerken aan de revival van de Mechelse pugilistiek. Hij garandeerde de investeringskosten en een vaste stek in de Omnihal. “Maar al snel werd duidelijk dat Gust zijn beloften niet na kwam. Van de aanvankelijk beloofde infrastructuur kwam niks in huis. We werden ergens in een klein magazijntje van de Omnihal gestopt. We trainden als het ware in onze kleedkamer. Bijgevolg was de aankoop van een boksring (86.000 fr.) totaal nutteloos. Een ring die nota bene verre van reglementair was”, stelt secretaris Etienne Brusselmans.
“Afijn, de problemen waren legio. Ook naar de organisatie van een meeting toe. We hadden een meeting met verschillende revanches van de Belgische kampioenschappen liefhebbers én de spektakelrijke profkamp Barret-Wuestenberghs in het achterhoofd. Gust wou echter absoluut Hassan Mokhtar op het programma. Onmogelijk, want Mokhtar had een contract om zijn titel in Drogenbos te verdedigen”.
Brusselmans had overigens al bij voorbaat het gevoel dat BC Leest op drijfzand gebouwd werd. “Klopt, ik zag dat al veel langer aankomen. Er was geen samenwerken mogelijk. Gust betaalde zelfs nooit de verplichte clubverzekering. Wat dus betekent dat wij niet verzekerd waren. We mogen van geluk spreken dat er al die tijd geen ongeval gebeurde. En als klap op de vuurpijl kregen we deze week nog een al 10 maanden openstaande rekening van de leverancier van boksmateriaal. Rekening die dus nooit betaald werd. Nu goed, ten einde alle plooien glad te strijken stelden we voor een ultieme evaluatie-vergadering te houden zodat we de meubels konden redden. Maar daar kwam nooit reactie op. Ons ontslag was dus logisch.”
The Max Gust Emmeregs zelf konden we niet bereiken, maar de kans dat hij voor het volgend seizoen voor BC Leest alsnog een vergunning bij de boksbond neemt, is in deze omstandigheden bijzonder klein. Brusselmans, Clough en De Groof hebben ondertussen wel al aangekondigd zich verder voor de heropbouw van de Mechelse bokssport in te zetten. “Zeker, we hebben een nieuwe locatie gevonden. In de buurt van het station opende mijn zoon Carl onlangs café The Max. Achteraan en boven wordt plaats voorzien voor een feestzaal, theatertje en een boksclub die ook “The Max” zal gaan heten. We maken ons sterk dat we nog dit seizoen aan de slag kunnen en dat het –hartje Mechelen- wel een succes kan worden”, zegt Brusselmans vastberaden niet in de hoek waar de klappen vallen te blijven. (P.P.)
Op 19 juli reageerde Emmeregs in dezelfde krant onder de kop :
Emmeregs blijft in Mechelse bokssport investeren
Gust Emmeregs blijft ook na het ontslag van het bestuur van BC Leest in het boksen geloven. Dat kondigde een verbolgen Omnihal-beheerder in reactie op ons artikel van maandag aan : “De beschuldigingen die het bestuur mij ten laste legt zijn belachelijk”, aldus Emmeregs. “Ik kwam wel degelijk mijn beloftes na, betaalde steeds elke maandag op tijd de 6.000 frank van trainer D’Hondt (nu ook ontslagen, nvdr). Sterker nog, ik investeerde het afgelopen jaar een kwart miljoen in de Mechelse bokssport. Wie kan dat zeggen ? Ik had trouwens vooraf duidelijk gesteld dat ik alleen de eerste investeringen zou doen, nadien moest de club zelf zien rond te komen. Zo heb ik nooit beloofd de clubverzekering te betalen : neen, elke bokser betaalde zijn eigen verzekering, zijnde 500 frank. En wat betreft het inrichten van een meeting, die meeting zou mij zo’n 250.000 frank kosten. Begrijpelijk toch dat ik dat bedrag niet zonder garantie en inspraak neertelde. Je kan goed zijn, maar niet gek.”
Emmeregs noemde het in de gegeven omstandigheden zinloos de evaluatievergadering bij te wonen. “Het vonnis was blijkbaar al geveld. Ach, volgens mij zochten de betrokkenen al langer een manier om op eigen houtje met een club te starten. Ik vraag me alleen af of dat niet op een deftiger manier kon.”
Klare taal van Emmeregs die aankondigde wel degelijk de vergunning voor BC Leest te verlengen. En eraan toevoegde dat hij van zijn inrichtersvergunning (“nr.10918”,zegt hij) gebruik zal maken. Mogelijk opnieuw met Vilvoordenaar Surin. Of onze boksglorie Jean Lamarque trainer blijft, kon nog niet worden bevestigd. (P.P.)
1995 – 19 juli : Omhaling chiro.
De Leestenaars hadden volgende folder in hun bus gekregen :
Geachte Leestenaar,
De zomervakantie is volop aan de gang, het Chirovolkje pakt zijn valiezen in om op kamp te vertrekken. Om de Chirokas enigszins te sparen, houdt de Chiro een aloude traditie in stand : de groentenronde. U kan tijdens dit gebeuren allerhande groenten en voedingswaren overhandigen aan de passerende Chiromannen. Deze omhaling is geheel vrijblijvend. Enkele praktische wenken : -de omhaling gebeurt op woensdag 19 juli vanaf 10u00. -om niet elke deurbel te tiranniseren, vragen we U om deze brief goed zichtbaar langs de straatzijde te bevestigen als teken dat U iets wil meegeven met de Chiro. De Chiro dankt U alvast voor Uw giften, tot woensdag ? De Chiroleiding.
1995 – Vrijdag 7 juli : Leestse fanfare op Heide-Kermis
“Het was een prachtige zomeravond en het begin van de vakantie-uittocht. Terwijl er op de radio almaar berichten werden omgeroepen over files op weg naar zee, opstoppingen aan de Kennedy-tunnel en verkeersongevallen richting Luxemburg, kwamen nog een vijfentwintig muzikanten afgezakt naar de Leest-Heide. De andere zaten in de files of waren reeds lang op hun vakantiebestemming aangekomen.
De tubaspelers weren nog allemaal op de Leest-Heide en op één na alle basspelers. Bij andere instrumenengroepen ontbraken heel wat muzikanten. Voor de eerste keer waren er meer vergezellende ereleden dan muzikanten, maar het kan zijn dat de aanwezige supporters allemaal fervente mosseleters waren. Eén van onze oud-dirigenten, Frans Dierckx, was ook van de partij.
Van de geplande muzikale wandeling kwam niets…Er zijn nog weinig muzikanten te vinden voor echte stapmarsoptredens. We vinden dit spijtig, maar het is nu eenmaal zo. We zullen hierop in de toekomst niet meer aandringen, maar we vragen ons af of we dan nog een aantal diensten kunnen leveren zoals dat vroeger het geval was. Kunnen we dan nog deelnemen aan optochten ? We zullen afwachten, maar eens moeten we de knoop toch doorhakken…!
Er zou een kermisconcert worden gegeven op het wegdek van de Juniorslaan, het oude stuk dat voor het verkeer was afgesloten. Tegen de glasbol aan waren stoelen en lessenaars geplaatst. Toen de dirigent de aanwezige muzikanten even had overschouwd, besloot hij zelf mee te toeteren omdat er volgens hem te weinig althoorns waren. Onze hulpdirigent, Warre De Maeyer, legde zijn tuba in het gras en werd gelegenheidsdirigent. En onze hulpdirigent deed het ook zeer goed !
Wat het programma betreft –en daar moeten we in de toekomst rekening mee houden- houden de mensen van Leest-Heide van andere muziek. Op de Heide houden ze van Eddy Wally, van Corry en de Rekels, van Vader Abraham en van de Zangeres zonder Naam. Ze moeten daar niets hebben van UB40, de Cranberries of ander Engels gedoe. Voor fanfaremuziek gaat hun voorkeur naar stevige en bekende marsmuziek als ‘Colonel Bogey’, ‘Stars and Stripes’, ‘Alte Kameraden’ en zelfs ‘Prager Musikanten’. Zij houden er niet van trage nummers. De mensen van de Heide willen op muziek kunnen meestappen en in de handen klappen. Ze willen de deuntjes ook kunnen meefluiten. Nu kregen ze er te weinig gelegenheid toe, zegden ze. Maar ze voegden eraan toe : “We zijn toch tevreden dat de fanfare nog eens op de Heide een concert heeft komen spelen.”
Omstreeks 21 u. was het concert afgelopen en toen zijn de liefhebbers van mosselen aan de slag gegaan. “Ze zijn uitstekend van kwaliteit en ze zijn goed klaargemaakt,” hebben we horen zeggen. “En de steak natuur was ook heel goed !”
Dit kermisconcert was teven het laatste muzikale optreden van Pol Huybrechts, onze ondervoorzitter. Hij is één van de trouwste muzikanten van onze vereniging geweest en heeft er ruim 45 jaar als muzikant opzitten. Vanaf 8 juli 1995 is Pol nu ere-muzikant. Hij blijft echter wel naar de repetitie komen en zal de muziekbibliotheek in orde houden. Hij blijft zich ook bezig houden met ons druk- en kopieerwerk.
De muzikanten kregen een consumptie aangeboden van Henri Verbeeck, Pol Huybrechts en van de fanfare zelf.” (“T&T”, oktober ’95)
Initieel had de fanfare het plan om voor deze Heide-Kermis een TD of een bal te organiseren maar dat werd afgeblazen : “…een TD is financieel haalbaar maar we vernemen dat er de laatste tijd zoveel nare dingen omheen gebeuren dat de veiligheid van het gemeenschappelijk bezit en van de omwonenden nogal eens te lijden krijgt. We hebben ook de prijzen gevraagd van de vedetten met een orkest. Meestal komt daar minder gewelddadig volk op af, maar de prijzen zijn om van te duizelen. Voor een playback optreden van ongeveer een half uurtje durven sommigen al gauw 130.000 BEF vragen en dan zijn ze enkel nog maar vrij na 24 u. Het uur van optreden kan wel geheim blijven, maar het is voor degenen die inkomgeld betaald hebben niet prettig zolang te moeten wachten. We kregen ook prijzen binnen van om en bij het half miljoen voor zogenaamde vedetten die actueel wel in de markt liggen en dan hebben we het niet over de Rolling Stones of andere vermaarde groepen. Financieel is dat voor onze vereniging een te groot risico…” (“T&T”,maart ’95)
Ondervoorzitter Pol Huybrechts (foto’s onderaan) blies op deze Leest-Heide kermis zijn laatste noten uit zijn bariton. Vanaf dit moment werd hij ere-muzikant. Leopold ‘Pol’ Huybrechts is een zoon van Frans en van Jeanne De Bruyn en werd te Leest geboren in 1933. Hij was muzikant van 1951 en bestuurslid van de K.Fanfare St.-Cecilia Leest sinds 1979. In 1981 werd hij wijkverantwoordelijke. Hij hield zich vooral bezig met het kopieer- en drukwerk van de fanfare en samen met zijn echtgenote Maria Buggenhout zorgde hij voor het dagelijks onderhoud van café-zaal ‘St.-Cecilia’. Pol was ook beheerder van de voorraad dranken in het fanfarelokaal. (‘Leest in Feest’)
1995 – 8, 9 en 10 juli : Leest Heide Kermis “Bij Maryse, de eerste zeeuwse supermosselen met friet of brood of koude schotel aan democratische prijs vanaf 16.00 uur. Zondag 9 juli 1995 – 3de grote volksspelen vanaf 14.00 uur. Inschrijving vanaf 13.30 u., tf 015/71.35.44. Mooie prijzen. Springkasteel & magic clown voor de kinderen gratis. Om 20.30 dans en vermaak met DJ Wasch&Go. Maandag 10 juli : zeeuwse super mosselen vanaf 16.00 uur. Dit alles t.v.v. Maryse Boys.” (folder)
Op zaterdag werd een kaartavond georganiseerd met een prijzenpot ter waarde van 30.000 frank. De inleg bedroeg 150 frank en zondag speelde DJ Dolf vanaf 20 uur ten dans. Deze activiteiten gingen door aan het terrein Grote Bleukens aan de Zennebrug.
Foto’s : -Leopold ‘Pol’ Huybrechts met zijn bariton. -Pol in 2013. Rechts Marcel Van Loo.
1995 – 4 juli – GvA : Rioleringswerken in september
“…de geplande rioleringswerken door de NV Aquafin situeren zich aan de Krekelenberg (Blaasveld) en de Tisseltbaan (Leest) en verderop in de Blaasveldstraat, Hoogstraat en Overloopstraat (Tisselt). De collector die dient aangelegd moet de afvalwaters afvoeren van zowat 2000 personen die aan de zijde Tisselt-Oost en het stukje Leest wonen.”
1995 – 5 juli : Overlijden van Ferdinand De Prins, Ere-Schepen en Ere-Bestuurslid K.F.St.Cecilia Leest. (Foto’s onderaan)
Ferdinand “Nante” De Prins was in de Leestse Alemstraat geboren op 6 januari 1908.
Hij was gehuwd met Alida ‘Lida’ De Wit (°Leest 28/9/1909, +Leest 30/10/1990) die hem vijf kinderen schonk : Jan, Constant, Marcel, Walter en Maria.
Naast muzikant van de fanfare St.-Cecilia was hij er ook wijkverantwoordelijke, bestuurslid en ondervoorzitter. Vanaf 1946 was hij gemeenteraadslid en schepen van 1959 tot 1970.
Rond 1930 kocht hij op het Dorpsplein (Leest-Dorp) de woning van de familie Huysmans die er daar een limonadefabriekje op nahield. Nante verbouwde de woning tot beenhouwerij die na zijn opruststelling werd overgenomen door zijn zoon Walter en later door de familie Cremie.
Meer over Ferdinand De Prins in deze kronieken : juli 1963 (Huizenbouw te Leest), juni 1987 (oorlogsherinneringen) en begin maart 1995 (“Nante den beenhouwer”).
1995 – 7 juli : Overlijden van Jan De Wit. (Foto onderaan)
“Jan van Poeles” was erelid van de Kon. Fanfare St.-Cecilia en geboren te Leest op 27 juli 1913.
Hij woonde aan de Kleine Heide en bleef zijn leven lang een trouw lid van de fanfare.
Hij was gemeentewerkman in Leest en werkte in die functie samen met onder andere Eugeen Vloeberghen en later met Leo Lauwens.
Jan De Wit was aanwezig op elke uitstap van de vereniging ongeacht de afstand die daarvoor moest afgelegd worden. Hij verplaatste zich een hele lange periode met een ‘2 pk-tje’, zelfs toen die wagentjes bijna helemaal uit het straatbeeld waren verdwenen. Wanneer dat wagentje ergens stond geparkeerd, wist iedereen dat Jan niet ver uit de buurt was.
Wanneer de feesttent voor de Cecilianen werd opgebouwd en wanneer na afloop van de festiviteiten alles moest worden opgeruimd, stak hij altijd een handje toe. Jan De Wit was de eenvoud en de vriendelijkheid zelf. Zijn grote hobby’s waren de duivensport en het volgen van de concertuitvoeringen van de fanfare. (“Leest in Feest”, Stan Gobien)
Foto’s : -Nante als soldaat. -Lida met zoontjes Constant en Jan. -Nante kocht, rond 1930, het vroegere limanadefabriekje van de familie Huysmans aan en verbouwde het tot beenhouwerij. Op de foto voor beenhouwerij De Prins : Fons, Godelieve en Leo Hellemans. -De huidige beenhouwerij Cremie. -Jan De Wit. (Foto : familie Lauwens-Piessens)
1995 – Juni “T&T” : Rubriek ‘Jeugdige Muzikanten’ : De muzikanten die deze keer worden voorgesteld (Kathleen Lamberts en Katrien Verschueren) hebben allebei wat gemeenschappelijks. Ze houden er niet van bloemtuilen af te geven ter gelegenheid van concerten. “Het zijn altijd de jongste meisjes die daarvoor opdraaien ! Er zijn toch ook jonge jongens en zelfs volwassen dames in de fanfare ! Laat hen het de volgende keer maar opknappen, misschien doen zij het wel graag ! Ofwel kun je ook nog kiezen uit de rijpere mannelijke muzikanten !” We zullen eraan denken tegen het kerstconcert…
Kathleen LAMBERTS(°10.06.1980) “Kathleen is de zus van Veerle, die al eerder in deze rubriek voorkwam. Zij woont aan de Juniorslaan 27 te Leest. Kathleen is 15 jaar en weet zelf niet meer sedert wanneer ze lid is van de fanfare. Ze heeft twee jaar muziekschool gevolgd. Nu gaat ze niet meer naar de muziekschool. Ze toetert enkel nog mee in de fanfare en ze zorgt ervoor dat ze haar partituur zo goed mogelijk kan spelen. Ze speelt, je houdt het niet voor mogelijk,…bugel. Dan zijn er toch nog goede zielen, zoals Hendrik Verschueren en Marcel Schippers, die dit prachtig instrument willen bespelen !!! Op de vraag waarom ze nu juist voor een bugel heeft gekozen, kan ze enkel antwoorden : “Ze hebben me dat instrument gegeven en ik dacht dat het dan ook goed was.” Kathleen loopt school in het Sint-Godelieve Instituut in Kapelle-op-den-Bos. Daar krijgt ze nog maar één uurtje muziek. Ze vindt het dan ook niet de moeite haar instrument mee te nemen naar school, want dan pikt zij weer kostbare tijd in van de lerares muziek. Haar hobby’s zijn muziek spelen, muziek beluisteren en naar de chiro gaan. Sommigen van haar vrienden en vriendinnen vinden het leuk dat ze in een fanfare meespeelt, omdat ze vroeger ook gespeeld hebben. Kathleen houdt van alle muziek behalve van house en klassieke muziek. Tot haar favorieten rekent ze de Cranberries en REM. In de fanfare vindt ze het tof omdat er zo’n goede sfeer heerst en omdat er zoveel jeugd is. Wij hebben al gezien dat er wat te lachen valt als Kathleen in de buurt is. Daarbij komt ze heel dikwijls naar de repetitie en als het enigszins kan, helpt ze altijd mee als de fanfare wat organiseert !”
Katrien VERSCHUEREN(°15.09.1980) (foto onderaan) “Katrien woont aan de Winkelstraat 7 te Leest. Zij is één van de kleindochters van ere-voorzitter Vic Verschueren en wordt binnenkort 15 jaar. Ze weet nog wanneer ze lid van de fanfare is geworden. Dat was in 1989 en ze was er al vlug bij. Muziekschool volgt ze niet meer, want die heeft ze al achter de rug. Zij speelt cornet, zoals haar vader. Eerst had ze een althoorn gekregen, maar die vond ze te groot. Alle andere leerling-muzikanten kregen toen een cornet en daarom wou ze die ook. Ze gaat naar school in Mechelen, bij de Ursulinen. Daar krijgt ze geen muziekles meer. Ze heeft wel één jaar in het schoolensemble gespeeld, maar daarvan is ze nu geen lid meer. Zij is een van de weinigen die haar cornet dan ooit wel mee naar school heeft genomen… Haar hobby’s zijn in de eerste plaats naar de fanfare gaan. Daarbij komen nog fietsen, lezen, met de computer spelen en werken en…muziek beluisteren. Katrien is ook lid van de chiro. Sommigen van haar vrienden en vriendinnen vinden het maar niets om naar de fanfare te geen en ze vragen zich af wat zij daaraan leuk kan vinden. Anderen vinden het daarentegen wel fijn en zouden ook wel eens willen proberen. Katrien vindt vooral de sfeer in de fanfare tof. Na de repetitie en tijdens andere fanfare-organisaties babbelen en lachen, doet ze graag. Vooral veel lachen vindt ze gezond. Haar ouders vinden het goed dat ze naar de fanfare gaat. Ze zegt dat het zowat een traditie is in haar familie. Haast iedereen speelt in de fanfare of is leerling-muzikant. Ze houdt echter ook nog van andere dan fanfaremuziek, zelfs van hard-rock. Katrien is er steeds bij als er wat georganiseerd wordt in de fanfare. Ze helpt bij de kwis, bij de jaarlijkse eetdagen en bij alles wat er maar enigszins te doen valt. En wij kunnen haar hulp en die van haar jeugdige medemuzikanten best gebruiken !”
1995 – Vrijdag 2 juni : Opening nieuwe lokalen Chiromeisjes(foto onderaan) De chiromeisjes van Leest en de Raad van Bestuur van “Ons Parochiehuis – De Kouter” melden u met grote vreugde de geboorte van hun nieuwe lokalen. Het doopsel zal toegediend worden door onze Proost op vrijdag 2 juni 1995 om 19.30. U en uw partner worden vriendelijk uitgenodigd op deze plechtigheid met aansluitend een receptie.”(De uitnodiging)
1995 – Vrijdag 2 juni : Consternatie na de repetitie van de fanfare. “Af en toe gebeuren er onverwachte dingen op de repetitie. Niet zozeer tijdens het repeteren, maar wel na de repetitie. Aan drie tafels werd er met de kaart gespeeld toen er omstreeks 23 u. onverwachts gekleurd bezoek kwam. Een Afrikaan haalde uit zijn lederen tas broeksriemen, t-shirts en lederen vesten. In vrij goed Nederlands begon hij zijn waren aan te prijzen. In het café waren op dat moment nog muzikanten en ereleden die iets van de Afrikaanse handel kennen. Een bekend muzikant die weet hoe hij zaken moet doen, vroeg of de betrokkene paternosters bijhad. Die kon hij tot zijn grote spijt niet meer leveren. Wel kon hij tegen een fel naar beneden gedreven prijs broeksriemen verkopen. Van ’t verschieten schoof Maria Lauwens uit met een hele schotel bierglazen. Zij kwam op de grond terecht en kwetste zich aan de hand. Daarom was voor haar een nachtelijk doktersbezoek nodig en een kwartiertje later was ze gelukkig terug aanwezig.” (“T&T”, juni ’95)
1995 – 11 juni : Eetdag Sportvrienden SP Leest In het chalet van SK Leest. Voor 350 frank kon men steak au poivre, steak nature of steak champignons met frieten verkrijgen. Een ½ kip nature met champignons en frieten kostte 250 fr. Inschrijven kon bij volgende bestuursleden : Vloeberghen Jozef, Ten Moortele 5. De Borger Ivan, Vinkstraat 32. De Bont Mariette, Dorpstraat 78. Van Neck Celest, Electriciteitstraat 27 Mechelen. De Borger Gerard, Vinkstraat 32. Verschaeren Malvine, Electriciteitstraat 27 Mechelen. Van Damme Jozef, Juniorslaan 61. De Bleser Armand, Dorpstraat 78. Demeester Stan, Fr. Hoogenberghstraat 19 Mechelen. Verheyden Ingrid, Leuvensesteenweg 643 Muizen. Van Ingelghem Franky, Moerbeistraat 34 Hombeek. (folder)
1995 – 24 juni : Opening vernieuwde speelplaats en nieuw logo De leerlingen en leerkrachten van de Stedelijke Basisschool Leest meldden met grote vreugde de geboorte van hun nieuwe logo en vernieuwde speelplaats. Peters : Jommeke en Filiberke. Meters : Rozemieke en Annemieke.
Feestprogramma : 10.30 – 12.00 : Feestelijke fietsenstoet doorheen Leest met als eregasten Jommeke & Cie. Gratis feestdronk nadien. 12.00 – 14.00 : Feestmaal. Heerlijk “Geboortemenu”. 15.00 – 16.30 : Optreden feestelingen (kleuters en lagere schoolkinderen) op de vernieuwde speelplaats. 16.30 : Plechtige onthulling van de boreling “Ons nieuw logo”onder het peterschap van tal van personaliteiten. 17.15 : “Wie doet het beter B” Jij ? Hoger..., verder..., meer... 19.00 : Kinderbal met optredens van beloftevolle vedetten. 21.00 : Officiële opening galabal. Gastoptredens van de vaste waarden van onze showbizz. Alle feestvarkens op post !!! Doorlopend ijssalon, barbecue, kraampjes, terrascafé !! (folder)
1995 – Vrijdag 30 juni : Etentje voor muzikanten en helpers St.-Cecilia De Leestse fanfare had voor die dag een gratis etentje georganiseerd voor de muzikanten en de helpers in hun zaal. Op het menu stond kip met groenten en frieten. (“T&T”, juni ’95)
Foto ‘s : -Katrien Verschueren. -De voorzijde van de uitnodiging van de Chiromeisjes voor de opening van hun nieuwe lokalen.
