Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
17-11-2005
De Rode Del 1
De Rode Del; fijn om wonen! In Arendonk ligt een enorm bos- en vengebied: De Rode Del. Eertijds hoorde het toe aan de voormalige dynamietfabrieken. Toen die dicht gingen in 1964 viel het bosgebied ten prooi aan grondverkavelaars. De bestaande wegen door het domein kregen de naam van de burgemeester en nog een paar notabelen (zodoende konden ze naderhand niet meer reclameren) en de verkaveling kon een aanvang nemen. Honderden percelen kwamen er vrij en die werden voor een groot gedeelte ingeklauwd door onze Nederlandse vrienden die een buitenverblijf "in den vreemde" de max vonden. Het merendeel van de verkaveling was illegaal en is dat nog steeds. Bouwvergunningen waren er niet, permanente bewoning mocht niet en toch werden er bungalows en caravans neergepoot. Nu na meer dan veertig jaar is het gebied compleet verloederd: de meegebrachte woonwagens zitten onder de rotzooi en de beloofde vergunningen zijn er nog altijd niet. Een nieuwe postbode rijdt er verloren en de vuilkar kan de verzamelde rotzooi in vier beurten niet laden. Fijn wonen hoor, bij ons in "De Rode Del".
Ruzie om een kleine.!! 't Zal wel in elk huishouden voorgekomen zijn; buitenechtelijke kinderen, natuurlijke kinderen, kinderen waarvan de vader het ouderschap ontkende... Tijdens mijn stamboomopzoekingen kwam ik bijgaand vodje papier tegen. Het bleek een verklaring te zijn afgelegd in notarishanden en die handelde over de geboorte van een jongetje. Het dokument dateert van 16 februari 1759 en is in het latijn opgesteld.
Hieronder volgt de nederlandse vertaling. 16 febr. 1759 is gedoopt joannes onwettige zoon van joannes nijs en barbara lasters deze barbara heeft tijdens de baring onder eed verklaard in handen van de vroedvrouw dat joannes nijs de natuurlijke vader is. Deze bedoelde joannes nijs evenwel is bereid zich aan te bieden om onder eed te verklaren dat hij de vader niet is.
Zijn verklaring bracht weinig zoden aan de dijk want de kleine kreeg de naam van de vader. Jaren later trouwde Barbara Lasters en kreeg de kleine Joannes alsnog de familienaam van zijn stiefvader.
De pinhelm. Als grensgemeente met het neutrale Nederland had Arendonk tijdens de eerste Wereldoorlog af te rekenen met prikkeldraadversperringen. Het kanaal dat Arendonk in tweeën snijdt was een natuurlijke hindernis. Op de noordelijke kanaaldijk kwamen draadafspanningen in verschillende rijen. Die werden dan vanuit een centraal punt onder stroom gezet. D'er zijn er zo verschillenden -burgers en soldaten- aan de draad blijven plakken en ter plekke doodgevallen. Op de Brug over het kanaal stond het enigste wachthuisje met daarvoor constant een Duitse pinhelm die de pasjes controleerde....Ze hadden hem moeten laten staan!!! dan hadden we geen verbodsplaten nodig gehad...
Ons familiewapen. Wij hebben ook een familiewapen. (zie mijn berichtje van 7 november). 't Is niet goedgekeurd, 't zal nooit goedgekeurd worden, het voldoet aan geen enkele eis van welke commissie dan ook, het is geschiedkundig niet verantwoord, in één woord er klopt nikske van. We hebben het zelf uitgevonden. Omdat we van het gedacht waren dat als Prins Laurent van Saksen-Coburg-Gotha en Jeanpol Dudekem d' Acos er eentje hebben, wij er ook recht op hebben. Het schild zelf bevat 5 onderdelen, een koffiepot, een orchidee, een horloge, een oorlelbolleke en een bij.
Vandaag gaan we het hebben over de Koffiepot.
De bijnaam van onze familie is : die van Koffie. Hoe die ooit werd gegeven is niet te achterhalen. Hij komt ne mens in godsnaam aan een bijnaam. De burgerlijke stand die schrijft bij een geboorte natuurlijk niet op: "heden geboren Jefke, zoon van Louis van 't pispotje", neen die schrijft "Jefke, zoon van Lodewijk De Vocht", om maar iets te noemen. In ieder geval de bijnaam Koffie dragen we al minstens een 6 generaties mee; toch al wel zo'n 150 jaar. Mijn vader zijn grootvader was al ne Koffie. En als ik in het midden van de vorige eeuw bij mijn eigen grootvader ging buurten stond de koffiepot centraal op de keukentafel. 't Was daar wreed gezellig.En dat is het bij ons in de familie nog altijd. Vandaar dat hij in ons familiewapen ook de centrale plaats heeft gekregen.
Hier zijn ze dan!!! Elke jeugdbeweging staat of valt met gemotiveerde ouders. Die vormen dan een ondersteunend oudercomité. Bij ons is dat niet anders...Hier zijn ze dan: de mannen die zorgen dat zo'n 100 jongens en meisjes week-in week-uit onbezorgd kunnen ravotten en spelen. Onze klak gaat in diepe dank voor hen beiden af.!! (klik op de foto)
' t Moest eindelijk eens van mijn hart...Iedereen is vrij om te doen en te laten met zijn blog wat hij wenst te doen en te laten. Maar laten we 1 ding afspreken: als we gedichtjes of poezie van ander mensen gebruiken dan gaan we er de naam van de dichter of schrijver bijzetten.... Anders krijgen we slechte gedachten van elkaar.
...Gestolen gedichtjes...Een aanklacht tegen plagiaat. (Met de postume toestemming van den Herman en de lieve groetjes van Kristienneke.) ============================================ Herman De Koninck ligt te draaien en keren in zijn graf. Verdoemme, verdoemme, die bloggers van 't seniorennet die zijn straf.
Ze pikken ongevraagd mijn beste gedichtjes, en zetten ze dan op hun eigenste site; die wichtjes.
Moesten het nu gedichtjes van Lannoye of den Brusselmans zijn da's rommel, da's prul, dat doet minder pijn.
ik zal eens aan mijn Kristienneke vragen of ze die ongenode gasten nergens aan kan klagen.
en dan die hondjes en poesjes zo langs de kant zo vlak naast mijn gedichtjes; ik vind het een schand.
Michelleke van Gaia vind het ook al een affrontje al zijn lievelingen met hun kortgeschoren kontje.
Moest ik nu nog tot de levenden behoren ik zou nogal eens van me laten horen
Alhoewel...ik lig zo bij mezelf te overwegen ik blijf liever liggen en ga nooit meer bewegen
Ze bekijken het maar, al die bloggers van 't net ....als ze zelf niet kunnen dichten, dan pikken ze het maar!.
Voorpaginanieuws bij de gazetten... de wereld heeft een half uur stilgestaan.. Jan Verheyen heeft geweend.
Jan Verheyen, 42 jaar, filmregisseur en stand-in komiek als ander volk belet is, is voor de eerste keer vader geworden. Vader worden is een emotionele gebeurtenis, zeker de eerste keer. En dat ne mens dan al eens een half uurke tranen van vreugde en geluk laat lopen! ...Dat zou ik nog doen bij de zevende kleine. Maar Janneke Verheyen gaat met zijn emoties de populaire toer op. Hij moet dat zonodig kond doen aan de Vlaamse gazetten- en boekskeslezers. En die boekskes en gazetten ruiken omzet. Dus publiceren die tranen van Janneke Verheyen!. En nog wel op hun eerste blad. ....En terwijl in Parijs en omstreken huizen en koters tot de grond afbranden, terwijl in Pakistan nog duizenden lijken onder de brokstukken zitten, terwijl er in Irak jonge kindjes hun armen en benen verliezen, komen de gazetten met wereldnieuws op hun eerste pagina: Jan Verheyen heeft een half uur geweend. Awel van mij mag hij veertien dagen bleiten, maar lieve gazetten laat hem dan zijn tranen plengen op jullie voorlaatste pagina tussen het weerbericht en de beurscijfers. Houdt Uw voorkant voor serieus nieuws. Ge gaat er een hoop mensen een plezier mee doen!!.
Een vriend van mij is een gepensioneerd hobbyist-landbouwer. Samen met zijn vrouwke bouwde hij kort na zijn huwelijk een burgerswoning waar na verloop van jaren hokken en koters achter kwamen. Kortom een doorsneewoning zoals er zovele naast onze Vlaamse spoorwegen liggen. In de loop der jaren ontpopte mijn vriend zich tot een verdienstelijk tuinder: erwtjes, peekes, tussendoor een sjalotje... Ook op gebied van pluimvee en andere neerhofdieren geraakte zijn naam bekend. Zo was hij jarenlang huisleverancier van scharreleieren en gevilde konijnen aan plaatselijke middenstandsvrouwen. De laatste jaren kwam echter de mot in zijn commerce. Nikske anders dan tegenslag: Een balorige ezel die noodgedwongen moest gecastreerd worden, een schaap dat hij per ongeluk de kop insloeg, de groen jongens die een vogelrichtlijn vlak boven zijn slaapkamervenster tekenden en nu de ophokplicht. Zelfs zijn scharrelkippen en tamme ganzen mogen niet meer buiten.
Tot overmaat van ramp heeft zijn buurman - wel een professioneel agrariër- het weiland naast zijn hof gehuurd en die vol dikbilkoeien gezet. Sinds gisteren staat daar ook een dikbilstier tussen: een kolos van een klein duizend kilos, dampende neusgaten, poten gelijk eikenbomen, wild in het rond loenzende ogen...en brullen dat ie kan. De vrouw van mijn vriend is helemaal weg van de dikbilstier en staat dagelijks in volle bewondering over de schutting naar het prachtbeest te kijken..... Wat een vent, wat een prachtkerel. Ze vergeet zelfs de soep in te scheppen voor mijne vriend die zich zeer achteruit gedaan voelt.. Stikjaloers is hij op dat beest en hij overweegt nu om zijn geboer met alles er op en eraan te verkopen. Hij is het niet gewoon van op de tweede plaats te komen. Omwille van zijn "sociale status" wenst hij anoniem te blijven. Geinteresseerde kandidaten dienen zich daarom tot ondergetekende te wenden. Voor een zacht prijzeke kunt U zich met kerstmis nog "herenboer" noemen.
Eindelijk, de kogel is door de kerk..de borden zijn er!!!!!!.
..... En het onderstaande heb ik al eens een keertje eerder geschreven.
Dagelijks komen er door het centrum van Arendonk en door de aanpalende woonwijken honderden vrachtwagens op weg naar ons geliefd buurland. Zij gaan Holland bevoorraden met goederen waarmee een volk in leven blijft. Dat al deze mastodonten door Arendonk komen ligt aan het feit dat de afritten van de E34 Antwerpen-Eindhoven en van de Boudewijnautostrade aansluiten op gewestwegen die door Arendonk lopen en die een kortere verbinding met het Nederlandse Noord-Brabant en met het hinterland van Rotterdam mogelijk maken. Dagelijks denderen dus duizenden tonnen door het tellorenlikkersdorp. De Nederlandse transportwereld profiteert ook van deze situatie en laat een groot deel van zijn camions de kortste weg door Arendonk nemen. Het gemeentebestuur ijvert nu al jaren om het zware verkeer boven de 7,5 ton uit de dorpskom en de doorgaande wijken te weren. Na jaren van geploeter hebben zij het voor elkaar gekregen dat de bevoegde minister een verkeersreglement heeft goedgekeurd dat alleen plaatselijk vervoer toelaat. Alle zwaar vervoer moet voortaan een toerke om maken. Hebben die Hollandse geburen van ons toch geen beroep aangetekend bij de Raad van State zeker!."Jullie pakken onze boterham af" zeggen de Kezen "want we moeten nu omrijden en dan gaan we op de fles..." Het bovenstaande en nog wat meer schreef ik op 6 juli van dit jaar. Vandaag zijn de voorbereidende werkzaamheden gestart om de verkeersborden met "geen doorgaand vrachtverkeer boven 7,5 ton" te plaatsen. Nog enkele weken en we kunnen als zwakke weggebruiker -fietser, voetganger, kindjes- met een gerust hart de baan op.
Het familiewapen. 't Heeft lang geduurd. Exact 200 dagen voor iemand gevraagd heeft wat dat wapenschild links en rechts op mijn blog betekende en of dat allemaal wel officieel was. De praat die ik op het seniorennet verkoop is niet van aard om mensen te doen geloven dat ik een afstammeling zou kunnen zijn van een familiestam met een wapenschild. Wij, Jef Koffie's trots, hebben dus ook geen wapenschild. 't Is te duur, we hebben onze sociale status niet mee en driehonderd jaar geleden zaten er een paar haagweven in de familie. Vandaar...
We hebben dan zelf maar een familiewapen ontworpen. In vijf korte berichtjes die vanaf deze week op dit blog verschijnen zal ik een motivatie geven voor de vijf verschillende figuren die kruisgewijze in het familiewapen zijn opgenomen: de orchidee, het oorlelbolleke, de bij, het hanghorloge en centraal de koffiepot.Vijf attributen die een stempel hebben gedrukt op Jef Koffie's trots. Het Heraldisch College gaat natuurlijk steigeren en krijgt een collectieve beroerte als ze zo iets onder ogen krijgt. Maar dat trekken we ons niet aan: Wij zijn fier op ons wapenschild en we dragen het met trots zoals het de familie past...
