Op hun jaarlijkse ronde langs de Arendonkse kroegen zijn mijn vrienden aanbeland in hun stamcafé.
Het café heet "het Volkspaleis" of zoiets en dat is er aan te zien. Antoon Spinoy, de grote steenlegger, zou zich in zijn graf omdraaien. Het café is inderdaad het café van het volk geworden maar dan van exemplaren die zich lijken te gedragen als beesten:  Zatte doosjes aan de toog, mannekes met gouden handjes, exotische tsjechische serveusjes en halfblote hollandse animeermeisjes en ander kermisvolk. Ondertussen proberen een paar overjaarse boerenzoons, hun vroegere strapatsen bij de KLJ indachtig,  de minderjarige dochter van één van de serveuses zat te voeren. De vuiligheid in de glazen kan wedijveren met de smeerboel op de vloer en de spinnenwebben hangen vastgeklodderd in de pisbakken. Voorwaar een plaats waar de waarkmens zich moet thuisvoelen. En dan te bedenken dat hier ieder jaar, als de vogels jongen, de vlaggen door deuren en ramen buitensteken en er verheven toespraken worden gehouden door de "Willy" of de "Freddy". 't Wordt hoog tijd dat ze met de grote kuis beginnen.
                     
Mijn vrienden snapten dat ook en verplaatsten zich naar hun laatste jaarmarkthalte: het tegenoverliggend café "een bagatel". De vreugde en de lol in "café bagatelleke" was niet minder dan bij de waarkmens. Ook hier zatte, half uitgeklede  teutebellen, venten met rooddoorlopen verzopen oogkes en als kers op de taart een overjaarse van een bierbuik voorziene hollandse charmezanger die zichzelf serieus stond te vinden. De cafébaas had hem in een hoek van de kroeg gedeponeerd en daar stond hij uitgebreid André Hazes en Frensje Bauwer na te kweiken.... Met succes zo bleek. Mijn vrienden hebben hun pint laten staan en hebben het pand verlaten: Aan de buitendeur moesten ze over een andere zatte hollander stappen die dwars voor de deur lag. Zijn broek open en zijn onderbroek op zijn knieen. Een paar supportsters waren met een brandende sigaar zijn schaamhaar weg aan 't stoken.
Volgende week is het jaarmarkt in Retie maar daar passen mijn vrienden voor. Te wild en te vulgair voor hun doen, zeggen zij.

18-03-2006, 00:00 geschreven door J.Rekel  

Zoals elk dorp dat zich respecteert heeft ook Arendonk zijn jaarmarktkermis. Bij ons is dat de tweede zondag van maart. De maandag daarop wordt de markt en de aanpalende straten overspoeld door raar uitziende wezens met speciale karren die allerlei koopwaar aanprijzen dat, éénmaal aangekocht, niet blijkt te werken of totaal nutteloos blijkt te zijn. 
Vier vrienden van mij hebben een trouw abonnement op de jaarmarkt. In een snel tempo laveren ze voorbij al de kraampjes met snuisterijen, langs reclamemakende politieke partijen en tentjes van non-profitorganisaties om te belanden bij het vertrek: Café bij Jeanne Trul, een bruin café naast het gemeentehuis. Daar is de fine fleur van Arendonk al verzameld. Het gemeentepersoneel heeft een driekwart snipperdag gekregen van de burgervader en staat dat uitgebreid te vieren aan een geimproviseerde toog. Mijn vrienden drinken hier vier pinten; van ieder ééntje.
 

De volgende halte van mijn  vrienden op hun kroegentocht is het cultureel centrum van de gemeente. In Arendonk heet dat centrum "De Garve". Het had evengoed "bij Jeanne Trul" of "den bonte Os" kunnen heten. Met jaarmarkt wordt De Garve ingepalmd door een plaatselijke fotoclub die, om hun kas te spijzen, dikke zelfgemaakte soep verkoopt. Dat is meteen de enige culturele activiteit waar de club zich op kan beroepen op uitzondering van een paar kunstig gemaakte naaktfotos van een model op jaren met een biljartkeu in d'r handen. Vroeger maakte de club foto's van BA's, bekende Arendonkenaars. Die werden telkenjare met groot succes tentoongesteld. 't Was ook geen kunst, maar het waren toch schoon foto's.  Jaarmarkt heeft echter niets met kunst en cultuur te maken en dat beseffen mijn vrienden ook. Na het nuttigen van een verkeerd getapte stella verkassen zij naar hun lievelingskroeg en het clublokaal van hun geliefde partaai een paar honderd meter verder op.
Hun verdere avonturen leest u nog deze week op dit blog of in de streekeditie van de Gazet van Antwerpen. Bij de politieberichten wel te verstaan.

17-03-2006, 00:00 geschreven door J.Rekel  

Vrienden van mij staan  zot van 't voetballen. Op zich is daar niks op tegen. Ik heb zelfs vrienden die zot staan van de vrouwen.
Ieder weekend spenderen sommige gasten een zondag en vijftien euro om ergens te velde een scheidsrechter uit te schelden voor "voile zwette", met apennootjes te smijten, oerwoudgeluiden te produceren en de tegenpartij te schofferen. Als ze dat zouden doen op een doordeweekse dag op de Meir in Antwerpen dan werden ze opgepakt voor ordeverstoring en aanzetten tot ontucht en rassenhaat.

Mijn vrienden zijn zo niet: die laten zich op het voetbal voor de zot houden. En nog wel door jonge gasten tussen de 20 en de 35 jaar die zonder veel scrupules naast de bal stampen, er onder door koppen, er naast pakken en dan voor dood gaan liggen. Maar mijn vrienden worden stillekesaan slimmer en beginnen zich vragen te stellen bij het gedrag en de uitlatingen van hun idolen. Zij vinden het ook niet meer vanzelfsprekend dat die jonge gasten met BMW-sportkarren liggen rond te toeren, ze snappen ook niet meer dat jonge kerels elke werkdag onder de uren van den baas ongegeneerd en de godganse voormiddag mogen kaartspelen, ze verstaan niet dat gezonde kerels na twee voetbalmatchen in één week afgepeigerd  en ten einde krachten zijn, het gaat hun verstand te boven dat hun idolen na een verloren match iedereen de schuld geven behalve zichzelf.
Mijn vrienden pleiten er nu voor om heel de huidige voetballerij op topniveau bij het groot huisvuil te zetten en te beginnen met een proper lei en dat houdt in:
- dat in iedere club nog maar maximaal 4 buitenlandse spelers mogen opgesteld worden.
- dat iedere speler verplicht wordt om met de velo of met de lijnbus naar het werk te komen.
-dat iedere profspeler minimaal 20 uren onbezoldigd vrijwilligerswerk per week dient te verrichten.
- dat iedere speler zijn eigen boterhammen mee naar de training moet brengen.
- dat alle spelers moeten meedraaien in een beurtrol voor de opkuis van de kantine, het grasmaaien, de kalklijnen trekken en de tribunes schuren.

Mijn vrienden zijn natuurlijk maar amateurs en wat ze zoal bedenken maakt natuurlijk geen schijn van een kans. Maar er over nadenken en nog wat regeltjes erbij verzinnen zou in ieder geval geen kwaad kunnen.

(met dank aan www.tscheldt.be voor de cartoon)

16-03-2006, 00:00 geschreven door J.Rekel  

treft een mens aan als hij na enkele dagen afwezigheid weer onder de collega-bloggers plaats neemt. Herrie, varkenskoppen, schunnige fotos, scheldpartijen, blogs die aankondigen om voor de elfendertigste keer van het SN  te verdwijnen, zich bedenken, terugkomen onder een andere naam en meer van die "carnavalsstreken".
Bij het aanschouwen van dit alles zou een pas gerevalideerd persoon terug de schijterij krijgen. Neem nu de bloggers die om wat voor reden aankondigen dat ze een puntje zetten achter hun blogactiviteiten: Ogenblikkelijk schieten een paar goedmenende zielen in actie om deze bloggers te behoeden voor het martelaarschap. Ik vraag me dan af: Zijn die collega-senioren zo makkelijk te beinvloeden of menen ze het niet?. 't Is natuurlijk leuk voor de familiegeschiedenis: "opa is ooit actief geweest op internet en hij was daar heel geliefd....ze konden hem zelfs niet missen...iedere keer begon hij opnieuw."

Ik heb mijn "brabbesblog" gemaakt voor twee categorieën van mensen: de eerste categorie zijn de mensen die rondom mij leven: familie, kennissen en nogal wat goei vrienden (ja, die heb ik ook !!!): voor hen heb ik de beide zijkanten van mijn blog gereserveerd: familie- en andere kiekjes waar niemand anders iets aan heeft en van tijd tot tijd een anecdote over plaatselijke gebeurtenissen in het middenvak.
De tweede categorie zijn de collega-bloggers, de toevallige passanten en andere geinteresseerden. 't Klinkt misschien een beetje cru maar ik heb eigenlijk geen affiniteit met deze mensen.- met uitzondering van hooguit een 5tal bloggers die ik heb leren kennen en waarderen via kanalen naast het bloggen.  Ik ken de anderen  van haar noch pluim. Ik blijf er vriendelijk tegen hoor, ik ga zelfs een goeie dag terug zeggen maar of zij al dan niet verkiezen om het bloggen adieu te zeggen zal mij  een zorg wezen. Ik zou het genant vinden iemand die ik niet ken te vragen om te willen blijven.
Ik ben ook niet te beroerd om toe te geven dat ik het fijn vind om een goede waardering te krijgen; dat ik het leuk vind als ik weer een plaatske ben gestegen in de galerij van de eeuwige roem. Diegenen die het olympisch principe huldigen van "meedoen is belangrijker dan winnen" beliegen zichzelf.
En dan die eeuwige dankbaarheid: Waarom zou ik in een dankbare buiging moeten neerzijgen voor de makers van het seniorennet. Wij krijgen van hen de mogelijkheid om ons ding te doen en wij, alle 6.000 bloggers te samen, zorgen er op onze beurt voor dat het seniorennet  door onze blogs miljoenen bezoekers trekt en alzo een kroonjuweeltje wordt. Wat ik wel heb voor de makers is respect en bewondering voor de manier waarop zij hun project uitbouwen. Daar kan men terecht fier op zijn. 
                         
...Maar ik ben afgedwaald:  Ik kreeg dus bijna een beroerte toen ik de puinhopen aanschouwde die waren veroorzaakt door collega-bloggers. Eén slachtveld van verbale scheldpartijen. Misschien is het verstandig om de organisatoren te vragen om op het strand van Oostende een vierkante kilometer af te bakenen met een rood-wit politielint, aan beide kanten van dat vierkant een container rotte vis te zetten en de deelnemers aan de reunie naar believen te laten gooien met het stinkend goedje. Het zal de samenhorigheid ten goede komen. Ik zal verstek laten gaan: ik lees het 's anderendaags wel op het een of andere blog...als het ondertussen niet gestopt is.

15-03-2006, 00:00 geschreven door J.Rekel  

De Eiffeltoren is het meest opmerkelijke monument in Parijs en het is wereldwijd het symbool van Frankrijk. Het wordt door velen gezien als één van de niet-klassieke wereldwonderen. De toren, opgetrokken uit ijzer en genoemd naar zijn bouwheer Gustave Eiffel, ontvangt jaarlijks meer dan 5,5 miljoen bezoekers. Op 28 november 2002 verwelkomde de Eiffeltoren zijn 200.000.000ste gast.

De Eiffeltoren is gebouwd voor de Internationale tentoonstelling van Parijs in 1889, ter viering van de Franse Revolutie in 1789. De Prins van Wales, Koning Edward VII van Engeland, opende de toren.

Van de 700 voorstellen die waren ingediend voor een ontwerp competitie, werd het ontwerp van Maurice Koechlin & Emile Nouguier unaniem gekozen. De aannemer was ene meneer Gustave Eiffel en de architect was meneer Stephen Sauvestre. Het ontwerp werd niet meteen aangenomen, doordat enkele vooraanstaande Parijzenaars ertegen demonstreerden, waaronder Emile Zola, Charles Garnier en Dumas.

Met zijn 324 meter (inclusief vlaggenmast) was dit het hoogste gebouw tot 1930. Andere statistieken zijn: 2.5 miljoen klinknagels, 300 staalwerkers en 2 jaar om het te bouwen (1887 - 1889). De top beweegt maximaal 12 cm door de wind.

De hoogte varieert tot en met 15 cm afhankelijk van de temperatuur, 15.000 ijzeren stukken, 40 ton verf, 1.665 trappen naar de top. Het werd bijna gesloopt in 1909, maar werd gered vanwege de antenne op de top die werd gebruikt voor de telegraaf.

14-03-2006, 22:56 geschreven door J.Rekel