Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
31-01-2008
mijn ex-lief..
eindelijk uitgehijgd......
Vrijdag 22 november 1963, half negen plaatselijke Arendonkse tijd: de laatste keer dat ik mijn toenmalig lief in levende lijve heb gesproken. " 't Is uit" zei ze" ik stop ermee", en ik was zo verbouwereerd dat ik geeneens vroeg waarom het "uit was". Was ze op een andere? was ze voor de maskes geworden? wou ze binnengaan bij de zusterkes oude-Klaren?
Ik plooide mijn regenbachske waarop we zoveel uren hadden liggen stoeien dicht, pakte mijne velo die tegen de zijgevel van het judolokaal in den Diepenbeemd geparkeerd stond en fietste eenzaam terug naar huis; over Brug V die ineens vijf keer hoger leek dan gewoonlijk.
Toen ik thuis kwam zaten alle nakomelingen van "Jef Koffie" wezenloos voor zich uit te snotteren. Ontdaan door zoveel medeleven begon ik zelf ook terug te bleiten. Nadat ik ietwat bekomen was wou ik mijn broers en zussen danken voor hun sympathie en betrokkenheid bij mijn miserie. ...Bleek dat ze om iets totaal anders zaten te janken: diezelfde vrijdagavond de 22ste november om half negen Arendonkse tijd was John Kennedy, de Amerikaanse president, in Dallas door zijne kop geschoten; morsdood was hij. Dat hadden ze gezien in een speciale uitzending van het televisienieuws en daarom moesten de Koffie's allemaal bleiten. Wat kon hun mijn lief schelen.! Daarenboven, ze hadden al lang in de gaten dat het met mij en mijn lief de verkeerde kant op ging.
...Vijfenveertig jaar later ben ik dat "oud lief" voor het eerst weer terug tegengekomen. Op het verjaardagsfeestje van een zestigjarige. Elkaar op zo'n feestjes tegenkomen voorspelt al niet veel goeds: veel jonge veulens of merries komt ge daar niet meer tegen. De verwondering was wederzijds: wallekes onder de ogen, slecht weggeschminkte rimpels, doorgezakte buiken en borsten (waarbij het laatste een redelijke veronderstelling van mijn kant is). Alle potjes en fleskes van L'Oreal en Myléne ten spijt, met of zonder hulp van de "Weightwatchers"; het was duidelijk dat de opeenvolgende seizoenen vakkundig hun werk hadden gedaan. ...Langs beide kanten.!
Toen ik haar zag kreeg ik direkt een antwoord op mijn onbeantwoorde vragen van lang geleden: ze was niet voor de maskes geworden en ook geen oude Klaar. Ze had een middenstander aan de haak geslagen; altijd een beter partij dan gasten die men zelfs in het "klein seminarie van Hoogstraten" of bij de "Broeders van Liefde" niet kon gebruiken...
We geraakten terug aan de praat; over de kleinkinderen, begrafenissen van vrienden, over het huisje en het tuintje... Over alles behalve over onze vroegere stoeipartijen op mijn regenbachske. Het leek wel een taboetje. Het werd een saaie bedoening; enkel de drank bracht enig soelaas. Eilaas, dat was zonder de waard, in dit geval mijn oud lief, gerekend: Bier was voor Boeren.
...Tegen de tijd dat de diskjockey iedereen aanmaande om te beginnen aan een vermenigvuldigingsdans gevolgd door de onvermijdelijke kuskesdans had ik genoeg "Blonde Leffes" in mijne frak om categoriek een "slow" te weigeren met mijn oud lief. Ik moest er zelfs geen lichamelijk letsel voor suggereren. Toen ik laat op de avond - op een onchristelijk uur - aan de arm van mijn "nieuw" lief naar huis sukkelde was ik "mijn schepper" en "het lot" dankbaar om twee zaken: Eén: dat zij vijfenveertig jaar geleden ingrepen en orde op zaken stelden, en Twee: dat ik ontsnapt was aan een middenstandster. ----------------- Brabbes geeft een "Blonde Leffe" weg aan de trouwe lezer die zich de juiste naam van het "betrokken oud lief" nog kan herinneren. (... en neen: ze heet niet Germaine, Lieza Egberts of Douwinaatje, die kwamen nog later op mijn regenbachske terecht.)
Er zijn plezanter dingeskes dan verhaaltjes schrijven voor en over oude zakken.!!!! Als ge elke dag met uwe velo langs "het Douwerke" fietst dan gaat uw goesting vanzelf over...
Straks ben ik er weer, ... en ja, met een verhaaltje over mijn oud lief. Nu ga ik eerst een gazet halen en daar moet ik een eind voor rijden.!!! Ik wil met fatsoen en al lachend bediend worden, niet door ne chagrijnigaard.....Vandaar.
