Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
11-09-2008
Mijn vriend en de fitbus.
Mijn vriend en de fitbus.
Afgelopen weekend stond de fitbus voor het gemeentehuis van Arendonk. Een fitbus, vol gestofisticeerde apparatuur, dient om de conditie en de overlevingskansen van de modale burger te meten.
Mijn vriend zat op het terras van "de Mèt" te genieten van een Blonde Leffe toen het afgetrainde lijf van de schepene van sport uit de bus stapte: Strakke buik, gespierde dijen en kuiten in een sexy koersbroekske, de klos uitdagend geaccentueerd voorin in het stukske textiel. Mijn vriend werd op slag hartstikke jaloers, liet zijn glas Blonde Leffe halfvol staan en spoedde zich haastig naar het secretariaat van de fitbus. De aanwezige sportfunctionarissen onthaalden hem op stiekem hoongelach. Het waarom ontging mijn vriend.... toen toch nog.
Na de nodige formaliteiten - ouderdom, gewicht, wekelijkse hoeveelheid alcohol, sexuele activiteiten en de frequenties ervan - mocht mijn vriend met blote voeten op de weegschaal. De sportfunctionarissen begonnen bedenkelijk te kijken : overgewicht, een BMI van een drachtige olifant en een vetpercentage waarvan een modale boer bij het bekijken van zijn mestvarkens alleen maar kan dromen.
Na deze deprimerende vaststellingen mocht mijn vriend in de fitbus en mocht hij plaats nemen op een van de vier velos aangesloten op allerhande computertuig. Voor en naast hem zaten 3 individuen te puffen en te zweten. Mijn vriend dacht met weemoed aan de Blonde Leffe die hij op het terrastafeltje had laten staan en hij wenstte dat hij de schepene van sport in al zijn glorie nooit uit die bus had zien stappen.
"Minimaal een kwartiertje en tussen de zeventig en de tachtig omwentelingen per minuut trappen" sprak een leuk uitziende hostess hem bemoedigend aan. Aan haar blik zag mijn vriend dat ze nù al wist dat hij het nooit zou halen. Amper twaalf minuten later had zijn hartslag een onheilspellende hoogte bereikt, stond het zweet in zijn turnpantoffels en was er geen beweging meer te krijgen in armen en benen. De test was afgelopen.
Met een waas voor zijn ogen en geruis in zijn oren luisterde mijn vriend naar het verdict van zijn persoonlijke assistente. " Conditie meer dan bedroevend, geen Blonde Leffes meer, geen Duvels, geen fritten met stoofvlees, .... voortaan Coca cola zero, ice teas, en Amanda van den Aldi".
Mijn vriend overweegt om eerdaags, in plaats van naar zijn stamkroeg op de Mèt te trekken, een afspraak te maken met mijnheer pastoor voor een mis met drie heren. Bij de lokale begrafenisondernemer is hij reeds geweest en een lokaal zangkoor, gekend onder de naam "de bollemiekes" is al driestemmig aan 't oefenen. Ne mens kan niet vooruitziend genoeg zijn. !!!
