Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
06-04-2006
suikertante.
De suikertante. Een opa of een voke die zichzelf respecteert heeft het beste voor met zijn kleinkinderen. Hij zou desnoods mastenbollen gaan rapen moest dat de levensstandaard van zijn kleine deugnieten omhoog kunnen krikken. Een van de zaken die daarin kunnen helpen zijn suikertantes en -nonkels, of in een verdere graad: een ongetrouwde broer of zus van de opa zelve. Zulke figuren in de familie houden enigszins het familiekapitaal bijeen en geven aan de neven en nichtjes prettige financiële vooruitzichten. Een vriend van mij heeft nog zicht op enkele tientallen miljoenen, in oude belgische franken weliswaar, en dat is een prettige gewaarwording. 't Komt van een ongetrouwde tante van vooraan in de negentig en een oom langs vaders kant die geen gebruik wenste te maken van de krachten die God hem gaf om zich voort te planten. Wat die twee na hun crematie zullen nalaten is integraal bestemd voor de kleinkinderen.
Verder gaan die kleinkindjes met de regelmaat van een klok op bezoek bij een tante in de fleur van haar leven. Zij snappen natuurlijk de finesse nog niet en gaan er op bezoek omdat het zo plezant is bij die tante: iedere keer pannenkoeken bakken, gesponsorde bezoekjes aan Plankendael, een optreden van K3, Kim Clijsters in het sportpaleis, het kan niet op. Echt een tante uit de duizend.
Nu is die tante in de Kerstvakantie toch op safari geweest in Kenia zeker. En ze heeft er toch wel een echte leeuw aan de haak geslagen zeker. Een stoere bink, een pront gezicht erop en attent en galant.......Here Jezus.! In één woord: de witte prins waar ze al jaren van droomde. Voortaan geen eenzame dodentochten meer in Bornem. Het kriebelt en kreffelt van de vlinders in tantes buik. De kindjes zien hun tante ook glunderen en zijn er gelukkig mee in haar plaats...Alleen nu komt het echte probleem: wie mag er bruidsjongen of -meisje zijn??? Ze staan al te drummen voor hun "suikertante".
poepen en poepen is twee. Als grensgemeente hebben wij de "de eer en het genoegen" om meer dan 10 procent van onze inwoners te mogen aanspreken met "mijnheer of madam den hollander". Sommigen wonen hier al lang en buiten een uitbarsting van collectieve waanzin en gezwaai met oranje vlaggekes bij een schaatsende nederlander of een gemiste penalty is de meerderheid van dat volk best te pruimen. Alhoewel "best te pruimen" is een uitdrukking die onze noorderburen niet kennen. Net zo min als een heleboel andere vlaamse uitdrukkingen: een "turlevies" een "joindekulas", of een " pèrre-total" zijn woorden waarbij hun oren gaan flapperen. "Poepen" is nog zo'n woord: Verleden week in de sporthal komt er ineens een fleurig uitziende hollandse dame driftig en gehaast op me toegestapt met de vraag: "Waar kan ik hier ergens poepen?"
Als ik met vrienden ergens aan de toog hang, en na een vijftal Blonde Leffes, durven we wel eens fantaseren over de cafébazin; sommige van mijn vrienden zouden die ook wel eens willen poepen. Ik ga hier natuurlijk niet in detail vertellen wat zij daar mee bedoelen. Een omschrijving zoals "zich vleselijk vervoegen met de waardin" of " van bil gaan", of "wippen en douwen met Jeaninneke" moet volstaan om te omschrijven wat wij hier te lande met poepen bedoelen. De hollandse dame moet ongetwijfeld mijn rood aanslaande kop bemerkt hebben toen ze nogmaals vroeg: "Nou zeg, waar poepen jullie hier?" Ik heb nederig mijn hoofd gebogen en me van de plaats des onheils verwijderd. Aan de toog van de sporthal vertelde ik mijn wedervaren. Een vriend van mij die nog ooit met een hollandse deerne had liggen rotzooien op vaders zolder wist te vertellen dat poepen op z'n hollands alleen wilde zeggen dat ze hoogdringend aan een of andere vorm van ontlasting toe zijn. Zo zie je maar tot wat misverstanden kunnen leiden en waaraan ik ben ontsnapt.
"Poepen" ... Alhoewel als ik het zo bedenk: "...Zeg nu zelf, als ge hoort zeggen: "Ik ga straks na het avondeten nog eens heerlijk poepen." dan zijn de vlaamse vooruitzichten toch een stuk gezelliger en spannender dan de hollandse....
motocross voor peuters... Drie vrienden van mij worden ieder jaar gevraagd om toegangscontrole te doen bij een jaarlijks motorcrossgebeuren van een lokale club. Om de zaak een beetje rendabel te krijgen worden er 's zaterdags crossen ingericht voor kinderen en opgroeiende jeugd. Mijn vrienden zitten dan vanaf half zeven in de morgen tot twee uur in de middag in een aftandse bouwkeet inkomkaartjes te verkopen aan papa's en mama's, opa's en oma's van crossende kleuters en kinderen. Trotse motocrossvaders, behangen met nepjuwelen, grote oorbellen en volgetatoueerde bovenarmen komen aanrijden met hun 4x4.Achter dat vehikel hangt een overjaarse caravan volgeschilderd met reklame voor een plaatselijk fritkot, een sauna- en sexbar of een lokale verdeler van auto-onderdelen. Iedereen behalve de jonge crosser moet 10 euro inkom betalen.
Enkele kilometers voor de inkom wordt oma met zachte dwang gedwongen om in de caravan te kruipen en plat op haar buik te gaan liggen tot er weer iemand van de familie op de deur komt kloppen. Dat spaart dan 10 euro uit. De familie moet, omwille van vaders hobby die bij gebrek aan eigen talent, door de zoon wordt uitgeoefend, al heel de week de broeksriem aanhalen en boterhammen met choco en gelei eten. Rond een uur of twee begint de miserie: De kleine, zo'n 6 jaar oud, wordt in volledige crosstenue en op een monstertje dat tussen zijn beentjes staat te trillen, naar het vertrek geduwd. Ondertussen brult vaderlief zijne kleuter nog allerlei instructies in het oor. Met zo'n twintig staan ze dan aan het vertrek: Voor hen het ijzeren starthekken, een berg volk en brullende supporters.
...Ergens achter een flauwe bocht, net voorbij een springheuvel van zo'n vijf meter hoog, staan de mama's van de kleine crossertjes: de gezichten angstig verstopt achter het trainingsvestje van hun zoontje, soms zie je d'r eentje een kruisteken maken, - om wat af te smeken ?-oma' staan vol schrik met de rug naar het parcours en opa's staan in stilte te vloeken en zich af te vragen: waarom juist hun kleine dat moest overkomen: het ongeluk een papa te treffen die zot is van motocrossen.!!!
...maar niet getreurd hoor: Vlak bij de uitgang staan twee urgentiewagens van het"Rescue Team" volledig standby. Er kan niks gebeuren met uwe kleine.
De kathedraal van Chartres. Voor vrienden van mij die niet te beroerd zijn om toe te geven dat ze ook alles niet weten, plaatsen we in wekelijkse afleveringen een beschrijving van de zeven wereldwonderen. We zijn begonnen met de klassieke zeven en eindigen met de moderne zeven....Tenminste als we lezers overhouden.!!! Ondertussen hebben deklassieke zevende revue gepasseerd en gaan we verder met de moderne zeven. Vandaag zijn aan de 5de moderne.
1. de beelden op het paaseiland.(06/03) 2. de Eifeltoren in Parijs.(14/03) 3. de Mayasteden in Zuid-Amerika.(21/03) 4. het operahuis in Sydney.(25/03) 5. de kathedraal van Chartres.(03/04) 6. de Borobodur in Indonesië. 7. de tempel van Angkor Wat. 7.1 de Taj Mahal in India. 7.2 de Chinese muur.
Het huidige bouwwerk is de zesde kathedraal die op die plek werd opgetrokken en staat op een heuvel met uitzicht op Chartres De eerste werd in 743 in brand gestoken door een Franse edelman, de tweede werd door de Denen in 858 platgebrand en de drie volgende werden, eveneens door brand, verwoest in respectievelijk 962, 1020, en 1194..
Toch begon men vrijwel meteen met de bouw van een nieuwe kathedraal, een voorbeeld van Gotische bouwkunst.. 26 jaar later was men gereed met de hoofdstructuur. Gaandeweg werden de beroemde 176 gebrandschilderde ramen, de beelden en de andere versieringen aangebracht. In 1260 was alles afgewerkt en werd het gebouw opgeleverd.
De combinatie van licht van buiten en de gebrandschilderde ramen geeft een aparte blauwe gloed, ook wel het blauwe Chartreslicht genoemd. Het meest fameuze raam is de noordelijke rozet, waarin afbeeldingen van engelen, koningen, duiven en bijbelse profeten het centrale punt omringen, de maagd Maria met Christus.
De beroemdste reliek van de kathedraal is een hoofddoek waarvan gezegd wordt dat Maria die gedragen heeft. Het werd in 876 geschonken door Karel de Kale, kleinzoon van de eerste keizer van het Heilige Roomse Rijk, Karel de Grote.
de verzopen kater. Vrienden van mij hebben naast een schone kroost met drie kindjes ook een poes. Toen zij trouwden zwoeren ze dure eden dat er nooit beesten in of aan het huis zouden komen. Met het komen van de kindjes zijn ook de beesten gekomen: kanarievogels, parkietjes, goudvissen, gerbils in huis, wandelende takken, twee onopgehokte kippen van de buren en een poes. De poes is een gecastreerde bruine kater met witte vlekken op zijn lijf. Mijn vrienden zijn niet wild van de poes: hij schijt de twintig vierkante meters grote gazon vol, zit achter de kanarievogels te jagen en glipt regelmatig door de voordeur naar binnen. De vrouw des huizes vindt de kater dan enkele uren later terug in het kinderbedje naast de baby. Ze zijn hem liever kwijt dan rijk. Tot vorige week dus: Toen de vrouw des huizes thuiskwam zag ze hem liggen: languit en platgereden op het fietspad. 't Bloed uit zijn bakkeske, de rug gebroken en de oogskes nog open. Er moest dringend een oplossing gevonden worden voor de kindjes uit school kwamen en mijn vriend werd, tussen twee huilbuien in, opgedragen een kartonnen doos van het werk mee te brengen en de dooi poes te begraven in de tuin. Mijne vriend heeft echter geen schup en de tuin leent zich niet tot dierenbegraafplaats dus moest er iets anders op gevonden worden. Hij zou de doos met inhoud ergens dumpen langs de een of andere boskant of in een gracht. Telkens hij dat snode plan ten uitvoer wou brengen passeerde er wel iemand die hem kende of waarvan hij dacht dat zij hem kenden. Dan deed hij maar alsof hij dringend moest plassen. Na meer dan anderhalf uur rondrijden heeft mijn vriend ten einde raad - het is niet netjes, ik weet het - de dooie kater in het kanaal laten schuiven. Langzaam zag hij hem de vaart afglijden richting Turnhout - nog een geluk bij een ongeluk -.
...Toen mijn vriend zuchtend terug het binnenkoertje van zijn huis opstapte zat hun bruin-wit gevlekte kater op de vensterbank. Hij was bezig aan een extra bakje heerlijke "kittekat". Die had hij van de vrouw des huizes van puur contentement en opluchting gekregen.
Moest er iemand een bruine gecastreerde kater missen; er drijft er momenteel eentje in een kartonnen doos ter hoogte van het Deurganckdok.
Onze kroonprins: een heer van stand. Om nog een terug te komen op onze prins flip....We kunnen daar tussendoor wel eens meewarig mee lachen maar dat is gene simpele hé. Kijk maar eens wat hij in zijn leven al verzameld en gepresteerd heeft.
Koninklijke Militaire School (1978-1981) Trinity College, Oxford University - UK (1985) 118e Promotie Alle Wapens, paracommando- en vliegerbrevetten Master of Arts in Political Sciences (Graduate School - Stanford University - USA) Generaal-majoor (divisieadmiraal)
Sinds 1993 : erevoorzitter van het Agentschap voor Buitenlandse Handel 1993-1997 : voorzitter van de Nationale Raad voor duurzame ontwikkeling
Sinds 21 juni 1994 : senator van rechtswege.
Sinds 1997 : erevoorzitter van de Federale Raad voor duurzame ontwikkeling Sinds 1998 : oprichting van het Prins Filipfonds, binnen de Koning Boudewijnstichting Sinds 2001 : erevoorzitter van de Belgische Investeringsmaatschappij voor ontwikkelingslanden (BIO) Sinds 2002 : doctor honoris causa (KULeuven): zie foto Sinds 2004 : erevoorzitter van het European Chapter, Club of Rome Sinds 2004 : erevoorzitter van de Intern. Polar Foundation
Grootlint in de Leopoldsorde (april 1990) Grootkruis in de Christusorde (2005, Portugal) Grootkruis in de orde van de Eer (2005, Griekenland) Grootkruis in de orde van Verdienste van de Poolse Republiek (2004, Polen) Grootkruis in de orde van de Witte Roos (2004, Finland) Grootkruis in de koninklijke Sint Olaforde (2003, Noorwegen) Ridder in de orde van de Olifant (2002, Denemarken) Grootkruis in de koninklijke Serafijnenorde (2001, Zweden) Grootkruis in de orde van Isabella de Katholieke (2000, Spanje) Ridder van de Gouden Leeuw van Nassau (1999, Luxemburg) Grootkruis van Eer en Devotie in de orde van Malta (1998, Malta) Grootkruis in de orde van Verdienste van de Bondsrep. Duitsland (1998, Duitsland) Grootlint in de militaire orde van Aviz (1997, Portugal) Grootkruis in de orde van de Condor van de Andes (1996, Bolivië) Grootkruis ridder in de Ridderorde van het Heilig Graf van Jeruzalem (1995) Grootlint in de Opperste Chrysanthemumorde (1994, Japan) Grootkruis in de orde van de Bevrijder San Martin (1994, Argentinië) Grootkruis in de orde van Oranje-Nassau (1993, Nederland)
Hebt gij al een grootkruis??? Nee? En ook erevoorzitter van de plaatselijke biljaarklup zeker? Awel dan moet ge niet lachen.
Zeg het nu zelf.... De laatste weken is er weer een hoop heisa rond onze lieve knuffelbeer Prins Filip. Op een handelsmissie in Zuid-Afrika heeft hij volgens sommigen weer eens de stijve hark uitgehangen en meer nieuw klanten weggejaagd dan er bij gewonnen.Dus de handelsmissie was totaal naar de knoppen. We waren er niet bij, dus we kunnen er niet over meepraten.
Maar 't is altijd wat met die prinsen; kunnen die 's morgens niet gewoon hun boekentaske pakken, een brooddoos er in en gaan werken voor de kost. Alhoewel, als ge die fotokes hieronder ziet: Zoudt ge daar met een gerust hart een tweedehandsauto van durven kopen???
.....het heertje op de rommelmarkt van Soweto. !!!!
...en die lummel achter prinses Matil, in wat zou die sjacheren??
Moesten er lezers en bezoekers zijn waarvan de 3 fotos van hierboven niet doorkomen op hun peecee; laat me dit even weten (via gastenboek-email) ....Dank bij voorbaat.
Paniek bij "Jef Koffie's trots." Ons Lien, een van de takjes aan de stam van "Jef Koffie's trots" zit in de periode van het melktandjes verliezen. Precies op tijd, op haar zevende verjaardag en op het moment dat ze haar eerste communiekleedje moet gaan passen. 't Staat altijd leuk op de fotos: een lachend snuitje met twee rijen ontbrekende tandjes. Tot wanhoop van mamas en omas. Ons Lien tilt er niet te zwaar aan: Zij heeft het klaar gekregen dat haar dooppeter, toen het eerste melktandje sneuvelde, voor haar een klein Didldoosje heeft gekocht met daarin acht aparte vakjes. Eén vakje voor elk tandje. Ze is nu aan nummerke zes en het staat in de bovenste rij. Al een paar dagen wiebelt het tandje heen en weer, haar mama heeft al een lichte poging ondernomen om het proces een beetje te versnellen en haar oudere broer wil overgaan tot drastische middelen: een touwtje aan het tandje en aan het keukendeurtje en dan hard dichtslaan. Alles zonder succes want de natuur heeft zijn tijd nodig. Afgelopen zondag namiddag was ons Lien op bezoek bij opa en oma. Opa lag gelukzalig naar de "Brabantse Pijl" te kijken toen er van boven een ijzige schreeuw kwam: Ons Lien had tijdens het tanden poetsen zo hard gewreven dat het zesde tandje gesneuveld was en met het spoelwater in de lavabo was verdwenen. Haar collectie in het Didldoosje zou nooit meer kompleet worden. Het kinderverdriet stopte pas toen oma op het idee kwam om de wasbak te slopen. Opa werd met zachte dwang verplicht om de aankomst van de "Brabantse Pijl" te volgen op een krakkemikkig radiootje en ondertussen met schroevendraaier en engelse sleutel op zoek te gaan naar het weggespoelde kindertandje. Hij heeft het toch wel gevonden zeker. In de ronding van de syffon lag het te blinken. Ons Lien heeft haar zesde melktandje vakkundig en met heel veel liefde in een propke watte gerold en naast de vijf anderen gelegd. Opa zag nog net hoe Oscar Freire een bos bloemen kreeg en drie kussen van een schoon madam. 't Kon hem eigenlijk ook niet schelen wie de winnaar was; zijn klein Lien had zojuist zijne zondagmiddag gered en ook van oma's beloning voor de zondagavond bij het slapengaan was hij practisch zeker.!!!.
De turkse riviera... Niettegenstaande sommige van mijn vrienden een linkse heilsstaat genegen zijn en bij alles wat enigszins rechts georienteerd is spontaan beginnen braken, gaan deze vrienden van mij met regelmatige tussenpozen naar de Turkse Riviera's.Nu staat Turkije niet direkt bekend als het meest progressieve en tolerantste land op het westelijk halfrond. Maar daar malen mijn vrienden niet om: de principes moeten in dit geval wijken voor de portemonnee. Een euvel dat meer schijnt voor te komen in progressieve kringen. Maanden van te voren speuren zij in gazetten, reclamefolders en bij reisagentschappen naar de ideale - lees goedkoopste - vacantieformule naar Antalya, Bodrun en andere lieftallige plaatsen waar de zon schijnt en er danseresjes aan palen hangen. Eén van mijn vrienden, de leider, is bekend met "Turkey" en de rest volgt hem in zijn aanbevelingen. Het feit dat ze alle vier een redelijk comfortabel en enigszins gelukkig huwelijksleven consumeren is geen beletsel om hun vrouwen thuis te laten. Zij vertrekken onder het mom van een culturele doe-vacantie met bezoeken aan moskees, colleges en gekartelde minaretten. Niettegenstaande bijna veertig jaar huwelijk geloven hun vrouwen die smoesjes. Van zodra de grote dag daar is, pakken zij hun VTM-gestickerde valiezen, stappen in een gecharterde volumewagen en vertrekken met de goedkoopste vlucht vanuit Eindhoven of Charleroi naar hun plaats van bestemming. Eens aangekomen in Antalya laten zij zich als volleerde pacha's naar hun hotel voeren, zwieren hun koffers op een smoezelige vierpersoonskamer en duikelen vervolgens de eerste de beste bar binnen waarvan zij vermoeden dat er inheemse karakterdanseressen op hen liggen te wachten. In plaats van hun meegebrachte turkse lires aan een kebab te besteden frommelen zij de briefjes van duizend tussen de slipjes van de dansende dames. Dat duurt zo'n dag of tien. Tussendoor gsm-men zij eventjes met het thuisfront en op de laatste dag vertrekken zij moe en voldaan terug naar moeder de vrouw. Dat deze laatste, bij het sorteren van vaders ondergoed, niet in de gaten heeft dat ze vier vuil onderbroeken van hare vent mist, getuigt van het misbruik van vertrouwen waar mijn vier vrienden zich schuldig aan maken.
U begrijpt dat de escapades van mijn vrienden niet op deze ene bladzijde kunnen samengevat worden. Het vervolg mag u ongetwijfeld één dezer dagen op dit blog verwachten.
Arendonk bezet :1830 - 1839. Niettegenstaande België met de hulp van "de stomme van Portici" in 1830 de Hollanders buiten flikkerde bleef de hollandse koning Willem I aanspraak maken op het Belgisch grondgebied. Het bleef duren tot 1839 toen hij eindelijk het nutteloze er van inzag en zijn pogingen om het noordelijke deel van België te annexeren opgaf. Tot die tijd hadden de gemeentes aan de grens met Holland last van ingekwartierde troepen, regelmatige strooptochten over de landsgrenzen heen en ander militair gespuis dat ons vrouwvolk ambeteerde en ons bier opzoop.
In het "hedendaags archief van Arendonk" dat zich te Antwerpen bevindt zijn er twee boeken, "Register van processen verbaal, wegens ongevallen, diefstallen en dergelijke, 1819 - 1888". Deze boeken vertellen ons veel over de geschiedenis van ons dorp en de mensen die er woonden. Over de periode van 1830 - 1839 zijn er enkele mooie processen die handelen over de ingekwartierde soldaten die we U niet willen onthouden: Leest U mee:
"...3 mei 1833: Elisabeth Jacobs, spinster en 72 jaar oud is aangerand. De dag voordien was zij aan het werk in de Lookersche Dammen ofwel de torfputten genaamd. Rond 4 uur in de namiddag stond plotseling een naakte man voor haar. Deze staend poogde zig met haer vleeschelijk te vervoegen . Elisabeth weigerde en zei: gaat weg schandael . De man werpt de vrouw op de grond en gaat boven op haar liggen. Hij tracht haar kleed op te lichten, zeggende: gij moet er toch aan, zo niet zal ik u verder kwaad toebrengen. Tijdens het gevecht is Elisabeth in haar gezicht gekwetst. Dan ziet zij hulp opdagen in de persoon van Waltherus Vosters, smid.
Vostershad van ver het gebeurde gezien, kwam toegelopen en had de man zeer boos toegesproken. Deze liet direct de vrouw los en gaf toe dat hij verkeerd gehandeld had. Toen hij zich aankleedde zagen ze dat het een militaire korporaal was.
De commandant werd op de hoogte gebracht en ontdekt dat de dader korporaal SnickLeopold was. Deze had toegegeven dat hij die dag in de Lokerse Dammen gaan zwemmen was en dat hij daar een vrouw geslagen had. De korporaal wordt geconfronteerd met de vrouw en haar redder die hem herkennen. Hij wordt onder arrest van de militaire overheid geplaatst...."
Kijk, zo schrijven de polissen de dag van vandaag geen processen meer!!!!! "hij poogde zig staend met haar vleeselijck te vervoegen" mooi toch.
(met dank aan T.Van Eemeren van HK. "Als ice can")
Hierboven J.Rekel's vriend die poogde "Elisabeth" vast te houden.
Het operahuis in Sydney. Voor vrienden van mij die niet te beroerd zijn om toe te geven dat ze ook alles niet weten, plaatsen we in wekelijkse afleveringen een beschrijving van de zeven wereldwonderen. We zijn begonnen met de klassieke zeven en eindigen met de moderne zeven....Tenminste als we lezers overhouden.!!! Ondertussen zijn deklassieke zevende revue gepasseerd en gaan we verder met de moderne zeven. We zijn al aan nummerke vier van de moderne.
1. de beelden op het paaseiland.(06/03) 2. de Eifeltoren in Parijs.(14/03) 3. de Mayasteden in Zuid-Amerika.(20/03) 4. het operahuis in Sydney.(25/03) 5. de kathedraal van Chartres. 6. de Borobodur in Indonesië. 7. de tempel van Angkor Wat. 7.1 de Taj Mahal in India. 7.2 de Chinese muur.
Het Sydney Opera House is een gebouw voor opera en andere muziek in Sydney in Australië.
Het plan om het Sydney Opera House te bouwen is ontstaan in 1955. Er werd een internationale wedstrijd voor architecten uitgeschreven. Het winnende plan kwam van de deen, Jorn Utzon, die een spectaculair schelpenpatroon had gemaakt. De bouw leverde enige problemen op, maar ging uiteindelijk toch door. Het Sydney Opera House werd in 1973 geopend door koningin Elizabeth II. Architect Utzon is echter gaande het bouwproces afgehaakt en is nooit meer in het gebouw geweest.
Het Opera House ligt op de Bennelog Point, aan de rand van een haven waar vroeger een tramremise lag. Het gebouw bevat niet alleen een operazaal, maar ook nog drie andere concertzalen, restaurants en bars. Sinds de opening van het Sydney Opera House is dit gebouw tot het symbool van Sydney geworden.
In Afghanistan gaan ze iemand zijne kop er af kappen. Ze zijn daar te weten gekomen dat een zekere Abdul de verhaaltjes van Allah en Mohammedje niet meer geloofde en supporter is geworden van Jezus en zijne Pa. Volgens de moslimwet heeft die snoodaard van een Abdul de islam afgezworenen daar staat, in het fijne land dat Afghanistan heet, de doodstraf op. Nog niet zo lang geleden zijn er in Iran twee jonge homootjesin het publiek opgehangen omdat ze in datzelfde publiek mekaar hadden getongzoend en aan elkaars piemeltje hadden getrokken. En in Saoudi-Arabië waar Mohammetje zijn wiegske stond is er laatst nog een vrouwmens gestenigd omdat ze had aangepapt met een getrouwde vent. Hier bij ons is er ook een vrouwmens dat de kruisbeelden uit haar keuken heeft verwijderd en overgestapt is naar het geloof van de ayatollahs en van haar nieuw Marokkaans vriendje. Moet onze pastoor, overigens een vreedzaam en aimabel man, nu eisen dat er op het marktplein van Arendonk een kapblok met beul wordt opgesteld? Dit allemaal om u even te zeggen dat de gewone suskes en jeannekes van moslims en moslimas het natuurlijk geen fluit kan schelen of Abdul of Genevieve christen zijn geworden of hindoe of voodoo-aanbidder. Het zijn de Ayatollahs, de moellahs en hun immams die oproepen tot haat en onverdraagzaamheid.Het zijn zij die dagdagelijks bewijzen en moeite doen om hun godsdienst inderdaad achterlijk en onderontwikkeld te houden. ...Zou er nu een fatwa boven mijn hoofd hangen of krijg ik ambras met het centrum tegen racisme? Het zal me benieuwen.
De gezondheidsrisico's. Na het artikel over het "Nordic Walking" of het "tweestokkenlopen" (zie 20/03) kwam er in het gastenboek een reactie binnen van Professor Dokter Andrea Fielgoed, gynaecologe in het Academisch Ziekenhuis van Roermond, waarin zij de risico's van het "stokwandelen" aankaartte.
We laten hieronder mevrouw de professor zelf aan het woord: "...Nordic Walking" is in haar huidige vorm ontstaan als zomertraining bij Finse langlaufers. Sinds het begin van de 20e eeuw gebruiken zij in de zomermaanden hun langlaufstokken tijdens hardlopen en andere trainingsvormen om zodoende de coördinatie en de spierkracht van het bovenlichaam verder te ontwikkelen.Deze trainingsvorm is ondertussen uitgegroeid tot een hype en een rage waarbij iemand die niet deelneemt aan deze massahysterie meewarig wordt bekeken. De medische gevaren loeren echter om de hoek. . Ik word tijdens mijn consultaties meer en meer geconfronteerd met bloedende en beschadigde schaamlippen, kale plekken en haarverlies van het schaamhaar en dies meer. Navraag bij mijn patienten leert me telkens dat zij allen aan snelwandelen doen met stokken, het zogeheten "Nordic Walking". De hevigheid en de snelheid waarmee de buitenste schaamlippen en het omliggende gedeelte tegen elkaar aan schuurt en tegen elkaar klotst acht ik verantwoordelijk voor deze mankementen. Verder zijn mij gevallen bekend van eeltvorming op de venusheuvel, verschrompeling van het clitoriskapje en blauwe plekken op het schaambeen.. Negentig procent van mijn met stokken wandelende patienten maken tevens gewag van een langdurige siësta in hun sexleven. Aan het liefdesspel komen zij nauwelijks nog aan toe uit angst de opgebouwde conditie te verliezen door hun minnespel. Als gevolg daarvan zijn relatieproblemen niet uit te sluiten en zullen op termijn ook mijn collegas in de psychiatrie meer dan hun handen vol hebben.
Nadelige effecten van het stokwandelen bij mannen lijken minimaal te zijn, maar wat kan er in godsnaam ook gebeuren met eikels en zakken....".
Borgbrieven. Ge hoort de dag van vandaag wel eens de uitspraak: ze moeten alle sukkelaars binnen laten en ze moeten onderhouden worden." De voorstanders van open grenzen schermen wel eens met het argument dat in vroegere tijden iedereen altijd en overal welkom was.
Niets is echter minder waar: Daarvan getuigen de "borgbrieven". Wanneer in de late middeleeuwen en in de 17de, 18de eeuw de mensen meer en meer mobiel werden gingen ze ook automatisch een lief of een vrijer zoeken in een naburige gemeente. Het "eigen volk" was ineens niet goed genoeg meer en de "meiskes uit het buurdorp" hadden mooier en rooier wangetjes en kontjes. Tussen die gasten op vrijersvoeten zaten er natuurlijk een hoop die geen "nagel hadden om aan hun gat te krabben". Eens ze een mieke bij de geburen aan de haak hadden geslagen stapten ze naar de schepenenbank of naar de armenmeester om bijstand en financiele steun. De gemeentebesturen zagen al die armoeizaaiers met lede ogen hun gemeentekas plunderen. Om daaraan te verhelpen moest de toekomstige echtgenoot een schriftelijke verklaring hebben van de bestuurders van zijn gemeente van herkomst waarin die verklaarden, hun dorpsgenoot financieel te ondersteunen in zijn nieuwe woonplaats.Dikwijls werden zelfs de nog te verwekken kinderen in zulk een borgbrief opgenomen. Hieronder een afschrift van een borgbrief uit Reusel (Nederland) aan de schepenenbank van Arendonk van 15 januari 1706. (Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat al de inwoners van Reusel schooiers en armoeizaaiers waren.)
15 January 1706. Wij Schepenen en Armmeester des dorps van Reusel, quartier van kempenland, meyerije van S'Hertogenbosch verclaren en bekennen te inde inaneren costeloos en schadeloos te houden den armen ofte Heiligen Geest van Arendonck (:die buijten vermoeden:) dito armen zouden komen te leijden door Wouter van Doorn ingebooren alhier beneffens de hellichte de kinderen naer datum dezes in houwelijck staende te verwecken bij Catharina Maes geboortigh van Arendonck voorszijt tot dien eijnde verbindende onze Revenien en incomste der armen alhier, ten bedwanck van allen Heeren, Hoeven, Rechten en Rdchteren zulcx behoort, T'Oirconde deze door onze Secretaris doen schrijven en teeckenen op den 15 Januarij 1706.
't Kwam er dus op neer dat de gemeente Reusel haar ingezetene Van Doorn financieel zou ondersteunen bij armlastigheid en ook voor de helft van de kosten zou opdraaien voor de klein mannen die hij in Arendonk zou produceren. Een nobel principe dat gelukkig is afgeschaft. Voor ge het weet staat de helft van Noord-Brabant hier aan te schuiven.
De Mayasteden in Zuid-Amerika. Voor vrienden van mij die niet te beroerd zijn om toe te geven dat ze ook alles niet weten, plaatsen we in wekelijkse afleveringen een beschrijving van de zeven wereldwonderen. We zijn begonnen met de klassieke zeven en eindigen met de moderne zeven....Tenminste als we lezers overhouden.!!! Ondertussen hebben deklassieke zevende revue gepasseerd en gaan we verder met de moderne zeven....en vandaag zijn we aan nummerke "drie". 1. de beelden op het paaseiland.(06/03) 2. de Eifeltoren in Parijs.(14/03) 3. de Mayasteden in Zuid-Amerika.(21/03) 4. het operahuis in Sydney. 5. de kathedraal van Chartres. 6. de Borobodur in Indonesië. 7. de tempel van Angkor Wat. 7.1 de Taj Mahal in India. 7.2 de Chinese muur.
De Maya kunnen bogen op een geschiedenis van zeker 3000 jaar en er zijn vandaag nog een aantal miljoen Maya die een van de Mayatalen spreken. De archeologie heeft laten zien dat de Maya al vanaf die tijd begonnen zijn voor ceremoniële doeleinden bouwwerken neer te zetten. Van deze vroege tijd is het echter niet erg duidelijk waar de grenzen liggen tussen de eigenlijke Maya en hun buren de Olmeken.
De vroegste monumenten bestaan uit eenvoudige, soms met cement bedekte, grafheuvels waarvan er een aantal in vrijwel intacte staat te vinden zijn in El Salvador (Tazumal en San Andrés). Deze zouden zich echter in latere tijden tot imposante, uit steen opgetrokken, piramides ontwikkelen. In Cival in het laagland van Guatemala zijn daarvan al voorbeelden uit de 3de eeuw voor Christus. In later tijden ontwikkelden de Mayas de beroemde steden van Tikal, Palenque, Capan en Kalakmul naast Dos Pïlas, Uaxactun, Altun Ha en vele andere steden in Guatemala, Mexico en andere Zuid-Amerikaanse landen..
De kunst en architectuur van de Klassieke Tijd (ong. 200-1200) wordt algemeen als het meest verfijnd en van de grootste schoonheid van de antieke Nieuwe Wereld genoemd. Nu het schrift van de Maya goeddeels ontcijferd is, is duidelijk geworden dat de Mayakunstenaars hun werk signeerden. Dit is maar bij weinige beschavingen het geval.
In Tikal ligt de beroemdste Mayastad van Guatemala. Tikal is gelegen in het tropisch regenwoud.
Opgepast terreur op komst !!! Nog enkele weken en we worden als recreatiefietser en -wandelaar weer van de weg getoeterd door luid krijsende wielertoeristen op weg naar hun persoonlijke besttijd. Om lijf en leden te beschermen dient de recreant halsoverkop de wegberm in te duikelen om niet tussen de wielspaken te geraken van de voorbij razende terroristen.
Sinds kort zijn daar ook de "Nordic Walking wandelaars" bijgekomen.Nordic walking is een nieuw soort sport dat uitgevonden is door een paar snuggere fabrikanten van sportmateriaal die hun omzet in basketbalsloefkes en drinkbussen zagen slabakken. Aan goedgelovige mannekes en vrouwkes wordt verteld dat wandelen met twee gesofisticeerde stokken naast hun lijf tot ongekende fysieke prestaties kan leiden. En mits goed gebruik van die twee stokken zou heel uw lijf in beweging komen.....uw lichaamssappen zouden zelfs terug gaan spuiten...Ik mag er niet aan denken. Ik herinner me mijn grootvader zaliger nog. Dat was ne mens die voor de kost, dag in dag uit, zakken van 100 kilo uit een scheepsbuik moest sleuren. Na zijn uren verzorgde hij thuis nog een koeike. En daar gebruikte hij wel eens een stok: één uit de kant gesneden elzentak waarbij hij aan het boveneinde een gat had gemaakt en een nestel had doorgestoken. Met zo'n stok sloeg mijn grootvader zaliger zijn koei op haar achterkwartier als ze niet voortmaakte. Voor de rest is mijn opa zonder al teveel mankementen zesentachtig geworden.
Mijn vader zaliger had ook een stok. Die had hij meegebracht van een bedevaart uit Scherpenheuvel. Als ons moeder een "Lieve-vrouwke-met-water-erin" mocht kopen dan had hij recht op een wandelstok, meende hij. Aan het uiteinde van zijn stok zat zelfs een blikken pinneke; dat gaf een plezant tikkend geluid. Hij gebruikte zijn stok om in het voorjaar boontjes en erwtjes te zetten. Mijne pa heeft met veel miserie de achtenzestig gehaald. Ik heb fijne herinneringen aan die mannen in mijn leven.....en aan hun stokken.
...En nu hebben we dus Nordic Walking: Twee metalen stokken met allerlei snufjes, uitschuifbare stukken, veringen en ressorts....het kan niet op. Op een wandeling toekomen met een koppel stokken onder de 100 euro is heiligschennis, vooral slecht voor de bekkenbodemspieren en ge valt in schand met zo'n goedkope rommel.. De volgelingen van de "tweestokkensport" laten zich natuurlijk uitgebreid voor de zot houden door gewiekste commercanten die er een bloeiende commerce in zien: 10 lessen volgen, een blits trainingspakske, een aangepaste drinkbus, een Tom Boonenzonnebrilleke en ze zijn op weg: de wijde wegen van Vlaanderen vacantieland tegemoet: onderweg aangestaard door normaal functionerende wandelaars die ook deze rage zullen zien overgaan. Nog enkele weekends zwaar weer en op de komende antiekmarkten gaan we de eerste "Nordic walking-stokjes" al bij de andere rommel zien liggen....'t Kan niet rap genoeg.... Dan gaat ook het gekwijl bij mijn vriendinnen weer over.
Vervolg van de Jaarmarkt. Op hun jaarlijkse ronde langs de Arendonkse kroegen zijn mijn vrienden aanbeland in hun stamcafé. Het café heet "het Volkspaleis" of zoiets en dat is er aan te zien. Antoon Spinoy, de grote steenlegger, zou zich in zijn graf omdraaien. Het café is inderdaad het café van het volk geworden maar dan van exemplaren die zich lijken te gedragen als beesten: Zatte doosjes aan de toog, mannekes met gouden handjes, exotische tsjechische serveusjes en halfblote hollandse animeermeisjes en ander kermisvolk. Ondertussen proberen een paar overjaarse boerenzoons, hun vroegere strapatsen bij de KLJ indachtig, de minderjarige dochter van één van de serveuses zat te voeren. De vuiligheid in de glazen kan wedijveren met de smeerboel op de vloer en de spinnenwebben hangen vastgeklodderd in de pisbakken.Voorwaar een plaats waar de waarkmens zich moet thuisvoelen. En dan te bedenken dat hier ieder jaar, als de vogels jongen, de vlaggen door deuren en ramen buitensteken en er verheven toespraken worden gehouden door de "Willy" of de "Freddy". 't Wordt hoog tijd dat ze met de grote kuis beginnen. Mijn vrienden snapten dat ook en verplaatsten zich naar hun laatste jaarmarkthalte: het tegenoverliggend café "een bagatel". De vreugde en de lol in "café bagatelleke" was niet minder dan bij de waarkmens. Ook hier zatte, half uitgeklede teutebellen, venten met rooddoorlopen verzopen oogkes en als kers op de taart een overjaarse van een bierbuik voorziene hollandse charmezanger die zichzelf serieus stond te vinden. De cafébaas had hem in een hoek van de kroeg gedeponeerd en daar stond hij uitgebreid André Hazes en Frensje Bauwer na te kweiken.... Met succes zo bleek. Mijn vrienden hebben hun pint laten staan en hebben het pand verlaten: Aan de buitendeur moesten ze over een andere zatte hollander stappen die dwars voor de deur lag. Zijn broek open en zijn onderbroek op zijn knieen. Een paar supportsters waren met een brandende sigaar zijn schaamhaar weg aan 't stoken. Volgende week is het jaarmarkt in Retie maar daar passen mijn vrienden voor. Te wild en te vulgair voor hun doen, zeggen zij.
...een culturele hoogdag. Zoals elk dorp dat zich respecteert heeft ook Arendonk zijn jaarmarktkermis. Bij ons is dat de tweede zondag van maart. De maandag daarop wordt de markt en de aanpalende straten overspoeld door raar uitziende wezens met speciale karren die allerlei koopwaar aanprijzen dat, éénmaal aangekocht, niet blijkt te werken of totaal nutteloos blijkt te zijn. Vier vrienden van mij hebben een trouw abonnement op de jaarmarkt. In een snel tempo laveren ze voorbij al de kraampjes met snuisterijen, langs reclamemakende politieke partijen en tentjes van non-profitorganisaties om te belanden bij het vertrek: Café bij Jeanne Trul, een bruin café naast het gemeentehuis. Daar is de fine fleur van Arendonk al verzameld. Het gemeentepersoneel heeft een driekwart snipperdag gekregen van de burgervader en staat dat uitgebreid te vieren aan een geimproviseerde toog. Mijn vrienden drinken hier vier pinten; van ieder ééntje.
De volgende halte van mijn vrienden op hun kroegentocht is het cultureel centrum van de gemeente. In Arendonk heet dat centrum "De Garve". Het had evengoed "bij Jeanne Trul" of "den bonte Os" kunnen heten. Met jaarmarkt wordt De Garve ingepalmd door een plaatselijke fotoclub die, om hun kas te spijzen, dikke zelfgemaakte soep verkoopt. Dat is meteen de enige culturele activiteit waar de club zich op kan beroepen op uitzondering van een paar kunstig gemaakte naaktfotos van een model op jaren met een biljartkeu in d'r handen. Vroeger maakte de club foto's van BA's, bekende Arendonkenaars. Die werden telkenjare met groot succes tentoongesteld. 't Was ook geen kunst, maar het waren toch schoon foto's. Jaarmarkt heeft echter niets met kunst en cultuur te maken en dat beseffen mijn vrienden ook. Na het nuttigen van een verkeerd getapte stella verkassen zij naar hun lievelingskroeg en het clublokaal van hun geliefde partaai een paar honderd meter verder op. Hun verdere avonturen leest u nog deze week op dit blog of in de streekeditie van de Gazet van Antwerpen. Bij de politieberichten wel te verstaan.
Zot van 't voetballen. Vrienden van mij staan zot van 't voetballen. Op zich is daar niks op tegen. Ik heb zelfs vrienden die zot staan van de vrouwen. Ieder weekend spenderen sommige gasten een zondag en vijftien euro om ergens te velde een scheidsrechter uit te schelden voor "voile zwette", met apennootjes te smijten, oerwoudgeluiden te produceren en de tegenpartij te schofferen. Als ze dat zouden doen op een doordeweekse dag op de Meir in Antwerpen dan werden ze opgepakt voor ordeverstoring en aanzetten tot ontucht en rassenhaat. Mijn vrienden zijn zo niet: die laten zich op het voetbal voor de zot houden. En nog wel door jonge gasten tussen de 20 en de 35 jaar die zonder veel scrupules naast de bal stampen, er onder door koppen, er naast pakken en dan voor dood gaan liggen. Maar mijn vrienden worden stillekesaan slimmer en beginnen zich vragen te stellen bij het gedrag en de uitlatingen van hun idolen. Zij vinden het ook niet meer vanzelfsprekend dat die jonge gasten met BMW-sportkarren liggen rond te toeren, ze snappen ook niet meer dat jonge kerels elke werkdag onder de uren van den baas ongegeneerd en de godganse voormiddag mogen kaartspelen, ze verstaan niet dat gezonde kerels na twee voetbalmatchen in één week afgepeigerd en ten einde krachten zijn, het gaat hun verstand te boven dat hun idolen na een verloren match iedereen de schuld geven behalve zichzelf. Mijn vrienden pleiten er nu voor om heel de huidige voetballerij op topniveau bij het groot huisvuil te zetten en te beginnen met een proper lei en dat houdt in: - dat in iedere club nog maar maximaal 4 buitenlandse spelers mogen opgesteld worden. - dat iedere speler verplicht wordt om met de velo of met de lijnbus naar het werk te komen. -dat iedere profspeler minimaal 20 uren onbezoldigd vrijwilligerswerk per week dient te verrichten. - dat iedere speler zijn eigen boterhammen mee naar de training moet brengen. - dat alle spelers moeten meedraaien in een beurtrol voor de opkuis van de kantine, het grasmaaien, de kalklijnen trekken en de tribunes schuren.
Mijn vrienden zijn natuurlijk maar amateurs en wat ze zoal bedenken maakt natuurlijk geen schijn van een kans. Maar er over nadenken en nog wat regeltjes erbij verzinnen zou in ieder geval geen kwaad kunnen.
