Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
23-05-2005
Wielertoeristen.
Mijne vriend en ik verpozen weleens op een zonnig caféterrasje. In de winter en als het regent gaan we uiteraard binnen zitten. Met de regelmaat van een friese hangklok duikelen dan ook de wielertoeristen het terras op of de café binnen. Bezwete mannenlijven in veel te enge, opgespannen koersbroeken, de slagaders gelijk dikke koorden op hun slapen, en met starkijkende ogen in hunne kop die ook op springen staat. En allemaal met een potsierlijke helm op hunne knikker en aan hun lijf een truike volgedrukt met cafénamen. Hijgend bestellen ze dan een grote Ice Tea, en nog ene. Moesten er geen wielertoeristen bestaan dan ging de fabriek van den Ice Tea failliet. De velofanaten die wij tegenkomen zijn die van het oudere type; zo van een jaar of 50 en ouder. Nadat ze uitgehijgd zijn en het schuim van de mond hebben gekuist beginnen de verhalen: "Ze zijn deze morgen al om half zes vertrokken, ze hebben al 75 kilometer op hunne kilometriek staan, ze rijden tegen 26 kilometer per uur, en ze kunnen nog harder als die ouw gepensioneerde wandelaars aan de kant van de weg bleven, en ze moeten er nog 45 kilometer bijdoen". Bij hun derde Ice Tea beginnen ze aan hun repen krachtvoeding die ze in hun koersbroek verstopt hadden. Ik heb nikske tegen mensen die met een velo rijden.-Alhoewel ik nog nooit iemand op een velo heb zien lachen- maar ik vind dat mijn gepensioneerde wielervrienden overdrijven. Ik denk maar zo: Als ze vroeger bij hunne baas ook zo hard hadden moeten zweten als op hun velo dan waren ze in staking gegaan. En moest het nu nog gezond zijn !!!
Toen ik startte met dit Blog had ik me één ding voorgenomen: Nooit over de politiek beginnen. Maar zeg nu zelf; als de Groten en Gezagsdragers van het land hun woord mogen breken, dan mag ik toch ook één keertje.
Ik wou eigenlijk maar 1 vraag stellen aan de VLD-volksvertegen-woordigers zoals daar zijn: -Annemie Van de Casteele -Fons Borginon -Patrick Van Krunkelsven -Sven Gatz hoe zit het eigenlijk met jullie Vlaams geweten van toendertijd???
Ik zou dat eigenlijk ook moeten vragen aan Margriet Hermans, maar die weet nog altijd niet wat ze precies bedoelen met Brussel-Halle-Vilvoorde.
Twee vrienden van mij, - ze houden al sinds jaren in Antwerpen een bureaustoel gegijzeld - pakken elke morgen de vroegbus. Ze stappen op aan de kerk in Arendonk en via Turnhout bussen ze met "De Lijn" naar hun werk. En elke morgen zit er op die bus een "midlife" medereiziger; een op het zicht rustige, kalme vent. Niettegenstaande het ontieglijk vroege uur -kwartje voor de zessen- is hun medepassagier altijd in voor een conversatie. Nou, zegt ie, Ik kom uit Groningen, woonde in Eindhoven en nu ben ik in Arendonk als asielzoeker, ik ben op de vlucht voor de Nederlanders. Mijn twee vrienden, nochtans het één en het ander gewend - getuige hun jarenlange omgang met mij - schrokken zich een hoedje. Zij weten van het bestaan van een asielcentrum in Arendonk, ze weten dat daar Nepalezen, Chinezen, Congolezen, Irakezen, ...ge noemt ze maar op, binnengelaten worden en voor gezorgd wordt. .....Maar hollanders ? In gééén jaren.... Maar toch, mijne beste vrienden: Een nederlands staatsburger uit de streek van Groningen, om en rond de 40 jaar, heeft zich in Brussel aangemeld met de boodschap dat hij op zoek is naar asiel. Een broertje van Van Gogh zult U zeggen, eentje die ook iets geroepen had over geiten of zo... Neen, mijn beste vrienden; doodgewoon iemand uit de streek van Groningen die zich in Holland niet meer op zijn gemak voelt. En die komt in Brussel asiel vragen. En dat moet onderzocht worden. En terwijl ze in Kashmir op hun verdoemenis worden geschoten, gaan vluchten en terug gestuurd worden, komt mijnheer vanuit Eindhoven eventjes zeggen dat hij in Nederland niet op zijn gemak is. In afwachting van het verloop van zijn procedure (afwijzing, beroep, afwijzig, andere advokaat, afwijzing, Raad van State....maanden is hij al bezig) is mijnheer gestationeerd in Arendonk. Hij krijgt daar de 3 B's. een Bed, een Bad en Brood. Plus een klein beetje zakgeld. Door zijn verblijf in Eindhoven (zo'n klein 40 kilometer van ons af) is hij in Arendonk beter bekend dan onze eigen burgemeester. Hij weet in de Arendonkse Aldi precies waar de fleskes Bitter Lemon en de vlootjes Becel staan. Hij winkelt er verdomme al jaren. In Antwerpen stapt hij uit en verdwijnt dan in de mensenmassa. Waar naar toe? Dat zoeken mijn vrienden niet uit en dat is ook niet belangrijk. Met de laatavondbus arriveert hij terug in Arendonk. Dan gaat hij slapen bij zijn Kosovaarse en Tsjetjeense vrienden. Met vier op één kamerke.
Den hollander slaapt goed; niet gestoord door nachtmerries of welke angstdromen dan ook.....dat mag ook niet, want morgenvroeg wacht hem weer een lange dag: Als Hollandse asielzoeker in België.
Een vriend van mij is "very close" met Steve Stevaert. Dat wil zeggen, eigenlijk is een kennis van een vriend van mij "erg close". Die kennis bekleedt namelijk een hoge partijfunctie hier in een naburige parochie. Uit hoofde van die functie wordt hij regelmatig uitgenodigd op feestjes van de kleine keizer van Hasselt. In het kader van een vrijwilligersproject mag die kennis dan glazen spoelen en na afloop terug in de lege dozen stoppen. Zoals bij de hindoes in Calcutta een feest gegeven wordt telkens een heilige koe levend de overkant van de straat bereikt, zo geeft de Stief een feest telkens er een nieuw boek van zijn hand verschijnt. Om de veertien dagen dus. Kookboeken, boeken over Jezus,... ge bedenkt het maar. Volgende week is er weer een feest. Ditmaal voor een goochelboek. "Witte konijnen wegtoveren." heet het. De kennis van mijn vriend heeft aan de Stevaert vrijkaarten voor mij gevraagd. "Hij komt maar af" heeft de president gezegd. "Hij heeft mijn woord !"
Maar dat is nu net het probleem.... Dat woord; dat is verdomme zo weinig waard !.
Essent is een speler op de markt van de electriciteitsleveranciers Onder impuls van onze burgervader en de schepene van financiën werden we enkele maanden geleden via de sociale organisaties uitgenodigd om over te schakelen van Electrabel naar Essent als stroomleverancier. De een of andere pief van Essent kwam dat uitleggen. Het voorstel was interessant -we zouden zo'n 53 euro profijt doen. Dat zijn een heleboel "Blonde Leffes en witte wijntjes".De overgang zou geruisloos en zonder overlast en kosten verlopen. We konden op beide oren slapen. Op 23 april krijgen we de eindafrekening van Electrabel: 98,85 euro Schadevergoeding voortijdige verbreking contract. Dat was de afspraak niet; 't zou geruisloos en zonder kosten verlopen. De plaatselijke agent van Essent gebeld (die jongen kon er nikske aan doen, maar was wel de klos) en die zou Essent contacteren. Dat gebeurde op 27 april 2005 aan de verantwoordelijke. Ik ga voorlopig zijn naam niet noemen maar die stuurde op 28 april een mailtje terug dat zij contact zouden opnemen met Electrabel en met de klanten - met mij dus-. Nougabollen met mij. We zijn nu de 18de mei, zeg maar een kleine maand later- de mijnheer van Essent heeft nog niet teruggebeld, ik heb mijn 98.85 euro nog niet terug. Een telefoontje aan de facturatiedienst van Essent deed me terugbotsen: Een onbeschofte medewerkster vertelde me dat ik ne lompe kerel ben wiens eigenste stomme schuld het was dat ik bij Electrabel een boete moest betalen. Ik moest mijn papieren maar beter in de gaten houden, lompe mens dat ik ben. Daar moest ik het mee doen. Op dinsdag 17 mei heb ik een mailtje gestuurd naar de verantwoordelijke van Essent met de vraag om een antwoord. Dat heb ik niet gekregen. Awel, ik moet geen antwoord meer hebben. Ik zet het op mijn Blog. Misschien hebben anderen er iets aan. Moest er in jullie gemeente de een of andere burgemeester of organisatie een voorstel doen om over te schakelen van Electrabel naar Essent, laat mij dan iets weten. ...Dan kom ik mijne uitleg ook doen. Met papieren en met naam en toenaam.
ps. Voor alle duidelijkheid: de plaatselijke agent heeft alle moeite gedaan om de zaak te helpen oplossen. Dus met hem blijf ik pintjes drinken.
Een vriend van mij, eentje van het eigenzinnige type, wou een prieeltje. (zie mijn berichtjes van 29 april en 4 mei). De uitspraak van Honoré de Balzac indachtig: "Wat je doet moet je gron- dig doen, zelfs het begaan van een dwaasheid", zou hij dat prieeltje eigenhandig bouwen. Nadat hij 2 paletten tropisch hardhout naar de Filistijnen heeft geholpen is het bouwwerk af. Tenminste hij heeft 6 palen in de grond gegraven en die bovenaan met ander palen aan elkaar genageld. Die zijn nu ingezakt. Toen is hij in de bomen begonnen...... Vrienden en buren worden nu zaterdag op de openingsreceptie verwacht: Zoals het bij een prieeltje past, dienen wij te komen in een safari-outfit. Tevens is ons opgedragen een passende naam te verzinnen voor het magistrale bouwwerk.
Buren kwamen reeds met het volgende aandragen: - Bin Laden's smoorhutje - 't nieuw velokot - Saddams achtertuintje - Germaines rendezvoushok - Simonnekes kaberdoeske - De wilden Hoek - Tinus proskot - 't ejaculatietentje - De Gallerie
't Moet prettig toeven zijn met zulke fantasten in uw straat.
ps. Ik wil beklemtonen dat ik niet verantwoordelijk gesteld wil wor- den voor de schuttingtaal die door sommige buurtbewoners van de pri-jeeltjesbouwer worden uitge- kraamd.
Een vriend van mij die op de hoogte is van het bestaan van deze Blog zaagt al weken de oren van mijne kop om iets te schrijven over Honoré de Balzac. Honoré is namelijk de man van zijn dromen en zijn ultiem streven: Een langdurige verhouding aangaan met een rijke getrouwde dame, daarna trouwen met een eveneens rijke weduwe en begraven worden op "Pére Lachaise" in Parijs tussen andere verstandige mensen.
Als mijn vriend over Honoré begint te dagdromen wordt hij lyrisch. Ik hoop hem hiermede een plezier te doen. Het fotootje krijgt hij er gratis bij.
Gisterenavond op teevee een reportage gezien over de Gay parade in Brussel van afgelopen weekend.Een raar zicht: Volwassen manskerels met elfenvleugeltjes en kanten rokjes....Voor mij niet gelaten zo'n stoet. Toch ben ik blij dat ik, als deelnemer aan de marsen van "de witte woede", door mijn vakbonds- delegéeniet verplicht wordt om met vleugeltjes en een witte tutu door de straten van Brussel te fladderen.
Dit eventjes terzijde.
Ik vind bovendien een heleboel eisen en vragen van de holebi's gerechtvaardigd. Zelfs de vraag om een ouderstatuut. Toch vind ik dat over de positie van het kind te weinig gesproken wordt. Hoeveel jonge mensen gaan er niet wanhopig op zoek naar hun natuurlijke vader, zoeken niet naar hun natuurlijke moeder die het kind afstond voor adoptie. Welke drama's gaan er schuil achter die zoektochten?
Ik denk dat het in de natuur van de mensen zit om te weten wie hun echte ouders zijn. Dit kan natuurlijk geen reden zijn om het probleem van het ouderstatuut voor holebi's te negeren, maar we mogen de positie van het kind nooit uit het oog verliezen.We moeten dat zelfs prioritair vooropstellen en boven alle wel of niet gerechtvaardigde eisen van de holebi-gemeenschap.
In een vroeger artikeltje over de verkeerspolitie van de zone Noord - Oost had ik het over "Vincent Van Goghklonen en speksteenklievers". Lezers vroegen me wat voor mensenrassen dat wel niet konden zijn. Speksteenklievers zijn kunstenaars in wording die onder de kantooruren de Arendonkse Academie voor schone kunsten frequenteren. Daar kappen en hakken ze op stenen en andere rotsformaties tot er naar hun aanvoelen iets kunstig te voorschijn komt. Op zich doen die gasten niemand kwaad. Op zonnige dagen zitten ze aan de rand van de "Wamp" - onze plaatselijke rivier - tussen de eendjes en de tamme waterkiekens. Dergelijke taferelen lokken dan op hun beurt weer andere kunstenaars -de Van Gohgadepten- en beiden samen zijn een bron van inkomsten voor de Arendonkse toeristische industrie en de neringdoenerij. Voor zover ze hun eigen boterhammekes niet hebben meegebracht. Deze kunstenaarskolonies zijn van buitenlandse origine. Met een geaccepteerd en geintegreerd asielcentrum in Arendonk zou het van kleingeestigheid getuigen als we deze creatievelingen de toegang tot het grondgebied zouden weigeren. Ze zijn zelfs van harte welkom.
We hebben echter 1 probleem: De Academie ligt in het centrum van Arendonk vlak tegen de centrale parking van Arendonk. 81 parkeerplaatsen, die dus onder de kantooruren van 's morgens vroeg bezet zijn door auto's waar de sculpturen en de olieverfschilderijen zo uitsteken. Dat heet langdurig parkeren.
Een begrafenis, een trouwmis, de maandelijkse markt, een bezoek aan het zwembad, een brood halen bij de bakker, een goedendag zeggen op het gemeentehuis; als ge niet met de velo komt moet ge Uw voituur op marathonafstand van het Arendonkse centrum zetten. Ge kunt hem ook op een grasperkje, tegen een geel strepeke, of in een draaike zetten, maar dan komt de verkeerspolitie in actie.
Met de herinrichting van het Arendonkse marktplein wordt het parkeren in Arendonk niet gemakkelijker. Waar wij voor pleiten is om de langparkeerders, de speksteenklievers dus, uit het Arendonkse centrum te verwijderen en de centrale parkeerplaats enkel te laten gebruiken door kortparkeerders.
De Arendonkse gemeenteraad wordt bevolkt door slimme mensen: het moet dus niet moeilijk zijn om een passende oplossing uit te dokteren.
Sorry voor de nachtkijkers ! Mijn site floept momenteel heen en weer omdat ik een aantal berichtjes dan weer wel , dan weer niet wil laten verschijnen...
Ik zit een beetje in de war.... ...een maatje van onze Jef (mijne kleinzoon) uit de kleuterklas is vandaag begraven.... 7 jaar....
Op dezelfde plaats waar hij drie weken geleden stond voor zijn allereerste Communie, stond nu zijn kistje. Naast dat van zijn mama. Beiden een week geleden omgekomen in een dramatische ongeval in Waregem op weg naar zijn communiecadeautje: een bezoekje aan Disneyworld in Parijs.
Een volle kerk, ijzig stil.....
Dit staat er op hun herdenkingsprentje te lezen. Niets kan ons intens verdriet verwoorden. De tijd staat vanaf nu voor eeuwig stil. Jullie trip naar dromenland werd voor ons een nachtmerrie. Wij moesten afscheid nemen van twee prachtige personen die we nooit zullen vergeten.
Liefste Sandra, Waarom jij, waarom jullie? Jij was zo'n prachtige persoon. Jouw leven was gevuld met werken en zorgen voor je gezin. Met Danny had je het ultieme geluk gevonden. En dan kregen jullie nog twee schatten van kinderen: Robbe en Wannes.... "Geniet" zei je "elke dag kan de laatste zijn" en opeens was de laatste daar voor jou....Draag zorg voor ons Robbeke hierboven, wij zullen proberen elkaar te steunen hier beneden.
Liefste Robbe, Jij was zo eenvoudig, zo mooi en nog zo jong. Vorige week kwam je je schitterend rapport nog laten zien. 96% had je en je was apetrots... Met Wannes kon je je ook altijd amuseren. Nu ook voor je communie, konden jullie samen naar Disneyland. Dat was toch een geweldig cadeautje.....
"Waarom" zal voor altijd geassocieerd worden met jullie namen. De auto die ronddraaide, knipte jullie levensdraad door. Veel te vroeg, want jullie hadden nog een hele toekomst voor je. Nu hebben wij twee lege plaatsen in ons bestaan die nooit meer gevuld kunnen worden. Sandra, Robbe, zorg goed voor elkaar en weet dat jullie altijd in ons hart zullen voortbestaan. Wat zullen we jullie missen !
Met zo'n zes koppels, allemaal volk dat gepensioneerd is of er tegenaan hikt, gaan we 's zondags fietsen. Dat wil zeggen: we zoeken de kortste weg naar ons stamcafé. Bij een Blonde Leffe, een Gerolsteiner of een witte wijn voeren we dan "intelligente (!) en intellectuele (!) gesprekken over de schrijfsels van Robeer Stevaert, over Honoré De Balzac en over die zwarte en die rosse van K3. Ge ziet we zijn bij de tijd. We hebben alles op een rijtje. We voelen ons gelukkig en we voelen ons gezond.
Een maand of vier geleden begon de Lode, een van ons maten, 's morgens en 's avonds te hoesten en te kuchen. Ge moest eens naar den doktoor gaan, zei zijn vrouw. Na een hele tijd aandringen ging Lode naar den doktoor. Vandaar naar de specialist, vandaar naar de dienst Radiologie en toen heel veel onderzoeken. Na drie dagen wist de Lode dat hij 2 plekken op zijn longen had. En nog geen eens zo'n goeie ook niet. Binnen het uur wisten de ander vijf koppels af van de kwaai gezwellen op de longen van de Lode. Hoe kon dat toch gebeuren: ... We hadden toch alles op een rijtje? We waren toch gelukkig? We voelden ons toch gezond? We werden er stillekens van. En de gesprekken gingen niet meer over de boekskes van de Stief, en die rosse van K3 die kon ons wat. We begonnen ons ongerust te voelen en 't begon bij ons ook zeer te doen.
De Lode zit nu midden in een chemotherapie van zo'n 18 weken. Zijn bloed is goed, er zijn geen uitzaaiingen, hij is niet mottig en de plekken worden kleiner. Als we hem tegenkomen dan vragen we hoe het er mee is. Prima zegt ie dan. En we geloven hem. 't Is nogal nen taaie. En toch zijn we ongerust en bang geworden.
Sedert vorige week zaterdag ben ik mijn vriend verloren. Jaja die vriend met zijn ezeltje. Overal rondgebeld en nergens te vinden. Tot deze morgen. Toen vond ik hem op internet. Stiekem afgereisd naar Brugge had hij zich aangesloten bij een bende kunstzinnige fans van een Amerikaanse fotograaf.
U ziet hem hier op de foto: de 2de van rechts op de voorlaatste rij.
Hoe weet ge dat, hoor ik U hardop vragen. Ja...hoe zou ik dat nu kunnen weten?
In de twee laatste uitgaves van den "Humo" kwam Michel Vandenbossche, de frontman van Gaia, weer bovendrijven.
In de voorlaatste uitgave, een interview, lulde Michel zich tot op de hoogte van de heilige Franciscus van Assi- sië, een middel- eeuwse liefhebber van vogeltjes en beestjes, die ook tegen de dieren kon praten.
In de laatste uitgave verschenen twee lezersbrieven van ex-werknemers van zijn organisatie.Nu moet ge altijd oppassen met brieven van ex-werknemers. Meestal is het hun laatste kans om hun gram en ergernis op den baas te spuien. Bij deze brieven echter geloof ik dat niet: Onafhankelijk van elkaar beschreven ze de slechte werksfeer bij Gaia en de woedeaanvallen van hun kolerieke bazen.
En zo kennen we Michelleke weer: Alles moet wijken voor de beesten. Koebeesten en zeehondenjong zijn belangrijker dan mensen. Ik heb het hier al eens geschreven: "Als ge dieren liever ziet dan de mensen dan zijt ge fout bezig."
De Michel kennende, laat hij het hierbij niet zitten, dus we zijn nog niet aan de jonge patatten. Zijne uitleg staat waarschijnlijk in de volgende Humo, compleet met dreigementen voor een proceske.
