EXTRA OOG OP DE MARKT IDENTIFICEERT NACHTELIJKE VANDALEN

Het stadsbestuur investeerde afgelopen jaar in extra ogen die bijdragen tot de veiligheid en netheid
in onze stad. Op verschillende locaties bezorgen veiligheidscamera’s extra informatie bij sluikstort,
vandalisme, malafide gebeurtenissen of calamiteiten.  

Afgelopen week werd zo’n vandalisme op de Markt geregistreerd en konden de vandalen achteraf door
de politie geïdentificeerd worden. "De betrokkenen krijgen een Proces Verbaal  in de bus en zullen
opdraaien voor de schade. Wie onze Warme William vloert, maakt kennis met onze veerkracht”
knipoogt Burgemeester Luc Vandevelde.

Vandalisme op onze sfeervol ingerichte Markt, het werd op de sociale media sterk veroordeeld.

Warme William is de grote blauwe beer die iedereen uitnodigt om te vertellen wat er scheelt én graag
een luisterend oor aanbiedt. Het is een initiatief van het Fonds ‘GavoorGeluk’ en zet in op het
versterken van de veerkracht en het mentaal welzijn bij kinderen en jongeren van 0 tot 24 jaar.
(Meer info www.warmewilliam.be) 

Onze extra ogen in de straat zijn dus bijzonder waardevol en dragen bij tot de algemene veiligheid voor
onze Eeklose burgers. We beschikken zowel over vaste toezichtcamera’s op hotspots onder controle van onze
politiediensten als over mobiele camera’s voor opsporing van sluikstort in samenwerking met de milieudienst
van intercommunale IVM. De camerabeelden worden enkel geraadpleegd indien strafbare feiten gemeld
worden, wie niets te verbergen heeft, heeft dus niks te vrezen.

De vroegere uurwerken van Eeklo

Deze uurwerken behoren nu tot onze KVVV-collectie!

Een overzicht: 'Uurwerken met een apart verhaal'

Wijzerplaat watertorenuurwerk:

In het begin van de twintigste eeuw sloeg de bouwwoede toe bij de zusters Van Liefde aan de
Zuidmoerstraat te Eeklo. Terwijl metselaars en timmerlieden koortsachtig werkten aan het ene
complex, lagen de plannen voor een ander project al kant en klaar op de tafel.
In 1901 startte de bouw van de nieuwe lagere school tegenover de Kaaistraat. In 1902 begon men in
de tuin met de bouw van een watertoren voor interne waterdistributie. Door zijn hoogte en door zijn
kuip met horloge werd dit bouwwerk een ware blikvanger voor de hele omgeving.
Wanneer in 1967 het bovengedeelte van de watertoren werd gesloopt verdween de uurwerkklok uit
het stadsbeeld. Eén van de vier wijzerplaten kwam in 1987 door tussenkomst van Antoine De Boever
aan de buitenmuur te hangen van het Heemmuseum in het provinciaal domein Het Leen. 

Slingeruurwerk Polydoor Lippens

Eeklonaar Polydoor Lippens woonde te Brussel in de Kruisvaartenstraat 31. Lippens was verbonden aan het
ministerie van verkeerswezen. Hij was aangenomen als elektricien en werktuigkundige. Toen in 1835 de
eerste trein reed op het vasteland van Brussel naar Mechelen was onze stadsgenoot bij de notabelen die
deze eerste treinreis meemaakten. Van 1850 tot 1886 werkte hij voor de Belgische spoorwegen.
Jarenlang werden de vertrekuren van de treinen in het Noordstation te Brussel geregeld bij hem thuis.
Hij had namelijk een uurwerk gemaakt dat heel minitieus werkte en waarop de spoorwegklok in het
station werd afgestemd.
Deze moederklok van de Eeklose uitvinder en wetenschapper werd later geschonken aan het
Eekloos Heemmuseum door Mevrouw Marie-Louise Vermast, achternicht van Polydoor Lippens. 

De Galletklok

Charles-Joseph Gallet was afkomstig uit Moustier-sur-Sambre en vestigde zich na zijn huwelijk in een
woning aan de Markt in Eeklo. Hij woonde daar vanaf 1885 tot hij in 1914 zijn intrek nam in een huis
in de Brugsestraat. Daarna ging hij zijn geluk beproeven in de Boelare.
Uiteindelijk kwam hij in de Molenstraat terecht.
In 1922 besloot hij, met de hulp van zijn zonen Lucien en Georges een gigantische horlogecarillon te
vervaardigen. Vader en zonen Gallet gebruikten daarvoor afgedankt oorlogsmateriaal. Elke vrije maandag
werd er met koortsachtige ijver gewerkt om een uniek en monumentaal slingeruurwerk te maken.
In 1926 was alles klaar. Georges zorgde voor de geschilderde versieringen. Lucien stierf vroegtijdig in 1930.
In april van dat zelfde crisisjaar exposeerde Gallet zijn pronkstuk in de wereldtentoonstelling van Antwerpen.
Een of ander fantast wou toen 100.000fr betalen om het uurwerk in zijn bezit te krijgen, doch de maker
wou van geen verkoop weten.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het koperen uurwerk veiligheidshalve verborgen achter het
werkhuis van vader Gallet in de Molenstraat. Charles-Joseph stierf in 1942 en na de oorlog plaatste men
het uurwerk in de winkel van zijn kleinzoon Karel op de hoek van de Kaaistraat en de Stationsstraat, tot
deze uurwerkzaak opgedoekt werd. Daarna was het beroemde uurwerk een hele zwerftocht beschoren,
tot het uiteindelijk in 1990 door VVV-Eeklo met hulp van het stadsbestuur
(een renteloze lening van 5 jaar) kon aangekocht worden. 

(door Jan Martens)

Liesken Toarte


Ons Lotjen van 't Rootjen: Alice De Roo, Liesken Toarte.

Alle sprookjes beginnen met "Er was eens...een fee en ze hield een herberg open in een rijtje huizen op
een groot plein in een kleine stad".

Als je zou vragen aan veel mensen waar is café "Picasso", zouden er veel zijn die hun schouders zouden
ophalen en het niet weten! Maar vraag naar de café bij "Liesken toarte" iedereen zal zeggen:
"Ha ja, bij Liesken moar da's in 't Rotjen hé?

Liesken werd niet zo oud!
Ze stierf in 1996 en werd 72 jaar.
Een dame om nooit te vergeten!!

Liesken fier bij haar café Picasso in het Rootjen op de Markt. Voor haar café was zelfs het vaste plaatsje
van onze volkszanger Tamboer. Onzen troubadour stond hier graag daar hij af en toe zijn keelgat kon
smeren met een echten Eekloosen jenever Van Hoorebeke. Tamboer zei ook altijd van zijn marktplaatsje:
"Zet mij moar bij mijn broers k'zal hier euk wel succes hen".
Lionel bedoelde dat hij te midden de virkens markt stond op donderdag!

(door Jan Martens)

Elia is vandaag begonnen met het plaatsen van de nieuwe aftapmast in de hoogspanningspost
aan de Kraaiweg. Dit werk dient zeer voorzichtig te gebeuren met 180.000 volt
in de omgeving op de hoogspanning.