De vroegere uurwerken van Eeklo

Deze uurwerken behoren nu tot onze KVVV-collectie!

Een overzicht: 'Uurwerken met een apart verhaal'

Wijzerplaat watertorenuurwerk:

In het begin van de twintigste eeuw sloeg de bouwwoede toe bij de zusters Van Liefde aan de
Zuidmoerstraat te Eeklo. Terwijl metselaars en timmerlieden koortsachtig werkten aan het ene
complex, lagen de plannen voor een ander project al kant en klaar op de tafel.
In 1901 startte de bouw van de nieuwe lagere school tegenover de Kaaistraat. In 1902 begon men in
de tuin met de bouw van een watertoren voor interne waterdistributie. Door zijn hoogte en door zijn
kuip met horloge werd dit bouwwerk een ware blikvanger voor de hele omgeving.
Wanneer in 1967 het bovengedeelte van de watertoren werd gesloopt verdween de uurwerkklok uit
het stadsbeeld. Eén van de vier wijzerplaten kwam in 1987 door tussenkomst van Antoine De Boever
aan de buitenmuur te hangen van het Heemmuseum in het provinciaal domein Het Leen. 

Slingeruurwerk Polydoor Lippens

Eeklonaar Polydoor Lippens woonde te Brussel in de Kruisvaartenstraat 31. Lippens was verbonden aan het
ministerie van verkeerswezen. Hij was aangenomen als elektricien en werktuigkundige. Toen in 1835 de
eerste trein reed op het vasteland van Brussel naar Mechelen was onze stadsgenoot bij de notabelen die
deze eerste treinreis meemaakten. Van 1850 tot 1886 werkte hij voor de Belgische spoorwegen.
Jarenlang werden de vertrekuren van de treinen in het Noordstation te Brussel geregeld bij hem thuis.
Hij had namelijk een uurwerk gemaakt dat heel minitieus werkte en waarop de spoorwegklok in het
station werd afgestemd.
Deze moederklok van de Eeklose uitvinder en wetenschapper werd later geschonken aan het
Eekloos Heemmuseum door Mevrouw Marie-Louise Vermast, achternicht van Polydoor Lippens. 

De Galletklok

Charles-Joseph Gallet was afkomstig uit Moustier-sur-Sambre en vestigde zich na zijn huwelijk in een
woning aan de Markt in Eeklo. Hij woonde daar vanaf 1885 tot hij in 1914 zijn intrek nam in een huis
in de Brugsestraat. Daarna ging hij zijn geluk beproeven in de Boelare.
Uiteindelijk kwam hij in de Molenstraat terecht.
In 1922 besloot hij, met de hulp van zijn zonen Lucien en Georges een gigantische horlogecarillon te
vervaardigen. Vader en zonen Gallet gebruikten daarvoor afgedankt oorlogsmateriaal. Elke vrije maandag
werd er met koortsachtige ijver gewerkt om een uniek en monumentaal slingeruurwerk te maken.
In 1926 was alles klaar. Georges zorgde voor de geschilderde versieringen. Lucien stierf vroegtijdig in 1930.
In april van dat zelfde crisisjaar exposeerde Gallet zijn pronkstuk in de wereldtentoonstelling van Antwerpen.
Een of ander fantast wou toen 100.000fr betalen om het uurwerk in zijn bezit te krijgen, doch de maker
wou van geen verkoop weten.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het koperen uurwerk veiligheidshalve verborgen achter het
werkhuis van vader Gallet in de Molenstraat. Charles-Joseph stierf in 1942 en na de oorlog plaatste men
het uurwerk in de winkel van zijn kleinzoon Karel op de hoek van de Kaaistraat en de Stationsstraat, tot
deze uurwerkzaak opgedoekt werd. Daarna was het beroemde uurwerk een hele zwerftocht beschoren,
tot het uiteindelijk in 1990 door VVV-Eeklo met hulp van het stadsbestuur
(een renteloze lening van 5 jaar) kon aangekocht worden. 

(door Jan Martens)