Hiermee komen we dan aan het einde van de uitstap naar Middelburg en het bezoek aan het
Watersnoodmuseum wat meer dan een ontdekking was. Zelf wist ik van deze ramp niets.
Met dank aan de Eeklose Cultuursmakers dat we dit allemaal konden meemaken.

Middelburg zelf staat vol met mooie gebouwen en heeft veel plekjes waar men rustig kan genieten
van de omgeving. Daar werkt het vele rustige water wel goed aan mee.

Het mooie weer was een goede bondgenoot en deze blauwe
hemel is niet getrukeerd. Het werd een heel mooie dag
waar we met een goed gevoel aan terugdenken.

Bij het stappen door Middelburg kan men smalle straatjes tegenkomen.

Dat de Nederlanders in hun taal soms wel sappige straatnamen kunnen uitvinden. Dit is de naam van
het straatje op de bovenste foto al noemen zij het wel een straat.

Dit is dan het volgend straatje dat nog smaller is.

Bij onze uitstap met de Eeklose Cultuursmakers wandelen we verder door het Nederlandse Middelburg.
Ook hier is het water een overheersend element die wel een bepalend uitzicht met zich meebrengt.

De vele bootjes die rustig liggen te dobberen aan de kade alleen al heeft iets speciaals.

En als men liever niet te voet een rondleiding wil doen kan dat gerust per boot.

Na ons bezoek aan het Watersnoodmuseum reden we met de bus richting Middelburg.
Het was dan al bijna middag en we gingen eerst iets eten in een knus restaurant.

" alt="" />

Dit zijn dan de laatste beelden van uit het Watersnoodmuseum
waar deze verschrikkelijke ramp mooi in beeld wordt gebracht.
Men kreeg van alle kanten hulp en Italië hielp met deze tranformator.
Want elektriciteit was er bijna niet en hiermee kon men een gedeelte
van in nood verkeerde huishoudens toch wat helpen.
Zoals al gezegd bij het begin van deze reeks als u de mogelijkheid
heeft, moet u echt dit museum eens bezoeken.
Misschien helpt de website een beetje: https://www.watersnoodmuseum.nl/

We blijven nog in het Watersnoodmuseum waar men gerust een paar uur kan in rondwandelen.
Men brengt daar de verschrikkelijke ramp van 1953 heel goed en pakkend in beeld.
Op deze foto's ziet men materiaal welke gebruikt werd om na de ramp alle aarde en zand
terug op hun plaats te brengen. Dit zal, gezien de omstandigheden, niet zo evident geweest zijn.
Het materiaal was ook niet zoals het momenteel is.

Drijvende kolossen voor vrede en veiligheid

Iedereen was ervan doordrongen dat dijkherstel meteen opgepakt moest worden. Aan de kleinere bressen werd al tijdens de
rampnacht gewerkt met zandzakken en ander nood materiaal (schepen). Het getij had echter vrij spel in de grotere stroom-
gaten. En elke dag werden ze groter en de geulen dieper.

De Britse Phoenix-caissons

De Britten hadden ook al het een en ander meegemaakt met de zee en daar gebruikte men de Phoenix-caissons. In overleg met
de Britse regering kon rijkswaterstaat acht Phoenix-caissons overnemen. Sleepboten haalden ze in de zomer van 1953 naar
Nederland.Tergelijkertijd werden op Nederlandse bouwplaatsen ruim 400 eenheidscaissons gebouwd en nog eens 82 kleinere.

Er waren vier Phoenix-caissons nodig om dat laatste grote stroomgat bij Ouwerkerk te kunnen dichten. Dat zijn ook de vier
caissons waar nu het Watersnoodmuseum in gevestigd is. De caissons waren in feite zinkbakken.

Toen het ergste voorbij was en bij de huizen die niet helemaal waren ondergelopen met water was er
heel wat werk aan de winkel en kon men starten met de opkuis van zijn woning.
Het is moeilijk om voor te stellen hoeveel land er onder water liep maar de cijfers ligen er niet om.

In Zuidwest Nederland kwam er bijna 200.000 hectare grond onder water te staan.
Ook voor de dieren was het verschrikkelijk. Zo'n 140.000 kippen, hanen en ander pluimvee verdronk,
evenals meer dan 47.000 stuks rundvee, varkens, honden, katten en paarden.
Direct na de ramp moesten 72.000 inwoners het gebied verlaten. Op 1 oktober 1953 waren nog
steeds 11.000 van hen geëvacueerd.

Als de natuur baas wordt van een land is het ellende troef. Hier zien we een
jonge dame die al haar bezittingen die ze van de ramp overhield bij haar heeft.
Al de rest is door het water opgeslorpt. Zulke beelden maken me triest.

Dit is heel speciaal. Een soort spelonk waar men geluiden en mensenstemmen hoort tijdens
en juist na de stormvloed. Een heel pakkend gevoel.

Het moet vreselijk geweest zijn om dit mee te maken. Zij die het overleefd hebben zullen daar nog voor
de rest van hun leven aan gedacht hebben. Het onverwachtte alleen al was iets dat het meest ongelukkige
was. Eens de ramp voorbij was hoopte men nog mensen levend terug te vinden maar dit was onmogelijk.

Deze kleine dijken en zandzakjes waren ontoereikend bij deze ramp.

In het Watersnood museum zijn er wel pakkende beelden te zien. Wat wel opvalt is de samenhang welke er
vroeger was en iedereen elkaar hielp in de strijd tegen het ongenadig water. Het ging van getijgolf tot
stormvloed. De te kleine dijken konden dit onverwacht water niet tegenhouden met verschrikkelijke gevolgen.
Ook zijn er verhalen zoals een gezin waarvan het huis iets hoger stond en zij geen water binnen kregen.
De man ging echter naar buiten om te gaan kijken als hij niet kon helpen. Hij kwam nooit meer terug...
Hij werd meegesleurd door het water. Er kwam bijna 200.000 hectare grond onder water te staan.

In zulke bootjes werden zoveel mogelijk mensen naar drogere plaatsen gebracht.

Nederland is door de jaren heen in strijd met het water...

en zal dit nog vele jaren moeten doen...

Uitstap Middelburg met de Eeklose Cultuursmakers

Het is nu al enkele weken geleden dat we deze uitstap deden en zoals steeds met de Cultuursmakers was
het terug een mooie en leerrijke trip. Wie ooit ook naar deze streek zou gaan moet zeker eens een bezoek
brengen aan het Watersnoodmuseum die de stormvloed van 1953 heel goed in beeld brengt.
De volgende zondagen zal ik hier foto's brengen van ons bezoek aan het museum.

Fort Eben - Emael (9)

Fort Eben - Emael (8)

Fort Eben - Emael (6)

Fort Eben - Emael (5)

Fort Eben - Emael (4)

Fort Eben - Emael (4)