“Met genoegen vernemen we dat de Z.E.P. René De Laet van de Missionarissen der Witte Paters van Afrika, op dinsdag 14 juli, uit de missie van Belgisch Kongo voor een rustperiode van 6 maanden te Leest is aangekomen. Verleden zaterdag 11 juli is de Eerw. Zuster Liberta (Paulina Robijns) eveneens uit haar missie van Belgisch Kongo te Leest weergekeerd. Aan beide missionarissen wensen we een beste verlof.
VERTREK – Van de andere kant vertrekt E. Zuster Dominica (Melanie De Wit) terug naar haar missie in Belgisch Kongo, na hier enige maanden in verlof te hebben doorgebracht. Haar vertrek is vastgesteld op 16 juli e.k. Voor enkele zondagen heeft ze een omhaling gedaan ten einde haar reis te helpen bekostigen. Aan alle milde gevers hartelijk dank voor hun blijken van sympathie en vrijgevigheid.”
1959 – Zondag 26 juli : Gewestelijk zomerfeest van de B.J.B.-jongens van het Gewest Mechelen te Zemst-Laar.
Het gewestelijk zomerfeest van de B.J.B. van Mechelen-Zuid en Noord vond te Zemst-Laar plaats onder een mooie zomerzon. Reeds van in de voormiddag werden de schiftingen in het vendelzwaaien afgenomen en ’s namiddags werd het feest verder gezet met een plechtig lof opgedragen door Z.E.H. Van Campenhout in de parochiekerk van Zemst-Laar. Hierna trokken een 150-tal BJB-ers uit de afdelingen Hombeek, Leest, Rijmenam, Peulis, O.L. Vrouw Waver, St. Kat Waver, Elzestraat, Bonheiden, Tisselt en Zemst-Laar in hun mooie witte uniformen met vooraan de vendeliers en de verschillende vlaggen in stoet naar het feestterrein van Prosper Jacobs op de Humbeeksebaan. Het feest werd geopend met het BJB-gebed voorgebeden door gewestleider Alfons De Smet. Voor een talrijk publiek waaronder Z.E.H. Heylen, directeur van de Tuinbouwschool van Mechelen, de pastoor van Zemst-Laar Van Campenhout, pastoor Lauwers van de Heilige Hart parochie uit Vilvoorde, gewestproost Van Beek van Mechelen-Noord, oud-gewestproost van Mechelen-Zuid Van Itterbeeck, burgemeester Arthur Baeck, schepen Emiel Van Steenwinckel en de raadsleden Alfons Doms, Frederik Beullens, e.a. kregen we dan de afwerking van de schillende nummers zoals atletiek-proeven, volksspelen, vendelzwaaien en reidansen van de BJB-meisjes uit Hombeek.
“Bij de laatste zitting van de Commissie van Openbare Onderstand legden volgende heren de wettelijke eed af in de handen van de heer Verschueren, burgemeester, nl. : De Decker Frans, Piessens Leopold, Polspoel Frans, Van den Brande Albert en Verwerft Frans. Dhr. Polspoel werd met algemene stemmen tot voorzitter gekozen.”
1959 – 29 juli : Heidebrand te Leest.
G.v.A. : “Bewoners van de Leestse steenweg hadden gisteren, dinsdag, een partij houtkrullen in brand gestoken. Begunstigd door de wind zette het vuur zich evenwel voort langsheen het droge heidegras en struikgewas. De Mechelse brandweer moest worden ter hulp geroepen om het snel voortschrijdende vuur te overmeesteren.”
Foto’s :
-René De Laet in het gezelschap van zijn broer Frans met echtgenote en kinderen Fony en Gerda. (Foto : Gerda De Laet)
-Zuster Liberta (Paulina Robijns) ruilde ook Afrika in voor een verdiend verlof in België.
-De afdeling Leest behaalde op het gewestelijk BJB-Zomerfeest te Zemst-Laar de overwinning. Hier de Leestse afdeling met links E.H. Van Beek, gewestproost van Mechelen-Noord. (Foto : G.v.M.)
-Frans De Decker en Leopold “Pol” Piessens legden de eed af voor hun lidmaatschap van de C.O.O.
1959 – 16 juli – G.v.M. : Louis Alewaters uit Leest van metser tot kunstenaar.
“Te Leest op de Heide juist tegen de overweg van de spoorweglijn Mechelen-Willebroek woont Louis Alewaters, 60 jaar, metser bij de NMBS te Antwerpen-Zuid. Deze ijverige man had een paar jaar terug de idee opgevat een windmolen in beton te maken, hetgeen de bewondering van iedere Leestenaar afdwong. Louis oordeelde dat er bij de windmolen ook een Molenhuis hoorde, en bracht de zaak in orde. Een achttal maanden terug was Louis begonnen aan de kerk van Leest, 1 meter hoog en 1,20 meter diep. In zijn schuur in alle stilte werkte hij na zijn zware dagtaak altijd maar aan deze kerk gans in beton, een echt spinnenweb van draadjes. Hoeveel uren hij daaraan gewerkt heeft kan hij moeilijk zeggen, gezien het al een hele tijd in beslag nam om het plan en de verdeling te maken. Komt daarbij dat dit prachtig kunststuk van binnen gans hol is zodat Louis eerst de koffering in hout heeft moeten maken. De muren, het dak en de toren zijn twee centimeter en half dik en het ganse kunststuk weegt 90 kilo. Louis doet na zijn dagtaak nog wat anders. Muziek is zijn geliefkoosde bezigheid. Hij is sedert 45 jaar muzikant van de Kon. Fanfare Ste.-Cecilia van Leest. Een 15-tal jaren al speelt Louis bombardon si b : en wie doet hem dat na ? Zijn vrouw Maria is fier op hem en met reden, want Louis is een voorbeeld voor de gemeente als huisvader, als vakman en als muzikant…”
Op 22 april 1972 vierden Louis en Maria hun gouden huwelijksjubileum en dit evenement liet “De Band” van mei 1972 niet onopgemerkt voorbijgaan : “Op 29 april 1922 traden Louis Alewaters en Maria Apsillis, respectievelijk geboren te Leest op 3 januari 1899 en te Hombeek op 5 augustus 1901, in het huwelijk, en vierden thans hun gouden jubileum. Aan de woning, die we die zaterdag voorbijreden, waren de inwoners druk bezig met het aanbrengen van een praalboog, en de vlaggen wapperden aan vele huizen. Vroeger stipten we reeds aan dat Louis een verwoed muziekliefhebber was en steeds als “bombardon” een kwarteeuw het zware instrument op de schouders en rond de hals droeg, maar ook de kunst beoefende. Wij mochten destijds de door hem vervaardigde kunststukken bewonderen, waaronder een watertoren, een kapelletje, e.a. Het was te verwachten dat hij door de muziekmaatschappij degelijk in de bloempjes zou worden gezet, en hij werd dan ook bedacht met een “luchter” als geschenk. In naam van de gemeente werd hem door de Burgemeester en schepenen insgelijks een mooi geschenk aangeboden. Alhoewel de viering in familiekring zou plaats hebben, kon het moeilijk anders, of dat de jubilarissen zouden afgehaald en begeleid worden naar de zaal Verschuren, en dit ondanks de regen, maar dat hinderde noch de feestelingen noch de feestvierders. Hier werd een serenade gegeven ter ere van het paar en besloten met het houden van een feestrede. Voor Louis en Maria was het vast en zeker een heugelijke dag en een nieuwe aanloop naar de diamanten bruiloft.”
En ook de krant bracht daarvan een verslag : “Vorige zaterdag was de Juniorslaan te Leest feestelijk versierd. Terwijl aan de woning nr. 104 een praalboog was opgetimmerd hing aan talrijke woningen de Belgische driekleur te wapperen. De bevolking had dit allemaal gedaan voor Louis Alewaters en Maria Apsillis, die er hun gouden huwelijkstrouw vierden. Daarbij is Louis nog zestig jaar muzikant bij de Kon. Fanfare St.-Cecilia, een verdienste waarvoor hij afzonderlijk door de muziekmaatschappij in de bloempjes werd gezet en met een prachtige luchter bedacht. Van gemeentelijke zijde bood burgemeester August Lauwers in aanwezigheid van schepenen Van den Heuvel en Polspoel een geschenk aan. Alhoewel deze viering in familieverband doorging, werden de gevierden tussen de regenvlagen door met muziek afgehaald aan hun woning en naar de feestzaal bij Verschuren geleid. Daar zorgden de “St.-Cecilia” voor een stijlvolle serenade en hield de fanfaresecretaris meester Gobien een feestrede. Louis Alewaters is een geboren Leestenaar (3 januari 1899). Zijn wederhelft komt van het naburige Hombeek (5 augustus 1901). Uit hun huwelijk werd een zoon geboren die op zijn beurt zorgde voor drie kleinkinderen. Louis heeft een rijkgevuld leven. Kunstgevoel In zijn vrije tijd lag het muziekspelen hem het meest, hij heeft dan ook in zijn leven zowat alle instrumenten in zijn handen gehad. Het langst was wel de bombardon. Meer dan dertig jaar heeft Louis dit zwaar instrument op zijn schouders gedragen. Daarvoor werd hij vorig jaar nog onderscheiden met het Fedekamdiploma. Louis is daarbij ook een echte kunstenaar : in zijn tuin bezit hij verschillende sierstukken namelijk de kerk, pastorij, watertoren en het kapelletje van St.-Jan. Deze sierstukken werden in klein formaat met de hand gemetseld. Het is een werk dat jaren in beslag heeft genomen. Ook een watermolen werd door de jubilaris vervaardigd, het was een nabootsing van de molen welke destijds geplaatst stond bij de vader van de huidige burgemeester. Deze laatste heeft hem dan ook van Louis kunnen overkopen.”
Stan Gobien : ‘Markante figuren in de geschiedenis van St.-Cecilia Leest’ – ‘Leest in Feest’ :
LOUIS ALEWATERS (‘Louis van Pier-Jan’ of ‘de Wieter’)
“Louis Alewaters woonde op de Leest-Heide in de buurt van het vroegere station. Hij was geboren in 1899, het oprichtingsjaar van de fanfare St.-Cecilia en overleed in 1976. Louis was voor 1940 bestuurslid van deze fanfare geweest. Muzikanten die na de tweede wereldoorlog in de fanfare kwamen, vonden hem heel streng. Wie tijdens een uitstap zijn instrument niet op een veilige manier neerzette of het zelfs maar een ogenblik onbeheerd achterliet, kreeg een flinke uitbrander. Wie op de repetitie volgens zijn normen te veel babbelde, kreeg een openbare vermaning. Wie zijn instrument niet voldoende had opgeblonken, werd de huid vol gescholden. Over dat alles ging hij dan zijn beklag maken bij de dirigent en hij maakte zich dan ook openlijk zorgen over de toekomst van de jeugd en van de fanfare, want ‘…in onze tijd was het anders ! Wij hadden meer respect voor de eigendom van de fanfare ! Nu kunnen ze nog geen bugeltje opblinken ! Ik zal ze mijn bombardon eens meegeven, dan zullen ze wel weten wat het is !’ In al zijn vermeende strengheid was hij echter een vriendelijk man. Louis Alewaters bespeelde het grootste fanfare-instrument, de bombardon en later de sousafoon. Voordien had hij trompet en bugel gespeeld. Hij was een bijzonder goede muzikant die erg veel oefende. Hij vond dat het zijn plicht was om zijn partituur zo perfect mogelijk uit te voeren. Hij zou het een oneer voor de fanfare gevonden hebben indien de vereniging door zijn nalatigheid of door zijn onvoldoende inspanningen minder gunstige resultaten haalde. Het volgende verhaal illustreert dit… Vanaf 1949 tot omstreeks 1975 deed de fanfare dikwijls mee aan stapwedstrijden. De concurrenten waren de verenigingen uit Tisselt, Kapelle-op-den-Bos, Humbeek, maar vooral uit Londerzeel. Nadat op zo’n wedstrijd St.-Cecilia Londerzeel en St.-Cecilia Leest hun optreden hadden afgewerkt, kwam het tussen de muzikanten van de beide verenigingen tot speculaties over wie nu de beste vertolking had gegeven van ‘Spontin’, de verplichte mars. Na veel wikken en wegen kwamen de deskundigen tot de conclusie dat het zou afhangen van de bombardonspelers. Er werd in een café een bijkomende wedstrijd georganiseerd : Louis Alewaters zou spelen voor St.-Cecilia Leest. De concurrent was een even fameus bombardonspeler van St.-Cecilia Londerzeel. Er werd een jury samengesteld met evenveel muzikanten van de twee verenigingen. De beide spelers trokken naar de keuken in het café en speelden daar ieder om beurten de mars ‘Spontin’. De jury wist niet wie eerst zou spelen. Na de twee vertolkingen werden punten gegeven. Toen de totalen werden gemaakt, bleek dat Louis Alewaters de bijkomende muziekwedstrijd had gewonnen. Dit voorval blijft in het fanfaregeheugen van St.-Cecilia Leest gegrift terwijl het resultaat van de marswedstrijd zelf vergeten werd… Louis was ook haringbrader op de repetities, vooral in de ‘zaal bij Rik van den Do’. Hij kon het niet verdragen dat een andere muzikant hem die taak afnam. Hij bakte grote haringen die speciaal werden gehaald in Zeeland. Vanaf elf uur, een halfuur voor de repetitie eindigde, begonnen Rik of Mieke de kachel terug met hout te stoken. Om halftwaalf ging het deksel van de stoof en werd het vervangen door een braadrooster met een zestal haringen. Op een halfuur tijd had iedereen zeker al een haring gegeten en dan kon de tweede ronde beginnen. Er was altijd haring genoeg en sommige muzikanten konden er wel vijf naar binnen werken… Louis Alewaters kreeg de titel van eremuzikant in 1969.”
“DB” : “Op 1 januari 1976 overleed in de vroege morgen Louis Alewaters echtgenoot van Maria Apsillis, Juniorslaan 104. Hij was geboren te Leest op 3 januari 1899. Jarenlang was hij muzikant bij de Koninklijke Fanfare Sint Cecilia. Hij speelde bombardon. Louis was metser van stiel en daarin kon hij zich speels uitleven in betonnen maquettes van de kerktoren, windmolen, enz… Hij had een goed karakter, was vlot in de omgang en had geen vijanden…”
Foto’s :
-Louis, officieel Lodewijk Karel Alewaters, zoals zijn generatiegenoten hem gekend hebben.
-Louis Alewaters tussen zijn creaties.
-Uiterst rechts Louis Alewaters met zijn bombardon tijdens de serenade voor de jonggehuwden Rik Lauwens en Josephine Polfliet in juli 1957. In het jaar 2023 stonden de kunststukken van Louis gestockeerd in de tuin van Rik en Josephine.
-In de zaal Sint-Cecilia kregen de feestelingen een serenade voor hun gouden jubilé.
-Louis en Maria ontvingen een geschenk van burgemeester Gust Lauwers.
1959 – Van 16 tot 26 juli : Chirobivak te Lichtaart (Heideheem).
In “De Band” van september verscheen volgend verslag van leider Guido Hellemans : “De door het aanstaande bivak veroorzaakte spanning bij al degenen die rechtstreeks in betrekking stonden met de Chiro, nam omgekeerd evenredig toe met de tijd die er ons nog van scheidde. En wanneer wij dan eindelijk de laatste (?) maal in Leest geslapen hadden alvorens te vertrekken op bivak, was Leest omkranst door een aureool van gouden zonnestralen. 16 juli ! We zetten de dag te 7 uur in met een groepsmis voor al degenen die meegingen op bivak. Onmiddellijk na de H. Mis stond Fons De Smet klaar met zijn camion en wachtte enkel nog op een paar helpers om al de benodigdheden op te laden. Intussen aten de Kerels. Na ’n korte openingsformatie stonden zij startklaar. Sommigen die dit lezen, als ik die het schrijf, waren er getuige van hoe die Kerels daar samen met hun leiders manhaftig op hun fiets zaten gelijk middeleeuwse ridders op hun strijdros, en die enkel wachtten op het vertreksignaal om zo dadelijk hun sporen in hun paard’s flanken te drukken en er als een pijl uit een boog van door te schieten, om zonder dralen de wereld te gaan veroveren. Te 13u30 dienden Burchtknapen en Knapen samen te komen. De doeningen van de jongens en familieleden zijn niet beter te beschrijven dan met een variante op het gedicht van Ernest Groenevelt….Intussen hadden de Kerels (te Lichtaart reeds aangekomen) de slaapzakken gevuld en alles zo goed mogelijk in gereedheid gebracht. Nadat per afdeling elke jongen z’n slaapplaats was aangeduid, trok ieder z’n spelkledij aan om met hun leider te vertrekken voor een eerste terreinverkenning. En we merkten dat de nabije omgeving méér dan bevredigend was. Voor en achter “ons” gebouw was er een terrein zo groot als driemaal de dorpsplaats van Leest ; daar achter bossen zo ver men zien kon. Het gebouw zelf was meer dan voldoende groot, proper en hygiënisch zeker verantwoord (we hadden zelfs stortbaden). Dit was dus de plaats waar we 10 dagen zouden verbroederen en “ons Chiro-ideaal uitbouwen naast het jubelend beleven van onze vreugde en onze blijdschap omdat wij als Chirojongens mogen baden in de weelde en de pracht van God’s schone en goede natuur” (E.H.Bestuurder). Ongeveer te 17 uur aten wij onze meegebrachte boterhammen op, en voor ’s avonds hadden de bivakmoeders pap gemaakt. Hierna de toewijding van het bivak aan onze Burchtgravinne. Allen hadden voldoende tijd gehad om zich min of meer in te burgeren. Ik schrijf : “min of meer”, want allen bleven deze eerste avond lang wakker en waren ’s anderendaags reeds vroeg uit hun slaap (misschien lag het bij die harde strozakken; bij mij hadden die loeders van kerels er een kleine balk ingestoken…). Te 6 uur stonden de leiders op en de activiteiten volgden elkaar op met een vaste regelmaat : 6 uur : opstaan leiders, 6.16 u : opstaan kerels, 6.30 u. : opstaan jongens, morgenopdracht, 3 weesgegroeten, morgenturnen, wassen, 7.15 u. : openingsformatie, 7.30 u. : Heilige Mis, 8.20 u. : ontbijt, 9 uur : slaapzaal in orde brengen en inspectie. 9.30 u. : naar speelterrein ; diensten voor Kerels, 10.15 u. : vertrek Kerels terrein, 12.30 u. : middagmaal, 13 uur : rust, 13.30 u. : lectuur, 14 uur : naar speelterrein : zwemmen, 19.30 u. : avondmaal, 20 uur : wandeling, 21 uur : slotformatie, volledige stilte.
Tijdens het morgenturnen bezochten de Burchtknapen het paleis der uitvindingen ; vlogen per helikopter naar Chicago ; gingen jagen en hebben zelfs ’n fabriek helpen blussen (hm..) In de openingsformatie legde E.H. Bestuurder het wachtwoord uit en gaf steeds een aangepast actiepunt. En dra was het goed te zien dat het bivak reeds een paar dagen in gang was ; alles verliep stipt volgens de orders en dit tot op de minuut nauwkeurig. De KLEINSTEN deden zeker zo goed hun best als de grootsten. Het was precies een groep soldaten die daar gekazerneerd lagen. En marsjeren dat die mannen daar deden, echt prachtig. We hebben zelfs met de kleine Burchtknapen eens een 500 meter gestapt zonder dat er één van de maat was. U ziet wat strenge tucht gekoppeld aan begrijpend meeleven, kunnen verkrijgen. Zo had elke dag zijn eigenaardig- en aantrekkelijkheden. Een woordje toch over de voornaamste gebeurtenissen.
De Bezoekdag
De Burchtknapen waren in de late voormiddag ergens in een bos dicht tegen de grote baan, tot plots één van de klein mannen riep : “Harry, ginder es ale moe !” ’s Middags waren er reeds meerdere mensen op de kampplaats toegekomen en een proppensvolle autocar bracht vele familieleden en sympathisanten aan. Een burchtknapenleider was met vier jongens wiens ouders niet gekomen waren, “de lever in ’t sop gaan zetten”. Nog maar aan ons eerste glas, kwam bezoek voor twee van de vier jongens aangebold. De bezoekers lieten schuimend gerstenat aanrukken waarvan de parelende frisheid ons VEEL deugd deed. Te 4 uur kwam er een laatste bezoeker per scooter. Deze zocht zijn heil in frisco en deed een ganse doos halen. Een groepsfoto van al de bezoekers werd genomen. Op de avond daalde het aantal bezoekers stilaan tot nul ; kort daarna gingen wij te bed maar reden in gedachten mee naar Leest. (Noot : op woensdag 19 juli werd door de Chiro een bus ingelegd)
Groepsspel
Wij hadden vier groepsspelen. De verschillende leeftijden vormden hiervoor geen bezwaar : het spel werd opgemaakt door iemand die veel ervaring heeft en technisch goed onderlegd is, iemand die een “speltechnicus” kan genoemd worden. Al de ingewijden weten dat hier LEIDER EDDY bedoeld wordt. Deze spel- en stijlspecialist heeft een groepsspel ineengestoken dat allen nog lang zullen gedenken ; ongelijke krachten kwamen niet in botsing. Het spel was gebaseerd op “historische” gegevens. De Fransen o.l.v. Napoleon Bonaparte (Guido Hellemans) zouden de Russen o.l.v. Generaal Rudanov (Jan Van de Vondel) aan de Byrinzastroom bevechten. Nauwelijks was het spel door leider Eddy met veel gloed uitgelegd of allen voelden zich onderworpen aan een gedachteverandering. De beide aanvoerders hadden zich zelfs verkleed : Napoleon : generaalskledij (gevechtsuniform, korte geribde vloeren soldatenbroek, veldbattledress met onderscheidingstekens, maarschalkstaf tussen lederen prachtige buikriem, sterke prachtige mantel van legeraanvoerder, breed gerande keizershoed). Hij bezat de arendsblik waarmee hij zijn troepen overschouwde. Een verbeten trek om de mond en de fiere houding gaven hem het aanzien van de geniale strateeg die men in hem altijd huldigt. De bonkige en kloekgebouwde Generaal Rudanov had zijn veldkledij en berenmus alsmede een praalstaf bij zich tussen de gordelriem. Iets manhaftig straalde van hem uit. De lange tocht over Frankrijk, Duitsland, Polen tot Rusland had de Fransen zeer vermoeid. De Russen gebruikten de tactiek van verdediging, terwijl de Fransen het offensief regelmatig inzetten. Na de slag werd alles muisstil. Onder het blazen van het “Te Velde” trokken beide legerhoofdmannen elk langs de kant van de 10 meter hoge zandheuvel die het terrein in twee deelde, naar de top en plaatsten zich elk op een vooruitstekend gedeelte. Zij drukten elkaar de hand. Rudanov verbrak de stilzwijgendheid door zijn krijgslieden te loven en zijn tegenstrevers te laken. Daarna was het de beurt aan Napoleon die een vlammende redevoering hield. Zijn zware stem trilde van retorische beeldspraak; de omliggende bossen weerkaatsten zijn woorden zodat zij lang bleven nazinderen boven de hoofden van de eerbiedig luisterende krijgers. Hij wendde zich eerst tot Rudanov die hij hekelde om zijn onsportiviteit en lankmoedigheid. Vervolgens prees hij zijn eigen mannen om hun moed en uithoudingsvermogen, maar vooral wegens hun aanhankelijkheid aan hun hoofdman. Het groepsspel eindigde met klaroengeschal.
Zwemmen
Met de Burchtknapen zwommen we bijna elke dag. Een lange kerelsleider hield stijloefeningen in ’t water. Een kerel nam al duikelend een foto. Het verbaasde mij dat de Burchtknapen echte waterratten zijn. Daarbij vergeleken zijn wij leiders maar stijve knollen in ’t water. De klein mannen zwommen onder ons door zonder dat wij het voelden. Op een keer was ook ik aan ’t klawieteren in ’t water en ik stootte met mijn benen ergens tegen. Ik riep : “Jongens, pas op, hier liggen balkjes in ’t water !” Waarop een Burchtknaap neven mij recht sprong : het was de bewuste “balk”… Er waren zelfs Burchtknapen die ons, leiders, zwemles gaven : tot onze meerdere eer en glorie mag ik zeggen dat we vorderingen maakten !
Wandelen
We maakten jacht op mastentoppen, droegen gedichten voor en zongen liederen. Een Burchtknaap kon knap dansen ; een macht-mens rukte bomen uit..
Kampvuur
Een echt kampvuur hadden we niet dit jaar : het was verboden vuur aan te leggen. We hadden wel een plezante avond, in samenwerking met een Kajottersgroep uit Londerzeel.
Het moet inderdaad dwaas en absurd lijken voor een materialist, te horen zeggen wat die BIVAKMOEDERS voor ons doen. Die MOEDERS HUN LIEFDE REIKT VERDER DAN HUN EIGEN FAMILIE, VERDER DAN HUN KENNISSEN MAAR GAAT TOT AANVANKELIJK VREEMDE JONGENS VAN DE CHIRO, MAAR DIE DOOR DE JAREN HEEN MET HEN VERGROEID ZIJN. En als dank voor al HET SCHONE, al HET GOEDE en al het OFFERVAARDIGE dat gij voor ons gedaan hebt MARIE, MARIA, en STANS, hebben wij voor u een klein geschenk gegeven, WAARIN AL ONZE GENEGENHEID, EERBIED en SYMPATHIE VOOR U GEBORGEN ZIJN. Wij zijn er zeker van dat uw werk Hierboven in ’t gulden boek opgetekend staat en dat we u volgend jaar weer “in onze rangen” zullen mogen begroeten; Eveneens danken wij al de LANDBOUWERS, WINKELIERS, HOVENIERS en PARTICULIEREN die ons iets gegeven hebben ; ook hen die VOOR ONS GEBEDEN HEBBEN. Eveneens hen die ons een hart onder de riem hebben gestoken door het betuigen van hun sympathie voor de Chiro.U ALLEN HEBT HET ONS MOGELIJK GEMAAKT om 10 dagen op bivak te gaan. Alzo hebt gij elke deelnemer naar de ziel of naar de geest iets rijker gemaakt. Onbewust misschien zijt u allen de aanleiding tot die trouw en echte VRIENDSCHAPSBANDEN TUSSEN JONGENS EN LEIDERS ONDERLING. Ik sluit met de uitroep : “Indien gij mij behagen wil, schenk mij dan bivakken -waar kleine Burchtknapen dartelen en jubelen als een waaiend zomerwoud vol vogels ; -waar kranige Knapen lopen en kampen als jonge veulens ; -waar trouwe Kerels stappen als scharen mannen met brede ruggen, zich rijend schouder aan schouder, steeds elkaar opvolgend, berg op, berg af, met het gestamp hunner stappen en de zware cadans van hun schreden. SCHENKT ONS BIVAKKEN, GEEFT ONS DE MIDDELEN OM TE BIVAKKEREN ! MIJN MAAT IS EEN KEREL : TROUW KAMERAAD ! Ldr GUIDO HELLEMANS
Volgende firma’s steunden het bivak van 1959 in Lichtaart : Cichorei De Beuckelaer Antwerpen, Chocolaterie Jacques Eupen, Fromagerie Jacky Groot-Bijgaarden, Fromagerie Krafft Grivegnée, Ets Materne Jambes, Deegwaren Remy Wijgmaal, Deegwaren Soubry Roeselare, Uitgeverij Heideland Hasselt en Chocolade Côte d’Or Brussel. Op 19 juli werd door de Chiro een autocar ingelegd voor allen die hun jongens te Lichtaart wilden bezoeken.
De Chiro van Leest in 1959.
-Proost : E.P. Heldmar (pater Hendrik Jozef Hubert Jehaes). -Hoofdleider : Louis Vloebergh. -Leiders : Eddy Beterams, Jos Verlinden, Guido Hellemans, Jan Vloebergh, Rik Van de Vondel, Rik Muysoms en Jan Van de Vondel. Dat jaar telde de Chiro naast de 8 leiders, 35 burchtknapen, 16 knapen, 15 kerels en 2 aspiranten. De muziekkapel bestond uit 9 trompetten, 4 trommen en 3 landsknechten. (Met dank aan Hugo Lauwens)
Foto’s :
-Verslaggever en leider Guido Hellemans.
-Fikfakken onder het toeziend oog van leider Louis Vloebergh en burchtknaap Marcel Van Hoof.
Op de Battelsesteenweg te Mechelen gebeurde een ongeval tussen de personenwagen bestuurd door Christiaan Van Beuren uit Gent en de fietsende Leestenaar Lodewijk De Prins. Deze laatste werd licht gekwetst.
1959 – 16 juli : Melanie De Wit (Zuster Dominika) opnieuw naar de missies vertrokken.
De omhaling die zij deed in de kerk bedroeg 5.241 fr. Melanie De Wit werd geboren te Leest op 11 december 1910 als dochter van de asperge- en vlaskweker Dominicus (1870-1923) en van Emmerance Van Roosbroeck. Op 5-jarige leeftijd verloor ze haar moeder en op haar twaalfde was ze volledig wees. Ze stamde uit een gezin van zes kinderen. Te Leest volgde ze de lagere school en ging nadien naar de Zustersschool te Kapelle-op-den-Bos. Ze was lid van de Eucharistische Kruistochtgroep en van de B.J.B.-meisjes waar ze zich elk jaar liet opmerken op de toneelvoorstelling met tweede kerstdag. Reeds heel jong voelde ze zich aangetrokken tot het kloosterleven maar haar verantwoordelijkheid voor haar oude grootmoeder, het mensje werd 92, hield haar thuis. Pas toen ze twintig was kon ze intreden bij de Dochters van O.L. Vrouw van het H. Hart te Buggenhout. Ze deed er haar professie als zuster Maria Dominica. Ze werkte de eerste vijf jaren in België om op 12 februari 1937 te vertrekken als missiezuster naar Coquilhatstad, het toenmalige Belgisch Kongo. Dat was toen nog voor altijd, terugkomen zat er niet in. Daar kwam pas verandering in na de Tweede Wereldoorlog. Van dan af mochten de missionarissen elke zeven jaar terugkeren naar hun heimat en niet veel later om de vijf jaar. Zuster Dominika moest die eerste keer haast veertien jaar wachten. In 1950 was ze voor het eerst terug in Leest en opnieuw in 1959. Dan ondernam ze haar derde afreis via Rome waar ze een week in hun klooster verbleef samen met een nicht van paus Joannes XXIII, ook een kloosterlinge. Ook in maart 1976 bezocht ze haar geboortedorp. Ze stond toen in voor de algemene bevoorrading. In Iyonda waren acht straten met ongeveer zeventig zieken per straat. In 1981 kwam ze terug naar België en verbleef in de gemeenschap van Carnières (Henegouwen). De laatste weken van haar leven verbleef ze in het ziekenhuis.
Melanie De Wit overleed te Ukkel op 29 maart 1990. Tegen pater Clementiaan vertelde ze in 1959 waar ze zoal mee bezig was : “wij hebben scholen, wij bedienen staatshospitalen, leprozories (waar de melaatsen worden verzorgd) en staan dagelijks in de dispensaria om patiënten te verzorgen, medicijnen uit te delen en vooral de moeders met hun kindjes te helpen. Tot diep in de brousse zijn er kleine moederhuizen gebouwd waar de Congolese moederkens komen bevallen als ze te ver van de stad afwonen. Jaarlijks hebben wij honderden dopen toe te dienen. Van het geestelijk leven van onze kristenen mogen we zeer tevreden zijn. Ik herinner me dat, toen ik kosteres was te Bokete, er op één jaar over de 100.000 communies waren. In sommige posten gaan de inboorlingen elke dag naar de mis en elke avond om 5 uur wordt gezamenlijk het avondgebed gebeden, daarna is er biechtgelegenheid. Missionaris zijn is het schoonste wat een mens dromen kan…” Ze schreef vele brieven die in De Band gepubliceerd werden. In 1976 beschreef ze haar werk bij de melaatsen : “…ik verblijf nu al enkele jaren bij de melaatsen en ik ga er ook terug naartoe. Nu weet men dat de melaatsheid minder besmettelijk is dan men aanvankelijk dacht. Velen van u hebben al gehoord van de Damiaanactie. Zij zetten mensen in om de melaatsen te gaan opsporen. Zij zorgen dat we gratis specifieke geneesmiddelen krijgen. Zij bekostigen ook de stages die bij ons in Iyonda gegeven worden tot speciale opleiding van verpleegkundigen in de melaatsen behandeling. Maar bij velen blijft de vrees dat de ziekte te wijten is aan de boze geest. Daarom verbergen die mensen hun ziekte zo lang mogelijk. Men zegt dat de melaatsheid geneesbaar is. Dat is voor een groot deel zeer juist. Zodra men zich bij de eerste verschijnselen laat verzorgen en regelmatig de nodige geneesmiddelen neemt kan men er ook van genezen. Maar…niet iedereen geneest…omdat juist de ongeneeslijken die naar ons melaatsendorp komen er ook blijven. Zo zijn er momenteel nog meer dan 500 melaatsen in Iyonda. Gezien hun grote wonden, hun verminktheid, hun weerzinwekkende toestand…of schrik voor de boze geest, worden die mensen in hun dorp niet meer aanvaard. Bij ons hebben ze een eigen wereldje geschapen, en leven, gezien hun toestand, vredig en gelukkig, omdat ze door ons als gewone mensen behandeld worden. Ze verlangen dan ook niets anders dan een beetje geborgenheid, een onderdak, kleding, voedsel, en…een beetje begrip. Zolang ze kunnen staan ze in voor eigen onderhoud. Sommigen worden in de leprozerie zelf aan het werk gezet, anderen gaan op visvangst, nog anderen leven van de opbrengst van hun velden, die ze onder elkaar aan de man brengen. Die mensen wonen elk in hun eigen huisje. De zieken met grote wonden of gans verminkt door de ziekte, worden in het hospitaal opgenomen. Die sukkelaars komen gans ten laste van de zuster. Wel ontvangen we gratis de nodige geneesmiddelen, maar…die mensen leven niet van enkele pillekens per week. Er moet ook voor voedsel en kleding gezorgd worden. Er is tot nog toe geen enkele liefdadige instelling die daar voor in staat, of ook maar blijvende steun geeft. Die mensen hebben dus niemand naar wie ze kunnen gaan tenzij de zuster. Wij staan door ons werk zeer dicht bij hen. Het is de zuster die wonden verzorgt, de verminkten en ouderlingen helpt en de stervenden bijstaat. Ze vinden het normaal dat de zuster naar hen luistert, dat ze begrip heeft voor hen, dat ze haar alles mogen vragen, dat ze altijd bereid is alles te geven…ook zichzelf. En toch staan we zeer dikwijls met beperkte krachten en een tekort aan mogelijkheden. Weten jullie mensen in België nog wat armoede is ? Kunnen jullie in volle werkelijkheid nog realiseren wat het zeggen wil te bidden : ‘Geef ons heden ons dagelijks brood’… Brood dat we hier in overvloed bezitten. Toen ik in maart afreisde uit Iyonda kwamen de mensen naar me toe om me de hand te drukken en me goede reis te wensen. En hun grootste bekommernis was : ‘zuster , ge komt toch zeker terug, en ge zult ons toch niet achterlaten ?’ Die vraag was voor mij als de vraag van Christus zelf. Ik ga dan ook terug naar de evenaarsstreek waar ik al bijna veertig jaar werkzaam ben. Ik ga terug naar de melaatsen van Iyonda, niet om grote dingen te doen, maar alleen omdat Gods liefde me dwingt terug te gaan naar de armsten der armen. Ik ga terug om naar hen te luisteren en hen te helpen zoveel als kan…door uw vrijgevigheid ga ik ook terug in uw naam. Ons werk in de missie is niet af en zal misschien nooit af zijn. Een missionaris is ook een mens met beperkte krachten. Daarom doe ik een beroep op de jeugd die zich nog wil inzetten voor een ideaal. Bid dus voor nieuwe roepingen hoe onmodern dit ook moge klinken. Beste vrienden, bid ook voor uw missionarissen. Vraag voor hen de nodige steun en sterkte en gedenk hen met een mild hart waarvoor ik u in naam van al onze melaatsen, en vooral ook in mijn eigen naam, oprecht dank.”
Foto’s : -Melanie De Wit nog zonder habijt. -Haar zelfgeschreven gedenkeniskaartje waarop ze genoteerd had wanneer ze in het klooster gegaan is te Buggenhout. -Zuster Dominica in vol ornaat. -Een tekening van de zuster op oudere leeftijd.
In het Belgisch Staatsblad van 2 juli verschenen drie KB’s van 16/5/59 waarbij de Leestenaar Jan De Decker als vertegenwoordiger van de werknemers werd benoemd in de volgende Nationale Paritaire Kommissies van het Ministerie van Arbeid : “Zelfstandige Kleinhandel”, “Maatschappijen voor Hypothekaire Leningen, Sparen en Kapitalisatie “ en “Onafhankelijke Cokesfabrieken en Ondernemingen voor Synthetische Producten”. De stichter van “De Band” was reeds benoemd in het Nationaal Paritair Comité voor de Wisselagenten.
1959 – Zondag 5 juli : De parochiale Vrouwengilde vierde 35-jarig bestaan.
Gazet van Mechelen van 3 maart publiceerde daarvan volgend bericht : “De parochiale Vrouwengilde die niet minder dan 230 leden telt, is zondag aanstaande in feest naar aanleiding van de viering van haar 35-jarig bestaan. Het feestprogramma ziet er als volgt uit : ’s morgens te 6 u 30 plechtige dankmis met alg. communie voor de leden. Te 2 u. plechtig Lof met vernieuwing van de toewijding aan O.L.Vrouw. Te 3 u. feestzitting in ‘Ons Parochiehuis’, in aanwezigheid van Z.E.H. Kan. Ansay, Z.E.H. Van Broeckhoven en juffr. Irma Staels, leden van het hoofdbestuur te Leuven, van onze parochiegeestelijkheid, de burgemeester, het onderwijzend personeel en afgevaardigden van de plaatselijke werken voor de volwassenen en de jeugd.”
Volgens “DB” van september werd er een voordracht gehouden met als onderwerp “Menselijke verhoudingen in de dorpsgemeenschap” en werd het 200ste lid gevierd. In de editie van 7 juli wijdde dezelfde krant volgend artikel over deze viering : “Zondag jl. was de Katholieke Vrouwenbond in feeststemming, niet alleen om de viering van het 35-jarig bestaan, maar ook om hun 200ste lid. De Vrouwenbond werd te Leest in 1924 gesticht. Om 6.30 werd de jubeldag ingezet met een dankmis opgedragen door E.P. De Wilde van de Minderbroeders te Mechelen. ’s Namiddags trokken ze allen door de bevlagde dorpskom terug naar de parochiekerk waar door Z.E.H Coosemans, pastoor en proost der beweging, een plechtig lof gezongen werd. In de parochiezaal werd de feestzitting gehouden. Vooraan bemerkten we burgemeester E. Verschueren en tal van afgevaardigden van de onderscheidene katholieke actiegroeperingen; Z.E.H. Kan. Ansay, algemeen proost van de Boerinnenbond, Mej. Staels, Provinciale Opzienster van de Boerinnenbond. Voorzitster Maria Rheinhard opende de feestzitting met een welkomwoord en kort gebed. Hierna schetste ze de geschiedenis van de beweging. Vervolgens kregen we de feestrede door Z.E.H Kan. Ansay, algemene proost van de Boerinnenbond. Dan werden de vele schotels, door de B.J.B.-meisjes rijkelijk versierd, aangesproken. Vervolgens de trekking van het 200ste lid, waarbij Mevr. Celine D’Hollander-Solie geluk had. Zij werd door Mej. Staels, Provinciale Opzienster van de Boerinnenbond, in de bloemen gezet en met een mooi geschenk bedacht. Als slot van deze geslaagde jubelviering kwam Z.E.H. Coosemans nog aan het woord die de beweging zowel op stoffelijk als op geestelijk gebied veel heil toewenste.”
1959 – Zondag 12 juli : Gewestelijk Ruitertornooi van de B.J.B. te Leest.
Dit vond plaats in de Bist op de weide van F. Muysoms vanaf 14 uur. Een tiental rijverenigingen uit Leest, Hombeek, O.L. Vrouw Waver, Reet, Rijmenam, Peulis, St.Kat. Waver, Lier-noord, Lier-Lisp (Berlaar-Lier), Oelegem, Merchtem, Malderen en Broechem namen deel. Leestenaar Frans Verbruggen klasseerde zich vierde in het stoelrijden. (DB, september ’59)
In Gazet van Mechelen verscheen een verslag van ‘Het Gewestelijk B.J.B.-ruitertornooi te Leest’ : “Zondag j.l. had in de feestweide van dhr Frans Muysons Bieststraat te Leest het gewestelijk B.J.B.-ruitertornooi plaats. Van in de voormiddag waren een 100-tal ruiters opgekomen om zich met elkaar te meten in de schiftingen. De juryleden waren dhrn Jozef en Theo Nagels, Hugo Raeymaekers, Jozef Corsu, Kamiel De Wit, Maurice Van der Seypen, Guillom Bruyninckx, Roger Commers en Wim Van der Wegen. In de namiddag te 14 uur had de officiële opening plaats waarna het BJB-gebed werd voorgebeden door de gewestleider Alfons De Smet. Op de eretribune herkenden wij : Dhr. E. Verschueren, burgemeester van Leest, Baron de Meester de Ravenstein, burgemeester te Hombeek, dhrn De Smedt, toezichter van de B.B. en zijn dame Meester Huysmans, kassier van de B.B. te Leest, Mej. Rheinhart, voorzitster van de Boerinnenbond te Leest, Frans Muysoms, eigenaar der feestweide en zijn dame, Z.E.H. Coosemans, pastoor van Leest, E.P. De Wilde, onderpastoor te Leest, E.H. Van Hees, onderpastoor van Tisselt en E.Z. Dominika De Wit, missiezuster. De prijzen voor de overwinnaars werden geschonken door de heer Senator Buts, Boerengilde en Boerinnengilde Leest, Arrondissementsverbond van de Boerenbond, dhr Wuyts, bestendig afgevaardigde van de Prov. Antwerpen, Baron de Meester de Ravestein, Scheuremans Jos van de Belgische Boerenbond, Melkerij St. Jozef Blaasveld, veearts De Vos, Dokter van der Heyden en burgemeester Verschueren van Leest.”
Foto’s en afbeeldingen :
-Tekening van Jan De Decker die alweer een benoeming ontving als vertegenwoordiger van de werknemers.
-Het voltallig bestuur van de Katholieke Vrouwenbond Leest vierde haar 35-jarig bestaan. (Foto : GvM)
-Celine Solie, op de foto op oudere leeftijd, werd in de bloemen gezet als 200ste lid van de Parochiale Vrouwengilde.
-Het Gewestelijk Ruitertornooi werd geopend met een ruiterparade. (Foto : G.v.M.)
-Herinnering aan het Ruitertornooi van de BJB te Leest.
1959 – Julinummer “De Band” : Pater Jozef Selleslagh vanuit de missie van Chibitoke te Usumbura (Urundi) :
In een van uw nummers die mij altijd zeer welkom zijn en die mij regelmatig toekomen, hebt u gevraagd of mijn adres nog juist was. Op dat ogenblik was dat juist veranderd. Het is zo bijna of ik reizende missionaris ben, niet in de zin dat ik véél reis, maar dat ik veel verander van post. Ik zit nu in CHIBITOKE : 65 km van Usumbura en van Bukavu. Het is hier de vlakte van de Ruzizi-rivier, op een hoogte van een 900 meter en daardoor is het hier nogal warm. Chibitoke is een nieuwe missie, enkele jaren geleden gesticht. We zijn echter nog heel in ons begin. Een huis hebben we nog niet, een kerk ook niet. We wonen in drie klaslokalen en de “kerk” bestaat uit vier klaslokalen. We hebben absoluut geen geld om ons huis en kerk te kunnen bouwen. Het volk van onze missie is ook heel speciaal : een samenraapsel van mensen uit het binnenland, waar een te grote bevolking was, en die ze hier in de vlakte hebben gebracht waar er bijna niemand woonde. Het was hier vroeger een echte wildernis en heel ongezond. Nu is het wel wat veranderd. De Staat heeft hier wegen doorgetrokken en het land in stukken van 4 hectaren verdeeld. Wie hier komt wonen, krijgt voor niks de 4 hectaren en wordt dan nog gedurende 6 maanden gevoed. In ’t algemeen is het hier goede grond. De bijzonderste teelten zijn : katoen, maniok, en maïs. De twee derden van de bevolking zijn heidenen. Een bevolking van een goeie 30.000 zielen. Het is hier niet al te rooskleurig op christelijk gebied, want dikwijls zijn het de niet al te vurige kristenen die van de bergen naar de vlakte komen om hier hun geluk te zoeken, ver van hun familie en van hun kennissen ; ze missen er de steun van die gemeenschap… Nochtans denk ik wel dat er stilaan een andere gemeenschap of samenhoren zal gevormd worden in die nieuwe missie waar wij nu vreemd zijn, tussen vreemde mensen.”
1959 – Julinummer “De Band” : Huldebetoon.
“Tot 15 augustus 1959 blijft op het gemeentehuis van 9 tot 11 uur een inschrijvingsregister als huldebetoon aan Zijne Koninklijke Hoogheid de Prins van Luik. Tot hetzelfde doel zal het onderwijzend personeel zich in de gemeente ten huize aanbieden. Een bijdrage wordt gevraagd voor het huwelijksgeschenk dat aan Prins Albert zal aangeboden worden.” (DB, juli ’59)
(Noot : dit register was n.a.v. het huwelijk van Albert, de prins van Luik en de latere koning met de Italiaanse donna Paola Ruffo di Calabria dat plaatsvond op 2 juli 1959)
1959 – 1 juli : Start legerdienst van Edward GEERTS.
Die dag ging begon Edward Geerts uit de Scheerstraat (thans Ten Moortele) zijn legerdienst te Doornik. (DB, juni ’59)
Op bezoek bij Giele Slachmuylders, de oudste inwoner van Leest
Giele Slachmuylders werd te Hombeek geboren de 18e januari 1865 in de Bankstraat. Nu woont die goeie, brave man op de Steinemolenhoeve, (Noot : de geschiedenis van deze hoeve is terug te vinden in deze Kronieken jaar 1347) daar aan het viaduct van de Kapellebaan. In de omgeving kent men hem best als ‘Giele van d’hoef’ ; zo spreekt men ook van Jan en Frans van d’hoef, zijn twee zonen die daar bij hem inwonen. Toen ik er binnen kwam, was Giele bezig met bidden aan zijn Paternoster. Zijn schoondochter –een vriendelijk vrouwtje- zei me dat Giele er veel paternosterkens ‘doorhaalt’ op ’n dag. Ik riskeerde het toch maar, Giele in z’n gebed te storen. Hewel Giele, zei ik, ik ben eindelijk eens afgekomen op verzoek van de ‘grote baas’ om u eens te horen vertellen over de goeie oude tijd. Om het u gemakkelijk te maken zal ik vraagskens stellen. -Ge zijt in Hombeek geboren, hoelang hebt gij er gewoond ? -Tot ik 27 jaar was, dus (ik tel voor hem) tot 1892. -Waart ge toen al getrouwd ? -Ik trouwde op mijn 35 jaar, dus in 1900. Juust. -Hoe zag er de streek uit Giele, in uw jonge tijd ? -Huizen waren er nog niet zoveel. En degene die er stonden waren opgetrokken in stro en leem. Er waren enkele grote boeren en vele kleine boerkens. Op het land won men sloren (koolzaad), vlas, patatten Krüger, industrie, de Deinze-patatten, rode, blauwe en bleekblauwe patatten. De opbrengst was niet zo groot en ze waren niet zo vroeg, dat schol wat. In ’t volle seizoen, als er vele waren, kostten de patatten 5 fr de 100 kg ; de vroege gingen tot 13 à 14 frank. Ik heb eens geweten dat men te Mechelen aan de statie 23 frank betaalde voor 100 kg. -Giele, waren de mensen content in uwen tijd ?Hij richt zijn hoofd op en met een kordaat ‘J A !’ wil hij zeggen : ‘veel contenter dan nu’. De mensen waren meer bevriend met elkaar, voegt hij er aan toe, ze konden elkaar beter betrouwen. -Kreegt ge altijd roggebrood ? -In de week wel, maar ’s zondags kregen we elk één witte boterham. -In welk jaar hebt ge de eerste velo zien bollen en hoe zag die er uit ? -In 1870, ik was toen 5 jaar oud. Het waren andere velo’s dan nu : een klein wiel van achter, een groot wiel van voor ; freins waren er niet aan. -Hoe moest gij dan remmen als ge de berg afreedt ? -Ge moest dan maar wrikkelen met uw voorste wiel, van links naar rechts tot ge stil stond. Ge stond op een zijstuk aan ’t achterste wiel met uw ene voet, ge duwde uwe velo vooruit en intussen sprong ge op uw zadel …
Er waren ook houten velo’s, zegt Giele lachend, zonder banden : men maakte zich banden van koorden en van versleten zelen van windmolens, zelen dus waarmee men de zakken op en af had getrokken. Weinig mensen konden zich de luxe permitteren van een velo. We gingen dan maar te voet, naar Londerzeel, naar Willebroek, naar Mechelen, naar O.L. Vrouw Waver, vooral als ’t kermis was…Voorts bleven we thuis de zondag en wij kegelden, schoten doel met 20 man (die de roos schoot, kreeg de hele pot : 20 centen) of we gingen vissen. Als we van huis gingen, dan moesten die van 14 à 16 jaar voor de donkerte terug thuis zijn. Die van 16-20 jaar mochten al wat langer weg blijven, maar er werd toch achter hun ‘veren’ gezeten. In de zomer mochten we langer wegblijven (volgens de klaarte), in de winter iedereen binnen te 7 uur ’s avonds.
-En het ‘verkeren’ Giele ? -Wel dat ging niet zo straf als nu. Eens per week, de zondag, mochten we eens naar elkaar toe. Het gebeurde wel eens, als men weinig werk had, dat men er ook in de week al eens op af trok. De koppels mochten bij mekaar blijven tot de ouders gingen slapen. -Werd er vroeger veel gedanst ? -In alle staminees zat er toen een harmonicaspeler om polka, wals, kwadrille, scottisch te begeleiden. Als de jongens alleen waren, dansten ze met elkaar, de meisjes deden in dat geval hetzelfde. Voor elke dans moest men 3 centen betalen, wat gelijk stond met een streep (glas) bier. Soms mochten de meisjes daar ook eens van drinken. -In een juninummer van verleden jaar, heeft Victor Van den Bempt iets verteld over het ‘loten’. Weet gij nog iets over die tijd, Giele ? -Ik ben geen soldaat moeten worden, omdat ik me er uit had getrokken : twee van m’n broers hebben een remplacant kunnen vinden, mits te betalen natuurlijk. De ouders van een soldaat trokken per maand 10 frank, terwijl de soldaat zelf een ‘solde’ had van 15 centen ; daarvan moesten ze o.a. de blink kopen om het paardengetuig te poetsen. Enkel de ouders die niet al te welstellend waren, trokken die 10 frank. Het gebeurde wel eens dat iemand aan zijn gebuur zijn hond verkocht (waarvoor hij anders 2 frank belasting moest betalen…) ; zo werd hij dan gerekend bij degenen die voor hun zoon-soldaat konden trekken, omdat hun financies niet hoog genoeg meer stonden. -Wel, Giele, gij zijt hartelijk bedankt omdat ge ons zo bereidwillig te woord hebt gestaan, en ook gij, Frans en Louis, die nu en dan een handje hebben toegestoken. Tot ’n volgende keer ! De Interviewer.” (Noot : Jan De Decker)
Willem Jan Dagobert ‘Giele’ Slachmuylders was te Hombeek geboren op 18 januari 1865 en hij overleed te Leest op 12 september 1962, hij was 97 geworden. Giele was gehuwd met Maria Rosalia Lauwens van Zemst-Laar. In 1894 had hij, als enige Leestenaar, een jachtbrief afgeleverd gekregen (GA).
“De goede vader is heengegaan. God heeft hem getrouw bevonden in het vervullen van zijn plicht. Als oudste inwoner van het gewest was zijn leven één offer, één gebed, vooral tijdens de laatste maanden, wanneer hij zijn einde nabij wist. Gelaten, tot het einde is hij de weg gegaan zoals Gij, o Heer, hem had bevolen. Hij was eenvoudig, hartelijk en oprecht, een voorbeeld voor zijn kinderen. Voor iedereen die hem kende was hij een ware vriend.”
1959 – Zondag 14 juni : Verkeersongeval aan de Koepoort.
“Een scooter, bestuurd door Alf. Polfliet uit Leest, met op de duozitting zijn echtgenote Maria Robijns, kwam zondagnamiddag op genoemde plaats in aanrijding met een personenauto bestuurd door R. Tillemans uit Verrebroek. De twee eerstgenoemden liepen hierbij tamelijk ernstige verwondingen op en moesten ter verpleging naar het O.L.V.-gasthuis worden overgebracht.”
Alfons Polfliet was te Leest geboren op 9 juli 1901 en hij overleed te Mechelen op 10 november 1979. Hij was medestichter en bestuurslid van de Bond der Gepensioneerden Battel.
1959 – 16 juni : Pater Clementiaan O.F.M. vierde de 15de verjaardag van zijn priesterschap
“De Band” van juni 1959 : “Wij kennen onze onderpastoor als een edel mens, een vroom priester, een echte vriend, een noeste werker, een goed hart. Wij betuigen hem onze aanhankelijkheid, onze vriendschap, onze trouw en onze toewijding.” (Foto onderaan)
1959 – Van 21 tot 28 juni : Lourdesbedevaart georganiseerd door de KWB.
Deze achtdaagse periode was de eerste van de 5 waarop KWB-Leest bedevaarten naar Lourdes organiseerde. De andere perioden waren van 30/6 tot 6/7 (7 dagen met een ingelast verblijf te Lyon en een bezoek aan het eeuwfeest van Ars), van 19/7 tot 26/7 (8 dagen) en van 10/8 tot 17/8 (8 dagen). (DB, januari ’59)
1959 – 22 juni : Overlijden van Joannes Baptista DE SCHOENMAEKER.
Echtgenoot van Ursula Peeters. Hij was te Leest geboren op 18 juli 1886 en overleed te Mechelen op 22 juni 1959, voorzien van de sacramenten der stervenden. De plechtige lijkdienst, gevolgd van de begrafenis op het stedelijk kerkhof te Mechelen, vond plaats op donderdag 25 juni te 10 uur in de parochiekerk van het H. Hart. Rouwadres : Auweghemvaart 118 Mechelen. (G.v.M; : 23/6)
Joannes Baptista (“Jang”) DE SCHOENMAEKER (VERDICKT) was een voorkind van Joanna Catharina Verdict (°Leest 12/12/1864 +Leest 28/6/1923). Vader Victor De Schoenmaeker (°Heffen 1/7/1863 +Leest 7/10/1932) aanvaardde hem en gaf hem zijn naam mee. “Jang” huwde voor de kerk op 35-jarige leeftijd op 13/8/1921 te Berchem (St.-Willibrordus) met Ursula (“Tizzela”) PEETERS die hem één dochter schonk : Mariette, evenals haar moeder een naaister. Ursula was te Bornem geboren op 17 maart 1888 en overleed te Mechelen op 2 september 1969. Het gezin woonde in Battel aan de vaart. Later is Tizzela nog een textielwinkeltje begonnen in Mechelen. Zij was een zus van Ida Peeters, de moeder van Mathilleke De Bruyn uit de Kouter die gehuwd was met Jan Lauwens en van “Rik van ’t Kot” de populaire dirigent van de Blekken. In de familie Lauwens noemde men Ursula ‘Tanteke’.
Jang De Schoenmaeker was een echte kindervriend en bekend om zijn vele fratsen. Zo hield hij ervan de kinderen van alles op de mouw te spelden en gekke streken met hen uit te halen. Als dat gelukt was gniffelde hij binnensmonds, een typisch kenmerk van hem. Hij woonde aan de vaart te Mechelen en reed met bier van brouwerij “Het Anker”. (Foto van Jang en Ursula onderaan)
1959 – 26 juni : Soldatenbrieven van Francois Boey :
Brasschaat 26/6/59 : Het eten is hier goed. Nu onze opleiding gedaan is, zijn we heel wat rustiger. Maandag 29 juni vertrekken we van hier. Ik moet niet naar Duitsland, ik weet op dit ogenblik nog niet waarheen. Ik dank u voor De Band, parochieblad en de Gazet van Antwerpen. Beste groeten aan alle soldaten en vrienden, aan de muzikanten en vooral aan onze Chef van de Koninklijke Fanfare ‘St.-Cecilia’.
Brasschaat 29/6/59 : In mijn nieuwe eenheid vind ik het strenger dan in het opleidingscentrum. Bij het avondmaal zag ik ’n vriend uit Leest, Leo Hellemans. Nog tien maanden geduld en dan ben ik weer daar in dat kleine dorpje Leest. Beste groeten aan al de soldaten uit Leest, aan de muzikanten en aan de Chef, ook aan de Milac.
1959 – 29 juni : Dienstplichtige Leo HELLEMANS vanuit Brasschaat.
“Het wordt tijd dat ik eens aan U ga denken, vooral daar gij reeds van in ’t begin aan mij gedacht hebt door me het ‘Handboek van de Soldaat’ te bezorgen en door mij nu dagelijks een gazet op te sturen. Binnen twee weken is onze infanterieopleiding gedaan en begint de artillerie-opleiding. Een goeie dag aan alle Leestenaren en tot weerziens. Nogmaals hartelijk dank aan Milac.” (Foto van Leo als kind onderaan)
1959 – 29 juni : Naar het Klein Kasteeltje.
Die dag werd Urbain Kerssebeeck (Juniorslaan 25) in het Klein Kasteeltje verwacht voor zijn “drie dagen”.
1959 – 29 juni : Prijsuitreiking St.-Romboutscollege Mechelen.
In de krant van 30 juni 1959 verscheen een verslag van de “Plechtige prijsuitdeling in het St-Romboutscollege”. Wij pikten er de uitslagen van enkele Leestenaars uit :
Oude Humaniora- Diploma’s van derde rang : Jan Verbruggen, Leest.
Moderne Humaniora - Einddiploma’s – Eerste wetenschappelijke –Diploma’s van eerste rang : -Firmin Van den Brande, Leest.
Vijfde Moderne C : -1e pr. : Edward Rottiers, Leest.
Zesde Moderne B : -1e pr. : Roger Silverans, Leest.
Foto’s :
-Pater Clementiaan was 15 jaar priester.
-Jan Baptist “Jang” De Schoenmaeker en zijn echtgenote Ursula “Tizzela” Peeters.
-Links de kleine Leo Hellemans naast zijn oudere broer Alfons, de latere bakker.
-Eduard Rottiers met zijn zusje Viviane op bezoek bij Sinterklaas.
