Eindelijk nog eens terug naar onze lievelings B&B, onze numero uno.

we vertrekken vanuit de Clos du verdon (de straat waar

de schoonzus van Greta woont) naar het noorden, richting Grenoble.

In het Chateau Paquier waren we (gelukkig) al eens geweest,

en de kleinste kans die we krijgen willen we daar terug!  

De kasteelheer gaat de natuur te lijf met het rode monster

op het moment dat we aankomen.

Greta laat zich in onze kamer al direct in een zetel vallen

en geniet van een lekker kopje koffie dat ons stond op te wachten.

We konden om te slapen nog kiezen tussen de kapel (oorspronkelijk!)

en de bibliotheek. Leergierig als Greta is, kozen we voor de laatste optie.

De bedden zijn allemaal twee meter breed, dus dat maakt geen verschil.   

de ingang tot het kasteel is via de ronde toren.

Je komt dan aan een wenteltrap, langswaar de vijf kamers gelegen zijn. 

een wandelingetje door de tuin om even de benen te strekken 

en altijd maar werken. Er komt geen eind aan.

Vanavond staan er asperges op het menu, en iemand moet ze toch uitsteken... 

terwijl de anderen... 

er is ook nog een gîte bijgekomen sinds ons laatste bezoek,

maar het ziet er nogal rustig uit. 

de kasteelvrouw (echt waar!) is intussen begonnen met het kuisen

van de asperges. Zo is mijn werk niet vruchteloos geweest.

Vorige maal was ze niet aanwezig omdat ze de wekelijkse

vergadering moest bijwonen van de gemeenteraad op maandag. 

On the house: de kasteelheer heeft een wijngaard

op een vroeger eiland tegen Narbonne (La Clape)

en bereidt op basis daarvan de heerlijkste huisdranken.

Proeven van alles mag!

het hoofdgerecht bestaat o.m. uit een lamsrug, die in zijn geheel

wordt gegrild in de open haard.

Het spit draait automatisch rond dank zij een middeleeuws

systeem met een veer ( een beetje zoals een kookwekker).

Alles authentiek. 

links zie je de kasteelvrouw happen, mijn lege plaats, Greta en de kasteelheer.

Aan de rechterkant een Engels koppel en

bovenaan twee mensen uit Strasbourg.

Kwaliteit van het eten: fantastisch (en grotendeels uit eigen tuin).

Tot ziens, meneer en mevrouw Rossi!!