Een weekje vacantie aan de Vlaamse kust was dit jaar twee dagen regen, 1 dag Boudewijnpark, 1 dagje in de duinen, 2 dagen aan het strand en dan nog een braderij bezoeken. Overal kostte de Blonde Leffe meer dan 3 euro, 50 eurocent om te plassen, was de grootste hoop van de cafébazen knorrig, trapte men in hondenpoep en was er uren in de omtrek geen parkeerplaats te vinden. Gelukkig hadden we de kleinkindjes bij; en die maakten er een keigoeie vacantieweek van. ...Ondanks alles.
Eén van de laatste herinneringen aan de tweede wereldoorlog inArendonk is een bunker aan het kanaal Dessel-Schoten. Eigenlijk is het niet meer dan een zwaar verstevigd betonnen hok van een meter vijftig bij een meter vijftig. Op de buitenkant van de bunker zijn er met behulp van een soort grote soeplepel betonnen dopjes opgezet. Waarvoor?...Ik zou het niet weten!. (klik op de foto.)
De vacantie is bijna voorbij. En daarmee ook de drukte op de Europese wegen. Ook aan de massale emigratie van mijn Nederlandse buren komt daarmee een einde. Ik heb ze zien rijden en ben ze tegengekomen: Gelijk de Hunnen, de Noormannen en onze Germaanse oosterburen in vroeger tijden Europa overspoelden, maar dan in omgekeerde richting, zo trekken mijn hollandse vriendjes in een laattijdige inhaalbeweging Oost- en Zuid-Europa binnen. Als colonnes werkmieren, in eindeloze slierten en rijen. Met sleurhutten achter hun wagens- kerrevens, zeggen mijn vrienden daartegen - in alle maten en vormen. Volgestouwd met pa en ma, familie en ouwe oma, trekken ze richting Pyreneeën,Salou en andere kampeerterreinen. Eens aangekomen kapen zij het eerste beste caféterrasje, bestellen de hoogstnodige consumaties en geven de kelner van dienst een uitgebreide fooi. O wee, de garcon of serveuse die daarin trapt. Vanaf het moment dat de fooi is overhandigd wordt het bedienend personeel gegijzeld en het café aangeslagen: Het caféetje wordt voor veertien dagen een hollandse enclave. "Nou Piet en Toos, lekker gesellich hé !!" Niet gehinderd door enige talenkennis of een beginnende vorm van wellevendheid komen mijn vrienden te voorschijn op de onmogelijkste plaatsen: In een speciaal voor passagiersboten aangelegde zijarm van het meer van Annecy - compleet verboden voor alle ander vaarverkeer - duikt plots een gehuurd motorbootje op, met allemaal hollandse kapiteins aan het roer. "We motte terugvaren Joop..." In de historische binnenstad van Albertville, verboden voor alle gemotoriseerd verkeer - zelfs de bakkers en beenhouwers moet alles te voet aanslepen - komen Kees en Sjaan hun autookes draaien. Eindeloos zijn de verhalen.... ...En dan, eindelijk is de vacantie voorbij en keert de rust weer: de plaatselijke middenstand kan starten met puin ruimen en herstellen van de opgelopen depressies.En de volgende invasie opnieuw bang afwachten !!!!
Van 1914 tot 1918 was de Westhoek het toneel van Wereldoorlog I. Honderdduizenden soldaten van meer dan 20 nationaliteiten sneuvelden. Na de vaak zinloze veldslagen en de talloze verwoestingen herrees de Westhoek uit zijn as. Onder de honderdduizenden waren verschillende jongens uit Arendonk. Hieronder een paar onder hen... het soldatenkerhof van Steenkerke
Jozef Jan Maes Belgisch soldaat van de 7de Compagnie geboren te Arendonck den 18 Maart 1894 en eervol gesneuveld voor Moorslede den 29 September 1918 Hij werd 24 jaar.
August Jozef Paeshuys Grenadier in 't Belgisch Leger geboren te Arendonck den 27 September 1893 als een koene held gesneuveld voor het vaderland te Werchter den 11September 1914 Hij werd net geen 21 jaar.
Een beetje laat , maat toch: Een dikke proficiat.Op 9 Juni wonnen de gasten van het Gielsbos in Gierle (een centrum in de Kempen dat opvang biedt aan personen met een verstandelijke beperking) de preselecties voor het Eurosongfestival voor mensen met een mentale handicap. Dat festival gaat dit jaar door in Oostenrijk op 18 november. Ons land wordt vertegenwoordigd door"Peter O. en Co".
Peter heeft het winnende liedje zelf geschreven, met een beetje hulp van de mensen van het Gielsbos. Allemaal duimen voor Peter Otten en zijn vrienden op 18 november 2005 in Graz te Oostenrijk, waar hij onze nationale kleuren zal verdedigen.
Ergens in een godvergeten plaatske in het lieflijk groene Limburg hebben een tiental "kunstenaars met visie" een oude kerk aangeslagen om hun kunstprobeersels ten toon te stellen. Hun collectie behelst vooral een moderne en aparte kijk op het Christendom. Een madam op een kruis genageld, een ander - geel - kruis met daaraan een blauwe peniskop. En ga zo maar verder. Voor mij niet gelaten. Ik ben daar niet blij mee, maar vrije meningsuiting en uw eigen gedacht kunnen zeggen staat ook bij mij voorop.
Wat me echter wel stoort is het feit dat telkens dezelfde gemeenschap gepakt wordt. Het is "bon ton" om de katholieke kerk te kakken te zetten. Ook hier weer. Voor mij niet gelaten. In het kader van de vrije mening en expressie moeten we dat tolereren. Maar het probleem zit hem ergens anders: De nieuwe duitse paus Benedictus XVI afbeelden met een hitlersnorreke en zijn rechterarm ter hoogte van zijn borstkas laten sieg heilen; 't moet kunnen. Maar een joodse rabbijn hetzelfde snorreke en een haviksneus aanschilderen en een zak geld in handen geven: ...ho maar...heel de Antwerpse Pelikaanstraat staat op zijne kop. Ge krijgt het één proces na het ander voor smaad en jodenhaat. Alle centra voor gelijke kansen en tegen racisme krijgt ge op uw dak. En dan nog te zwijgen van ons ander broeders in het geloof: de Moslims. Probeer maar eens een ajatollah te schilderen in zijn bloot gat die achter een bende geiten aan zit. Ge krijgt een fatwa over U heen van hier tot in Scherpenheuvel en een paar gekken achter U heen. Maar ja; vrije meningsuiting moet kunnen, maar dan wel selectief en zonder risico.
....Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk. (zie mijn berichtjes van 29/6: asielcentrum)
Nepalese grootmoeder met haar kleinzoon.
Bahadur is 24 jaar en komt uit Dharan in Nepal. Dharan ligt ongeveer tegen de driehoek waar Nepal, China en Bangladesh elkaar raken. Volop in een gebied dat gecontroleerd wordt door de Maoistische rebellen. Samen met twee collega's vertegenwoordigde hij in Dharan "his majesty the King" en de regering in Kathmandu.Overal een prestigieuse job, maar niet in Dharan. Doodsbedreigingen en fysiek geweld dwongen hem om het land te ontvluchten. Zijn vrouw van 22 jaar en zijn twee kindjes - een meisje van 5 en een jongetje van 3 jaar - moest hij achterlaten.Nu zit hij in het asielcentrum van Arendonk. Met oosterse gelatenheid en op zijn hukken, en maar wachten. Hij kan geen Engels, geen Frans, geen Duits en ook geen Nederlands. Alleen Nepalees en Chinees. Elke dag, zo rond een uur of elf, sleft hij traag naar de grote toegangspoort van het asielcentrum. Tegen die tijd komt de facteur met de post. Tegen beter weten in hoopt Bahadur op een briefje uit Nepal. Van zijn vrouw. Iedere keer sleft hij onverrichterzake terug. Heel waarschijnlijk krijgt Bahadur binnenkort een briefje uit Brussel. Dat hij mag blijven. ...Maar zeg nu zelf: moet hij daar eigenlijk blij mee zijn???
