Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
15-06-2007
Stierkikker in Arendonk.
Lap... een ongeluk komt nooit alleen.
Vanavond hebben wij hier in Arendonk het jaarlijkse bal van de burgemeester en ...lap; in de Koeistraat - notabene onze hoofdstraat - hebben ze een stierkikker gespeurd.
Kwaaie wil van een teleurgestelde politieke partij? Een reclamestunt van de plaatselijke middenstand? Een terreurdaad van plaatselijke cafébazen? We zoeken het voor U uit.
Vanavond rond 11.00 uur hopen we U te berichten waar het beest zich ophoudt. Als ge dan nog niet slaapt.
't kan ook een exemplaar zijn van een "gekuste" prins. !!!
Nogal wat lezers en bezoekers van dit blog vinden dat mijne maat "den Brabbes" niet van honden en ander gedierte houdt. Een mens snapt echt niet hoe dit misverstand is kunnen ontstaan. "Den Brabbes" is een dierenvriend in het algemeen en een hondenliefhebber in het bijzonder.
Dat is hij al van kleins af aan. Om dit te bewijzen wil ik dolgraag bovenstaand foto plaatsen op dit blog. De foto is genomen in 1956 na afloop van een uit de hand gelopen treffen tussen een wild varken en enkele plaatselijke inboorlingen. Het treffen vond plaats in de bossen van de vroegere dynamietfabriek in Arendonk, daar waar nu plastieke korreltjes in zakken wordt gedaan.
Links op de foto de zoon van de toenmalige directeur van het dynamietfabriek, en rechts de stamvader van Jef Koffie's trots in hoogsteigen overall. In het midden twee wilde varkens; een kleintje en een grote: een beer gelijk ze zeggen. Het klein varken links van het grote is "den Brabbes". Aan de liefdevolle manier waarop hij de linkerachterpoot van de beer vasthoudt kunt ge zijn liefde voor beesten afleiden.
...."Sinte Brabbes" Hij zou zelfs niet misstaan als plaasteren beeldje naast de Heilige Antonius met het varken.
------------------------------
Lang heeft men gedacht dat het wild zwijn op de ladder het laatste exemplaar was dat in Arendonk leefde. We moeten spijtig genoeg vaststellen dat er momenteel weer heel wat exemplaren los rondlopen: exemplaren (zelfs verre familieleden) met "beren van venten en varkens van joeng".
Enkele sfeerbeelden van het onweer dat vorige vrijdag Arendonk teisterde...
Ondergelopen straten en overgelopen grachten. Hagelbollen ter grootte van marbollen en sceptische putten waarvan het deksel in de tuinen dreef.
Een noodweer waar men nu eens niemand voor verantwoordelijk kan stellen en dat ons weer met de beide voetjes op de grond gaat zetten. Als de natuur van plan is om de boel eens overhoop te zetten dan doet de natuur dat.... Gelukkig maar.
Mensen die al meer dan 50 jaar in de straat woonden hadden zo'n onweer en de gevolgen ervan nog nooit meegemaakt. 't Zal ook de laatste keer zijn: Op 16 augustus beginnen de wegenwerken voor de aanleg van een rioleringsstelsel en losliggende fietspaden. Nu is't geen avance: Kijk maar waar de buurt overheen moet fietsen.
....Jaagt uw kindjes hierover maar naar school.!!! Maar zoals gezegd: ook hieraan komt een einde.
Nadat ge vandaag bent gaan stemmen wacht U een tweede burgerplicht: Iemand verder helpen. Vandaag gaat er in en rond het Arendonkse zwembad in Arendonk-centrum een benefietdag door ten voordele van Jens.
De Jens is een vijfjarige kleuter waarbij enkele maanden geleden een neuroblastoom, een bijzonder agressieve kanker, werd vastgesteld. Jaarlijks wordt deze aandoening ontdekt bij 10 kindjes op de één miljoen. Tiep een keertje in "google" het woordje "neuroblastoom" in en u kunt zelf de verschrikkelijke gevolgen ervan lezen. Zowel psychisch, fysiek als materieel.
Als ge dat gedaan heeft, dan springt ge in uw auto of ge pakt uwe velo en ge komt de actie ten voordele van Jens ondersteunen.
Er is een heleboel animatie, het zwembad is open, er komen optredens en ge moet thuis geen biefsteak bakken; Ge kunt hier ook eten.
Door naar Arendonk te komen kunt ge laten zien dat de goei voornemens die ge deze voormiddag hebt gemaakt in het stemhokje al direct in de praktijk wilt omzetten.
...Iedereen zijn huisdier aan de schoolpoort of....
In de nasleep van het "hondenbijtverhaal" waarbij een rottweiler klein Néjke zijn billen openritste en in afwachting van mijn verschijnen voor het assisenhof van Antwerpen wegens een persmisdrijf hebben we een kleine enquete uitgevoerd. Aan diverse mensen uit Arendonk en omliggende gebuurten hebben we volgende vraag gesteld: Past het dat "beesten" iemand op zijn werkvloer vergezellen? Mag iemand onder zijn betaalde werkuren compagnie hebben van zijn huispoes of -hond?
We deden die enquete als volgt: - Mag een bureelbediende van een plastiekverwerkend bedrijf zijn hoogzwanger schaap mee naar kantoor brengen en aldaar de weëen op gang brengen? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag uw kleinzoon van vier zijn zes prussen, drie kanarievogels en vier witte muizen mee naar school brengen en bij de juffrouw op haar pupitter zetten? Neen; zei de overgrote meerderheid. - Mag mijn overbuurvrouw haar twee witte marmotten mee naar het gemeentehuis brengen en bij de secretaris in bewaring geven? Neen, zei de overgrote meerderheid.Eén marmot is voldoende. - Mag de rudolf van twee huizen verder onder zijn diensturen zijn duitse scheper -bij gebrek aan oppas - aan de barrechoque van zijn politiebusje hangen en voorttrekken? Neen, omgekeerd wel, zei de overgrote meerderheid. - Is het denkbaar dat een onderwijzer zijn hangbuikzwijntje mee naar school brengt en aan de klink van het klaslokaal vastbindt? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Zou het passen als mijnheer pastoor tijdens de preek onder de elfurenmis zijn siamese kater boven op het tabernakel zette? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag de voorzitter van een stembureau volgende zondag zijn ezelin in de gang van de gemeenteschool zetten? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag een redster van het gemeentelijk zwembad haar roodwangschildpadje in het kinderbadje laten plonsen? Neen, zei de overgrote meerderheid, wel haar muisje. - Mag een scheidsrechter uit vierde nationale of zesde provinciale zijn tamme ganzen aan een koordje mee over een voetbalplein sjokken? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Kan het dat een poetsvrouw in overheidsdienst haar japanse koi's in een visbokaaltje mee uit werken neemt? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag de gemeentebode, voor in zijn fietsmandje en tussen de gemeentelijke belastingsbrieven in, zijn pasgekocht pekineesje mee op ronde nemen? Neen, zei de overgrote meerderheid. - Mag onze burgemeester tijdens een huwelijksinzegening zijn eigen pitbillterriër aan zijn bureaustoel vastbinden? Neen, zei het pasgetrouwd koppel. - Zou het mogen dat een verkeersbrigadier haar rottweilerke op het fietspad deponeert waar honderden schoolkindjes passeren? Neen, zei de overgrote meerderheid.
Ziet ge: de overgrote meerderheid reageert logisch en gebruikt haar gezond verstand.
Ik wacht in alle deemoed, en gesteund door die overgrote meerderheid, mijn proces af. Ge moet wel beloven dat ge me komt bezoeken in 't prison.... Een klein verzoekje: breng geen honden mee of ....ik bijt.
In Arendonk - een lieflijk dorpke, tegen de hollandse grens geplakt - is beroering ontstaan in de agrarische sektor. De verkoop van "dé ezel", de transfer van het jaar, is niet doorgegaan. Trouwe lezers van dit blog zullen zich herinneren dat een vriend van mij sinds vier jaar de ongelukkige eigenaar is van een beest dat hij destijds gekocht heeft als ezel maar dat ondertussen een kruising blijkt te zijn tussen een brabants trekpaard en een mongoolse jak. Het beest is de naam ezel onwaardig: hij/zij want het dier is ondertussen vakkundig gecastreerd, is geweldadiger dan de bengaalse tijgers uit de Olmense zoo en vreet alles op behalve waar het voor gekocht is; namelijk distels. Te begrijpen dus dat de eigenaar van het gedierte van zijn mislukte aankoop af wou. Tijdens een fietstochtje ontmoette hij een gelijkgestemde ziel - ook een agrariër - ergens in een dubieuse feesttent met veel motorengeronk en plassen bier. Die ziel wou het beest wel overnemen voor 420 euro. Vier keer meer dan mijn vriend destijds betaalde voor zijn muildier. Het bedrag alleen al had bij mijn kennis een belletje moeten doen rinkelen: Voor 420 euro koopt men in deze welvaartsvaste tijden een kudde schapen, of 3 ponys. Men kan er zelfs een maand lang dagelijks voor naar de meisjes van plezier gaan kijken.
De koop werd gesloten zoals het echte boeren past; met handgeklap. Tenminste dat meende mijn vriend zich te herinneren. De koper herinnerde zich nikske meer en het bleef zodoende oorverdovend stil toen de tijd van transactie was aangebroken. Na een onbeantwoord telefoontje snapte mijn vriend dat de 420 euro aan zijn neus was voorbij gegaan en dat de koop niet zou doorgaan. Vertwijfeld vroeg hij zich af wat toch de reden kon zijn van de mislukte deal: hij kon nikske vinden. Wij wel:een overeenkomst tussen twee boeren waarvan de ene een stuk in zijn voeten heeft van de Jupiler en de andere boer te schrokkerig is en woekerprijzen in gedachte heeft kan geen fraai resultaat opleveren. Ondertussen heeft zich tussen de Arendonkse en omliggende boeren een discussie ontwikkelt die het faillissement van Lernout en Hauspie ver overstijgt. Wie van de twee boeren is in de fout gegaan? De Arendonkse burgerij daarentegen laat het deemoedig over zich heengaan en bekijkt het filosofisch: gasten uit de boerenstiel moet ge laten klooien anders halen ze "den drietand" boven.
Het zal de ezel/brabants trekpaard/mongoolse jak allemaal een zorg wezen: binnenkort staan er weer appelen en peren aan de bomen en dan kan hij/zij weer naar hartelust fruit eten uit de tuin van mijn vriend. Tot ergernis en chagrijn van die vriend die ondanks alles vindt dat hij "goed aan boeren is".
Een kennis van mij heeft een licht dementerende suikertante met een berg geld in de vorm van kasbons. De vorm van dementie is van dien aard dat euthanasie nog niet aan de orde is.... De kasbons blijven voorlopig in de kluis. Het mensje lijkt perfect gelukkig. ...Een tijdje geleden toch nog. Suikertante is namelijk al elf jaar opgenomen in een Rust- en verzorgingsinstelling en had het daar perfect naar haar zin. Ze lag namelijk met nog een ander mensje op een tweepersoonskamer, en daar speelde ze moedertje over, zoals ze haar hele leven al had gedaan: moedertje gespeeld over en voor ander mensen. Ze deelden alles samen: de gekregen speculoosmoppen, de mandarijntjes en de druiven, de sporadische bloemen ... zelfs hun onderbroeken wisselden ze aan elkaar uit; maar dat lag eerder aan hun opkomende dementie. Op een dag, zo'n vier jaar geleden, lag de suikertante plots alleen in een kamertje: Men had ze in quarantaine geplaatst wegens de "ziekenhuisbacterie". Bezoekers moesten mond- en haarkapjes dragen, de deur ging hermetisch op slot en het leek wel of het verplegend personeel ineens marsmannetjes waren geworden: zo waren ze ingepakt. Contact met andere bewoners was ten strengste verboden en daar lag "moemoe" met haar vele centjes.
Na één week was de toestand terug genormaliseerd: mond- en haardoekjes waren verdwenen, de verpleegsters waren terug in slipje en doorschijnend witte werkkledij, de deuren stonden terug open en de andere bewoners van het rusthuis kwamen en gingen zoals op de Sinksenfoor. Alleen: suikertante bleef alleen op het kamertje liggen. In een andere gang en ver weg van haar vriendin en de doos met speculoos.. Erfgenamen van " de patiënt" zagen na verloop van tijd dat de liquide middelen begonnen te minderen. De prijs van één- en tweepersoonskamers scheelt namelijk aanzienlijk. Er moest al eens een kasbon ingeruild worden tegen cash en wat het nog erger maakte: "moemoe" leed duidelijk onder het alleenzijn. Ze teerde stillekesaan weg. Dat alles begon zo'n vier jaar geleden. In die tijd is ze al een keer of vijf getest op de bacterie en volgens de dokters blijft het beestje gewoon doorkruipen in suikertantes uitgeteerd lijveke. Onder het beestje dat bacterie heet, daar lijdt ze niet onder; integendeel: ze treurt en wordt apatisch omdat ze terug wil naar haar vroegere vriendin om samen de speculoos te delen. De directie daarentegen beweert mordicus dat "suikertante" blijvend draagster is van het "ziekenhuisbeest" en dus alleen op een kamer moet blijven...weliswaar met ramen en deuren open, toegankelijk voor jan, allemaal en ambitieuse vrijers op jaren, binnen- en buitenlopende personeel en bezoekers zonder enkele bescherming.....
Het rust- en verzorgingstehuis is een instelling die afhangt van een grote ziekenkas en die gasten willen geld verdienen... Daar is nikske op tegen maar dat het ten koste moet gaan van de geestelijke gezondheid van "de mensjes" die aan hun zorgen zijn toevertrouwd is niet eerlijk... Dat ondertussen de "kasbons" van de ongetrouwde suikertante aan een snel tempo van eigenaar wisselen is een bijkomstige bonus en zal de ziekenkas enkel plezieren...ook als het een christelijke ziekenkas is.
De elite van mijn dorpke is met retraite geweest. Voor de atheisten onder ons en diegenen die geboren zijn na het tweede vaticaans concilie; een retraite is een bijeenkomst, meestal in een klooster of abdij, waar nagedacht wordt, gebeden, naar de jonge nonnen of paters wordt geloerd en gefantaseerd en boterhammen met kaas en bosbessengelei wordt gegeten.
(toekomstige missiepaters.) ...Voor de gewone sussen en klootjesvolk van het dorp kwamen vroeger, om de drie jaar, de missiepaters donder en hel prediken en "het volk" moest dan bruin brood met spekvet eten, de elite en plaatselijke hulpbisschoppen van een dorp gingen op retraite en kregen kaas en bosbessengelei. Tegenwoordig is het een compleet achterhaald gebeuren: volk dat op eigen houtje een weekendje aan zee of in de Ardennen niet kan geregeld krijgen gaat in kuddevorm op retraite bij paterkes of nonnekes.
Met zijn zestienen waren ze; de elite van mijn dorpje. En vergezeld van hun geestelijk raadsman. Guy Verhofstadt neemt namelijk ook altijd zijn adviseur mee op reis. De afzondering vond dit jaar plaats in de abdij van Averbode en kostte 40 euro pp/per dag. Veel voor kaas met bosbessengelei. De paters dekten bij de retraitanten niet eens hun bed op. (de abdij van Averbode.) Om kwart na zessen in de nacht werden de zestien onder luid belgerinkel gewekt, waarna het gezelschap in stoet naar de eetzaal trok waar ze werden verwelkomd met een uitgebreid ochtendgebed. Daarna had men tijd tot 11.00 uur om zich te bezinnen en de laatste smeuïge verhaaltjes over thuisgebleven medeparochianen uit te wisselen. Wandelen door de prachtige bossen van Averbode kon ook; maar wel met de handen uit de broekzakken... ge weet wel: De Verleiding en de Duivel. Aan de 11-urenmis viel niet te ontkomen: de weg naar de refter en het middageten liep immers door de abdijkapel en deze werd hermetisch afgesloten zodra vader abt het startsein voor de viering had gegeven.
Vrijdags kreeg het boetedoende volk "vissticks" met gekookte patatten, allemaal inbegrepen in de 40 euro pp/pd.
Na een nieuwe bezinningsronde en een rondje "vespers" met een tas lauwe koffie of thee naar believen was het dagprogramma ten einde. Tijd voor ontspanning: voor de edelvrouwen in het gezelschap rummicuppen, voor de edellieden wiezen en klaverjassen voor geld: 2 eurocent de overslag: juist zoals de kooplui in de tempel in Jeruzalem 2000 jaar geleden.
(...Pater Lucas lijkt me wel iets...Zou de eerwaarde nikske voelen voor een jonge weef? )
Gelouterd en zelfvoldaan is het Volk terug thuis gekomen. Gezuiverd door de bemoedigende woorden van hun predikant... Rein en proper van binnen, maar wel rammelend van de honger... na drie dagen kaas en bosbessengelei met vissticks. ...De Heer zal hen lonen; de poorten van het Paradijs gaan langzaam voor hen open. Praise the Lord. Amen. ----------------------------------- 40 euro pp/ per dag à 2 dagen à 16 personen = 1280 euro zei pater celier en de prior lachtte. Kassa kassa.
