Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
07-01-2008
mijne vriend en zijn ezel.
Mijne vriend en zijn ezel.... een eeuwigdurend perpetuum mobile.
Trouwe lezers van "Jef Koffie's trots" kennen ongetwijfeld de strapatsen van mijne vriend en zijne ezel.
Het begon zo: Een drietal jaren geleden werd mijne vriend op zijn Ceaucescou's" door zijn lieftallige echtgenote gedwongen om een ezel aan te schaffen. De echtgenote had zich laten wijsmaken dat ezels distels eten en aangezien hun gezamelijke weilanden overwoekerd werden door distels en de zeis van mijne vriend aan de botte kant was, bood de aankoop van een ezel een uitweg. Dat bij grote honger iedereen - het weze mens of dier - distels vreet deed als contra-argument niet terzake. De ezel werd onder protest aangeschaft. Het was de laatste uit een wei van vier; enigszins balorig, het was een "mannetje" zou prins Flip gezegd hebben, ongetwijfeld een bastaard en daarom zo goedkoop; altijd een doorslaggevend argument bij boeren en landelijke kruideniers. Het beest groeide als kool, vrat alle bloezems van de fruitbomen, roofde de kiekeneieren en liet alle distels staan.
Nadat Stafke - zo was het beest ondertussen gedoopt - viermaal door de omheining was gebroken, daarbij de pastoor en de plaatselijke huisarts de stuipen op het lijf had gejaagd en een lokaal kleuterklasje op wandel een beestentrauma had bezorgd, besloot mijne vriend om Stafke te laten castreren. Dat hij daarvoor moest betalen beschouwde hij als een nare bijkomstigheid. Castratie hielp niet, de ezel bleef even baldadig: hij/zij/het hapte naar iedere voorbijganger, de distels bleven onverminderd doorschieten en nadat hij tegen woekerprijzen bij een bevriende middenstander waardeloos schrikkeldraadapparatuur had gekocht, was de maat vol en besloot mijn vriend om Stafke te verkopen. Als een volleerde Polleke Hauspie ging hij in zaken. Vierhonderd euro moest het beest opbrengen om enigszins uit de kosten te geraken. Buiten een zatte cafékennis voelde niemand zich geroepen om mijn vriend van zijn ezel af te helpen.
In de Kerstnacht gebeurde het laatste drama: balorig omdat hij niet in de lokale kerststal mocht meespelen brak Stafke uit de omheining en zette het op een lopen. Mijn vriend - juist bezig aan zijn laatste liefdesspel van 2007 - in zijn boxershort er achteraan. Na een achtervolging van driekwartier, gadegeslaan door wakker geworden geburen en enkele late kerkgangers, kon mijn vriend onder stiekem hoongelach van de omstaanders de ezel terug in zijn kot krijgen.
.... Van het voorgenomen liefdesspel kwam er die Kerstnacht niets meer in huis (ook aan de volgende kerstnachten durft een vriend des huizes twijfelen) en sindsdien staat er op een overbodig geworden verkiezingsbord naast zijn deur: "Hier te verkrijgen: ezel, gratis mee te nemen." De passanten rijden er met een grote boog omheen.!!! ----------------------------------------- Zopas vernemen we dat Stafke-de-ezel zou geruild zijn tegen 3 schapen. Meer hierover in een volgende episode van "Arendonkse boeren en blaaikesverkopers".
"Hemeltergend" bestempelde onze geliefde schepene van middenstand en andere vermakelijkheden de terechte opmerkingen en verzuchtingen van goedmenende Arendonkenaars in hun protest tegen een hoge brug. Het woord "Hemeltergend" mag niet ijdel gebruikt worden; zeker niet door slimme mensen waarvan mag verwacht worden dat ze voor het algemeen belang van hun - al is het lomp - kiesvee dienen op te komen.
"Hemeltergend" dient uit het woordenboek geschrapt te worden. "Te zot voor woorden" daarentegen en "smossen met andermans geld" kan dan weer wel. Wij hier in Arendonk hebben iets dat in aanmerking komt voor de laatste twee omschrijvingen: een uitkijktoren.!!!
Bezijden het kanaal op Arendonks grondgebied ligt het Goorken, een uniek natuurpark van waterpartijen met bijhorende zeldzame vissen zoals de grote en de kleine modderkruiper, op de drogere stukken grazende schotse hooglanders, eenden, Canadeze gansen, de gageldoorn in volle bloei en .... een nieuwe uitkijktoren...
"Natuur en bos", een overkoepelend orgaan voor vogeltjeskijkers, dauwtrappers en andere stammen van natuurfreaken heeft een discipel van mijnheer Victor Hortha opdracht gegeven om plannen te ontwerpen om midden in dat uniek natuurpark een uitkijktoren te bouwen. Op zich een meer dan lovenswaardig initiatief waar de veelvuldige wandelaars die het Goorken bezoeken zeker hun voordeel mee zouden doen. Zelfs de kostprijs, die de één miljoen oude belgische franken royaal moet overstijgen (we konden nergens bevestiging krijgen van een kostprijs), is geen belemmering voor de kijkvreugde van de vele natuurliefhebbers...
Er is echter een maar...: Als men op de kijktoren staat ziet men nikske. De slimmerikken van "Natuur en Bos" hebben een toren laten bouwen die met veel moeite acht meter hoog is. Op zich hoog genoeg om uwe nek te breken als ge er af flikkert, maar als ge er op staat ziet ge alleen de kruinen van de bomen. Ge kijkt tegen doorgeschoten berkenbomen, hoogopschietende elselaars, en tegen de takken van een paar sparren die daar verloren geplant zijn. Ge ziet dus alles wat ge niet moet zien en van de omliggende natuur ziet ge geen fluit. Als er een eend of een andere boomkruiper komt overvliegen moet ge rap zijn of 't beest is gepasseerd.
't Gevolg is dat de natuurliefhebber met zijn twee voeten op de grond moet blijven staan om van daar de natuurpracht te kunnen bekijken... zich ondertussen afvragend waar die "natuursussen" hun verstand hebben zitten; en of zij geen wereldvreemde creaturen zouden zijn.?
...Stel U voor: een acht meter hoge uitkijktoren bouwen midden een bos met bomen van allemaal meer dan tien meter. !!!
Toch het woordje "hemeltergend" maar gebruiken; zo wordt onze schepene van middenstand en vermakelijke dingen toch nog opgenomen in de galerij van de "onsterfelijke politiekers" weliswaar in de categorie "dwaze en onnozele uitspraken".
Gezocht: Familie van deze Arendonkse melkboerin uit het jaar 1919.
Wie meent "eigen volk" of "volk van een ander" op deze foto te herkennen kan zich melden bij "jef Koffie's trots". Als tegenprestatie wacht U een "Blonde Leffe".
Lees hieronder de reacties:
1. Zondag 17.13 uur. Een zeker Dauwke meent op de foto de overgrootvader van "Charel de keverbakker" te herkennen. Die van "den djoefer" zoals ze in Arendonk bekend stonden. Een typisch kempische boerenfamilie met veel joeng, ongetrouwde nonkels en - aan de kitten met melk te zien - veel koeibeesten. Het bouwwerk, tegen de schuurgevel geplakt, is een uitgebouwde kelderkamer waar de joengskes werden gefabriceerd.
We bedanken Dauwke voor de -hopelijk correcte informatie- en zetten zijn "Blonde Leffe" in de koelkast... Hij mag ook opteren voor een Fristi. Bedankt joenge.!!! --------------------------------
2.Maandag 15.40: Ene Frans Egberts van de Klotputten, te lande beter gekend als Soi van de Platte, meent zijn groottante te herkennen. Rond de eeuwwisseling (1900) was zij dienstmaagd/kindermeisje bij een boer in de buurt van de Asselbergen. Tante Alfonsine - zo heette zij -zou daar als "haagweef" zijn weggegaan
Bedankt Soi, ook voor U staat er een Blonde Leffe in 't schap. ------------------------------------ 3.
Een vriend van mij - hij is al een eind in de zeventig - houdt al sinds zijn jonge jaren vogeltjes. In een grote voliere, tegen de zonkant van zijn huis aangebouwd, verzorgd hij van zonsopgang tot in de late avond vol liefde zijn favorieten: goudvinken, bermsijsjes, paalkruiperkes....
Vroeger, toen, het nog mocht, gingen wij samen vogelnesten roven. Liefst van al nesten waarin halfvlugge kwabbekes zaten. Kwabben zeggen wij hier tegen uit het ei gekomen jonge vogelkes. Die kwabbeskes konden we dan zelf voederen en zo groot brengen. Heel de gevel hing vol kooikes met daarin jonge merels, lijsters en gele gorsen. Kraaien en eksters maakten we handtam en die mochten mee naar school. Van onze meesters, den Toreman en de rosse van de veldwachter, mochten die jonge kraaien dan op de vensterbank gaan zitten tot de kattekismusles voorbij was.
Den Toreman en de rosse van de veldwachter, dat waren nog eens schoolmeesters: het was een eer om van hen een stamp onder uw kont te krijgen of een tik op uw kneukels. Een klets tegen uw oren vooraleer ge voor straf in 't kolenkot moest, dat was pas een pluspunt op uw palmares. ...En daarna uitbleiten tegen de boezems van de kleuterjuffrouwen. Bij juffrouw Lens wou iedereen zijn: die had de grootste.
Een klets tegen uw oren mag niet meer en wilde vogeltjes vangen ook niet. Ook mijne vriend is daarmee gestopt; hij kan niet meer in de toppen van de bomen. Hij kweekt nog wel met die beestjes en als de geburen een platte mus of zoiets vinden dan zet hij dat vogeltje bij de rest van zijn verzameling. Van vogeltjes ringen weet hij nikske. Links en rechts zit er wel een zebravink tussen met een ringetje om zijn pootje, maar dat zijn gekregen beestjes: van mensen die vogelen beu waren. Op de keper beschouwt is mijne vriend dus dik in overtreding, vogels in kooien moeten geringd zijn. Maar welke mens, God o Here, doet hij met zijn uitdovende hobby kwaad of wie valt hij lastig?
Een tijdje geleden zijn geuniformeerde ambtenaren van de "groen jongeskes" bij mijne vriend binnengevallen. Zij waren gebriefd over de onwettige uitoefening van zijn hobby. Op zijn gestapoos en voorzien van grote schepzakken hebben ze de vogelkooi van mijne vriend leeggemaakt. Dat er zich daarbij enkele exemplaren tegen de draad hebben doodgevlogen kon de pret niet drukken van de groene fundamentalisten.
De grote voliere is nu leeg; enkel een hoop bijeengewaaide pluimkes herinnert nog aan de wettelijke maar donkerbruine handelswijze van de bevoegde ambtenaren. De groene beweging kan fier zijn op haar stormtroepen in uniform en met schepzak.
De vredige tijd van Kerst en Nieuwjaar nadert. De tijd van kerstkaarten met wensen aan alle mensen van goeie wil. Zouden die groene fatsoensrakkers bij het schrijven van hun goede wensen wel eens stilstaan bij de rotzooi die ze in naam van de dierenwetgeving aanrichten bij ouden van dagen?
Trouwe lezers zullen vruchteloos zoeken naar het berichtje over Mohammed en Maria dat hier enkele dagen heeft staan pronken. Het artikeltje is verwijderd onder dwingende druk van een anoniemeling met de goddelijke naam Abdul die via verschillende reacties onder het artikel en in mijn gastenboek het artikel wegwilde.
Den Brabbes kan best om met zulke reacties, hoe onnozeler hoe liever, maar het probleem was dat bij elke reactie een virus verstopt zat dat mijn computer om zeep wilde helpen. Daar kan den Brabbes niet tegenop. Hij kent te weinig van al die technologie.
J.Rekel heeft het artikeltje dus op een veilig plaatske gestationeerd tot de komst van betere tijden. Geinteresseerden kunnen het natuurlijk altijd opvragen; evenals de reacties en de dreigementen van "ons Heren volgelingen". Moslimmers gelieven zich te onthouden anders begint dat gezeik opnieuw.
Wat vindt U: Is donkerbruin een goeie kleur voor dit berichtje?
