Kroniek van een toffe familie en een toffe gemeente.
10-08-2005
doodsprentjes-Sneyers
August Maria Jozef Sneyers geboren te Arendonck, 24 Juni 1893 gesneuveld voor ons vaderland tussen Steenstraete en Yperen, op een verkenning in de Duitsche linien op 11 Juli, den dag de gulden sporen, 1918 hij werd 25 jaar.
(klik op de foto)
In Flanders Fields the poppies grow Between the crosses, row in row That mark our place; and in the sky The larks, still bravely singing, fly Scarce heard amid the guns below. We are the dead. Short days ago We lived, felt dawn, saw sunset glow, Loved and were loved, and now we lie in Flanders Fields (John McCrea)
treurend ouderpaar van Käthe Kollwitz op het Duitse soldatenkerkhof in het Vlaamse Vladslo.
Augustinus Clementinus Van Gorp 7de Linieregiment geboren te Arendonck op 23 April 1893 gesneuveld te St.Joris bij Nieuwpoort den 21 October 1914 en aldaar begraven door Belgiche soldaten. Hij werd 21 jaar.
Een vriendin van mij zit, of liever, zat met een probleem. Nikske met de belastingen of ergens in de relationele sfeer of zo, nee nee, mijn vriendin heeft een lichamelijk ongemak. Vorige week, na een verkwikkende douche, bemerkte ze op het tepeltje van haar linkerborst een tjopke. Haar vriend werd er bijgeroepen voor een "second opinion" en die zag direkt dat er kapers op de kust waren. Hij die altijd gedacht had dat hij de enige gebruiker was van zijn vrouws borsten, ontdekte dat er zich op het tepeltje een teek gehuisvest had. Nu is mijn vriendin geschapen met een boezem die in medium cups passen en ze voelde niks voor een borstvergroting op natuurlijke wijze. Dus werd haar vriend gesommeerd om de teek te verwijderen. Dat kan met een pincetje, maar dan loopt men het risico dat het koppeke blijft zitten. Mijn vriend heeft dus besloten om de teek er uit te zuigen, met koppeke en pootjes en al. U kunt begrijpen: hij heeft de week van zijn leven beleefd !. Maar hoe komt er in godsnaam een teek op het tepeltje van haar linkerborst? ...Bosbessen gaan plukken, of gewoon in haar blootje en op handen en voeten over het gazon gekropen? Dan rest de vraag: Stond het gras zo hoog of hingen die borsten zo laag???.
J.Rekel gaat met zijne maat en de zes kleinkindjes, allemaal klein rekeltjes, voor een week naar de Vlaamse kust...Genieten van de klein gasten, van zijn " eigenste schat", en (hopelijk) van de zon en van een Blonde Leffe. Ondertussen kunnen jullie het Arendonks dialect leren langs onderstaand bericht over "het muisje" dat hieronder op dit blog te beluisteren valt.
We hebben hier in Arendonk een paar gasten rondlopen of die hier rondgelopen hebben, en die wat te betekenen hebben in de onvergankelijkheid van de wereldgeschiedenis. Op sportgebied hebben we Rik Van Steenbergen en verder zijn we goed in duiven, oehoes en kauwkes. Arendonk is ook zeer zuinig op zijn ereburgers: We hebben er maar drie: Mijnheer P.J.Koop zaliger, directeur van sigarenfabriek Karel I, Louis Van Gorp, stichter-directeur van de kunstacademie en hofschilder van Albert, Pola en Faabi en verder Raf Van Gorp zaliger, goed tot zeer goed in de plastiekverwerkende nijverheid.
Verder nog een paar politiekers die aan standbeelden voor zichzelf knutselen en dan enkele echte kunstenaars. Die van Maaseik kunnen beweren wat ze willen maar Jan Van Eyck, de schilder van "Het Lam Gods" is geboortig van Arendonk. Dat heeft hij zelf op een paar van zijn schilderijen getekend. En dan hebben we nog E.H. Remy Lens, niet zo bekend bij de grote massa, maar iemand die het vertellen in het bloed had. Hij was de grote organisator van massa-optochten maar vooral de conservator van het Arendonkse dialect. Het Arendonks als dialect is uniek en met geen enkele buurgemeente te vergelijken. In enkele vervolgberichtjes kunt U het dialect via uw boxen beluisteren.Morgen volgt het eerste over "het muisje"
Ik ben vergeten om mijn vriendin Freya te feliciteren met de geboorte van haar tweede dochtertje. U kent Freya toch? Onze federale minister van werk. Ik wou de kleine "Billie" een kaartje met daarop "Proficiat" sturen, maar hoe heet dat poppemieke nu eigenlijk? Van den Bossche?..Nergens gelezen. Stevaert?...ook nergens zien staan. Di Rupo?...'t Zal toch niet zeker. Dus voor alle zekerheid gebeld met het ministerie van Waark. De woordvoerder aldaar kon of wou of mocht geen uitsluitsel geven. Het enige wat in de gazetten stond was dat de papa een Duitser was. Een Germaan. Ik begin op slag sympathie te krijgen voor die lieve Freya. Met zo'n voornaam - Freya, hoedster van de eeuwige jeugd, - moest zij ooit terugkeren naar haar Germaanse roots.
't Probleem is dat er in Duitsland en in de omliggende Nibelungen 700.000 verschillende familienamen rondcirculeren. Dus 't is onbegonnen werk. En het klinkt allemaal zo raar: Billie von Schönhauzen, of Billie Schumacher of Von Ribbentrop. Ik mag niet denken aan Billie von Hohenzollern of Billie Adenauer... Dus nu moeten Billie en Freya op mijn felicitaties wachten tot ik Bèrke Anciaux tegenkom: Da's ne gast diejen alles weet.
Voor lezers van het seniorennet die willen weten waar hun familienaamgenoten wonen, eventjes klikken op onderstaande website: www.familienaam.be Veel succes gewenst, misschien komen jullie nog een rijke suikernonkel of -tante tegen. Ik heb er in ieder geval eentje gevonden!!!.
Een paar weken geleden waren er in het dorp Arendonk missiefeesten. Een zogezegde ouderwetse bijeenkomst waar hulp bijeen wordt gesprokkeld voor overjaarse nonnekes en paterkes in de Congo en andere werelddelen. ...Een oud exemplaar tekende nog present: Een vijfentachtigjarige pater-missionaris met 54 dienstjaren in Congo. Daarvoor hadden ze hem beloond met een medaille van "Ridder in de kroonorde". Er wordt nogal eens smalend gedaan over missiefeesten: Saaien truikes voor de negerkes breien, tombolalootjes verkopen met als hoofdprijs een bedevaart naar Lourdes, en dat soort dingen. Eten en drinken kunt ge er ook: een Westmalse trappist en pannenkoeken zijn het hoogst haalbare op de menukaart. En de plaatselijke fanfare komt voor nikske en gratis spelen. Dat is wat anders dan de tegenwoordige en moderne versies van een missiefeest: uitdagende reklamefolders, etentjes van de Oxfam-wereldwinkels en andere Ngo's met eerlijke Max Havelaarkoffie, steevast bruine rijst op het menu, dansoptredens van gasten met rastakapsels en andere gewichtig aandoende ontwikkelinghulpsympathisanten. Da's pas derde Wereldsolidariteit. 't Zal wel. Ik kom er zelf wel eens, bij mijns broeders feesten.
Ik zal wel bij een uitstervend mensenras behoren, maar geef mij maar de "ouderwetse missiefeesten".
Tijdens de loopgravenoorlog aan de IJzer tussen 1914 - 1918 sneuvelden duizenden en duizenden soldaten. Onder hen 16 Arendonkenaars. Hieronder 3 van hen...
Raoul Pieter Gaston Moonen Arendoncksche soldaat van 't 16e Linieregiment, 7e Cie. geboren te Brussel den 23 October 1894, gevallen op het eereveld aan den Yzer, den 28 September 1918, in zijnen zege op een vijandig fort, in het laatste offensief, aan zijne wonden bezweken den 29 September 1918 en den 1 October op het militair kerkhof begraven te Beveren a/d Yzer. hij werd 24 jaar
Victor Jozef Joannes Viskens Soldaat van wielrijderskorps. Geboren te Ramsel den 12 November 1892 en glorievol gesneuveld in het gasthuis van De Panne, den 17 April 1918 en roemrijker wijze begraven op het militaire kerkhof aldaar. hij werd 26 jaar.
...Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk. (zie mijn berichtjes van 29/6: asielcentrum)
Op 24 maart 1999 geleden gaf de NAVO het startsein voor de luchtoorlog om Kosovo. Na 78 dagen van bombardementen tekende het regime in Belgrado de vrede en ontruimde Kosovo. Het land staat sindsdien onder bestuur van de Verenigde Naties.
In het opvangcentrum van Arendonk is de familie Hornic binnengekomen uit Kosovo. Roma-zigeuners van Albanese afkomst. Jarenlang hebben ze tussen Serviërs, Montenegrijnen en Albanezen gewoond. Nu worden ze gekoeioneerd, gepest en mishandeld. Pa en ma zijn allebei achtentwintig jaar. Ze zijn aangekomen met zes kindjes waarvan de oudste 12jaar is en de jongste anderhalf... Hij trouwde toen hij vijftien was en zijn vader moest als bruidsschat 20.000 duitse Marken nikkelen om zijn vrouw...zeg maar te kopen. Dat is de gewoonte bij hen daar in de buurt. In Kosovo was hij timmerman, maar zijn buren, de Albanezen moesten opeens niets meer hebben van zigeuners. Verschillende keren is hij zijn beklag gaan maken bij de daar gelegerde Navo-troepen maar die keken volgen papa Hornic altijd de verkeerde kant op. Van al zijn eigendommen - zijn huis, zijn auto, zijn schaafbank, van alles - heeft hij eigendomspapieren, maar daar lachen ze hem in Kosovo mee uit. Van armoede is hij met zijn huishouden Kosovo uitgevlucht en terecht gekomen in Arendonk. Zijn broer is hem twee jaar geleden al voorgegaan. Die woont in Luik... Maar ja, Luik, da's zo ver met de velo. Albanese vluchtelingen uit Kosovo zoeken in een vluchtelingenkamp in Macedonië naar hun identiteitsbewijzen, die ze nodig hebben om zich in hun buurland te registreren. (Foto Reuters)
In Arendonk wonen "Tellouwerele'ers". (klik op de foto voor een vergroting)
Vroeger was het gebruikelijk om op een humoristische wijze onze medemensen en onmiddelijke buren te willen typeren. Zo gaf men bewoners van dorpen bijnamen en spotnamen waarbij men niet altijd even vriendelijk voor mekaar was. Dikwijls werd op een weinig subtiele manier de negatieve en minder mooie kanten van de bewoners van buurdorpen benadrukt en werden de bijnamen weleens ...scheldnamen. De inwoners van Arendonk heten "bordenlikkers"...alhoewel; dat is eigenlijk te mooi gezegd. In het Arendonks dialect klinkt het pittiger: "Tellouwerele'ers". We kunnen de "k" niet uitspreken als we tegen elkander buurten. in 2000 werd een standbeeldje onthuld dat een anonieme Arendonkenaar toont die zijn bord leeglikt.Onderaan het beeldje is een poes afgebeeld die hetzelfde doet. Het beeldje zelf is te bewonderen aan het Arendonks Heemmuseum "Als Ice can" aan Toremansmolen in de Wampenberg.
Vandaag doen we d'r nikske aan......Aan't seniorenbloggen. Vrienden van ons zijn vandaag veertig jaar getrouwd. In lief en leed zoals dat heet. Als ik ze bekijk dan denk ik: Vooral in lief. Dus we gaan vandaag met "ons echte vrienden" een Blonde Leffe drinken en niet Seniorenbloggen. We hebben ook ons prioriteiten..
Maten...bedankt voor die fijne jaren dat we jullie kennen, en stuur ons op tijd naar huis zodat jullie nog eens kunnen overpeinzen hoe het was vóór veertig jaar terug, daar in die hooiberg in de bossen van Retie.( ..en zij voorzichtig hé...)
De lindeboom van Retie. Over Koos en Kaa (...2 schatjes)
In een vorig berichtje vertelde ik U al over de strapatsen van mijn buurjongens uit Retie. Onder het mom van cultuur werd er een garageverkoop gehouden. Het was eerder een cultuurschok. Ge houdt het niet voor mogelijk wat die " Kortoren" in een mensenleven bij elkaar sprokkelen. Een van de deelnemers had, vooruitziend als hij is en een kleine middenstander waardig, een café nagebouwd op zijn oprit. De nietkopende passant moest één euro neertellen voor een versgetapte Stella of ietsje met prik. Voor zijn vrienden en voor toekomstige leden van zijn pas opgerichte debatclub waren de consummaties gratis. Het toeval wil dat de naaste geburen van de nieuwe cafébaas van Hollandse origine zijn. En die gasten ruiken iets wat gratis is vanop een afstand van 500 meter. Koos en Kaa heette het koppel. Het leek een sympathiek koppel, maar dat kan gelegen hebben aan de invallende duisternis of aan een zekere mildheid die in mij opkomt bij overmatig drankgebruik. Koos, het mannelijk gedeelte van het tweetal, was naar eigen zeggen een Hollander. Eentje van over de rivieren. Koos deed iets in de computerwereld: hij hield zich bezig met chatten met zijn jeugdvriendin. Verder deed hij aan wildplassen, zijn jachthond uitlaten en had hij iets onduidelijks met schapen... Kaa, die hem vergezelde, leek me zijn echtgenote. Zij kwam van deze kant van de rivieren, was in de weer met oude familiejuwelen en had ook een eigen standje voor haar voordeur neergepoot. Volgens eigen zeggen hield Kaa van pijpen...Ze miste er nog ééntje in haar pijpenrekje.
Vanwege het beperkte aanbod in haar shoppingcenter was zij binnen de korste keren uitverkocht en nu gaf zij deskundige raad aan haar gebuur-de cafébaas. In haar dagdagelijks bestaan droeg zij - op aanvraag - folderkens en partijblaaikes rond. Kaa leek me een gezellige dame; eentje die duidelijk het verschil kende tussen een goeie versgetapte Stella en een schuimloos Heineke in een jeneverborrelke.
Jaja...Ik heb de VTM-serie "Hallo België" in het echt meegemaakt. ..........Alleen; de limburgse vrijer, die heb ik gemist.
De Voorheide is een eigenzinnige deelgemeente van Arendonk. Eigenlijk is de Voorheide voor Arendonk wat de Vinkeveense Plassen voor Amsterdam zijn. Die van de Voorheide weten dat, die van Arendonk niet. Wij hebben ook geen eigen gemeentehuis, of een ander clublokaal, wij hebben een kei. Dat past beter bij ons karakter. Lang geleden toen de boeven en het ander gespuis nog door de plaatselijke "schout ende borgemeesters" werden veroordeeld tot de strop gebeurde dat op de Voorheide. Op de plaats waar de rechtsspraak, of wat daar voor moest doorgaan, plaatsvond hebben die van de Voorheide een kei neergelegd. Omdat ze ook weten dat alles wat niet te heet en te zwaar is na verloop van tijd naar de markt verhuisd hebben ze een extra zware uitgezocht. Ge zijt allemaal welkom om eens naar ons gemeentehuis te komen kijken. Vlakbij ligt er een gezellige kroeg waar ze U met open armen ontvangen. ...Ze pompen daar zelfs uw fietsbanden op. Voor nikske.
...Verhalen uit het asielcentrum van Arendonk. (zie mijn berichtjes van 29/6: asielcentrum)
Jolana is achter in de zestig en komt uit Armenië uit een klein dorpje tegen Turkije aan. Veel geluk heeft ze in haar leven niet gehad. Haar grootmoeder werd kort na de eerste wereldoorlog vermoord door Koerdische onafhankelijkheidsstrijders en haar grootvader werd naar Syrië gedeporteerd samen met 1,5 miljoen landgenoten. Nooit iets meer van gehoord. Jolana bleef achter in Armenië. In 1920 werd Armenië ingelijfd bij de Sovjet-unie en tegelijkertijd kwamen tienduizenden Russen overgewaaid. Laat Jolana nu toch wel trouwen met een kleinzoon van zon nieuwe landgenoot zeker. Haar man werkt zich met zijn Russische roots op in de Armeense hierarchie en alles loopt op wieltjes tot .de onafhankelijkheid. Alles wat russisch is wordt geviseerd en is de kop van Jut. Oude vetes worden beslecht. Jolanas man en haar twee zonen belanden in de gevangenis, worden gemarteld, weer vrijgelaten, opnieuw opgepakt, weer gemarteld. De twee zonen weten bij een volgende vrijlating te vluchten naarAzerbeidjan. Haar man kan het niet meer opbrengen en sterft in een hospitaal in Jerevan. De hele mizerie beu besluit Jolana eind 2001 de benen te nemen naar het westen.Sinds kerstmis 2001 zit zij te verpeuteren in Arendonk. Oh ja ze verstaat en spreekt alleen maar Armeens.
Het fijne dorpje Retie beleefde afgelopen weekend zijn eigen "Fata Morgana". Een optreden van Marc Deckx en de Rubys, 40 jaar geleden kon er nog niet aan tippen. Mocht Warke Sneyers-zaliger, de Retiese geschiedschrijver, terugkomen; hij zou de gebeurtenis van het weekend vermelden als het hoogtepunt in de geschiedenis van de nog korte 21ste eeuw. Wat is er gebeurd? ...Onder impuls van enkele promotoren van het woordje "gratis en verniet", hebben de Retiese kortoren een garageverkoop gehouden. Een garageverkoop kun je het beste vergelijken met een haafkoopdag. Alle oude rommel en curiosa waar de familie bij het overlijden van hun voorouders om gevochten en ruzie gemaakt hebben, die omwille van de ontstane onenigheid voor jaren op een vergeten zolder werd gestouwd, komt terug boven water en wordt aan de passerende curiositeitenzoeker voor een euro of daaromtrent aangeboden. En curiosa hebben ze in Retie met hopen, getuige mijn vele vrienden die ik ter plaatse heb. Retie geleek het afgelopen weekend op één grote rommelmarkt. Nu moeten ze daar in Retie niet veel voor doen, maar dat is eventjes terzijde. 86 huishoudens voelden zich geroepen om schaamteloos hun oude potten, bedpannen en overjaars tuinmeubilair te kijk te stellen. Op sommige plaatsen leek het wel op de "Hoge Maai". Alles sierlijk gedrapeerd op oude bedspreien, vergeelde lakens en in chiquita-bananendozen. Mooi omkaderd door veelkleurige ballonnen van dubieuse afkomst en zelfgeborduurde partijvlaggen. Een vriend van mij spande de kroon: Over zijn etablissement had hij een partytent gebouwd, daarin een tapinstallatie neergepoot en onder het zingen van oude heimatliederen en andere straffe strofen uit de "internationale" werd ook zijn bedoening één groot succes. Onder het drinken van de 13de "gratis" Stella heeft het plaatselijk partijbestuur, aangevuld met enkele sympathisanten en andere dubieuse passanten, besloten om vanaf half november een kerstmarkt te organiseren.
.....en toen kwamen Koos en Kaa binnen. Koos en Kaa zijn buren van de organisator, deels van Nederlandse, deels van Hollandse origine. Maar daarover de volgende keer meer......
Ook Arendonk bleef in de eerste Wereldoorlog niet gespaard van oorlogsslachtoffers. Verscheidene jonge Arendonkenaars sneuvelden in de ondergelopen trancés van de streken rond Ieper en de IJzer. Als een laattijdig eerbetoon volgt op dit blog in afleveringen een overzicht van die "jonge gasten" die moesten sneuvelen....Voor wat? Voor Wie,...
J.Rekel gaat met zijne maat en de zes kleinkindjes, allemaal klein rekeltjes, voor een week naar de Vlaamse kust...Genieten van de klein gasten, van zijn " eigenste schat", en (hopelijk) van de zon en van een Blonde Leffe.
Ik ben vergeten om mijn vriendin Freya te feliciteren met de geboorte van haar tweede dochtertje.
Een paar weken geleden waren er in het dorp Arendonk missiefeesten. Een zogezegde ouderwetse bijeenkomst waar hulp bijeen wordt gesprokkeld voor overjaarse nonnekes en paterkes in de Congo en andere werelddelen. ...Een oud exemplaar tekende nog present: Een vijfentachtigjarige pater-missionaris met 54 dienstjaren in Congo. Daarvoor hadden ze hem beloond met een medaille van "Ridder in de kroonorde".
