Fado… tijdens feesten in de Alentejo…

Fado is de trillende adem, die de stem van de ziel ontvangt. Het is het gekreun van het innerlijke wezen van de mens en zingt over vreugde en pijn, verwachtingen en alle andere emoties…

Letra: Amália Rodrigues
Música: Tiago Machado

É meu e vosso este fado / Deze fado is van mij en jullie
Destino que nos amarra / Een noodlot dat ons verbindt
Por mais que seja negado / Hoe zeer dit ook ontkend wordt
Às cordas de uma guitarra / Door de snaren van een gitaar

Sempre que se ouve o gemido / Telkens als zich de klaagzangen
De uma guitarra a cantar / Van een gitaar laten horen
Fica-se logo perdido / Ben ik onmiddellijk verloren
Com vontade de chorar / En wil ik huilen

Ó gente da minha terra / Mensen van mijn land
Agora é que eu percebi / Nu pas heb ik gevoeld
Esta tristeza que trago / Deze droefheid die jullie breng
Foi de vós que a recebi / Heb ik van jullie gekregen

E pareceria ternura / Door een schijn van tederheid
Se eu me deixasse embalar / Liet ik mij inpakken
Era maior a amargura / Daardoor groeide een bitterheid
Menos triste o meu cantar / En minder droef werd mijn gezang

Ó gente da minha terra / Mensen van mijn land
Agora é que eu percebi / Nu pas heb ik gevoeld
Esta tristeza que trago / Deze droefheid die jullie breng
Foi de vós que a recebi / Heb ik van jullie gekregen
Door mezelf vertaald.

Van Powerpointjos mocht ik volgende PPS gebruiken... waarvoor hartelijk dank...!

Num beco da mouraria, / in een steegje van Mouraria
Onde a alegria / waar de vreugde
Do sol não vem / van de zon nooit komt,
Morreu Maria Severa / stierf Maria Severa.
Sabem quem era?... / weten jullie wie zij was?...
Talvez ninguém. / misschien wel niemand.

Uma voz sentida e quente / een warme stem, vol gevoel,
Que hoje à terra disse adeus / nam vandaag afscheid van de aarde.
Voz saudosa, voz ausente / een stem, weemoedig en afwezig,
Mas que vive eternamente / leeft nu voor eeuwig 
Dentro em nós e junto a Deus / in ons hart en ginder
Além nos céus / in de hemel - één met God 

Refrão / Refrein
Bem longe o luar / daar ginder in de verte waar de maneschijn
No azul tem mais luz / en blauwe lucht meer licht verspreiden,
Eu vejo-a rezar / zie ik haar bidden
Aos pés de uma cruz / aan de voet van een kruis.
Guitarras trinai / guitaren, trilt,
Viradas p'ro céu / naar de hemel gericht
Fadistas chorai / fadistas, weent,
Porque ela morreu / omwille van haar dood.

Caíu a noite na viela / de nacht viel in de steeg
Quando o olhar dela / toen haar blik
Deixou de olhar / ophield te kijken.
Partiu p’ra sempre, vencida / geknakt voor altijd ging zij heen,
Deixando a vida que a fez penar./ het leven dat kwetste achter zich.

Deixa um filho idolatrado / verweesd liet zij een verafgode zoon achter
Que outro afeto igual não tem / die geen vergelijkbare liefde kent.
Chama-se ele o triste fado / zijn naam is trieste fado
Que vai ser desse enjeitado / wat is het lot van dit verlaten kind,
Se perdeu o maior bem / verstoken van het grootste goed,
O amor de mãe? / de moederliefde?

Volgend uittreksel komt uit het boek: Fado - De tranen van de Taag, geschreven door Dirk Lambrechts.

“Eén fadozangeres heeft echter terecht een stenen memento mori gekregen: de in 1820 geboren Maria Severa Onofri-ana, de eerste fadoszangeres, een hoertje van de Mouraria. Zij verborg haar leed en miserie tussen de tonen van haar klaagzangen en werd een mythische figuur. Severa stierf op zesentwintigjarige leeftijd, en in de Largo da Severa in de Mourariawijk loopt er een rilling over mijn rug als ik het opschrift lees, boven de ingang van het armoedige huisje waar eens de vernedering van het bestaan, met gebroken zangen bedekt werd.”

Beide boeken zijn uitgegeven door uitgeverij EPO en nog steeds verkrijgbaar in de boekhandel.
Fado - De tranen van de Taag, Dirk Lambrechts, ISBN 90 6445 167 2
Dertig jaar verslaafd aan Lissabon, Paul Van Nevel, ISBN 90 6445 428 0

Mísia ontstijgt de woorden van een biografie, net zoals ze zich onttrekt aan de gevangenis van een muzikaal genre. Ze strekt veel verder dan haar geboorteplek of de grenzen van een land… Mísia werd in Porto geboren, veroverde Barcelona en woont tegenwoordig in Lissabon, ook al heeft ze veel van haar favoriete plekke en kappers in Parijs, Tokyo en Mexico. Ze heeft bergen beklommen en belegerde territoria, maar heeft bovenal een ruimte tijdcontinuüm gecreëerd: haar wereld, een weefpatroon van geluiden, begraven in de diepte van haar eigen lichaam, woorden uit het echte leven gegrepen…

Mísia heeft sinds haar kindertijd al op het podium gestaan: “Ik volgde mijn oma overal waar ze ging. Zelf een “frivole ster”, wilde ze het meisje slapeloze nachten, koude hotelkamers en eenzaamheid besparen. Mísia beschrijft haar grootmoeder bijna nooit, dus stellen we ons Colette’s “Vagabond” voor, zich bewegend van muziekpodia in de havens van de arbeidersklasse naar treinstations in de vroege ochtend.

Dus, hoe kwamen haar oma en moeder, twee vrouwen uit Barcelona, terecht in Porto? Het was een liefdesgeschiedenis, eentje die tegen de borst stuitte van de Portugese hogere middelklasse, waar haar vader uit voortkwam… Haar moeder Luisa, een zeldzame schoonheid, compleet in de ban van haar passie, klassiek ballet, had een grote aantrekkingskracht op de jonge Portugees met de blauwe ogen, die haar op het podium zag van Maxime in Lissabon, verblind door haar Spaanse kostuum en prachtige benen… Ze trouwden en maakten hun thuis in de aristocratische stad Porto waar Mísia werd geboren. Haar geboorte naam was Susana Maria. Ze droeg een marineblauw uniform en moest rechtop staan zonder iets te zeggen, een modelmeisje in het grote huis van de familie van haar vader. Ze vluchtte dus geregeld naar de warme, geparfumeerde omhelzing van haar grootmoeder Lolita, die haar, met sigaret in haar hand, de avonturen van haar bohémien jeugd vertelde…

Op die manier werden Mísia’s zintuigen wakker en begon de roep om het voetlicht en de coulissen van het theater, de droom van een ridder op een paard die haar zou redden uit de klauwen van een monster, een verschrikkelijk schepsel, geboren uit haar gevoel van verwaarlozing. Sinds de scheiding van haar ouders, was haar moeder vaak afwezig geweest, te druk met dansen en haar carrière. Dus vluchtte het meisje in een wereld van verboden boeken, gedrapeerd in oude theaterkostuums, van haar voeten geveegd door de geluiden en teksten van Fado die door de lucht dreven en via het open raam de innerlijke leegte vulde, die haar vader achterliet, nu ver weg…

Mísia’s moed, doortastendheid en extravagante levensstijl kunnen alleen begrepen worden in de context van deze twee vrouwen, de eerste en tweede mier, zoals ze hen en zichzelf ziet: drie hardwerkende mieren, de een na de ander, altijd zoekend naar het absolute, in de liefde en in de kunst. Mísia en haar komaf, drie vrouwen, die durfden de conventie te tarten, buiten de korsetten van de muzikale genres en buiten de veilige, gladde muren van de middelklasse.

Het onverzoenlijke aspect van Mísia’s mysterie - essentie van wilde bloemen, een schets van vormen, spirituele bovenzinnelijkheid, wijsheid van gedichten, de reis door boeken, bekoring en besef van het wezenlijke - is geworteld in haar geschiedenis van inwendige en emotionele ballingschap, die haar op een dag verwijderde van haar geboorteland. Op twintigjarige leeftijd verliet Mísia haar land om haar oma te vergezellen in Barcelona.
Daar zong ze op alle soorten podia en werkte aan haar stem, terwijl ze haar leven meer vorm gaf: zorgeloos, zonder reserve, met moed en humor… Op een zeer vroege leeftijd, besloot Mísia dat ze zangeres wilde worden en ze begon zich dan ook in die richting te ontwikkelen, ondanks haar moeders waarschuwingen en haar oma’s angsten, ondanks the beproeving, hardheid en slapeloze nachten. In Madrid, waar een nieuwe wind het bewind van Franco wegwaaide, maakte ze haar eigen naam.

Mísia heeft tenminste twee landen, verschillende talen en vele gezichten. Ze is een nomade en heeft tegelijkertijd ook een vaste verblijfplaats - haar huis, haar schuilplaats is binnenin haarzelf, zodat ze kan vertrekken, waar haar artiesten bestemming haar dan ook naar toe leidt. Interieurs zo warm als die van haar grootmoeder… een warboel van boeken en dagboeken die met zijde bekleed zijn, vaalgroene muren, waar de schilderijen van kunstenaarsvrienden je meteen grijpen, zodra je haar huis in Lissabon betreedt.

Mísia is een begaande vrouw, zoals de vrouwen van Sartre. Ze maakt zich zorgen over de wereld, is woest over onrecht en verafschuwt hypocrisie en lafheid. Onder haar vrienden, haar stam, zijn schrijvers als Lidia Jorge en José Saramago, poëten als Graça Moura, actrices als Maria de Medeiros, zangers als Maria Bethania, schilders als Bela Silva en Carlos Torres en artiesten als Sophie Calle. Zulke ontmoetingen verrijken haar leven en voorzien haar kunst van brandstof.

Mísia experimenteert op elk moment, zonder spijt of klaaglijke nostalgie voor een gefantaseerd verleden. Ze zwicht niet gedwee voor obstakels of “gezond verstand”. Mísia weet dat het leven iets subliems is, iets dat niets te maken heeft met de fletse, onechte gelukkigheid waar onze consumptiemaatschappij ogenschijnlijk naar streeft. Mísia weet dat het echte leven ook de dood inhoudt, dat passie verwoestend kan zijn en dat liefde benauwt. Ze weet dat de dingen gewoon zo gaan, dus ze blijft zo dicht mogelijk bij de emotie als ze zingt. Ze boetseert haar lied, haar ziel, met toewijding en zorg… Alleen de stem van een vrouw die de lidtekens van het lot op haar lichaam draagt, kan liefde bedrijven en passie tastbaar beleven. Een vrouw, die verliefd is, soeverein en puur, ontembaar en nog steeds begeerd, vrij… Een vrouw die droomt als ze wakker is.

In de niet flexibele, kleinzielige realiteit van vandaag de dag, lijkt er soms weinig hoop voor wederzijds begrip tussen mannen en vrouwen. Als het in de nacht wordt bezongen door Mísia, wordt de miraculeuze samenkomst van man en vrouw wel degelijk mogelijk, draaglijk… De teksten spreken van ontmoetingen vol passie, krachtige nostalgie, een verleden dat niet vervaagt, verraad, vervoering, liefde…

Politieke ethiek is overduidelijk in al haar nummers: ethiek van vrijheid, tolerantie en vreugde, ethiek van leven tegenover dood. “Wat ik wil, is praten over leven, de mysteries en grandeur…” Mísia tart de routine van donkere, gesloten dagen en wil ons door de emoties laten reizen, ons laten liefhebben, huilen en lachen, zoals zij elke dag doet.

Ondanks tegenslagen, is Mísia terug gekeerd van haar ballingschap. Ze moest terugkeren naar de ware Fado van het volk, een Fado die was teruggetrokken in donkere, verouderde taveernes. Ze heeft zich gevestigd in Lissabon, in een Portugese maatschappij die haar niet altijd met open armen ontving. Haar manier van zijn, verjaagt het statische imago van de fado zanger. Mísia volhardt in eenzaamheid en durf. Alleen poëten en muzikanten vergezellen haar op het pad waar Fado - opnieuw overdacht, opnieuw bewerkt en uitgevoerd in haar unieke stem - is herboren en zich verspreid. Ze is niet gekalmeerd door succes, maar waagt zich nog steeds op onbekende wegen. Vandaag met haar Drama Box, heeft ze de muren die de muzikale genres omringen, vernietigd, terwijl ze een Tango en Bolero in de hand neemt en ons dwingt er op een andere manier naar te luisteren. Eerlijk ten opzichte van zichzelf en haar innerlijke gevoel, Mísia is weer begonnen met haar reis terug en vooruit, op haar eigen risico, tussen hier en ergens anders, tussen het gemis van een thuishaven en een onophoudelijk verlangen naar anderen en de rest van de wereld…"

Carmen Castillo (februari 2005)
Regisseur van de film “Misia’s Fado”

Bron: http://www.triparoundtheworld.nl/site/main.php?album_detail=-1

Wanhoop
voor mijn wanhoop
vind ik in mezelf de straf.
Verdwijn, wanhoop
ik zeg u dat ik u niet wil
en ‘s nachts
en ‘s nachts droom ik van u

Als ik bedenk
dat ik op een dag moet sterven
als de wanhoop komt
omdat ik u niet meer zie
spreid ik mijn sjaal op de grond
en slaap zachtjes in

Als ik zou weten dat terwijl ik stierf
gij voor mij één traan zou laten
weet gij voor deze ene traan
kon ik van geluk in vrede sterven

Vertaling: Dirk Lambrechts - Fado, De tranen van de Taag, pag. 125

Desespero
Tenho por meu desespero
Dentro de mim, o castigo
Não te quero
Eu digo, que não te quero
E de noite
A noite, sonho contigo

Se considero
Que um dia, hei-de morrer
O desespero
Que tenho de te não ver
Estendo o meu xaile
Estendo o meu xaile, no chão
Estendo o meu xaile
E deixo-me adormecer

Se eu soubesse
Se eu soubesse, que morrendo
Tu me havias
Tu me havias, de chorar
Uma lagrima
Por uma lágrima tua
Que alegria me deixaria matar

Ana Sofia Varela is 30 jaar oud, zij werd geboren in Lissabon, maar groeide op in Serpa (Alentejo) het platteland, waar zij een aantal jaren verbleef tot zij terugkeerde naar de stad.

Als 10-jarige had ze haar eerste contact met Fado toen ze luisterde naar de platen van Amália. Wanneer ze 14 was begon ze Amália’s fado’s te zingen op Fado-nachten in Serpa, op scholen en in clubs. Later trad zij op met lokale fadistas.

De uitnodiging om te zingen in de fadohuizen van Lissabon vond plaats in 1997 en tezelfdertijd stelde Carlos Zel haar aan de gitarist Mário Pacheco voor met wie ze verschillende concerten gaf (Macao, Japan, Italië…) en later werd ze gevraagd om op te treden in de “Clube de Fado” waar ze nu nog regelmatig zingt.

Doordat zij zich midden de fado-scène bevond kon zij haar talent tonen en daardoor volgden de uitnodigingen elkaar op: om te beginnen werd zij gevraagd voor een opname met António Chaínho op de CD “A Guitarra e Outras Mulheres” (De gitaar en andere vrouwen); vervolgens met Marta Dias, Teresa Salgueiro (“Madredeus”) en Filipa Pais; met Camané in de show "De Sol a Lua - Flamenco e Fado"; op de CD "Cem Anos de Fado" (100 jaren Fado) en met João Braga en Carlos Zel er tussendoor.

Nadat ze met de grote namen van de fado ofwel opgetreden was of opnames gemaakt had, vond ze haar eigen weg en kwam een oude droom uit door de opname van haar eerste CD ‘Ana Sofia Varela” uitgegeven in 2002. Haar debuutalbum werd goed ontvangen door het publiek en de media: “Ana Sofia Varela biedt ons één van de origineelst fado-albums van de laatste jaren, hoofdzakelijk omdat deze traditie en vernieuwing samenbrengt, uitdaagt zonder te vernietigen, lacht en huilt tezelfdertijd. “Ana Sofia Verela” biedt een rijkdom aan elementen waardoor ze stijgt in de lijst van de beste albums van het jaar” (in Jornal de Letras)

Sindsdien treed Ana Sofia Varela op in zowel Portugal als daarbuiten.

A minha capa velhinha
É da cor da noite escura,
Nela quero amortalhar-me,
Quando for p'ra sepultura.

A minha capa ondulante
Feita de negro tecido,
Não é capa de estudante
É mortalha de vencido.

Ai!... Eu quero que o meu caixão
Tenha uma forma bizarra,
A forma de um coração,
Ai!... A forma de uma guitarra.

"De vele geleerden van Coimbra strijden nog hevig over de herkomst van de fado. Gesproken wordt over een Moors-Arabische erfenis, invloed van de middeleeuwse troubadours uit Zuid-Frankrijk, anderen lokaliseren de wieg van de fado bij de Portugese zeemannen, terwijl er ook dissidente studies zijn die stellen dat de fado pas in het midden van de vorige eeuw begon, toen er in Coimbra studenten uit Brazilië neerstreken en daar hun heimwee naar hun geboorteland vastlegden. In Coimbra is de fado nog steeds een zaak voor de studenten, die vanaf hun debuut aan deze - naar men zegt - oudste universiteit van Europa worden ingewijd in de geheimen van de allersmartelijkste muziek en poëzie. Daarbij gelden strenge regels op het gebied van vormvastheid en traditie, hetgeen weer verder duidt op het bijna sacrale karakter van deze eredienst voor het verdriet.
De studenten van Coimbra cultiveren het lijden, hun saudade, ze kweken het in feite, wonend in een soort vrijplaatsen in de oude stad, die als republicas worden aangeduid, zwaar vervallen holen van alcoholisch aangedreven bohème. Het maakt ze tot de meest a-typische studenten van de twintigste eeuw, vleesgeworden ontkenningen van de no-nonsensmentaliteit. Zij koesteren de nutteloosheid en het verdriet zoals hun Amerikaanse collega's dromen van sterrendom in football of basketbal. Zij zingen van verloren liefdes, dwalen eenzaam door O Choupal, het bos bij Coimbra en laten hun meest melancholieke strofen voor eeuwig in het marmer beitelen van een soort grafsteen, die wordt geplaatst bij Os Penedos da Saudade e da Meditação, vrij vertaald de rots van de treurnis en de overpeinzing, ook te vinden in de oude stad.
Traditioneel wordt de fado van Coimbra gezongen door een man, begeleid door een gitaar en een twaalfsnarige Portugese guitarra. Verplicht tenue is een zwarte, Zorro-achtige cape. De eerste grote ster van de fado van Coimbra was Augusto Hilário da Costa Alves, een in 1861 te Viseu geboren zanger-gitarist, die na zijn studententijd in Coimbra een leven als rondtrekkend bohémien begon. Hilario's dood in 1896 bracht een schok teweeg onder de gehele Portugese natie. 'Fado de Hilario' is nog steeds een gangbare naam voor de fado van Coimbra.
Ook de fado van Coimbra ontkomt niet aan de feministische golf, zodat tegenwoordig ook hier vrouwelijke fadistas optreden. Enige fado-fundamentalisten bieden verzet tegen deze ontwikkeling. Fysieke represailles bleven vooralsnog beperkt tot aanslagen op huisdieren."

Uittreksel van het artikel: "Fado, eredienst voor het verdriet" gepubliceerd in De Groene Amsterdammer en geschreven door René Zwaap.

Agora,
que lembro,
As horas ao longo do tempo;

Desejo,
Voltar,
Voltar a ti,
desejo-te encontrar;

Esquecida,
em cada dia que passa,
nunca mais revi a graça
dos teus olhos
que eu amei.

Má sorte,
foi amor que não retive,
e se calhar distrai-me...
- Qualquer coisa que encontrei.

 
LINK naar vorig bericht over J. Slauerhoff

Verschillen tussen de soorten Fado

In Lissabon en Porto vinden we de gezongen fado (Fado Cantado) in de oudste delen van de stad, in taveernen ofte fadohuizen. Deze huizen zijn oud en klein en hebben ruwe muren die versierd zijn met de fadosymbolen van deze twee steden: de zwarte sjaal en de Portugese gitaar.

De mannelijke fadista (degene die fado zingt), draagt normaal gezien een zwart pak. Hij zingt over zijn liefdesleven, zijn stad, de levensproblemen, hij bekritiseert de samenleving en de politici. Hij heeft het vaak over stierengevechten, paarden, het verleden en reeds gestorven mensen en hij heeft het bijna altijd over saudade (verlangen).

Maar waar komt het woord fado vandaan? Het vindt zijn oorsprong in het Latijnse woord fatum, wat levenslot betekent, de onvermijdelijke lotsbestemming die door niets kan veranderd worden. Daardoor komt het dat fado zo melancholisch, zo droevig is, vooral als er gezongen wordt over dat deel van de lotsbestemming dat tegengesteld is aan de wensen van de betrokkene.

De vrouwelijke fadista zingt altijd in het zwart gekleed, met een troosteloze stem en over het algemeen met een sjaal over haar schouders. Zij zingt over liefde en dood: het sterven van de liefde, de liefde verloren aan de dood...

Korte opname van een fado gezongen door Antonio Ribeiro

Afscheidsballade van het 5^de jaar Rechten 1989 uitgevoerd in 2005

In Portugal dragen de studenten een zwart pak en een zware cape en op die manier wordt fado gezongen in Coimbra. Het lijkt een kleine, naargeestige en donkere menigte die luistert naar dit soort fado, maar in werkelijkheid is het zeer mooi. In de stilte van de nacht - want serenades worden ’s nachts gegeven - hoort men de echo van de guitaren en de stemmen uitdeinen over de vele zwarte capes, of dwalen door de vele nauwe straten en binnendringen in de eeuwenoude stenen.

Overgenomen en vertaald uit volgende webside: klik HIER!

Sopra Demais O Vento - Fernando Pessoa

Sopra demais o vento
Para eu poder descansar
Há no meu pensamento
Qualquer coisa que vai parar

Talvez esta coisa da alma
Que acha real a vida
Talvez esta coisa calma
Que me faz a alma vivida

Sopra um vento excessivo
Tenho medo de pensar
O meu mistério eu avivo
Se me perco a meditar

Vento que passa e esquece
Poeira que se ergue e cai
Ai de mim se eu pudesse
Saber o que em mim vai!

Een vertaling moet ik jullie (voorlopig) schuldig blijven...
Maar ondertussen kunnen jullie genieten van deze fado, die geschreven is door Pessoa en waarop tango gedanst wordt...

Eén van de boeken, welke mijn nieuwsgierigheid naar fado heeft opgewekt, heeft als titel: "Fado · De tranen van de Taag", de auteur is Dirk Lambrechts.

"Dit boek is een heel bijzondere rondleiding door Lissabon en Coimbra. De gids is de fadomuziek die u door stegen en oude barrio's voert, een beetje als een zwerfhond die, schuw omkijkend, door de nachtelijke straten loopt. En deze gids nodigt de lezer voortdurend uit in kroegen en restaurants waar de geur hangt van bacalhau en van olijfolie en waar een goede wijn geserveerd wordt. De Portugese fado is uitgegroeid tot een manier van leven, een ethiek. Fado, dat is de unieke, ongrijpbare versmelting van nostalgie, melancholie en hoop. Portugezen omschrijven het als saudade, maar vraag ze niet om een duidelijke definitie van die term. De fado heeft een verre oorsprong en dit boek biedt de lezer een emotionele rondleiding aan langs alle takken van zijn afstamming. Van Maria Severa, Alfredo Marceneiro en Hermínia Silva tot Amália Rodrigues. Fado. De tranen van de Taag is een heel bijzondere reisgids voor wie meer wil weten over de diepe ziel van Portugal."
Link naar Uitgeverij EPO

Een artikel uit de Volkskrant, over de ondertussen reeds overleden schrijver, kan je lezen via deze LINK. Daarin wordt ons duidelijk gemaakt hoe Dirk Lambrechts gepassioneeerd raakte door fadomuziek.

Een 'fado' uit Portugal
waarop een typische 'forrozeira Brasileira' gedanst wordt.

Forró is dansmuziek uit de sertão, het Noordoosten, de woestijn van Brazilië. De zon is daar genadeloos, de grond weerbarstig en de mensen hebben er niet veel, maar wat ze wel hebben is hun daverende dansfeesten, die vaak de hele nacht duren. Oorspronkelijk is het een boerendans muziek, ergens tussen cajun en zydeco en samba in, met snelle, ruige teksten, een sterk aanwezige accordeon en een hele eigen, maar toch typisch Braziliaanse percussie. Dankzij de grote accordeonist en zanger Luiz Gonzaga hebben de baião en de xote – de voornaamste dansen uit de forró – vanaf 1950 de grote steden veroverd, zich daar verder ontwikkeld tot Braziliaanse popmuziek en nu danst heel Brazilië forró!

Je leert meer over de verwantschap tussen Portugal en Brazilië
door de volgende link te volgen.
Klik HIER!