-Paul Van Nuffel uit Siegen (niet gedateerd, gepubliceerd in “De Band” van december 1962): “Wel hier dan eindelijk weer eens wat legernieuws van een soldaatje, dat langzaam maar zeker een ancien aan ’t worden is. Want op het ogenblik ben ik te Vogelsang, de laatste daagjes van mijn laatste kamp aan ’t slijten. Dus voel ik mij hier opperbest, alhoewel ik hier zeer zware oefeningen achter de rug heb ; de bataljons-oefening, de Cie-oefening en dan als laatste en de kwaadste én gevaarlijkste : de vuurdoop waar ik nog een mooie herinnering aan heb. Ik kreeg twee kogels los door mijn gamellen, waarvoor ik op de koop toe nog vier dagen koekjes kreeg. Dus kunt u wel denken dat het hier aan sensatie niet ontbrak. Voorts is de natuur hier wondermooi, onze kazerne is hier gelegen op een hoogte van 400 à 500 meters boven de zeespiegel, waardoor wij hier een buitengewoon zicht hebben op een meer met een stuwdam, alsook op de Siegfriedlijn, waar tijdens de tweede wereldoorlog de strijd heviger woedde dan nu het geval is met onze ammunitie. Wij mogen hier dan ook niet klagen. Toch wordt het stilaan tijd dat ik nog eens met verlof kom naar het goede Leest want binnenkort is het de moeite niet meer. Ik ben nu 7 maanden binnen en heb nog maar twee maal met verlof geweest. Ik zal de laatste maanden op de pootjes moeten staan, want anders zal ik nog afzwaaien met wat verlof in mijn kitzak wat zeer jammer zou zijn. Verder weet ik niet veel te vertellen, zodat ik dan ga eindigen met de beste dank aan gans de familie Milac, voor al de mooie tijdschriften die ik regelmatig ontving. Ook de beste groeten aan de vrienden maar in ’t bijzonder aan al de lezers van het prachtige tijdschrift “De Band”.

-Paul Van Nuffel uit Siegen (niet gedateerd, in De Band van januari 1963) : “Wel hier ben ik dan nog eens met wat nieuws uit het witte Siegen. En ik ga jullie dan maar direct vertellen dat het met de legerdienst hetzelfde is als met de gezondheid : dus tamelijk goed. We hebben van de week wel een paar nachtjes moeten buiten slapen te Trup…(onleesbaar) om aan de Engelsen en Hollanders eens te laten zien wat wij Belgen zoal afweten van sneeuw en ijs te bewerken waardoor wij eveneens een lichamelijke test ondergingen. Aan koude handen en voeten ontbrak het daar niet. Gelukkig werd het bivak een dagje ingekort dan voorzien was. Ik geloof dat men dit uit vrees deed voor de dokter, want hij had zoveel werk en zweten is verboden. Dus beste vrienden wordt het voor mij ook stilaan tijd, dat ik mijn militaire schup afkuis, want het is net of mijn legertrammeke staat op mij te wachten. Ik ga dus sluiten met aan allen de beste kerst- en nieuwjaarswensen toe te sturen, alsook aan mijn lotgenoten en nakomelingen.”

-Paul Van Nuffel uit Siegen, niet gedateerd (gepubliceerd in “De Band” van februari 1963) : “Hier dan weer eens wat nieuws van een ancientje, van uit Siegen, waar de winter nog steeds zijn best doet met sneeuwen en vriezen. Met mij gaat alles nog opperbest, alhoewel het hier aan oefeningen en dergelijke legerzaken niet ontbreekt. Maandag beginnen we met onze compagnie-testen, die dan gevolgd worden door ons laatste kamp te Vogelsang. Dan als eindfase, het langverwachte afzwaaien, hierdoor zijn wij duivenmelkers geworden in plaats van kruipende rekruten. Quevrain wachten… Beste vrienden, op het ogenblik hoef ik hier niet veel meer te doen, in de dag wat scholing te geven met een halftrack, dit aan de nieuwe chauffeurs die hier van uit Turnhout aangekomen zijn. Verder nog een beetje dagpiket en dan goeie nacht op mijn twee militaire oren. Soms durf ik wel eens dromen van het goede Leest wat ik binnen 47 daagjes niet meer hoef te doen. Voorts vind ik verdere uitleg van het bataljon bevrijding overbodig, zodat ik nu ga eindigen met jullie het allerbeste toe te wensen, wat ook telt voor alle militairen en burgers van Leest.”

Paul “Polle” Van Nuffel was een figuur in Leest-Heide, zijn kracht was legendarisch. Reeds op prille leeftijd plooide hij met blote handen kepernagels en ander ijzer. Tijdens een Willebroek-kermis in de zestiger jaren trad hij in de arena met een uitdager van het in die tijd zeer populaire boks- en worstelkraam en hij kreeg prompt een contract aangeboden. Paul woont al jarenlang in de Jan Willemstraat te Blaasveld waar hij een indrukwekkende verzameling lampen stockeerde, een uit de hand gelopen hobby. Zijn zus Victoire was mogelijk nog straffer : ze trainde op de wielerbaan van Walem met o.a. Rik Van Steenbergen, werd verschillende keren Kampioene van België wielrennen en ze fietste zich in de geschiedenis door in 1958 het eerste echte Europese Kampioenschap te winnen.

Meer over Paul in deze Kronieken : 22/2/1992 (Paul met zijn verzameling lampen)

Foto’s :

-Paul Van Nuffel met één van de lampen uit zijn verzameling.

-Een beeld van zijn indrukwekkende verzameling.

-Zijn zus in de outfit van Kampioene van België.