Wijzigingen - Aanvullingen

Vervolg Emmerance van de Croes.

En in 1978 vertelde ze : “…op nen tweede paasdag. Ik viel nooit zonder bier, had altijd bier in huis, maar het was zo’n buitengewone snikhete paasdag dat ik eens zonder bier viel. Mijn laatste vat was aan ’t lopen. Hier en daar eens gaan horen maar nieverans kon ik een vat bier krijgen. Maar Marcelleke van Rik van den Do die was bij ons en zei ‘ik ga den otto halen en rij ermee tot we bier hemmen’. Rik van den Do, dien ze vader was den Do en heette Wannes. De vader van Fak en Marcelleke van den Do en van Vik Verschuren van de wijk die met Ida getrouwd is. Dus Marcelleke die reed met den auto om bier. Er waren jonge mannen in ’t café : Beire van Piër Prins, Staf van Kolet, Marianne noemden ze die, hij heeft nu een café rechtover de beenhouwerij van Jan De Prins op de Hombeekse Steenweg. (Noot : Gustaaf De Schoenmaeker “Staf van Kolet”, ook “Per Jan” of “Marianne” genoemd was een zoon van Joannes en van Maria Coleta Alewaters. Staf was een muzikant van de ‘Blekken’, de fanfare St.-Ceclia Leest. Ooit nam hij met zijn fanfare deel aan een concours in een Kempens dorp waar een Vlaamse Kermis aan de gang was met daaraan gekoppeld een wedstrijd : om ter meest kip eten. Staf van Kolet schreef zich in en won tot eer en glorie van de Leestse fanfare…Op het eind van zijn leven hield hij café op de Hombeeksesteenweg te Mechelen.) En daar waren der zo’n heel groepeke van vijf, zes, zeven en die voelden zich sterk want ik stond alleen. Bij mij waren de klanten koning maar ik was de baas. Ik heb weinig last gehad, wanneer er herrie kwam zette ik ze buiten…absoluut dien Beire begon vuurke te stoken in de keuken vlak onder den elektriek. Ik zat daar kriekel, ge had een staminee vol volk en tot slot zoude nog zonder bier vallen. Ge zijt wat moe en van zaterdags ’s morgens in gang en aan slapen kont ge niet peinzen want alles moest opgekuist worden. Ik voer naar achter, stampte dat vuur uit en ‘k zei : ‘ en nu maken dat ge buiten zijt en ge komt hier nie meer binnen, ge krijgt geen bier nie meer !’ Beire verschoot zich bijna nen bult en Staf zag ook al vies. ‘Ja maar, ja maar,’ zei ’t hem. ‘Ge hebt gehoord wat ik zei’, riep ik, ‘ge komt hier niet meer binnen met jullie streken hier ! Zie dat ik ullie niet meer zie als ik alleen ben, ge kunt gullie doen wat gullie wilt !’ Mijn oudste broer dien was dan ook bij ons in ’t staminee en dien hield het dan achter wat in ’t oog dat ze niet meer binnenkwamen. Maar ze kwamen schoon woorden geven zulle, dat ze vanheir weer mochten binne komen. Ik heb er nooit meer last mee gehad, nooit ! Op een ander hadden ze daar altijd last mee. Een keer laten zien dat ge de baas zijt, dat was het beste dat ge kont doen.

’t Was in den oorlog. Ne groep van de Pikkerie en Laer zaten bij mij binnen. Het was ne man of twintig. Als die binnen zaten dat was met de bak Geuze op de tafel. Daar was de Witte Van Gielen bij, da was ook zo’n krommeke zo. Dieje wilde daar de pinten van het tafel keren, dat was zo zijn gewoonte. ‘Nu moogde één pint van ’t tafel vegen maar dan gade iets beleven gij !’ riep ik, ‘en na gade buiten !’ Die van ons stond achter den toog en dien keek zo. Die kon dat niet over zich laten gaan en werd krikkel en dan moest ieder uit de weg. ‘En nu buiten’, zei ik nog eens tegen den Gielen. ‘Veur a niet’, zei hij. ‘Gij gaat buiten, maar als ge braaf zijt meugde blijven’. ‘Dan zal ik niks meer doen en drinken doe ik ook niet meer,” zei ’t hem. ‘Dat heb ik ’t liefst,” zei ik. En hij bleef daar zitten en ik hem er nooit meer last mee gehad met dien gast. En die kwamen alle zondagen met een heel compagnie jonge mannen van de Pikkerie, van Zemst en van Laer, allemaal jonge mannen die daar bijeen gingen. Met den oorlog smokkelden ze hard aan de vaart, die hadden geld. Met kolen en al wat op de schepen te krijgen was. Dan kwamen ze af : ‘rapen gelijk as bieten !’ riepen ze en dan deden ze gesten na zo als ze dat deden aan de vaart ‘rapen gelijk as bieten !’ Als ge die binnen kreeg had ge een goeie dag Zenne.”

Brand.

In mei 1987 haalde Emmerance de krantenkoppen toen er brand uitbrak in de achterkeuken van haar woning in de Kouter. Bij het aanzetten van de butaangasoven volgde er een luide knal waarop de ruiten aan scherven vlogen en er brand uitbrak die snel uitbreiding nam in keuken en nabijgelegen bergplaats. Ze bleef gelukkig ongedeerd en de brandweer slaagde er vrij snel in de vlammen te doven. De schade was zeer groot en Emmerance trok tijdelijk bij haar kinderen in.

Vervolgt met Louis “Wikkes” De Croes.

Foto’s :  

-Marcelleke Verschueren was een zoon van “Rik van den Do”.

-De vader van Marcelleke : Rik Verschuren.

-Links Albert “Beire van Piër Prins” met een glaasje te veel op in “Den Bareel”.

-Emmerence getekend door Georges Herregods.

-Haar gedachtenisprentje.